Met lange en trage vleugel slagen zweefde Nalit door de lucht , zwevend op een warme lucht stroom. Ze was deze luchtstroom heel dankbaar want anders zou ze meer moeite hebben haar lichaam in de lucht te houden. Nalit ging nog een tijdje blijven zweven, ze had juist gegeten, een heerlijk maaltijd die bestond uit te botten van een gestorven hert, en nu wilde ze het wat laten zakken. Botten smaakte verbazend goed, vooral het been merg vond ze heerlijk, maar nu zou ze ook even opzoek moeten gaan naar wat te drinken. Boten waren nogal droog en dus zou ze water wel verwelkomen. Met nog een paar slagen leunde ze naar links, de luchtstroom volgend. Ze hoopte dat deze stroom over een beek of zo zou komen, Nalit was niet zo dol op water. Ze prefereert een modderbad boven een bad in het water, vooral omdat de vervelende parasieten niet uit haar veren kleed komen als ze in het water gaat. En een modderbad gaf haar trouwens haar kenmerkende koperen kleur. Nalit keek nog eens rond om te zien als ze wat water zag en daar zag ze het dan, een meer. Niet haar favoriete plaats om te zijn maar ze kon nu echt wel wat water gebruiken. Ze vouwde haar grootte vleugels samen en liet de zwaartekracht de rest doen. In een snel tempo vloog ze naar beneden waarna ze haar vleugels weer uitsloeg om niet ter pletter te vallen. Geluidloos lande ze op de vochtige grond waarnaar ze nog eens rondkeek en toen een hond spotte. Deze hond was juist met een vrolijke kreet in het water sprong. Nalit keek even toe en liep vervolgens op een wat hoppende manier naar het meer waarnaar ze haar bek in het water doopte en toekeek hoe de hond verder in het water bleef spelen.