Perished
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexHomepageLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

Deel

Late Dreams Of A Long Gone Past

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden
AuteurBericht
Bastille

Bastille


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 5 years
Remission: Neutral

Late Dreams Of A Long Gone Past Empty
BerichtOnderwerp: Late Dreams Of A Long Gone Past Late Dreams Of A Long Gone Past Emptywo apr 23, 2014 9:36 am

Rustige vleugelslagen gaven hem toch een goede vaart. Netjes stuurde hij tussen de bomen door, een meter of vijf boven de grond.
Na verloop van tijd remde de raaf af. De vleugel- en staartpennen die hij net nog had gebruikt om vooruit te komen, gebruikte hij nu tegen zichzelf.
Zijn klauwen grepen naar de tak voor hem. Daarna kon hij zijn vleugels in ruststand zetten. Eenmaal eindelijk volledig gesettled op de boomtak, schrok hij weer op van de stem in zijn kop. Ditmaal deed het zich voor als een vaag gefluister. Alsof het zich in de wind bevond. Echter was het niet zo.
Long gone past... dacht Bastille bij zichzelf. De stem afkomstig van de meest mystieke wolf die hij zich maar kon voorstellen. Rigor. Een vriend van lang geleden. Door bepaalde omstandigheden was dit tot het verleden gedoemd.
Zijn zwarte ogen verkenden snel de omgeving. Niet in staat het verleden los te laten.
Lone gone past... ging het weer door zijn kop. Terwijl, het was nog niet eens zo lang geleden. Een half jaar ongeveer. Maar het voelde als vele malen langer.
Een hard kras verliet zijn snavel en het koste hem even om er zich van bewust te worden dat dat verdrietige gekras uit zijn eigen keel kwam.
Op een dag zou hij Rigor weer zien. Welja, dat hoopte hij. De reden dat Bastille zoveel waarde hechtte aan deze wolf, was omdat hij dankzij hem nog in leven was. Toen de raaf net was uitgevlogen, werd hij een paar dagen later neer geschoten. De weg van de val liet hem in het territorium van de territoriale Rigor terecht komen. Bastille was op dat moment al niet meer bij bewustzijn. Hij hoorde later pas van de wolf dat de jager zich had laten verjagen door de gevreesde verschijning. Hoe Rigor het verder deed, wist Bastille tot op de dag van vandaag niet, maar zijn wonden waren geheeld en de raaf groeide verder op aan de zijn van Rigor. Tot het noodlottige moment.
Snel schudde de raaf zijn verenpak. Nee, hij zou het niet nog eens herbeleven.
Juist op het moment dat hij zichzelf dwong ergens anders aan te denken, voelde hij twee ogen op zich gericht. Hij keek richting de vreemdeling. Een waarschuwende kras was het gevolg. Wie was er komen kijken, waarschijnlijk afgekomen op zijn eerdere gekras?

&Open, feel free to join..

[God Note] + Remission omdat je je zorgen maakt om een oude vriend
Terug naar boven Ga naar beneden
Envy

Late Dreams Of A Long Gone Past 2qjzwas
Envy


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 7
Remission: Neutral

Late Dreams Of A Long Gone Past Empty
BerichtOnderwerp: Re: Late Dreams Of A Long Gone Past Late Dreams Of A Long Gone Past Emptyzo mei 18, 2014 1:18 am

De kraaiachtige vogel liftte mee op de golven van wind. Hoewel het dier zo haar best deed, leek het er sterk op dat ze vrij veel moeite deed om haarzelf in de lucht te houden. Ondanks de weinige energie die ze nog over had volgden er af en toe series van een paar paniekerige vleugelslagen om zichzelf weer iets omhoog te liften. Haar snavel stond wijd open om bij het ademhalen en haar borstkas bewoog grote stukken op en neer om maar genoeg zuurstof binnen te krijgen. De warme lucht die ze naar binnen ademde prikte aan haar keel en luchtpijp bij elke ademteug. Er vormden zich tranen in haar ogen wanneer ze wanhopig probeerde om door te ademen en niet te hoesten. Ze was al zo beschadigd van binnen door al het hoesten dat er af en toe bloed mee kwam. Het bloed maakte haar doodsbang, bang voor de dood.

Ze zou doodbloeden. Niet van buiten, maar van binnen. Het zou een verschrikkelijke, langdradige pijn worden wanneer al haar organen het een voor een zouden begeven terwijl ze zou wegkwijnen op de grond. Die dood was een gedachte die steeds vaker door haar hoofd ging, steeds meer door haar door drong. Het kwam steeds dichterbij en op een verbazingwekkend tempo. Maar daar kon ze nu niet aan denken, ze moest nog even doorzetten. Ze prijsde zichzelf gelukkig wanneer de bosrand van Aboribus steeds dichterbij kwam. Ze verlangde ernaar om op een tak neer te strijken en haar vleugels en de rest van haar lichaam rust te gunnen. Met deze motivatie in haar hoofd leek het vliegen ineens een stuk makkelijker te gaan. Wanneer ze de eerste boomtoppen naderde weerklonk het gekras van een andere raaf.

Het klonk niet al te vrolijk, en daarbij waarschuwend. Maar Envy was te uitgeput om nog verder te vliegen en maar ergens anders een stekje te vinden, en nam ze het risico om weggejaagd te worden. Ze kon maar beter kijken waar de raaf zat en kijken wat zijn probleem was. Ze hoefde niet veel te zoeken, het zwarte verendek van de raaf glom blauwpaars in de warme stralen van de lentezon. De vrouwelijke schildraaf landde op een tak en sloot haar vleugels. Eindelijk. Het voelde verfrissend om weer op haar poten te staan. Ze nam een grote ademteug en kon een kleine hoestbui deze keer toch echt niet tegen houden. Wanneer het over was rees ze snel haar kop weer omhoog om de andere raaf aan te kunnen kijken. ''H..het spijt me zo.'' brabbelde ze snel tegen hem. ''Ik voel me niet al te goed de laatste tijd.'' gaf ze aan als excuus.

Ze hoopte dat ze met haar gehoest niemand aan zou steken. Misschien was het maar beter als iedereen uit haar buurt bleef en dat zijzelf ook niet meer dicht bij anderen kwam. Toch hoopte ze sterk dat deze raaf niet bij haar weg zou vliegen. Het is lang geleden geweest dat de vogel een soortgenoot tegenkwam. Hopelijk bedacht de raaf tegenover haar niet dat ze waarschijnlijk was besmet met het virus, of bleef hij zitten uit medelijden. Het maakte haar niet uit wat de reden zou zijn. De eenzaamheid die deze apocalypse met zich mee bracht was al even dodend als het virus zelf.
Terug naar boven Ga naar beneden
Bastille

Bastille


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 5 years
Remission: Neutral

Late Dreams Of A Long Gone Past Empty
BerichtOnderwerp: Re: Late Dreams Of A Long Gone Past Late Dreams Of A Long Gone Past Emptyzo mei 18, 2014 8:00 am

Lone gone past. Het had geklonken in zijn kop zoals de stem van Rigor. Rigor Mortes. Een oude vriend van lang geleden. Welja, lang geleden? Het was een half jaar, maar voelde lang geleden. De raaf had zijn leven aan die wolf te danken. Damn, het deed hem te zeer.
Een eenzame kras schalde door het bos. Het zou misschien aandacht trekken, maar hij kon het niet meer binnenhouden. Zijn hart was verscheurd van het verdriet. Leefde Rigor nog? Hij zou waarschijnlijk nog wel in leven zijn, maar ja, hij kon niet anders dan denken aan het feit hoe onzeker hun tijden al waren. Leven met de dood nabij. Dat was het leven tegenwoordig.
Inwendig zuchtte hij. Hij verlangde teveel terug naar de oude dagen.
Twee ogen brandden zich in zijn nachtzwarte verenpak. Een waarschuwende kras ontging niemand, maar de eigenaar van de ogen verontschuldigde zich wel na een hoestbui.
"H..het spijt me zo. Ik voel me niet al te goed de laatste tijd." was het excuus van zijn vrouwelijke soortgenoot. Bastille had zijn vleugels al half uitgespreid en zijn staart geheel, klaar om op te stijgen en dit doodzieke dier aan haar lot over te halen, toen hij zich bedacht. Wat het was, wist hij niet. Hij kon het niet plaatsen, maar hij vouwde zijn staart en vleugels weer in. Ookal zat ht hem totaal niet lekker. Het eerste waar deze zieke raaf hem aan deed denken, was het dodelijke virus van de apocalyps. Maar misschien was dat zelfs de reden dat hij bleef. Rigor had hem het een en ander geleerd over de dood en hoe zielen met respect te behandelen. Hoewel de mystieke wolf naast Bastille nooit iemand ongestrafd op zijn stuk terrein liet komen, was hij ook heel hartelijk. Stierf er een uil of een edelhert op zijn land, dan kwam hij erachter en gaf hij een laatste respect of eerbetoon aan het dier. Bastille had er ondertussen ook een gevoel voor gekregen.
"Wen er maar aan." besloot hij te antwoorden. Zij was niet de enige die ziek was. Bastille voelde zich ook ziek. Ziek van verdriet en misschien zelfs een klein beetje wanhoop. Maar zijn woorden waren niet verkeerd bedoeld. Ze waren als steun bedoeld.
Bastille bekeek haar kort. Neutraal, maar niet onvriendelijk.
"Jij bent niet de enige die..." Hij brak zijn zin af, op zoek naar het juiste woord, maar na een minuut gaf hij de zoektocht op.
"Bastille is de naam." zei hij toen maar. Maar hij was er zeker van, de reden dat hij bleef en niet was weggevlogen, was omdat zij ziek was en Bastille zich net zo miserable voelde.
Terug naar boven Ga naar beneden
Envy

Late Dreams Of A Long Gone Past 2qjzwas
Envy


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 7
Remission: Neutral

Late Dreams Of A Long Gone Past Empty
BerichtOnderwerp: Re: Late Dreams Of A Long Gone Past Late Dreams Of A Long Gone Past Emptyvr mei 23, 2014 7:53 am

Ze verwachtte elk moment een vertrek van de andere raaf. De voorstelling waarin hij zonder ook maar iets te zeggen binnen enkele seconden zou verdwijnen schoot elke keer door haar hoofd. De zwarte vleugelslagen leken voor haar ogen voorbij te flitsen. Tot de grote opluchting van de schildraaf verliet de soortgenoot haar niet. Nee, hij trok zelfs zijn snavel open en reageerde op haar korte maar oncontroleerbare gehoest van daarnet. Hij merkte op dat ze er maar aan moest wennen. Hoewel aan zijn stemgeluid niks negatiefs op te merken was, kwam deze zin toch lichtelijk verkeerd aan bij de vrouwelijke raaf. Ze besloot echter niks te zeggen en vooral niet boos te worden, want dan zou ze de vogel alsnog wegjagen. Er aan wennen... Ging het maar zo makkelijk. Er waren nachten bij waarop ze dacht dat ze aan het ziekelijke gevoel en de pijn gewend was, maar wanneer ze de volgende ochtend wakker werd deden haar kop en ogen ongelooflijk zeer, zaten haar neus en keel vol slijm en was ze zo misselijk dat ze geen regenworm naar binnen kreeg.

Ze probeerde de negatieve gedachten uit haar hoofd te schudden en zich te concentreren op het hier en nu. Door haar gedroom had ze de half afgemaakte zin van de andere vogel niet gehoord. Nu stelde hij zich aan haar voor als Bastille. Dit creëerde een kleine glimlach op de kop van Envy. ''Aangenaam'' kraaide ze terug. Het klonk wat zwak en schor maar ze leek een stuk levendiger dan daarnet. Het gezelschap van een ander dier en in het bijzonder een soortgenoot deed haar goed. De laatste keer dat ze een andere kraaiachtige zag was wanneer ze nog in haar eigen vertrouwde zwerm zat. Verder had ze onderweg heus wel kraaien en kauwen gezien, maar deze waren allen overleden. Grote kans dat zij allen ook dezelfde fout gemaakt hadden als zijzelf. Ze slikte kort. Ja, elke keer als ze een dood lichaam zag wist ze te herkennen of het gestorven was door het gevreesde virus of niet.

De besmette lichamen zagen er zoveel walgelijker en onrustiger uit dan 'normale' gestorvenen. Vaak lag er een plas bloed onder de kop, uit de bek of neus afkomstig. En het lichaam zelf lag in een in elkaar gedoken houding, zo klein mogelijk, waardoor te zien was dat het dier in kwestie tot het laatste moment pijn geleden had. De kop naar beneden gebogen richting de borst, de tenen aan de poten krampachtig in elkaar gevouwen. Weer moest ze zichzelf uit haar gedachten schudden, want elke keer dat ze in gedachten verzonk maakte ze zichzelf veel te druk. Het zou haar waarschijnlijk ook overkomen, maar er over gaan piekeren zou niks helpen. Terug naar de mannelijke raaf. Hij had zich netjes voorgesteld en zij had enkel gezwegen en waarschijnlijk glazig voor zich uit gestaard tijdens het denken. Wat moest hij wel niet van haar denken? ''Mijn naam is Envy.'' sprak ze met een gehaast tempo.

Een ritselend geluid liet haar snel en met een ruk van het hoofd omkijken. Het kwam vanuit de bladeren of het struikgewas, recht onder haar gelegen. Met haar glazige zwarte ogen probeerde ze door de bladeren heen te kijken, maar ze zag niks. Het ritselende geluid was nu ook plots verdwenen. Was het geritsel veroorzaakt door het blazen van de wind, bevond zich er een roofdier onder hen en probeerde deze zo geruisloos mogelijk naar boven te klimmen of verbeeldde ze zich het allemaal? Twijfelachtig besloot ze niet het meest veilige te doen, maar terug te kijken naar de andere raaf. Wachten op hoe hij reageerde zou het beste zijn. Had hij ook iets gehoord, dan zou ze niet gek zijn.
Terug naar boven Ga naar beneden
Bastille

Bastille


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 5 years
Remission: Neutral

Late Dreams Of A Long Gone Past Empty
BerichtOnderwerp: Re: Late Dreams Of A Long Gone Past Late Dreams Of A Long Gone Past Emptywo mei 28, 2014 7:25 am

Bastille wist nog goed hoe hij in het begin van het verlies van zijn vriendbijna gek werd van verdriet. Wat er gebeurd was, was werkelijk vreselijk. Maar de angst op het moment was zo erg geweest dat de taferelen hem maar soms te binnen schoten en hij ze de rest van de tijd vergeten leek te zijn, totdat hij diep nadacht. Maar hoe meer tijd er verstreek, hoe rustiger hij werd en hoe duidelijker de chaos in zijn kop werd. De beelden waren nu helder en scherp, maar hij probeerde er niet te veel aan terug te denken.
Toen hij gezelschap had gekregen van een dodelijk zieke vrouwelijke raaf, had hij eerst met genoegen weggevlogen na zijn eigen onaangename gekras. Maar na een paar momenten was voor hemzelf duidelijk geworden dat de reden dat hij bleef, haar ziekte was. Niet omdat hij zelf ziek wilde worden, nee absoluut niet. Daar moest hij toch niet aan denken. De kans Rigor dan ooit nog weder te zien waren dan of te groot, of te klein. Te groot als Rigor dood was, te klein als dat niet zo was. Zijn onzekerheid hierover zou alleen maar groeien.
"Jij bent niet de enige die..." Bastille slaagde er niet in deze zin af te maken. Niet in staat het juiste woord te vinden. Maar de vrouwelijke raaf leek hem toch niet te hebben gehoord. Ergens wel fijn. Hoefde niemand aan zijn kleine falen herinnerd te worden.
"Bastille is de naam." stelde hij toen maar voor. Niet onvriendelijk. Hij was zeer op zijn hoede tegenover de zieke soortgenoot, maar hij kon niet ontkennen dat hij het toch wel fijn vond om gezelschap te krijgen na een lange periode van zichzelf afgeschermd te hebben.
"Aangenaam." was haar antwoord. Bastille knikte hierop. Het feit dat haar stemgeluid alleen al wees op haar dood, negeerde hij. Het was iets waar ze beide niks aan konden veranderen.
Het bleef stil tussen de twee vogels. Bastille wist niet wat hij ervan moest zeggen. Hij vond dat het geen ongemakkelijke stilte was en had daarom geen poging gedaan de stilte te verbreken. Ook hij keek even voor hem uit.
"Mijn naam is Envy." Het waren ietwat snel uitgesproken woorden die toen uiteindelijk door haar besef de stilte verbraken. Bastille keek rustig haar kant op.
Een ritselend geluid liet plots beide vogels naar beneden kijken. Een dier? Een gevallenvoorwerp dat er een show van maakte? De wind? Wie zou het zeggen. Ook Bastille slaagde er ditmaal niet in om het geluid te identificeren. Maar hij voelde geen gevaar. Of dat aan zijn mentale status lag of dat er werkelijk geen gevaar was, wist hij ook niet. Maar ij weigerde zich er druk om te maken.
Envy keek naar Bastille en hijzelf keek ook terug. Alleen om haar blik even te ontmoeten. Hij had medelijden met de vogel. Het deed hem denken aan een verhaal van Rigor. Rigor was altijd druk in de weer met zijn territorium, of zoals hij zelf liever zei: zijn land. In deze tijden waren er veel dode dieren te vinden en het land van Rigor vormde daar geen uitzondering op. Maar omdat hij zo extreem territoriaal was, was hij zeer agressief tegen andere levenden. Vogels op land waren oke, zolang het maar niet groter was dan de kleinere roofvogels. Iets ter grootte van een arend werd al verjaagd als daar de mogelijkheid toe was. Prooidieren waren welkom. Maar elk ander dier op vier poten dat groter was dan een das, was gedoemd tot een agressieve ontmoeting. Echter kon hij ook zeer teder enlief zijn. Rigor gaf de doden altijd een laatste teken van respect. Roofdier of prooi. Kwam hij een dode op zijn land tegen, of het nu een mus was of een wolf, hij gaf er een laatste respect aan. Het was eenmalig gebeurd dat Rigor een stervende tegenkwam. Welja, eenmalig? Dat was niet waar. Maar dit was toch wel het bekendste verhaal van de wolf. Bastille was er niet bij. Hij was nooit een stervende tegengekomen. Maar Rigor had hem verteld dat hij een stervende vossenpup was tegengekomen en hier rustig mee had gepraat tot het geen antwoord meer kon geven.
Bastille had hetzelfde gevoel bij deze Envy. Hij kwam voor eerst iemand tegen die stervende was.
"Het spijt me." zei hij oprecht toen hij doorhad dat hij haar nu aan het aanstaren was alsof ze elk moment dood kon neervallen. Hij was zo opgeraakt in de herinnering dat hij in plaats van de omgeving met Envy erin, de beelden zag die hij zich voorstelde hij het verhaal.
"Je herinnerde me aan een vriend van me." zei hij toen. Liegen deed hij niet. In eerste instantie deed ze hem denken aan het verhaal, maar het verhaal was zijn wolvenvriend.
De raaf zuchtte even.
"Hoe lang ben je al ziek?" vroeg hij toen. Hij wist dat dit een vraag was die vrij ongepast was, maar hij had het sterke gevoel gehad om toch naar deze informatie te vragen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Taranis

Taranis


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 32 jaar
Remission: Neutral

Late Dreams Of A Long Gone Past Empty
BerichtOnderwerp: Re: Late Dreams Of A Long Gone Past Late Dreams Of A Long Gone Past Emptyzo jun 01, 2014 11:35 am

Het waren niet de beste wapens die hij mee had kunnen nemen. Kruisbogen. Ze waren zwaar en moeilijk te herladen. Maar het was het beste wat Taranis had kunnen vinden. Een kruisboog was een handzaam wapen voor iemand die niet wist hoe je ermee om moest gaan. Hij was een schrijver en een denker. Wapens hadden hem nooit geïnteresseerd. Tot voor kort dan. Nooit had hij de moeite genomen om te leren schieten met een geweer of zelfs maar een boog. Daarom waren kruisbogen zo makkelijk. Het was eenvoudig te leren en je hoefde geen scherpschutter te zijn om iets te raken. Na een tijd met een veel te zwaar exemplaar rond gesjouwd te hebben had Taranis eindelijk een wat handzamer model gevonden. Twee om precies te zijn. Eentje van middelgroot formaat, je zou er een klein hert mee kunnen doodschieten. En een kleine waarvan de pijlen stukken lichter en kleiner waren, eenvoudiger om mee te nemen dus. Niet dat het veel zou uithalen tegen beesten groter dan een gemiddelde hond, maar deze kon hij tenminste aan zijn riem hangen terwijl de grote op zijn rug hing.

Al een halve dag struinde hij door het bos, op zoek naar iets te eten. Tot zover was het enige wat hij gevonden had een paar bramen en daar kon hij niet op leven. Een keer had hij een eekhoorn voorbij zien schieten en hoewel zijn jaagkunsten met de dag beter werden had het dier hem toch gehoord en was ervandoor gegaan. Maar nu was hij iets anders op het spoor. Hij dacht het zich eerst ingebeeld te hebben toen hij het gekras van een raaf dacht te horen. Maar toen hij naar de bron van het geluid ging ontdekte hij twee vogels. De raaf, die hij eerder gehoord had en nog iets wat ook iets weg had van een kraai achtig wezen. Hij had de kleine kruisboog van zijn riem af gehaald en de pees naar achteren getrokken. Een kleine dikke pijl lag klaar om afgeschoten te worden toen hij zijn gewicht verplaatste en een takje onder zijn voet brak. Direct was Taranis gehurkt achter een boom gaan zitten. Zijn ogen gesloten en zijn adem ingehouden. Hij moest stil wachten en er maar blind op vertrouwen dat hij in zijn donkere kleding volledig op ging in de omgeving. Het duurde even voordat hij voorzichtig om de boom durfde te kijken. Gelukkig, de vogels zaten er nog. Opnieuw bracht hij zijn kruisboog in positie en mikte op het kraai achtige beest naast de raaf. Maar terwijl hij zijn doelwit verankerde flitste het door zijn hoofd dat het dier er helemaal niet zo gezond uit zag dan het aanvankelijk had gebleken. Het was te laat om nu de kruisboog nog te laten zakken aangezien deze gedachte door zijn hoofd ging op het moment dat hij de trekker over haalde. Taranis trok zijn arm iets op waardoor de pijl tijdens het afschieten van richting zou veranderen. Hij hoefde niet te kijken om te weten dat hij de vogel zou missen. Verdomde ziekte ook. Alsof het nog niet genoeg moeite was om een fatsoenlijk maal bij elkaar te zoeken. Taranis liet de vogels en zijn schuilplaats beide voor wat het was. Hij moest zijn pijl zoeken aangezien hij het zich niet kon veroorloven om ze zomaar achter te laten. De materialen waren al schaars genoeg.
Terug naar boven Ga naar beneden
Bastille

Bastille


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 5 years
Remission: Neutral

Late Dreams Of A Long Gone Past Empty
BerichtOnderwerp: Re: Late Dreams Of A Long Gone Past Late Dreams Of A Long Gone Past Emptyma jun 02, 2014 1:33 am

"Je herinnerde me aan een vriend van me." zei hij toen hij merkte dat hij ditkeer degene was die staarde. Bastille vertelde haar simpelweg zijn waarheid. Heel lang zou ze er waarschijnlijk toch niet mee rond kunnen lopen, maar daarbij hadden beide vogels het al zwaar genoeg en had Bastille niet de moeite kunnen nemen om iets anders te verzinnen. De waarheid voldeed. Het waren luttele seconden geweest sinds er iets beneden de twee ritselde en kraakte. Wat het was wist hij zelf niet. Maar hij voelde geen gevaar. En dat was verkeerd.
"Hoe lang ben je al ziek?" vroeg Bastille haar toen. Zijn verdriet had zijn inuïtie bijna helemaal teniet gedaan, maar het feit dat er juist na zijn vraag een pijl vlak langs Envy vloog om daarna uit zicht te verdwijnen, deed het doen terugkomen.
Geschrokken kraste Bastille en sloeg zijn vleugels uit om een tak hoger te gaan zitten. Daarna kalmeerde de raaf om om zich heen te kijken. Dit keer kwaad krassend. Op zo'n moment was het jammer dat hij geen flinke oehoe of arend was om zijn belager aan te kunnen vallen. Maar hij nam zijn voordeel uit zijn brutale aard zoals hij die vroeger had. Kwaad krassen en hopen dat de aanvaller binnen zijn bereik was. Misschien kon hij dan uit de boom vliegen om de aanvaller aan te vliegen en zijn haren te grijpen en zijn huid te pikken. Een pijl wees er al sterk genoeg op dat dit een menselijke actie was.
"Donder op!" kraste hij boos, maar of het mens hem zou snappen? Daar zat hij niet mee. De intonatie was toch al duidelijk genoeg. En bijna was hij door zijn woede Envy vergeten. Bastille xzou wel weten wat er zou zijn gebeurd als zijn oude vriend er was. Maar die was er niet en dit was voor het eerst sinds een lange tijd dat de raaf zichzelf weer moest redden.
Ondertussen had de zwarte vogel het silhouet van de belager al herkend. Dit was de dader, duidelijk. Zijn kraaloogjes deden hun best om de haat in zijn ogen te laten zien aan de ogen van deze man. Dat werd eenmaal onderbroken door een snelle blik richting Envy om te zien of ze in orde was. Daarna zette hij zijn blik terug. Kwaad was hij in lange tijd niet zo erg geweest. En het lag niet geheel aan dit mens. Het lag ook aan hemzelf dat hij nu zo fel reageerde. Al die tijd had hij het verdriet zich laten leiden en bijna had hem en Envy het leven gekost. Hij had er wel bij stilgestaan, maar het leek toch vanzelf te gaan. Nu stond het verdriet echter aan de kant en was Bastille helder gefocust op wat zou volgen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Envy

Late Dreams Of A Long Gone Past 2qjzwas
Envy


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 7
Remission: Neutral

Late Dreams Of A Long Gone Past Empty
BerichtOnderwerp: Re: Late Dreams Of A Long Gone Past Late Dreams Of A Long Gone Past Emptyzo jun 08, 2014 1:04 am

De raaf legde haar uit waarom hij die opmerking naar haar had gemaakt. Hij zei dat ze hem liet herinneren aan een vriend van hem. Ze fronste lichtjes. Dat kon niks anders betekenen dan dat hij al iemand was verloren aan de ziekte waar ze aan leed. Een nieuwe vlaag van medelijden en angst voor haar eigen leven kwam over haar heen als een koude rukwind. Het liet haar rugveren langzaam rechtop staan. ''Dat is vreselijk. Het spijt me voor je.'' antwoordde ze hem. De neiging om hem vragen te stellen over zijn zieke vriend rees op in haar, maar ze bleef lang twijfelen. Het zou totaal ongepast zijn om hem te overspoelen met vragen, maar ze wilde zo graag meer weten over de ziekte. Hoe lang zou ze nog hebben voordat ze door de ziekheid aan de grond genageld zou worden, rondkruipend tot de dood haar uiteindelijk zou verlossen uit haar pathetische staat?

Maar meer bedenktijd had ze niet. Het ritselende geluid leidde haar af. Ook de andere raaf keek even, maar besloot zeer snel dat er geen gevaar dreigde. Hij ging zelfs verder met praten en stelde een vraag aan Envy. Ze hoorde de vraag echter niet, of hoogstens vaag en gedempt op de achtergrond. Envy had weer teruggekeken naar beneden, tussen de bladeren en gewassen door. Ze leek als verdoofd. Wat bij haar op de voorgrond klonk was het gierende geluid van de wind die langs de bladeren streek. Ze zou zweren dat daar beneden de twee aan de voet van de boom een tak gebroken werd onder het gewicht van een levend wezen. Haar oplettendheid was niet misplaatst, want enkele seconden later vloog er een pijl langs haar kop, en miste haar op een veer na. Van de schik opende ze haar vleugels en deinsde achteruit, en zonder op te letten stapte ze langs de tak en denderde een verdieping naar beneden. Gelukkig kon ze zich herstellen en greep ze zichzelf stevig vast door haar klauwen om de takken heen te klampen.

Ze schudde wat takjes uit haar verendek vandaan en besloot de situatie te overzien. Deze laag was al meteen een stuk minder begroeid, en ze kon het mens onder hen duidelijk zien zitten. Dat moest betekenen dat het mens haar minstens ook zo goed kon zien. Ze zweeg en luisterde naar het gescheld van Bastille, gericht op het mens, boven haar. Envy dook met haar kop in haar nekveren en bleef als een klein zwart-wit bolletje angst op de tak zitten. ''Bastille. Zo maak je het alleen maar erger!'' kraaide ze naar boven, terwijl ze het mens in de gaten hield. Wie weet had hij nog meer pijlen, die kans was zeer groot, niemand liep hier rond met maar één pijl op zak. Door het geschreeuw van de raaf wist het mens nu van beide vogels de positie.
Terug naar boven Ga naar beneden
Bastille

Bastille


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 5 years
Remission: Neutral

Late Dreams Of A Long Gone Past Empty
BerichtOnderwerp: Re: Late Dreams Of A Long Gone Past Late Dreams Of A Long Gone Past Emptydi jun 10, 2014 1:40 am

Bastille legde Envy uit dat hij haar aan zijn oude vriend deed denken. Het speet hem voor staren, want dat was zeker zijn bedoeling niet geweest. Ze plaatste het gelukkig niet slecht. Ze was niet beledigd of iets dergelijks. Dat maakte zijn spijt er niet minder op, maar verder bleef hij er niet lang mee zitten.
"Dat is vreselijk. Het spijt me voor je." zei ze hem toen. Bastille nam die woorden in zich op. Was het vreselijk? Eigenlijk wist hij dat niet eens zo goed. Het voelde vreselijk, maar wat nou als de ramp die hen overkwam nu gewoon hartstikke verleden tijd was en geen inspelen meer had op hun dagelijkse leven. Of misschien waren er juist daardoor nog veel meer complicaties gekomen. Was het vreselijk? Waarschijnlijk. Maar er zou een einde aan komen. Welja, dat was te hopen. En als er al een einde aan kwam, wat voor een einde zou het dan worden? De mogelijkheden waren zowat eindeloos.

Geritsel liet beide vogels opkijken. Bastille werd echter onalert. Of het zijn gevoel was die hem voor de gek hield of dat er werkelijk niks was, wist hij niet. Maar hij kwam er op de harde manier achter hoe erg het verdriet hem eigenlijk had meegesleept. En in een oogwenk werd dat ingeruild voor diepe haat en woede.
Een pijl raasde op hoge snelheid langs Envy. Ook Bastille zat maar op een paar centimeter afstand van het gevaarte. Hij zat vrij dicht bij Envy, maar niet zo dichtbij dat de ziekte hem makkelijk kon binnendringen.
Geschrokken vloog de raaf naar een tak hoger. Hij riep een furieus 'donder op!' en liet een waterval aan scheldwoorden ontsnappen. het liefst had hij het mens aangevlogen, maar hij beschouwde hem niet als binnen bereik. En al had dat wel zo geweest, dan had Bastille moeten toegeven dat hij zou blijven zitten, want je wist maar nooit.
"Bastille. Zo maak je het alleen maar erger!" wierp Envy hem toe. Het waren die woorden die hem echt lieten schrikken. Hij was een wrak! Door het verdriet om zijn vriend was hij onoplettend. Nu was hij zeker wel alerter, maar nu dacht hij niet meer fatsoenlijk na. De emoties. Hij liet zich erdoor meeslepen. Dat allemaal om wat er gebeurd was en de raaf schaamde zich nu diep. Wat zou Rigor wel niet van hem gedacht hebben? Bastille was zeker idioot bezig. Hij was een emotioneel wrak geworden en wie wist zou hij er nu de ultieme prijs voor moeten betalen.
Hij was wel stil nu en keek even vluchtig naar Envy met een 'sorry' in zijn ogen. Daarna hield hij zijn blik weer strak op het mens. Hij had eerst de illusie gehad dat hij weer helder dacht door schrik. Maar nee, het mocht niet zo zijn. Hij was dan wel alerter geworden, maar helder was wel het laatste woord dat hij kon gebruiken om zichzelf te beschrijven. De woorden van Envy hadden hem dat doen inzien. Nu was hij zowel furieus op het mens, als kwaad op zichzelf. Als dit voorbij was, moest Bastille zich echt gaan verbeteren. Niet meer laten leiden door emoties. Ze wel vertonen, maar zelf leiden. Als er iets gebeurde dat de situatie nog erger maakte, ook al zou Envy dat zelf doen, dan nog zou het zichzelf niet vergeven. Het was dan toch immers zijn schuld dat het gebeurde.
Hij schudde dat snel van zich af. Nu liet hij zich leiden door schuld. Rotvogel dat hij was. Hij was echt een wrak. Hij moest zichzelf neutraal op gaan stellen. Dan kon hij tenminste echt wat doen. Hoe moeilijk kon het zijn?
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud




Late Dreams Of A Long Gone Past Empty
BerichtOnderwerp: Re: Late Dreams Of A Long Gone Past Late Dreams Of A Long Gone Past Empty

Terug naar boven Ga naar beneden

Late Dreams Of A Long Gone Past

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven
Pagina 1 van 1

Soortgelijke onderwerpen

-
» The Smell Of The Past
» A 'forgotten' past...
» A long way up.
» Long last...

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Perished :: ... :: Arboribus-