Al een tijdje zat hij op een hoge flat. Hij keek uit over de troosteloze stad. Het zag er lelijk uit en de gebouwen leken langzaamaan te worden gebruikt als steunen voor verscheidene klimplanten. Het was zeker nog bruikbaar voor het een en ander, maar iedereen zou hier voorzichtig moeten zijn.
Cursor spreidde zijn vleugels en zette zich af tegen de flat om meteen in een mooie vlucht te komen. Er kwam geen enkel geluidje bij hem vandaan. Zijn speciale vleugelpennen dienden er voor om een geluidloze vlucht te maken. En ze voldeden hun taak helemaal naar behoren.
Cursor keek voor zich uit tijdens de vlucht. De geur die hier rondhing was de geur die er vroeger moest zijn geweest. Vroeger had het gestonken naar de benzine van auto's, en wat later naar het vergaan en ontbinden van lijken. En nu hing er nog een licht aroma van die vroegere dagen. Nog voor de mensen ter wereld kwamen, waren er al uilen geweest. En Cursor wist alles over de wouden en bossen van oertijd, voor de mens er was. Hij kende alle verhalen inmiddels wel en dacht er ook graag aan.
Cursor zou graag iets willen doen voor de wereld. Een handje helpen om de wereld weer op haar benen te krijgen.
Hij kantelde zijn vleugels en staart verticaal om af te remmen. Zich klaarmakend voor de landing. Nu richtte hij zijn lichaam ook verticaal en greep met zijn poten vast aan een oude vlaggenpost. Het ging allemaal erg snel en als vanzelf.
Hij klapte zijn vleugels weer tegen zich aan en zetten zijn veren even op tegen een koude bries. Daarna was het verenpak weer glad en keek Cursor uit over zijn hoge punt. Als er iemand zou komen opdagen, vond hij het helemaal prima. Hij kon wel tegen een beetje gezelschap. Laatst had hij een prima start gemaakt, dus nu kon hij er wat verder in mee.
Iets trok zijn aandacht. Cursor keek naar beneden en recht in twee ogen.

Hij had een rustige vlucht gehad en was geland op een oude vlaggenpost. Tegen een koud briesje had hij even zijn veren overeind gezet, maar het was al snel weer weg. En nu keek hij rustig over de omgeving heen. En er was iemand. Deze trok zijn aandacht. Cursor bewoog soepel zijn kop om vervolgens recht in twee ogen te kijken. Hij zag een mens bij een vuur zitten. Cursor besloot meteen voorzichtig te zijn. Hij zat hier misschien wel hoog en redelijk veilig, maar je wist maar nooit. Cursor had verhalen gehoord, vele verhalen. Over de wereld van vroeger. En de mens had er een belangrijke rol in gespeeld. Niet echt de slechterik, maar wel de brenger van al deze troep. De mens had er immers voor gezorgd dat de wereld zo'n puinhoop was geworden. Hij had echter ook genoeg verhalen gehoord van mensen die alles probeerden ten goede van de wereld. Bijvoorbeeld door dieren en bossen te beschermen. Helaas haalde het niet veel uit, maar Cursor had er best bewondering voor.
Hij knipperde. Weer terug in het nu. En deze man? Zou hij iemand zijn die dieren of de wereld zomaar iets zou aandoen? Natuurlijk hoopte hij van niet en anders vloog hij gewoon weg. Een mens zou niets kunnen doen. Een kerkuil tegen een mens. Cursor paste er zo vaak in, dat werd het gewoon niet. En dan was het best handig als je vleugels tot je beschikking had. En sowieso had een uil zijn ook zijn voordelen. Bijvoorbeeld het geruisloos vliegen.
Cursor keek even naar het vuur. Hij kon de warmte ervan hier al voelen. Het voelde best comfortabel. Maar het was hem hier daarom ook wel warm genoeg. Het vuur had hij niet echt nodig. Hij had zijn eigen pakkie daar wel voor.
Cursor keek daarna weer twijfelens naar de man bij het vuur. Hij besloot nog niet te proberen, maar gewoon te blijven zitten terwijl hij eigenlijk ook heel nieuwsgierig was naar het mens. Maar die zou de eerst stap moeten zetten. Cursor voelde zich erg onzeker in de huidige situatie.

In stilte zaten het mens en de uil aardig dicht bij elkaar. Echter had Cursor zo zijn twijfels. Je wist het maar nooit. Sowieso waren sommige andere dieren niet echt te vertrouwen en moest je voorzichtig zijn, maar bij mensen had hij dat gevoel erg sterk. Of dat lag aan de vele verhalen die hij kende, wist hij niet, maar het zou zomaar eens een rol kunnen spelen bij dit gevoel.
De man liet Cursor verder voor wat hij was, maar na even keek hij toch weer om. Cursor werd er alleen maar nieuwsgieriger door. De man zat fijn bij het vuur en Cursor kon er ook comfortabel van meegenieten.
Cursor zag toen ineens iets merkwaardigs gebeuren. De man keek even naar de kerkuil op de vlaggenpost om vervolgens weer naar het kampvuur te kijken. Maar daar bleef het niet bij. Nee, het mens toverde iets te eten uit een soort grote stoffen zak. Het was brood, herkende Cursor. Het mens brak er echter wat vanaf en gooide het stuk brood op een oude bus. Cursor twijfelde nu geen moment en sloeg zijn vleugels uit. Hij liet zichzelf van de post vallen en herstelde meteen met een enkele vleugelslag. Cursor was binnen luttele seconden op de bus geland. Je kon een doffe klap horen bij het neerkomen toen de uil zich expres liet vallen op een centimeter of twee boven de bus.
Dankbaar nam hij het stuk brood in zijn snavel en slikte het door. Zonder te kauwen natuurlijk, daar deden uilen niet aan.
Cursor keek even naar de man als bedankje. Het was een duidelijk signaal en hij zou het wel begrijpen. Niet iedere dag kwam hij een mens tegen die hem een gulle gunst verleende. Zo was het ook even wat makkelijker om eten binnen te krijgen. Tegenwoordig waren er niet zo veel prooien meer en moest Cursor het doen met wat hij kon krijgen. Een jacht verpesten kon hij zich niet veroorloven. Nu gebeurde dat niet vaak, maar fouten kon hij ook maken,
Cursor bekeek het mens aandachtig. Hij zou nu wel dichterbij durven te komen door bij hem op de grond te komen bijvoorbeeld, maar hij zat niet graag op de grond. Hij zat liever op een wat hoger punt om alles te kunnen zien. Maar hij was dankbaar en dat stond vast. Cursor zat daarom ook tevreden op de oude, vervallen bus. Hij zat op het puntje. Zo was hij toch wat dichterbij.

Cursor nam het brood graag aan. Zodra het de bus bereikte, was Cursor al onderweg naar de bus. Er was een doffe knal te horen zodra de uil op de bus landde. Expres had hij zich op een erg kleine hoogte laten vallen. Enhousiast over het brood.
Cursor nam het brood in zijn snavel en at het snel op door het door te slikken. Daarna wierp hij een dankbare blik naar de man om te zeggen dat het hem gesmaakt had.
Ondertussen was Cursor naar een puntje op de bus gelopen om iets dichterbij de man te komen. Nu kon de man hem misschien ook beter zien.
Nadat de man zijn vreemdsoortige zak had opgepakt, was hij naar de bus gelopen om de uil te bezichtigen, dacht Cursor. Hij bleef tevreden zitten waar hij was. Hij begon onderhand wel door te hebben dat dit mens een potentiele vriend zou kunnen zijn. In elk geval vertrouwde Cursor hem nu. En niet alleen vanwege het brood.
"Nou, het wordt maar eens tijd dat we een slaapplek zoeken, of niet." zei de man toen. Cursor kon hem gelijk geven. Mensen waren dagdieren, niet echt dol op de nacht. Cursor vond beide prima. Hij had peima nachtzicht, maar overdag wist hij ook prima rond te komen.
Het mens draaide zich om en liep weg. Richting de hogere gebouwen. Cursor vond het eigenlijk wel heel erg jammer. Hij wilde graag vrienden worden met de man. Het ou dan zijn eerste ontmoeting worden die uitliep op een vriend.
Hij spreidde zijn vleugels en liet zich van de bus vallen waarna hij zich weer met gemak herstelde en achter de man aanvloog. Hij besloot langzaam naast het te vliegen en niet op hem te gaan zitten of iets. Daar voelde hij zich nog niet goed bij. Hij zat liever op iets dat niet constant bewoog, zoals een boom. Als het mens stil zou staan strakjes, overweeg hij het misschien. Maar nu was geen goed moment.
Cursor vloog kalm mee met de man. Hij zag wel wat die slaapplek zou zijn en waar ze zouden uitkomen.

De man ging zijn weg en Cursor besloot hem te volgen. Hij was er zeker van dat hij nu een vriendschap durfde aan te gaan met de man.
Op een rustig tempo droegen zijn vleugels hem naast het mens. Hij liep richting de flat en de uil zweefde naast hem, af en toe een vleugelsslag gevend op het tempo. Het was niet moeilijk om langzaam te vliegen. Eerder fijn en makkelijk. Dat moest soms ook wel als hij een gebied wilde uitkammen op zoek naar iets of iemand.
De man ging naar een deur toe. Cursor vloog omhoog. Weer op een vlaggenpost. Deze merkwaardig naast de deur geplaatst in plaats van erboven of bij een raam. Ach, het zou misschien wel met het verval te maken hebben gehad.
Hij observeerde het mens in zijn poging de deur open te krijgen. Echter ging er iets goed mis en stortte er een hele ading verrot hout naar beneden. Cursor schrok, maar wist zich te beheersen en te blijven al had hij in zijn schrikreactie zijn vleugels en staart al gespreid gehad, klaar voor actie.
Hij streek alles weer glad en bleef zitten. Bij de man kon er al snel een lach vanaf. Alsof hij zich bewust was van ene fout die Cursor zou moeten hebben gemist. Toen alles weer goed was, gebaarde de man met zijn hoofd dat alles veilig was en Cursor volgde hem rustig zwevend naar binnen. Het vloog hier echter een stuk minder lekker. Het was er klein voor de uil en de wind was er anders.
Ze kwamen op een zolder waar de man zich klaarmaakte voor de nacht. Cursor ging in het raamkozijn zitten. In het raam zelf zat een gat waardoor de uil naar buiten zou kunnen. Maar dat deed hij niet. Hij bleef deze nacht eens lekker rustig.