Zwijgzaam ging zijn oog op het microscoop. Hij keek op het glas dat hij er onder had gelegd. Hij had er zijn bloed onder gelegd en had het preparaatje er onder geschoven en de lamp aangeklikt. Daarnaast het bloed van een vis die besmet was. Hij moest het vergelijken maar hoe hij het zou doen wist hij niet. Het was nou niet dat lijken eeuwig bleven liggen en op een gegeven moment moest je ander referentiemateriaal kiezen. Er lagen nog vele lijken over straat waar weinig mensen wat aan deden. Het opruimen was een rotklus en niemand voelde zich er voor geroepen. Zwijgzaam vergeleek hij de twee preparaatjes en maakte wat notities terwijl hij mompelde. Hij bevond zich in een vrij verlichte ruimte. Het was nog middag buiten maar hij was druk bezig in het weekend met zijn onderzoek. Hij kwam overeind op zijn kruk en zuchtte even. Geen tijd om nog verder te kijken. Hij heef alle verschillen en wist niet precies wat het betekende. Hij wierp het noteblokje op de lange witte en steriele tafel en stond op. Met een kalme tred liep hij langs de tafel af en knoopte zijn labjas los en wierp deze op de kapstok die er stond. Hij pakte een pasje dat hij had en liet het langs de lezer glijden en duwde de deur open. Hij borg het pasje weer op en liep de trap op richting de begaande grond. Zijn kelder was verboden terrein voor vele mensen die besmet konden raken door het virus. HIj kwam er regelmatig mee in contact en was er immuum voor. Daarom was hij voor hij naar binnen ging een sluis in gegaan en had een douche met infectiemiddel over zich gekregen. Hij veegde even vermoeid in zijn ogen. Misschien zou een wandeling door het park hem goed doen.

Het was buiten weer zo uitgestorven als altijd. Het was misschien een stad maar er was niets meer van het levendige over. Wat vroeger een mierennest was is nu een miereneter langs geweest en is de grootste gedeelte van de kolonie door de tong van het leven beroofd. Zwijgzaam liep hij door het vrij slecht onderhouden park langs. Het was een vrij spookachtige sfeer, maar hij beelde zich in hoe het er uit had gezien zoals het hoorde. Strak onderhouden paden waar nu tussen de voegen gras en onkruid omhoog kwam. Mooie bloemenborders die nu verwilderd waren door verschillende onkruid soorten en zo regelmatig een mooie bloem nog toonde. De bomen die de paden langzaam omhoog drukte met hun wortelen, al zou dit een probleem zijn geweest al voor dat de ramp uitbrak. Zwijgzaam liep Yules over het pad en keek naar het bankje dat er stond. Het was zo verlaten en hij glimlachte even. Hij veegde wat zand van de zitting af waar er met stift op gekalkt was. Een naam met een hartje en nog een naam er naast. Hun liefde was vereeuwigd door de ramp. Hij had de twee netjes begraven. Ze waren tegen elkaar aan gestorven op het bankje en had ze in het grasveld een laatste rustplaats gegund. Hij wilde ze niet lastig vallen met proeven in zijn laberatorium. Al geloofde hij niet in het hiernamaals, hij was er van overtuigd dat hij het beste deed voor de twee. Hij streek even over het plekje waar het hartje stond. 'Hopelijk vinden jullie elkaar weer snel...' sprak hij en zuchtte even. Hij schudde zijn hoofd en stond op. Hij draaide zich richting de fontein die er weer zo doods als altijd bij lag en volgde het ronde pad dat er omheen zat. Tussen twee bloemborders door richting het open grasveld. Het was er vrij verlaten. Maar een detail, wat er regelmatig niet was, viel hem op. Een onbekend figuur stond daar aan het meer. Hij glimlachte lichtjes, altijd leuk om een praatje met een persoon te maken. Helemaal in de eenzame tijden die je hier soms kon beleven in de stad. Hij liep zwijgzaam dichterbij en kwam naast de persoon staan aan de oever van het meer. 'Het is een vrij prachtig park. Voor wat er van over is.' sprak hij met een klein glimlach tegen de vreemdeling.

Yules was rustig door het park aan het wandelen en de zon scheen voor het eerst in jaren op zijn felst. Hij genoot van het weer en rekte zich even uit terwijl hij over het pad liep langs het bekende bankje. Hij geeuwde even. Dat onderzoek in het weekend moest maar eens wat op een lager pitje, het was zo uitputtend. Zwijgzaam liep hij met zijn zwarte jas aan over de halfverharding van grind dat in de loop der jaren zoveel bewandeld was en niet onderhouden werd, helemaal vermegd was met het zand dat er onder lag en een harde oppervlakte was geworden. Bij het meer zag hij voor het eerst een gestalte staan. Het leek op een vrouw en ze was licht vuil geworden, een survivalaar zoals hij ze noemde. Ze wilde overleven in de wildernis of ze konden het niet veroorloven om een huis te betalen. Yules had altijd medelijden met deze mensen gehad maar had niet iedereen zomaar uitgenodigd in zijn huis. Zwijgzaam liep hij langzaam richting het meer waar ze aan stond en hij keek even opzij naar de persoon. Ze was bezig met haar spiegelbeeld en hij glimlachte lichtjes. Hij begon met een simpele uitspraak over het park. 'Jammer dat het....' zijn ogen verwijdde zich toen hij zijn volgende zin wilde afmaken en hij voelde het koude staal tegen zijn keel aan liggen. Stap een bij dreigementen, maak nooit de aanvaller kwader dan nodig.... schoot het door zijn hoofd. '....zo slecht onderhouden is...' maakte hij zijn zin zacht af. Hij keek haar recht in haar ogen en hoorde haar vraag. Hij beet zijn kaken op elkaar en verstrakte zijn blik. 'Ik weet niet of u gehoord heeft van het albekende virus dat hier rondspookt over...zegmaar de wereld...' sprak hij met een ijzige klamte terug. 'Ik heb kennis over dat virus dat weinig andere mensen hebben, ik ben bezig met het maken van een medicijn er voor...' sprak hij. 'Aldus de eerste reden..' vervolgde hij. 'Ten tweede, ik heb noch jou iets misdaan noch iets wat je hartje zal begeren of wat je zelf kunt gebruiken. Dan mag je nog zo kil en bloeddorstig zijn, op de eerste plaats heeft u geen reden om mij om mij niet te sparen...' sprak hij met een ijzige blik die zo min mogelijk van zijn adrenalinestoot liet merken. Het enige wat echt er op wijs was zijn gebalde vuist de spanning op zijn spieren en de verwijdde pupil die strak terugstaarde in de ogen van de aanvaller. Hij zuchte even. 'Met andere woorden, mocht je nog willen genieten van wat leven zonder dat het virus je binnen enkele dagen net zo dood maakt als jij me zou willen maken, dan kun je beter dat staal van mijn keel halen en even wat klameren...' sprak hij en keek haar met een serieuze blik aan. 'Ik ben geen gevaar voor noch jou of wie dan ook, dus gelijk een doodsbedreiging is een beetje misplaatst...' sprak hij met een nog steeds ijzige stem. Al is er over manieren de laatste tijd bij mensen ook nog ver gezocht te worden... dacht hij er spottend achterna. Hij zette een stap naar achteren zodat hij wat afstand op kon bouwen tussen hem en de persoon. En legde even zijn hand op de plek waar het kapmes had gelegen. 'Mensenkinderen, iemand probeert ook vriendelijk te doen hoor...' mompelde hij tegen zichzelf. Hij zuchtte even en liet zijn hand in zijn schoudertas glijden waar hij een zak met boterhammen belegen met vlees en kaas uit haalde. 'Misschien dat een boterham je stemming wat doet draaien?' sprak hij met een weer wat vriendelijkere stem om haar wat te eten aan te bieden. Grimmige mensen konden hongerig zijn, misschien was deze vrouw wel hongerig. Hij zuchte even en keek haar toen aan. Het laatste wat hij wilde was op dit moment vermoord worden door een hondsdolle griet die niet eens van een gezellig praatje hield.