Er waren gekleurde bladeren, verschillende bladeren. Er waren vooral veel van ze. Er was ook een klein meertje in het bos. Daar zat een jong meisje met afgekapt kort zwart haar. Naast haar lag een mes op de steen waar zij op zat. Lange zwarte lokken lagen naast het mes op de steen. De zon voelde warm aan op haar huid. De kleding die ze droeg waren gehavend, vies en gescheurd. Ze trok de kleding uit en begon het te wassen. En nam toen zelf een frisse duik in het water. Na een tijdje gezwommen te hebben begon de zon te zakken. Snel hees ze zichzelf het water uit. en keek of haar kleding al droog was.

De zon was gaan zakken en ze zocht wat stenen en brandhout. Eten had ze nu wel... Niet veel maar het was iets. De kleding was schoner en zij was zelf ok schoon. Het voelde geweldig na het hele gebeurtenis ( Zie ‘The "Forgotten" past’ ) De avond viel al snel en ze moest de het vuur nog maken. Micki besloot om het aanmaakhout te gaan stapelen. Tikte 2 stenen tegen elkaar, maar tevergeefs lukte het niet. Ze vond nog een doosje in haar tasje. ‘Deze wil ik eigenlijk niet gebruiken…. Maar de lantaarn is kapot… het zal maar moeten…’ Ze maakte het vuur aan, legde stenen eromheen zodat het vuur zich niet kon verspreiden. Even bleef ze naar het vuur staren… ‘ Kire… ‘ Ze liet een diepe zucht. Ze draaide op haar rug en bekeek de sterren. ‘Hoe zou de wereld af zijn zonder mij?...’ Er was verdriet in haar stem te volgen. Dingen waren nooit zoals het waren. Dat kon zij nu wel weten… Even meende ze wat te zien. Moet mijn verbeelding zijn dacht ze, ze keerde zich weer tot de lucht. Het was wolken vrij en er waren veel heel veel sterren te zien. Even vrolijkde ze iets op. Toen wist ze het zeker, ze had wat zien bewegen in de bosjes!
‘W.wie is daar?!’ Schreeuwde ze. Een paar vogels vlogen op. Micki… zat nog steeds op de grond. Zoekend naar wie of wat het kon zijn.

Shira liep op een drafje over de bladeren door het bos heen. Ze was op een of andere manier in een heel vrolijk humeur. Het kleine katje huppelde over takken heen, op zoek naar een prooi. Als ze kon fluiten, dan had ze dat zeker te weten gedaan. Het tragische is dat ze haar ouders is kwijtgeraakt tijdens een jacht. Er kwam vuur, de oorzaak is onbekend, en elke Lynx die er was is gevlucht of verbrand. Het was verschrikkelijk. Haar ouders waren gevlucht, en het lot wilde dat ze elkaar uit het oog verloren. Meteen word Shira weer verdrietig. Ze wilde dat haar ouders voor haar zouden staan, en haar zouden troosten. Dan konden ze weer met z'n drietjes gaan jagen en stoeien. Ze snakt naar enig contact. Maakt niet uit met wie of wat. Het gevoel van eenzaamheid overspoeld haar weer. Ze gaat wat langzamer rennen, en uiteindelijk loopt ze richting bosjes. Plots hoort ze allemaal geluiden. Ze zijn niet van een dier want die zou ze verstaan. Zo loopt langzaam richting het geluid. Het klinkt heel...vreemd. Plots komt er een gedacht bij haar op. Misschien is het een mens! Gestuurd door nieuwschierigheid loopt ze dichter naar het geluid. Ze loopt door een bosje en zit inderdaad een meisje zitten. Ze lijkt nogal bang te zijn, want ze kijkt angstig om zich heen. Plots draait ze zich om, en kijkt recht in de ogen van de Lynx. Shira houd haar kopje een beetje scheef, wat een vreemd geval. Er brand een vuurtje, en angstig deinst Shira achteruit. Ze is toch best bang geworden na het ongeluk. Heel voorzichtig loopt ze naar het mens-persoon. Ze ziet er bang uit. 'Hallo', groet ze. Het meisje deinst terug, en dan bedenkt ze zich dat een mens haar niet kan verstaan. Op haar gemak gaat ze zitten, en kijkt omhoog naar de mens, wachtend op een reactie....

'Het was inderdaad mijn verbeelding niet...' er stond een lynx voor haar. Nog niet zo oud kon ze zien. Maar het maakte haar wel bang. Haar mes lag nog op de stenen, bij haar berekeningen kon ze het niet tot daat maken in tijd... Ze besloot voor een andere aanpak te gaan.' Hallo daar...' Ze ging op haar hurken zitten. 'UHmmm... Je zou wel honger hebben...' Liep naar haar tasje toe en pakte er een buideltje uit.... even twijvelde ze. "Lusten ze wel bessen? Of zijn ze meer vlees... Maar ik heb geen vlees... mij geef ik ze niet.... Dat weet ik zeker!" Ze legde toch maar wat bessen in het midden van hun en liep terug.

Het vuur wakkerde iets minder en ging uit. Snel pakte ze nog wat hout... Maar het vuur was al uit. Het was een stuk donkerder en kouder zonder het vuur. De lynx leek wat te kalmeren zonder het vuur. Ze besloot de lynx te vriend te houden door het vuur uit te laten. Trok haar, inmiddels droge, kleding aan en liep richting de lynx. Zelf at micki nog wat bessen en besloot af te wachten tot de lynx wat deed. Maar ondertussen bleef ze op haar hoede, Je kon het maar nooit weten.

Afwachtend ging Shira zitten.
'Het was inderdaad mijn verbeelding niet', mompelt de mens. Wat bedoelt ze nou? Verward kijkt de Lynx haar aan. Het was even stil, en de ogen van de persoon gingen naar een paar stenen, waarop een mes lag. Shira slikt even een brok in haar keel weg. Van haar ouders had ze gehoord dat mensen slecht en gevaarlijk waren. Toch was ze te nieuwschierig om weg te rennen. Ze voelde zich op een of andere manier veilig.
'Hallo daar', klinkt dan de stem. 'Úmmmm, je zal wel honger hebben...'. Shira kijkt haar met een scheef kopje aan. Ze begrijpt er helemaal niks van. Waarom kan de mens geen dierentaal spreken? Op haar hoede volgt ze de mens, als deze naar een soort van raar zakje loopt. Ze haalt er wat uit, maar Shira kan nog niet zien wat het is. Ze ziet dat de mens even twijfelt, maar uiteindelijk loopt ze richten Shira. Ze legt wat op de grond en loopt dan weer terug naar haar plaats. Ze maakt het vuur uit en gelijk word Shira kalm. Het is donker, en snuffelend met haar neus zoekt ze op wat er in het midden van hen werd gelegd. Dan ruikt ze de zoete geur van bessen. Polier bessen. Zoet, en iets dat de meeste Lynxen niet lekker vinden. Shira echter, vind ze heerlijk. Ze kijkt even in het donker naar de mens en eet dan snel de besjes op. Ze likt even haar lippen af, en kijkt dan weer op. De persoon lijkt een beetje te lachen. Ze gaat zitten en Shira volgt haar voorbeeld. Laat ik een naam voor haar bedenken, denkt Shira dan. Al snel komt ze op de naam Micki. Heel voorzichtig loopt ze richting het meisje. Je weet maar nooit! Micki gaat snel rechtop zitten en houd het katje nauwlettend in de gaten. Bij het meisje aangekomen, gaat Shira bij haar voeten zitten, en kijkt met haar grote ogen de mens aan. Misschien krijg ik nog wat meer besjes.....

Even heeel toevallig dat ze die naam bedenkt, maar anders is het ook zo ingewikkeld XD

De lynx leek de besjes wel te smaken. Het vuur was uit en micki had geen belangstelling om ze weer opnieuw aan te doen. De lynx was een stuk gekalmeerd... Micki had de mes opgepakt en opgeborgen in een hoes. de haren had ze in het water gegooit. Alsof ze ook nog wat verleden weg gooide.

Ze focusde zich nu op de lynx. Die er rustig van de besjes zat te smikkelen. Ze ging op haar eigen plekje zitten. De lynx kwam nieuwschierig dichterbij. Ging voor micki zitten, Dit had ze niet verwacht. Ze likte haar lippen af, bleef geduldig kijken. Alsof ze meer wilde. micki keek haar dit keer met een scheef hoofd aan... 'Wil je meer?' De lynx keek gelijk blij. Alsof ze doorhad dat ik met mn hand al bij de tas was... Ze haalde nog een trosje bessen uit der tas en had die voor haar neergelegd. De lynx smikkelde er weer vrolijk vanaf. 'Als je bij me gaat blijven.. moet je wel een naam hebben vind ik... Nippie... klink niet hea?' Krabbelde de lynx. 'Hoe klinkt... Shira?'

Shira keek Micki aan. 'Wil je meer?', zei Micki terwijl haar hand naar de tas ging. Shira verstond er niks van, maar had wel een idee dat ze nog meer bessen had. Blij glimlachte het katje. Er kwam nog een tros tevoorschijn, en Shira smulde ervan.
'Als je bij me gaat blijven...moet je wel een naam hebben vind ik. Nippie...klinkt niet hea? Hoe klink...Shira?'. Shira spitste haar oren. Dat was haar naam! Zou Micki haar naam kennen. Helemaal blij sprong Shira tegen haar op, waar Micki van schrok. Ze denkt natuurlijk dat ik haar wil aanvallen! Snel begint Shira haar te likken, om duidelijk te maken dat ze Micki lief vind. Micki lacht, en tilt het kleine katje op.
Shira's ogen glimmen, en snel legt ze haar kopje in de nek van Micki. Blij spint ze. Het is misschien niet haar echte moeder, maar ze voelt wel liefde die naar haar word uit gestraald. Ze zal dit meisje beschermen, wat er ook gebeurt!

Ze had de naam Shira aan de jonge lynx gegeven. De links had een trotse lach gegeven. Ook had ze shira wat meer bessen gegeven, Die waren op binnen en paar tellen. Even stond ze daarvan versteld.

De jonge lynx sprong tegen haar op. Ze schrok er erg van. 'w.wat doe je?' haar stem klonk geschrokken en bang tegelijkertijd. Als snel begon Shira haar te likken. 'je wilt me helemaal niet aanvallen...' Gerustgesteld en blij gaf ze een lachje. 'Kon, Dan gaan we samen een plekkie zoeken!' Ze tilde Shira op en liep een paar uur met haar. Ze begon rustig en blij te spinnen.

Ze hadden uren gelopen en Micki nam een grote uitvlakte als plaats. Ze zette Shira rustig neer en legde haar spullen uit. 'Blijf hier, ik ga wat eten zoeken.' Ze probeerde de lynx te laten blijven. Zodat zij eten kon zoeken. het ging goed todat micki shira niet meer zag. Dan kwam shira haar zoeken. Ze had na een tijdje meer bessen en fruit gevonden. Ze deed dat in haar tas en had brandhout gevonden. stenenkring gemaakt en alles klaar gelegd voor vuur, Nu maar hopen dat shira er nu al niet bang voor zou worden. Ze besloot om het stapje voor stapje te doen, Zodat shira kon zien dat ze niets kwaad bedoelde.

Micki tilde Shira op, en zei: 'Kom. Dan gaan we samen een plekkie zoeken!'. Shira spinde tevreden, en zo begon het meisje te lopen. Na een tijdje kwamen ze bij een uitvlakte. Tevreden keek Micki om zich heen, en zette daarna Shira op de grond.
'Blijf hier, ik ga wat eten zoeken'. Micki keek nog een paar keer achterom, terwijl Shira bleef zitten. Op een of andere manier begreep het katje dat ze moest blijven waar ze zat. Na een tijdje kwam Micki weer terug. Shira, die ondertussen was gaan liggen, spitste haar oren, en kwam overeind. Glimlachend kijkt Micki haar aan. Ondeugend diertje! Ze weet donders goed dat ik eten heb gevonden. Shira rent op haar af en zet haar pootjes tegen Micki's benen. 'Gelukkig, je bent weer terug. Ik was zo eenzaam zonder jou!'. Micki hoort alleen maar een soort gemiauw, en kijkt vertedert naar het beestje. Blijkbaar was ze bang. Shira wrijft met haar kopje langs Micki's nek, en zucht tevreden. Snel gaan ze zitten en pakt Micki wat besjes, die Shira in een mum van tijd op heeft. Daarna gaat ze liggen en wacht tot Micki klaar is. Plots staat ze op en pakt een voorwerp. Ze klikt het aan en een gele gloed van vuur verspreid zich. Angstig deinst Shira achteruit, en begint klagelijk te janken. Het vuur word groter, en Shira word steeds banger. Zie je wel, ze gaat me verbranden! Ze kruipt angstig in elkaar als ze word opgepakt...


Gheghe cliffhanger....

Micki had Shira opgetild en op haar eige schoot gezet. Ze bleef haar ook met een reden aanhalen, dat ze veilig kon zijn bij haar. Zelf at ze een paar bessen op en nam wat water. In een kommetje had ze ook een beetje water gedaan voor shira. Zodat die ook kon gaan drinken wanneer ze wilde. Micki had het door dat shira bang was en weg wilde, Maar zij was zelf ook bang geweest voor veel dingen. Zij had ze zelf moeten overwinnen, daarom wilde ze Shira helpen dit te overwinnen.

Na een uur zitten bij het vuur liet ze Shira los en keek zelf naar de sterren, Ze ging languit in het gras liggen. Ze moest denken aan de tijd dat ze zelf klein was. maar die gedachten gingen snel weg. het vuur begon uit te gaan en snel gooide micki nog wat aanmaakhout erop en nieuw brandhout. het vuur werd weer iets groter zodat ze wel genoeg warmte hadden. Ze haalde shira aan en ging op haar zei liggen. Ze was moe na een lange dag. Maar ze wilde ook niet in slaap vallen, Zometeen was ze weer alleen omdat haar nieuwe vriendje dacht dat ze dood was... Maar het was makkelijker gezegt dan gedaan want ze viel uiteindelijk toch in slaap.

De nacht was voorbij en vroeg in de ochtend was ze wakker geworden. Ze keek om haar heen, Haar angst was waar... Shira was weg. Ze riep haar naam en begon haar te zoeken vanaf het open veld.


[God Note] + Remission voor bezorgdheid om je mededier

Mortal liep vermoeid en verzwakt door het bos heen, maar werd aangesterkt door zijn zusje die tegen praatte en hem vertelde door te zetten. "Maar wat moet ik doen dan? het lijkt of ik de enige ter wereld ben die het heeft overleefd naast wat planten. Ik heb in de laatste 2 dagen geen dier gezien laat staan een mens." Mortal hoopte nog steeds op een antwoord van zijn zusje al wist hij eigenlijk wel al dat zij hem niet zou antwoorden.

"Was dat... het leek wel een mens." Hij rende er meteen naar toe maar toen hij dichterbij kwam stond zijn zusje ineens voor hem en zei dat hij op gevaar af liep. Mortal keek goed rond en zag toen dat hij op een veld vol gevaarlijk giftige planten af liep. "pff ik ben blij dat je me hebt gewaarschuwd." Liep om het veldje heen verder richting het vuur hij kon er nog steeds niet bij hoe het allemaal had kunnen gebeuren, hij was gewoon thuis geweest en had zijn ouders en zusje zien sterven. Het vreemdste van het hele gebeuren was wel dat hij zijn zusje nog steeds kon zien en horen, terwijl hij niet terug kon praten. hij wist dat ze dood was en toch was ze constant bij hem.

Ondertussen was hij al een flink stuk dichterbij gekomen en zag nu duidelijk dat er echt een vuur was. ook wist hij dat hij wel voorzichtig moest zijn want zijn zusje kon hem dan wel waarschuwen voor dingen uit de natuur zoals planten en afgronden, levende wezens hadden al eens een probleem gebleken. Mortal zag nu een meisje met zwart haar bij het vuur zitten en om zich heen kijken alsof ze naar iets zocht. Hij snakte nu naar eindelijk eens rust, maar wist dat als deze meid hem als dreiging zou zien rust er voor nu nog steeds niet in zat

klaar voor elk gevaar, maar hopend op het beste riep Mortal nu naar degene bij het vuur. Hij wist dat hij op een afstand van zo ongeveer twintig meter veilig was van direct gevaar en zo niet meteen als dreiging werdt gezien. "Hallo? kan ik erbij komen?" Mortal liep nu rustig meter voor meter dichterbij, zonder over te komen als een dreiging voor het meisje. Op een paar meter afstand van het vuur maar wel al in het licht bleef Mortal staan wachten tot hij antwoord zou krijgen van het meisje.

Micki was wakker geworden zonder shira. Ze was shira gaan zoeken, maar zonder sucess. Ze besloot om bij het vuur te blijven totdat Shira terug was. Ze zou en moest terug komen. Ze hoopte daarop althans…

Er kwam een raar gevoel boven bij Micki. Alsof ze bekeken werd, ze keek rond maar was niets te zien. Ze begon bessenpap te maken en deed er beetje water bij. Ze bracht dit aan de kook en waaide de geur een beetje ergens heen. Ze zocht nog wat in haar tassen. Kijken of ze nog wat spullen vond die ze kon gebruiken… “Zout en peper… Ben ik blij dat ik die bij me heb… Maar ik kan geen peper gebruiken voor shira…” Ze klonk bedachtzaam en stopte de peper weer in haar tas. Ze bracht de soep op smaak met wat zout en andere fruiten die ze had gevonden. Het pap achtige soep zag er niet uit maar zo hadden ze wel iets te eten. “Het smaakt beter dan het eruit ziet… “ Iets van een oops klonk in haar stem.

Een vreemde man kwam haar richting in. Ze stond gelijk op en was met haar hand voorzichtig naar de gesp gegaan van de dolk. "Hallo? kan ik erbij komen?" Zei deze man. Micki wist niet goed wat en hoe ze daarop moest antwoorden. Ze hoopten nu alleen dat Shira niet in de buurt was. Die zou hem geheid aanvallen en dat zou misschien haar dood betekenen. “Wie ben je… Waar kom je vandaan… Heb je het virus? “ Haar stem beefde en had iets van schuwheid. Micki deed een stap achteruit. Op een of ander manier voelde zich veilig op die afstand. Schichtig zocht ze naar Shira, waar was ze. Zou ze haar kunnen stoppen als ze hier kwam? Roepen ging nu niet… ‘Als hij haar wat doet… dan kan ze er geweest zijn, Waar ben je als ik je nodig heb shira?!’ Dacht ze verwijtend.

Mortal stond een paar meter van het meisje vandaan, hij keek hoe ze duidelijk was geschrokken van zijn aanwezigheid en nam haar even in zich op. Ze keek duidelijk om zich heen nog steeds zoekend naar hetgeen wat ze eerder al zocht. Ze riep nu naar hem “Wie ben je… Waar kom je vandaan… Heb je het virus? “ haar stem beefde en klonk schuw, alsof ze bang was dat hij haar iets aan zou doen " Ik ben Mortal, ik ben niet geïnfecteerd met het virus en eerlijk gezegd ben ik al een tijdje verdwaald."
Hij keek naar haar en zag haar hand nu vlak bij een wapen rusten. Hij zag niet wat voor wapen, maar elk wapen zou misschien te veel kunnen zijn voor zijn vermoeide lichaam.
Om de spanning van het gesprek wat te verminderen verbrak hij soms even het oogcontact zodat hij minder dreigend over kwam. Tijdens de momenten zonder oogcontact zag hij zijn zusje tussen de bloemen spelen, haar haren door de wind opgetild worden zodat het golfde in de wind.
"Jij ziet er zelf ook niet uit alsof je het virus hebt. trouwens wat doe jij hier? zo diep in het bos."Mortal keek naar het soepachtige eten dat bij het vuur te zien was "misschien kan ik mijn eten bij je soep doen zodat we beiden wat meer hebben?"
Hij wachtte nu op antwoord en hoopte erop dat hij eindelijk weer eens kon rusten.

Plots klonk er een grommend geluid. Beide keken op, en zagen Shira op hen af komen. Grommend kwam ze dichterbij en sloop op de man af. Een indringer! ging er door haar hoofd. Micki en de onbekende man stonden op. 'Shira! Je bent terug!'. Micki lacht opgelucht en rent op haar af. Blij huppelt Shira naar haar toe, en laat trots haar prooi zien. Nadat ze was weggegaan, had ze gelukkig een muisje kunnen vangen. Micki kijkt haar blij aan, en geeft haar een aai over haar kopje. Daarna draait Micki zich om en zegt iets tegen de man. Ze stapt opzij, en de man komt naar haar toe.
Meteen begint Shira te grommen en gaat beschermend voor Micki staan. De man deinst even achteruit, maar gaat dan op zijn knieen zitten. Voorzichtig steekt hij zijn hand naar het kleine katje uit, en wantrouwend loopt ze op hem af.
Ze gluurt even naar Micki, die haar geruststellend aan kijkt, en dan knikt. Ze snuffelt even aan zijn hand, maar deinst bang achteruit als hij zijn hand optilt. Haar grote ogen kijken hem bang aan. Bang, voor wat er gaat komen....

Micki was een man tegen gekomen. En ja hoor… daar kwam shira aan. Ze was grommend aangelopen. Voordat de man iets bij shira zou doen had micki al wat verzonnen. ‘Shira! Je bent terug!’ ze was op shira af gerend en had haar aangekeken. Het leek erop dat ze was wezen jagen. De muis lag dood op de grond. Even moest micki lachen met kiespijn… ‘lekker… dat… vind ik erg lief…’ Doden dieren… het was iets dat ze liever niet zag. Maar je kon er nooit wat tegen doen shira was een lynx, die zouden en moesten jagen. ‘Kijk mortal… dit is shira… dit was wat ik zocht.’ Zei micki vrolijk.

Het word al licht… gelukkig…’ ze klonk opgelucht. Ook had ze wat soep smurrie gepakt en een bord gegeven aan mortal en klein beetje aan shira. Die had de muis natuurlijk ook al. ‘je zei dat je al een tijdje verdwaald was… ’ Micki proestte even in haar smurrie en had wat water gepakt. ‘ik bedoel. Ik kom van Four Dukes… oh! Helemaal vergeten! Heb mezelf nog niet voorgesteld!!” ze stond op en liep tot een meter afstand van mortal. “Micki, Micki Bell. Ik kom van de Four Dukes. En ja ik ben de dochter van Emma Bell.’ Ze boog vriendelijk en ging weer rustig op haar plaats zitten. ‘hihi, sorry voor dat. Was het helemaal vergeten!’ Snel at micki verder en pakte haar spullen bij elkaar. ‘Wil je met ons mee?’ Ze had hem deze vraag gesteld omdat ze zelf ook geen idee hadden waar ze heen gingen. En aan die wapens te zien… zouden ze hem nog goed kunnen gebruiken.

Mortal zag de Linx ook aankomen en had rustig gestaan maar met zijn handen iets dichter bij zijn zwaarden voor als die nodig waren. Mortal kalmeerde al snel toen het meisje de Lynx Shira noemde.
Toen het meisje hem een bord met soep aangaf kon hij het niet laten een aantal eetbare vruchten en paddenstoelen te geven. "Hier, dit is voor bij de soep, het is veilig om te eten... Ik eet het zelf regelmatig de laatste tijd." Hij nam als goede voorbeeld een hap van een van de vruchten die hij zelf nog had. "De paddenstoelen zou ik alleen wel koken... ze smaken rauw behoorlijk slecht, maar gekookt zijn ze vreemd genoeg wel lekker... vind ik althans" Mortal keek even om zich heen, al had dat geen speciale reden. ‘je zei dat je al een tijdje verdwaald was… ’ Mortal keek haar even aan en wilde antwoorden toen ze zelf al begon met praten. ‘ik bedoel. Ik kom van Four Dukes… oh! Helemaal vergeten! Heb mezelf nog niet voorgesteld!!” ze stond op en liep tot een meter afstand van mortal. “Micki, Micki Bell. Ik kom van de Four Dukes. En ja ik ben de dochter van Emma Bell.’ Ze boog vriendelijk en ging weer rustig op haar plaats zitten. ‘hihi, sorry voor dat. Was het helemaal vergeten!’ Toen Ze weer zat vroeg ze nog of hij met hun mee zou willen gaan.

" Ik ben Mortal. Ik kom uit de stad, waar ik ben gevlucht toen het daar gevaarlijker werdt door de rampen enzo..." Mortal werd even stil " Maar goed... Op die manier kwam ik dus in de wildernis terecht en dwaalde ik rond door verschillende landschappen, tot ik jou en je Lynx heb ontmoet net..." Mortal keek even naar het vrolijke beestje " Aangenaam Trouwens. En je lynx heet Shira hoorde ik zojuist... en op je aanbod over of ik met jullie mee wil... Ik ga graag met jullie mee, Als ik geen last ben althans." Mortal keek haar even aan. "Ik kan voor voedsel zorgen en tijdens stormen enzo kan ik een redelijk onderdak bouwen als dat nodig is..."

Mortal keek weer rond en zag in de verte een aantal mensen naderen. Toen hij beter keek zag hij dat het jagers waren. " Micki er komen jagers onze kant op... wat wil je doen? ze confronteren of wil je liever vluchten of verstoppen? of wil je ze in de val laten lopen... ze hebben altijd eten voor minimaal een week bij zich, misschien kunnen we ze dat afnemen?" Mortal keek naar de jagers die recht op hun af kwamen. Voor zover als Mortal kon zien waren het er maar twee, wat logisch was omdat jagers vaak met zijn tweeën op pad gingen. Mortal zag ook dat ze nog ruim genoeg tijd hadden te overleggen, maar daar zeker niet te lang mee zouden moeten wachten.

[God Note] - Remission voor het voorstellen van het bestelen van anderen

‘dat zou heel goed zijn mortal.’ Ze glimlachte naar hem en had Shira een aai over haar kop gegeven. Ze had het ook gezien dat er mensen waren… 2 bij het geluid. Mortal had er al een opmerking over gemaakt. ‘Als je nu eerst even je mond houd… en goed luistert naar het ritme van de voedstappen… ‘had micki aardig en rustig gezegd. ‘dan zal je horen dat ze niet synchroon zijn..’ Micki had gezegd dat zij alleen zou gaan kijken en mortal shira moest vasthouden. 'Ik beloof dat ik snel terug ben maar blijf hier! ik meen het...'

Micki was naar de plek gegaan waar het geluid vandaan kwam. Ze had haar mesje meegenomen voor het geval dat… ‘Zie je wel! Ik had gelijk… ze lopen niet synchroon want de een stribbelt erg tegen. 'De tegenstribbelende mens leek erg van slag. De touwen zaten rond haar polsen heen gebonden met een lange lijn. Het leek net alsof ze een hond was. De man zag er vies en dik uit. ‘Wat zou hij met haar willen?’ ze was nieuwsgierig geworden. Ze sloop achter hun aan en besloot na een tijdje terug te gaan naar Mortal en shira. Ik heb gevonden wat het is.’ Had micki buiten adem geantwoord. Er is een meisje vastgebonden aan het tegenstribbelen… de man is… yuk… maar hij heeft een grote bergrugzak op zijn rug. Misschien kunnen we de man overvallen? ik ga nog een keer kijken blijf hier!!! ’

Voordat micki antwoord kreeg rende ze alweer naar de plek toe en zag het meisje aan de boom vastgebonden. Ze zorgde dat ze hurkte tussen de bladeren. ‘misschien.. he dat prikt! Yuk! Prikblaadjes.’ Ze bewoog zich verder. De man had haar uit de bosjes gepikt en micki wilde een harde gil geven maar er zat al een doek voor haar mond. Hoe meer ze het inademde, hoe slaperiger ze werd. Ze zag nog iets van vuur.

Ze werd wakker en keek recht in de ogen van het meisje. Haar hoofd bonkte als een gek, ze had geen zin in praten. Ze probeerde weg te komen maar ze zat vast. Haar handen zaten hoog boven haar uit aan een touw vastgebonden. De man was bij het vuur gaan slapen. Het leek erop dat hij de omgeving vertrouwede. Micki had het mes dat ze had uit de houder weten te schoppen en naar het meisje toe te schuiven. Hopelijk snapte ze haar plan. ‘toe maar… ‘ fluisterde ze naar haar toe.

Hevig tegenstribbelend werd Hikari versleept door het bos. De man die haar meetrok was er niet in geïnteresseerd in de pijn die ze voelde, en ze probeer weer een poging tot bevrijding. De touwen sneden in haar polsen, en ze voelde dat ze een beetje open waren.
'Waarom ben ik degene die je nodig hebt? Ik heb je toch niks gedaan?!'. Overstuur werd ze verder meegetrokken, en aan een boom vastgebonden. Zachtjes snikte ze, maar stopte toen ze merkte dat het niks hielp. Ik wil naar mijn ouders terug, dacht ze. Haar vader zou de man met gemak hebben overmeesterd, en haar moeder zou haar wonden verzorgen. Gedeprimeerd zuchtte ze en hield de man goed in de gaten. Plots kreeg ze het gevoel dat ze bekeken werd, iets dat ze al eens eerder had gevoeld. Ze keek rond met haar blauwe ogen, maar zag niks. De man liep rusteloos heen en weer, en Hikari werd er chagrijnig van. 'Ga een stil zitten man!'. De man keek even verrast op en liep toen dreigend op haar af. Het volgende moment voelde ze een harde klap tegen haar wang. De tranen sprongen in haar ogen en ze wendde haar gezicht af. Plots klonk er geritsel. De man draaide zich vliegensvlug om en liep richting de bosjes. Daar kwam een meisje tevoorschijn, die geschrokken haar mond open deed, waarschijnlijk om te gillen. De man drukte een doek tegen haar mond, en al snel zakte ze in elkaar. Hikari gromde. Dat is ook bij mij gebeurt! Het meisje werd vastgebonden, met haar handen omhoog. De man ging slapen alsof er niks was gebeurt, de eikel! Hikari probeerde zich los te wringen, maar zonder succes. Haar handen waren wat meer vrij gekomen maar daar bleef het bij. Na een lange tijd, wat wel uren leek, begon het meisje te bewegen. Hikari keek op, en zag hoe haar ogen langzaam open gingen. Even keek ze verdwaasd om zich heen en probeerde zich te bewegen, maar als snel was ze klaarwakker. Ze keek Hikari recht aan en schoof een mes naar haar toe. 'Toe maar', fluisterde ze met een schorre maar warme stem. Hikari bedacht zich geen moment, en schoof het mes met haar voet naar zich toe. Met veel moeite pakte ze het mes op en begon de touwen door te snijden. Zodra ze vrij was wreef ze pijnlijk over haar polsen. Het meisje keek haar blij aan en snel liep ze naar haar toe. 'Ssst, zachtjes', fluisterde Hikari. Het meisje knikte en snel maakte ze het meisje los. 'Wegwezen', siste ze, terwijl ze de grote tas van de man pakte. Hikari wil de andere kant op rennen, maar Micki pakt haar vast. 'Au!', kreunt ze. Geschrokken keek het meisje naar de man, maar die draaide zich om en sliep verder. 'Kom met mij mee. Dan kun je denk ik wel de nodige verzorging krijgen'. Een beetje bang keek Ino haar aan. Maar haar nieuwsgierigheid won het, en ze knikte voorzichtig. Het meisje lachte blij en al snel waren ze verdwenen....

[God Note] + Remission voor het helpen van anderen

Ze was gaan rennen en zag mortal met shira. “Shira. Ren!’ En ze wees een richting in, haar ogen voorspelde niets goeds. ‘mortal! Kom mee! Ik leg het je later allemaal uit.’ Ze bleef rennen en hield Hikari in de gaten. Op een groot stuk verder ging Micki zitten. ‘dit moet ver genoeg zijn.’ Een zucht ontsnapte haar en keek de rest aan. Even glimlachte ze. ‘Ik zal je uitleggen wat er is gebeurd.’ Ze begon in de tussentijd was soep te maken. ‘Ik ging kijken wat het was, en wie er waren. Maar het bleek dat zij, dit meisje, niet mee was op eigen houtje. Ze stribbelde erg tegen… toen ging ik terug om te reporten aan jou Mortal.’ Ze sneed de groenten en andere dingen en liet het in de pan vallen. ‘Ik dacht voorzichtig dichterbij te komen en haar te bevrijden… maar toen werd ik zelf ook gegrepen. ‘de toon in haar stem werd zachter. Terwijl haar ogen op het maken van de soep bleven. De gesneden dingen werden nog een keer door de helft gesneden. De pan werd gevuld met water en de kruiden werden nog toegevoegd. Ze proefde even deed er nog iets bij en keek ze weer aan. ‘Ik werd wakker en zat vast. Mijn handen zaten hoog in de boom vast en kon niet mezelf los maken. Dus had ik mijn wapen naar haar toe geschoven en door haar zijn we ontsnapt…’ ze vulde de soep kom en deelde het aan iedereen uit en had Shira haar gekookte dooie prooi gegeven.

‘Maar dat ligt achter ons…' haar ogen leken te glinsteren voor avontuur.' we moeten ons nu focussen op waar we heen gaan… wat denken jullie?’ Ze keek ze alle een voor een aan terwijl ze een hap van de soep nam. De soep smaakte heerlijk naar Micki’s idee. Ze had een romige paddenstoelen soep gemaakt.

Mortal kon niks zeggen voordat Micki al weg rende naar de ( vermoedelijk) jagers en micki zei dat hij moest wachten zonder argwaan te trekken. Mortal bleef rustig zitten en pakte af en toe verveeld wat takjes die hij op het vuur gooide. Na een tijdje kwam Micki weer aan die meteen buiten adem zei: 'Ik heb gevonden wat het is. Er is een meisje vastgebonden aan het tegenstribbelen… de man is… yuk… maar hij heeft een grote bergrugzak op zijn rug. Misschien kunnen we de man overvallen? ik ga nog een keer kijken blijf hier!!! ’ Mortal had geen tijd om te antwoorden voordat ze alweer weg rende.

Een wat langere tijd ging voorbij en toen hij op het punt stond Micki te gaan zoeken kwam ze net aangerend. Mortal zag nog iemand lopen maar tijd om haar in zich op te nemen had hij niet, want micki schreeuwde al terwijl ze een kant op wees met haar vinger. “Shira. Ren!’ gevolgd door ‘mortal! Kom mee! Ik leg het je later allemaal uit.’ Mortal Schrok ervan en begreep dat het pure ernst was en schoot als een pijl uit een boog weg van de plek terwijl hij zijn eigen en Micki's spullen in 1 beweging meegreep.

Een flink eind weg van de plek waar ze eerst waren, liepen ze eindelijk rustiger en stopten ze om wat te eten. Mortal legde alle spullen neer en had snel een vuur gemaakt. Micki was ondertussen begonnen met een soep maken. Micki begon te vertellen wat er was gebeurd, terwijl ze bezig was met de soep maken. ‘Ik zal je uitleggen wat er is gebeurd. Ik ging kijken wat het was, en wie er waren. Maar het bleek dat zij, dit meisje, niet mee was op eigen houtje. Ze stribbelde erg tegen… toen ging ik terug om te reporten aan jou Mortal.... Ik dacht voorzichtig dichterbij te komen en haar te bevrijden... maar toen werd ik zelf ook gegrepen. ‘de toon in haar stem werd zachter. Terwijl haar ogen op het maken van de soep bleven. ‘Ik werd wakker en zat vast. Mijn handen zaten hoog in de boom vast en kon niet mezelf los maken. Dus had ik mijn wapen naar haar toe geschoven en door haar zijn we ontsnapt…’ Micki vulde de soep kommen en deelde het aan iedereen uit. Ook shira kreeg wat te eten, het was gekookt vlees.
‘Maar dat ligt achter ons…' Haar ogen leken te glinsteren voor avontuur. 'We moeten ons nu focussen op waar we heen gaan… Wat denken jullie?’ Ze keek ze alle een voor een aan terwijl ze een hap van de soep nam.

Mortal nam, voordat hij antwoordde, het meisje in zich op. Toen wendde hij zich naar Micki toe. "Ik ben blij dat jullie weg hebben kunnen komen, maar ik was toch wel even bang dat er iets was gebeurd micki..." Even was hij stil " Maar goed we zijn ontkomen en je hebt zelfs iemand gered..." Mortal wendde zich tot het nieuwe meisje. " Heey... Om me nu even rustig voor te stellen... Ik ben Mortal." Mortal keek om zich heen, of er niet toch iemand achter ze aan was gekomen. Toen hij zeker wist dat het veilig was wendde hij zich tot Micki. "Het is bewolkt geworden... Zal ik een soort afdak proberen te maken? het lijkt erop dat er kans is op regen..." Na op antwoord te hebben gewacht keek hij weer naar het meisje en zag nu meerdere schrammen en sneetjes op haar armen. " Zal ik die wonden even bekijken? straks gaan ze nog ontsteken... Misschien heb ik nog wat om dat te doen in mijn tas... Of als je liever wilt dat micki het doet, dan vraag je of zij het doet" Mortal bleef geduldig op een antwoord wachten.

Geduldig blijft Shira zitten bij de man, die blijkbaar Mortal heet. Alhoewel ze niets van de taal verstaat van de mensen, kan ze het wel begrijpen. De man zit rustig een het vuur te poken, iets waar Shira al minder bang voor is. Micki heeft haar rustig tegen haar gepraat, om haar minder bang te maken, en Shira werd steeds rustiger van Micki’s stem. Ze ging wat dichter bij Mortal zitten, en keek hem ernstig aan, waardoor Mortal glimlachte. Net op dat moment komt Micki weer terug rennen, met een ander persoon bij zich. ‘Shira. Ren!’. Micki zwaait en gebaart wild, wat Shira een bang gevoel geeft. Ze hoort Micki nog wat anders roepen, en Mortal staat snel op. Hij pakt de spullen en rent mee met de anderen, dus snel volgt Shira hen. Na een tijdje stoppen ze en gaan ze weer zitten. Micki vertelt een heleboel, iets dat Shira niet verstaat. Ze legt haar prooi voor de voeten van Micki neer, die ze snel had meegenomen, en Micki begrijpt de hint. Na een tijdje geeft Micki de gekookte prooi aan Shira, terwijl zij ook gaan eten. Shira smikkelt ervan. Zo lekker heeft ze al tijden niet meer gegeten! Na een tijdje, als de drie mensen zitten te praten, gaat Shira nieuwschierig bij het nieuwe persoon zitten en kijkt op. Wie is dit?

Als het meisje, die blijkbaar Micki heet, een kom met soep aan geeft, kijkt Hikari dankbaar op. Micki verteld alles dat er is gebeurt, en de jongen die tegenover hen zit, luistert aandachtig. Af en toe vliegen zijn ogen even naar haar, terwijl Hikari hem aandachtig bestudeert. Als Micki klaar is begint de jongen te praten. ‘Ik ben blij dat jullie weg hebben kunnen komen, maar ik was toch even bang dat er iets gebeurt was Micki’. Hij stopte even met praten. ‘Maar goed we zijn ontkomen en je hebt zelfs iemand gered’. Nu keek hij naar Hikari, die even verlegen terug keek. ‘Heey…om me even rustig voor te stellen…ik ben Mortal’. Hij keek even op zijn hoede om zich heen, maar wende zich toen tot Micki. ‘Het is bewolkt geworden…zal ik een afdak proberen te maken?Het lijkt erop dat er kans is op regen’. Daarna keek hij Hikari weer aan, en zijn ogen gleden over haar armen. ‘Zal ik die wonden even bekijken? Straks gaan ze ontsteken….misschien heb ik nog wat om ze te behandelen in mijn tas zitten. Of als je liever wilt dat Micki het doet, dan vraag je of zij dat doet’. Hij keek geduldig naar het blonde meisje, die voorzichtig knikte. Hij glimlacht en pakt zijn tas. Dan komt een kleine Lynx, die ze al eerder had gezien, bij haar zitten. Ze glimlacht vertedert en fluistert met een zachte, hoge stem: ‘hallo kleintje’. De kleine Lynx kijkt omhoog met grote ogen, en voorzichtig steekt ze haar hand uit. De lynx snuffelt even, en wrijft dan met haar kopje tegen haar hand. ‘Ik hoorde dat jij Shira heet he? Dat is een hele mooie naam. Die heeft Micki goed uitgezocht’. Shira krabbelt even tegen haar been aan, en Hikari pakt in opwelling het katje vast. Ze knuffelt en aait het beestje, totdat ze zich voelt bekeken. Ze kijkt op en ziet Micki en Mortal naar haar kijken. ‘E-eh, is er iets?’….

Hikari begon gekke geluiden te maken en met een lynx te knuffelen… Micki kon haar ogen niet geloven! ‘ja…. Ehh… der is iets ja…’ Ze ging hurken 1 meter van haar vandaan en wees op de lynx. ‘ Dat… is geen troetel beestje later meer.. Het is een Lynx geschat 6/ 7 maanden oud.’ Ze keek vrolijk maar toch ook weer met een oops naar Hikari. Ze stond op en wende zich tot mortal. Ga jij maar een afdak maken… Dan doe ik die wonden wel.’ Haar ogen waren helder blauw met de paar zonneschijns ertussen door. Zonder de zon leken het kille ogen.
Ze liep naar haar eigen tas en haalde er wat pleisters en verband uit. Ze liep naar die van Mortal en pakte er een tubbe ontsmettingsmiddel uit. ‘Ik ga je helpen…’ Haar stem was warm. Ze begon de schrammen te bekijken. Op sommige deed ze alleen die tube en bij andere deed ze een pleister op. Ze keek naar grote wonden maar die kon ze niet vinden. ‘waar kom je vandaan?’ ze was niewschierig geworden naar Hikari toe.

Mortal had ook vreemd opgekeken toen Hikari de lynx knuffelde, maar shira leek het geen ramp te vinden. Mortal wachtte geduldig op antwoord van Hikari, die toestemde dat hij haar wonden behandelde. Hij stond op en wilde zijn tas pakken toen Micki hem in de reden viel. ' Ga jij maar een afdak maken… Dan doe ik die wonden wel.’ Mortal had met een rustige knik en " is goed" laten blijken dat hij het niet erg vond.

Mortal begon meteen met een aantal grote stevige stammen/stokken in de grond te zetten, tegen 2 bomen aan. Hij maakte een soort muurtje met kleinere takken die hij met wilgentakjes en andere buigbare spullen aan de basispalen vastbond. Als laatste maakte hij een dak van grote stevige bladeren, zodat de regen van het schuine dak afgleed zodat ze binnen droog bleven. Het was niet groot maar het was het beste wat hij kon maken, voordat een regenbui begon. "Het gaat regenen... gaan jullie maar snel hierin zitten... dan maak ik het laatste beetje nog af..." Hij legde al een aantal spullen in de kleine schuilplaats.
Toen de meiden in de schuilplaats zaten maakte hij snel een soort afdakje voor het kampvuur zodat het zou blijven branden in de regen. Ook had hij het vuur wat opgestookt zodat het langer zou blijven branden. Mortal besloot nog eventjes de zijkanten van de schuilplaats met bladeren te bedekken, zodat de regen niet naar binnen kon waaien.

[God Note] + Remission voor het bouwen van een schuilplaats voor jezelf en anderen

Terwijl Micki de wonden van Hikari  verzorgde bouwde mortal een afdak. Terwijl de twee bezig waren bekeek, Hikari nieuwschierig hoe hij aan het werk ging. Terwijl ze bleef kijken, zag ze hoe sterk hij was. Plots gaat er een pijnscheut door haar pols.'Au!'.  Ze kijkt er naar en ziet hoe Micki de wonden ontsmet. Al er overal pleisters en verband op zit, wachten ze rustig af, totdat Mortal klaar is.  "Het gaat regenen... gaan jullie maar snel hierin zitten... dan maak ik het laatste beetje nog af...", zegt Mortal als hij zich omdraait. De twee knikken en gaan er snel onder zitten, maar Mortal blijft buiten. Langzaam begint het te regenen, en de twee meiden zitten gelukkig droog. Dan begint het harder te regenen, en Hikari springt op. 'Mortal! Kom naar binnen. Het is droog genoeg!'. Ze trek hem naar binnen, en een zorgt dat hij naast haar zitten. Hikari wrijft in haar handen, want het is best fris. Gelukkig is het vuur opgestookt, zodat het warm blijft. Na een tijdje houd de regen nog niet op, en de drie beginnen al slaperig te worden. Dan klinkt er een harde knal, gevolgd door een flits. Onweer! Hikari schrikt met een gil wakker. Een beetje angstig kijkt ze om zich heen. Net als ze weer een beetje bedaard is, klinkt er een luidere knal, met een flits. Van angst geeft ze een gil, en duikt tegen Mortal aan, terwijl ze haar ogen stijf dicht knijpt. Wat de anderen niet weten is dat Hikari bang is voor onweer....

Gheghe zo het eerste momentje;D

Mortal was nog bezig met de buitenwanden toen het al aan het regenen was. Ineens trekt hikari hem de schuilplaats in. Een beetje overrompeld kijkt Mortal Hikari aan en gaat dan rustig zitten. Hij kijkt haar even aan en het lijkt alsof ze het koud heeft. Mortal zat nog een tijdje dromerig naar buiten te kijken, toen hij plotseling uit zijn gedachten werdt gerukt door een felle flits en een luide knal. Mortal had als reactie om naar zijn zwaard te grijpen maar bedacht al dat het waarschijnlijk onweer was. Hij keek even naar de meiden en Hikari leek flink geschrokken te zijn. Mortal wilde net iets zeggen, toen er een 2e flits was die direct gevolgd werdt door een knal. Hikari gilde en dook tegen Mortal aan die beschermend haar arm om haar heen deed. "Rustig maar we zitten hier goed" zei hij rustig tegen haar om haar tot rust te brengen " De onweer zal niet zo laag bij de grond inslaan als er zoveel hoge bomen om ons heen staan. Ik zorg ervoor dat ons niet gebeurd" Hij wreef kalm en zachtjes over haar rug. De combinatie van zijn woorden en zijn hand om haar heen leek haar rustiger te maken. Mortal bleef rustig zitten met Hikari tegen zich aan, hij vond het eigenlijk wel fijn dat ze zo dicht tegen hem aan zat.

Mortal keek weer dromerig naar buiten en keek langs het vuur de duisternis in. Het leek al best lang geleden dat hij alleen was geweest, al was dat niet eens een dag geleden. Zo had hij vanmorgen nog een vuur gezien in de verte, terwijl hij alleen was en nu in de avond had hij alweer deze 2 meiden ontmoet. Hij keek Hikari eventjes aan en zag nu dat ze hoogblond haar had. Ze had een slank figuur, maar haar gezicht kon hij om dit moment niet zien. Ze voelde wat zwaarder tegen hem aan. Misschien was ze in slaap gevallen, maar dit kon hij niet met zekerheid zeggen. Mortal zuchtte even, niet heel diep zodat hikari er geen last van zou hebben. Mortal keek nu naar Micki. Ze leek jong, ze had kort zwart haar en ook zij was slank. Dat slanke zou misschien wel komen door het feit er geen fast food bedrijven meer bestonden tegenwoordig. Micki mocht dat wel jong lijken, ze kon zich prima verdedigen. Micki was erg sterk als dat nodig was, zo had ze die dag dat hele stuk gerend terwijl hij dat amper bijhield.

Mortal streek eventjes het haar van Hikari recht en uit haar gezicht, waarna hij rustig in slaap begon te dommelen