Het klinkt niet correct als je zegt dat Marilyn naar Harena beach ging om weg te zijn van anderen, want ze was vrijwel altijd alleen. Toch had ze genoeg van de aanwezigheid van mensen en dieren om zich heen, die weinige die al af en toe rond haar waren, dus besloot ze om weg te lopen van de dingen die haar zich deden irriteren. Ze wist geen plaats waar ze rustiger en meer alleen was dan hier. Ze voelde het zand tussen haar tenen door kruipen en met afgrijzen keek ze naar het vuil dat ze tegenkwam op het strand. Ze begreep niet dat iets zo dringend zou zijn dat je je troep achterliet. De jonge vrouw bleef verder lopen tot ze het zand bereikte dat door de zee nat geworden was. Zonder zich er wat van aan te trekken dat haar kleren vies zouden worden van het vochtig zand ging ze zitten en begon met haar getatoeëerde vingers lijnen te trekken in het zand. Ze schreef haar naam, maar ze was niet zeker waarom. Misschien omdat ze wou kijken of hier nog vaak mensen kwamen, of ze haar naam nog terug zou vinden als ze over een week, misschien twee terug zou komen. Waarschijnlijk niet, de zee zou het wegwassen, als geen dier of mens het al verpestte voor haar. Marilyn doorstreepte de 'yn' van haar naam en staarde naar de overblijvende vijf letters. Dat zag er beter uit. Misschien dat ze zo zou kunnen leven. Als een Maril. Anderen moesten het maar geloven dan. Nee, maar wat maakte het ook uit, het was niet alsof er nog veel mensen waren om haar te herkennen bij naam. De koude van het natte zand kroop nu door haar broek heen en begon vervelend te worden tegen haar onderbenen. Ze duwde zichzelf terug overeind en veegde het plakkerige zand af terwijl ze zich omdraaide om te kijken of ze ergens beweging zag. Ze had het gevoel dat ze niet helemaal alleen was, maar ze kon het niet zeker zeggen. Het was gewoon een soort gevoel dat er ergens nog iemand rondliep. Maril kneep haar ogen samen en keek van zo ver links als ze kon naar zo ver rechts, maar echt iets dat haar aandacht trok zag ze niet. Ze haalde een hand door haar zwarte haren en draaide zich terug om naar de zee. Omdat ze blote voeten had, kon niets haar weerhouden van het water in lopen. De pijpen van haar broek kwamen maar tot aan haar kuiten, dus ze kon een eind de zee in lopen zonder haar kleding te doorweken. Dat deed ze ook, maar er verscheen niet direct zo'n glimlach op haar gezicht als toen ze vroeger het water inliep. Ze staarde gewoon over het water heen en kneep haar ogen dicht toen ze richting de zon keek. Marilyn zuchte toen en draaide zich nog een keer om, maar nu om defenitief naar het strand te kijken. "Hallo?" riep ze in de richting uit.