Al vroeg werden Felix' warrige dromen verstoord. De zonnestralen gleden twinkelend over zijn bleke huid, bereikten zijn gezicht en verwarmden deze teder. Het licht deed hem echter ontwaken. Even lag hij ontspannen te genieten van de warmte en het gevoel van volledige rust. In het ochtendgloren opende hij dan zijn felblauwe ogen en knipperde een paar keer traag om zichzelf wakker te krijgen. De jongen ritste zonder ook maar te hoeven kijken de slaapzak half open en draaide zijn lichaam zo dat hij zichzelf uit de heerlijk warme greep van de deken kon bevrijden. Het was nauwelijks 6 uur en hij gaapte kort, waarna zijn ogen tot spleetjes geknepen de omgeving afspeurden. In een slordig shirt en een boxershort, de outfit die hij als pyjama gebruikte, bewoog hij zichzelf naar de tas die tegen de boom naast hem stond. Midden in de kleine open plek kleedde hij zich om. Dat hield in dat hij een redelijk schoon overhemd aantrok en daarbij een witte broek en een groen jack pakte. Zijn haren zaten vrij warrig vandaag, maar na er wat met zijn vingers doorheen gewoeld te hebben vond hij het wel weer mooi geweest. Hij begon zijn spullen op te ruimen en bij elkaar te rapen. Het was nog vroeg, maar Felix wilde hier liever niet blijven. Waarom wist hij niet, maar vandaag had hij behoefte aan menselijke omgeving. Gebouwen, een stad. De eindeloze bomenrijen werkten ongelofelijk op zijn zenuwen, zo plotseling. ''Ren dan, lafaard.'' klonk een stem spottend, door zijn ziel snijdend met het druipende sarcasme. ''Ren dan, bangerik. Bang voor bomen.'' Hij gromde zachtjes. ''Laat me met rust.'' Het had geen zin natuurlijk, had juist een averechts effect. Zoals altijd. ''Hmm, hoezo? Je weet dat het waar is, Felicia.'' De naam waaraan hij zo'n hekel had kwam weer om het hoekje kijken. Felix zuchtte en greep radeloos in zijn tas. Hij viste een plastic zak tevoorschijn. Daaruit haalde hij een koptelefoon, een kleine roze mp3-speler die vroeger van Marissa geweest was en een halfopgegeten sandwhich. De koptelefoon werd met enorme zorgvuldigheid aan de mp3 speler bevestigd. Dit waren zijn schatten, als dit stuk ging had hij niets meer van zijn zusje. Om zijn pols zat een lichtblauw elastiekje wat hij gebruikte om een deel van zijn haar uit zijn gezicht te halen. De karatrestieke plukjes bleven echter standvastig naar voren vallen, dus dat liet hij maar zo. Met de koptelefoon over zijn hoofd slingerde hij de tas over zijn schouder. Zijn voorraad eten en drinken was langzaam kleiner geworden, wat als voordeel had dat zijn bepakking beduidend lichter was. Felix ging op weg naar de bewoonde wereld. ''KIJK UIT!'' gilde een messcherpe stem in zijn hoofd. Geschrokken sprong Felix opzij, draaide zich om, keek jachtig om zich heen. Wat, waar? Er was niets te zien. Verder lopen dan maar. Hij sloeg met gebalde vuist tegen een boomstam, toen hij die passeerde. ''Ik dacht wat te zien.. Sorry, Felix.'' legde een zachte meisjesstem liefjes uit. ''Skitsnack..'' waren de Zweedse woorden die werden gemompeld als antwoord op Aura's gebabbel. Hij wist vrijwel zeker dat Nathan hiertoe de aanzet had gegeven. ''Ik hoop dat je struikelt.'' klonk een verwensing van Aura's kant, duidelijk gepikeerd.

Nathan en Aura. De twee waren zijn demonen, zijn afschuwelijke, altijd aanwezige buren, die overal commentaar op hadden. En hij haatte het. Liedjes dreunden in zijn oren. Rock, pop, het maakte niet uit. Zachtjes neuriede hij mee. Hij kwam aan bij de rand van het bos, precies waar dit over ging in een amusementspark dat hij in de verte al had herkend aan het reuzerad. Niet oplettend wandelde hij tussen de verlaten attracties door, zingend op de melodie.
''When you see my face
Hope it gives you hell
Hope it gives you hell
When you walk my way
Hope it gives you hell
Hope it gives you hell''
De tekst van het refrein kwam er wat luider uit, omdat het nou eenmaal een rocknummer was. En dat trok wellicht de aandacht van een andere aanwezige hier. Wat de jongen überhaupt niet door had, zijn blik gericht op de tegels voor zich, zijn gedachten bij de muziek die zijn hoofd vulde.

[Le open. Het liefst voor 1/2 mensen/dieren/derpjes/dropjes/bro's x3]
[Schuingedrukt is Aura, dikgedrukt is Nathan, allebei alleen voor Felix hoorbaar]
[Le liedje:

Een korte dikke vinger gleed over het verroeste staal van wat ooit een reuzenrad was geweest. Tyr was onder de indruk van de grote constructie, hij had veel gehoord van een jaarlijkse kermis in Stockholm. Ieder begin van de zomer lag er een brochure met een afbeelding van een soortgelijke constructie van wat er nu op de grond lag. In deze dingen kwamen er altijd teveel mensen en geluid bij kijken. Dus hij verkoos zoals altijd de eenzaamheid van zijn huisje. De zon kwam eindelijk door de angstaanjagende nevel die er bijna altijd bleek te zijn. Het kwam zo onverwachts van achter een verkoopstal waar een paar beschimmelde hotdogs lagen te rotten dat Tyr even zijn hand voor zijn ogen moest houden. Toen zijn ogen gewend waren aan de plotse lichtinval, blies hij een lange haarlok uit zijn mond, die er door de wind was ingewaaid. Een ding was zeker hier, dacht hij. Hier waren geen mensen. Met een korte zucht liep Tyr verder. Hij kwam overal felgekleurde stalletjes tegen met plakkaten als: ADOLF, Sterkste man op de wereld. of Eendjes vissen. Verontwaardigd kneep Tyr in een rubberen eendje, dat een piepgeluid maakte. 'Wat is hier het nut van?' mompelde hij, en hij gooide het rubberen eendje terug in het basin.

Hij liep verder tussen verschillende stallen die voedsel, drank, teddyberen en andere rotzooi verkochten. Aan de rand van de kermis zag hij zelfs een half-vergane poster van een ding dat 'Marvel' heet met zijn eigen god erop, Thor. Enkel zag deze Thor er.. veel te fabuleus uit, hij had niet eens een deftige baard. Uiteindelijk werd Tyr's blik losgescheurd door een stem. Een zingende stem, en het accent leek verdacht veel op een accent vanuit zijn eigen taal. Geschrokt sprong Tyr naar de richting van de vreemde stem en hield hij zijn hand op de hilt van zijn zwaard. 'Wie is daar?' gromde hij? Een blauwharige jongeman doemde op uit de mist. Hij leek er afwezig bij te lopen, maar hij leek niet echt een vorm van gevaar op het eerste zicht. Hij liet zijn hand terug zakken, maar toch hield hij die klaar, je kon maar nooit weten.. Toen hij een paar meter op afstand stond en zijn bruine ogen in de helderblauwe ogen van de jongeman boorden, hield de jongeman op met zingen. ‘...Hallo?’ begon Tyr met een kleine glimlach, het viel op dat hij een klein roos doosje verbonden met draden in zijn oren vasthield. Tyr, die bijna nooit moderne technologie als mobiele telefoons of mp3’s zag , keek er verbaasd naar. ‘Wat heb je daar vast?’ vroeg hij in zijn gebruikelijke zware stem, hij kon de verbazing er niet uitlaten. Met de doodse stilte kon hij heel stil muziek horen van die uit de uiteindes van de draden, muziek dat hij wel regelmatig hoorde in de weinige keren dat hij naar het lokale dorpje achter eten ging. ‘Erh... gaat het wel met je?’ vroeg hij uiteindelijk bezorgd. ‘We hoeven hier toch niet zomaar rechtstaan, laten we.. daar even zitten? Ik heb een kleine voorraad eten over, voor zou je het nodig hebben.’ Hij zou nu niet met iedere levende ziel die hij tegenkwam eten kunnen delen, maar voorlopig had hij nog genoeg over voor een paar dagen, en hij kon het misschien meer nodig hebben dan hem. Als deze eigenaardige jongeman hem kon horen zou hij wel mee gaan op een een metalen plaat waarop 'Booster MAXX stond. zoniet… Tjah, zijn probleem. Met iedere seconde die voorbij ging leek Tyr zich idioter te voelen. Wist hij dan echt zo weinig af van het moderne leven?

Felix probeerde zijn gedachten bij zijn omgeving te krijgen, maar dat was lastig als je zo snel opging in een liedje. Hij had een grote affiniteit met muziek, waardoor een melodie hem ook helemaal kon afleiden van de werkelijkheid. Om de stemmen te kunnen negeren was dat handig, maar wanneer je op een onbekend terrein rondzwierf wellicht wat minder. Hij keek traag op terwijl de laatste tonen van zijn lied steeds zachter werden. Want waar was hij eigenlijk precies? de tegels wezen op menselijk bebouwd terrein, maar waar waren de huizen, de flats.. De stad?
Zijn blauwe ogen gleden even langs de kraampjes, het leek op een markt, maar toch was het anders.. Wacht, die borden, de vieze knuffels die daar in een hoek lagen.. Het was een kermis. Of iets wat erop leek in elk geval. Wat grappig, nu was hij wel benieuwd naar wat er allemaal te doen was.. geweest, vroeger. Want de attractie's waren nu natuurlijk verlaten. De man die hij nu ontdekte stopte zijn onderzoek naar de omgeving abrupt, omdat Nathan hem meteen aanspoorde om te kijken wie het was. ''Misschien is het wel een nieuwe mutant, eentje die je aan gaat vallen.'' Zachtjes gromde Felix, wat wellicht ietwat vreemd over kon komen. Gelukkig leek dat de andere man niet op te vallen, hij sprak in elk geval. Een begroeting. Onmiddelijk gleed er een vage glimlach over Felix's lippen. Uit gewoonte, uit training. Gewoon lachen, dat voorkwam veel vragen. ''Ben je te bang om te praten, idiot? Zeg dan wat, zeg dan wat!'' Luid geroep begon zijn hoofd te vullen. Nee, niet nu. Hij verbeet zich en trok een van de oortjes los. ''H-hallo.'' antwoorde hij vriendelijk. ‘Wat heb je daar vast?’ Even snapte Felix absoluut niet wat de volwassen man bedoelde. Dus lachte hij maar verdwaasd, Dan merkte hij de starende blik op. ''Oh.. Ehh, nou gewoon. Een mp3-speler, meneer.'' sprak de jongen beleefd, zijn blik op de schoenen van de man voor hem gericht. ''Voor.. muziek.'' Dat iemand dat niet herkende was voor Felix vreemd, aangezien het zijn dagelijkse kostbare voorwerp was. Voor een dosis muziek deed hij veel, heel veel.

‘Erh... gaat het wel met je? We hoeven hier toch niet zomaar rechtstaan, laten we.. daar even zitten? Ik heb een kleine voorraad eten over, voor zou je het nodig hebben.’ Verrast door de vriendelijkheid krijgt Felix een lichte blos op zijn wangen. Niet veel mensen zijn zo aardig tegen vreemdelingen. Maar deze man, met zijn wilde uiterlijk, heeft enkel aardige dingen gezegd. Verlegen kijkt Felix op. ''Ik ben in orde, meneer. Mijn naam is Felix.'' Hij glimlacht deze keer wat oprechter, minder onzeker. Nog steeds op zijn hoede, want de meeste mensen zijn alleen aardig als het in hun voordeel is. En anders slaat hun gedrag nog steeds veel te snel om, verwarrende mensen. ''Waar wilde U gaan zitten?'' vraagt de jongen, terwijl hij zijn oortjes helemaal los haalt en vervolgens om de mp3 wikkelt. Die stopt hij in een plastic hoesje, wat weer in een zijvakje van zijn rugtas verdwijnt.

Uiteindelijk antwoordde de vreemde jongeman toch. 'H-hallo.' bracht hij er zacht uit. Dank Odin. Hij kon praten. Op zijn vraag over het roze doosje had hij ook al een even vreemd stotterend antwoord. 'Oh.. Ehh, nou gewoon. Een mp3-speler, meneer.' 'Meneer?' zei Tyr met een opgeheven wenkbrauw. Nog nooit had iemand hem zo aangesproken. Meestal werd hij aangekeken en aangesproken als Byttingen (Trolkind). 'Voor muziek.' ging hij verder met zijn ogen op Tyr's afgesleten laarzen. 'Oh juist,' antwoordde hij. Dit moest blijkbaar een modernere vorm van muziek luisteren zijn. Het enige wat hij ooit van muziek-speler had, was een oude radio waarin je een cd kon steken. 'Interessant.' besloot hij uiteindelijk te zeggen. Over deze moderne technologie die hij gemist had in zijn opvoeding kon hij later wel naar vragen. Nu waren er meer dringendere vragen. Net toen Tyr naar een plateau van een grote attractie wilde lopen begon de jongen weer te praten. 'Ik ben in orde, meneer, waar wilde u gaan zitten?' 'Alsjeblieft, noem me Tyr.' zei hij, die zich nogal ongemakkelijk voelde om aangesproken te worden als een hogere-rank persoon. Eens aangekomen bij de metalen trappen, die naar een grote ijzeren staaf gingen. Aan zijn vorm te zien was hij bijna 60 meter hoog, was hij gemaakt om rond te draaien, konden er aan de beide uiteinden mensen in. Dit was voor mensen van vandaag een amusement? Voor hem leek het meer een marteltuig.

'Dus...' zei Tyr ernstig terwijl hij zich op de tweede trede van de brede metalen trap neerzette. 'Ik hoor aan je accent dat je ook van Zweden bent, ikzelf ben afkomstig van een klein eilandje naast Stockholm, dat verzwolgen is.' Tyrs hartslag begon te stijgen. Zou hij eindelijk wat antwoordden krijgen over wat er met de rest van het land was gebeurd? 'Ik weet niet of je voor deze.. vreemde gebeurtenissen al het land hebt verlaten, maar zoniet, uit welk deel van Zweden kom je, en wat is er gebeurd?' De bezorgdheid in zijn stem kon hij niet camoufleren, en het deed er ook niets toe. Het enige wat hij wou weten wat er gebeurd was, en of er nog meer Zweden de verschrikkelijke rampen overleefd konden hebben. 'Het spijt me... als ik misschien een persoonlijke vraag stel, maar deze kwestie is zeer belangrijk voor me.' In de paar minuten dat hij met deze jongeman was, leek hij hem een type dat kalm en verward is, maar ook snel boos kan worden. Zodra hij een antwoord gaf besloot hij snel van onderwerp te veranderen. 'Welke soort muziek heb je op je ding.. mp3 staan. Ik had vroeger een paar cd's en een oude radiospeler, de teksten gingen meestal over mijn voorouders en hun cultuur...' begon hij in de hoop dat hij dat fascinerende doosje zou bovenhalen en hem meer kon vertellen over deze wereld, wat zijn ouders niet belangrijk genoeg vonden om hem aan te leren.