De vierkante ruimte was leeg. Donker. De grote deur in het midden van de muur had een raam, waar een klein straaltje licht zijn weg vond door een klein schuif raampje. Het licht kwam van de hal. De wachter, een man in een blauw pak, liep langs de deuren. Zijn gordel hing vol met bedwang middelen. Een zaklantaarn, pepperspray, een wapenstok, een walkietalkie, handboeien, een zapper en een appart tasje met kalmeringsmiddelen en injectienaalden.

Elke deur was genummert. 394, 395, 396, 397… genummerde patiënten. De volgende patiënt op zijn klembord was nummer 398. Thompson, Nina nummer 44899-0900. Naast haar informatie stond een zwart-wit foto. Op de foto stond het gezicht van een jong meisje. Haar vrolijke donkerbruine krullen hingen vol langs haar gezicht. Haar rozige jukbeenderen, haar stralende lag en haar twinkelende ogen keken blij in de camera. 398 stond op een wit bordje naast de deur. De lamp die in de hal voor de deur hing knipperde af en toe. De man bekeek het klembord, zette zijn witte mondkapje op en schoof het gesloten luikje in de deur open. Met zijn zaklantaarn scheen hij naar binnen.

De geur van urine, uitwerspelen en bloed kwamen door de opening naar buiten drijven. Met de zaklantaarn volgde de wachter de muren in de ruimte. Hij begon bij de ene hoek en draaide langzaam de hele kamer door. Het licht scheen op de ruwe stenen muren. Overal stonden krassen en vegen vuil. Toen de lichtstraal bij de volgende hoek kwam, bescheen het, het een beurs en armzalig ineengedoken lichaam. Ze keek langzaam op en kneep haar ogen half dicht tegen het velle licht. De vuile pyjama, die ooit wit was, hing slapjes om haar heen. Amper haar lichaam bedekkend. Ze was vreselijk mager, bijna al haar botten waren te zien. Haar armen, die om haar opgetrokken bennen waren geslagen, zaten onder de schaafwonden en blauwe plekken. Haar magere handen, hadden nog weinig kracht en de nagels waren er tot bloedens aan toe af gekrabt. Het vieze klitterige haar hing half voor haar ogen, waar grote donkere kringen onder zaten. alleen in haar ogen zat nog een vurige kleur blauw. Ze keek vuil naar de wachter. “wat een zielig hoopje mens” dacht de wachter bij zichzelf. Hij sloot het luik, deed zijn mondkapje af en liep naar de volgende deur.

De wachter was weg en de ruimte werd weer vaag verlicht door de knipperende lamp in de hal. Nina haalde gruizend adem. “rotzakken, wat heb ik ooit misdaan. Wat heeft een van ons ooit misdaan.” Een zachte jammerend gekreun kwam uit een van de kamers verder op. “waarom ik? Ik ben niet eens ziek! Niet dat die klootzakken het verschil kunnen zien.. Misschien ben ik niet gezond, ook dankzij hen, maar ik heb het 0900-virus niet! ach mens.. wat kan ik er tegen doen..” verslagen zuchtte ze en dacht terug aan haar thuis.

Het was een avond als alle andere. Moeder het net de geroosterde rosbief op tafel gezet. Max en ik zaten te klieren en vader gaf ons een snauw dat we op moesten houden. Boris keek verlekkerd en kwijlend naar de tafel. Na het eten zaten we met zijn alle in de huiskamer. De radio stond zachtjes aan en Max en ik speelde een kaart spel. Opeens vielen alle lichten uit. de radio was plots stil. Boris begon zachtjes te grommen. Verbaast keek ik naar hem, dat doet ie normaal nooit. Hij staarde met opgeheven liepen en tanden bloot naar het raam. In de verte klonk er een geluid van het luchtalarm. Moeder keek bezorgt naar vader en ik liep gauw naar Boris om hem te kalmeren. Max rende naar moeder toe en pakte haar middel vast. Vader keek mij even aan en liep toen naar het raam om te gaan kijken. Hij zag iets, maar kon niet goed zien wat. Toen hij het zich realiseerde riep hij keihard tegen ons “ga liggen!” hij sprong richting Max en moeder en duwde ze op de grond. Ik greep Boris vast en dook achter de bank. Ik zag door het raam een groot licht van een paar kilometer verder. Die was er net nog niet? Er klonk een harde knal en het plafon viel naar beneden. Toen werd alles zwart.

“Toen ik later wakker werd zat ik in dit gebouw. Vast gebonden aan een bed, met mijn armen vol met buisjes en slangetjes. De kamer was afgesloten met plastiek en er kwam een gemaskerde man binnen, in een groot wit luchtdicht pak. Hij begon me te onderzoeken. Op de meest vreselijke manier. Toen ik me begon te verzetten en los probeerde te komen stak hij een injectienaald in mijn hals. Ik werd wakker in deze ruimte… Het moment van de ramp was ik twaalf. Ik denk dat ik nu 19 ben. Vader, moeder, Max en Boris heb ik nooit meer gezien. Ik weet wel zeker dat ze dood zijn, en anders zitten ze ergens in dit gebouw. Ook weg te rotten.” Nina verschoof een beetje over de koude stenen vloer. “ik weet gewoon zeker dat ik niet ziek ben, maar waarom houden ze me dan nog steeds hier? Ik heb de besmette meisjes gezien. Er zijn zoveel duidelijke verschillen.” Ze dacht terug aan het meisje dat de wachters uit een kamer aan de overkant hadden gesleept. De deur van haar kamer werd geopend en het meisje werd naar binnen gesmeten. Ze hete Sissi en was van haar leeftijd. “als de wereld niet zo verkloot was geweest hadden we best vriendinnen kunnen zijn.” Drie dagen later was ze gestorven. Vijf dagen heeft ze dood in haar kamer gelegen voor ze haar weer kwamen ophalen. “de monsters!.. ik wou dat ik weg kon komen..” ze keek de lege kamer rond. “niet eens een bank om op te liggen..” ze ging op haar zij liggen, trok haar benen op, sloeg haar armen er omheen en sloot haar ogen om te slapen. Maar het duurde lang voor de slaap wilde vatte.

Toen Nina haar ogen weer opende was alles nog steeds donker, zoals altijd. De schoenen op de hal van de volgende wacht dreunde in haar hoofd. Ze voelde een buikkramp opkomen. “shit, ik haat het als ik bloed.” Met moeite kwam ze overeind. Ze liep met haar ene hand tegen de muur voor steun naar deur. Daar bleef ze wachten tot de wacht bij haar deur stond. Het luik werd open geschoven en ze zag hoe de wacht een beetje schrok toen hij haar gezicht zo dichtbij zag. “ik bloed” zei ze nors tegen hem. “ik zal straks de emmer brengen.” zei de man. Het luik schoof dicht en ze hoorde de man doorlopen. Met haar rug tegen de deur schoof ze naar beneden. Wachtend, in de stilte. Eventjes hoorde ze iemand huilen. Niet lang daarna hoorde ze de wachter weer terug komen. Ze kroop bij de deur vandaan. Het grote middenluik werd geopend en de emmer werd op het luik gezet. Gauw pakte ze hem er vanaf. Het luik werd weer dicht gesmeten. Ze ging op de emmer zitten en wachtte tot de buikkramp over was. Ze voelde hoe het tussen haar benen in de emmer droop. Ze wist niet waarom ze eens in de zoveel tijd moest bloeden. Maar na een tijdje ging het altijd weer weg, en dan duurde het weer lang voor het weer terug kwam. In het begin schrok ze zich dood en had ze hysterisch tegen de wachters geschreeuwd dat ze dood bloede. Er kwam toen nog een dokter bij haar deur die haar een paar vragen had gesteld over het bloed, en waar het vandaan kwam. Ze hebben haar een emmer gegeven en gezegd dat, wanneer ze het voelde opkomen, ze erop moest gaan zitten. Misschien was ze wel ziek maar het voelde meer alsof het zo hoorde. Als de dokters zich geen zorgen maken, maar ja die zijn niet te vertrouwen. Een paar uur later ging het middenluik weer open en werd er een houten dienblad met een grote kom dikke grijze pap, een kan water, een stuk hard brood en een lepel neer gezet. De maaltijd voor de hele dag.

Nina zat tegen de muur naast de deur. Alles was rustig. Opeens hoorde ze een deur openslaan. Ze hoorde mannen stemmen onrustig discuseren, terwijl ze door de hal schuifelde. “verdomme, wat is deze zwaar zeg, ze kan amper nog staan.” Riep er eentje “schiet op straks wordt ze wakker” riep nog een man. “we zijn er bijna” nog een vreemde mannen stem. Er werd zacht gekreund. “hmm waa ben k” hoorde Nina een zachte stem zeggen. “hmm He laa me loss… hee wat doen jullie laat me los! Ga weg!! Nee Nee! Ik wil niet! Laat me gaan! Mamamaaaa!!!!” Nina luisterde aandachtig naar wat er gebeurde op de gang. “grijp haar straks komt ze los!!” ze hoorde hoe een ijzeren deur piepend open werd gezet. “nee neee ik wil niet naar binnen aaaah” gilde het meisje. Nina hoorde hoe ze het meisje met een smak op de stenen vloer smeten. Het meisje was meteen op gestaan en naar de deur toe gerend. Ze begon woest tegen de ijzeren deur te slaan. “Laat me eruit!! Nu!! Aaah laat me eruit!!!” ze ging tekeer als een wilde. De mannen riepen tegen haar dat ze moest kalmeren. Plotseling was het meisje stil. “ooh shit ze zakt weg!” hoorde ze een man roepen. “snel help me! Ze moet een kracht injectie hebben! Straks verliezen we haar!” de ijzeren deur werd geopend en Nina hoorde een van de mannen door de hal langs haar deur rennen. “schiet op!!” hoorde ze een ander roepen. De man rende weer terug, ze hoorde wat gestommel en gesmoes van de mannen. “zo leg haar maar weer in de cel, ze zal zo wel wakker worden. Jij blijft hier tot ze bij komt. Als ze goed reageert, kun je haar zo laten.” Twee mannen liepen langs de deur van Nina. Ze bleef stil zitten luisteren tot er wat gebeurde, maar het bleef rustig. Een paar minuten later hoorde ze het meisje huilend wakker worden. “arm kind, ze heeft geen idee wat er met haar gaat gebeuren.” Nina probeerde haar verdriet weg te slikken. “wat hebben tranen voor zin” maar de tranen kwamen toch. Toen ze was uitgehuild, dacht ze na over wat er net was gebeurd. “waarschijnlijk was het een nieuw gevonden of misschien wel een gestolen meisje. Ze zullen haar ook wel hebben onderzocht. Ze moest natuurlijk ingespoten zijn met een slaap middel, en toen werd ze te vroeg wakker. Ze werd helemaal wild. Ik denk dat ze een of andere aanval kreeg toen ze riepen dat ze een krachtspuit moest hebben.. een kracht spuit…” Nina kreeg een idee en begon met het bedenken van een plan.

Er was alweer een tijd voorbij gegaan na het incident met het onbekende meisje op de gang. Ze wist dat het meisje nog leefde en ze zocht zelf contact met haar. Soms als het helemaal donker was hoorde ze een zacht getik tegen de muur, en Nina tikte dan altijd terug. Ze hebben een keer geprobeerd te praten, maar de muren waren te dik om iets anders dan zacht gemompel te horen. Toch voelde Nina zich minder alleen. Maar het duurde niet lang of het meisje werd weer helemaal stil. Diezelfde dag nog werd het meisje uit haar cel gehaald en weggebracht.

Nina zat in een hoek van haar cel. Diep in gedachten over haar leven, toen er iets onwaarschijnlijks gebeurde. De klink van haar cel draaide zachtjes naar beneden. Ze keek verbaast en wantrouwend naar de deur die zacht krakend open schoof. ‘Wie is daar?’ ze hoorde een zwaar gehijg en zag het silhouet van een man in de deur opening. ‘wees maar niet bang’ zei een hese mannen stem. ‘ik zal je niks doen. Ik ben een wachter.’ Hij sloot de deur en draaide zich gespannen om. Nina was ondertussen opgestaan en drukte zich tegen de muur. Ze wou helemaal niet dat deze man in haar cel kwam. Zijn hele lichaamshouding maakte haar onrustig, hij was iets van plan maar ze wist niet wat. Het liefst was ze de muur in gekropen en verdwenen. Hij zette twijfelend een stap dichterbij. Zich nog meer tegen de muur aandrukkend schoof ze een stap naar rechts. Hij zag haar reactie en kwam opeens naar haar toe rennen, op het zelfde moment dat zei weg rende. Hij greep haar pols ‘NEE!’ gilde ze met een hoge stem. Ze probeerde met al haar kracht los te komen maar de man was veel sterker. ‘rustig maar sssh, stil maar, ik kom je alleen gezelschap houden ssssh. ik ben ook eenzaam’ Zei hij hijgend in haar nek. Hij sloeg zijn grote armen om haar heen en hield haar stevig tegen haar aan. Ze voelde hoe de man in haar nek zuchten. Zijn warme lichaam drukte tegen haar rug en ze voelde een harde bobbel tussen zijn benen. Ze rilde en probeerde onder de armen vandaan te kruipen. Maar de man greep haar alleen maar steviger vast. Dus probeerde zich zo stijf mogelijk te houden. Ze voelde hoe de greep iets verslapte maar ook hoe zijn handen haar lichaam begon af te tasten. ‘NEE GA WEG! GA WEG! IK WIL DIT NIET! NEE!’ zijn warme hebberige handen gleden over haar hele lichaam. Hij taste tussen haar benen. Ze voelde een misselijk makend gevoel opkomen. Door een adrenaline kick had ze opeens de kracht om zijn arm te pakken. Ze opende haar mond en beet zo hard ze kon in zijn hand. ‘AUW GODVERDOMME’ de man liet meteen los. Nina rende vlug naar de hoek. De man kwam achter haar aan en sloeg met een vlakke hand in haar gezicht, waar door ze met een smak opzij, op de grond, viel.

Alles vervaagde en draaide om haar heen. Haar hoofd leek wel ontploft en ze kon zich niet bewegen. Dikke druppels bloed gleden van haar wang. Ze wilde het bloeden stoppen maar haar hand reageerde niet zoals ze wou. Hij kwam een stuk je omhoog maar viel meteen weer terug. Ze zag vaagjes hoe de man op haar afkwam. Ze wou gillen maar er kwam alleen een gorgelend geluid uit. De man draaide haar op haar rug en trok haar verweerde pyjama omhoog. Ze voelde haar naakte benen op de koude stenen. Langzaam werd alles weer wat helderder. De man ging half op haar liggen. Ze trok haar armen omhoog om hem van haar af te duwen, maar hij greep ze vast en drukte ze gekruist boven haar hoofd tegen de grond. Weer probeerde ze te schreeuwen maar het hielp niets. Er kwam toch niemand om haar te helpen. Ze voelde de man, al hijgend, frommelen aan zijn eigen broek. Uit het niets drukt hij zich tegen haar aan een voelde ze een vreselijk pijn scheut tussen haar benen. Het leek wel of ze in tweeën werd gesplitst. Ze gilde het uit. De man trok zich terug en stootte net zo hard weer bij haar binnen. De zoute tranen stroomde over haar gezicht en branden in haar wond. Hij begon steeds harder te hijgen en de pijn werd steeds erger bij elke stoot. Ze voelde haar half naakte lichaam over de harde ruwe stenen vloer schuiven. Ze draaide haar gezicht omhoog en keek de man recht in zijn glinsterende ogen aan. De pijn en angst overspoelden haar en ze voelde hoe een warme golf braaksel omhoog kwam. Ze draaide haar hoofd en spuugde hoestend en proestend een grote plas vochtige drab uit. Toch bleef de man doorgaan. Hij begon kreunende geluiden uit te kramen bij elke stoot. Ze voelde hoe de spieren in haar benen samen krampten van pijn. De man gaf nog een harde zuchtende kreun en bleef toen nahijgend boven op haar liggen.

De man trok zich van haar af en viel opzij. Nina lag hysterisch te snikken en ze schudde over haar hele lichaam. Ze kon niet stoppen. Haar hele lichaam voelde vies en plakkerig. Ze voelde hoe een klein beetje bloed langs haar been naar beneden gleed. Met opengesperde ogen keek ze naar het plafon, diep snikkend en zwaar ademhalend. Ze kreeg bijna geen lucht meer en de adrenaline klotste bij elke hartslag door haar lichaam. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht. Opeens realiseerde ze zich dat ze weer kon bewegen. Vlug sprong ze overeind en zag de man in de half donkere cel, half naakt naast haar liggen. Ze kroop vlug naar zijn broek in de andere hoek. Ze werd misselijk door de geur van haar eigen kots en hield met moeite nog een golf kots binnen. Haar hele lichaam werkte tegen bij elke beweging. De pijn was bijna niet te verdragen maar door de adrenaline had ze veel meer kracht. Gefrustreerd begon ze tussen zijn spullen te zoeken. Ze hoorde de man zacht snurken. ‘Hoe is het mogelijk!’ Ze vond een klein leren doosje. Met trillende handen opende ze het knoopje en vielen er 3 spuiten op de grond. Met trillende handen graaide ze er een op, en probeerde het labeltje, die er aan was gehangen, te lezen in het licht van de gang. Eerst zag ze een Latijnse naam. ‘wat betekent dat in godsnaam!’ dacht ze boos. Ze draaide het frustrerend om en zag nog een woord staan. ‘slaapmiddel’ stond er in grote blok letters. Ze draaide het nog eens om en nog eens. Ze keek naar de man die in het midden van de cel lag. Ze keek weer naar de spuit in haar hand en trok toen zonder twijfel de dop er van af. Voor de zekerheid pakte ze ook de wapenstok.

Ze sloop voorzichtig naar de man en stak zonder aarzeling de spuit in zijn bovenarm. Die schrok meteen wakker en zijn bovenlichaam schoot overeind. ‘HÉ WAAR BEN JIJ MEE BEZ..' Ze sloeg met het wapenstok tegen zijn hoofd, en de man viel half verdwaast achterover. Ze had niet hard genoeg geslagen om hem bewusteloos te maken maar hem zo kon hij niks doen tot het slaapmiddel begon te werken. Nina zakte op de grond en probeerde te kalmeren tot de man zou slapen. Nog geen 2 minuten later lag hij roerloos op de grond. Hij lag precies met zijn gezicht in de licht straal van de lamp op de gang. Zijn zwarte haar stond in korte pieke naar voren. Zijn eigenlijk best knappe gezicht stond er kalm bij. Ze kon zich niet voorstellen dat dit dezelfde man was. Hij was helemaal niet zo oud. De man die haar zoveel pijn had bezorgd en de man die ze nu voor zich zag, leken twee totaal verschillende personen te zijn. Maar de pijn, de angst en vernedering was nog steeds hetzelfde. De naald stak nog steeds in zijn bovenarm. Dat herinnerde haar aan de andere 2 injecties. Vlug kroop ze naar de broek met spullen. Ze pakte beide injecties op. Er was nog eentje gelabeld met ‘slaampiddel’ en op de andere stond 'krachtmiddel'. Van de laatste trok ze het dopje eraf en keek twijfelend naar het label. Toen zette ze de naald op haar huid, keek de andere kant op, en prikte.

Voorzichtig schoof de deur in de gang open. Naast de deur stond op een wit bordje het nummer 398. Nina keek om de hoek en zag een lange smalle gang met allemaal deuren. Het einde liep dood. Ze keek de andere kant op en zag een houten deur aan het einde van de gang. Ze draaide zich nog een keer om naar haar verkrachter. Toen stapte ze voor het eerst uit haar cel. Om het hoekje stond, op de grond, een klembord. Ze pakte het op en zag haar naam staan. Er stond allemaal informatie op van haar. Boven op stond er in grote rode letters ‘0900-virus negatief'. “Negatief? Hoezo negatief” ze snapte er niets van maar ze nam het blaadje toch maar mee. Behoedzaam liep ze door de gang. De gang was veel langer dan in eerste instantie leek en ze voelde zich vreemd. Al die deuren. Al die nummers… al die meisjes. Nina wist dat achter elke deur een meisje zat maar ze had geen sleutels meegenomen en misschien waren ze niet veilig. Misschien hadden die meisjes wél het 0900-virus. Ze durfde het niet, maar ze vond het vreselijk dat ze het niet durfde.

Toen ze bij de houten deur aan kwam draaide ze voorzichtig aan de knop. De klink gaf gemakkelijk mee, wat ze niet had verwacht. Waardoor de deur open zwaaide. Ze schrok er zelf van. Verlamd van schrik en wat er allemaal achter die deur kon zitten bleef ze dood stil staan. De deur opende zich naar een kleine, vel verlichte hal met glazen wanden. Verlaten.. Aan de glazen hal zat een klein kantoor met archief kasten, een bureau met computer en een hele hoop mappen. Verlaten.. Voorzichtig liep ze de hal in en keek om haar heen. Naast de deur van het kantoor liep een gang. Die eindige in een grote witte deur, waar allemaal grote witte jassen naast hingen. Ze herkende de jassen meteen. Dokters… ze keek het kantoor in en zag op het computer scherm een portret foto van haarzelf. ‘wat is dat?’ vlug liep ze het kantoor binnen. Op het scherm stond haar foto, ook met ‘0900-virus negatief' eronder. ‘wat vreemd?’ ze keek naar het toetsen bord en zag de pijltjes toetsen. Ze drukte op het pijltje naar boven. Plop, de foto veranderde. De foto was van een meisje, maar Nina kende haar niet. Onder haar foto stond in het groen ‘0900-virus positief’. De volgende foto. Weer een meisje met ‘0900-virus positief’. Het volgende meisje ook en die daarna ook, allemaal meisjes met 0900-virus positief. Toen kwam er een gezicht dat ze kende. Een blond meisje keek haar verlegen aan. Ze was nog jong op de foto maar ze wist wie het was… Sissi… op de foto was ze nog gezond. De Sissi, die Nina zich herinnerde was uitgemergeld, had haaruitval en rare plekken op haar huid. ‘Dus dit zijn al de meisjes die het 0900-virus hebben!’ ze liep alle foto’s langs opzoek naar nog iemand die negatief stond op het virus. Maar alles was besmet… behalve zij. Al die meisjes.. ze zaten nog allemaal in hun cellen, ten dode opgeschreven…

Ze schoof de witte jas over haar schouders en propte haar papieren in haar zakken. Ze vond het maar vreemd… ze had nog helemaal niemand gezien. Geen dokters.. geen wachters.. alsof dat monster de enige was.. ze hoorde wel wat geluiden achter de grote witte deur naast de kapstok. Allemaal gepiep en gezoem. Ze vond het maar vreemd maar ze was niet nieuwsgierig.. ze wilde hier weg.. zo snel mogelijk.. niks meer met deze mensen te maken hebben… ze draaide zich om en liep, met de wapenstok in haar hand geklemd, snel terug naar de hal. “En toen… Waar is de uitgang?” ze keek weer de gang in, waar de cellen zaten. De deur van haar cel stond wagenwijd open. Ze voelde een koude bries langs haar gezicht en voelde het van achter de houten deur komen. Ze vond nog een kleine gang, met een kleine metalen deur. Ze liep haastig de gang in.. langs een spiegel.. ze schrok van het spiegelbeeld.

De foto van haar, die ze zo even nog had gezien, leek wel een ander mens vergeleken het meisje dat haar nu geschokt aankeek. Ze was vel over been, omhult door een vieze pyjama. Haar armen en benen zaten onder de schrammen, haar haar hing in vettige slierten langs haar gezicht. Ze stapte naar de spiegel en legde haar hand tegen de spiegel, om te kijken of ze het wel echt was. WIIIEEEE EHEHEHEHE WIEEEEE!!! Nina spong geschrokken op toen een hard schreeuwend alarm af ging. Toen hoorde ze ook de stemmen op de gang “er is er een ontsnapt! Vind haar! Grijp haar!” ze rende zo snel als ze kon naar de deur, trok aan de klink en rende naar buiten..

De avond kilte sloeg in haar gezicht. Het was pikke donker. Opeens floepte 2 grote lampen aan, en alles was weer te zien.. ze draaide zich om en keek naar het grote grijze vierkante gebouw. Ze hoorde mannen roepen en schreeuwen.. ze draaide zich om en zag, dankzij de lampen, in de verte een groot ijzeren hek staan. Ze rende zo hard als ze kon er naar toe.. ze was helemaal buiten adem maar ze bleef rennen. En bij elke stap die ze zette dreunde “wegwezen! Wegwezen! Wegwezen!” door haar hoofd. Achter hoorde ze de eerste wachters door de deur achter haar aankomen. Ze schreeuwde als een gek.. “wegwezen! Wegwezen!” ze kwam bij het 3 meter hoge hek aan en begon aan de hendel te strekken. “Godzijdank! Hij is open” ze trok het hek open glipte erdoor, begon op haar blote voeten over een zand pad te rennen. Verdwaalde stenen prikte in haar voeten maar ze lette er niet op! Ze rende de longen uit haar lijf “wegwezen! Wegwezen!” ze keek niet achterom. Ze probeerde naar een uitweg te zoeken maar het licht was al ver achter haar dus ze had weinig zicht op haar omgeving. Ze hoorde water kabbelen en rende er heen. Ze kwam bij de slootkant, zette zich af en sprong in het water.

Het was diep en vreselijk koud, haar spieren verkrampte zich en ze voelde dat een groot deel van haar kracht al verdwenen was. Vermoeid begon ze te zwemmen. Het water gleed langs haar heen en spoelde haar lichaam schoon. De adrenaline schoot weer door haar heen. Ze moest door gaan! Ze moest! Ze wilde leven! Haar armen trokken haar door het water. Haar benen schopte naar voren. Ze was al een tijdje aan het zwemmen nu en het was weer helemaal donker. In de verte hoorde ze nog wat mensen schreeuwen maar dat leek zo ver weg.. het koude water begon haar tegen te werken. Haar ledenmaten werden steeds zwaarder en ze begon langzamer te zwemmen. Haar gedachtes werden verdoofd door de kou. Ze haalde nog een keer uit met haar arm en greep in een graszode. Ze botste tegen de kant van de rivier en trok zich met haar laatste kracht op het land. De kou nam haar in haar greep en ze zakte weg in het donker..

Break( xerxes Break) liep zoals hij altijd liep, ergens heen zonder na te denken. Hij zocht voor iets of iemand. Wat er in zijn hoofd omging was nooit echt te zien of te begrijpen. Hij was vrolijk aan het zwaaien met zijn cane. Hij kwam aan in het stadje Solum, overal hingen wanted posters. Voor virussen, zelf had hij ze gezien. Even dacht hij terug aan die bittere momenten. De familie die hij bediende werd ook allemaal getroffen door de virus. Break was er gek genoeg immune voor.

Terwijl hij door Solum liep zag hij dichtgespijkerde gebouwen, winkels en warenhuizen. Hij nam een kijkje in een Supermarkt. Pakte een winkelwagen en liep rustig door de winkel in, begroette elke ‘klant’ Pakte spullen die nog lang houdbaar waren en andere nodige dingen. De vitrine had een paar mooie fleece dekens, Hij nam er een fleece deken mee deed die vast aan zijn tas. Ook had hij aanstekers gepakt. ‘Je weet maar nooit wanneer je het nodig zal hebben.’ Dacht hij bij zichzelf. Weer liep hij verder door de winkel. Breaks ogen begonnen te ‘twinkelen’ hij had zijn favoriete pad gevonden. ‘SNOEPJES!!!!!!! “ Riep hij luid en hij gooide van alles en nog wat in de boodschappen kar. Hij bekeek de spullen nog een keer. 6 halve liter flesjes, 10 blikken vol met eten, Maaltijd soep blikken 8 stuks, Plastic bestek en borden, een nieuw voorraad snoepjes, een fleece deken, zijn suiker klontjes voorraad aangevuld, 2 goeie messen, opblaas slaapmat. ‘Je wist maar nooit wanneer je dit allemaal nodig zou hebben.’ Hij liep naar de kassa. ‘Het moet wel aangeslagen worden.’ Zei hij droog en nuchter tegelijk. Hij had alles gescand, pakte het in zijn tas en liep de winkel uit. Hij liep nog langs de Apotheek. Hij moest en zou nog wat andere dingen meenemen. De deur was dichtgetimmerd en alle ramen ook. Even keek Break minder blij. Hij liep een rondje en trok aan een touwtje waardoor alle planken van elkaar gleden en de apotheek was zo goed als gangbaar.

“… “ Je zag hem kraken op een grapje, moest hij het nu wel of niet vullen. “Ik verklaar deze apotheker voor GEOPEND!” en hij rende naar binnen alsof hij de enigste klant was. Hij keek rond, bekeek sommige spullen en deed weer wat in een mandje. Hij liep naar achter, trok elk laadje open en bekeek de inhoud. Na een uurtje hebben rond gelopen besloot hij eenvoudige dingen mee te nemen. Braakpillen, Maagpillen, Aspirines, Panadol plus, Vitamine bruis tabletten en kauwtabletten, alle maten verbandjes x2. Pleisters en ontsmettingsmiddelen. Hij pakte zijn tas in en had in de gaten dat hij ook vrouwen dingen had ingepakt. Hij moest lachen omdat het een gewoonte was geworden. Zijn tas zat nu vol, ook hing er een pan aan en een deken. Hij vervolgde zijn reis. Niet wetend waarheen. Hij besloot om de rivier af te lopen. Ver in de verte waren er sirenes te horen. Lampen schenen hoog in de lucht, Break had geen idee wat hij ervan moest verwachten en besloot om verder te lopen. Later kwam hij een groep mannen tegen. “Heeft U haar gezien?!” Zeiden de mannen plomp. Ze hadden maskers op, alsof ze bang waren voor infectie. “Hmmm…” Break dacht even goed na… Hij heeft haar gezien op een poster in de stad…. ‘Zou dat tellen? ‘ Hij antwoorde bedachtzaam. ‘Oooh ja… zij… Ik heb haar wel gezien, Wel jammer.’ Antwoorde hij rond de vraag heen. “WAAR?! “ Schreeuwde de man hem toe terwijl een ander hem controleerde op virus. ‘In een stad’ Break vond het wel leuk om die mannen zo uit te buiten. De tweede man zei iets wat break allang wist. “Negatief” De squad leader knikte en richtte zich weer op Break. “Welke stad? “ Antwoorde deze man wat minder vrolijk. Break leek geamuseerd en weer ergens heen.’ Die stad!’
De squad leider leek klaar te zijn met break, hij hield break bij zijn kraag vast en trok hem stevig naar hem toe. Welke. STAD?!” Antwoorde deze nu ernstig geïrriteerd. Break keek hem nog steeds glimlachend aan, ‘Dat weet ik niet. Het was een stad niet ver in de buurt.’ De squad leader was klaar met break en verkocht hem een klap. Break wankelde wat naar achteren en stond uiteindelijk weer rechtop. “Dat…. Had je niet moeten doen… “ breaks glimlach was er niet meer. Hij keek nu heel serieus en liep met paar passen naar hun leider toe. Andere gingen voor de leider staan wapens op Break gericht. Break pakte zijn stok, Drukte op een knopje en haalde er een zwaard eruit. Voordat die 2 mannen het door hadden lagen ze al op de grond met een diepe snee in hun nek. Andere opende vuur op break. Maar die wist zo slim om een van de dooie mensen als schild te gebruiken. Ze moesten herladen en break nam zijn slag. Hij rende naar een van hun toe. Stak het zwaard in zijn borstkas, Recht door een ader. Deze bloedde snel dood en bleek keek de leider aan, Die was nu alleen. Je zag hem twijfelen met zijn geweer in handen. Break achter liep recht op hem af. ‘Je wint het niet… echt niet… ‘ Hij keek de man dodelijk aan. ‘Ik heb weinig te verliezen… ‘ Hij nam een van zijn handen voor het missende oog, haalde het haar weg en liet het missende oog zien.Hij gaf een duivelse glimlach naar de leider toe. Die begon steeds meer te knieknikken. Break had wat hij wilde, De aandacht op het missende oog. Snel stak hij het zwaard in zijn voet en sloeg het wapen uit zijn handen, trok het zwaard er weer uit en stak deze door de schouder.de leider schreeuwde en viel achterover, het zwaard trilde na break haalde het eruit en liet de man achter voor wat het was. Hij was 2 meter van de man weggelopen en moest plots flink hoesten. Hij keek naar zijn hand “Shit…” hij vervloekte zichzelf. Hij had bloed opgehoest. Hij had blijkbaar te druk gedaan voor zijn lichaam. Soms vervloekte hij deze ziekte die hij had. Nadat hij het bloed had afgeveegd en zichzelf had schoongemaakt. Pakte hij zijn tas op.

Hij liep rivier af, waar hij een meisje zag liggen. Ze was bewusteloos… Break staarde naar haar met grote ogen. ( oog…. XD ) Hij liep op haar af. ‘Ze is koud… Ademhaling diep en rustig… hartslag is laag…’ Hij pakte haar op en nam haar mee waar het meer beschut was. Legde haar op de fleece deken en wikkelde die om haar heen. Ook deed hij zijn jas uit en legde die over haar heen. Hij maakte een vuurtje en legde haar zodanig dat ze van alle kanten werd opgewarmd. Hij keek in zijn tas, legde een flesje naast haar neer. Hij nam de pan en zette die boven het vuur en goot een grote blik kippensoep erin. Hij had een kommetje neergezet met een lepel erin. Voor als ze wakker was zou hij haar een kommetje soep aanbieden. Nu was het wachten of ze wakker werd. Hij bleef haar temperatuur meten. ‘De kleur komt wel al terug… Ademhaling is sterker… Hartslag is ook beter… Je red het wel.’ Hij ging tegenover haar bij het vuur zitten keek rustig en kalm naar haar een glimlach kwam op zijn gezicht. Het snoep potje naast hem was onaangeraakt gebleven, terwijl hij naar haar keek, afvragend wat er met haar zou kunnen gebeurd zijn... even voelde hij nog naar zijn wang, waar hij de klap had opgevangen. het voelde gezwollen aan en pijnlijk, Hij besloot er verder geen aandacht aan te geven en bleef doordenken.Na eentijdje werd zijn oog zwaarder en uiteindelijk viel hij zittend in slaap. Af en toe rilde hij als er een windvlaag kwam.

Het voelde alsof ze in de lucht zweefde. Ze keek naar beneden en zag dat ze in het zadel van een groot zwart paard, met zilveren manen en rode ogen, zat. Wiegend liep het paard op z’n gemak door het landschap. Het was een groen heuvelachtig gebied, dat overliep in een vol weelderig bos. Achter de bomen in de verte zag ze een prachtig gebergde met de witte sneeuw toppen glinsterend in de zon. De warme wind waaide zachtjes door hun haar en liet het hoge gras zacht heen en weer golven. Niet ver van hen vandaan kabbelde een klein helder en koel beekje. Ze hoorde de vogels om haar heen hun heerlijke avond liet fluiten. Ze reed het bos in, waar de rode avond zon alles warm maakte. Het leek net of zij en het paard één waren. Wanneer ze dacht waar ze heen wou gebeurde het al automatisch. Ze stapte samen door het bomen doolhof en toch wist ze precies welke kant ze om moest. Ze kwamen aan op een grote open plek. In het midden stond, in de zon, een groot wit houten huis met wat kleine bijgebouwtjes. Het paard draafde aan. Ze kreeg een onbehagen gevoel toen ze dichter bij het huis kwam, maar het paard leek haar gerust te stellen, met zijn aanwezigheid. ze stapte naar een van de bijgebouwtje. Ze stapte van het paard af. Pakte de teugels en liep een ruime schone stal binnen. De geur van hooi en stro gaven haar een gevoel van knusheid en warmte. Ze zadelde af en zette het paard in de stal. Het keek haar aan. Nu pas zag ze dat het maar een oog had…Het linker oog miste, maar het zag er niet angstaanjagend uit. Ze aaide het paard en liep toen weg. Ze wilde bij het paard blijven maar het ging automatisch, ze kon zich niet omdraaien. Het onbehagen gevoel kwam weer terug. Ze liep naar de voordeur van het huis. Naast de deur hing een bordje met het nummer 398. Ze opende de voordeur en stapte het huis in. Het was schemerig en koud in het huis. Ze liep door de lange gang naar een kamer die leek op een slaapkamer. Op het bed zat een man, met zijn rug naar haar toe gedraaid. Haar hart begon sneller te slaan, en ze raakte een beetje in paniek. Ze wou zich omdraaien maar haar lichaam liep gewoon door. Ze opende haar mond. “schat ik ben thuis” hoorde ze haar moeders stem zeggen. Het zwarte haar van de man stond piekerig omhoog. Hij hield iets in zijn armen.. fluisterde ertegen… ‘rustig maar sssh, stil maar, ik kom je gezelschap houden sssh, ik ben ook eenzaam.’ Ze schrok van wat hij zei. Ze voelde hoe een kracht van binnen oplaaide. Ze wilde het iets in zijn armen bij hem vandaan halen en beschermen. Ze wist niet waar de kracht vandaan kwam en wat de man in zijn armen hield. Hij draaide zijn hoofd langzaam om en keek haar met opengesperde ogen en een griezelige glimlach aan. Geschrokken draaide ze haar hoofd om en keek recht in een spiegel, waar ze een uitgemergeld, gewond doorweekt meisje zag staan.

Nina’s ogen vlogen open. Ze staarde naar de sterren boven haar. Haar wang gloeide, haar voeten staken en haar spieren waren pijnlijk. Ze had het niet koud, want ze voelde dat ze in een deken lag gewikkeld. ‘waar ben ik?’ dacht ze terwijl ze haar hoofd draaide en in een klein brandend vuur keek. Naast haar hoofd stond een flesje water en een kom met voedsel. Ze keek over het vuur en zag een man slapen. Hij zat leunend tegen een boom en het vuur gaf hem een oranje gloed. Zijn wang was een beetje dik en gezwollen. Ze keek hem met grote ogen aan. Ze wist niet waar hij vandaan kwam en wat ze van hem moest denken. Het was een man, wat hem niet te vertrouwen maakte. Maar zijn zilveren haar herinnerde haar aan het paard uit haar droom. Toch wou ze weg. Voorzichtig en stil stond ze op, wat niet makkelijk was want haar hele lichaam pijn deed. Opeens voelde ze een hand op haar schouder. Geschrokken deinsde ze achteruit en viel tegen een boom aan.

Break was in slaap gevallen en droomde over de familie waar hij woonde. De dochter Sharon was klein en vrolijk. Break had haar meegenomen naar het park. Ze gingen samen op de wip, samen van de glijbaan. Maar al snel werd die droom een nachtmerrie. De moeder van Sharon werd zien. Zien van het virus, Break deed er zo veel mogelijk voor haar. Maar hoe hard hij ook zijn best deed ze werd niet beter en ging uiteindelijk dood. Ook de vader werd ziek en uitiendelijk de dochter werd gepakt door het virus. Break had het verloren wat hem dierbaar was… Hij wist niet hoe hij nu verder zou moeten, Maar hij herinnerde de laatste woorden van hun allemaal… wat ze naar hem zeiden op hun sterfbed. “Doe wat je zelf wilt, ga waar je zelf wilt zijn. Wees jezelf.”

Break werd wakker door een onbekende reden. Hij zag haar opstaan, Zelf stond hij ook op. Vulde de soepkom en liep op haar af. Ging achter haar staan en legde zijn hand op haar schouder. Geschrokken deinsde ze achteruit en viel tegen een boom aan. Break had deze nooit verwacht en stond verbaasd naar haar te kijken. Liet de soepkom vallen en zorgde dat hij tussen haar en de boom kwam. Het was gelukt, break viel de klap op van Nina en gaf een glimlach alsof het niets was. “Ik had soep voor je gemaakt, water erbij. Geen zorgen, ik doe je niets. Als je echt wilt, Laat ik hier een basis pakket achter voor je van een week en ga ik weer verder. “ Hij had haar recht gezet tegen de boom, de deken weer gepakt die naast haar gelegd, pakte weer een nieuwe kom soep en bood het haar aan. “Ik ben Xerxes. Break Xerxes.” En hij boog voor de damen terwijl hij haar toe lachte.

Voor ze het wist had de vreemdeling haar al opgevangen. Ze wou hem van zich afslaan maar hij had haar al los gelaten. “ik had soep voor je gemaakt, water erbij. Geen zorgen ik doe je niets. Als je echt wilt, laat ik hier een basis pakket achter voor je van een week en ga ik weer verder” ze keek hem strak aan maar zei niks. Hij liep terug naar het vuur en pakte de deken die hij bij haar neer legde. Hij liep weer terug en kwam weer bij haar met een dampende kom kippen soep. “Ik ben Xerxes. Break Xerxes.” Hij boog diep en keek haar glimlachend aan. Nina deed een klein stapje achteruit en keek hem aan alsof hij een andere taal sprak. Toen keek ze naar de kom soep. Ze had vreselijke honger. Ze keek weer naar de glimlachende man die de kom vast had. Voorzichtig pakte ze de kom aan en liep gouw een paar meter van hem af waar ze op de grond zakte en haar soep op schransten. Het zag er heel onsmakelijk uit maar ze was de tafel manieren verleerd, na al die jaren in haar eentje. De soep smaakte verrukkelijk. Het gleed heerlijk warm door haar keel haar hongerige maag in. Ze genoot van elke hap die ze naar binnen slobberde. Toen ze de soep op had veegde ze haar mond af en keek weer naar de man. Ze merkte dat ze nog steeds de witte labjas aan had, die niet meer zo heel wit was. Ze stak haar handen in de zakken en voelde in haar rechter zak een natte plak. Ze haalde het uit haar zak en ontdekte dat het haar papieren waren. Ze zaten als een grote gore sompige plakkaat aan elkaar. “Nee he!” riep ze uit. Boos smeet ze de plak naast haar neer. “Nu kom ik er nooit achter waarom ik daar vast zat!” ze keek op en zag de vreemde man naar haar kijken…

Break had haar een kommetje soep gegeven, Ze had het opgegeten alsof haar leven ervan af hing. Na 2 kommen soep verder, je kon zien stopte ze haar handen in de lab jas en haalde er een plakkaat papier uit. Ze begon te vloeken terwijl break wat aan het lezen was. “Nee hea?!”Hoorde break haar schreeuwen. “Nu kom ik er nooit achter waarom ik daar vast zat!” ze keek break aan en break keek op van de papieren die hij aan het lezen was. “Waar kom je nu niet achter?” Break keek haar vragend aan maar toch ook weer met een kleine glimlach. Hij begon te zwaaien met wat papieren en las weer verder.

“0900 Virus. Dodelijk op lange termijn. Symptomen zijn: Vreemde plekken op de huid. Hoofdpijn, haaruitval, bloedingen in het lichaam. Verkrijgbaar door huidcontact. Verhelpen is er niet. Een kogel door de hoofd. Overige dingen, sommige zijn immune voor het virus, oorzaak onbekend. “

Break keek een beetje vals naar Nina. “Thompson, Nina nummer 44899-0900” Liet een foto zien van haar. Op de foto stond een meisje met bruine krullen, blije ogen en een mooie glimlach. Break had de papieren, je zag waterschaden. Break had een snoepje gepakt en zat er vrolijk op te snoepen. Hij las nog verder en was in de boom gaan zitten zodat Nina niet bij hem kon komen. “Er staat hier veel op inderdaad… Ik had die andere zak ook moeten controleren op papieren, misschien waren die dan nog wel gered…” hij klonk bedachtzaam in zijn woorden. Hij keek Nina weer aan met een valse glimlach. “De reden waarom je er zat staat er niet op. Wel hoelang je daar heb gezeten, welk eten je kreeg de hoeveelheden wat je allemaal nodig had en nog veel meer... “ Hij sprong uit de boom en keek naar Nina die best wel pissig leek. Hij gaf de papieren en at zelf nu wat soep. Afwachtend wat haar reactie was at hij de soep op.

“Waar kom je nu niet achter?” vroeg hij haar met een glimlach terwijl hij met wat papieren begon te zwaaien… “waren dat mijn papieren! Heeft ie ze gewoon van me gejat!” dacht Nina. Haar vurige blauwe ogen spogen vuur, break begon rustig voor te lezen.

“0900-virus. Dodelijk op lang termijn. Symptomen zijn: vreemde plekken op de huid. Hoofdpijn, haaruitval, bloedingen in het lichaam. Verkrijgbaar door huidcontact. Verhelpen is er niet. een kogel door het hoofd. Overige dingen, sommige zijn immune voor het virus, oorzaak onbekend.”

Met een blik die ze niet kon plaatsen keek hij naar haar op. “Thompson, Nina nummer 44899-0900…” hij hield de foto op die ze had gezien op het computer scherm. Haar gedachten flitste terug naar haar spiegelbeeld in haar droom. waarom had ze dat gedroomd? En wat had die man toch in zijn armen? Ze voelde dezelfde beschermende kracht weer van binnen toen ze aan het iets dacht. Ze kwam terug naar realiteit toen ze break stem weer hoorde. Ze zag hem even niet en keek om zich heen. Hij was in de boom geklomen… “wat een bangerd.” “… veel op inderdaad… Ik had die andere zak ook moeten controleren op papieren, misschien waren die dan nog wel te redden…” zei hij bedachtzaam. Hij keek haar weer aan met die blik.. “Wat kijkt ie raar. Hij glimlacht maar het lijkt niet echt..”

“De reden waarom je er zat staat er niet op. Wel hoelang je daar heb gezeten, welk eten je kreeg. De hoeveelheden wat je allemaal nodig had en nog veel meer…” soepel sprong hij uit de boom, gaf haar de papieren en keek haar nieuwsgierig aan. Hij ging naast het vuur zitten en nam wat soep.

Nina keek op het papier. Ze zag van alles staan maar er klopte niks van. Ze ging naast het vuur zitten. Tegen over de vreemde jongeman. Hij keek haar nog steeds aan. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen er omheen. Ze keek hem even aan, zuchte en keek naar het vuur. “Er klopt niks van… Het enige wat ik daar ooit te eten kreeg was 1 keer per dag een kom met grijze spurrie pap.” Ze trok een vies gezicht. De vlammen likte langs de langzaam vekoolde houtblokken. “Als ik had gekregen wat ik allemaal nodig had, zag ik er niet zo uit!” ze keek Break indringend aan. “Maar dat snap je toch niet!” Ze was opeens vreselijk kwaad! Op de wereld, op de monsters uit dat gebouw, op haar ouders... op break... maar vooral op haarzelf! Ze sprong overeind en liep kwaad de bosjes in, break verbaast achterlatend…

Break had een heel stuk voorgelezen. Had de papieren na een tijdje weer overhandigd en was zijn soep gaan eten.

Nina was naar de papieren wezen kijken. Haar gezicht begon moeilijk te staan… Ze ging tegenover hem zitten met opgetrokken benen, zuchtend keek ze naar het vuur. “Er klopt niets van…” Begon ze. “Het enige wat ik daar ooit te eten kreeg was 1 keer per dag een kom met grijze smurrie pap.” Het gezicht dat ze trok was het gezicht van iets vies vinden. Break volgde haar blik in de vlammen… ‘Als ik had gekregen wat ik allemaal nodig had…. Zag ik er niet zo uit!’ break keek haar aan, Ze keek erg indringend terug. Haar toon werd heser en het leek alsof ze gigantisch kwaad was. “Maar dat snap je toch niet! “ Ze rende weg richting de bosjes.

Break snapte de uitbarsting van daarnet niet… ‘Wat is er met haar?... ‘ Hij stond op keek in de richting waar ze opliep. ‘shit… Daar gaat ze het niet overleven, Daar zitten hongerige dieren!! ‘ Snel pakte break zijn spullen in en rende achter Nina aan. Het begon ook nog eens te schemeren, nacht zou snel gaan vallen. Break ging zo snel mogelijk rennen zonder ook nog eens te moeten hoesten. Hij zag haar nergens op het moment. Ze moest ergens in de buurt zijn. Met haar conditie kan ze gewoon niet ver zijn. ‘NINA!! ‘ Schreeuwde hij zo hard als hij kon. Nog nooit sinds dat zijn familie, die hij bediende, bezorgd geweest om een persoon. ‘NINA!!!’Probeerde hij nog een keer. ‘Ik snap wel hoe jij je voelt!’ Hij stopte met rennen en nam een adem pauze. Van het kleine stukje was hij toch wel behoorlijk moe geworden. ‘NINAAAAAAAA! ‘ Riep hij op volle borst. Hopend dat hij haar kon vinden.

Na geen reactie rende hij weer en bleef weer een lange tijd rennen. ‘NINA?????! Nu is het een goed moment om tevoorschijn te komen! Ik weet hoe je jezelf voelt! Ik heb alles verloren! Net zoals jou! ” Riep hij nogmaals hopend dat ze tevoorschijn kwam... Hij had al een vermoeden, De inspanning was weer op zijn lichaam opgebouwd en break moest hoesten... Hij keek met afgunst naar het bloed op het doekje... en keek weer rond, Hopend dat hij alsnog Nina zou zien.. 'waar ben je... Je bent nog te jong om dood tegaan meid...' Zei break zonder hoop in zijn stem..

Het was nog vroeg in het seizoen dus de meeste bosjes en bomen hadden alleen nog maar knoppen of helemaal niks, maar er waren zoveel takken en stronken. Met moeite baande Nina zich een weg tussen de takken. Met haar handen vooruit gestoken liep ze zomaar een kant uit. ze liep nog geen 5 minuten of ze was al kapot. Niet ver van haar vandaan hoorde ze Break roepen “NINA!!” ze begon weer sneller te rennen maar haar lichaam kon het niet aan. Ze liep tegen een omgevallen boom en struikelde voorover. Ze kwam terecht in de kuil waar de boomwortels zich ooit diep in de grond hadden gehouden. Ze bleef stil liggen. In de buurt hoorde ze de bezorgde stem van Break “NINA!! Ik snap wel hoe jij je voelt!” Ze hoorde hem door de bosjes in buurt langs rennen. “NINA?????! Nu is het een goed moment om tevoorschijn te komen! Ik weet hoe je jezelf voelt! Ik heb alles verloren! Net zoals jou!” zijn stem klonk nu een heel stuk verder weg.

Een dikke wortel prikte in haar rug. “Misschien moet ik maar terug naar hem toe gaan” ze wou overeind komen maar viel weer terug. Alles begon te draaien. Haar hoofd bonkte en ze zag vlekken voor haar ogen. Het was aan het schemeren en ze werd koud over haar hele lichaam. Een pijnlijke steek schoot door haar onder buik. Ze rook de metalen geur van haar bloed. Zonder reden begon ze over haar hele lichaam te zweten. Nog een vreemde pijnscheut in haar onderbuik, en kermend van de pijn drukte ze haar handen tegen haar buik. Ze raakte weer in paniek. Ze wist niet waar de pijn vandaan kwam. Ze kende deze pijn niet. Het was niet de normale buikkrampen die ze voelde wanneer ze moest bloeden. Dat kon het ook niet zijn! Daar was het nog veels te vroeg voor! “waar ben je… Je bent nog te jong om door te gaan meid…” hoorde ze Break in de verte roepen. “ik wil nog niet sterven" zei ze zacht in paniek. “Break…. Breakk… help me ..” riep ze zachtjes en haar stem stierf weg. De tranen rolde over haar wangen, ze lag gekruld van de pijn met haar handen op haar buik in de kuil te hopen dat ze werd gevonden…

Break zocht met alle moeite naar haar. Ze was de bosjes in gerend en was nog niet gevonden. “waar ben je… Je bent nog te jong om dood te gaan meid..” Had break gezegd zonder enig sprankje hoop in zijn stem. Heel zacht hoorde hij wat. Het klonk zwak maar wel als nina. NINA!’ Riep hij, hopend dat ze nog een keer wat zei. deze keer was het iets luider. “Break… Breakk… help me..” het was nina. Break rende naar het geluid, waar het vandaan kwam. Hij viel bijna over een gat heen maar had zich nog net op tijd vast aan een tak boven het gat. Hij keek met een groot oog naar nina, Daar lag ze. Opgekruld met tranen over haar ogen. Break liet zich voorzichtig vallen in de gat en keek naar nina haar toestand. ‘…’ Dit is niet goed, Ze zweet over haar hele lichaam… Handen op de buik duid op pijn… Break pakte haar op en bracht haar uit de kuil. Naar een beschutte plek. Hij had haar op zijn jas neergelegd. Water gekookt en dit laten afkoelen.

Break had nu al een paar keer het doekje vervangen. Hij zorgde dat het doekje koud was en op de voorhoofd bleef. Hij had zijn jas nu opgevouwen als een kussen voor haar en de deken over haar heengeslagen. ‘hou vol…’ Zei break soms…. Hij vond het niet leuk om haar nu ook te moeten verliezen. Af en toe liet hij haar wat drinken. Hij had geen idee wat ze had en hoopte dat het niet dodelijk was.ook wist hij niet zeker wat hij moest doen. maar bleef bezig voor haar. Het doekje verversen, Temperatuur meten, drinken geven. Zelf had hij geen aandacht gegeven aan de rust voor zijn lichaam. Het maakte hem niet uit, hij zou haar niet verliezen. Hij had al een aantal keren bloed opgehoest. Eigenlijk zou break het juist nu rustiger aan moeten doen. Het idee dat hij haar zou verliezen… Dat kon hij er nu niet bij hebben. Eindelijk had hij wat gevonden om voor te gaan… ‘Ga nou niet dood meid… ‘ Bleef hij soms zeggen… De inspanning werd break teveel en viel tegen de boom in slaap.

"Urgh.." Kuro keek met een betrokken gezicht naar wat hij zojuist gevonden had. Hij was op zoek gegaan naar eventuele nuttige dingen..dit had hij echter niet verwacht..Hij stond in de deuropening van een huis. Voor hem op de grond lagen twee rottende lijken. De geur van verrotting hing in het huis. Je kon nog net de ratten zien wegsprinten. Hij deed zijn mondkap op, en stapte over de lijken heen. Na een korte zoektocht verliet hij het huis met op zak een scherp keukenmes, 3 luciferdoosjes, een aansteker, twee pakjes sigaretten en 2 blikken soep. Hij keek de straat rond. Mooi, geen dingen waar hij zich zorgen om hoefde te maken..Althans voor zover Kuro dat kon zien. Hij deed de deur van het huis dicht, en deed toen zijn mondkapje af. Even ademde hij de verse lucht diep in. Voor zover je dat verse lucht kon noemen. Daarna haalde hij wat ducktape uit zijn tas. Hij maakte met deze een kruis op de deur. Zo wist hij dat hij dit huis al had gehad. Toen volgde hij de straat. Ondertussen stak hij een sigaret op. Hij liep toen een hoek om. Hij zag twee personen. Eentje lag tegen een boom. De andere had zich over haar heen gebogen. Het waren een jongen en een meisje. Even wou Kuro snel verder lopen. Wie weet waren het Coconutheads! Toen hij echter beter keek, zag hij dat de jongen een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht had, terwijl hij naar het meisje keek. Ze had haar ogen gesloten. Af en toe hoorde hij haar kreunen. Hij besloot er naar toe te lopen. Hij hoorde de jongen nog net iets zeggen. Toen kwam hij bij het tweetal. Hij keek even naar het meisje en toen naar de jongen. Hij deed zijn sigaret uit zijn mond, en blies de rook uit. Hij zag al wat hier gebeurd was. De jongen had het meisje van iets gered, maar het meisje was nog niet helemaal hersteld van het incident..Hij bekeek even het meisje. Jep, ze zag eruit alsof ze erge pijn had. Aan haar handen te zien op haar buik. Hmmn...nou was hij niet zo'n fan van zieken, en al helemaal niet in tijden zoals deze. Hij rommelde even in zijn tas, en haalde er wat pijnstiller pakjes uit. Hij legde dit naast de jongen neer. Toen pkte hij een noteblok en een pen uit zijn zak Hij schrijf iets op het noteblok. 'Zeg haar dat ze dit 3 x per dag inemen.' Toen rukte hij het blaadje van het blok af en plakte dit op de bovenste pijnstiller. Toen, stond hij op, blies zijn rook weer uit, en wou weer verder lopen.

Het onbehagen gevoel kwam weer terug. Ze liep naar de voordeur van het huis. Naast de deur hing een bordje met het nummer 398. Ze opende de voordeur en stapte het huis in. Het was schemerig en koud in het huis. Ze liep door de lange gang naar een kamer die op een slaapkamer leek. Op het bed zat een man, met zijn rug naar haar toe gedraaid. Haar hart begon sneller te slaan, en ze raakte een beetje in paniek. Zijn zwarte haar stond piekerig ophoog. Hij hield iets in zijn armen en fluisterde ertegen. “ik weet hoe je jezelf voelt! Ik heb alles verloren! Net zoals jij!” Deze keer schrok ze niet van wat hij zei. Dit klopte niet. Hij hoeste een keer. Toen draaide hij zich langzaam om en zag ze hoe zijn zwarte piekerige haar verkleurde naar zilver. Zijn rode oog keek haar serieus en bezorgd aan. Een druppel velrood bloed droop van zijn mondhoek. Beschermend drukte hij een bundeltje lappen tegen zich aan. ze wou het van hem afpakken maar een vreselijke pijn in haar buik hield haar tegen. Ze keek naar beneden en zag hoe donkerbloed van haar benen afdruppelde. Ze keek met een bezorgd naar het bundeltje en keek toen weer naar de man. Van schrik viel ze achterover. De boosaardige man met het zwarte haar keek haar grijnzend aan.

Zoekend naar lucht schrok Nina wakker. De pijn schoot weer door haar buik. Kreunend greep ze hem vast. Het koude doekje op haar voorhoofd viel opzij. De tranen in haar ogen belemmerde haar zicht dus knipperde ze. Ze zag Break tegen een boom aan zitten met zijn ogen dicht. “hij heeft me gevonden...hij heeft me gered… alweer..” ze was hem vreselijk dankbaar. Hij zag er niet heel gezond uit. Hij had een wit me bloed bespat doekje in zijn hand. Bezorgd keek ze naar de druppel bloed in zijn mondhoek… “oh nee!” ze wou overeind komen maar haar pijn hield haar tegen en ze bleef kreunend, met haar ogen dicht geknepen liggen. Ze hoorde gestommel en keek op. Er stond een vreemde jongen naast Break. Hij legde net wat neer en liep verder. “he.. HE… wacht! Help ons..” riep ze naar de jongen

Toen hoorde hij een zwakke stem achter zich hij keek om. Het meisje keek naar hem. Hij blies zijn rook uit, zuchtte. "Wat wil je dat ik doe? Bij jou gaan zitten, en wachten totdat de pijn op een magische manier over gaat? Wees blij dat ik die pillen aan je vriendje heb gegeven. Ik kon ook gewoon doorlopen en jullie aan je lot over laten.." Hij keek naar de jongen die tegen de boom sliep. Toen keek hij naar de lucht. Het was donkerder aan het worden. Hij zuchtte. Eigenlijk had hij best wel medelijden met die twee. Ze zagen er namelijk niet uit als Coconutheads. Hij zuchtte. "Goed, ik zal kijken wat ik kan doen.." Hij rookte het laatste trekje van zijn sigaret op, en gooide dit toen weg op de grond. Toen liep hij terug naar het tweetal. Pakte toen het doosje pijnstillers, en deed het in zijn zak. Toen, knielde hij bij het meisje. "Wat is er precies gebeurd?" Voor de zekerheid had hij zijn mondkapje opgedaan. Wie weet was dit meisje wel besmet met het virus. Hij had weliswaar niet zoveel medische kennis, maar hij wist toevallig wel dat je ziek kon worden van iemand adem.

“Aauw” ze zag de jongen toch wel een beetje bezorgd kijken. Hij liep naar break en pakte het doosje, wat hij in eerste instantie bij ze wou achterlaten, weer op. Een beetje veontwaardig keek ze hem aan. “waarom pakt ie het nou weer weg?..” dacht ze. Tot haar schrik kwam hij naar haar toe lopen. En knielde bij haar neer. Ze probeerde een beetje achter uit te schuiven. Ze vertrouwde hem voor geen cent. Ze wist niet wat hij van plan was en zeker nu Break niet wakker was kon hij van alles met haar doen. Hij zette zijn mondkapje op, wat Nina een beetje een beledigend gebaar vond. “wat is er precies gebeurd?” vroeg hij. Ze keek hem fronsend aan. Ze was niet van plan om dat meteen aan hem te gaan vertellen. Ze had het Break nog niet eens verteld. “uhm.. wat wou je eigenlijk bij ons achter laten..?” vroeg ze zachtjes de vraag ontwijkend. Ze trok even een grimas van pijn, en keek toen gouw weg. Ze wilde dat ie wat verder weg van haar ging zitten. Ze wist niet hoelang ze daar al lag maar gelukkig werd ze al weer wat helderder. Maar de pijn en de korts waren nog steeds niet verdwenen. Ze hoorde een zacht geluid bij Break vandaan komen en keek even op. Het leek erop dat hij wakker aan het worden was. ze keek weer even vlug naar de vreemde jongen, afwachtend op zijn antwoord.

Break was inslaap gevallen door de inspanningen. Hij werd wakker in de droom die hij had. Hij lag op mevrouw’s schoot. Hij voelde verband om zijn linker oog… Was hij… terug in de tijd? Er ging een hand door zijn haren heen en break keek op. Het was de hand van de jonge Sharon. Hij glimlachte naar haar. ‘Je bent weer wakker!’ Zei het kleine meisje opgewonden. Break kwam langzaam overeind en keek mevrouw aan. Hij zag haar gezicht niet waardoor hij wist dat het een droom was. Even verdween zijn glimlach maar kleine sharon kwam alweer naar hem toegerend en nam hem mee. Maar dit alles was niet zoals hij herinnerde… Waarom gaat het nu zo? Dacht hij bij zichzelf. Op dat moment werd de goeie droom in een nachtmerrie veranderd. Het kleine meisje draaide zich om. Ze was groter… Ze was veranderd in zijn moeder. Hij rijkte gelijk naar zijn linkeroog. Dat zat er nu… De moeder rijkte naar zijn oog.

Break was klaar wakker en keek gelijk in zijn omgeving. Hij slaakte een zucht van verlichting. Het was maar een droom. Hij keek naar Nina, zijn oog verwijde zich. Er zat een onbekende bij Nina en nina vond dit niet prettig. Gelijk trok hij jongeman naar achter en had zijn stok tegen zijn borstkas neergezet. 'Wie ben jij..’ Zei break op een serieuze en dodelijke toon. Terwijl hij dat zij keek hij via zijn ooghoek naar nina, waardoor hij de man uit het oog verloor. Ze ziet er niet goed uit, zo te zien heeft ze nog steeds pijn, zweette nog steeds waardoor je kon zien dat ze nog koorts had. Hij richtte zich weer op de man. “Ik zei… Wie… Ben…Jij…” Hield de stok nu tegen zijn lichaam aan. En keek hem recht in de ogen.
Hij had geen zicht wat er nu met Nina gebeurde. Hij vervloekte zichzelf van binnen.

Het meisje stelde een ontwijkende vraag. Waarom? Zo raar was zijn vraag ook niet...Hij zuchtte weer, en haalde toen de pijnstillers uit zijn zak. "Ik wou enkel jullie een goede dienst bewijzen door jullie deze pijnstillers te ge-" Opeens werd hij naar achteren getrokken, en de pijnstillers vielen uit zijn hand. Toen werd er een stok tegen zijn borst gedrukt. Wowow...waren dit misschien toch Coconutheads? Hij keek rustig naar de stok en toen naar de jongen. "Dat had je ook gewoon kunnen vragen zonder gelijk al dit onnodige geweld te gebruiken..." Hij duwde de stok van zich af. "Chill, ik ben goed volk...sjeesh.." Toen raapte hij de pijnstillers op. "Zou slecht volk soms gewoon willekeurig pijnstillers geven aan iemand die het nodig lijkt te hebben?" Hij zuchtte, deed zijn mondkap af, en stak weer een sigaret op. Het laatste wat hij wou was in gevecht komen met iemand nu. Hij had wel betere dingen te doen. Overleven bijvoorbeeld. "Anway.." Hij draaide zich weer om naar het meisje. "Nu terug naar mijn vraag. Wat is er precies gebeurd?"

Break was wakker geworden en had de jongen een vraag gesteld. Hij leek deze te negeren. “Dat had je ook gewoon kunnen vragen zonder gelijk al dit onnodige geweld te gebruiken..” hij had de stok weggeduwd, waardoor het haar voor zijn linkeroog wegdraaide. Break’s linker oog was zichtbaar voor een kleine seconde. Gelukkig leek het erop dat niemand het gemerkt had en breaks haar viel zoals het normaal zat. “Chill… ik ben goed volk. Sjees” Hij pakte een potje op zover Break kon zien. “Zou slecht volk soms gewoon willekeurig pijnstillers geven aan iemand die het nodig lijkt te hebben? “ De jongeman leek te zuchten, deed een mondkapje af en stak een sigaret op.

Break nam de persoon goed in zich op. Hij begon te roken bij een ziek iemand… de man richtte zich naar Nina toe. “Nu terug naar mijn vraag. Wat is er precies gebeurd? Break liet hem zijn gang gaan. Hij ging naar Nina toe “Gaat het?” Break keek bezorgd naar haar en checkte haar temperatuur en pakte het doekje op en dompelde dit weer in koel, helder, koud water. Liet nina liggen en deed het over haar voorhoofd. Break liep naar de boom en hield zijn rechterhand voor zijn linkeroog. Maar hield wel de jongen man in de gaten. Net zoals Nina, Je wist maar nooit wanneer het erger werd.

Ik zal je beschermen… Ik laat jou niets overkomen Nina.. Dat zweer ik… De woorden echoden in zijn hoofd. terwijl hij terug dacht aan de droom die hij had. Hij hield elke beweging in de gaten van hem. Net zoals die van nina. Maar naar nina toe was het bezorgd. Breaks linker hand bleef ten alle tijden bij zijn stok… maar dan op een manier voor verdedigingen.

Nina schok van de snelle reactie van Break. De jongen liet het potje vallen. “Wie ben jij..” zei Break serieus. De jongen was even geschrokken, en in die tijd zag ze dat Break bezorgt haar kant op keek. De vreemdeling herstelde zich snel. Break herhaalde zijn vraag. “Dat had je ook gewoon kunnen vragen zonder gelijk al dit onnodige geweld te gebruiken…” zei de jongen, die de stok van zich af duwde. “Chill, ik ben goed volk…sjeesh..” hij bukte zich om het potje op te rapen. “Zou slecht volk soms gewoon willekeurig pijnstillers geven aan iemand die het nodig lijkt te hebben?” De jongen zuchten en stak een sigaret op. “Het zijn dus pijnstillers…” Verlangend keek ze naar het potje in de hand van de vreemde. “Anyway..” hij draaide zich naar Nina om. “Nu terug naar mijn vraag. Wat is er preci…” Meer van de vraag hoorde ze niet, want Break knielde bij haar neer en vroeg of het ging. Ze knikte hoopvol en gaf hem een klein glimlachje. “Beter dan net..” zei ze zacht. Ze voelde weer wat pijn en trok weer een grimas. Hij voelde haar voorhoofd. Ze vond het nog steeds niet prettig wanneer anderen haar aanraakte. Hij vroeg haar te liggen en legde de koude natte doek op haar voorhoofd. Het hielp wel een beetje. Even sloot ze haar ogen. Ze hoorde de jongen kuchen. Hij keek haar nog steeds vragend aan. Break was intussen bij de boom gaan staan, waar hij de jongen scherp in de gaten hield. Met zijn ene hand bij zijn stok en z’n andere voor z’n oog, waarom wist ze niet. Hij keek weer naar haar met dezelfde bezorgde blik die daarna weer veranderde toen hij naar de jongen keek.

Ze voelde zich een stuk veiliger nu Break wakker was. Maar ze wilde nog steeds niet de vraag beantwoorden. Ze ontweek de blik van de vreemde jongen. Ze probeerde een uit weg te vinden “Dat… weet ik niet..” loog ze. Ze hoopte niet dat Break de papieren ter sprake zou brengen. “Ik zeg zoiezo niks tegen vreemden…. Dus wat is je naam?...” ze keek hem fronzend aan, en hoopte dat hij niet verder op zijn eigen vraag in ging. “Auw… mijn buik…” kreunde ze zacht. Ze had er meteen spijt van dat ze dat hardop had gezegd toen ze de reacties van de twee jongens zag…

Break was bij de boom gaan zitten. Had het doekje met bloed opgepakt en in zijn tas gedaan… het bloed bij zijn mondhoeken had hij wel al weggeveegd. Even hoorde hij nina kreunen van pijn. Break keek gelijk naar Nina en stond al gelijk klaar voor als ze iets nodig had. Hij had gezien dat de man ook had gekeken. “volgens mij ben jij zo slecht nog niet…” Al die tijd had break hem in de gaten gehouden. Even liep hij naar zijn tas en had er het een en ander uitgehaald voor een soep maaltijd. De pan die hij bij zich had, had hij gevuld tot halverwege met water. Deed de soep poeder in. De groentes die nog houdbaar waren en keek even twijfelend naar de soepballen… hij maakte het blikje open en proefde het. Het gezicht van break bleef neutraal zijn en hij kiepte het blikje om in de soep. Ook kwam er een soep lepel uit zijn mouw en uit de tas kwamen 3 kommen voor soep. De soep was aan de kook gekomen en break besloot de soep nog even door te laten sudderen. ‘wat er precies gebeurd is met Nina is nog steeds niet duidelijk… ‘ er klonk iets van geheimzinnigheid in zijn stem. ‘Wie wilt er soep?’ zijn toon in zijn stem was direct veranderd. Hij klonk nu erg vrolijk en glimlachte er ook bij.

Break had ze allebei was soep gegeven. ‘als jij niet begint… doe ik het wel…’ hij keek naar zijn soep en roerde er alleen wat in. ‘Ik ben Xerxes Break. bediende van de familie Rainsworth.’ Even hield hij een pauze bij het praten. ‘ Smaakt de soep een beetje? ‘ Begon zelf ook aan zijn soep te eten. ‘maar… nu heb ik me voorgesteld… nu is het jouw beurt…’ Keek de man glimlachend aan.

[God Note] + Remission voor het aanbieden van soep aan anderen xD

Na zijn vraag zag hij dat de jongen nar het meisje ging, zijn vraag negerend. Ook het meisje negeerde zijn vraag. Daarna keek het meisje naar hem. Ze wist niet wat er was gebeurd. Dan moest de jongen het weten, maar die leek hem nog steeds te negeren. Hij zuchtte en keek toen afwachtend naar de jongen, niet horend wat het meisje zei. Misschien had deze jongen een idee wat er was gebeurd met dit meisje? Dat moest wel. De jongen keek hem aan. Fijn, de jongen vertrouwde hem voor de verandering. Oh? Hij wist ook niet wat er met haar was gebeurd? Ach, dat zal allemaal wel...Toen gaf de jongen hem opeens een vreemd soort soep. Hij keek er even naar. Deze stelde zich voor als Xerxes Break. Rainsworth..nog nooit van gehoord..Kuro knikte, en nam er een kleine lepel uit. He..dit was zo slecht nog niet..Kuro knikte op de vraag van de jongen. "Natuurlijk. Kuro Luno Yuan. Zeg maar gewoon Kuro." De houding van de jongen jegens hem was al minder vijandig geworden. Slecht, maar goed, hij had in ieder geval meer het vertrouwen van de twee nu. Toen keek hij naar het meisje. "Wat is jouw naam?"

Break kwam meteen naast haar staan en keek de jongen aan. “volgens mij ben jij zo slecht nog niet…” zei hij bedenkelijk tegen hem. Nina keek weer naar de jongen maar ze wist het nog niet zeker. Misschien kwam het door zijn houding, maar waarschijnlijk kwam het door haar jeugd en de monsterlijke man… even was ze in gedachten verzonken. Break rommelde wat rond het vuur. Ze keek op toen ze haar naam hoorde. “wat er precies gebeurt is met Nina is nog niet helemaal duidelijk…” zei break geheimzinnig. “wie wilt er soep?” zei hij daarna glimlachend. “Ik wel..” zei Nina zacht met een verlegen glimlachje. Hij pakte een van de kommen en vulde hem met de dampende soep. Hij gaf het aan en ze bedankte hem met een glimlach. Ze nam voorzichtig een hap… “heerlijk…” Ze merkte dat het voedsel haar goed deed. Ze voelde de buikpijn mindere. Alsof het al die tijd alleen maar eten wou hebben. Het was alleen niet het gevoel van honger geweest. Ze kon er nog steeds geen vinger op leggen wat haar lichaam zo liet reageren. Ze hoopte dat ze snel aan zou sterken want zo kon het niet langer. Ze kon moeilijk al die tijd daar liggen. Als ze weer op kon staan zou ze vragen aan break of ze misschien in een van die huizen verderop konden overnachten.

“als jij niet begint… doe ik het wel..” begon Break die roerend in zijn soep staarde. “Ik ben Xerxes Break. Bediende van de familie Rainsworth.” Even was hij stil. Nieuwsgierig keek hij op. “smaakt de soep een beetje?” waar na hij een hap nam. Nina knikte vluchtig. “maar… nu heb ik me voorgesteld.. nu is het jouw beurt..” zei hij glimlachend naar de jongeman. Nina was daar ook wel nieuwsgierig naar nu. “Natuurlijk. Kuro Luno Yuan. Zeg maar gewoon kuro.” “hmm aparte naam? Kuro…” dacht Nina. “Wat is jouw naam?” vroeg de jongen aan haar. “uhm.. zoals Break net al zei, Nina.. Nina Thompson…” zei ze een beetje onzeker. Ze durfde hem nog steeds niet recht aan te kijken, maar ze was wel nieuwsgierig naar hem, en naar Break. Ze had niet geweten dat hij een bediende was, maar ja hij had ook nog niet echt de kans gehad om dat te vertellen. Break leek de jongen wel te vertrouwen… dus wachte ze nieuwsgierig af op zijn volgende vraag....

Iedereen was van de soep gaan eten en Break was er alleen maar blij mee. Ook leek het nina goed te doen want ze knapte behoorlijk snel op. ‘Kuro… Let alsjeblieft even op Nina. Ik ga nog even naar Solum toe.’ Break stond op en pakte een boodschappen tas. ‘Ik kill je als Nina wat overkomt…’ Hij keek even serieus en toen heel blij. ‘Kay?’ Hij liep vrolijk weg, zwaaiend met zijn stok.
In Solum kwam hij allemaal leeg geplunderde grote winkels tegen. ‘Die zijn dus allemaal al leeg…’ Door een steegje heen was een groot, half verscholen winkel. Break liep erin maar met voorzorg, hij had zijn hand bij de geheime knop op zijn stok. Nadat hij de hele winkel had onderzocht liet hij door de winkel heen. Break nam alle uiterste houdbare dingen mee die hij kon vinden. Ook had hij vitamine boosters meegenomen voor Nina. Terwijl hij terug liep keek hij nog wat vitrines in en herinnerde zich dat Kuro aan het roken was… Hij liep de sigaren boer binnen en pakte nog iets wat over was. ‘hij moet het maar leuk vinden.’ Deed het in zijn tas op zijn rug en liep rustig verder. Even verderop zag hij iets van een mens rondlopen. “Hmmm? Wat hebben we hier?’ Break klonk erg neutraal en met een gevaarlijke ondertoon. De mens viel Break aan. ‘Wat doe je? ‘ Had de aanval tegen gehouden. ‘Kunnen we het niet uitpraten?’ Break keek met een groot oog naar de mens wiens bloed groen zag. ‘Viruss?’ gelijk nam break een grote afstand. Hij zou graag willen weten wat voor virus soort dit was… Maar de kans om het dan zelf op te lopen of naar Nina te brengen wilde hij niet risken. ‘Ik weet niet wie of wat je bent… Maar ik raad je aan om afstand te houden.’ De lol en de humor was nu niet meer in breaks stem te vinden. De lol en humor hadden plaats gemaakt voor een dodelijke ondertoon in zijn stem. Iets wat hij zelden liet horen. Zijn wapen ruste rustig in zijn handen. Hij wilde niet dichtbij komen maar het gevaar dat die mens achter hem aankwam was ook groot.
Even overdacht Break alle acties met gevolgen.. Hij besloot het op een rennen te zetten met veel bochten en was uiteindelijk naar de bossen gerend. Hij keek achter zich en voelde een hoestbui opkomen… shit… hij is er nog. Het oog van break viel op een boom dat hoog zat en klom er snel in. De mens liep half wankelend verder en nadat Break zeker wist dat hij niet terug kwam rende hij terug naar Nina en de new guy. Voordat hij er was ruste hij even uit. Straks moest hij daar nog spontaan hoesten…

“ben der weer!” Liet de spullen vrolijk zien. En checkte de temperatuur van Nina..”Gaat doe goeie kant op… Hierzo!” Haalde wat kleding uit een tas en had dit naast nina gelegd ( Kijk maar wat voor kleding ) Ook gooide hij een pakje sigaretten naar Kuro toe.