Galmende voetstappen, gillende mensen. Duwend en schuifelend overal door heen moeten. Getrek aan haren, kleren en ledematen. Het was chaos. Maar zelfs in chaos kan één stem orde scheppen. 'Aan de kant!' schreeuwde een jonge vrouw met zwarte haren terwijl ze mensen met één hand ruw opzij duwde. Door de agressie in haar stem drukte de mensen die even daarvoor nog in totale paniek hadden rond gerend zichzelf aan de kant om haar door te laten. In haar andere arm omklemde ze een tas. Ze hield het ding stevig tegen zich aangedrukt. Ze kon het zich niet veroorloven om het kwijt te raken. Ze schoot een zijstraat in waar het al aanzienlijk rustiger was. Ze stopte even en controleerde de inhoud van de tas. Was deze nog wel compleet? Zat er nog genoeg in? Daarna holde ze op een drafje verder tot ze uiteindelijk bij een huis kwam. Het stond schuin naar voren door jaren van verschuivingen in de aarde. Als je er naar keek kon je niet anders dan bang zijn dat het elk moment kon begeven en je zou verpletteren. Maar ervaring leerde de jonge vrouw dat dit huis nog stevig genoeg was. Vlug ging ze naar binnen. Het schemerde in het huis en even moest de vrouw blijven staan om te wennen aan het weinige licht. 'Qwen...ben jij dat?'
De stem klonk zacht en angstig. Maar in plaats van antwoord te geven liep de jonge vrouw door naar een andere kamer in het huis. In het bed wat er in de kamer stond lag een man. Hij was jong, nog maar een jaar of vijfentwintig. Naast zijn bed zat een oude vrouw. Ze keek om en toen ze de jonge vrouw zag glimlachte ze triest. Vlug kwam de vrouw dichterbij en gaf de tas aan de oudere vrouw naast het bed. De man die eerder gesproken had hief nu zijn hand op om die van de jonge vrouw te pakken. Zijn blik, het deed haar pijn. Het was de blik van een man die wist dat hij stervende was. Zonder het door te hebben begonnen stil de tranen te stromen. En het voelde niet alsof ze snel zouden stoppen.

Qwens ogen schoten open. Het was alweer een tijdje terug dat ze aan de man had gedacht. Maar de herinneringen aan hem waren nog steeds zo levend. Zwijgend keek ze uit over de zee. Wat was er toch geworden van de wereld? Zij die het niet verdienden stierven terwijl anderen vrolijk verder leefden en doorgingen met het vernietigen van de wereld. Qwen wist het als geen ander. Ze was immers zelf ook ooit zo geweest. Een vervuilend stukje uitschot van de natuur. Misschien was ze dat nog steeds wel al was ze er wel meer en meer op gaan letten. Misschien waren mensen er wel helemaal niet voor gemaakt om zo te leven.
Qwen was zo verschrikkelijk in gedachten verzonken dat ze niet in de gaten had gehad dat er al de hele tijd iemand achter haar had gestaan. Ze had het misschien ergens wel gevoeld. maar het was niet helemaal toch haar doorgedrongen.

Mortal was rustig over het strand gelopen, zijn zusje had altijd van deze plek gehouden. Hijzelf ook trouwens. Het was hier altijd een prachtig uitzicht geweest en als kleine jongen had hij hier samen met zijn zusje menig maal de rots-duinen getrotseerd voor een nog beter uitzicht. Bovendien had zijn vader hem hier leren omgaan met water. Hij had hier leren vissen en zwemmen. Ook heeft zij zelf hier geprobeerd te leren surfen maar het is hem nooit goed afgegaan.

Terwijl Mortal herinneringen van vroeger door zijn gedachte liet gaan pakte hij een stok op, die hij sleep met een van zijn zwaarden. Hij wist niet wat hij wilde maken maar het voelde alsof hij er kalm van werd. Mortal zag nu een jonge vrouw lopen, of misschien wel een meisje nog. Hij liep rustig op haar af, terwijl hij zijn zwaard terug in de schede deed en op zijn rug hing.

Mortal liep kalm op de vrouw af, terwijl hij naar het landschap keek. De rotsen waren hier door de kracht van het water helemaal afgeslepen. Op sommige plekken liepen de rotsen zelfs recht naar beneden. Toen Mortal bij de vrouw aangekomen was was zij met haar rug naar hem gekeerd. ...Waarom hij niks zei toen hij dichterbij kwam weet hij niet maar hij bleef rustig achter haar staan alsof ze al jaren bevriend waren en hier samen heen waren gegaan. Mortal keek over haar schouder naar het water. Zon 5 minuten lang had hij naar het water gestaard toen hij kalm iets zei. "Vanaf hier heb je echt een prachtig uitzicht, vind je niet?" Mortal stond op zon 2 meter afstand van de vrouw. "Ik heb altijd van dit strand gehouden... Het is altijd zo rustig. Je zou hier kunnen schreeuwen zonder iemand te storen... en tegelijkertijd is dit de perfecte plek voor een wandeling om rustig na te denken."

Qwen had het nooit in de gaten gehad dat er iemand achter haar had gestaan. te was te diep in gedachten verzonken. Herinneringen van nog niet zo ontzettend lang geleden eisten al haar aandacht. Het was pas twee jaar geweest besefte ze zich. Toen had het virus ook hem te pakken gekregen. Qwen had het eerst niet willen geloven. Niet haar Artha. Die was sterk, die overleefde alles en al helemaal zoiets onbenulligs als een virus. Toch was het zoiets onbenulligs wat hem onderuit gehaald had. Hem aan zijn bed gekluisterd had. Toen dat besef er was had Qwen werkelijk alles gedaan om hem te helpen. Als er maar een gerucht was dat er een middel was om het virus te genezen had zij het uitgeprobeerd. Het was zinloos geweest. Artha was niet beter geworden. Het was alleen maar slechter gegaan. Uiteindelijk was hij gestorven. Qwen had het aan zien komen maar was er niet bij toen het daadwerkelijk gebeurde. Ze had het niet willen zien. En nu voelde ze zich schuldig. Ze had hem niet bijgestaan in die laatste minuten. Dat was iets wat ze nooit meer goed kon maken met hem. Qwen slaakte een zachte, haast onhoorbare zucht.

Ze sprong nog niet een meter de lucht in toen ze achter zich ineens een stem hoorde. Ze griste haar wapen van het haakje wat voor die reden speciaal in haar riem gezet was. Het ding leek op een heel apart pistool. Maar voor de loop zat een zware, dichte ijzeren buis. Deze werd met een droge klik omhooggetrokken zodat hij zich nu aan de andere kant van het wapen bevond en de loop helemaal vrij was om te schieten. Als ze de ijzeren buis ervoor had laten zitten had ze het handvat met een droge klik naar achteren kunnen draaien en had zo een kleine maar zeer effectieve knuppel in haar hand. Maar nu had Qwen de buis naar achteren gedaan zodat het een pistool was. De buis diende tevens als de veiligheid van het wapen. Als de buis voor de loop zat was het onmogelijk om deze af te vuren. Nu echter zou Qwen drie kogels door de man kunnen jagen nog voordat hij ook maar één stap had kunnen zetten. Dit gebeurde in maar enkele seconden en Qwen had haar wapen gepakt, geladen en zich naar de onbekende stem omgedraaid. Ze keek recht in de ogen van een jongeman die ze niet heel veel jonger dan zichzelf inschatte. Ze ontspande zich en klikte de buis weer voor de loop, maar ze hing het wapen nog niet terug aan haar riem. Wel liet ze het naar de grond wijzen om aan te tonen dat ze hem geen kwaad wilde doen. 'Je liet me schrikken,' gaf ze zacht een verklaring voor haar gedrag wat meteen ook als verontschuldiging klonk. Ze luisterde naar de rest van de mans woorden. 'Dat is meestal wel waarom ik hier kom ja. Om na te denken,' bevestigde ze zijn woorden. 'Het is niet verstandig om mensen zomaar van achter te besluipen. Zeker niet in tijden als deze,' ging ze verder terwijl haar donkerblauwe ogen de man weer aankeken.

Mortal Had rustig doorgepraat toen de vrouw razendsnel een wapen trok. Mortal schrok lichtjes, maar bleef kalm. Het bleef even stil na het korte gesprek terwijl hij haar kalm in zich op nam. "Het spijt me dat ik je liet schrikken..." Zei Mortal op een oprechte toon. Ik dacht niet echt na... ik had zo het gevoel alsof ik je al jaren kende, dat ik eigenlijk geen besef van het gevaar had..." Mortal liep een stukje over het strand heen maar bleef met de vrouw praten. " Ik was hier aan het lopen om herinneringen van vroeger op te halen... van mijn famillie, mijn ouders en vooral... mijn zusje... Maar goed. waar denk jij aan als ik vragen mag..." Mortal bood haar wat te drinken aan dat hij uit zijn rugtas haalde. "je hebt een apart wapen... wat is dat precies voor pistool? ik heb nooit eerder iets als de jouwe gezien." Mortal keek naar het pistool dat ze nog in haar hand had. "heey vissen! Mortal pakte zijn boog en legde rustig een pijl aan terwijl hij naar het water richtte. Na 5 seconden liet hij de pijl los, die vliegensvlug het water in schoot. Mortal pakte zijn pijl uit het water en zag dat hij op het randje 2 vissen had gevangen. " Zal ik er ook een voor jou bereiden?" Mortal begon ondertussen een vuur te maken.

Gelukkig nam de man het niet te zwaar op dat Qwen hem zoeven nog met een pistool had bedreigd. Het was ook deels haar schuld. Als ze niet zo in gedachten verzonken was geweest dan had ze hem aan horen komen. Nu had hij haar laten schrikken omdat hij ineens zo dichtbij gestaan had. Zijn verklaring deed Qwen lichtelijk fronsen. Maar ze schreef het af met de conclusie dat ze waarschijnlijk leek op iemand die de man kent of had gekend. Hij sprak verder en leek ook geen antwoord terug te verwachten. Maar niet lang na die gedachte kwam zijn eerste vraag. Qwen twijfelde of ze de waarheid zou vertellen aan hem. 'Ik dacht aan mijn man. Hij is gestorven. Het virus heeft hem te pakken gekregen. Hij hield veel van de zee,' vertelde ze uiteindelijk toch maar de waarheid. Waarom zou ze die verbergen? Artha was dood. Hij zou er niet om malen wie over zijn bestaan, of liever gezegd, zijn dood wist.

De man bood haar iets te drinken aan. Afwezig nam Qwen aan wat hij haar voorhield, maar moest zich tegelijkertijd concentreren op de nieuwe vraag die hij stelde. Veel tijd om te antwoorden kreeg Qwen niet, de man had een andere interesse gevonden, namelijk een aantal vissen. Zwijgend keek Qwen toe hoe hij twee vissen vind en er haar eentje aanbood. Uit een geheime schede die in haar laars verborgen zat trok ze een fileermes. Het korte lemmet glansde en zag er goed onderhouden en scherp uit. 'Controleer eerst of ze niet besmet zijn,' sprak Qwen als advies en ook meteen om aan te geven dat ze er graag eentje zou willen terwijl ze de man het mes overhandigde.

Ze ging in het zand zitten en hing haar pistool weer terug aan het daarvoor bestemde haakje op haar riem. 'Om je eerdere vraag te beantwoorden, ik heb mijn wapen zelf gemaakt. Het leek me handiger om iets op zak te hebben waar je ook nog iets mee kan als je kogels op zijn. Ik ben erg technisch aangelegd en ben dol op dingen uitvinden. Al was een pistool niet het eerste waar ik aan dacht toen ik wilde worden wat ik nu ben. Maar ja, uitvinden gaat vooral om dat te maken wat de mensen nodig hebben. En dit is wat ik op het moment nodig heb om mezelf te kunnen verdedigen,' gaf ze zachtjes antwoord en schonk hem een kleine flauwe glimlach.

Mortal had met begrip geluisterd naar haar antwoord over haar man, want ook hij had dierbaren verloren door dezelfde reden.

Toen Mortal de vissen had gevangen gaf de vrouw hem een fileermes, om de vissen schoon te maken en waarschuwde hem voor besmettingen. " Ik zou hier nu niet staan als ik het risico van besmetting niet had vermeden" Zei hij, terwijl hij haar even met een warme glimlach aankeek. Terwijl mortal de vissen schoonmaakte antwoordde de vrouw op zijn eerder gestelde vraag. Ze vertelde dat ze erg technisch was aangelegd en dus het wapen ook zelf had gemaakt, zodat ze er ook zonder kogels iets aan zou hebben. "Jah daarom heb ik mijn zwaarden en mijn boog... zwaarden moet je alleen af en toe iets aanscherpen en ik maak zelf pijlen voor mijn boog, dus ik kom nooit zonder te zitten." Hij was klaar met het schoonmaken van de vissen en zag geen enkel teken van besmetting bij de vissen. "zo dan kan ik het nu gaan bereiden" Terwijl hij de vissen met stokken boven het vuur hing.

Nadat de vis gaar was had hij haar de helft gegeven. " Als ik mag vragen, ben je hier veel tegenwoordig? of reis je steeds verder? " Mortal was ondertussen bij het vuur gaan zitten.
Mortal zag in de verte wel iets bewegen maar kon nog niet opmaken of het nou aandacht-waardig was of dat het zoals vaker niets bijzonders was.
" Ikzelf reis veel maar blijf wel in de buurt van dit gebied." Mortal keek de vrouw even aan en hij realiseerde zich ineens dat hij zich nog niet had voorgesteld. " Ik heb me trouwens nog niet voorgesteld. Ik ben Mortal, en voor als je het wilt weten, al doet het er eigenlijk niet meer toe, Ik ben 18 jaar en woonde voor de ramp hier vlakbij in de stad..." Hij nam nu een hap van de vis, die op eetbare temperatuur was gekomen.

De man glimlachte haar toe terwijl hij haar vertelde dat hij wel wist hoe hij de vis schoon moest maken. Daar had hij een punt. Hij zou hier immers niet meer overeind staan als hij niet zou weten hoe hij voedsel juist moest schoon maken. 'Sorry, macht der gewoonte,' sprak Qwen zachtjes terwijl ze flauw terug glimlachte. Terwijl ze toe keek hoe de man de vis begon schoon te maken gaf ze antwoord op de andere vragen die hij haar eerder had gesteld. Hij reageerde op wat ze vertelde door haar te zeggen welke wapens hij bij zich had. Pijl en boog. Als zij er het geduld voor had om het te leren zou ze het misschien ook gebruiken. Het vervelende ervan was dat je erg lang moest oefenen voordat je eindelijk een beetje goed was. Een pistool was wat dat betreft makkelijker. Je had het sneller onder de knie. Oké, je moest nog steeds een beetje leren mikken. Maar als je de voordelen zou afwegen tegen de nadelen dan was voor Qwen een pistool toch eenvoudiger.

Het werd weer stil tussen de twee. Pas toen de vis gaar was en Qwen een stuk kreeg uitgereikt sprak de man weer tegen haar. Ze moest even denken over het antwoord op die vraag. 'Ik weet eerlijk gezegd niet goed meer wat ik hier doe. Ik heb hier niks meer,' gaf ze eerlijk toe. Artha was dood. Naast hem had ze geen familie gehad. Wat had ze eraan als ze hier bleef? Ze luisterde maar half naar de man toen hij zelf ook antwoord op zijn eigen vraag gaf. Niet lang daarna stelde hij zichzelf voor. Verrek dat klopt. Ze wisten nog niet eens elkaars naam. Ze waren gewoon een gesprek begonnen zonder zelfs maar te weten wie het was waartegen ze spraken. De man stelde zich voor als Mortal. 'Qwen,' stelde ze zichzelf op haar beurt voor. Voorzichtig nam ze een hapje van de vis. Zo direct van het vuur zorgde ervoor dat hij nog steeds gloeiend heet was. 'Ik woonde vrij ver weg van hier. Toen in onze stad het virus de overhand kreeg waren mijn man in ik naar deze streken vertrokken. Nadat hij is gestorven ben ik eigenlijk niet meer in de stad geweest,' voegde ze eraan toe nadat ze de hap had doorgeslikt.

Mortal Luisterde naar haar hoe ze zei dat ze niet wist wat ze hier eigenlijk deed. Ze zei dat ze niemand meer had... Mortal snapte hoe ze zich voelde. Nadat hij zich voorstelde, vertelde de vrouw dat ze Qwen heette. Ze vervolgde haar eerdere antwoord met: 'Ik woonde vrij ver weg van hier. Toen in onze stad het virus de overhand, kreeg waren mijn man en ik naar deze streken vertrokken. Nadat hij is gestorven ben ik eigenlijk niet meer in de stad geweest.' Mortal reageerde met een diepe zucht. "je hebt niet veel gemist in de stad kan ik je vertellen. Er was heel veel chaos en zelfs niet zieke mensen zijn gestorven..." Mortal dwaalde af met zijn gedachten nadat het even stil bleef. Hij was aan het dagdromen over zijn zusje.

Dagdroom:

Spoiler:

Mortal bedacht zich ineens dat hij niet alleen was op het moment. "Wat zou je ervan zeggen als wij samen nou eens een tijdje samen zouden blijven? Ik bedoel het kan geen kwaad, toch? Je kan ieder moment weg, zonder dat ik je zou tegenhouden." Mortal keek haar even vragend aan. maar ze antwoordde nog niet. "we zouden hier in de buurt kunnen leven... vissen, hut bouwen, drinken zoeken... of we kunnen wegtrekken. kijken of er andere mogelijkheden zijn..." Mortal keek langs de horizon. Het was gaan schemeren en de horizon zag rood. Mortal mompelde: "hmm... Bij avondrood is er morgen nog iemand dood..." Mortal keek Qwen aan die hem vreemd aankeek. "Ken je dat gezegde niet? Mijn ouders zeiden het altijd..." Mortal was even stil en vervolgde " Wist je dat de avond voor de ramp de lucht felrood was gekleurd? veel sterker als dit..." Mortal keek Qwen aan. "Maar wat zeg je ervan... blijven we een tijdje samen om elkaar te helpen? twee kunnen samen meer dan één."

'Eerlijk gezegd verbaasd het me niets,' zei Qwen toen Mortal haar vertelde hoe het er in de staat aan toe ging. Ze had ook niet anders verwacht. Het virus was uitgegroeid tot regelrechte epidemie. Het stomme was dat de meeste mensen dicht op elkaar bleven wonen in de stad. Dan was het ook wel logisch dat je snel anderen aanstak. Maar quarantaine had nu geen zin meer. Daarvoor was het veel te laat. Qwen dacht zelf niet dat ze het virus had. Toen Artha ziek was geweest was ze al die tijd dicht bij hem gebleven. Het feit dat ze nog steeds rondliep na zijn dood was voor haar bewijs genoeg. Of ze immuun was wist ze niet. Dat kon ze met geen mogelijkheid zeggen, durfde dat ook niet voor het geval dat het niet zo was. Misschien was het juist omdat ze andere mensen vermeed dat zij nog niet ten prooi aan het virus was gevallen. Qwen keek even kort opzij naar Mortal. maar ook hij leek diep in gedachten verzonken. Ze waren allebei getroffen door het virus. Misschien niet fysiek, maar wel degelijk mentaal.

De stem van Mortal even later liet Qwen wakker schrikken uit haar eigen gedachten. Ze had niet eens gemerkt dat hij alweer zijn aandacht op het hier en nu had gevestigd. Ze bleef even stil na zijn voorstel. Haar donkerblauwe ogen bleven hem in twijfel aankijken. Aan de ene kant was gezelschap wel prettig. Ze was nu al zo'n tijd alleen. 'Ik weet het niet hoor Mortal,' begon ze uiteindelijk met praten. 'Je hebt ergens wel gelijk, misschien is het niet eens zo'n gek voorstel. Maar jij kent mij niet en ik ken jou niet. We hebben onszelf nog maar amper aan elkaar voorgesteld. Ik weet niet hoe jij bent, hoe jij doet. Net zo min als jij dat van mij weet. Begrijp me niet verkeerd. Maar in deze tijden wil ik graag iemand waarvan ik weet dat ik hem kan vertrouwen als ik een tijdje samen blijf,' sprak ze haar gedachten uit. 'Het is niet dat ik je wil beledigen,' voegde ze daar zacht aan toe.

[God Note] + Remission voor het niet willen beledigen van anderen

Mortal luisterde met begrip naar haar bezwaar waarom ze misschien niet mee moest gaan. "jah je hebt misschien wel gelijk jah... Het is echter wel gevaarlijk om alleen te blijven, maar goed het is jou beslissing en ik zal er niet over oordelen." Hij keek haar vriendelijk aan en bleef even rustig zitten. Mortal stond na een tijdje op en pakte zijn boog erbij. Hij had nu al meerdere keren iets gezien en het kwam dichterbij... Hij wist niet wat het was maar wilde niet bij verrassing aangevallen worden "Kan jij zien wat dat is Qwen? ik kan het alsmaar niet goed zien..." Hij knikte naar de bosjes een stukje verderop, waar hij hetgeen voor het laatst had gezien. " Ik weet ook niet of het hier voor ons is of zomaar, maar ik neem geen risico's tegenwoordig."

Qwen schonk Mortal een zwakke glimlach toen zei dat het gevaarlijk was om alleen te zijn. Alsof ze minder gevaar zou lopen door samen op te trekken. Het virus zou zich daar niets van aantrekken. In Qwens opinie was het zelfs gevaarlijk om samen verder te trekken. Eén van hen zou maar besmet hoeven te raken en direct liep de ander ook gevaar. Daarbij trok Qwen de laatste twee jaar alleen rond. Ervaring en instinct waren dingen die je niet zomaar vergat. Toch was het goedbedoeld geweest van Mortal. Vandaar dat die flauwe glimlach als dank je bedoeld was. Voor zijn bezorgdheid. Die glimlach verdween echter weer toen ze zag dat Mortal zijn boog pakte. Onmiddellijk schoot haar hand naar haar riem waar haar pistool nog altijd veilig hing, klaar om met een vloeiende beweging te pakken, te richten en te schieten. Haar ogen speurde de omgeving af toen ze Mortals woorden hoorde. Het was die minuscule beweging in haar ooghoek die haar aandacht trok. Haar blik schoot er direct op af en zag nog net iets verdwijnen achter een zand heuvel. Als het niet had bewogen had Qwen het waarschijnlijk niet eens opgemerkt.

Binnen een paar seconden had ze haar pistool te pakken en had ze de de ijzeren veiligheid voor de loop naar achteren geklikt. 'Maar één manier om erachter te komen wat ons probeert te bespioneren,' sprak ze met een ijzige kalmte in haar stem. Qwen mikte met haar rechterhand waar ze het pistool in vast had op het punt waar ze iets in het zand had zien bewegen en gebruikte haar linkerarm als ondersteuning. Door al het extra ijzer was het ding wat zwaarder geworden. Als je binnen een paar seconden een schot afvuurde merkte je daar niks van, maar nu moest ze eerst rustig kijken en mikken. En dan zou dat extra gewicht toch wel mee gaan tellen. Daarom gebruikte ze haar arm als ondersteuning.

Qwens vinger vouwde zich om de trekker en drukte hem in. Een harde knal gevolgd door een kleine zwarte kogel was het gevolg. Het projectiel ging zo snel dat hij met menselijke ogen niet te volgen was. Een oorverdovend gekrijs vulde de stilte die eerst over het strand had geheerst. Uit het zand rees een beest wat ooit een grote hond moest zijn geweest. Qwen had het ding in zijn poot geraakt en gele pus stroomde uit de wond. De kleine oogjes stonden woedend en met veel gegrom en gekrijs kwam het ding recht op Qwen af. Qwen klikte de ijzeren loop terug en gaf het beest een flinke mep toen hij op haar afgestormd kwam. Opnieuw liet het beest een gekrijs van pijn hoorde en boorde zijn kop tegen Qwens maagstreek aan waardoor ze in het zand achterover geslagen werd.