Ze waren weggerend uit dat dorpje, het dorpje. Dat ene dorpje had een heel verschil gemaakt. Light was in het dorpje een moordenaar geworden, hij had er gemoord. Hij voelde zich vreselijk. Door de stromende regen had zijn fakkel het niet volgehouden. Hij was uitgegaan, en was nu gewoon weer een enorme zwartgeblakerde knots, met vellen bebloed plastic eraan. Die nog steeds half versmolten er aan vast plakten. Nog steeds deelde hij er harde tikken mee uit, als er iemand met het virus te dicht in de buurt kwam van de groep. Hij voelde zich op dit soort momenten toch wel weer een beetje de macho. Hij was de gene die met het idee was gekomen waardoor ze konden vluchten uit het dorpje. Hij moest nog steeds grijnzen bij de gedachten aan het krijsende wijf wat in de fik stond, met daaromheen de groep die bang was voor het vuur. Hij kon merken dat hij het steeds minder erg vond om dit soort toeren uit te halen. Was dit wat Eveliné en Break bedoelden? Was dit nou het moment dat je het niet erg vond om te vechten om te overleven? Hij begon er bijna zelfs schik in te krijgen. Hij rende een stuk door. Opeens boven de boomtoppen zag hij een draaiende observatietoren. Nou, eigenlijk, had hij vroeger gedraaid, maar nu stond hij stil op het bovenste puntje. Dat betekende dat er een pretpark in de buurt was. Nog even doorgaan mensen! We zijn bijna op een veilige plek! Hij zag niet hoe de rest reageerde op de horde mutanten die nog steeds hun probeerde te belagen, hij liep voorop en gaf enorme tikken uit aan alles wat hem in de weg liep. Af en toe maaide hij een zwaar gehaven lichaam over zich heen. Dan moest de groep of wijken, of een einde maken aan het lichaam. Maar hem deerde het niet meer, hij had nu een reden om zo hard te lopen en de knots steeds om hem heen te laten zwiepen. Hij kon nu eindeloos doorlopen, maar dat was niet nodig. Na nog een tien minuten virus mutanten om zich heen gezwiept te hebben, zag hij de poort van de ingang van het pretpark. Hier moesten ze zijn. Toen hij door de versleten betonnen poortjes keek, zag hij dat ook in het park al horden mutanten verzamelden. Het kassapoortje deerde hem nog minder, de knots draaide alweer en het poortje lag gedeukt voor hem. Zo niets houd mij nog tegen. Kom, we moeten naar die observatie toren, die krengen zijn te slap om te klimmen, dus hebben we een veilige plek voor de nacht. Hij rende, en draaide meteen een pirouette met zijn knot, een groepje besmette gruwels werd uit elkaar geslagen. Light rende dwars door de met lichaamsdelen bezaaide plek heen, en rende recht op de toren af. Daar aangekomen, begon hij op het brandtrapje langs de toren te klimmen. Het ding was vreselijk hoog, maar op zestien meter hoogte, kon hij zijn knots al in het passagiers gedeelte smijten. Hij smeet het dwars door het deurtje heen, zodat er niet hem de toegang versperde. Nog zo'n drie meter klimmen verder, kon hij zichzelf er in hijsen. Hij scheurde de leren bekleding van de stoeltjes af, en maakte er een grote berg van. De vulling van de stoeltjes kwamen op een andere berg. Iemand die een manier weet om dit leer aan elkaar te binden? De vulling kunnen we als enorme matras gebruiken, het leer kan als dekens dienen Dan hadden ze in ieder geval een comfortabele nacht.

{Dit is het vervolg op All.. But really.. All alone.. {Open} De deelnemers daar waren Light, Lightning, Eveliné en Xerxes. Dit topic is echter open, dus iedereen die bij wil springen kan bijspringen.}

[God Note] - Remission omdat je het leuk vind te vechten en te moorden. Zelfs al zijn het besmette mensen met het virus

Break was al die tijd meegelopen, meegesleurd en alles. Hij zat er niet met zn gedachte bij en keek meerdere keren rond en om. Vragen over de mutanten, het virus en andere dingen bleven in zn hoofd zitten. Ze liepen richting het pretpark… een andere kant in dan de meeste mutanten had hij door. Veel zicht had hij niet, hij zag steeds waziger. Ook al leek het nu even stand te houden tegen alles. Na veel lopen van het dorpje af, leek er een behaaglijk gevoel op hem te komen liggen. Break wilde weten hoe en wat dit was, maar kon het allemaal nog niet zo goed zeggen. Meerdere keren kwamen ze hordes tegen, Break deed amper moeite om ze neer te halen met zn cane. Het zwaard liet hij er weer voorlopig in, het putte hem daarmee alleen maar meer uit. Hij zag een ingang van een park, hij zag zn kansen schoon. “Ik wil nu wel wat antwoorden hebben voordat ik hier verder mee ga lopen…” Dacht hij bij zichzelf. Hij hielp light met het hek doorbreken, het ging snel doordat Light zn knuppel gebruikte. “After you.” Sprak hij netjes en beleefd. Break boog sierlijk en liet iedereen voor gaan. Iedereen begon te rennen, snel rende hij een klein stukje mee en ging ergens achter schuilen tot ze inderdaad allemaal weg waren. Hij keek even rond, vermeed all mutanten, nadat hij klaar was met rondkijken liep hij rustig naar een hele andere kant dan de rest, Hij zou zn antwoorden vinden.

( Breakie out x3 Andere char komt wel ;’) )A

Bij de tijd dat Kanrou wakker werd was het al bijna nacht. Hij was lichtelijk in de war doordat hij niet wist waar hij was beland. What in the world? Where am I?! Hij stond op met behulp van zijn katana en tegelijkertijd viel de handdoek die om zijn heupen hing af. Nu wist hij het weer. Ik ging douchen, ik kwam uit de badkamer en ik viel. Maar hoe kom ik dan hier? Hij wist het echt niet. Een zachte bries kwam langs zijn onderste delen en hij rilde meteen als respons. Hij was wezen douchen en had dus nu geen kleding aan op een handdoek na. Daar moest dus wat op gevonden worden. Snel bond hij de handdoek weer om zijn heup en begon te lopen met zijn katana in zijn hand.
Al gauw begon de geur in de lucht te veranderen naar een bloederige brandende geur. Er lagen lichamen van dode mensen en dieren die niet helemaal “normaal” waren. Na even de lichaam met een koele emotieloze blik bekeken te hebben hoorde hij geritsel in de bosjes waardoor hij zijn katana uit de schede haalde. Beter op je hoede zijn dan te worden vermoord door iets of iemand. Zijn vermoeden was juist. Met een vaart kwam er een soort everzwijn uit de bosjes gerent en viel hem aan. Met een krachtige uithaal met zijn katana, spleet hij het beest in tweeën. En weer viel de handdoek van zijn heupen af. ”Seriously?” Hij liet een diepe zucht om de handdoek die inmiddels vies was geworden door de modder. Zonder er teveel bij na te denken begon hij een al dode man te ontdoen van de kleding en trok deze zelf aan. “Ik leen dit even.” Met het kleine beetje respect voor de mede mens dat hij had, legde hij de handdoek over de man zijn edele delen. Eindelijk wat kleding aan om weer verder te kunnen door deze bizarre wereld. Hij wist maar al te goed dat dit niet meer de plek was waar hij hoorde te zijn. Maar waar hoorde hij dan te zijn? Al zijn geheugen werd bij elke minuut vager en vager. Hij liep verder door het bos en zag iets glimmen op de grond wat daar niet thuis hoorde. Glas? Grote glasscherven lagen op de grond en in enkele beesten. Al die beesten en soort van mensen. Wat was er aan de hand? Schiftig keek hij om zich heen om leven te vinden. Niets. Helemaal niets. Maar er was wel een spoor. Er lagen hier en daar enkele…mutanten? Ja muntanten. Die lagen hier en daar op de grond verspreid. Met dat spoor in zicht ging hij weer verder zoeken naar levende mensen of iets dergelijks. Om eerlijk te zijn wist hij gewoon niet meer wat hij hier moest verwachten.
Na het spoor gevolgd te hebben en enkele rare besten van zich af wist te slaan, kwam hij aan bij een soort pretpark. Verlaten en kil. Misschien iets waar hij van hield maar toch was dat nu niet echt de bedoeling. Het eerste wat opviel was de hoge toren die met een ladder naar een uitkijkpost ging. Het was moeilijk te zien maar hij zag levende wezens naar boven klimmen maar door de grote afstand was het nog niet te zien of het ook daadwerkelijk mensen waren. Kanrou besloot er toch op af te gaan. Een hogere, veilige plek opzoeken was een menselijke en, in deze situatie, tactische zet. Met een vaart rende hij richting de ladder om deze vervolgens te beklimmen. Een eind? Zeker. Maar hij had een uitstekende conditie en klom dus ook met hetzelfde gemak omhoog. Een maal boven legde hij eerst zijn katana op het oppervlak met zijn hand erop. Met dezelfde hand duwde hij zich omhoog en analyseerde snel iedereen. Geen gevaarlijke wezens of muterende mensen. Zijn ogen vielen al snel op de vrouw met ongeveer dezelfde kleding als dat hij zelf aan had. Raar. “Ik neem aan dat jullie levende mensen zijn?” Met een kille stem sprak hij terwijl hij helemaal omhoogklom en zich nu helemaal op het oppervlak begaf. Hij voelde zich wel weer tot rust op een veilige plek met levende mensen.

Light was nou eenmaal veranderd. Hij wist dat zijn eigen veiligheid vooraan stond. Dus toen hij eenmaal boven was, en er achter kwam dat Break er tussenuit was geknepen, wist hij ook dat het een dom idee was om hem te gaan zoeken. Break wist zichzelf wel te redden, en anders? Anders kwam hij hem waarschijnlijk zeer binnenkort tegen onder de zweren en bulten al hoestend, kotsend en rottend. Toen hij eenmaal een beetje bijgekomen was van de lange klim naar boven, voelde hij de attractie lichtelijk schommelen. Er kwam nog iemand naar boven! Het eerste wat over de rand heen kwam, was een katana. Fijn. Nog iemand die hem waarschijnlijk niet zou waarderen omdat hij weigerde met echte wapens om te gaan. Toen hij de hand zag die de katana omklemde, kon hij meteen zien dat het een man was. En voor zover hij de hand kon bezichtigen, zat deze niet onder de zweren en bulten. En toch, hij moest het zeker weten. Hij tilde de knots al een eindje op, en liep naar de opengeslagen deur. Een adolescent kwam naar boven geklommen. Het was een jongen, en hij was kerngezond. Beter nog, hij was in een zeer goede conditie. Hij zag er uit alsof hij dagen door kon, zonder maar een beetje te klagen. Lighty voelde zich meteen slecht. Hij was dan wel het brein achter dit ongeorganiseerde groepje mensen. Maar nog steeds fysiek de slechtste, de mutanten hadden hem dan nog niet te pakken gehad, maar dat had hij meer aan Eveliné te danken dan aan zichzelf. Toen hij aan Eveliné dacht, schoot hem meteen wat te binnen. De nieuweling droeg precies dezelfde kleding als zij. Die meid onderdrukte hem al steeds schaamteloos, kwam er nu ook nog een kwiebus bij die hem de wetten der priemere natuur ging leren? Evel, ik denk dat dit bezoek voor jou is? Ik dacht dat er zwaar gehunt werd op je groep. Blijkbaar kan deze in zijn eentje wel overleven, en zo te zien ook vrij goed ook. Kon Light weten dat de nieuweling de kleren had gestolen van een lijk. Het enige wat Light wist, was dat de kleren gezag uitstraalden. Of kwam dat door het idee dat Evel ze ook droeg, en Evel hem zo op zijn plek had gezet? Hij kon het idee maar niet uit zijn hoofd krijgen van Evel die hem tegen de rots aansmeet. Aangezien hij nog geen response had gekregen, pakte hij wat lappen leer, en begon de punten maar aan elkaar te knopen. Zo konden ze in ieder geval een deken gebruiken vannacht.

Shana zat zoals gewoonlijk bij haar verzorger, ze was slecht in koken dus had ze altijd de standaard opwarm dingen. Vaak aten ze kant en klaren ramen, noedels of allemaal andere dingen. Ze zorgde er altijd voor dat het of te warm was of net niet warm genoeg. Willemina kon niet goed koken, dat was zeker. Ze zou ook vaker een etiket moeten lezen als het om eten ging. Diezelfde ochtend liep Shana nog door de tuinen, een grote omheining zorgde ervoor dat er weinig in of uit kon komen. Vrienden had ze niet. Niemand wilde ooit vrienden met haar zijn, ze was immers ‘vervloekt’ met haar ogen. Zeiden ze altijd. Het was waar, Shana had twee soorten oogkleuren. Bruin van haar vader, groen van haar moeder waarschijnlijk. Ze heeft haar moeder nooit lang gezien, vaak maar enkele minuten voordat ze weer weg was. Ze was nog klein en werd weggehaald, het voelde voor haar alsof ze door horror ging. Ze wist niet goed wat er gaande was, waarom dit allemaal gedaan werd. Ze wilde daar zo snel mogelijk weg. Zo snel mogelijk vertrekken, gelukkig kwam die tijd ook.

Rustig prikte ze in haar noedels, het was nog te heet om te eten of te drinken. Dat kon je zien aan de dampen die er nog goed vanaf kwamen. Ze keek rond, het was een grote kamer dat weinig spullen bevatte. Het was een groot landhuis waar ze in waren getrokken. Het was alleen zo groot dat Shana zelfs nog af en toe de weg verloor. Vaak zelfs als je ging tellen, het was raar. Ze woonden hier immers al heel erg lang. Ze blies op de noedels. “waarom zouden alleen wij 2 hier zijn?” Vroeg ze. Niemand hoorde haar iets zeggen. De noedels waren op, ze dronk het water restant nog op en stond rustig op. Ze waste haar vork af en liep rustig naar buiten. Een radslag was mooi uitgevoerd op een handstand, ze liet zich lang uit op het gras vallen. Wolken kwamen een voor een voorbij. Ze wilde zo graag weten hoe het was om te vliegen, alles te kunnen zien vanaf boven. Ze ging met haar hand naar een vogel in de lucht, volgde het, tot je het niet meer kon zien. Na een lekker tijdje te hebben gelegen, de zon over haar huid heeft laten komen. Stond ze weer op. Rende naar binnen, pakte een glas drinken. Een briefje lag op tafel. Het was van Willemina, ‘Kom laat thuis, eten staat er nog. Je hoeft…’ “Je hoeft het alleen op te warmen.” Maakte ze zelf het briefje af. Het was het enige dat ze deden, dingen warm maken eten, de dag doorkomen en naar bed. Zo leek het een routine te worden. Ze wilde alles goed zou gaan, dat ze dingen wist te vinden, maken zonder al te grote moeite. Ze hadden nooit dingen om dat allemaal te doen. Ze was nu dan wel bijna 13, over een week zou ze dertien worden. Ze was al op een kalender gaan afstrepen tot haar favoriete dag. Dan zou ze wat anders te eten krijgen dat het standaard eten, iets anders te drinken krijgen wat je niet snel kon vinden. En, ze was een dag samen met iemand in plaats van alleen.

Vier dagen waren er al voorbij, ze was voor de zoveelste keer bij het hek gaan staan, ze wilde dat ze vrij kwam. Willemina zoeken, het duurde lang voordat ze terug was, normaal duurde het maar twee of drie dagen. Haar handen klemde om de dunne buisjes van het hek. Ze wilde erdoorheen kunnen met haar hoofd om verder te kijken. Ze wilde van alles zo graag, maar mocht het niet. Ze had altijd geleerd binnen het hek te blijven tot ze toestemming kreeg. Omdat ze altijd alleen was kreeg ze nooit toestemming. Ze ging weer naar binnen nadat ze zo lang had gestaan, haar maag was gaan irriteren. Het was een complete middag en ochtend verder voordat ze eindelijk wat at. Shana begon zich steeds meer zorgen te maken over Willemina, waar was ze?
Dag 5 was aangebroken, ze werd wakker en rekte zich uit. Al haar spieren spande even aan tijdens het rekken, tot ze weer rustig lag. Ze ging vandaag schoonmaken, overal kwam alweer een laagje stof. Een emmer met water en zeep nam ze mee. Het doekje was nu nog geel, maar na 5 kamers gedaan te hebben was het doekje al grijs geel. “5 kamers verder he… Hoe houd Willemina dit vol?” Zei ze vol tegenslag, ze had gedacht dat het zo simpel was. Willemina deed dit ook zo, in de helft van de tijd dat zij het deed. Ze deed nog een kamer, toen wilde haar armen en benen niet meer verder werken. Ze pakte het sopje en kiepte dit weer leeg in de gootsteen buiten. Weer keek ze naar het hek, de enige in en uitgang. Nogsteeds was er geen Willemina, de lach op Shana der gezicht verdween. Ze wilde ondertussen weten waar ze was. Dit was gekkenwerk. Ze haalde het elastiek uit haar opgestoken haren, haar haren viel tot haar knieën. Haar witte kousen waren ondertussen gekleurd geworden van het op de knieën zitten, ergens op klimmen enzovoorts. Ze liep naar de badkamer, trok haar vieze kleding uit en nam een lekkere warme douch. Ze kwam de douch uit, haar haren plakte aan haar, en de grootste handdoek was niet groot genoeg voor haar haren, niet te vergeten, het was zwaar. Na haarzelf af gedroogd te hebben trok ze haar ondergoed weer aan, een hemdje en der gewone kleding. Haar sokken liet ze even voor wat het was, liep naar een groot raam en zag iemand langs strompelen. De man had allemaal zweren leek het wel over zijn lichaam. Liep mank en leek iets te mompelen. Ze wilde weten wat het was, wie het was.
Dag 6, een dag dat ze alleen maar zorgen maakte, morgen was haar verjaardag en Willemina was nogsteeds niet terug. “ waar ben je? Ik mis je…” Sprak ze tegen een foto van haar. Ze legde het naast zit op het grote bed. Dat deed ze vaak, op haar bed liggen als ze haar miste, bang was of verdrietig. Meer strompelende mensen waren langsgekomen. Terwijl ze alle dagen bezig was geweest, niet moe was viel ze toch in slaap.

Een luide knal maakte Shana gelijk actief wakker. “SORRY WILLEMINA!” Riep ze, tot ze besefte dat ze er niet was. Ze trok haar schoenen aan, rende naar beneden tot verbazing was het hek kapot. Iets of iemand had het open gebombardeerd leek het wel. Ze liep tot het randje, gegrom klonk achter haar. Shana draaide nieuwsgierig om, wat was het? Wie was het? “Willemina?” Klonk ze twijfelend. Toen ze omgedraaid was, stond ze oog in oog met het geval. Het toornde boven haar uit, ze keek omhoog tot ze haar balans verloor en achterover viel. “Wie ben jij?” Ze had grote ogen van angst, ze voelde haar hele lichaam tegen haar werken. Het voelde zwaar, om te bewegen vrij te komen en iets te doen. Ze wilde zo snel mogelijk weg, maar haar benen bleven liggen. Een arm van het geval ging omhoog, tot iets hem raakte waardoor het ding zelf wankelde. Snel greep ze die kans, rende het hek uit en rende zover ze kon. Meerdere dingen zag ze, sommige waren niet snel. Andere rende even hard als haar. Ze klom behendig door dingen heen, kroop onder dingen door. Ze kroop na veel rennen onder een ijzeren draden hek. Ze zag allemaal toestellen. Ze klom op een paard, van dat paard sprong ze naar het dak. Het was een dreun op haar bovenlichaam aangezien ze hard aankwam erop. Ze klom erop en slaakte een gil toen er een bovenop zat. Ze dood weer ineen, snel schoten haar ogen over het veld. Er was een opening, ze sprong eraf, rolde een stukje om de val te breken. Uitgeput bleef ze even zitten, ze wist dat ze nooit lang kon zitten en rende weer verder. Overal waar ze kwam zag ze die dingen. Ze zocht naar iemand die haar kon helpen, zo had ze haar verjaardag niet voorgesteld. Een oud half vervallen hek stond deels open, ze zag daar geen dingen. Ze sloot het hek achter zich en bleef rennen, hoe moe ze ook was geworden. Snel sloop ze naar een vervallen attractie. Haalde een deel van haar panty open doordat ze er te snel langs kwam, het prikte. “niet denken, rennen, je moet hier weg. “ Klonk het andere deel van haar binnen haar. Zo lang geleden dat ze die stem had gehoord. Haar eigen stem als waren, maar ergens was het compleet anders. Ze kroop er na lange tijd weer uit, zag iemand op een trap klimmen. Ze was bang dat het weer die dingen waren. Ze zag wat uit haar ooghoeken bukte als een standaard reactie. Het ding sloeg tegen de ijzeren attractie aan met gevolg een luide doffe knal. Ze gilde weer, harden dan daarvoor. Ze gleed weg op het zandpad, terwijl ze weer rende. Het ding gromde luidruchtig en kwam achter haar aan, ze rende door een bosje heen richting die ladder, maar zat al snel vast. Ze stootte op een laag hekje, in alle haast klom ze eroverheen. Ze lande op de grond maar werd vastgepakt door het ding, wild begon ze te slaan en tegen in te werken. Ze was bang, tot er iets in haar knapte. De wilde trappen werden wat bewuster, schopte zo dat het ding het hekje op hem kreeg en haar losliet. Shana wist even niet wat er was gebeurd, meer van ze begonnen te verzamelen. Langzaam zetten ze het ren tempo weer op. Haar lichaam voelde elk spiertje in haar kleine lichaam trekken. Ze was bij de trap aangekomen, had alleen de kracht niet meer om omhoog te komen, ze zakte naar de grond bleef daar moe zitten. Hijgen deed ze flink van alle inspanning, Ze wilde graag veilig zijn, waar was iedereen die je nodig had? “Willemina! Waar ben je?!” Vroeg ze zachtjes tussen het hijgen door. Ze keek omhoog en zag iets bovenop bewegen. “Nog meer van ze?” Klonk ze bang, ook kwamen kleine tranen naar beneden. “Dit wilde ik nooit, waarom, wat is er gaande?” Schudde ze haar hoofd erbij. Ze wilde graag dat dit allemaal over was. Ze begreep het niet, dezelfde van daarnet kwam weer op haar af, het had blijkbaar het hek van zich af gekregen. Ze hield zich zo klein mogelijk tegen de trap aangedrukt. “Help alsjeblieft!” Riep ze bang uit.

______________________
Note: Uhmm, zo iets goed? Shana heeft 2 kleuren ogen en ook een gespleten persoonlijkheid. Een is aardig, onschuldig de ander is hard en beschermend over Shana zelf. Woorden: 1.799
------------------------------------

Ze waren in een verlaten attractie park terecht gekomen. En via een toren achtig iets omhoog geklommen. Lighty had voorgesteld om kussens of whatever te maken. Ze had gewoon stilgestaan en uit de toren gekeken. Toen er ineens (Niet dat ze het erg vond) een jongen bij hen stond. Ze greep gelijk naar haar zwaard, zag dat break mistte en keek terug naar de jongen. Tot ze zag dat hij hetzelfde als haar aan had. Onmiddellijk deed ze haar zwaard terug, liep naar de jongen en boog. Sprak even wat tegen hem zoals ze geleerd had. En ging recht staan om hem te knuffelen. Liet hem los en de glimlach was niet meer van haar gezicht te krijgen. Ookal was die niet te zien door haar kap. Ze bedacht zich dat ze net een wildvreemde had geknuffeld en de bloosheid was niet aan te slepen op haar wangen. Ze ging terug naar het raam om een beetje tot bedaren te komen. En bleef er op haar ellebogen leunend staan.

Het werd steeds drukker bij de attractie. Hij hoorde beneden de mutanten al naar hun toelopen. Maar ze waren geen gevaar voor hun, aangezien ze niet konden klimmen, vliegen springen whatever. En plots, plots hoorde hij een flinke tik beneden. Dit klopte niet, ze kwamen voor zover hij nu doorhad, alleen op levend voedsel af. Dat betekende dat daar beneden iemand voor zijn of haar leven vocht. Lighty moest nu improviseren, en gebruikte wat hij in zijn handen had.Hij knoop de laatste eindjes aan elkaar van de dekens die hij had, en knoopte het om zijn middel heen. Het andere uiteinde knoopte hij aan de uitstekende bar staal van de deur. Hij pakte zijn knots en rende zo de deur uit. Een val van in totaal 19 meter, en daarna een bounce met het leer een meter boven de vloer. De knots had hij omhoog getrokken, en de meter boven de grond maakte hij een neerwaartse beweging. De knots kwam naar beneden en crushte het hoofd van de mutant voor de schim dat het had getrapt. Light bouncte weer naar boven en gooide zijn gewicht naar beneden. De volgende duikvlucht naar beneden, had hij de schim zijn knots in de handen gedrukt zodat zijn handen vrij waren. Nu kon hij bij de derde bounce de schim vast grijpen. Hij legde meteen zijn gewicht stil, zodat ze een meter boven de vloer stil hingen. Hij zorgde dat ze horizontaal kwamen te hangen, en draaide als een tierelier opzij. Nu begonnen ze om het leer te draaien, en een beweging naar boven te maken. Uiteindelijk klemde hij de schim onder zijn arm, en greep met zijn andere arm de bovenste trapleuning vast. Nu pas keek hij naar wat hij vast had. Het was een meisje, maar dan ook echt een klein meisje. De knots die nu in haar handen lag, was bijna even groot als het meisje. Straks is er tijd voor een ontmoeting en een uitleg, als je het nu niet heel erg vind, zou ik graag willen dat je je vasthoudt aan de vloer van de attractie, en je rustig optrekt, ik zal je een klein duwtje geven om wat kracht mee te zeten. Maar hier zo blijven kan niet, ik houd je niet veel langer meer. Hij pakte de knots en zette haar voetjes erop. Nu moest Lighty de laddertreden goed vastklemmen in zijn knieholtes, aangezien dit zijn enige houvast was. Hij duwde de knots omhoog, met het meisje erop. Ze was nu hoog genoeg om zichzelf op te trekken, en als dat niet lukte, kon nu altijd iemand van in de attractie haar omhoog hijsen, zo zwaar was het meisje niet.

Groep? Zover hij wist zat hij niet bij een of andere groep. Dus waar die gast het over had bleef echter een mysterie. Maar die werd al snel opgelost door een strakke omhelzing. Dat was dus nou net hetgeen wat Kanrou niet leuk vond. Aanraking met anderen. Verschrikkelijk. "Los. Nu." Hij sprak met een lage bevelende stem. Te veel contact kon hij niet hebben. Hij had de schreeuw van onderaan de ladder genergeerd. Wie weet waren het die mutanten die hun wilden opeten ofzo. Wist hij veel. Maar hij hoefde zich daar geen zorgen over te maken sinds de gast met een geïmproviseerd touw naar beneden sprong om de persoon te redden. Che. How troublesome. Hij zette Mugen tussen zijn tanden en greep het kleine meisje vast en trok haar omhoog. Met rust zette hij haar bij het andere meisje om vervolgens zijn hand richting de jongen te steken om hem te helpen. Kanrou. De stoïcijn die geen behoefte in of belang had naar de medemens, stak zijn eigen hand uit om iemand te helpen. De niet echt mannelijke hand met dunne lange vingers strekte uit om de gast beet te grijpen. Na even vissen greep hij het shirt van de ander vast en trok hem daaraan omhoog. Weg van de moordlustige mutanten. Eenmaal boven haalde hij zijn katana Mugen tussen zijn kaken vandaan en ging in kleermakerszit tegen de rand van de attractie zitten. Hij deed zijn kap af en haalde zijn lange zijdezachte zwarte haar onder de kleding weg. Zijn haar viel tot ongeveer onderaan zijn onderrug, lang dus. Door de kap weg te halen, werd zijn tamelijk vrouwelijk gezicht te zien met de standaard frons op zijn gezicht. Nee hij was niet blij met al dit. Wie wel? Ieder ander zou het niet leuk vinden om achtervolgd te worden door moordlustige mutanten die je uiteen willen trekken en bijten. Meer zou hij niet hoeven en niet willen weten. Wederom keek hij de meid met de zelfde kleding weer aan. Deze keer strak en zonder enige emotie. "Waar was 'dat' voor nodig?" Duidelijk aangevend dat het om de onzinnige omhelzing ging. Onnodig en zeker niet iets wat hij waardeerde om zonder reden te doen.

"Los. Nu." Was het eerste wat de persoon zei. Lekker aardig. Ze keek hem rechtaan, haar ogen stonden kwaad. “You are no Assasin are you?” ze bekeek hem even tot ze zag wat hij aanhad. “Hoe Kom je daaraan?!” Doelend op zijn kleren. “Heb je ze gestolen, Iemand vermoord?” nu was ze woedend. Nee echt woedend. Ze wou hem het liefste zo hard tegen iets aan smijten dat hij al zijn botten brak, maar een ander geluid. Een ander mens bevond zich onder hen tussen de mutanten. Ze zag Light er al heengaan om haar te helpen. En toen het kind eenmaal boven was, en veilig begon de nieuwe weer te praten. "Waar was 'dat' voor nodig?" Ze keek sjacherijnig naar hem. Dacht hij nou echt..”Ik dacht dat je iemand anders was.” Was haar simpele en afwerende antwoord. Ze keek langs het gat naar beneden, waarnemend dat de Mutanten weg waren, pakte de trap vast en ging door een gat erdoor met een simpele zwaai naar beneden. Ze ging het hier maar verkennen zonder een ander, Nee behoefte aan die mensen daar had ze niet. Lightning viel mee, heel erg zelf. Maar die nieuwe en Light had ze geen behoefte aan. En het nieuwe meisje kende ze niet so.. Terwijl ze daar zo liep, dacht ze na over wat er gebeurd was. Eerst was er een 3e wereldoorlog, Daarna een moordend virus en nu? Nu zat ze met een paar overlevende. Nietecht een leuk iets om over na te denken. Het volgende waar ze over nadacht waren haar ouders, haar zusje en haar broer. Allemaal bedolven onder het puin. Stuk voor stuk dood. En zij was als enige over. Nu ze er over na dacht kwamen de tranen in haar ogen en liep ze langzaam terug. Eenmaal terug bij de rest, de ladder opgeklommen zag ze dat het meisje bij Light was, dat de nieuwe nogsteeds op dezelfde plek zat en dat Break Spoorloos verdwenen was. Ze zuchtte en ging op een stuk uitstekend hout buiten de toren zitten. Iets wat tochwel fijn was. Een soort plekje. Of zoals haar ouders het noemde: “Een zeeziek vrij plekkie”. Ze grinnikte zacht, haar kap was afgezakt toen ze van de trap af ging. De Wind Speelde rustig met haar haren. Even leek het alsof ze geen zorgen meer had. Alsof de wereld normaal was. Alsof er nooit een 3e wereldoorlog was ontstaan.

Light werd omhoog getakeld door de gespierde vrouwuitziende asassin. Daarbij was echter een probleempje. Toen hij net boven kwam, scheurde aan de voorkant zijn shirt van onder naar boven, het was niet meer te verhelpen. Dus nu had hij geen shirt meer. Zijn voor de show getrainde lichaam kwam nu bloot gesteld. Een licht doorschemerende sixpack, wat brede armen, borstspieren die niet verkeerd waren. Ja Lighty was dan niet de sterkste, hij mocht er wel wezen. Thnx for lifting me up. My name is Light, Light Yagami. Het eerste was bedoeld voor de jongen in de Assasin kleding, maar het tweede was bedoeld voor beide nieuwkomers, de "asassin" jongen en het kleine meisje, wat hij zojuist gered had. Light nam zijn knots weer terug. Het hout begon al erg te splijten en te splinteren, hij zou snel weer wat nieuws moeten regelen. Hij liep naar het gat wat de deur moest voorstellen, en haalde alle leren lappen weer naar binnen. Nu hij er rustig de tijd voor had maakte hij er dekens van. Toen hij daar mee klaar was, had hij nog wat over. Hier knoopte hij een jas van. Er was niet genoeg leer om de jas geheel bedekkend te maken, dus liet hij de voorkant maar open, de jas was wel lekker lang, en hij had er voldoende bewegingsruimte in. Hij greep een dot van de stoelenvulling, en spreidde het zodat hij er tussen kon kruipen, pakte een leren "deken" en ging er onder liggen. Ik pak wat rust, ik weet niet wat jullie, maar ik kan wel wat slaap gebruiken.

{Lighty ziet er met de jas uit zoals op zijn PF}

Hij ergerde zich aan dat mens. Een assasin? Tuurlijk niet. Hij zag er toch niet uit als een moordenaar? Owja. De kleding. Dat was schijnbaar een kenmerk voor een of andere groep. Wist hij veel dat dat de kleding van de zogenaamde assasins waren. Hoe kwam ze erop? En ook nog iemand vermoorden? Waarom zou hij? Hij had een misschien een hekel aan een akelig veel mensen maar moorden zou hij niet. Hij was een kendo master, geen moordenaar. En iemand anders was hij ook niet. Zucht. Die griet zeurde in zijn mening veel te veel. "Che." Een kort en krachtig antwoord met een lage geërgerde stem wat typerend was voor hem. Er waren niet veel mensen die hem op die mannier begrepen. Hij had het gewoon niet op lange nutteloze zinnen die sommigen uitkraamden. Zinloos en absoluut niet nodig. "Ik heb niemand vermoord. Ik had kleding nodig."
Na de gast "gered" te hebben zat hij weer in kleermakerszit tegen de rand van de toren. Hij werd bedankt voor het omhoog liften door de gast die blijkens Light heette. Namen. Dat was weer een ding waar hij geen aandacht aan besteed. "Kanrou." Enkel zijn eigen naam was genoeg als antwoord. Vooral als diegene hem na een enkele zin al irriteerde als de pest. Dit was bij bijna iedereen het geval maar hey, hij is en blijft een stoïcijn. Het kon hem echt niet schelen wat mensen van hem dachten. Hij mocht ze toch niet. Zijn ijskoude hard en kille karakter zouden ongebroken blijven.

Ze was gaan rennen door allemaal stukken, het ene was klein en kon ze maar net door. Het andere deel bestond uit bosjes wat overliep in stukje dorp nog. Grote zilveren hekken kwam ze door, ze had geluk dat er een gat in zat waardoor ze er of onderdoor kon of bovenlangs. Ze kwam een monster tegen, het liep mank en zat achter haar aan, nadat ze bij een trap was gekomen had ze geen puf meer om boven te komen. Ze zat ineen gedoken, klaar om een slag te krijgen. Ze kreeg deze niet en keek omhoog. “W-wat?” Kreeg ze er stamelend uit. Veel had ze erger niet te praten want ze was ineens opgepakt. Ze hield het voorwerp goed vast wat ze in haar handen had gekregen. “ Straks is er tijd voor een ontmoeting en een uitleg, als je het nu niet heel erg vind, zou ik graag willen dat je je vasthoudt aan de vloer van de attractie, en je rustig optrekt, ik zal je een klein duwtje geven om wat kracht mee te zeten. Maar hier zo blijven kan niet, ik houd je niet veel langer meer. “ Antwoorde de jongen die haar droeg. Haar voeten werden op de knots gezet, en ze reikte naar het platform van de attractie. Een andere jongen pakte haar vervolgens weer over, ze voelde de grond weer terug onder haar voeten en stond naast een meisje. Naja, deze was echter niet zo klein zoals haarzelf. Misschien waren de termen meisje en jongen wel te klein. En waren het mannen en een vrouw. Ze wreef verwoed in haar ogen, kleine vochtige traantjes zaten op haar rug van de hand. Ze wilde zich groot houden omdat er zoveel mensen waren. De eerste man stelde zich voor als Light Yagami. Even keek ze op naar hem. “Kennen ze elkaar dan nog niet?” Vroeg ze zich af. Een ander stemmetje in haar hoofd gaf er duidelijk antwoord op. “Ik… ehh… mag, eigenlijk niet met vreemden praten…” Sprak ze klein.

Ze volgde met haar ogen de man genaamd Light. Hij ging slapen in een zo te zien geïmproviseerde bed. Slapen, dat klonk heerlijk. Ze was lang gaan rennen en nogsteeds moe. Al haar spieren van de vorige dag schreeuwde het nog uit. Ze pakte haar haren van der rug, het was lang dat het makkelijk op de grond kwam toen ze op haar knieën ging zitten. Ze ging met haar kleine vingertjes door haar haren heen, een klit. Nog een klit, ze probeerde ze er allemaal uit te halen. Ze maakte een staart met het elastiekje dat ze had, en haar haren gingen dus ook in een mooie hogen staart. “Kanrou” Sprak de 2e man simpel. “Als, we allemaal ons gaan voorstellen… Ik ben Shana Shakugan. Leuk jullie te ontmoeten…” Keek ze niet aan, ze wilde hun reacties niet weten. De twee kleuren in haar ogen hadden vaak voor problemen gezorgd. Een kleine gaap ontsnapte haar. “Als Willemina weet dat ik zo met vreemden zit, dan… dan ben ik nog echt niet jarig.” Het woord jarig galmde in haar hoofd, “dat was ook zo… ik ben jarig vandaag..” Dacht ze moederziel alleen. Ze ging normaal zitten en trok haar benen hoog op. Sloeg haar armen om haar benen heen en leunde erop met haar hoofd. Elke spier stond nogsteeds in protest. Als reactie op het leunen op haar eigen benen sliep ze al snel. Ze viel op haar zij en sliep in een halve foetus houding verder. Ze was moe, gebroken en niet te vergeten nogsteeds bang. “Willemina….” Mompelde ze nog kort in haar slaap, voordat ze echt in een diepe slaap was gevallen.

( Dacht ik post kort... Als het te lang is moeten jullie het gewoon zeggen! )

Hij zat rustig in kleermakerszit te mediteren. Zelfs in een rustige houding en een soortvan stille omgeving bleef zijn frons op zijn gezicht. Typerend voor hem was het gezicht vol afschuw en haat voor de medemens. Al was dat niet hoe hij zich voelde. Hij kon ook emoties voelen zoals ieder ander. Misschien verborgen onder een dikke laag van scheldwoorden en agressie maar het zat er zeker. Hij zat nu even rustig te denken of hij zichzelf zou moeten veranderen. Hij kwam al snel tot de conclusie dat hij zichzelf niet ging veranderen. Mensen die niet met zijn karakter overweg kunnen, waren hem niet waardig genoeg. Langzaam sloot hij zijn ogen om nog even uit te rusten. Helaas werd zijn rust moment gestoord door een pijnlijk zware druk tussen zijn benen. Zijn ogen waren open geschoten en gaven een duivelse blik. Als blikken konden doden, had deze een massamoord veroorzaakt. Hij luisterde niet meer wat Evel zei en duwde haar met iets te veel kracht van zich af. In de zelfde beweging gingen zijn handen naar beneden en trok hij zijn knieën op. 'Urgh... Fuck you....' Zijn stem was heel laag en vol haat. Hij en bijna iedere man kon het niet echt goed hebben als iemand met vol gewicht op je kruis beland. Niet al te plezierig. Hij was misschien aziatisch maar hij was ook "gezegend" op dat gebied. 'Kijk uit waar je loopt...God that hurt....' Even bleef hij zo zitten en haar hatelijk aankijken. Ze had wel wat en zag er wel aantrekkelijk uit, maar toch kon hij het niet waarderen. Maybe... Heel misschien kan ze wat waard zijn voor me. Hij bleef haar aanstaren terwijl hij terug in kleermakerszit ging zitten. Ondertussen was hij de rest al compleet vergeten. Ze waren nu niet belangrijk genoeg voor hem. Alleen zij. Zij trok zijn aandacht op de meest slechtst bedachte manier.

"I'm Sorry okay?" ze zuchtte. Hij duwde haar weg, ze rolde en stukje door om vervolgens weer op te staan haar haren uit haar gezicht halend. 'Kijk uit waar je loopt...God that hurt....' ze grinnikte laag. "Sorry, plank. Gaat het?" ze glimlachtte even, terwijl hij haar aan bleef kijken. Ze kon het niet helpen maar een kleine duivelse twinkeling in haar ogen en een grijns om haar lippen ontstonden. Ze klom omhoog via een gat in het dak, waar een soort van balkonnetje was. Ze klom erop, haar viool van haar rug afpakkend en op het kleine houten tafeltje dat er staat te gaan zitten. Ze begon langzaam met het spelen van een liedje dat ze zichzelf had aangeleerd. Terwijl de zachte klanken van haar stem het liedje aanvulde. Haar ogen waren gesloten en de zon ging langzaam onder. Je zou misschien denken dat ze geen enkele emotie kende, maar dat kende ze weldegelijk. De zon was bijna helemaal onder, een kleine gloed was nog te zien. Ze legde de viool op tafel en liep over het dak. Misschien was er meer hier. Ze klapte door een stuk dak naar beneden een donkere kamer in. Interesting. Ze keek rond en besloot algauw dat er niks was om door het gat terug te klimmen en terug te lopen naar het balkonnetje. ze ging steunde met haar handen op de balustrade leunen, kijkend naar de bossen en de rondvliegende vogels.

Hij mag er dan uitzien als vrouw. Hij was absoluut wel mannelijk. En te veel gewicht op je ballen was echt een van de meest pijnlijke dingen die je kon bedenken. In zijn hoofd gingen talloze scheldwoorden tekeer. Hij wou ze het liefst naar haar toegooien maar zijn waardigheid en zelfbewustheid liet dat niet toe. I’ll keep that little pride I have left… Dat denkende, bleef hij haar aankijken. Een diepe zucht verliet zijn mond. Langzaam begon hij zijn zogenaamde bescherming uit te doen. Het werd hem allemaal te warm. De cape, schouderplaten, borstplaat, armplaten. Alles. Het enige wat over bleef waren de donkere broek en een crème wit Italiaans fladdershirt. De laarzen liet hij nog wel aan voor het geval dat. De pijn was al lichtelijk weggetrokken waardoor hij besloot om toch maar weer op te staan. Echt stilzitten kon hij alleen bij het mediteren waar hij nu absoluut geen concentratie voor had. Misschien later. Hij kon zijn hoofd niet erbij houden. Er was in de afgelopen uren zoveel gebeurd dat hij niet tot rust kon komen. Some air may help. Hij liep naar buiten, naar het balkon waar Eveliné ook stond. Hij liet zijn armen rusten op de balustrade en zijn haar in de wind vieren. De donkere lokken dansten sierlijk met de wind mee. Met zijn middernachtblauwe ogen keek hij naar het prachtige uitzicht met een ondergaande zon. Het was rustgevend en kalm. Even gleed zijn blik van het uitzicht naar Eveliné en weer terug. Kon een hectische dag toch nog rustig aan zijn einde komen. 'Hn.' Het enige geluid wat paste bij een moment als deze.

Haar gedachten ver weg had ze niet door dat Kanrou ook het balkon op was gekomen. Even keek ze achterom, waardoor haar rode lokken over haar schouder vielen en een gedeelte over haar gezicht. Ze draaide haar gezicht weer de andere kant op, weg van hem. Ze keek terug naar voren, en zag rook opstijgen, net zoals een vuur dat er is om je warm te houden. Dus er waren mensen in de buurt..Toch. Ze zwaaide haar beide benen over de reling van het balkon en liep over de rand, haar evenwicht houdend. Wacht ze moest Kanrou wel even vertellen waar ze was voor de rest haar nog ging zoeken ook. Ze draaide zich naar hem. "Ik ga die rook daar checken.." Ze beet op haar onderlip en draaide zich zonder een woord verder te zeggen om. Haar passen waren licht op het dak, zodat het niet zou breken. Met een klein sprongetje stond ze op twee voeten en liep rustig in de richting van het bos, de richting van het vuur.

Sinds wanneer kunnen we over daken/balkons springen sinds we op een uitkijktoren staan in een pretpark... zo'n ding dus: https://2img.net/h/oi42.tinypic.com/2cei4g0.jpg Dat rechter draaiende dingetje aan een paal.


Light lag in het ronde kamergedeelte te slapen, maar suddenly hoorde hij iemand vloeken. Wat ging diegene belachelijk te keer zeg. Het klonk in ieder geval niet meer rustig, dus pakte hij al de halfafgebladderde knots en rende naar het balkon(?!). In de houding voor als er wat was, maar zag alleen het vrouwelijke ventje. Beneden zag hij Eveliné lopen, ze liep op rook af. Eveliné wait! We told y'ah that it's to dangerous on your own! Hij sprong naar beneden en maakte tijdens zijn landing een koprol. Zo de klap was perfect opgevangen, hij kon nu opstaan. Hij draafde nog een stukje, maar kwam uiteindelijk bij Eveliné. Hij wou niet dat ze alleen op pad ging, je wist maar nooit. Ik ga met je mee, ik moet blijkbaar de echte Gentleman zijn, aangezien mister violet-lang-haar niet met je mee wil? De toon was gezet, Light had het niet zo op uitslovers, waar je als het er op aan kwam niets aan had, aan iemand als Eveliné, die hem al een keer of wat zijn leven gered had, daar had je wat aan. Of Break, de jongen die hun in het begin van hun avontuur geholpen had, hij vergeet nooit weer dat Break alleen tussen 10 geïnfecteerden met zijn zwaard stond te maaien. Maar wat had hij nu aan een ballerina in een wit shirt? Helemaal niets, hij had zich nog niet bewezen niets, hij was binnen gekomen en dat was het. Nee op één of andere manier mocht Lighty dat man-wijf-dingetje niet echt.

Hij werd half genegeerd. Misschien wel begrijpelijk na een woordwisseling. Maar de stilte was aangenaam en rustgevend. Bij het geluid van het wegen van Eveliné keek hij op en schrok een beetje van dat zij op de reling stond. Ze liep rustig over het smalle oppervlak. ‘Ik ga die rook daar checken.’ Even keek hij naar hoe zij van de rand af sprong en richting de rook liep. Zonder iets te zeggen of te twijfelen ging hij ook op de reling staan en sprong achter haar aan. Stil en sluw. Zonder dan dat zij het door zou hebben. Hij sprong van tak naar tak in de bomen zodat hij niet opgemerkt zou worden. Waarom hij niet opgemerkt wou worden? Hij had geen idee. Het leek nou eenmaal beter. Hij vroeg zich al af waarom hij in de eerste plaats achter haar aan ging. En wat bleek? Hij was niet de enige die achter haar aan ging. Die ene jongen was hun…haar ook gevolgd. Shit. Daar ging mijn kans. Wacht. Nee. Waarom zou ik een kans willen?! Hij schreeuwde zowat in zijn hoofd zonder dat hij ook daadwerkelijk geluid maakte. Hij sprong een paar bomen verder en keek hun van achter een boom aan. ‘Ik ga met je mee, ik moet blijkbaar de echte Gentleman zijn, aangezien mister violet-lang-haar niet met je mee wil?’ Oke. Dat was genoeg. Zijn haar was niet violet maar raven. Heel groot verschil. Hij sprong enkele bomen verder om voor hun te komen en naar beneden te springen. ‘Eén,-‘ Hij kwam achter de boom vandaan en keek de jongen stern aan. ‘A real gentleman never aproches a woman, he only watches from afar. And two, my hair is raven.’ Het feit dat hij haar al de hele tijd volgde liet hij achterwege. Als ze goed genoeg was geweest, had ze hem al wel gehoord of in ieder geval gevoeld dat ze werd gevolgd. Maar wat wist hij ervan? Ze was interessant genoeg voor hem, dus het maakte hem niet echt veel uit of ze goed genoeg was of niet. Hij zal slagen. Hoe dan ook.

Ze hoorde Light iets naar haar roepen en keek om. "Tegen mij is niks gezegd Light." ze draaide zich terug en begon verder te lopen toen Light naast haar liep. Ik ga met je mee, ik moet blijkbaar de echte Gentleman zijn, aangezien mister violet-lang-haar niet met je mee wil? Geïrriteerd keek ze opzij. " Ten Eerste, ik kan dingen ook wel zelf. Ten tweede, zijn haar is Raven en niet Violet." Stug liep ze door, door het ruisen van de bomen en haar geïrriteerdheid had ze niet gehoord of gezien dat Kanrou door de bomen sloop, tot hij voor hun stond. Hij zei wat tegen Light. "Jongens, als jullie willen vechten om mijn aandacht doe dat dan nu, en niet dat jullie straks elkaars kop in hameren."  ze sloeg haar armen over de schouders van beide jongens en begon richting het vuur te lopen. Het duurde niet zo lang, en vreemd genoeg hadden ze nog geen mutant gezien. Ze keek het stukje door waar tenten en een kampvuurtje stond, en maakte eruit op dat de plek duidelijk pas verlaten was. Ze hoorde een raar geluid alsof iemand in zijn eigen bloed aan het stikken was en begon te zoeken. Haar vermoede werd werkelijkheid toen er een man lag, die duidelijk half gescheurd was terwijl het bloed nu uit zijn mond liep. Hij murmelde allemaal dingen die ze niet kon verstaan en keek naar de lucht. " Kanrou,Light hierzo." zei ze, rustig alsof ze dit altijd al zag. Ze pakte haar zwaard niet maar ging op haar knieen bij de man zitten. En vroeg rustig of er meerdere mensen waren, waarop de man knikte en gebaren maakte alsof er inderdaad nog wel iemand over was, maar dat de rest allemaal verscheurd of gebeten was. Ze knikte en mompelde een bedankt. "What are we gonna do with you..." mompelde ze meer voor zichzelf als voor ieder ander. Ze stond op, zei tegen de man dat ze zo terug was en liep naar de jongens. Nou, jongens.. Kanrou. " Er zijn hier meerdere mensen, al is er een gedeelte waarschijnlijk geïnfecteerd. Hijzelf trouwens ook, maar ik ga hem niet uit zijn lijden verlossen. dat mag een ander doen. Savvy?" Ze was nog maar net uitgesproken toen er een hondje, dat duidelijk niet geïnfecteerd was hun kant op kwam. Meteen was ze verkocht aan het kleine diertje en pakte het op, terwijl het hondje allemaal blije geluidjes maakte. Ze keek naar de jongens. " Niemand raakt het hondje aan." Zei ze waarschuwend en plaatste zich toen op een stronk met het hondje in haar schoot en begon met hem te spelen.

Evel ging zich opeens als een bitch gedragen, oh mevrouwtje had een zwak gekregen voor de ballerina met zijn RAVENhaar. Shut up, dat kun je toch niet menen. Alleen bij de gedachte walgde Light er al van. Toen hij met Evel meeliep om haar te vergezellen en ze ook nog zo'n lage reactie gaf, barste bij Light de bom. "Als jij zo graag met mister ballerina daar naartoe gaat, dan doe je dat maar mooi!" Light was het spuugzat, meneer kwam er even bij en brak meteen de groep. Hij liep weer terug naar de pretpark-attractie en sprong via de balustrade weer naar binnen. Hij zou wel bij de groep blijven, wat die daar beneden samen deden interesseerde hem even geen bal.

‘Jongens, als jullie willen vechten om mijn aandacht doe dat dan nu, en niet dat jullie straks elkaars kop in hameren.’ Yeah, right. Alsof dat zou gaan gebeuren. Hij had toch niets verkeerds gedaan? Waarom zou hij levende mensen hun kop in gaan hameren. Dat was nergens voor nodig. ‘I won’t. I would only kill mister gentleman.’ Zie? Hij weigerde netjes een gevecht. Hij was lichtelijk trots op zichzelf om die reden. ‘Als jij zo graag met mister ballerina daar naartoe gaat, dan doe je dat maar mooi!’ Zijn ogen sprongen open en met zijn frons keek hij Light aan. Die frons was een standaard iets op zijn gezicht, je zag hem niet zonder. Niet dat hij er veel aan kon doen, maar het leek daarom altijd alsof hij kwaad was. Hij was nu echter alleen geschokt. Zei ik iets verkeerds? Light liep van hun weer weg terug naar de verlaten kermis.
Er was in de tussentijd een arm om zijn nek heen geslagen zonder dat hij het door had. Meteen toen hij de arm van Eveliné opmerkte, sloeg hij die weg en keek zijwaarts naar de grond van haar af. Hij kon er niet goed tegen dat mensen aan hem zaten, dat was een ding wat hij nooit goed kan waarderen. Vooral als mensen aan zijn haar zaten. Nee dankje. Dat ging hem niet worden. Hij was daar veel te gevoelig voor. Langzaam zetten ze zich voort en kwamen ze bij het vuur aan. Van wat hij zag, had het virus hier al hard toegeslagen. In alle rust maakte hij het vuur uit. Het lokte alleen maar beesten die je op dit moment niet op je pad zou willen hebben. ‘ Kanrou, Light hierzo.’ Hij liep in haar richting. Een man begon in beeld te komen, een man nog maar net in leven. Meer dood dan levend eigenlijk. Wat hield die man ervan om dood te gaan? Hij hoorde Eveliné iets zeggen maar hij kon niet verstaan wat het was. Ze stond op en kwam zijn kant op. ‘Er zijn hier meerdere mensen, al is er een gedeelte waarschijnlijk geïnfecteerd. Hijzelf trouwens ook, maar ik ga hem niet uit zijn lijden verlossen. Dat mag een ander doen. Savvy?’ Hij had die boodschap al begrepen voordat ze wat tegen hem zei maar dat maakte niet echt uit. Hij wou de man gaan “helpen” totdat er een hond tevoorschijn schoot zonder dat hij ook maar een stap gezet had. ‘Niemand raakt het hondje aan.’ ‘Ik raak het niet aan.’ Met een emotieloos gezicht liep hij haar voorbij naar de man toe. In alle rust knielde hij neer dicht bij hem.
Zijn haar raakte bijna de grond toen hij zo laag zat. ‘Close your eyes. I’ll make it quick.’ De man keek hem wazig aan. Misschien omdat hij er zo vrouwelijk uitzag en zo’n lage stem had. Daar hadden meer mensen een probleem mee. Het was blijkbaar niet zijn “lucky day”. De man vond hem blijkbaar interessant en raakte met heel veel moeite zijn gezicht aan met een bloederige hand. Nu zat zijn gezicht onder het bloed maar dat maakte niet uit. Hij pakte de hand en hield de tegen zijn gezicht, tot zijn eigen verschrikking. Hij had een groots respect voor de dooie en liet mensen die snel dood zouden gaan doen wat ze wilden. Dead mans wish. Als iemand die half dood was zijn gezicht wou aanraken, liet hij dat voor een keer toe. Geen probleem. Hij haalde met zijn vrije hand zijn katana uit de schede. Bij de tijd dat de man zijn ogen sloot, haalde hij uit met de katana. Met zijn rechterhand, schuin van links naar rechts. Rustig legde hij zijn katana neer en ving het hoofd op voordat het de grond raakte. Deze legde hij in de handen van de man en klapte zijn handen bij elkaar voordat hij zijn ogen sloot. ‘May your soul be at peace.’ Met zijn handen nog onder het bloed pakte hij zijn katana op en liep terug naar Eveliné. Rode druppels gleden langs de rand van de katana en via zijn vrije linker hand op de grond. ‘Laten we terug gaan.’ Hij keek haar aan met een van buiten emotieloze blik, maar van binnen wat zachter bedoeld.

Inspiboost XD

Ze hoorde Kanrou terugkomen en keek op. "Zorg eerst maar dat je geen bloed inslikt."Zei ze zorgelijk en stond op. Het hondje had ze neergezet en haar hand ging langs zijn gezicht, veegde het bloed weg en deed toen haar hand weer af aan haar broek. "je moet uitkijken, zelfs het bloed is infecterend, en we willen niet dat jij of een ander geïnfecteerd raken." Kreeg ze nou een zwak voor Ballerina-Staar-Ravenhaar-Dude? Ach het zal wel. Ze wendde met een lichte blos haar gezicht af, pakte het hondje met een hand op en zorgde dat haar haren voor de rechterkant van haar gezicht vielen zodat Kanrou het niet kon zien. Ze stak haar hand uit, gewoon als vriendelijk gebaar. "Kom je dan nog?" Ze zou zich zometeen aan Light verschuldigen, hij had gelijk gehad. En trouwens, ze was inderdaad wel een beetje een zwak voor hem aan het krijgen, niet dat het haar wat uitmaakte. Ze zouden zich toch wel weer splitsen. Ze zuchtte en schudde haar hoofd, te diep in gedachten verzonken dat de oude bewoners van het kamp. Beter gezegd de geïnfecteerde bewoners nu naar Kanrou en haar toe kwamen. Ze zouden geen partij zijn voor de grote groep. Het hondje hield ze stevig vast terwijl ze met haar andere hand haar zwaard vast hield en uithaalde naar de mutanten die nu om hen heen stonden.  "Kanrou we moeten hier weg!" Riep ze naar hem. Bijna pakte er een het hondje en ze stak haar zwaard dwars door de schedel van de mutant. Maar ze had twee handen nodig om het zwaard terug te kunnen trekken en ze had er maar een. Dus Improviseerde ze en klapte de dode mutant aan het zwaard tegen de andere aan, wat haar tijd gaf om Kanrou's hand te pakken en mee te sleuren uit de richting van dat kamp terug naar hun eigenste.

Waarom liet hij haar toe om zijn gezicht aan te raken? I’m getting to soft. Hij sloeg de hand weg van zijn gezicht. Het bloed inderdaad geïnfecteerd en kon gevaarlijk zijn. Hij zou niet geïnfecteerd willen worden en de anderen wat aandoen. Ze pakte het mormel op en wendde haar gezicht van hem af. Ze bloosde. Very feminine. Hij had even een kleine grijns op zijn gezicht. Geweldig.
Hij wou haar hand aanpakken maar in plaats van haar hand te pakken ging zijn hand naar zijn katana in de andere hand. Er was iets wat hij aanvoelde en niet vertrouwde. Hij stond klaar voor de strijd en keek wantrouwig om zich heen. Wantrouwig met een grijs. Hij kon weer dingen afslachten. Die mutanten waren geen mensen meer maar simpelweg dingen in de weg stonden en waar je je alleen doorheen kon slachten. En ja hoor. Daar kwam de rest van de bewoners van het kamp. Het waren er tot zijn verbazing nog best veel. Te veel. Het maakte hem niet zo veel uit. Hij bleef maar hij bleef zich sterk houden. Als hij dood ging dan was dat maar zo. It’s an honor to die in battle. But I won’t die in this slaughtering. Hij hield er wel van. De grijns was om het moment niet van zijn gezicht te slaan.
‘Kanrou we moeten hier weg!’ Bij het horen van zijn naam keek hij om. Misschien niet een al te slim plan in een strijd. Meteen nadat hij zijn hoofd had omgedraaid kreeg hij de volle laag in zijn zij. Een harde klap net onder zijn ribbekast aan de zijkant. Dat ging een akelige plek worden maar het was nog dicht dus er kon geen infectie ontstaan. Al maakte dat hem niet zoveel uit. Maar hij kon het niet erg goed hebben en hakte als het ware het hoofd van de desbetreffende mutant eraf. Gelukkig dat hij de zwaai met maar een hand deed want de ander werd vastgegrepen en maakte dat hij met Eveliné me rende. Hij zei niets, hij liet zich enkel meeslepen. Zelfs over de stekende pijn in zijn zij hield hij zijn mond dicht. Onnodige zorgen hield hij niet van. En al helemaal niet om dat bij anderen te veroorzaken. Ze rende terug naar het verlaten niet zo verlaten pretpark. Even gluurde hij achterom. Na hevig gerend te hebben, waren ze de mutanten. ‘Eveliné. Stop hier. Alsjeblieft…’ Hij liet haar hand los, die hij heel bewust bleef vasthouden tijdens het rennen, en stopte om tegen een boom aan te leunen. Pas nu merkte hij dat hij onder het bloed van de mutanten zat. Ook over zijn gezicht. Hij deed het niet zo witte overhemd uit waardoor hij in zijn onder shirt stond. Snel veegde hij met het overhemd het bloed van zijn gezicht en keek even naar zijn turtle nek bij de plek. Deze turtle nek tilde hij aan de kant waar de klap was gekomen omhoog. De plek net onder zijn ribben was helemaal blauw en lichtelijk opgezwollen. Het had al na enkele minuten rennen groene ringen en gele vlekken.  Niet een prettig gezicht in zijn mening. Gewoonweg ranzig. ‘Che. How Troublesome.’

Zijzelf had geen bloed op zich gekregen, maar Kanrou daarintegen zat onder. Het was net een lopende bloedmassa. "Your okay?" Vroeg ze zorgelijk. Ze zette het hondje neer en liep rustig naar hem toe. De plek op zijn zij was misselijkmaakend, maar ze sloeg er geen acht aan en negeerde de ranzigheid gewoon. "Ik haat mutanten nu officieel."Gromt ze boos en maakt haar zwaard schoon aan een boom. Het hondje loopt vrolijk achter haar aan. " Ik vind dit hele gedoe maar niks. Ik bedoel als die landen ruzie hadden, zet dan gewoon de staatshoofden in een arena en laat ze elkaar uitmoorden tot er een winnende vijf over is ofzo. Nu lijdt de hele wereld eronder." Nonchalant haalt ze haar schouders op, het leek haar niks te doen dat haar famillie en vrienden dood waren. Maar als je goed keek was dit een puur masker. Want in haar lichtblauwe ogen brandde weldegelijk tranen die zich nu langs haar wangen naar beneden zouden moeten begeven. Maar dat deden ze niet. Een moordmachine, dat werd er nu van iedereen gemaakt. Gevoel moest je niet hebben in een strijd, ookal kwam je famillie of vrienden tegen die gemuteerd waren. Ze keek terug naar Kanrou. " Ik denk dat we maar beter verder kunnen gaan, of heb je te veel pijn?" ze zei het niet bepaald vriendelijk, maar ook niet op een ik-mag-je-niet toon. Het was een normale emotieloze toon.