Het was al laat in de avond en de zon begon inmiddels onder te gaan. Veel van de gestorven vissen die het virus hadden opgelopen waren al verdwenen, maar hij hoopte nog een paar monsters te krijgen op dit strand. Op goed geluk was hij vroeg begonnen. Hij had zijn bekende zwarte jas aan. In zijn oren zaten oortjes die hij zachtjes een muziekje op hadden. 'Cause you chase answers' zong hij zachtjes met het muziekje mee. Hij glimlachte even toen hij een vis zag liggen. Hij ritste zijn tas open en trok een latex handschoentje aan. Hij pakte de vis vast en keek er even bestuderend naar. 'Jij bent besmet of niet?' sprak hij terwijl hij met een klein grijnsje de vis met zijn handen bewoog waardoor de kop in feite ja knikte. 'Dacht ik al...' sprak hij tegen de vis terug. Ja, het was even wennen, Yules was niet een normaal figuur. Hij had zijn vreemde trekjes. Hij viste uit dezelfde tas een aluminium koker en klikte deze open. De vist ging er zonder moeite in en verdween met koker en al in de leren tas. Hij glimlachte en keek op zijn horloge. Hij was nog vrij vroeg, misschien werd het dadelijk eens tijd om wat te gaan eten ergens. Hij glimlachte en streek een verdwaalde pluk haar uit zijn gezicht. Hij keek rond langs het strand en zag toen pas in de verte de rook ontwikkeling. Gelijk was zijn nieuwschierigheid geprikkeld. Hij zette zijn rustige looppas in en liep langs het strand. Hij had voldoende monsters na die laatste vis en kon weer voldoende onderzoek doen naar de effecten van het virus. Hij liep rustig met zijn tas op zijn rug gebonden door het vrij stevige zand. Hij was op de grens van vochtig en nat dus dat hield in dat je vrij goed kon lopen omdat het zand al in elkaar was geslibt. Hij kwam toen langzaam verder toen hij een klein kampvuur zag. Hij glimlachte toen hij een zekere persoon zag zitten bij het vuur. Haar rug was naar hem toe, tenminste zo vermoedde hij, ze zag er namelijk wel vrouwelijk uit, zoals zijn observerende blik altijd naar feiten zocht over iemand. Hij liep dichterbij en stond daarbij op een schelp. Die natuurlijk met het nodige gekraak moest breken. Hij zuchtte even. Geruisloos naderen was dus geen optie meer. En ja ze had hem opgemerkt. Hij hoorde haar vragen wie er was. Het was al donker en zijn kleren waren zeer donker, dus echt zichtbaar zou hij niet zijn tegenover de donkerkleurige zee.

'Excuses...' sprak hij met een vriendelijke toon en liep richting het kampvuur en glimlachte. 'Bezwaar tegen het feit dat ik hier bij kom zitten?' vroeg hij vriendelijk en nam rustig plaats tegenover Micki. Hij glimlachte en keek naar de omgeving. Het was best een mooie plek hier. Vervolgens ging zijn blik naar de bessen die er lagen. 'Het lijkt me niet handig om ze allemaal op te eten, als ik zo vrij mag zijn...' sprak hij kalm. 'Er zitten een aantal tussen die je goed last kunnen bezorgen...' sprak hij en grinnikte even. Hij wist niet precies welke nou giftig waren en welke niet, daarvoor waren de soorten te gevarieerd. Zwijgzaam stond hij op. 'Als ik zo vrij mag zijn...' sprak hij terwijl hij uit zijn tas een langere bord viste. Waarom hij het bij had, voornamelijk voor het onderzoeken van dingen op de plaats zelf. Hij legde het nog schone bord neer en sorteerde per soort iedere bes in groepen. In totaal had hij er een stuk of zes liggen. 'Ik heb een trucje van een wijze man geleerd. Per bes lagen er een stuk of vijf op het bord. Hij pakte een van de bessen die er rood uit zag. Hij prikte het zo dat het licht kapot was en duwde het toen tegen het puntje van zijn tong. Hij wachtte een halve minuut en legde het besje los van de groep maar er wel in de buurt. 'Die was giftig...' mompelde hij terwijl hij even opzij keek en moeizaam zijn speeksel doorslikte. Zijn tong was licht gaan tintelen er door en dat was een teken dat het giftig was. Hij keek toen naar de rest van de bessen. 'Eens zien...' sprak hij. 'Vogelkers, niet eetbaar...' mompelde hij. 'Braam, eetbaar...' sprak hij vervolgens en ging er een aantal meer af. Uiteindelijk had hij links een viertal soorten die eetbaar waren en rechts de soorten die eetbaar waren. Hij scheidde ze met een klein stokje dat naast hem lag. 'Voor het geval je honger had...' sprak hij. 'Ik zou de linkse opeten...' sprak hij vriendelijk en grinnikte even terwijl hij rustig ging zitten op hetzelfde plek tegenover haar.

Zwijgzaam kwam hij dichterbij, wilde geen bedreiging vormen voor het meisje. Want dat was het, gezien de gezichtskenmerken, de lichamelijke bouw zat ze richting haar pubertijd. De vijftiende levensjaar, wellicht. Hij kon zichzelf wel schieten voor zijn observerende blikken. Hij glimlachte vriendelijk en kwam dichterbij het kampvuur. Hij ging langzaam tegenover de persoon zitten. Hij zette zijn tas rustig naast zich neer en liet deze voor wat het was. Het was een vrij zware tas, maar daar merkte hij na zoveel het gedragen te hebben niet meer van. Hij vond het vervelender als hij de tas niet had. Hij was zo gefocust op het feit dat hij hem bij zich had. Hij hoefde maar een keer te fietsen zonder deze tas en hij was constant bezig het met het feit dat hij niet wist wat hij vergeten was. Hij pakte rustig het bord er uit en begon de bessen te sorteren. Hij ging ze een voor een af. Gelukkig was zijn moeder bekend in de natuurzaken en had hij er in zijn jeugd heel wat van opgestoken. Hij sorteerde ze en schoof het bordje richting het meisje. 'Vooral de bramen zijn het lekkerst....' sprak hij vriendelijk en knikte even zeker. Hij glimlachte en ging weer zitten. Hij keek op toen hij de mok met warme thee aangeboden kreeg. Hij stak zijn arm uit en pakte de warme thee aan. 'Dank je wel. Na een dag lopen over het strand is verwarmende thee welkom...' sprak hij met en een glimlach naar haar. Hij nam een slok en keek er van op. 'Wauw...' sprak hij terwijl hij nog een slok nam. 'Dit is wel heel lekkere thee...' sprak hij terwijl hij vluchtig nog een slok nam. Hij keek op toen ze zichzelf voorstelde. 'Aangenaam Micki....' sprak hij vriendelijk. 'Mijn naam is Yules, Yules Rhymnia....' sprak hij vriendelijk terwijl hij een hoofdkinkje ter beleefdheid gaf. 'Voor mij is het niet heel erg nodig om met U aan te spreken. Ik wardeer je manieren, maar ik ben net als jou gewoon een medemens die een grote ramp heeft overleefd. Ik wil me niet hoger plaatsen dan dat jou.' sprak hij en knikte even. Hij dronk zijn kopje leeg en keek haar aan. 'Four dukes?' sprak hij herhalend terwijl hij nadacht. 'Nee, komt me niet bekend voor. Ik ben namelijk nog niet zo heel lang in de stad aangekomen...' sprak hij namelijk en keek haar aan toen ze verder ging in haar interesses en kwaliteiten. 'Een muzikaal type dus....' sprak hij concluderend. 'En mag ik de eer hebben om van deze opkomende artiest iets te horen...' sprak hij met een glimlach en keek Micki even recht aan. Hij wachtte geduldig op een mogelijk reactie van Micki of ze het wel wilde. Sommige zangers zongen niet zomaar, en dat kon hij begrijpen dat ze niet zomaar begon met zingen. Hij glimlachte vriendelijk en keek even naar zijn tas en ritste deze rustig dicht. Het gaf een zacht geluid waardoor de stilte die er hing even verbroken werd. Daarna keek hij hoopvol naar Micki of hij iets zou horen.

Hij sorteerde de bessen op acurrate kennis en wist veel van planten, wat wilde je dan als je een ontwerper was. Je moest kennis hebben van de soorten en die kennis was hard achteruit gegaan tijdens de apocolypse die had plaatsgevonden. Hij was een pientere man en dat zorgde er voor dat hij vaak door mensen heen kon prikken zonder dat hij het zelf echt doorhad. Hij glimlachte en keek haar aan toen ze sprak. 'Oh nee, bied geen excuses aan...' sprak hij met een glimlach. 'Het is netjes. Maar voor mij niet nodig, en dat kon je zelf ook niet weten.' sprak hij kalm en keek haar aan met een vriendelijke blik. Hij ging zwijgzaam rechter zitten en keek haar aan toen ze daadwerkelijk een klein minikeyboard tevoorschijn toverde. Hij glimlachte. 'Proberen is de eerste stap naar succes...' sprak hij en glimlachte. 'Geen zorgen, ik heb geen kritische blik op muziek...' sprak hij met een vriendelijke ondertoon in zijn stem en kreeg toen ze begon een minder grote glimlach. Hij luisterde, gespannen en aandachtig naar haar zachte stem. Hij vond dat de muziek een trieste ondertoon had, de sfeer was vrij kalm maar wel ergens droevig. Hij keek haar aan, hoorde geen fouten al maakte ze die misschien wel. Hij ging wat naar achteren hangen en liet zijn handen naar achter steunen terwijl hij zijn blik zocht naar de sterrenlucht. Hij luisterde, aandachtig en geboeid door de onverklaarbare woorden. Japans, het was japans. Ofja, voormalig japans was het. Tegenwoordig was japan niet meer zo levendig als vroeger. Al was het net zoals in de voormalige wereld vast een grote brainport en was er veel kennis op te doen. Zijn ogen sloten zich. Hij kon geen betekenis bij de woorden voegen en ergens deerde het onverklaarbare hem even niets. De muziek draaide het nu om. Hij glimlachte toen ze opstond en rustig verder nëuride op de maat van het liedje dat ze net had gespeeld. 'Dat was prachtig...' sprak hij. Hij was slim en had een uitgebreid intellect, en kon vrij wel de wereldtalen zonder moeite spreken. Maar hij was geen allesweter, hij was niet in bezit van goddelijke kennis. Pff, alsof het uberhaupt bestond, iemand die alles wist. Zwijgzaam kwam hij overeind toen ze een vraag stelde. Zou hij vertellen over zijn onderzoek die hij volgde? Hij keek haar even nadenkend aan. 'Ik ben voornamelijk ontwerper van de buitenruimte. Er heeft veel chaos geheerst tijdens de oorlog. Steden zijn kapot en liggen vol lijken en er zijn voornamelijk veel mensen bezig met wederopbouw. Ik heb gestudeerd als ontwerper en heb nog een zijstudie gehad over natuur- en scheikunde. Het heeft me wat tijd gekost maar ik kan me nu volledig nuttig inzetten. Ik werk voornamelijk voor de stad hier. Een hoop parken zijn verwoest en dienen een nieuwe inrichting te krijgen. Daarbij zijn er een aantal plantensoorten kapot gegaan aan het virus. Ik ben bezig met een hybride soort te ontwikkelen uit de overlevende soorten, zodat de achteruitgang van het groen minder hard gaat. Daarnaast...' sprak hij terwijl hij even opzij keek naar de zee. 'Ben ik op zoek naar een medicijn voor het virus.' sprak hij. 'Het is nog steeds heersend en er vallen nog steeds zieke dieren en die zijn de dupe geworden van de mensen...' sprak hij. 'Het is misschien niet mijn taak, maar ik zal mijn kennis inzetten om de fout van de mens recht te zetten. Ik zal de de schade herstellen die de dieren hebben opgelopen. Daarna zal ik kijken naar een menselijke variant van het medicijn.' sprak hij met een zekere stem. 'Wij hebben veel kapot gemaakt met onze winning van forsiele brandstofffen, oorlogen en nog maar te zwijgen de grote hoeveelheid kennis. Het virus had nooit losgelaten mogen worden en ik wil alle onschuldige dieren en planten die niets met de mens te maken hebben een tweede kans bieden. Daarna zal ik kijken of de mensen te helpen zijn.' sprak hij kalm en keek haar aan. 'En mag ik vragen wat je zelf nog doet. Scholen zijn schaars tegenwoordig. Dus ik neem aan dat je of op school zit, of je op eigen benen moet staan...' sprak hij en keek haar aan. Hij dacht even na en zweeg even terwijl hij nadacht. Zijn hand ging naar zijn kin en hij keek even naar Micki met een bedenkelijke blik. 'Zeg Micki....' sprak hij vriendelijk toen. 'Heb je een plek om te overnachten?' sprak hij vriendelijk om na het antwoord verder te gaan.

Zwijgzaam keek hij haar aan toen ze het vuur wat voedde met het hout. Hij keek haar aan met een serieuze blik toen ze het voorstelde. Hij wendde zijn blik naar de zon. 'Ik ben een betaald wetenschapper voor de huidige regering. Ik krijg een meer dan voldoende loon voor mijn werkzaamheden. Maar ik wordt in gezet omdat ik immuum ben voor het virus dat de wereld grijpt...' sprak hij en keek haar aan. 'Ik laat niet zomaar een willekeurig persoon deelnemen met het risico deze na enkele dagen te verliezen...' sprak hij tegen haar. Hij keek tevreden op toen ze opgewekt zei dat ze een plek had om te overnachten. Hij greep nog net zijn tas vast op het moment dat ze zijn arm vastpakte en hem meetrok in alle vrolijkheid. Hij glimlachte, wat was ze toch een wispelturig type. Hij vond het altijd wel leuk, je moest steeds alert zijn om niet in verwarring te raken. Maar zijn glimlach verdween na enkele minuten door het mulle zand gelopen te hebben als sneeuw voor de zon.

Met zijn mond half open liep hij wat verder de grot in. 'En dit....' stamelde hij met een zachte stem. Hij beet zijn kaken op elkaar en keek verbaasd naar Micki die opgewekt vertelde hoe ze als een gek overleefde. 'Emmers maken?' stamelde hij. 'Breek een raam in een winkel in en je kunt ze meenemen...' sprak hij haast hees en onverstaanbaar. Hij keek opzij naar Micki die druk bezig was met het uitleggen. En toen kwam het voorstel dat hij hier kon blijven overnachten. Hij zuchtte even en keek naar Micki. 'En dit is een overnachtingsplek...' sprak hij en keek haar aan. 'Wat dacht je van een warme kamer met een verwarming? En een groot keukenblok die werkt en waar je heerlijk eten kunt maken...' sprak hij en keek haar aan met een serieuze blik. 'Dit is geen leefruimte voor iemand van jou leeftijd, Micki...' sprak hij. 'Het is hier koud en je wordt er ongetwijfeld nog ziek door ook...' sprak zijn stem licht bezorgd. 'Wat zeg je er van dat je bij mij intrekt voor de komende tijd. Gewoon zodat je de tijd hebt om op je eigen benen te gaan staan. Al is dat niet een probleem als ik dit zo zie...' sprak hij en keek haar even aan. Hij ritste zijn tas open en haalde er een plastic boodschappentas uit. Hij gaf het aan haar en keek haar serieus aan. 'Pak de spullen in de je nodig hebt en ontmoet me bij het kampvuur wanneer je klaar bent. Ik wil dat je een fatsoenlijke overnachtingsplek hebt. Ik heb een drietal kamers teveel voor enkel mijzelf...' sprak hij en keek haar aan met een vriendelijke blik. 'Ik kan dus drie mensen een slaapplek gunnen...' sprak hij kalm en keek haar vriendelijk aan. Hij legde de tas neer bij de ingang en liep toen weg. Richting het kampvuur, hij zou haar weinig keus laten. Het meisje was waarschijnlijk gewend om in een veilige omgeving op te groeien. Hij wilde dat ze voorlopig veilig zou blijven totdat ze minstens achtien of zelfs twintig was. Zonder al te veel zorgen en problemen om te overleven.

Yules keek met wat verwijdde ogen naar de omgeving waarin Micki bleek te leven. Zijn ogen waren vol verbazing. Dit kon ze toch niet menen? Er waren zat huizen waar het veilig was om in te wonen, je gaat er toch niet in dit slecht geisolleerde plek wonen. Hij wist natuurlijk niet of ze immuum was voor het ziektebeeld wat vele van het virus hadden. Was het wel zo slim om haar mee te nemen? De kelder was zoiezo verboden terrein, daar kwam ze niet zomaar. Niet voor hij bevestigd had dat ze immuum was voor het virus. Hij gaf haar de winkeltas en gaf haar de opdracht om haar spullen te verzamelen en liep toen richting het vuur terug. Hij zuchtte even en keek naar de sterren. Het was een heldere nacht, eentje met een heldere maan aan de lucht. Sinds het virus was verspreid leek de lucht onheilspellend maar langzaam leek het weer wat beter te worden. Hij glimlachte zacht. 'Er is hoop...' sprak hij zacht. 'En dat houdt ons mensen sterk...' vervolgde hij. Hij keek opzij toen hij voetstappen door het zand hoorde. 'Micki....' sprak hij toen met een vriendelijke stem. 'Ik gaf je de opdracht, maar ik wil niet dat je je gebonden voelt...' sprak hij. 'Je hebt geen regels in mijn huis, zolang het maar netjes blijft.' sprak hij. 'Verder ben je vrij om te gaan en staan waar je wilt.' kwamen zijn woorden er vriendelijk uit. Hij wilde haar niets opleggen. Zo min mogelijk regels vond hij het belangrijkst. Zolang zijn huis maar op orde bleef. Zwijgzaam liep hij naar haar toe en legde zijn hand op de kruin van haar hoofd. 'Dus als je het zeker weet kunnen we gaan...' sprak hij en glimlachte vriendelijk. Hij glimlachte ter bevestiging en draaide zich toen langzaam om in de richting van de stad. Een prachtig uitzicht was het wel vanuit het strand. Je kon er een aantal markante gebouwen opmerken. Hij glimlachte lichtjes en draaide zijn hoofd over zijn schouder en keek naar Micki. 'Ga je mee?' sprak hij vriendelijk om haar de laatste keuze te geven.

- short one, sorry -