Ookal had ze hem gezegd dat hij niet meteen had hoeven antwoordde, deed hij dit toch. Hij had zijn antwoord al klaar.
"We gaan ervoor zorgen dat alles goed komt met het kindje."
Nee. Dacht Nina zwaar ontkennend in haar hoofd. Ghost had even gewacht en vervolgde toen zacht en teder: “Ons kindje.”
Nee.. mijn kindje. Het kindje van Jonathan en mij. Dacht ze weer in haar hoofd. Ze keek hem met een vreemd gezicht aan. Alsof ze het hem wilde uitleggen, hem zeggen dat hij helemaal fout zat. Dat hij nog maar een kind was. Die niets van de wereld kon weten. Dat dit onmogelijk was. Wat zich dus uitte in een verwarde frons.
"Dat kindje gaat gezond opgroeien en wij gaan het een zo goed mogelijk leven gunnen." Ghost klonk alsof hij het meende en duidelijk wilde laten merken. Nina moest eraan geloven. Maar dat deed ze niet. Ze zei niks. Maar van binnen schreeuwde en krijste ze van ellende en ontkenning. Waarom was de wereld zo ingewikkeld.
"Ga jij nou maar even rustig douchen, dan kan je je even opfrissen na deze dag."

Nadat ze niks had ontdekt in de badkamer wat het geluid had kunnen veroorzaken is ze met de handdoek om de gang op geslopen. Daar kwam ze Ghost tegen die van buiten af kwam. "Wat is er? Waarom loop je met alleen een handdoek hier rond?" Vroeg hij en Nina antwoordde met haar verhaal over het vreemde geluid. Ghost legde haar uit wat de oorzaak was geweest en wat hij beneden had gevonden. "Dus wat denk je ervan als ik een Generator zou gaan regelen? Het zou een geweldige aanwinst zijn voor het gebouw... Maar het gebruikt wel benzine of een andere brandstof, al moeten we in ieder geval benzine voor de cv-ketel regelen als we warm, stromend water willen behouden,”
“Het lijkt me een goed plan, als het je lukt, zou dat geweldig zijn. Ik hoop dat we aan genoeg brandstof komen dan. Het wordt snel winter. Het zou toch fijner zijn met warm water.”
Ze bedacht zich dat ze nog steeds in haar blootje stond, met alleen een badhanddoek omgewikkeld. Ze wilde nog even naar voren buigen om Ghost te kussen, maar iets hield haar tegen. Ze stopte halverwege wat een beetje raar over kwam. Kort keek ze hem recht in zijn ogen aan en draaide zich toen om, om verward terug naar de slaapzaal te waggelen. Daar aangekomen kleedde ze zich zo vlug mogelijk om. Vermoeid stapte ze in bed. Godzijdank was de vreemde pijn in haar buik gestopt. Maar nog steeds vertrouwde ze het niet. Ze ging op haar bed liggen en Bran sprong meteen ook op het bed en ging beschermend naast haar liggen. Ze keek even om haar heen. Aan de ene kant, tegen haar eigen bed aangeschoven, stond het bed van Ghost. Aan de andere kant, vier meter verder op, stond het lege bed van Kanrou. Opeens begon Nina zich af te vragen waar hij eigenlijk was? Ach, hij zal wel weer zijn gaan jagen ofzo? Ze was in ieder geval heel blij dat ze Kanrou hadden. Hij was een dokter en die zou ze hard nodig hebben wanneer de bevalling zou komen. Het was nog niet echt laat maar ze was zo moe dat Nina al snel in een onrustige slaap, vol nare dromen, viel.

Tien weken later werd ze wakker. Niet dat ze tien weken had geslapen. Het was gewoon weer ochtend maar dan tien weken later. Er was een hoop gebeurd in die tijd. Behalve de seizoenswisseling, Bran die tot volwassen formaat en zelfs groter dan zijn meeste soortgenoten was gegroeid, waren ze erachter gekomen dat Kanrou zomaar was weggegaan. Nina was eerst totaal in paniek geraakt. Hoe kon ze nou bevallen zonder een dokter! Ze had zichzelf weten te kalmeren maar het idee stond haar nog steeds totaal niet aan. Zizou was zoals ze had verwacht niet meer terug gekomen en ze stelde zichzelf gerust met het idee dat hij nu bij een kudde wilde paarden leefde. Ze hadden nog eens zo’n aanval gehad op hun schuilplaats, maar door een vreemde aardbeving was de toegang tot het strand die naar hun huis, zoals ze het nu gewoon noemde, liep in gestort. Een klein deel van het huis was ook in gestort, maar ze gebruikte die kant niet en verder waren er gelukkig geen gewonde gevallen. En er konden geen mensen meer zo snel en makkelijk het strand op. Dus veiliger voor hen.

Haar buik groeide ook steeds meer. Ze was nu 30 weken zwanger (7 maanden) en hij had nu een flinke omvang bereikt wat Nina vaak aan het twijfelen maakte of er geen tweeling in zat. Ze hoopte het eigenlijk niet. Een deel van haar onderbuik voelde ook hard aan. Ze durfde het niet aan Ghost te vertellen. Ze liet hem die plek ook niet aanraken. Ze liet hem haar eigenlijk helemaal niet meer aanraken. De onzichtbare kloof die ze tussen hen voelde was niet groter geworden, maar ook niet kleiner. Ze begon zich af te vragen of Ghost het niet inmiddels had gemerkt hoe afstandelijk en koud ze af en toe reageerde. Ookal had ze zelf ook onwijs veel zin in knuffelen of gewoon een potje seks. Ze durfde het op een of andere manier niet met Ghost. Niet om de baby, maar ze voelde zich ongemakkelijk bij het idee. Ze hadden het in principe nog nooit gedaan. Er was te veel tussen gekomen en haar gevoel maakte dat alleen maar erger. Dus ze liet het maar zoals het was. Maar of Ghost daar zo blij mee was..?

Ghost had zich wel goed vermaakt de laatste tien weken. Hij had van alles gemaakt of gerepareerd. Een beter vriendje kon je niet krijgen in deze tijd. Maar Nina zag het niet meer. Ze had een masker voor die ze zelf had gecreëerd en niet meer kon zien. Ze bleef de laatste paar weken alleen nog maar binnen en hield zich bezig met lezen (ze had een kleine bibliotheek gevonden), huishoudelijke dingen zoals koken en schoonmaken, maar ook voor het maken van een geschikte plek voor haar baby. Als die gezond ter wereld kwam tenminste. Stiekem had ze ook al maatregelen genomen voor als het kind dood zou zijn. Ze had ver weg in de tuin een gat gegraven en meer van dat soort dingen. Het was nu trouwens ook te koud voor haar buiten. Ze had niet meer de geschikte kleding daarvoor. Kleding was sowieso een probleem geweest in het begin. Maar nadat ze een boek had gevonden over naaien en breien heeft ze zich daar op gestort. Ze had al een hoop kleding voor zichzelf, de baby en Ghost gemaakt. Maar naar buiten ging ze nog steeds niet. Bran die veel buiten was maar ook veel bij haar had al een hele dikke wintervacht gekregen en Nina verwachtte dan ook dat het snel zou gaan sneeuwen.

Nu lag ze op haar zij, in bed. Een kussen tegen haar rug en onder haar been, ter ondersteuning van haar omvangrijke lichaam. Ze opende haar ogen en keek recht in het slapende gezicht van Ghost. Het was al best licht buiten. Het zonnetje scheen en sommige vogels floten nog wel eens. Ze bleef een tijdje liggen kijken tot ook hij zijn ogen opende. Ze keken elkaar zo aan en Nina voelde weer een glimp van haar liefde, die ze zo sterk had gevoeld 4 maanden geleden, voor hem. Het enige wat ze zich nu af vroeg was of hij hetzelfde dacht. “Goeiemorgen..” fluisterde ze zacht tegen hem.


{Hij is weer lekker lang geworden en ik hoop dat je het zo goed vind Nina is lekker verward XD dus succes >D Je kunt natuurlijk zelf bedenken wat Ghost al die tijd heeft gedaan XD dat zal ik wel zien verschijnen. Ik heb ook het plaatje van Bran veranderd, dus weetje hoe hij er nu uitziet by the way is Ghost nu niet al 18 ofoz XD}

Na de eerste aanval op het huis waren er nu alweer tien weken geleden. De tijd had zeker niet stilgestaan en de natuur had het ze niet makkelijk gemaakt. De winter was begonnen, wat voor flinke kou zorgde. Ook was er een aardbeving geweest die voor flink wat schade had gezorgd, al had het ook voor extra bescherming gezorgd. Het huis was door de aardbeving nog minder bereikbaar geworden voor buitenstaanders. Toch had Ghost zeker niet stilgestaan met dingen bouwen en verbeteren. Hij had een generator geregeld die het op allerlei soorten brandstof deed. Benzine werkte prima, maar alles dat brandde kon worden gebruikt.

Ook de verdediging was flink opgeschroefd door Ghost. Hij had het hek beveiligd met houten speerpunten, waardoor geïnfecteerden zichzelf nu vast zouden spiesen op de speren als ze dicht bij het hek kwamen Hij had verschillende alarmen aangelegd bij het hek en bij elke mogelijke ingang van het huis. Ook had hij buiten het hek verschillende vallen geplaatst, waardoor wilde dieren opgehangen zouden worden buiten bereik van geïnfecteerden. Echter vingen de vallen ook vaak genoeg de geïnfecteerden zelf.

Het was niet gemakkelijk geweest de laatste tijd, want hoe kouder het werd hoe moeilijker het werken was. Terwijl ondertussen Nina steeds verder vorderde met haar zwangerschap, waardoor ze ook niet meer kon helpen. En om alles nog erger te maken was Kanrou ook al 10 weken niet meer gezien in de buurt. Hij was gewoon weggegaan zonder iets te zeggen... Het had voor Ghost gevoeld als een verraad, al kon hij er niets aan doen. Hij had op zijn minst moeten zeggen dat hij ging, aangezien Ghost hem zeker niet had tegengehouden als hij weg wilde. Ondanks alles bij elkaar had Ghost nog genoeg gedaan, al ging het wel langzamer.

Nina was nu al zo'n 7 maanden zwanger, al wist hij het niet precies. Het was ook eigenlijk niet belangrijk... hij was er toch altijd dus hij kon er weinig aan doen. Wel was ze wat gesloten geraakt tijdens de zwangerschap en ook depressies kwamen de laatste tijd vaker voor. Ghost snapte dat een zwangerschap tegenwoordig zwaar moest zijn, maar hij zou Nina er zeker doorheen slepen. Hoewel hij nog achttien was, was Ghost al zeer verantwoordelijk geweest in zijn tiener jaren. Nu hij eraan dacht. Hij was alweer 18 jaar, waar hij nooit bij stil had gestaan. Sowieso had hij niet stilgestaan bij een datum of wat dan ook, maar nu het winter begon te worden was zijn verjaardag zeker al geweest. Het interesseerde hem niet erg veel... Cadeau's kon hij niet verwachten en een feest geven ging moeilijk in deze wereld...

Hoewel het moeilijk was om alles vol te houden gaf Nina hem de motivatie. Hij wilde alles zo goed mogelijk maken voordat ze zou bevallen. Hij wilde aan Nina zelf ook een zo goed mogelijk leven bieden dat hij maar kon, ook al zou het nooit meer zo goed worden als vroeger. Ghost had ook al semi stiekem een aantal spullen naar het huis gebracht voor de verwachtte baby.

Plots werdt Ghost wakker. Hij had een vreemde droom gehad, maar niets relevants. Hij opende zijn ogen en keek in het prachtige gezicht van Nina. Al een tijdje had hij haar niet vrolijk meer gezien. Nu kon hij ook niet opmaken hoe ze zich voelde. Toch was hij blij dat Nina naast hem lag in bed. Het was een fijn gevoel en het voelde alsof hij haar ieder moment kon beschermen als ze lag te slapen. Ghost hoopte dat ze nog lang bij hem bleef en dat de bevalling en alles voor het kindje goed zou komen. Het was natuurlijk niet zomaar een bevalling, omdat er geen medische hulpmiddelen waren. Zachtjes fluisterde Nina nu “Goeiemorgen..” Zachtjes legde Ghost zijn hand tegen Nina aan, zonder dat hij haar hoe dan ook een vervelend gevoel kon geven. "Goeiemorgen, heb je lekker geslapen?"

Ghost vroeg zich af wat hij vandaag zou gaan doen, aangezien de beveiliging goed was nu en ze hadden een voorraad van nodige spullen. Misschien zou Ghost eens rond gaan kijken in de buurt naar oude kleding of stoffen die hij zou kunnen gebruiken. Hij zou het later wel bedenken, maar eerst stapte hij uit bed. Zijn shirt liet hij voorlopig maar even uit, aangezien het binnen toch redelijk warm was. Ongeveer 20 minuten later kwam Ghost terug met een ontbijtje voor Nina. "Nina, Ik heb wat lekkers voor je" Het was niets bijzonders, want het was nog wat fruit uit blik en nog wat vlees dat hij gister uit een val had gehaald van een wild beest. Hij had het grondig onderzocht voor hij er gister eerst zelf van had gegeten. Hij had er niets op aan te merken, dus durfde hij het nu aan Nina te geven. "Eet hier maar wat van als je trek hebt"heel zachtjes streelde Ghost nu met zijn vingertoppen langs het achterhoofd van Nina.

Een zachte rilling gleed over haar rug bij de strelende aanraking van Ghost. Een zucht van genot verliet haar mond terwijl ze haar ogen sloot. Ghost haalde zijn hand al weer weg. Vlug maar zachtjes zei ze "Don't stop.." Ze verlangde opeens heel erg naar hem. Ze wilde zijn armen en warmte om haar heen voelen. Door zijn geur omringd worden. Zijn liefde voelen en hem horen zeggen dat alles goed zal komen. Dat het allemaal maar een droom was. Dat zou toch geweldig zijn. Dat ze nu wakker zou worden in een gewoon huis, in een gewone stad. Dat ze écht van Ghost zwanger zou zijn en zijn trouwring droeg. Dat ze Jonathan nooit ontmoet had. Dat de hele oorlog en de Apocalyps nooit gebeurt was. Dat haar beste vriendinnen nog steeds leefde. Dat ze nu boven een mooie babykamer hadden ingericht. Dat zo naar boven kon lopen om daar alles te bewonderen en kon fantaseren hoe het was als de baby al geboren was. Hoe alles gewoon was zoals zij zou willen. Het vroegere huisje boompje beesje leven. Alleen kon dat niet. En dat moest ze éigenlijk niet gaan denken ook. Daarmee zou ze haar leven alleen maar donkerder maken, maar dat betekende niet dat ze niet kon vragen om wat aandacht van Ghost. Ze wilde hem kussen maar ze had zo'n ochtend smaakje en dat was niet echt fris.  Toch vond ze zijn strelende vingers al heel bevredigend. Misschien later...

De vreemde wisseling van gevoel was nogal onverklaarbaar. Gisteren moest ze niet veel van hem hebben en nu wilde ze hem het liefst bespringen. Of het door de zwangerschap kwam betwijfelde ze. Wellicht hadden haar hormonen er wel mee te maken, maar er zat meer achter. Ze wist niet echt wat maar had zo haar ideeën. Voor zo ver ze wist waren Ghost en zijzelf geen psychiater dus daar zou ze nooit een concrete verklaring voor vinden. Als het maar op zou houden. Ze wilde zich helemaal niet zo voelen. Ze wilde met hem lachen, met hem plannen en genieten van hun leven. Ze wilde van hem houden zoals alleen zij dat kon. Volledig en vol overgave. En ze wilde dat dit zwanger gedoe niet het middelpunt van hen werd. Alles leek alleen nog maar daar om te draaien. In haar hoofd, in hun gesprekken, in haar bezigheden, in hun huis, in haar lichaam. Het was om gek van te worden. Maar ze wilde wel zwanger zijn. Ze was er dol op. Het leven dat ze van binnen voelde. Het idee dat je niet meer voor jezelf leefd. Dat feit dat er binnen in je een tweede hartje klopte. Eentje waar je nu al zielsveel van hield en koesterde. Die net zoveel van jouw hield en zich veilig voelde in die warme rustgevende plek waar het groeide. Ze kon ook niet wachten tot hij geboren was. Ergens had ze het gevoel dat het een jongetje zou zijn. Of beter gezegt, twee jongetjes. Ze had nog altijd haar tweeling theorie. Ze kon het natuurlijk nooit zeker weten. Maar het idee van Ghost die samen met een peuter aan zijn hand door de tuin liep en zacht met hem babbelde gaf haar vleugeltjes.

Nu voelde ze diens vingers nog over haar achterhoofd. Voor haar op het bed stond een ontbijtje, die hij speciaal voor haar had gemaakt. Voor zo ver ontbijt op bed nu mogelijk was. Ze had super honger, helemaal nu ze voor 2 at. "Das lief van je, dankje wel. " zei ze zacht en liefdevol. Ze at het vlees en wat van het fruit wat een lekkere zoete nasmaak gaf, toen ze opeens vreselijk nodig plassen moest. Zo vlug als ze kon kwam ze van het bed en snelde naar de wc. Daarna kleede zich om en at de laatste restjes fruit. Ze begon aan haar dagelijkse klusjes onderwijl zacht mee zingend met een deuntje die ze nog kende van haar pianospel. Dat miste ze eigenlijk wel heel erg. Muziek. Ze zou helemaal euforisch zijn als ze een bruikbare piano vonden hier. Jammer genoeg was dat een beetje onmogelijk.  Ze begon met het opmaken van de bedden, keuken opruimen, een beetje schoonmaak werk in de badkamer. Toen ze op keek zag ze buiten, voor het raam, dikke vlokken sneeuw naar beneden dwarrelen. "Ghost! Ghost het sneewt!" riep ze enthousiast, niet wetend of hij het überhaupt zou horen. Ze wist niet waar hij was maar hij zou er gouw genoeg achter komen bedacht ze zich. Bran, die haar zoals altijd weer had achtervolgd, keek nu met een scheef kopje naar het raam. Nina grinnikte om de verbaasde wolf. Ze aaide haar buik en sprak er tegen. "Zie je dat? De eerste sneeuw. Je wordt een winter kindje. Of moet ik 'jullie' zeggen?" Achter zich hoorde ze Ghost en ze schrok een beetje, want ze had haar tweeling theorie nog niet aan hem verteld. "kijk, sneeuw" zei ze om de aandacht er meteen van af te leiden al wist ze dat hij het waarschijnlijk gewoon over zou beginnen.

Ghost liep buiten, toen hij plots iets voor zijn neus zag dwarrelen. Hij keek vreemd op toen hij het zag, echter bleek het heel normale sneeuw te zijn. Hij vond een sneeuwlandschap dan wel prachtig, blij met de sneeuw kon hij niet zijn. een laag sneeuw zou het meebrengen van spullen vele malen moeilijker maken dan het al was en bovendien had hij geen idee hoe de geïnfecteerden ermee om zouden gaan. Plots hoorde hij Nina roepen "Ghost! Ghost het sneewt!" Rustig liep hij naar binnen richting Nina.

Bij Nina aangekomen hoorde hij haar iets zeggen over iets als jullie iets zeggen, maar hij wist niet wat ze ermee bedoelde. Tijd om erover te denken of vragen gaf Nina hem echter niet want ze zei al  "kijk, sneeuw" "Ik stond buiten toen het begon" Zei Ghost duidelijk twijfelend over hoe leuk het was. Hij bleef denkend naar buiten staren. " Ik wil vandaag gaan rondkijken naar kleding en stof... misschien kunnen we er iets van maken. dan kunnen we misschien met een naai set kleding maken voor de winter, want het wordt met sneeuw te koud om hiermee door de sneeuw te ploeteren." Hij keek Nina aan alsof hij om toestemming vroeg, maar hij had eigenlijk al besloten om te gaan. "Maar je had het net over jullie? wie bedoel je daarmee?"

Ghost had zijn spullen gepakt en zijn muts en mondkap voor. "Ik ga hoor! Ik ben zo snel mogelijk weer terug zoals altijd!" Toen hij naar buiten liep zag hij dat de omgeving leeg was en dat er geen gevaren direct buiten het hek waren. Na een korte wandeling kwam hij bij een pier aan bij het strand. Ghost had hier al veel spullen weggehaald, maar tot nu had hij alle kleding gewoon achter gelaten. Misschien was het slim geweest om dit eerder te halen, maar het was nu al te laat om dat te bedenken. Zonder te kijken wat hij precies allemaal meenam, begon hij zoveel mogelijk kleding in zijn rugtas te stoppen. Ook handdoeken en andere dingen gingen mee. Toen hij boven door de kasten snuffelde keek Ghost toevallig even naar buiten. Wat hij niet had verwacht, was dat een aantal geïnfecteerden hem had gezien en nu voor het huis stonden. Hoeveel het er waren kon hij niet zien, maar het waren er genoeg om problemen te veroorzaken. Ghost dacht snel na en dacht aan het balkon in de andere kamer. Snel, maar stil schoot Ghost naar de gang, maar hij was al laat, waardoor hij met een harde klap de deur tegen iets aanramde. Dit moest de rest wel hierheen lokken. Met zijn bijl in de hand sloeg hij een tweede van zich af. Hij schoot de kamer in met het balkon en gooide de deur achter zich dicht. hij greep hier het deken van het bed af en ging vlug naar het balkon. Onder zich zag hij nog meer geïnfecteerden, dus besloot hij snel het deken op het dak te gooien. Snel klom hij zelf ook het dak op, waar hij de tijd nam om het dekbed om zich heen te binden. Niet alleen omdat hij zo graag het dekbed mee wilde nemen, maar vooral omdat dit zijn val zou kunnen breken als hij zou vallen. Of omdat geïnfecteerden hem nu minder goed konden vastpakken. Ghost haalde een paar keer diep adem nu alles vastzat en zette een sprintje in. Zijn ogen waren gericht op het dak een meter of 2 verder.

De sprong was perfect gedaan, maar bij de landing schoven de dakpannen onder hem vandaan. Hij kon niets anders doen dan wachten tot hij van het dak afgleed en de grond zou raken. Zijn bijl stevig in de hand viel hij dan ook naar beneden van het dak af. Het grote geluk dat hij had was dat hij precies op een Geïnfecteerde landde. Een tweede sloeg hij met een harde klap omlaag dood. Dit samen zorgde ervoor dat hij alleen een flink prikkend gevoel in zijn voeten had. Niet langer wachtend begon Ghost aan een haastige trip terug naar Nina. Het sneeuwde nu al vrij hevig, maar het was nog lang geen sneeuwstorm. De trip had een uur of 2 geduurd, waardoor hij zich nu over een dun laagje sneeuw moest voortbewegen. Het was een fijn gevoel de sneeuw onder zijn schoenen, maar rondsluipen zou nu een stuk moeilijker worden door het gekraak. Toen hij eindelijk aankwam bij het huis zag alles er nog rustig uit en Ghost ging snel naar binnen. Het hek achter zich sluitend liep Ghost naar binnen en liet zijn tas met een plof vallen. "Ik ben er weer!" Riep Ghost, waarna hij snel weer adem moest halen. "Ik heb flink wat meegenomen!"

Godzijdank, leek Ghost haar verspreking niet gehoord te hebben. Ze was er helemaal niet klaar voor om hem al te vertellen dat ze er waarschijnlijk niet één, maar twee baby’s erbij kregen. Het was een fijn idee geweest, als de oude wereld nog bestaan had. De wereld vóór de Derde Wereld Oorlog. Toen alles nog zo goed als veilig was. Toen het heel gewoon was om nog kinderen te krijgen. Toen had het waarschijnlijk een verassing en lichte stress gegeven, als je hoorde dat je eenling een tweeling bleek te zijn. Niet zoals nu. Nu was je bang als je een tweeling kreeg. Hell, je zou überhaupt geen kinderen moeten krijgen. Dat kon je kop kosten als je niet goed uit keek. Misschien was het haar zwangerschapsbrein of gewoon haar moederliefde, maar het gaf haar toch een warm gevoel van binnen. Zo had ze zeker weten nog een stukje van Jonathan om zich aan vast te klampen. Bij de gedachte aan een lief, klein rimpelig hummeltje dat helemaal van jou was fladderde ze al in de wolken. Laat staan bij de gedachten aan twee.

Ze had kunnen weten dat hij buiten was geweest. Dus moest hij het allang gezien hebben. Al leek hij er niet zo blij mee te zijn. Best begrijpelijk ook, want het zou kouder worden en s’winters was het gewoon hartstikke moeilijk om te overleven. Ze hadden al onwijs geluk met dit huis. Vragend keek ze naar Ghost die afwezig naar buiten staarde. " Ik wil vandaag gaan rondkijken naar kleding en stof... misschien kunnen we er iets van maken. Dan kunnen we misschien met een naai set kleding maken voor de winter, want het wordt met sneeuw te koud om hiermee door de sneeuw te ploeteren." Ze schonk hem een kleine glimlach. Ze was blij dat ze al een hoop sokken en ondergoed gemaakt had, van de beetje stof die hij tot nu toe voor haar had meegenomen. Het was een goed idee, maar ze was altijd ongerust over hem. Heel logisch natuurlijk, want als er iets met Ghost gebeurde? Wat moest er dan van haar komen? En de baby’s? Ze ontkende het nu gewoon niet meer. Ze wist gewoon zeker dat het een tweeling was. Ze kon hem niet kwijt raken. Hij hoorde nu bij haar. Even bekeek ze zijn gezicht en een verliefde glimlach verscheen. Ze stapte op hem af, met een hand op haar bolle buik. Ghost keek haar eindelijk aan met een typische uitdrukking. Alsof zij kon beslissen of hij ging of niet. Ze kwam vlak naast hem staan, sloeg een hand om zijn middel (Twee armen kon niet meer, daar zat haar buik bij in de weg.) die ze op zijn heup liet rusten. Hun gezichten, een paar millimeter van elkaar verwijdert. Ze keek hem teder, in zijn ogen, aan. “Als je maar voorzichtig doet..” sprak ze bijna fluisterend. Met haar andere hand streelde ze zacht zijn kaak, en drukte een tedere kus op zijn mond. De kus vroeg eigenlijk naar meer, en toen ze zich dan ook weer van hem los maakte keek ze hem ontdeugend grijnzend aan om nog een kus op zijn mijn ter drukken. Met zachte druk op zijn mond probeerde ze uit of hij zijn mond zou openen, terwijl ze zacht zijn borst streelde.

Na hun intieme moment, hadden ze zich van elkaar los gemaakt. Toen Ghost haar weer nieuwsgierig aan keek. "Maar je had het net over jullie? Wie bedoel je daarmee?" Meteen maakte haar hart een sprongetje. Haar ogen werden iets groter en ze keek hem een beetje geschokt aan. Ze had niet verwacht dat hij er nog over zou beginnen. Laat staan dat hij het gehoord had. Ze slikte even kort en schudde toen wat verward haar hoofd. “Uh..niks.. dat.. dat vertel ik je later wel.. goed?” Zo vlug als ze nu kon draaide ze zich om en liep richting de keuken, met een hand steunend in haar rug. Even later was Ghost klaar voor vertrek. "Ik ga hoor! Ik ben zo snel mogelijk weer terug zoals altijd!" riep hij vanuit de hal. “Kijk goed uit! En niks aannemen van vreemden!” Grapte ze alsof hij haar zoon was. Een seconde later realiseerde ze zich pas hoe raar dat misschien wel niet over kwam. Ze had echt zijn oudere zus kunnen zijn. Vlug schudde ze de gedachten van zich af.

Ze had nu niks meer te doen. Ghost was nog niet terug en verder had ze alles al gedaan. Ze had nu ook even geen zin om te lezen of te naaien, dus zette ze zichzelf neer op de rand van hun bed. Ze trok haar shit, over de grote bult omhoog, om haar ronde buikje bloot te leggen. Haar navel stak nu als een bolletje uit, aan de voorkant. Met een hand gleed ze zacht over haar bolle buik. De bovenkant en voorkant was lekker warm en zacht. Daar wreef ze dan ook erg graag over. Het gaf haar het idee alsof ze de baby streelde, wat ze eigenlijk ook deed. Maar nu was ze van plan om gewoon even onderzoekend te voelen. Kijken of er nog veranderingen waren en zo ja wat dan? Ze voelde langs de boven kant, die zacht was en langzaam geleed ze met haar hand naar beneden. Net een paar centimeter onder haar navel begon die rare harde plek. Het voelde aan alsof er een stuk beton in lag. Warm was het wel, omdat het nog steeds haar eigenlichaam was. Maar van binnen zat het gewoon niet goed. Haar buik hoorde ook nog helemaal niet hard te worden. Dat zou pas gebeuren vlak voor de bevalling en dat was nog niet. Dat wist ze zeker. Ze voelde de vreemde plek af maar kon niks nieuws ontdekken. Het viel haar ook op dat er nooit leven te voelen was op die plek. Misschien hoorde het wel? Hoe zou ze dat moeten weten? Er was geen dokter, geen vroedvrouw. Alleen zij, Ghost en Bran. Ze had al zat boeken doorzocht, van de paar die hier rondslingerde, maar heeft niks kunnen vinden. "Ik ben er weer!" Met een schok keek Nina op, omdat ze Ghost niet binnen had horen komen. Een last viel meteen van haar schouder. Met een glimlach keek ze opgetogen naar de gevulde tas. "Ik heb flink wat meegenomen!" opperde hij tevreden. “Geweldig,” zei ze blij. Nu kon ze tenminste aan de slag. Ze stond alleen niet meteen op. Die zak kon ze later nog wel bekijken. “Kom eens,” zei ze wenkend naar Ghost en klopte naast zich op het bed. Toen hij bij haar kwam zitten(?) pakte ze zijn hand. Ze boog eerst even naar hem toe om hem weer te zoenen, als teken dat ze blij was dat hij weer heel huis terug was. Vervolgens legde ze zijn hand op haar blote buik. “Voel eens?” en ze streek met haar hand op zijn hand over haar buik, waar het nog zacht en gewoon voelde. Ze keek hem geconcentreerd aan en keek peilend naar zijn reactie. “En nu hier,” Ze leidde zijn hand naar haar onderbuik en liet hem het hele harde gedeelte aftasten. “Voel je dat?” vroeg ze hem. Ze klonk niet angstig, maar wel op een manier dat je kon zien dat ze niet begreep wat het was.

Ze trok haar shirtje weer naar beneden en stond op om de buit te bekijken. Aan haar verrast blije gezicht was te zien dat ze erg blij was met de verschillende stukken stof en kleding. Ze dacht niet meer aan het feit dat deze ooit van iemand waren geweest. Zo leefde je nu eenmaal. Pakken wat je pakken kan. Terwijl ze om de beurt elk kleding stuk en lap stof keurend omhoog hield vroeg ze “Is er nog iets gebeurt?” Ze vroeg het een beetje sneakie, alsof het haar niet interesseerde, maar niets was minder waar. Ze wilde gewoon altijd weten of Ghost niet in gevaar was geraakt. Ze keek hem even indringend aan.

Na de zak helemaal na te hebben gekeken liep ze weer op hem af. “Ghost ik moet je iets vertellen..” ze durfde hem niet meteen aan te kijken, want ze had besloten om het toch te vertellen. Vervolgens keek ze hem recht aan. “Ghost.. Ik denk dat het een tweeling is… Ik weet het bijna zeker,” sprak ze zacht, zenuwachtig over zijn reactie. Ze zag er nog het meest tegen op als hij het zou ontkennen. Haar dan met een grote grijns aan zou kijken en haar dan gerust probeerde te stellen met iets als ‘Dat weet je helemaal niet zeker,’ of ‘Nee, joh hoe kom je daar nou bij,’ en hoe ze hem dan moest proberen te overtuigen. Ze wist het gewoon zeker. Het werd een tweeling..

Nina wenkte hem, en hij kwam naast haar zitten zoals ze gebaarde. Nina pakte zijn hand vast en Ghost vroeg bezorgd " wat is er aan de hand?" Echter kwamen de laatste twee woorden er niet uit vanwege een kus van Nina. Niet dat hij het erg vond om een kus te krijgen, maar misschien twee seconden later en hij kon zijn vraag hebben afgemaakt. Ze had zijn hand in die van haar gepakt, waarbij ze hem over haar buik liet gaan. Hij voelde een wat harder plekje, maar kon er verder niks uit opmaken. "voel je dat?" vroeg Nina. "volgens mij is dat gewoon normaal hoor, ik heb zoiets wel een keer langs horen komen vroeger. Ghost had geen idee wat hij ervan moest denken, maar stelde Nina hopelijk op deze manier gerust. Als het wel iets zou zijn, dan zouden ze er toch niets aan kunnen doen aangezien ze niet wisten wat het was.

Gelukkig leek ze er niet al te gefocussed op, want al snel deed ze haar shirt weer goed en ging ze zijn buit bekijken. “Is er nog iets gebeurt?” vroeg ze nonchalant, terwijl ze de verschillende dingen bekeek. "mwa niets bijzonders alleen een klein valpartijtje, maar ik heb er niet eens een schrammetje aan over gehouden." "oh en ik heb er nog twee neergehaald" Het zou heel vreemd hebben geklonken voor iemand die niet wist wat er aan de hand was, aangezien hij het ijskoud had gezegd. Ghost keek nu zorgelijk naar buiten. "Sneeuw... " Het klonk zorgelijk, maar toch optimistisch.

“Ghost ik moet je iets vertellen..” zei Nina plots. Ghost reageerde zachtjes dat hij luisterde, maar bleef uit het raam kijken. “Ghost.. Ik denk dat het een tweeling is… Ik weet het bijna zeker,” Ghost reageerde in eerste instantie niet, echter draaide hij zich om en reageerde even later met "We zullen het zien, jou gevoel is denk ik reëler dan die van mij. Jij bent degene die nieuw leven in haar buik heeft. En of het nou één kindje is of een tweeling, mijn taak blijft het beschermen van jou en onze kindjes" Het woord 'onze' had hij met wat moeite durven zeggen, bang om te horen dat Nina hem zou afkappen als hij dat woord zou gebruiken.

een paar uur waren verstreken en in gedachten was Ghost naar boven gelopen. via het balkon staarde hij naar beneden. "Het heeft flink gesneeuwd..." mompelde hij zachtjes. Hij keek beneden zich naar de parkeerplaats en zag de pickup truck een stukje verder op de parkeerplaats staan. Zijn gedachten dwaalden af naar hoe hij was gevallen... met wie hij was gevallen en het hele gebeuren. "wat zou er zijn gebeurd als die sneeuw er toen al lag..." Het was een vreemde vraag om zichzelf te stellen en hij wist dat hij er nooit achter zou komen. zijn jack lag over zijn schouders en hij keek naar zijn onderarm. nooit had hij kunnen denken dat hij zichzelf ooit zou kunnen snijden, maar sinds hij Nina kende had hij het al een aantal keer gedaan. Aan de andere kant, sinds de oorlog was hij een compleet ander mens geworden, waar alleen nog een paar verdwaalde scherven van zijn verleden in waren blijven steken. "Ik ben benieuwd naar mijn toekomst... nee onze toekomst..."

[God Note] + Remission omdat je alles wil doen om bepaalde mensen te beschermen

“Volgens mij is dat gewoon normaal hoor, ik heb zoiets wel een keer langs horen komen vroeger,” Ze moest even slikken want ze zat er toch erg mee. En natuurlijk konden ze er niks aan doen. En misschien was het wel gewoon normaal. En misschien maakte ze zich zorgen om niks. Maar zo was ze nu eenmaal. “Misschien heb je gelijk..” zuchtte ze. Erg lang wilde ze er ook niet over piekeren, dus zette ze het van zich af en ging opgetogen Ghost buit bekijken. Ondertussen erg nieuwsgierig of Ghost nog wat had meegemaakt. Dus al bekeek ze elk kleding stuk goed had ze ondertussen haar oren goed gespitst. “Mwa niets bijzonders alleen een klein valpartijtje, maar ik heb er niet eens een schrammetje aan over gehouden. Oh en ik heb er nog twee neergehaald,” Het klonk alsof het niks was. Alsof ze er dagelijks mee te maken hadden, wat in principe ook zo was, maar toch schoot Nina’s blik direct op Ghost. Ze liet het kleding stuk, dat ze nog omhoog hield, zakken en keek hem zorgelijk aan. Ze wist dat hij voor zichzelf kon zorgen maar het idee dat hij in gevaar was.. de rillingen gleden letterlijk langs haar ruggengraat. Ze zei er maar niks over. Hij leek er zelf totaal geen problemen mee te hebben en maakte zich duidelijk meer zorgen om de sneeuw. Nina zuchtte even, legde het kleding stuk neer en liep naar Ghost toe. Ze pakte zijn hand vast en legde haar hoofd op zijn schouder terwijl haar ogen de sneeuwvlokken volgde die voor het raam dwarrelde. “Ik weet het.. We redden het wel,” ze schonk hem een bemoedigende glimlach en streek teder een plukje van zijn zwarte haar uit zijn gezicht, voor ze terug naar de zak liep en verder controleerde. Maar het moment van zorgen die ze beide mee droegen zette haar aan het denken en het leek haar dan ook het beste moment om hem te vertellen over de tweeling.

Ze had gedacht dat hij misschien geschrokken, bezorgder of zelfs kwaad zou worden. Maar zijn daadwerkelijke reactie had ze niet aan zien komen. Hij leek het meteen te accepteren. En dat maakte haar eigenlijk heel erg blij. Zijn woorden stelde haar daadwerkelijk gerust en maakte haar warm vanbinnen. En voor ze het wist had ze het er al weer uit geflapt. “Ik hou van je,” zei ze zacht en probeerde de tranen in haar ogen prikken, die ze vlug weg probeerde te knipperen. Verdomde hormonen ook!

Enkele uren later liep Nina, met Bran die naast haar liep, door het gebouw. Ze had zojuist al de kleding en spullen opgeruimd en was nu opzoek naar Ghost want ze moest echt voor een geschikte slaapplek of een wiegje zorgen. Ze herinnerde zich dat ze hem naar boven had zien lopen. Onder aan de trap riep ze zijn naam, want de klim omhoog was deze dagen een stuk moeizamer geworden. Toen er geen reactie kwam beklom ze toch maar de trap. Ze hoorde Ghost stem van het balkon af komen en had even een nare flashback van enkele maanden geleden. Ze probeerde het van zich af te schudden terwijl ze haar armen om zich heen sloeg tegen de koude tocht die van het balkon af kwam. “Ik ben benieuwd naar mijn toekomst… Nee onze toekomst..” hoorde ze hem net zeggen toen ze het balkon op kwam stappen. “Nou anders ik wel,” grinnikte ze zacht. “Kom toch binnen! Straks vat je nog kou,”

Ghost schrok op uit zijn gedachten, toen Nina Plots bij de deur bleek te staan. "Huh sorry? uh jah ik kom eraan" Zei hij verbaasd. Nog een laatste keer naar het strand kijkend liet hij zich van de railing zakken en liep toen naar Nina toe "Wat doe je hier boven? is het slim om trappen te lopen op dit moment?" terwijl hij zachtjes een hand op haar zij legde. "Kom dan gaan we weer naar beneden..."

Evenlater liep Ghost buiten rond en controleerde het hek nog maar een keer, maar op een paar die tegen het hek aan duwden was er niet veel te zien. Verveeld stak hij een mes door de geïnfecteerden hun hoofd heen en liep daarna weer verder. Dit een aantal keer herhalend eindigde hij zijn ronde en liep toen weer naar binnen. Het was nog steeds een vreemd idee om een zwangere vrouw in de buurt te hebben. Nog vreemder was het dat het zijn vriendin was, althans... was het zijn vriendin wel? hij wist het zelf niet eens. Om het echter allemaal af te maken was dat ze zwanger was in een vergane wereld, waar iedereen moest vechten om te overleven. Ghost was bang voor wat er met het kind, of zoals nina het zegt: kinderen, zou gebeuren als het geboren was. Voedsel, roofdieren en het ergste ziekten waren altijd een gevaar. Maar goed, het enige wat hij nu kon doen was zoveel mogelijk voorbereiden op dit nieuwe jonge leven. Meer doen is simpelweg onmogelijk met wat hij voorhanden had tegenwoordig.

De dagen verstreken in een wazige in elkaar overlopende sleur. Er kon niet veel gedaan worden. Het was koud, er lag sneeuw en de steeds dikker wordende buik van Nina stond haar weinig beweging toe. Of in ieder geval zat er nog maar weinig snelheid in. Ghost deed zijn taken en hield hen veilig. Bran verliet nooit haar zijde, als een persoonlijke bodyguard. En zij dwaalde maar een beetje rond in het gebouw. Haar angst begon ook weer te groeien. Ze wist niet precies hoe ver ze nu was. En de grote van de buik maakte haar nog meer in de war. Als het echt een tweeling was zou ze waarschijnlijk ook eerder bevallen. En de bevalling zelf was een angstwekkend vooruitzicht. Waarom was Kanrou toch vertrokken. Ze had hem nodig. Nu meer dan ooit. Ze was Ghost verschrikkelijk dankbaar voor alles. En ze kon haar leven niet meer zonder hem voorstellen. Maar ze vond het verschrikkelijk wat ze hem aan deed. Hij zat vast aan haar en ze kon er niks meer aan doen. Soms dacht ze nog eens terug aan de dagen in Alvale. Dan wenste ze zacht om terug te keren naar die tijd. Ze had verhalen gehoord over goden, maar had het nooit gelooft. En toch hoopte ze nu dat ze werkelijk waren en dat ze goed waren en dat ze hen zou helpen. De mensheid had zichzelf gestraft. Bijna de hele mensheid was uitgestorven. Wat er nu nog rond liep waren overlevende. Mensen die immuun waren of die geluk hadden gehad. Maar ook zieke mensen. Mensen die gek werden van een ziekte in hun hoofd en lichaam. Nina durfde ook niet meer naar buiten. Want ze leken telkens naar dit gebouw geleid te worden. Ze had trauma’s aan de laatste aanvaringen met die zieke mensen.

Het was nu enkele weken later en de sneeuw was zo goed als gesmolten. Het voorjaar zat eraan te komen, dat kon je duidelijk zien. Maar het was nog vroeg in het jaar. Ergens was Nina daar ook blij om, want hun voedsel voorraad begon op te raken. Met het nieuwe leven in de natuur hadden zij ook meer kans op overleven. Ze hadden de winter overleefd en daar was ze zo dankbaar om. Niet zonder enige schade jammer genoeg. In een hevige sneeuwstorm, ongeveer een maand geleden, was een deel van het gebouw in gezakt. Het dak, dat zwakker was dan had geleken, had de zware pak sneeuw en de sterke rukwinden niet aan gekund. Een van de ruimtes lag nu volledig open en onder het puin. Er zat gelukkig nog een wand en een deur tussen, die de meeste kou buiten hield, maar het was wel minder veilig geworden. Boven kwam Nina niet meer. Ze kon amper naar de keuken lopen met haar grote buik. Dus hield ze zich vooral beneden bezig. Zoals nu. Ze zat op haar bed. Een boek te lezen dat ze had gevonden. Ze zat zo stil en diep te lezen dat ze het niet meteen door had. Maar opeens voelde ze een pijnscheut in haar onderrug. Ze schrok er in eerste instantie van. En kreunde zacht om de pijn te verdrukken. Meteen sloeg er paniek in haar hoofd. Maar ze moest kalm blijven. Het zou nog wel een tijdje duren. Ze haalde een paar keer diep adem, wreef zachtjes over haar buik. En probeerde zich weer te concentreren op haar buik. Even later voelde ze weer een pijn scheut en dit keer zat het in haar onderbuik. Ze gaf een kermende schreeuw. Deze pijn was veel pijnlijker en scherpen dan de vorige. Ze had het boek laten vallen en ging met gesloten ogen liggen. Diep ademhalend door haar neus en mond probeerde ze pijn te verdragen tot het weer weg zou vloeien. Opeens hoorde ze een hard geluid en keek verschrikt op. Het kwam van de gang. En het klonk als een gevecht. Ook Bran, die naast haar op het bed de wacht had liggen houden, keek nu op naar de deur en begon met zijn nekharen overeind te grommen.