Voetstappen klonken door de hal van het verlaten station. Geen levende ziel meer te bekennen. Twee blauwe ogen speurden de omgeving af, op zoek naar voedsel en drinken. Niet veel later komt ze bij een verlaten winkeltje, waar verbazingwekkend veel voedsel te halen valt. Het blonde meisje loopt snel naar binnen, en pakt een zakje met een broodje uit een van de schappen. Ze neemt een hap en zucht gelukzalig. Al twee dagen had ze geen eten meer op. Hier kan ze wel even vertoeven! Maar helaas zijn er geen mensen in de buurt. Haar ouders waren omgekomen, en haar broer was verdwenen, dus was ze zelf ook maar op pad gegaan. Ze gaat op de grond zitten, en slaat een arm om haar knieen, terwijl ze met de andere hand het broodje vast houd. Ze kijkt omhoog en ziet een klok hangen die stilstaat. Net als de werkelijke tijd en datum. Het meisje heeft geen flauw benul van tijd, aangezien ze dag en nacht op pad is om te overleven. Ze wenste dat er nu iemand was die haar kon vasthouden en zeggen dat alles goed was. Ze zucht diep en eet de laatste happen op. Hier zit ze dan: Hikari Mayako. Alleen en verlaten. Ze pakt een flesje lauw water, en drinkt het tot de helft leeg. Plots hoort ze gestamp. Geschrokken kijkt ze op. Er loopt iemand! Ze pakt een mes, die ze ooit van haar broer gekregen had voor haar verjaardag, en staat langzaam op. Wie weet is het een engerd ofzo! Voorzichtig schuifelt ze naar voren en kijkt snel naar links en rechts. Niemand. Ze zucht opgelucht en draait zich om. Ze wil weer terug lopen als ze het weer hoort, alleen dit keer is het nog dichterbij. Ze grijpt haar mes weer, en schuifelt langzaam naar voren.
De voetstappen komen steeds dichterbij, en haar handen trillen van de spanning. Ze kijkt weer naar links en ziet niks. Dan kijkt ze naar rechts, en kijkt recht in een paar ogen. Zonder nadenken steekt ze haar mes recht naar de persoon toe,maar die grijpt haar pols geschrokken vast....

"Doe normaal!" riep Louisa geschrokken. Ze keek in de ogen van een blond meisje met een mes. Louisa had niet verwacht hier iemand tegen te komen en zeker niet iemand met een mes. Niet dat ze deze plek kent, ze is er ook pas net. Na een lange tocht, lopend, zag ze dit station. Ze had het spoor gevolgd omdat ze had gedacht dat dat naar een nieuwe stad zou brengen, of in ieder geval naar een plek waar ze iets of iemand zou kunnen vinden. Louisa had gelijk gehad: er was hier duidelijk iemand. Gelukkig maar want in eerste instantie leek het verlaten. Ze vroeg ze af wat het meisje hier deed en waarom ze een mes bij zich had. Ergens begreep ze het wel. Je kon niet iedereen vertrouwen tegenwoordig.
Ze liet langzaam de pols van het meisje los terwijl ze haar handen omhoog hield om te laten zien dat ze niets kwaad in de zin had. Het was misschien niet slim om iemand met een mes de ruimte te geven maar Louisa had niet het idee dat dit meisje haar echt wilde steken. Ze keek nog eens goed naar het meisje. Ze was erg mooi en Louisa schatte dat het meisje iets jonger was dan zijzelf. Een klein glimlachje speelde om haar lippen om nog eens te laten zien dat ze niet van plan was het meisje aan te vallen. Dat kon haar maar niet duidelijk genoeg zijn. Ze had namelijk niet zo'n behoefte aan een mes in haar buik.

Weer schrok Louisa. Het was al de tweede keer vandaag en dat waren er al 2 te veel volgens haar. Ze keek naar de jongen en verbaasde zich: hij was spontaan maar de manier waarop hij praatte, stond haar niet echt aan. Zo... arrogant bijna. Net alsof vrouwen geen wapens bij zich konden hebben. En hij had al helemaal het recht niet het zomaar uit de handen van het meisje te halen. Zulk soort onderwerpen lagen haar sowieso wat gevoeliger aangezien ze als meisje altijd als minderwaardig werd beschouwd in haar familie. Vrouwen zorgde voor het eten en de kinderen en de was en ga zo maar door terwijl de mannen het geld binnenbrachten. Als ze al werkten. De meesten zaten namelijk in de kroeg. Maar dat was oké, het waren immers mannen. Nee, zo wilde Louisa niet behandel worden. Ze besloot wel om de jongen niet te negatief te beoordelen omdat ze niet het gevoel had dat hij het echt slecht bedoelde. Dat nam niet weg dat ze het onprettig vond.
Nog steeds keek ze naar de jongen. Nu hield hij een pot met snoep omhoog. Haar gezicht stond niet bepaald vrolijk maar toen ze zag dat de jongen naar haar keek, glimlachte ze even. Ze had ook eigenlijk helemaal geen zin om boos te zijn.
"Ik ben Louisa, en jullie?" vroeg ze. Ze wilde nu onderhand toch wel weten met wie ze te maken had.

"Zeg maar Ghost jongedame!" Zei Ghost met een brede lach van oor tot oor. "Aangenaam Louisa"

Ghost was via de daken van de gebouwen aangekomen bij het spoor. Hier had hij een tijdje over de hoge muur gelopen toen hij in de verte een meid zag lopen. Hij had besloten haar te volgen en al snel was een conflict tussen de meid die hij volgde en nog iemand in het gebouw daar beneden op het perron. Hij had de jongen aan zien komen en had hem als een afleiding gezien om dichterbij te komen. Hij was van het muurtje afgeklommen zonder geluid te maken en was via het holle perron onder ze door gelopen. Aan het einde van het perron moest hij nog maar 3 stappen zetten en dan was hij bij de 3 mensen. Dit had hij gedaan op het moment dat Louisa "Ik ben Louisa, en jullie?" had gezegd.

Ghost had een kalme blik in zijn ogen. Dit kwam vooral omdat de jongen er onschuldig uitzag, maar ook het enige wapen in zijn handen had. Zijn eigen wapens zaten altijd op een dusdanige manier vast dat hij ze er alleen zelf snel uit kreeg. "Zo een bijeenkomst hier? en het leek ongepland te zijn zoals jullie elkaar benaderden..." Hij keek de meiden met een plagerige blik aan. Ghost liep een stukje weg omdat hij nog steeds een halve meter voor Louisa stond. Hij ging zitten op de rand van het perron. "en waar gaat de reis voor jullie 3en heen?" Vroeg Ghost nadat het een tijdje stil was geweest.

Hikari keek een beetje schuld bewust naar het mes en liet het zakken, maar toen hoorde ze een stem: ‘Olalala… Wat is dit? Kibbelende dames?’. De twee meisjes draaien zich geschrokken om, en zien een jongen staan. “Xerxes Break is de naam.’ Hij boog sierlijk naar de twee dames. ‘En dit is Emily’ Hij wees naar een popje op zijn schouder. Hij liep rustig naar de blonde meisje toe. Pakte het mes uit haar handen en keek er even naar. Hikari kijkt de jongen met open mond aan. Wat een brutaaltje! ‘Dit is toch geen wapen voor een dame?’ Een speels lachje was hem op zijn mond gekruld,terwijl Hikari haar vuisten balt. Hoe durft hij?! Hij liep terug het gebouwtje in en kwam er later uit. Kaartjes?’ Hij deelde kaartjes uit en ging vrolijk op het perron zitten. ‘wat doen deze twee lieve dames hier?’. Hij bewoog zijn benen, en vroeg daarna: 'of willen jullie een snoepje?'. Hij kijkt achter zich naar het meisje en houd de pot voor. Dan glimlacht ze en zegt: 'ik ben Louisa, en jullie?'. 'Zeg maar Ghost jongedame', zei een tweede jongen. 'Aangenaam Louisa'. Even verward kijkt Hikari naar de drie personen. Eerst is er geen levende ziel te bekennen, en nu staan er drie voor haar neus! 'Ik ben Hikari', zegt ze dan nors. Ze is niet van plan om zich zomaar als een watje behandelt te worden, helemaal niet door die Xerxes, of hoe hij ook mag heten. Ze loopt terug het winkeltje in en pakt nog een tweede broodje. Ze maakt het pakje open, en wil er net een hap van nemen, als Ghost naar binnen komt en het broodje uit haar handen slaat. Haar kiezen klappen op elkaar, en droog kijkt ze naar het broodje die op de grond valt. 'Zeg, als jij wat wilt kun je het ook gewoon vragen hoor!'. Boos kijkt ze hem aan,terwijl ook de andere naar binnen komen. Hij zucht en doet zijn mond open....

"Prima ik zal je voortaan een voedselvergiftiging laten oplopen als je dat liever hebt..." Ghost wees naar het broodje. "daar zit geen sla op als je dat soms dacht..." Hij keek haar rustig aan. "Maar goed als je wilt mag je rustig elk broodje zomaar opeten hoor, Ik hou je niet meer tegen..." Ghost liep door het gebouw heen en trapte achter een aantal keer tegen een gesloten deur, tot die open brak. "Bingo!" Ghost liep naar binnen en zag de overblijfselen van een mens. "fijn zo'n gezellige plek om te eindigen..." Hij keek met een kalme blik naar datgene wat eerst een mens was. Ghost doorzocht de kamer even en vond toen wat hij zocht. "Kijk dit zocht ik" Hij pakte een hele oude kaart uit een la. Het moest een kaart van voor de oorlog zijn geweest, maar alle spoorwegen en grote straten stonden op de kaart. Verder zag hij nog een wapenstok van de bewakers, die hier pauze hielden. Ook pakte hij de sleutels die aan de muur hingen mee. "Kijk eens! sleutels!" De kaart had hij verborgen voor de rest, omdat hij niet wist hoe ze gingen reageren. "Vangen dames en heer!" Hij gooide de sleutels zodra er een van hun zijn kant op keek. "Misschien hebben we hier iets aan" Daar bedoelde hij duidelijk de sleutels mee. "Daarachterin is niks bijzonders te vinden verder...

Louisa was best overdonderd door de plotselinge drukte. Erg vond ze het niet, het was immers al een tijdje geleden dat ze comfort had gehad met mensen. Xerxes, Ghost en Hikari dus.
Rustig liep ze over het perron om het te observeren. Voorde ontmoeting met Hikari had ze daar namelijk geen tijd voor gehad. Het was een oud station maar het leek alsof ze de ratelende treinen en de rennende mensen nog steeds kon horen. Heel even sloot ze haar ogen maar al snel daarna wendde ze zich naar Xerxes "Geldt het aanbod van die snoepjes nog steeds?" vroeg ze met een lachje. Ze had toch wel honger maar aan de waarschuwing van Ghost te horen, was er niet veel lekkers hier. De snoepjes van Xerxes waren dan ook een erg goed alternatief.
Opeens hoorde ze Ghost iets zeggen over iets wat wel eens van pas kon komen. Louisa was altijd al nieuwgierig dus keek ze op terwijl ze op het snoepje sabbelde. Ze ving de sleutels maar net maar ze had ze wel. Verbaasd keek ze ernaar. Waar zouden deze van zijn? Vast van een of andere deur of zoiets. Aan de andere kant had Ghost gezegd dat er verder niks bijzonders was. "Waar zijn deze sleutels dan van?" vroeg ze. Ze keek naar het spoor en probeerde het einde te zien. Dat kon natuurlijk niet en dat wist ze ook wel maar zevond het toch mooi om te kijken. En misschien zou ze ergenseen trein zien staan. Al was het maar een stilstaande. Zoals ze al gedacht had, kon ze die niet ontdekken. Het zag ernaar uit dat ze de reis lopend zou moeten vervolgen. Maar hoe kwam Xerxes dan aan kaartje? Misschien waren het heel oude kaartjes... Eerst maar eens kijken waar die sleutels voor waren.

"Ik denk dat de sleutels van de koeling zijn..." Ghost wees op een deur die ze allemaal nog niet eerder hadden gezien. "Ik zag die deur net pas..." Ghost liep erheen en hield het hangslot in zijn hand. "hij zou moeten passen... het lijkt alsof die sleutels erin passen... of in ieder geval 1 ervan..." Ghost keek even naar Louisa

Ghost liep weer naar buiten en klom op een dakje van een soort schuur hokje naast het perron. Hierbovewn had hij een perfect uitzicht om het spoor te overzien. Hij keek links en daar zag hij, dacht hij, een kruising van een weg en het spoor. Rechts zag hij echter, verborgen achter gegroeide struiken, een gebouw staan. "Heey daar is nog een gebouw... Misschien kunnen we daar meer vinden? Oh en neem die sleutels ook maar mee... het lijkt of het bij het perron hoort..." Ghost wees richting het gebouw.

Ik denk dat de sleutels van de koeling zijn..." Ghost wees op een deur die ze allemaal nog niet eerder hadden gezien. "Ik zag die deur net pas..." Ghost liep erheen en hield het hangslot in zijn hand. "hij zou moeten passen... het lijkt alsof die sleutels erin passen... of in ieder geval 1 ervan...Ghost liep naar buiten, terwijl Hikari hem pissig aan kijkt. Ze ziet Louisa ook naar buiten lopen, en draait zich om. Ze kijkt naar de andere broodjes en kiest er een die er goed uit ziet. Ze eet het snel op,voor Ghost zich er weer mee bemoeit. Na een tijdje, als Break en zij staan te wachten, komen ze terug. 'Wat waren jullie nou aan het doen?', vraagt Hikari, terwijl ze op staan. Het antwoord hoort ze niet, want alles begint te draaien, en een misselijk gevoel komt op. Vaag ziet ze Louise en Ghost bezorgt kijken, maar daarna begint alles te draaien, en word het zwart voor haar ogen. Slap valt ze op de grond, terwijl de drie geschrokken kijken. Boos stormt Ghost op haar af en tilt haar op, want hij weet precies wat er aan de hand is. Hij had haar nog zo gewaarschuwd!

Sorry kort stukje

Break glimlachte vrolijk en stond op, gaf een paar snoepjes aan louisa. “Denk niet dat ik denk dat jullie minder zijn. “ Had break gezegd met een grijns. ‘het was gewoon niet beleefd om het op iemand neer te punten…’ Ghost was er ook bij gekomen, maar hij had hem nog geen gedachte gegeven. Het was een raar figuur dat was zeker. Hij moest en zou maar zorgen dat hij meer te weten over hem kwam. De snoepjes, nadat hij had uitgedeeld, deed hij weer in zijn mouw. Sommige zouden denken wat er in hemelsnaam uitkwam, als hij zijn armen naar beneden deed bleef het er ook gewoon inzitten. “De kaartjes heb ik van hierzo… Loket was overhoop gehaald. Achterin is weinig te vinden. Waar de sleutels voor zijn weet ik niet. ‘ Hij begon met zijn stok te zwaaien, wat erin zat was echter iets veel scherpers en gevaarlijker. Ghost vervolgde zijn zin weer over de sleutel, break volgde zijn blik. Het leek hem niet zo veel bijzonders. Hikari had een broodje naar binnen geschrokt. “Dat… was niet zo slim van die brat…” denk break bij zichzelf. Al snel word hikari instabiel en valt om. Geschrokken had hij haar opgevangen voordat ze de grond had geraakt. ‘Olala.a…. ‘ Hij grabbelde in zijn kleine tasje, die om zijn schouder hing, en haalde er wat pillen uit. ‘We kunnen het snel uit haar maag halen met dit…’ Hij keek neutraal terwijl hij met het potje schudde. Wat er in zat was iets alleen bekend naar Break. Het had hem vaak geholpen in bizarre situaties.

Ghost zag Hikari onderuit gaan "Ik had nog zo gezegd het niet te eten!" Ghost stormt op haar af. Break had haar opgevangen en liet een pillendoosje zien. ‘We kunnen het snel uit haar maag halen met dit…’ Zei hij terwijl hij het potje even schudde "Nou doe het dan maar snel... dat spul heeft een sneller effect als ik me kan herinneren... en dat was al slecht" Ghost kijkt Break aan en knikt nog een keer instemmend Plotseling horen ze een luid gekraak en een lawaai en meteen zei Ghost "Ik ga kijken wat dat lawaai maakt..." Hij klom op de muur naast het spoor en keek rond. Hij zag dat een huis was ingestort. "Jongens... een heel huis is ingestort... ik weet niet waarom. Misschien was het huis gewoon versleten, maar misschien komt het ook wel omdat het, per ongeluk, gesloopt is..." Ghost keek ze aan en sprong toen kundig van de muur af. "Trouwens... louisa heb jij een wapen bij je? zo nee dan heb ik nog wel een wapenstok... die was van bewakers, maar ik denk niet dat die ze meer nodig zullen hebben..." Hij liet de brandschone wapenstok zien. "Hij lijkt nog gloednieuw, er zitten zelfs bijna geen krassen van het dragen op"

Louisa was geschrokken van de val van Hikari en besloot om nog even te wachten met eten. Honger had ze toch niet snel dus dat kwam wel goed uit. Gelukkig had Break nog wat pillen, wat daar dan ook in mocht zitten.
De volgende schok kwam al snel daarna. Een ingestort huis? Hoe had dat kunnen gebeuren? Waren zij niet de enigen? Het zou haar niet veel verbazen aangezien ze ook dacht dat ze hier alleen was waarna bleek dat er nog drie anderen waren. Haar hele reis dacht ze alleen te zijn geweest maar nu wist ze dat niet zeker meer. Blijkbaar was ze veel te naïef geweest, een eigenschap die ze had en waar ze niet blij mee was. Want wat had je er aan naïef te zijn? Je tuinde overal in omdat je te dom was geweest te zien wat er echt gebeurd was.
Ze keek om naar Ghost en deed toen haar jas open waardoor een klein mes en een ouderwets pistooltje tevoorschijn kwamen. Het mes had ze al zo lang ze zich kon herinneren. Ze had het gekocht van haar gespaarde geld toen de oorlog net was uitgebroken. Ze had het van haar familie eigenlijk niet mogen kopen omdat messen niet voor meisjes waren. Nou ja, als het mes in de keuken gebruikt zou worden, zou het mogen maar niet om mee rond te lopen zodat je een verdediging zou hebben. Dat was ook de reden dat ze het stiekem had gekocht. Het pistooltje had ze nog niet zo lang. Ze had het gevonden in een dorpje waar ze een paar dagen had overnacht. Het was van een man geweest die overleed aan het virus. Ze kon het pistool gewoon gebruiken: ze was toch immuun voor het virus. Toch leek de wapenstok geen verkeerde toevoeging. Ze stak haar hand uit en zei knipogend: "Dat lijkt me wel wat! Je kunt maar beter goed voorbereid zijn, toch?" Ze bekeek de wapenstok van dichtbij en besloot deze bij zich te houden.
"Zullen we bij dat huis gaan kijken als Hikari zich wat beter voelt?" vroeg ze. Ze hoopte dat Hikari er geen last van zou blijven houden. Hopelijk was het niets ernstigs.

Ghost keek om, toen Louisa de wapenstok aanpakte. Precies op dat moment begon Hikari te kotsen. "Wow! wat zit er in die pillen knul?!... ach misschien maar beter ook om het uit haar lichaam te krijgen..." Ghost keek maar weg, omdat het geen nut had ernaar te staren. Break leek Hikari goed te helpen, dus een 2e persoon zou maar in de weg lopen... " hmm ik ben benieuwd of er mensen langskomen hierzo... Ik heb vaker mensen gezien, maar nog nooit een huis in zien storten en die storten denk ik niet vanzelf in..." Ghost keek naar hikari "Gaat het weer met haar? want eigenlijk moeten we hier niet te lang blijven staan... en zoals Louisa voorstelde, wil ik eigenlijk ook dat huis even checken..." Ghost keek naar break en Hikari.

De pillen die break had leken effect te geven. Het was een kleine moeite om die bij haar in te doen. Maar het was hem dan ook gelukt. Break leek opgelucht. Er was nog een luid gekraak, Een huis was ingestort, Break leek het weinig te boeien. Hij had nu zijn aandacht op Hikari. En als het nodig mocht zijn, kon hij hun makkelijk verdedigen, zolang hij zijn lichaam maar niet overspande. Zijn reacties waren snel voor een gewoon iemand. Hij keek naar Mortal toen Hikari begon te kotsen. “Wow! wat zit er in die pillen knul?!... ach misschien maar beter ook om het uit haar lichaam te krijgen... Wat erin zit krijg je niet te weten... Servent geheimpje' Hij keek weg en even later vroeg hij weer wat aan break. "Gaat het weer met haar? want eigenlijk moeten we hier niet te lang blijven staan... en zoals Louisa voorstelde, wil ik eigenlijk ook dat huis even checken..." Even keek break bedachtzaam op Ghost. ‘Als ze klaar is met het eruit gooien neem ik haar wel mee… ‘ Zo gezegd zo gedaan. Paar minuten later leek het kotsen op te houden. Break keek vrolijk en Voorzichtig legde hij een arm onder haar knieholtes, de ander bij haar middel en tilde haar vervolgens op. “We kunnen, ze is nog niet bij bewustzijn…’ Hij liep naar de andere twee toe en keek ze alleen maar vrolijk aan. ‘Zullen we?’

Ze kon er haar vinger niet helemaal op leggen maar iets aan Break vond ze apart. Bijna raar. Ze vond alleen niet dat ze het recht had iemand raar te noemen en vinden dus dat deed ze dan ook niet. Ze vroeg zich af hoe hij zo vrolijk kon blijven als hij net iemand had zien overgeven. Ze vond dat namelijk een van de vreselijkste dingen om te zien en te horen.
"Is goed. Let's go." antwoordde ze. Stiekem vond ze het wel eng. Ze maakte niet iedere dag zoiets mee. Toch was ze wel blij dat er eindelijk iets gebeurde. En dat ze eindelijk wat nieuwe vrienden had gemaakt. Als het vrienden waren. Dat kon ze eigenlijk nog niet zeggen in dit stadium. Hoelang kende ze deze mensen nou? Nog geen uur.
Ze begonnen te lopen met Ghost voorop. In hem had ze ook het meeste vertrouwen. Hij had ook het meest ontdekt en hij was degene die zonder geluid te maken bij hen was gekomen. Break vertrouwde zo ook wel alleen hij leek nog zo jong en kinderlijk. Aan Hikari hadden ze op het moment natuurlijk niet zo veel maar dat was logisch en niet kwalijk te nemen. Zelf zou ze best een gevecht kunnen leveren maar om nu de leiding te nemen.. Ook al trok ze graag haar eigen plan leek dat haar niet zo'n goed idee.
"Wat als er echt iemand is? Wat als hij of zij geen goede bedoelingen heeft?" vroeg ze fluisterend. Ze wilde niet bang overkomen maar de kleine trilling in haar stem kon ze niet verbergen.

Hikari bewoog even en deed toen zachtjes haar ogen open. Ze kreunde toen ze de smerige smaak in haar mond proefde en haar buik deed pijn. Ze keek op en keek recht in de ogen van Break. Die grijnsde naar haar, terwijl ze om zich heen keek. Ze bewogen! Break had haar in zijn armen, en liep achter de ander aan. Toen ze dat merkte werd ze rood. Niemand had haar zo vastgehouden en nu ook niet! 'Laat me nu maar los', mompelt ze,maar Break luistert niet en loopt stug door. 'Hallo? Ik kan zelf lopen!'. Ze wringt zich los waardoor ze op de grond valt. 'Au, idioot! Zet me gewoon normaal neer!'. Vinnig kijkt ze hem aan, terwijl hij haar heel onschuldig aan kijkt. Hikari gromt en komt overeind. Ze trekt haar kleren recht, maar ziet dan dat ze erg vies zijn. 'Gatver! Wat hebben jullie in vredesnaam gedaan?!'. Woedend kijkt ze iedereen aan, terwijl Ghost en Louisa haar verontwaardigd aan kijken. 'Ik ga mezelf opfrissen'. Boos stampt ze weg, op zoek naar water, terwijl de andere drie haar verbaasd nakijken. Ze loopt de hal door en ziet dan een brand slang. Ze grijnst en kijkt om zich heen. Niemand te zien. Oke dan, snel! Ze trekt haar shirt uit, samen met haar rokje, en ze krijgt het meteen koud. Alleen in een BH en een legging staan is niet echt een pretje. Snel rolt ze de slang af, en doet de kraan open. Helaas is de kracht groter dan ze verwachtte, waardoor haar kleding zeiknat word. Ze zijn nu schoon genoeg! denkt ze. Ze wil de kraan uit doen, maar draait de verkeerde kant op, waardoor de slang nu nog sterker word. Ze geeft een gil als ze in aanraking met het water komt, en probeert de slang uit doen. Ze klapt tegen de vloer aan, en word weggeduwd door de kracht. Ze gilt en schreeuwt, totdat de kracht plots helemaal weg is. Hijgend blijft ze zitten, en staat dan op. Glibberend loopt ze door de gang, en kijkt wat er is gebeurt. Dan ziet ze een lachende Ghost staan....

Ghost had doodkalm voorop gelopen toen ze richting het ingestorte huis liepen. "Wat als er echt iemand is? Wat als hij of zij geen goede bedoelingen heeft?" zei Louisa ineens. Ghost antwoordde met een gemixt klinkend antwoord. " Dan zal ik hem warm verwelkomen" Ghost keek even rustig achterom naar louisa. het leek alsof het hem eigenlijk niet kon schelen of hij mensen tegen zou komen die hem kwaad wilden doen. Hikari kreunde wat en Ghost stopte met lopen. Ze zag hikari tegen Break praten, waarna ze wat spartelde. Hikari viel uit Break zijn armen en viel op de grond. Ghost vond hikari een beetje eigenwijs omdat ze geen hulp aanvaarde tot nu toe. 'Gatver! Wat hebben jullie in vredesnaam gedaan?!' riep ze, toen ze haar smerige kleren zag. Ze keek boos naar de anderen, maar Ghost bleef rustig staan. 'Ik ga mezelf opfrissen' en boos stampte ze weg. "Wacht hier, maar maak niet nutteloos veel kabaal..." Ghost liep rustig achter Hikari aan. Toen Ghost zag dat Hikari zich ging uitkleden draaide Ghost zich om en leunde rustig buiten tegen de muur aan. Na eventjes ging de kraan aan. Ghost was verbaasd dat ze zon goeie waterbron had gevonden, al was het waarschijnlijk niet heel goed om te drinken... Plotseling vloog er water door de deurpost heen en Ghost vond het jammer dat hij Hikari's gespartel niet kon zien, maar snapte ook wel dat als ze wel al haar kleding uit had gedaan hij beter buiten kon blijven staan. Dit deed hij uit respect voor Hikari's privacy dan ook. Toen ze gilde keek Ghost rustig om het hoekje of alles goed ging, niet direct haar aankijkend. Hij zag dat ze kleding aan had en keek haar nu direct aan. Ze gleed half weg met iedere stap en Ghost kon een lach niet inhouden "hahaha zo is mevrouw schoon?" Ghost keek haar met een brede lach aan en vervolgde toen " Als je nog wilt weten wat we gedaan hebben... Break heeft je gered van die rottende broodjes die jij blijkbaar nog perse wilde eten... Ik zei nog dat je niet moest eten daarvan" Ghost reikte zijn hand uit, om haar van de gladde vloer af te helpen. "Rustig aan, ik heb geen zin om je nog een keer knock out te zien gaan..." Ghost keek haar weer rustig aan "maar gaat het weer?" Hikari had nu zijn hand gepakt en Ghost trok haar nu de deurpost uit op droge grond "kom we gaan weer... de anderen wachten" Ghost keek haar nog even aan terwijl hij al richting de anderen liep.

Bij de anderen waren Hikari's kleren nog drijfnat. Ghost liep rustig door richting het huis. Hij klom even een muurtje op en liep toen balancerend over het muurtje heen. Ghost had op die manier een goed overzicht op de omgeving. Hij zag de straat al, waar het huis ingestort moest zijn, aangezien er nog een lichte stofwolk hing. "Ik zou jullie mond en neus bedekken... en als het kan je ogen, als je dan nog maar kan zien." Hij sprong van het muurtje af en deed zelf een kap voor zijn mond en neus. Hij was altijd voorbereid op dit soort dingen en had dan ook altijd een motorkraag met mond/neus kap om zijn nek. Ghost leunde rustig tegen de muur aan, omdat hij iets voor was gaan lopen op de rest. "Hier achter is de straat met dat ingestorte huis waarschijnlijk. Ik help jullie zo over de muur heen... anders mag je nog een stuk of 300 meter heen en terug lopen" Hij klom alvast op de muur en wachtte op de andere 3

Het gevladder van de valk was af en toe te horen terwijl ze van boom naar boom vloog achter de grote jongeman aan. Hij hielt een lange stok vast en bewoog die voor zich, heen en weer, om zo zijn weg te vinden door het bos. Ze vloog naar hem toe en ging op zijn schouder zitten. “Hea Daylin, kom je me even gezeldschap houden?” hij keek strak voor zich uit. Zijn stok ketste tegen de voorwerpen die hij tegen kwam en behendig stapte hij om ze heen. Hij babbelde wat met de valk, in de verte hoorde hij een zacht kabbelend beekje en boven zich hoorde hij de vogels. Hij werd omringt door de geur van kruiden en planten. Hij hoorde geritsel en meteen voelde hij hoe de valk even aan zijn oor knabbelde, en vervolgens van zijn schouder af vloog. Hij bleef staan en wachte in stilte. Met het geluid van daylin die zich op haar prooi liet vallen, glimlachde hij voldaan. Hij hoorde haar vleugels en stak zijn arm, met de beschermende leren band, uit. Ze lande met haar prooi op zijn arm. “Goed gedaan Daylin, je hebt een..” even voelde hij aan de prooi “konijn gevangen” even streelde hij over haar zacht borstveren. Hij pakte het konijn van haar, brak een pootje met flinke kracht af en gaf aan Daylin als beloning.

Na dat hij gegeten had vervolgde de jongen zijn weg. De vogel geluiden werden steeds minder. “We zijn vast bij de bos rand” zei hij tegen Daylin, die zich van zijn schouder afzette en voorui vloog. Zijn omgeving verandere en hij voelde dat hij op steen stapte. Hij tikte een paar keer op de grond met zijn stok. “hmmm” had was doodstil om hem heen. Hij stapte de weg op. Zijn stok tikte over de stenen heen. Hij volgde de weg en kwam aan bij een straat. Links en rechts van hem hoorde hij af en toe een kreunend gekraak. Even bleef hij staan en luisterde. Ver boven zich hoorde hij de bekende schreeuw van Daylin. Hij draaide zich naar rechts en liep op een oud gebouw af, door een verwaarloosd tuintje. Hij tikte tegen muur en uit het niets kwam het huis met veel geweld naar beneden. De jongen was meteen achteruit gesprongen en kwam met een klap op steen terecht. Voor hij zijn bewustzijn verloor voelde hij hoe de stofwolk over hem heen golfde…

Ze moesten wachten op Hikari en langzamerhand begon ze de houding van Hikari wel vervelend te vinden. Ze wachtte dus ongeduldig en hoorde toen opeens gegil. What the...? Even later kwamen Hikari en Ghost weer terug. Hikari was zeiknat en Ghost had een enorme grijns op zijn gezicht. Zelf kon ze de drang om te grijnzen ook niet onderdrukken. Ze wist niet precies wat er gebeurd was maar ze verwachtte dat het het lachen waard was. Zachtjes zwaaide haar nieuwe wapenstok heen en weer en daardoor zag ze er stoerder uit dan dat ze zich eigenlijk voelde. Ze wist niet echt hoe ze met dat ding om moest gaan maar ze het er het vertrouwen in dat dat wel goed zij komen.
Toen keek ze om naar het muurtje. Ze liep er naartoe en keek omhoog. Het muurtje was ongeveer twee keer haarzelf dus alleen zou ze daar inderdaad nooit overheen komen. Ze was vrij lenig maar geen superheld. Ze keek naar Ghost en vroeg met een speels glimlachje "Ga je me nog helpen of zie je er toch vanaf om naar dat huis te gaan? Ik zou het wel snappen, het is ook best eng. Niets voor kleine jongetjes.". Het was erg flauw en dat wist ze ook wel maar ze had wel zin in een beetje luchtigheid in de groep. Ze deed de wapenstok onder haar riem en wachtte tot Ghost haar zou helpen.

Ghost leunde op het muurtje omlaag en met een sprongetje kon ze zijn hand netaan pakken. Toen ze zijn hand de eerste keer wilde pakken, trok hij zijn hand terug. "Sorry louisa! dit kleine jongetje kan niet zover omlaag rijken... je zult moeten omlopen haha!" Ghost keek haar plagerig aan en stak toen zijn hand weer uit " Pas op met wat je zegt jongedame nooit degene pesten, als je zijn of haar hulp nodig hebt!" Ghost trok Louisa nu op het muurtje "Zo en hoe vind de jongedame het op deze hoogte?" Ghost ging op het muurtje zitten en wachtte op de andere twee. "Mag ik je een tip geven voor die wapenstok? want je hield hem daarnet wat vreemd vast..." Hij liet Louisa zien hoe ze de wapenstok het beste kon vasthouden. Nadat Louisa wist hoe ze de wapenstok beter kon gebruiken, zei Ghost "kijk die straat stond het ingestortte huis..." Hij wees in de richting van de straat waar een stofwolk hing.

Ze lachte even en werd toen omhoog geholpen "Het spijt me, mijnheer." antwoordde ze. Daarna keek ze naar het uitzicht. Er was niet heel veel bijzonders. Behalve het huis dat net omgevallen was dan, want dat was toch wel erg uitzonderlijk. Ze keek ook naar hoe Ghost haar liet zien hoe ze de wapenstok het beste kon gebruiken. Ze bedankte hem omdat het zonder die informatie lang geduurd zou hebben voordat zij de wapenstok goed kon gebruiken. Ze vond het maar gênant hoe ze daar gestaan had met die wapenstok en dus keek ze even naar haar voeten. Al snel keek ze weer op naar de stofwolk. Ze wilde er graag heen maar het idee van al dat stof in haar luchtwegen vond ze toch onprettig. Gelukkig had ze nog wel een sjaaltje.
"Laten we Hikari en Break naar boven helpen." stelde ze voor. Hij had er vast zelf ook al wel aan gedacht maar het was ook meer om de stilte te verbreken. En ze wilde graag gaan kijken wat er nu werkelijk gebeurd was.

Hij had zijn lach ingehouden, Hikari zag er drijf nat uit. Eigen schuld toen ze viel. Moest ze maar niet zo spartelen. Break had haar dan ook laten vallen zonder een gezicht te trekken en was over haar heen gestapt.
break was behendig naar boven geklommen. Klimmen kon hij ook nog wel. Hij zag nog hoe ghost haar corrigeerde. Break zelf had een cane, leek op een wandelstok. totdat je inhoud zag, veel mensen dachten ook dat hij er niet mee om kon gaan. Maar break wist wel beter. Eenmaal op het muurtje keek hij even naar de stofwolk. Hij wist niet goed wa hij ervan moest denken. Waarschijnlijk as het niets, maar je kon het nooit weten. hij sprong aan de andere kant van het muurtje af en zag een touw lopen.
" voorzichtig... en loopt een touw hierzo. " Even lachte hij nog meer en liep het touw achterna, het stond gespannen vlak boven de grond. Het leek nergens heen te gaan want het bleef doorgaan. hij keek nog een keer naar het touw en hakte deze door. het touw schoot weg alsof er iets zwaars aan hing. Minuten gingen voorbij en break zag niets, haalde zijn schouders om en keek de rest aan. "vals alarm". Op dat moment klonk er ergens ver weg een harde knal.

Iedereen klimt op het muurtje, en als laatste komt Hikari aan de beurt. Ghost steekt zijn hand uit, maar Hikari schud van nee, en hij haalt zijn schouders op. Ze pakt lenig de rand vast en trekt zichzelf omhoog. Als ze erop zit, ziet ze Ghost Louisa verbeteren, en aan de andere kant van haar staat Break, die naar beneden springt, terwijl hij naar een touw kijkt. 'Voorzichtig....er loopt een touw hierzo'. Hij lacht even en begint dan het touw te volgen. Hikari schud haar hoofd. 'Het is ook net een kat. De mijne deed dat ook de hele tijd', zucht ze. Ghost en Louisa kijken haar even aan, en proesten het dan uit van het lachen. Hikari kan het niet laten om dom te grijnzen, waardoor ze later allemaal de slappe lach hebben. Hikari voelt zich voor het eerst in het bijzijn van half onbekende mensen niet ongemakkelijk. Ze vallen stil en Hikari vraagt: 'waar blijft Break?'. De andere twee halen hun schouders op, en plots klinkt er een knappend geluid. De drie kijken op en net op dat moment schiet het touw weg. 'Verdorie die kleuter heeft hem door geknipt!', roept Hikari boos. Niet veel later klinkt er een schot, en van schrik valt Hikari van het muurtje af. 'Au!', gilt ze als er een pijnscheut door haar enkel gaat. Het duizelt voor haar ogen, en ze knijpt haar ogen dicht om het beeld te verscherpen, maar het blijft en word steeds erger. Ze ziet twee Louisa's van het muurtje afkomen, gevolgt door twee Ghost's. Ze murmeld wat en voelt dat ze word opgetild...