Het geluid dat zijn kleine, half ingetrokken zwarte nageltjes maakte op het ijzer van de treinrails echode zachtjes over het verlaten terrein. Het klonk haast melodisch als je een beetje je fantasie zou gebruiken. Een klein glimlachje verscheen op de snoet van Célestin, een jonge kleine panda. Hij moest eerlijk toegeven, hij was bang. Zo ver van huis was hij nooit gedwaald. Maar het had geen zin om nog langer in de dierentuin te verblijven. Al het eten was nu echt op en de schuilplekken die het eens geboden had begonnen te verdwijnen naarmate meer en meer mensen en andere dieren de dierentuin kwamen plunderen op zoek naar nog iets wat enigszins voedzaam was. Als hij langer bleef zou hij zeker zijn ontdekt. En Célestin was geen vechter. Daar was zijn kleine lichaam niet op gebouwd. Hij zou ook niet weten hoe. Hij had zijn kansen afgewogen en het maar op een lopen gezet. Hij zou meer kans hebben om te overleven als hij in beweging bleef. Het was niet helemaal slecht. Zijn zwerftochten hadden hem al door bossen en velden gebracht waar hij zich kon voeden aan kleine insecten en noten. Het was veiliger dan wat de meeste dieren aten. Hoe groot was de kans dat planten en noten het virus zouden dragen? Maar ja, wat wist hij er ook van. Voor hetzelfde geld was hij al geïnfecteerd en had hij het niet door. Het virus kon hem van binnenuit al aan het verteren zijn, zijn systeem aan het verzwakken en sluimerend aan het wachten om toe te slaan en hem tegen de grond te dwingen. Hij probeerde er niet aan te denken. Voorlopig voelde Célestin zich nog zo gezond als een vis en hij dacht niet morgen meteen al dood neer te vallen. De glimlach verdween van zijn snoet en hij stopte met lopen. Hij had alleen graag gewild dat hij niet zo vreselijk alleen was. Een zachte zucht ontsnapte aan hem. Een geluid liet hem angstig opkijken. Oké, hij nam het terug. Misschien was alleen zijn wel beter. Hij wilde niet opgegeten worden! Paniekerig keek Célestin om zich heen. Op een paar sprongen afstand lag een ouderwetse trein om zijn kant. Hij moest er al geruime tijd liggen want de planten hadden hun best gedaan om het ding te overgroeien. Om het op te nemen. Haast alsof ze het als prooi zagen en nu zijn stalen lichaam wilden verorberen. Maar hoe eng het er ook uit mocht zien, het was de enige verstop plek die dichtbij genoeg was. Célestin trok een korte sprint. Met een paar seconden was hij bij de trein en kroop hij in een van de openingen. Zijn angstige bruine oogjes keken vanuit de schaduw toe, wachten tot de eigenaar van het onbekende geluid zichzelf in het licht zou tonen.

Open voor wie zin heeft