Mortal werdt wakker, met een barstende pijn in zijn hoofd. Hij opende zijn ogen en zag Hikari naast hem zitten te huilen. Mortal komt overeind en legt een hand tegen haar zij. "Je... Gaat het?" Hij kijkt haar aan en komt omhoog. Plotseling schiet er een steek door zijn hoofd heen. "Oow" Kreunt Mortal, terwijl hij Hikari aankijkt. Hikari vliegt Mortal om de hals en drukt hem tegen zich aan. Mortal slaat zijn armen ook om Hikari heen, terwijl hij gelukkig zijn hoofd tegen die van haar legt. "Wat was er gebeurt nadat ik Knock out geslagen ben?..." Vroeg Mortal nu voorzichtig. Hikari vertelde hem dat zij hem was komen zoeken en ze hem ondersteboven zag hangen, waarna zij die mannen had neergeslagen en hem naar het kamp had gebracht. Mortal schrok ineens en keek paniekerig rond. "Mijn zwaarden?! zeg me alsjeblieft dat je die mee hebt genomen!" Hikari wees naar het vuur waar zijn zwaarden lagen. "pffff dank je! je bent de beste!" Hij bloosde even en gaf haar toen een zoen.

even later kwam Micki Naar hun toe. "Heey micki." Zij Mortal tegen haar. "Ik denk dat we hier ook niet langer kunnen blijven... Ze weten waar ons kamp is..." Hij keek bezorgd naar Hikari en Micki. Mortal hield zijn hand tegen zijn hoofd van de hoofdpijn. "Ik denk dat we snel verder moeten trekken, want ik kan met deze hoofdpijn niets doen..." Hij keek de meiden aan en wachtte op hun antwoord.

Hard rende Sera Door het bos. Waar Waren ze?! Tranen Van verdriet stroomde over haar wangen. Ze rende en rende maar kwam geen van hen tegen. Ze viel over een boomwortel, maar klom snel omhoog. na een paar uur kwam ze bij het kamp aan. teminste, Ze liet zich bij de boom naast het kamp vallen. Sera kroop ertegenaan en begon zacht te snikken. Waarom was ze ookalweer niet dood? het kan altijd nog.. Ze pakte haar zakmes en zette deze tegen haar pols. Nu Of Nooit. Ze haalde een lange haal op haar pols. Ze voelde het nieteens, Ze was te moe. Ze begon er steeds meer te zitten. Ze begon een beetje wazig te zien, maar ging tocg verder. Dan was ze eindelijk weer samen met haar famillie. net voordat ze wegzakte zag ze iemand naar haar toe komen. En toen werd het donker.

Micki knikte. 'Ik til de de spullen wel...' Ook pakte ze een stok, ze was dit van plan om als wapen te gaan gebruiken. Even keek ze nog rond. Ze zag Mortal een hand op zijn hoofd had. Hikari keek zorgelijk. Het meisje wat ze hadden gezien was ze allang weer vergeten, ze vond het zielig voor de hond die ze achter had gelaten. Nu ze er bij na dacht... 'Iemand die hond gezien? Het is weg.' Ze keek nog een keer rond, maar er was geen hond te zien. raar...
Nadat iedereen klaar was liep micki voorop. Wel keek ze vaak over haar schouder heen hoe het achter haar zat. Zie je wel? Mortal en Hikari zijn gewoon een setje! Zou willen dat ik er een nog kreeg. Maar, laten we eerst dit hier overleven, misschien komt het later wel. Gedachten gingen door haar hoofd heen, wat zou ze moeten doen? hun verstoren was ook geen pakkie aan. nee, dat was ook laag.
Veel bomen leken hetzelfde terwijl ze stevig doorliepen. Soms namen ze een rust pauze en liepen dan verder. Ze moesten toch wel wat gaan doen. Waar ze precies heen liepen wist ze niet zeker, maar ze zag bergen in de verte. Heel erg ver in de verte. Ze dronk nog een klein beetje en deelde dit met de rest. Tijdens het lopen zag de herkennings punten van vroeger, ja... in dit bos was ze heel veel geweest. Ze dacht terug aan haar ouders, hoe het met hun was toe. wat handen ze toch gelachen. Even verscheen er een klein lachje op Micki's gezicht terwijl ze dromerig keek. Ze liep naar een boom, bukte en ging er met haar hand erover. Ja... dit herkende ze. In de boom stond een tekstje. "Watashi wa, Micki anata o eien ni aishimasu" Sprak ze zachtjes. Het was een handschrift van Rick. Al snel verdween de lach, wat was het zonde dat hij er niet meer was... 'laten we verder gaan. ' ze liep een paar meter verder beet op haar onderliep en draaide om en liet een lach zien. ze wachte op de andere voordat ze verder liep...........

____
( Watashi wa, Micki anata o eien ni aishimasu = I love you forever, Micki
Mortal, Hikari, jullie 2 nog 1x posten hierzo dan mak ik nieuw gebied, tijd voor verdere vordering x3 ) Edit: DIT IS OVERLEGD

Mortal pakte zijn zwaarden en stopte die weer in de daarvoor bestemde scheden. Plotseling zag hij het meisje tegen een boom aanzitten bij hun kamp. Hij liep erheen en keek waarom ze niks had gezegd. Ze zag er bleek uit, maar tegelijkertijd gelukkiger dan de laatste keer dat hij haar zag. Hij merkte het mes in haar handen op. Mortal keek direct naar het meisje en zag dat haar arm meerdere malen was doorgesneden. "Arm ding..." Hij knielde naast haar neer en bekeek de sneden. het waren diepe sneden, in de lengte van haar arm gemaakt. "Dit was een bewuste keuze, misschien uit paniek of wanhoop, maar toch bewust..." Hij maakte een teken op het voorhoofd van het meisje. Met haar eigen bloed had hij het teken op haar voorhoofd gezet. "Ik zal je helaas niet meer kunnen helpen, dat is helaas te laat... Echter zal dat teken je geluk brengen in een volgend leven..." Hij zweeg even en maakte het toen af "Mogen de goden je goed begeleiden" Mortal stond op en liep weer weg. Hij liep op Hikari af Die had staan toekijken, maar hij zei nog niks. Pas toen hij haar in zijn armen sloot zei Mortal "Ze heeft zelfmoord gepleegd... Ik heb haar haar laatste eerbetoon gegeven... en ze zal sterven op de plek van haar keuze..." Hij keek met een blik zonder emotie Hikari aan. "Ik wil hier weg... Weg uit dit bos..." Dit laatste was ook tegen Micki gericht. Nadat ze alle spullen hadden liepen ze weg van het kamp Mortal liep vaak naast Hikari en was door Serafina zijn hoofdpijn vergeten, hoe erg het daarvoor ook geweest was. Micki vroeg ineens 'Iemand die hond gezien? Het is weg.' waarop Mortal antwoordde " Shira? nee... niet meer gezien... sinds gisteravond niet meer" Hij legde zijn arm om Hikari heen. Mortal lette al even niet meer op de omgeving, omdat zijn hoofdpijn weer terug was. Hij probeerde de meiden niets ervan te laten merken, hoe moeilijk dit ook was. Voor zijn gevoel stond Micki plotseling stil voor een boom en ze zei iets dat hij niet verstond. Ze liep weer verder zonder om te kijken en zei 'laten we verder gaan. '. Pas daarna keek ze om en lachte ze even naar ze, terwijl ze wachtte tot ze weer verder gingen. Mortal zag dat er iets mis was, maar hield voor nu zijn mond maar even.

Nadat ze nog een tijd hadden gelopen, hielden ze even pauze. Ze aten wat en dronken wat, al kon Mortal er niet van genieten. Zijn hoofdpijn was er nog steeds. Gelukkig hoefde hij de meiden niet permanent te beschermen, maar toch vond hij het moeilijk zelf amper iets te kunnen. Hij zat tegen Hikari aan en vond de rust erg fijn. " Ik hoop dat we snel uit dit bos zijn..." Zei Mortal even kalm, om de stilte te doorbreken.

" Ik hoop dat we snel uit dit bos zijn..." Zei Mortal even kalm, om de stilte te doorbreken. Hikari knikte. Alles dat er in het bos was geweest wilde ze vergeten....behalve van Mortal en haar. Dat zou ze nooit vergeten. Onbewust glimlacht ze en kijkt ze hem aan. Hij was, ondanks haar angst, het beste wat haar tot nu toe was overkomen. Plots denkt ze aan Shira, en schiet overeind. Waar is Shira gebleven? Ze fluit even, en staat dan op. Ze loopt een stukje terug en tuurt voor zich uit. 'Shira!!!Waar ben je?!!'. Ze is stil en luistert even, en net als ze de moed wil opgeven hoort ze gekraak. Ze kijkt om zich heen en ziet een bosje ritselen. 'S-Shira? Ben jij dat?'. Niet veel later komt het overduidelijk geluidje van Shira, en komt ze uit de bosjes trippelen. 'Shira! Daar ben je, ik was zo ongerust! Kom je mee?'. Ze pakt Shira op en loopt terug, waar de anderen zitten. Ze kijkt in de verte...straks gaan ze weer op weg. Naar een nieuw begin....