Perished
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexHomepageLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

Deel

...a new journey

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden
Ga naar pagina : 1, 2, 3  Volgende
AuteurBericht
Nina

Nina


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 24
Remission: Neutral

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: ...a new journey ...a new journey Emptyzo mei 26, 2013 3:34 am

Avond. De dagen worden al langer en de witte maan hangt, bijna onzichtbaar, aan de lichtblauwe avond hemel. De vogels in de bomen, zingen hun rustgevende avond lied. Elk dier maakte zich klaar voor de nacht. Sommige kruippen in hun hol of op hun nest voor een welverdiende nachtrust. Andere ontwaken juist, wachtend op het donker, om dan tevoorschijn te komen en door de nacht te spoken.

Op een kleine openplek, tussen de hoge bomen, brand een knisperend vuur. Twee grote glanzende grijze ogen staren gefascineerd naar de dansende vlammen. Het kleine diertje steekt zijn neus in de lucht en snuffeld, zacht zijn neus wibbelend, om zich heen. De geuren die hij allemaal wel niet ruikt. De vochtige bosgrond, hars en dennen, de geur van verschillende vreemde en onzichtbare dieren, die zich overal in het bos schuil houden. De zilte zee lucht in de verte. Dichterbij, de geur van het avond eten, waar het jonge dier, lippen aflikkend, naar gekeken had. En als laatste natuurlijk de geur van veiligheid en geborgenheid. De geur van Nina. Hij draait zich om en kijkt toe hoe zijn beschermeling, zijn surrogaat moeder, in kleermakerszit naar de jongeman staard. Speels kwispelend waggelde hij naar haar toe, neemt de punt van haar jas tussen zijn kleine scherpe witte tandjes en begint speels grommend te trekken. Nina kijkt, uit haar concentratie gebracht, verbaast naar de pup. Waarna Ghost begint te lachen:"Haha ik win!" zei hij zijn vuist schuddend als teken van zijn overwinning. Nina kijkt onschuldig op, pakte ondertussen de pup van de grond die nog steeds haar jas vast heeft en zegt gespeeld verontwaardigd: "Dat is niet eerlijk! Bran leide me af!" ze begint te grinniken en geeft Ghost een speelse zet die zijn tong naar haar uit stak. Ze ging weer zitten en nam de kleine grijs-bruine wolf op schoot. "Hij is wel gigantisch gegroeid he.. In die drie weken.." zei ze terwijl ze met haar vingers door de zachte puppy vacht kroelde. De jonge pup, opeens al zijn speelsheid kwijt, gaapt en nesteld zich op haar schoot terwijl Nina vertederd toe kijkt. Ghost kwam naast haar, tegen de boom aan, zitten en strijkt teder een pluk haar uit haar gezicht. Ze kijkt hem liefdevol aan, buigt voorover en kust hem.

"Ik hoop dat we er bijna zijn..." zei ze half in gedachten. Ze schoof wat opzij om tegen Ghost aan te zitten en dacht terug aan de 3 weken lange reis. Na dat ze Bran gevonden had waren ze, gelukkig, droog en vrij snel van de berg af gekomen. Toen begon de ellende pas. Het weer sloeg om. Dagen lang waren ze verplicht om door de regen te lopen. De dikke regendruppels maakte alles nat, glad en modderig. De bossen en velden, hun spullen en natuurlijk zijzelf ook. Nina werd er vreselijk chagrijnig van en kreeg allerlei vervelede stemmings wisselingen. Ze verbaasde zich erover dat Ghost het met haar had uitgehouden en dat nog steeds deed. Hij moest wel echt van haar houden. Ze glimlachte even bij die gedachte. Door al die regen hadden ze ook vaak slecht zicht waardoor ze niet altijd voedsel konden vinden maar ze hadden het overleefd. Toen het eindelijk gestopt was met regenen, waren ze op het volgende probleem gestuit. Een groot en drassig moeras. Door de regen was het moeras helemaal vol gelopen. Ze hadden dus twee keuzes. Één: door het moeras heen, om tijd te besparen met het risico vast te komen zitten. Of twéé: om het het moeras heen reizen, wat een stuk veiliger was maar wel veel meer tijd zou kosten. Uiteindelijk besloten ze, vlak langs de rand van het moeras er omheen te reizen. Nu, anderhalve week later, zaten ze droog en veilig, zo ver ze wisten dan, in het dennenbos bij het vuur. De vlammen likte over het droge droge stuk hout, dat Ghost er zojuist had opgelegd. Dromerig keek Nina toe, met de slapende pup in haar schoot. Het was inmiddels al donker en een nachtegaal zong eenzaam zijn nachtlied hoog in de boom. Ze zaten een tijdje in stilte, beide met hun eigen gedachtes bezig toen Nina opeens de stilte doorbrak. "Ghost.. Als het kon.. Als het mogelijk was en je zou de kans krijgen het te doen.. Zou je dan ooit met me.. willen trouwen?" vroeg ze zacht. Ze wist niet waarom ze het wilde weten, ze had zich daar nooit zo mee bezig gehouden. Waarschijnlijk was ze gewoon nieuwgierig. Ze keek op toen ze merkte dat het erg lang stil bleef. Ze glimlachte toen ze zag dat Ghost zijn ogen had gesloten. Voorzichtig stond ze op, legde de pup op zijn eigen plekje, een oud kleed, en pakte een deken die ze voorzichtig om Ghost heen legde. Vervolgens pakte ze haar eigen slaap spullen, legde ze naast Ghost neer en kroop er in voor de nacht.

De volgende ochtend werd Nina wakker door een kus op haar ene wang en een lik op haar andere. "aah wat een heerlijke ochtend groet.. Al heb ik toch liever de lippen dan de dierentong.." zei ze grinnikend waarna ze Ghost nog een kus gaf. Ze kroop uit haar bed, rekte zich gapend uit en wreef in haar ogen. Toen ze die weer opende schrok ze een beetje. De afgelopen weken had ze telkens dezelfde droom, of beter gezegd nachtmerrie, gehad. De nachtmerrie over het strand en het vreemde kind en Ghost die veranderde in haar verkrachter. Nu schrok ze omdat Ghost met zijn rug naar haar toe stond en haar herinnerde aan de droom. Een beetje beschaamd, om het feit dat ze schrikt van het beeld van haar geliefde schudde ze even haar hoofd. "nou kom op zeg, doe niet zo raar.." dacht ze bij zichzelf. Ze draaide zich om en liep met een rustige pas tussen de bosjes door naar de beek, met Bran waggelend achter haar aan. Bij de beek bukte ze op haar knieën, boog zich over het water en schepte met haar handen wat water in haar gezicht. Het water was vrij koud dus siste ze even van de schrik. "oei das nog best koud hoor" zegt ze tegen Bran die haar kwispelend, met een scheef kopje aan kijkt. Ze zucht even en kijkt om zich heen, naar het bos, als ze opeens de krijs van meeuwen in de verte hoort. Met grote ogen kijkt ze om. Verukt geeft ze een hoopvol gilletje, pakt Bran op die verbaast op kijkt, en rent door het bos richting het geluid. De bomen verminderen zich en hijgend rent ze een gras veld op die eindigt bij een steile klif. Met een glimlach van ongeloof en de pup in haar armen, staart ze naar de pracht die ze voor zich ziet. Haar lange bruine haar komt tot leven en danst met de zoute wind, die de lange lokken hun leven geeft. In een spontane dans wapperen ze om haar gezicht. Voor haar strekt zich, glinsterend in de zon, een azuur blauwe oceaan uit. De golven, met hun witte schuimranden slaan tegen de rotsen en rollen het prachtige lege, witte strand op, die overgaat in een rits groen en bomen, aan de voet van de lange kronkelende, geel gesteende klif. De krijsende meeuwen zweven met hun machtige spanwijdte over de warme wind. Een traan, van het lange staren, rolt over de wang van Nina. "We zijn er..." zegt ze opgelucht en vol nieuwsgierigheid. "Harena beach.."

vervolg van "a desperate living" in alvale. gereserveerd voor Nina en Ghost, maar staat ook open voor andere leden
Terug naar boven Ga naar beneden
Ghost

Ghost


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 22
Remission: Good

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptyma mei 27, 2013 12:05 pm

'Ha ik win!' werdt de stilte verbroken. Nina keek onschuldig naar de pup die met ze meereisde, terwijl Ghost zijn vuist ophoog gooide om zijn winst. Ze waren een spelletje aan het spelen en Nina had verloren. Gespeeld verontwaardigd zegt Nina "Dat is niet eerlijk! Bran leidde me af!" ze begint te grinniken en geeft Ghost een speelse zet die zijn tong naar haar uit stak. 'Haha blijkt ie mij toch aardiger te vinden!' Zegt Ghost plagerig terug. "Hij is wel gigantisch gegroeid he.. In die drie weken.." zegt Nina, wanneer ze met de pup op haar schoot gaat zitten. Van de speelse bui werdt de pup blijkbaar ineens moe, want plots nestelde de pup zich in op Nina's schoot. Ghost ging naast Nina zitten en streek zachtjes haar haar recht. Teder geeft Nina hem een kus.

Eerst had Ghost het geen goed idee gevonden om de pup mee te nemen, maar naarmate hij groeide bleek het een sterk dier te zijn. Het mocht dan wel een echte mond (of in dit geval bek) te voeden zijn, Het dier bleek uiterst goed te zijn in voedsel zoeken. Ghost had hem al snel geleerd om aan te geven wanneer de pup voedsel rook. Ook was het dier een prima metgezel voor Nina, want ze bleek er erg blij van de worden wanneer het beestje haar aandacht wilde. Ghost was blij dat Nina hem negeerde, toen ze hem mee wilde nemen. Al snel had ze de pup Bran genoemd en was het diertje overal waar hij en Nina gingen.

"Ik hoop dat we er bijna zijn..." Zei Nina aan beetje afwezig. Ze kroop wat dichter tegen Ghost aan. De reis was zwaar geweest, ze hadden door een moeras gemoeten. Nina was het duidelijk het zwaarste gevallen. het reizen en het slechte weer hadden Nina erg toegetakeld. Ieder moment kon ze van blij naar boos gaan, of juist verdrietig. Gelukkig kon de kleine pup haar opvrolijken 'We hebben in ieder geval al een heel stuk erop zitten... het zal denk ik niet lang meer duren.' Zei Ghost, terwijl hij een stuk hout op het vuur plaatste. Ghost ging moe weer bij Nina zitten. "Ghost.. Als het kon.. Als het mogelijk was en je zou de kans krijgen het te doen.. Zou je dan ooit met me.. willen trouwen?" Vroeg Nina hem uit het niets. Ghost hoorde het ergens ver weg nog, maar voor het doordrong dat hem iets gevraagd werdt viel hij in slaap.

Ghost werdt duidelijk als eerste wakker en stond voorzichtig op. Bran was al wakker en kwam snuffelend op hem af gelopen, terwijl zijn staart vrolijk heen en weer bewoog. Ghost zag Bran op Nina af lopen en besloot om Nina meteen maar wakker te maken. Met een kus op Nina's wang werdt ze wakker, terwijl Bran haar andere wang likte. "Aah wat een heerlijke ochtend groet.. Al heb ik toch liever de lippen dan de dierentong.." zei ze grinnikend waarna ze Ghost nog een kus gaf. Ghost pakte een stok op 'Bran! PAK!' Ghost slingerde de stok weg en Bran rende er snel achteraan. Ondertussen hielp Ghost Nina overeind. Ghost draaide zich op naar het vuur, dat hij met wat zand probeerde te doven. Bran kwam nu de stok rennend terug brengen. Ghost knielde en begon een beetje met de pup te stoeien. De 2 waren aan het stoeien om de stok, waarbij Bran flink wat uithalen naar Ghost maakte. Het leek er heftig aan toe te gaan, maar de pup sloeg niet met zijn klauwen naar Ghost.

Na het stoeien doofde Ghost het vuur helemaal en liepen ze richting de beek, die ze al een paar dagen volgden. Een beek of rivier loopt nou eenmaal altijd richting zee. Bij de beek bukte Nina zich en gooide wat water in haar gezicht. "oei das nog best koud hoor" Ghost grinnikte een beetje. Ghost deed het altijd iets anders als Nina. Ghost hurkte en steunde op zijn handen. Ghost haalde diep adem en stak zijn hoofd in het water. Snel haalde hij zijn hoofd uit het water. 'Whah!' Ghost slaakte een zachte kreet, waarna hij met zijn handen zijn haar door elkaar schudde. Na wat met zijn hoofd te schudden, zat zijn haar weer zoals elke dag, stekelig en rechtop. Zijn motorkap en capuchon had hij al niet meer gedragen, sinds ze uit het moeras waren gekomen. Deels omdat het toen pas droog was geworden. Plots geeft Nina een gilletje en Ghost keek meteen alert naar haar. Nina was ergens heel vrolijk van geworden, want ze stond blij op en baande zich een weg door de bomen heen. Ghost volgt haar snel, voordat hij haar kwijtraakt. Wanneer hij Nina ziet staan, ziet hij achter haar een gigantisch strand. "We zijn er... Harena Beach" zegt Nina blij. Ghost slaat zijn armen om haar heen en kijkt zelf ook vrolijk naar het strand.

Het leek alsof hier niets aan de hand was. Hier waren nog dieren te zien, Meeuwen, krabben, vissen, van alles liep er hier rond. Ghost was blij dat hij eindelijk weer leven om zich heen zag. Niet dat Nina en Bran hem niet genoeg waren, het idee van een levendige omgeving was gewoon geweldig. Ghost had het idee dat dit onderdeel zou worden van iets belangrijks, al wist hij nog niet wat. Samen met Nina liep hij een stukje langs de klif. Na een paar minuten lopen, konden ze via een trap naar beneden. De trap was nog in goeie staat, omdat het stalen treden waren. Ghost rende snel de treden af. Beneden aangekomen, deed hij snel zijn tas weg en keek verzot rond. Blij als een kleine jongen zag hij dat Bran bij hem rond dartelde. 'Kom Bran!' Ghost zette een sprintje aan. Alsof er niks aan de hand was in de wereld, speelde Ghost met Bran. Na een tijdje stopte Ghost plots en Lachte om hoe Bran, die niet gewend was aan zand, Stuntelde om snel stil te staan. Ghost begon nu zijn weg terug, richting Nina. Bij haar aangekomen liep hij een keer vrolijk om haar heen. Snel pakte Ghost haar vast en tilde haar even de lucht in. 'Pff wat is het fijn om hier te zijn. Niet meer reizen, een prachtig uitzicht en een landschap dat lijkt op een perfecte wereld. Nu nog een mooi onderkomen voor mij en mijn prachtige Roosje en het zou perfect zijn.'

Ghost had een plekje uitgekozen om lekker uit te rusten. Op zijn gekozen plek had hij een soort zandmuur voor de wind gemaakt en een kuil, waar Hij en Nina konden relaxen. Nu dit klaar was, besloot Ghost om een vis te gaan vangen. Hij pakte een stevige tak, die niet te zwaar was, en maakte daar met een stuk touw en een stukje staal een hengel van. Veel ving hij niet met de handgemaakte hengel, maar na een uur had hij toch twee redelijke vissen gevangen. Buiten het zicht van Nina, sloeg hij de vissen dood. 'Bedankt voor het bijten visjes... jullie laatste maaltijd betekend mijn volgende.' Ghost toonde de vissen aan Nina en begon ze snel schoon te maken. Dit deed hij zorgvuldig bij het water, om bloedsporen te vermijden. het skelet, de kop en de staart gooide hij ver de zee in. Terug bij Nina maakten ze samen een vuur en maakten de vis zorgvuldig klaar. 'Pfff wat heb ik dit leven gemist zeg... zonnetje, vuurtje, strand en niet te vergeten een knappe meid aan me zij.' Ghost keek speels naar Nina, die naast hem zat. Hij gaf haar vrolijk een kus. 'En wat vind jij van het strand? Net zo mooi als je had gedacht?' Vroeg Ghost nieuwschierig
Terug naar boven Ga naar beneden
Nina

Nina


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 24
Remission: Neutral

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptyza jun 01, 2013 5:41 pm

Nina keek vertederd toe hoe Ghost over het prachtige strand rende, met de kleine pup achter zich aan. Ze bleef even met haar armen over elkaar toekijken, onder aan de trap. Hij kwam terug rennen en tilde haar even de lucht in, waardoor Nina verrast gilde. “Pff wat is het fijn om hier te zijn. Niet meer reizen, een prachtig uitzicht en een landschap dat lijkt op een perfecte wereld. Nu nog een mooi onderkomen voor mij en mijn prachtige Roosje en het zou perfect zijn.” Nina bloosde voor zijn vleierij, omhelsde Ghost en pakte zijn handen vast. “Ik hoop zeker dat we iets kunnen vinden waar we een tijdje kunnen blijven.. Ik heb het gevoel alsof er iets belangrijks gaat gebeuren hier..” zei ze terwijl ze om zich heen keek. De kleine pup kwam op dat moment uitgeput hijgend aan waggelen. “oowh mijn kleine mannetje.. heeft hij je helemaal buitenadem gemaakt.. kom maar hoor..” zei bukte zich en pakt de kleine grijze pup op, die haar meteen enthousiast bij haar keel likte.

Ze hadden een tijdje over het strand gelopen toen Ghost een goede plek had gevonden om even te rusten. Hij maakte een zandmuur en een kuil waar ze in konden zitten, terwijl Nina hun tassen opzij legde. Toen Ghost klaar was met de muur liep ze naar hem toe. “Goed idee, handsome..” en ze drukte een kus op zijn lippen. Ze keek hem even glimlachend aan en ging toen in de kuil zitten. Ghost kondigde aan dat hij ging vissen en liep weg met een tak. Op het moment dat hij weg liep kreeg Nina opeens een sterk gevoel van Déjà vu. Haar gedachte dwaalde af in de verte, diep in een vergeten herinnering.

Ze zat, in haar velgekleurde bikini op haar badhanddoek, op het strand. Een tweede handdoek om haar heen geslagen, tegen de kou. De handdoek naast haar was leeg. De eigenaar van die handdoek stond een paar meter verderop, vlak voor de kustlijn. Hij stond in zijn korte broek, blote bast, de wind door zijn korte zwarte haar met zijn rug naar haar toe. De oranje zon vlak boven de oceaan. Zijn arm slingerde een platje steentje over het stille water en ketste een paar keer voor dat het de waterspiegel doorbrak en verdween in het donkere water van de zoute zee. Ze zag de zorgen en pijn in hem. Hij zuchte diep en draaide zich om. Met haar armen om haar benen geslagen keek ze toe hoe hij, fronsend naar de grond starend, terug kwam lopen. “hee.. is er iets?” vroeg ze zacht toen hij bij haar aankwam, ook al wist ze het antwoord al. “Nee..nee.. niks. Ik zat gewoon even in gedachten” hij plofte naast haar neer op de handdoek en zij ging tegen hem aan liggen. Hij sloeg zijn arm om haar een en samen keken ze, in stilte, toe hoe de zon verdween in de stille golven. Het was erg romantisch en intiem, maar het was niet het juiste moment.. De wereld was in problemen.. Er was geen tijd voor romantiek. En toch leken het volgende dat ze zei zo juist. “Je weet toch dat ik van je hou he.. Met heel mijn hart..” ze draaide zich half om, om hem aan te kijken en zag hem verzonken in zijn gedachtes voor zich uit staren… “Jonathan…?”

“Jonathan…” zei herhaalde Nina zacht. Ze wist niet waar deze herinnering vandaan kwam en was in de war. Wie was die Jonathan? Ze had hem herkent als haar verkrachter, maar dat kon niet kloppen. Dat zou niet passen in het verhaal. “Jonathan..” dit keer zei ze het iets harder. Misschien hielp het wel om haar gedachtes op een rijtje te zetten en deze rare hersenspinsels te verklaren. Op hetzelfde moment kwam Ghost net aanlopen en Nina hoopte dat hij haar niet gehoord had, uit angst dat hij vragen zou gaan stellen die ze niet kon beantwoorden. Al betwijfelde ze het dat hij niks had gehoord. Die jongen had een super gehoor. Ze keek op en prijsde hem terwijl hij de vissen liet zien. “Hmm lekker dat heb ik al super lang niet meer gegeten.” Zei ze blij. Nina pakte alvast wat spullen voor het eten terwijl Ghost de vissen schoonmaakte. Nadat ze het vuur hadden gemaakt en de vis lekker boven het vuur hing te bakken zei Ghost speels “Pfff wat heb ik dit leven gemist zeg… zonnetje, vuurtje, strand en niet te vergeten een knappe meid aan me zij.” Hij gaf haar een kus. “Oh.. ik wis niet dat jij vaker met knappe meisjes op het strand ben wezen kamperen..” ze keek hem met opgetrokken wenkbrauwen en een speelse glimlach aan. “En wat vind jij van het strand? Net zo mooi als je had gedacht?” vroeg Ghost. Nina aaide Bran die zat te spelen met een takje. “Ik weet niet wat ik had moeten verwachten.. Het is zeker een mooi strand. Ik snap ook wel waarom mensen het niet hebben vergald met de oorlog. Wie weet zijn er een paar kilometer verderop toch nog een beetje oorlogsresten te vinden.. maar naar wat ik met herinner is het zeker net zo mooi.” Ze keek hem even glimlachend in zijn ogen. “Ik denk .. dat ik hier al eerder ben geweest.. het is vreemd.. ik had net een hele aparte herinnering.. met iemand.. ach laat maar zitten.. het is niet belangrijk.” Zei ze terwijl ze fronsend voor zich uit staarde. “Wat zullen we zo doen? Zullen we straks verder gaan? opzoek naar een plek om te overnachten? Of blijven we een nachtje hier? Zeg jij het maar. Jij neemt de beslissingen… chief..” en ze gaf speels een zacht zetje met haar schouder. “Ik denk zelf dat we het beste zo verder kunnen gaan. Het is nog best vroeg en we komen vast wel iets tegen. Dit strand was een behoorlijke trekpleister vroeger en aangezien het zo groot is, zijn er vast wel restaurants of uitkijk posten ofzo in de buurt.” Ze stond op om de vis te draaien. Ze pakte haar tas erbij en vond het oude fotoboek dat ze mee had genomen uit Alvale. Ze opende de eerste bladzijde en zag de familie foto van de blonde vrouw. Leunend tegen Ghost bladerde ze rustig en aandachtig kijkend naar de foto’s door het boek. Ergens midden in het boek zat een grote foto. Het was een groeps foto van een klas, waarschijnlijk van school. De kinderen op de foto waren in de leeftijd van 16 jaar en stonden allemaal op een rij. Nina bekeek elk gezicht en vond het blonde meisje, de vrouw uit het huis. “Krijg nou wat.. Dit.. ben ik dat?” vol verbazing keek ze naar het meisje dat naast de blonde stond. Ze keek verbaast naar Ghost, alsof hij een verklaring kon geven. “Dat kan toch niet? Moet je kijken!”Ze liet de foto aan hem zien..

Terug naar boven Ga naar beneden
Ghost

Ghost


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 22
Remission: Good

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptyma jun 03, 2013 11:05 am

“Pfff wat heb ik dit leven gemist zeg… zonnetje, vuurtje, strand en niet te vergeten een knappe meid aan me zij.” Hij gaf Nina een kus “Oh.. ik wis niet dat jij vaker met knappe meisjes op het strand ben wezen kamperen..” Antwoordde Nina, gespeeld verontwaardigd. "Haha nou het deel van een mooie meid aan me zij is inderdaad een leuk nieuw stukje, zei Ghost. Hij trok haar lekker tegen zich aan. “En wat vind jij van het strand? Net zo mooi als je had gedacht?” Vroeg hij haar. Nina aaide Bran die zat te spelen met een takje. “Ik weet niet wat ik had moeten verwachten.. Het is zeker een mooi strand. Ik snap ook wel waarom mensen het niet hebben vergald met de oorlog. Wie weet zijn er een paar kilometer verderop toch nog een beetje oorlogsresten te vinden.. maar naar wat ik met herinner is het zeker net zo mooi.” Ze keek hem glimlachend aan, terwijl ze dat zei. “Ik denk .. dat ik hier al eerder ben geweest.. het is vreemd.. ik had net een hele aparte herinnering.. met iemand.. ach laat maar zitten.. het is niet belangrijk.” Zei ze terwijl ze fronsend voor zich uit staarde. “Wat zullen we zo doen? Zullen we straks verder gaan? opzoek naar een plek om te overnachten? Of blijven we een nachtje hier? Zeg jij het maar. Jij neemt de beslissingen… chief..” en ze gaf speels een zacht zetje met haar schouder. “Ik denk zelf dat we het beste zo verder kunnen gaan. Het is nog best vroeg en we komen vast wel iets tegen. Dit strand was een behoorlijke trekpleister vroeger en aangezien het zo groot is, zijn er vast wel restaurants of uitkijk posten ofzo in de buurt.”
Ghost lachte even toen ze hem chief noemde. 'Ik denk dat het een slim idee is om in ieder geval een dak boven ons hoofd te hebben. Bovendien, waarom zouden we hier blijven of een hut maken als er hier genoeg huizen en gebouwen in de buurt zijn. Al moeten we wel oppasen dat we niet iemand anders huis binnendringen... wie weet of hier andere mensen leven...' Nina was ondertussen bij hem komen zitten en bladerde door een of ander fotoboek. 'Waarom heb je dat nou meegenomen?' vroeg Ghost verbaasd. Plots zei Nina “Krijg nou wat.. Dit.. ben ik dat?” Ghost keek op naar de foto en keek even langs de mensen. 'Ze lijkt in ieder geval wel op jou... maar herken je de foto niet? want anders lijkt het me sterk dat het dezelfde foto is...' Ghost keek even naar Nina als vergelijking met de foto. 'Kijk anders even verder... misschien is het toeval dat ze op die foto op je lijkt.'

Even later, nadat ze klaar waren met eten, besloten ze om samen het strand af te lopen. Bran liep een klein stukje van ze af. Bran zag er, zoals altijd, erg vrolijk uit. Nina leek altijd vrolijk te worden, wanneer ze hem zag. In de verte zag Ghost een restaurantje staan. 'Zullen we naar dat restaurantje gaan en daar uitrusten?' Het was niet echt een vraag, maar meer dat Ghost zei wat hij van plan was om te doen. Ondertussen slingerde Ghost een tak weg, waar Bran maar al te graag achteraan begon te rennen. Even droomde hij weg over hoe het leven hier zou worden. Ghost dacht aan alles wat ze hier misschien wel op konden bouwen. zouden hij Nina en Bran samen een mooi leven kunnen krijgen hier op Harena beach... het was een vraag die hem zwaar viel, maar hij graag wilde uitvinden.

De wind op het strand was een fijn gevoel, het voelde alsof het strand met ze meeliep na hun zware tocht. Op zoek naar een huis, liet Ghost zich meevoeren door de wind. zachtjes en heel subtiel streelde de wind langs zijn lichaam, alsof het hem gerust wilde stellen. Wanneer hij de wind over zijn rechter arm voelde aan, liep Ghost een klein stukje naar links. en wanneer de wind zijn linker arm streelde, ging hij dan ook naar rechts. Dromerig keek Ghost voor zich uit. Plots ziet Ghost dat hij een paadje op aan het lopen is, half verborgen vanaf het strand. Hij kijkt op naar Nina, of die nog steeds met hem meeloopt.

Wanneer Ghost een bocht omloopt, ziet hij een groot gebouw staan. een stevig stalen hek staat om het gebouw heen. Binnen het hek staan 2 grote pick-up's 'hmm' mompelde Ghost tegen zichzelf 'Misschien vinden we hier wel wat mooie spullen binnen...' Snel loopt Ghost naar Nina toe 'Wil jij even hier buiten wachten met Bran? Ik wil hierbinnen kijken voor sleutels van het hek.' Even keek hij in Nina's ogen. 'Misschien is dit ook wel een perfect optrekje, als ik de sleutels vind. ALS ik de sleutels vind...' Even pauzeerde Ghost. 'Een stevig hek... een sterk uitziend gebouw, goed verscholen voor nieuwsgierige mensen... lijkt mij een uitstekende plek voor ons.'

Ghost liep naar het hek toe, waar hij, met wat moeite, overheen kon klimmen. Binnen het hek keek hij nog even om en glimlachte naar Nina. 'Ik ben zo terug!' zei hij geruststellend. Hij keek rustig rond, naar een weg naar binnen. 'Ok alleen sleutels... dan kan Nina ook naar binnen.' Ghost keek naar open ramen of open deuren. Helaas had hij geen geluk. de eerste deur zat op slot, de tweede deur leek niet op slot te zitten, maar ging niet open. De laatste deur werkte ook niet mee en zat ook op slot. Ghost zag nu dat er een klein balkon-achtig stuk aan het gebouw zat, waar hij heeel misschien bij zou komen. Maar hiervoor moest hij vanaf een van de pick-up's een grote sprong maken. Ghost klom op de Pick-up en haalde diep adem. Het leek vanaf hier een stuk dichterbij, dan van waar hij net stond. Een kleine aanloop en met een krachtige sprong pakte Ghost de rand vast. Vanaf hier klom Ghost met wat moeite over de railing heen. Ghost probeerde de deur naar het balkon, maar ook deze gaf niet mee. Een stukje boven zich, zag hij echter een raam op een kier staan. Ghost klom voorzichtig naar boven en kon het raampje met een mes openen. Met het mes wrikte hij een haakje los, zodat het raam nu wijd open kon. Ghost kon door het raam heen naar binnen. Eenmaal binnen keek hij rond. De kamer waar hij in stond was interessanter dan hij in eerste instantie had verwacht. Ghost stond in een controlekamer, naar zijn idee. Een grote radio stond op een tafel. Deze werkte dan wel niet meer, maar dit duidde aan dat dit een belangrijke kamer was. Na een aantal laatjes te hebben doorzocht had Ghost nog steeds niks gevonden. Ook de kasten hadden geen sleutels. Ghost liep naar beneden, naar de begaande grond. Plots kon hij zichzelf wel voor zijn kop slaan. Bij de uitgang zag Ghost een kastje hangen. 'Daar moeten de sleutels zijn! waar anders...' Toen Ghost het kastje zonder problemen open kon maken, zag hij een hele rij met sleutelbosjes hangen. Stuk voor stuk gelabeld met een naam. 'Tuurlijk... waar anders de sleutels hangen, dan de plek waar mensen binnen komen' Ghost pakt de grootste sleutelbos uit het kastje. Wanneer hij naar de deur loopt kijkt hij naar het slot, om vervolgens een bijpassende sleutel te zoeken. Na drie sleutels te hebben geprobeerd schiet het slot open.

Ghost opent de deur en loopt naar buiten, waar hij Nina roept. Ondertussen maakt hij Het hek ook open. 'Nina? ik heb de deur open! kom je ook binnen een kijkje nemen?' Ghost zag Nina niet direct, maar ze was waarschijnlijk dicht bij genoeg om hem te horen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Nina

Nina


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 24
Remission: Neutral

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptyvr jun 14, 2013 10:56 am

”Kijk anders even verder… misschien is het toeval dat ze op die foto op je lijkt.” Ze sloeg de volgende bladzijde om. Weer een foto.. met de blonde vrouw. Ze stond glimlachend met haar arm om de vrouw die precies op Nina leek. Ze keken blij in de camera, op de achtergrond een pretpark, en hadden duidelijk de grootste lol. Nina vond het té toevallig. Dit kon gewoon niet. Je kon de gezichten nu veel beter zien en ze waren duidelijk een stuk jonger dan zijzelf nu was. Ze kreeg er kippenvel van. Dezelfde heldere blauwe ogen, dezelfde slag in het lange bruine haar, zelfs de kleine moeder vlek op haar linker slaap, precies op dezelfde plek. Nina begreep er niks van. Het was alsof ze naar haar verleden staarde maar dat was niet mogelijk. Ze kon zich niks van deze blonde vrouw herinneren maar de twee op de foto waren duidelijk heel close. De foto zat alleen vast bij de bovenste punten dus draaide ze hem om. “Daisy en Maggie bij pretpark” stond er met hanenpoten opgekrabbeld. Geen datum of iets. Alleen dat zinnetje. Ze keek weer naar de foto en voelde opeens een gigantische harde bonk in haar hoofd die zich langzaam zachter herhaalde. “aah” kreunde ze zacht. Ze drukte haar hand tegen haar voorhoofd en kneep haar ogen dicht. Haar hoofd bonkte zacht na. De hoofdpijn was zo snel als het kwam ook weer verdwenen. Bezorgt keek ze om, hopend dat Ghost het niet had gezien maar die was bezig met zijn spullen. Ze klopte het zand van het fotoboek, die ze had laten vallen en opende hem.
 
Van schrik ademde ze snel in en keek vol gemengde gevoelens naar een andere foto. Op de foto stond het meisje, haar evenbeeld. Ze had haar armen om de nek van lange man. Zijn zwarte haar stond piekerig omhoog en hij hield haar stevig tegen zich aan terwijl ze elkaar kuste. Met een trillende hand veegde ze over de foto alsof dat het beeld kon verklaren. Dit was weer dezelfde man… de man die haar had verkracht… de man waar ze nachtmerries van had .. en de man uit haar vreemde herinnering. Haar hart begon sneller te kloppen van spanning en ze slikte een brok in haar keel weg. Wat was dit toch…? Ze kon het niet verklaren.. waar kwam deze foto vandaan? Wie was die man en nog belangrijker.. wie was dat meisje? Was ze het wel? Wie weet had ze wel een verloren tweelingzus waar ze niks vanaf wits.. maar het was duidelijk haar gezicht. Háár gezicht.
 
Ze merkte maar net op tijd dat Ghost naar haar toekwam en sloeg gouw het boekje dicht. Ze wist niet of hij het wel zo leuk vond als hij zag hoe een meisje, dat precies op haar leek, een vreemde jongen zoende. Ze stopte het vlug in haar tas, hopend dat hij haar vreemde gedrag niet had opgemerkt.
 
Later die middag, na het eten, liepen ze over het strand. Nina hield Bran op haar arm en Ghost liep, genietend van de natuur, voor hen. Ze wenste dat zei dat ook kon maar ze bleef maar piekeren over de foto en alle vreemde dingen die ze had ontdekt. De vreemde bonk in haar hoofd kon ze ook niet verklaren. Daar naast moest ze ook nog denken waar ze de nacht kon doorbrengen. Ze baalde er nogal van dat het restaurantje helemaal afgesloten was, omdat het misschien een goede plek had kunnen zijn voor de nacht en misschien zelfs langer. Maar de deuren gaven niet mee, de ramen waren dicht gespijkerd en het terras was helemaal leeg gehaald, dus na wat rust zijn ze maar weer verder gegaan. Nina merkte op dat Ghost een beetje van links naar rechts zwenkte. Hij leek bijna wel dronken en ze begon te grinniken. Hij keek haar even aan en liep vervolgens door. Nina merkte toen pas dat ze op een soort verborgen pad liepen. Nieuwsgierig begon ze sneller te lopen. Ghost springt met grote stappen het hellende paadje op en verdwijnt om de bocht. Nina zet Bran op de grond, die aan het wiebelen was nu Ghost uit het beeld is, en ziet hoefafdrukken in het zandpad. Ze zijn nog vers en lopen ook het pad op. Zo te zien maar één dier. Het kan ook een eenzame ezel of paard zijn maar toch vindt ze het verdacht.
Als ze weer bij Ghost aankomt, ziet ze het grote gebouw met het hoge hek er om heen. “…isschien vinden we hier wel wat mooie spullen binnen…” hoort ze hem nog net zeggen. Ze kijkt hem even onzeker aan. Dat hek geeft haar het gevoel alsof het niet helemaal veilig is daar binnen. Ghost komt op haar aflopen “wil jij even hier buiten wachten met Bran? Ik wil hierbinnen kijken voor sleutels van het hek.” Nina kijkt hem verbaast en bezorgt in zijn ogen. “Misschien is dit ook wel een perfect optrekje, als ik de sleutels vind. ALS ik de sleutels vind…” hij blijft even stil. “Een stevig hek… een sterk uitziend gebouw, goed verscholen voor nieuwsgierige mensen… lijkt mij een uitstekende plek voor ons.” Nina glimlacht even van verliefdheid omdat hij daar aan denkt. Ze pakt zijn handen vast, kijkt twijfelend naar het gebouw, kijkt dan weer in zijn heldere ogen en knikt dan vast besloten. “oké.. maar wees asjeblieft heel voorzichtig… ik wil jou nog niet kwijt.. en ik vertrouw het niet helemaal.. maar als jij denkt dat het veilig is ..” ze drukt even vlug een kus op zijn mond. “Als er wat gebeurt, moet je me meteen waarschuwen! Belooft?”
 
Met haar armen om zichzelf heen geslagen kijkt ze een beetje angstig toe hoe Ghost over het hek klimt. Als hij weer op de grond staat durft ze pas weer haar adem uit te blazen en loopt gauw naar het hek waar ze haar vingers om het hekwerk slaat. Hij kijkt haar nog even glimlachend aan en zegt gerust stellend “Ik ben zo terug!” hij draait zich om en loopt van haar weg. “wees voorzichtig..!” roept ze hem nog na.
 
Ze ziet hoe Ghost zijn weg naar binnen vindt en blijft alleen achter. Opeens realiseert ze zich dat Bran niet bij haar is. Verschrikt kijkt ze op zich heen. “Bran!... Braaan! … fiiiiiiiiiiew..” roept en fluit ze. Ze hoort zijn kleine blaf niet ver bij haar vandaan en loopt richting het geluid. “Bran.. Kom hier..!” ze ontwijkt bosjes en bomen en tot ze de pup op een openplek ziet zitten. Zijn kleine staartje veegt kwispelend over de grond en hij kijkt geïnteresseerd naar iets. Nina stapt de openplek op en blijft stokstijf staan. Bran kijkt even om met een scheef kopje en loopt waggelend naar Nina toe. Verstijfd kijkt ze naar een groot zwart paard. Hij heeft hoge slanke pezige benen en een gespierde romp. Zijn gespierde nek wordt versierd met dikke golvende zwarte lange manen. Het is een machtig maar mooi dier en is opgezadeld met een zwarte leren hoofdstel. Op zijn rug ligt een groen dekje met daarop een zwarte leren zadel. Langs zijn flanken hangen twee volle zadeltassen en achter het zadel nog een opgerolde deken. Het dier briest en draait zijn oren naar haar toe. Vóór het dier, met zijn rug naar haar toe, staat een man.
 
De man past perfect bij zijn grote rijdier, die anderhalf kop boven hem uit steekt. Hij draagt zwart glimmende rijschoenen met daarop zwartgrijze chaps* die, over zijn donkerblauwe broek, tot net onder zijn knieën komen. Zijn luchtige zwarte overhemd wappert zacht in de wind. En om het plaatje af te maken draagt hij zijn lange zwarte golvende haar, zeker tot voorbij zijn schouders, in een staart. Een koppige strengel is het elastiekje ontsnapt en wiegt zacht heen en weer. De man heeft brede schouders en Nina kan van hier zien dat hij lang en gespierd is. Niet bufferig maar wel groot. Zijn hoofd is gebogen en hij lijkt triest. Hij ademt regelmatig in en uit. Met zijn ene hand heeft hij de teugels vast en toch maakt hij geen aanstalten om het paard te bestijgen. Nina blijft, een beetje overdonderd door het paard, staan en houd zich stil. Ze weet dat de man haar al heeft gehoord en vraagt zich af waarom hij niets zegt of doet.
 

“Ik…” begint Nina voorzichtig maar ze wordt snel door de man afgekapt. “SSSHT” sist hij zonder zich om te draaien. Ze kijkt hem verbaast en nogal beledigend aan. “Pardon..!” zegt ze geïrriteerd. In de verte hoort ze de stem van Ghost die haar roept, maar ze loopt niet terug. “Hier ben ik..!” roept ze over haar schouder, zonder haar ogen van de man af te halen. Ze ziet dat de man diep adem haalt en hoort Bran door de bosjes piepend van blijdschap naar Ghost rennen, die door de bosjes nadert. Opeens draait de man zich langzaam om, wat Nina snel rechtop laat staan. Hij blijft nog naar de grond staren, met zijn ogen dicht geknepen, maar Nina herkent hem meteen. Ze voelt het bloed uit haar gezicht wegtrekken. “Wat doet hij hier!? Waar komt hij vandaan?!” het gezicht uit haar dromen, uit haar herinnering en de foto. Hij opent zijn ogen en Nina kijkt recht in de vel blauwpaarse ogen, die gevuld zijn vol met pijn, verdriet, woede, eenzaamheid en heel veel verwarring. Met een klap komt het bonkende gevoel weer in haar hoofd. Dit keer blijft het bonken en voelt ze de druk in haar hersenen stijgen. Op dat moment komt Ghost op de open plek. Ze weet niet wat er nu zal gebeuren. Ze kent Ghost en hij zal waarschijnlijk elk moment zijn zwaarden trekken, maar dat kan ze niet zeggen van de man. Wie weet knalt hij ze wel neer met een of ander verborgen pistool. Hij kijkt haar nog steeds intens aan, zijn ogen flitsen naar Ghost en weer terug naar haar. Met zijn lage stem, vol emotie zegt hij “Heb je me voor dit… jochie verlaten…?” zijn ogen vullen zich met tranen. Nina merkt het niet maar haar ogen worden ook langzaam waterig. “waarom..?” zijn stem loopt over van emotie. “Ik heb je nodig..” hij blijft hangen in zijn worden en Nina slikt gespannen de prop in haar keel weg. “Ik houd van je..” Nina zet grote ogen van verbazing op. Ze weet niet wat ze zeggen moet en wat Ghost hier van vind dus blijft ze, net als de man, stil. 
Terug naar boven Ga naar beneden
Ghost

Ghost


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 22
Remission: Good

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptydo jun 20, 2013 3:24 am

“Hier ben ik..!” Roept Nina. De toon beviel hem meteen al niet. Normaal zou ze meteen zijn gekomen. rustig, maar overal op lettend, loopt ghost naar Nina toe. Bran laat hem even schrikken, omdat hij zo snel door de bosjes op hem af rent. Zenuwachtig loopt het beestje om hem heen en steeds rent hij een stukje in de richting waar hij vandaan was gekomen. Ghost loopt snel een stukje verder, maar had nu een werpmes en zijn bijl vast. Wanneer hij aankomt bij de open plek ziet hij Nina meteen staan. De man voor haar was echter een onbekende en Ghost hield hem dan ook scherp in de gaten. De man zag er verdrietig uit. Toen de man zijn kant op keek was Ghost bereid om ieder moment zijn dolk te gooien en te vechten. Ghost wilde de man meteen ondervragen, maar Ghost nam de situatie in zich op. Het terrein was vlak hier, maar op nog geen meter afstand waren al verschillende bosjes en bomen. plots zegt de man verdrietig “Heb je me voor dit… jochie verlaten…?”. Ghost is verbaasd dit te horen. “waarom..?” het klonk een beetje gebroken “Ik heb je nodig..” even is het pijnlijk stil. “Ik houd van je..”


Ghost schat de situatie in, De man was emotioneel en de tranen zouden hem een beperkt zicht geven. Echter zag ook Nina er emotioneel uit. Ghost had tot noch toe een klein stukje van Nina af gestaan, maar hij liep nu naar Nina toe en ging deels voor haar staan. 'Gaat het een beetje Nina?' vroeg hij, zonder weg te kijken van de man. 


'Wat doe je hier en wat wil je van Nina? En een betere vraag... WIE BEN JE?! hoe durf je te zeggen dat ze je heeft verlaten?' Vroeg Ghost de man. De man was groot, groter dan Ghost was. Het was intimiderend hoe hij daar rustig stond, maar Ghost liet zich nooit uit het veld slaan door zoiets. 'Nina ken je deze man ergens van? want ik snap het niet helemaal.' De man bracht zijn arm naar zijn jas. 'WAAG HET EENS!' Ghost maakte een dreigende beweging met zijn werpmes. 'Waag het eens een wapen te trekken!' vulde Ghost nu aan. De man hield zijn hand stil.
Terug naar boven Ga naar beneden
Nina

Nina


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 24
Remission: Neutral

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptydo jun 20, 2013 6:43 am

Ze keek de man niet begrijpend aan en hij keek haar aan met een blik, alsof hij iets duidelijk wou maken. Ondertussen was Ghost beschermend voor haar gaan staan. “Gaat het een beetje Nina?” vroeg Ghost. Nina reageerde niet meteen. Ze was helemaal in de war. Niets klopte meer en haar hart roffelde vreemd tegen haar ribben. Ze kon niet meer weg kijken uit de ogen van de man. “..ja.. ja .. ik ben… oké..” zei ze toch een beetje twijfelachtig. Ze was alles behalve oké. Haar hoofd klopte nog steeds en ze begon zich allemaal dingen te herinneren.. dingen die ze op een of andere manier was vergeten of waren vervangen.. dingen die allemaal te maken hadden met die man.. Jonathan…
 
“Wat doe je hier en wat wil je van Nina? En een betere vraag… WIE BEN JE?! Hoe durf je te zeggen dat ze je heeft verlaten?” Nina voelde paniek opborrelen in haar onderbuik. Wat nou als deze situatie uit de hand liep.. wat nou als er iemand gewond zou raken. De man richten zich nu tot Ghost en zijn uitdrukking veranderden een beetje. Hij keek lichtelijk geïrriteerd en rechte zijn rug om zijn lengte te verduidelijken. Niet dat het veel zin had. Ghost bleef nog even zelfverzekerd staan en verroerden geen spier. Nina ook niet, uit angst.
 
”Nina ken je deze man ergens van? Want ik snap het niet helemaal.” Voor ze Ghost kon beantwoorden schreeuwde hij opeens “WAAG HET EENS!” en maakte een dreigend gebaar naar de man, die blijkbaar had bewogen en nu doodstil bleef staan. “NEE!” als een reflex sprong Nina langs Ghost en ging voor de man staan. Haar ogen stonden wagenwijd open en ze ademde luid. Ze zag de verwarring in de ogen van Ghost en staarde elkaar aan. De man keek ook even geschrokken naar de twee en stapte opeens naar voren. Hij ging voor Nina staan, net zo beschermend als Ghost net had gedaan bij haar.
 
“Oké jij wilt dus weten wie ik ben?” zei de man voorzichtig om duidelijk te maken dat hij niks van plan was “mijn naam is Jonathan Wright. Ik was een Luitenant in de 3de wereld oorlog.” Hij hield zijn handen lag en verspreid. Ik ben geboren in London. Ik ben hier, omdat ik opzoek was naar mijn vrouw.. Maggie..” en hij maakte een subtiel gebaar richting Nina, die onzeker naar Ghost keek. Nu ze zich alles weer herinnerde, wilde ze hem dit eigenlijk besparen. Maar ze wist dat ze het hem uiteindelijk toch moest vertellen. Even als Jonathan, die ze ook een verklaring schuldig was. “Ik weet niet wie Nina is.. en ik Durf ” zei hij nadrukkelijk en pauzeerde even “ te zeggen dat ze me heeft verlaten omdat dat zo is… Ik heb bewijs.” En hij stak zijn hand in zijn jas.
 

Nina staarde naar de grond en kneep haar ogen dicht, terwijl de tranen tussen haar wimpers door gleden. Ze opende haar ogen, haalde diep adem en keek op. “Ik zal het allemaal uitleggen.. aan jullie allebei.. maar daarvoor wil ik ergens rustig kunnen zitten..” Jonathan draaide zich half om, haalde zijn hand uit zijn jas en keek haar niet begrijpend aan.  Ze liep naar Ghost, legde haar hand op zijn arm en keek hem verdrietig aan. Eigenlijk wilde ze “Het spijt me zo, ik heb nooit gewild dat je er zo achter zou komen.” zeggen. Maar iets hield haar tegen, hij moest eerst meer weten. In plaats daarvan vroeg ze of hij een geschikte plek wist in het, net ontdekte gebouw waarop ze vervolgens zacht in zijn arm kneep..   
Terug naar boven Ga naar beneden
Ghost

Ghost


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 22
Remission: Good

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptyma jun 24, 2013 9:05 am

Nina sprong op de vreemde man af en ging beschermend voor hem staan. na een verwarrend moment ging de man voor Nina staan “Oké jij wilt dus weten wie ik ben?” Zei de man zonder boze ondertoon. “mijn naam is Jonathan Wright. Ik was een Luitenant in de 3de wereld oorlog.” Hij hield zijn handen lag en verspreid. "Ik ben geboren in London. Ik ben hier, omdat ik opzoek was naar mijn vrouw.. Maggie..” waarbij hij wenkte naar Nina. “Ik weet niet wie Nina is.. en ik Durf ” zei hij nadrukkelijk en pauzeerde even “ te zeggen dat ze me heeft verlaten omdat dat zo is… Ik heb bewijs.” En hij stak zijn hand in zijn jas. Ghost greep zijn werpmes stevig vast. “Ik zal het allemaal uitleggen.. aan jullie allebei.. maar daarvoor wil ik ergens rustig kunnen zitten..” Nina liep op Ghost af en legde haar hand op zijn arm. ze kneep zachtjes in zijn arm.
 
'Ik heb net een gebouw open gekregen... daar kunnen we wel heen' Zei Ghost afwezig 'Maar ik hou je in de gaten...' Ghost keek Nina rustig aan. Alweer voelde hij zich in de steek gelaten. Verward draaide Ghost zich om, waardoor hij Nina van zich losmaakte. met een paar stappen liep hij terug richting het gebouw. Even keek hij om naar Nina, met een verdrietige pijnlijke en verwarde blik. 'Hier is het om de hoek...' Ghost liep voor ze uit het hek in en sloot deze nadat ze allemaal binnen waren. 'Kies zelf maar een plek uit... ik heb ook geen idee waar een goeie plek is om te praten...' 
 

Toen ze eenmaal een plek hadden uitgekozen keek Ghost Jonathan aan. ‘Zo vertel dat verhaaltje maar eens…’ Zei Ghost sceptisch. ‘Ik wil wel eens horen hoe het blijkbaar zit…’ Ghost ging ongezien met zijn hand over een van zijn werpmessen heen. Ik vertrouw hem voor geen cent klonk het in gedachten bij Ghost. Eerst komt ie zomaar hier aan en gaat met Nina staan flirten… dan vertelt hij haar onzin en nu doet ze raar… 
Terug naar boven Ga naar beneden
Nina

Nina


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 24
Remission: Neutral

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptyma jun 24, 2013 1:14 pm

 ‘Ik heb net een gebouw open gekregen… daar kunnen we wel heen’ de manier waarop Ghost het zei was afstandelijk en dat vond Nina vreselijk. Want het kwam door haar, maar ze had dit niet kunnen voorkomen. En nu moest ze gaan bedenken hoe ze dit kon uitleggen en oplossen. Voor Ghost, voor Jonathan en voor zichzelf. Ze wist dat hij haar moeilijk of zelfs helemaal niet zou vergeven, maar haar gevoelens verwarde haar, want ze wist niet of ze het wel erg vond als hij haar niet zou vergeven. ‘Maar ik hou je in de gaten…’ zei hij tegen Jonathan, die zich omdraaide en op zijn paard stapte. Hij spoorde het dier aan en stapte rustig achter de andere aan.
 
Ze kwamen bij het gebouw en Ghost liep als eerst het hek binnen. Nina keek hem even verdrietig en indringend aan maar liep vervolgens door met Bran in haar armen. Jonathan volgde als laatst met zijn paard. Hij stapt af en liet het paard grazen, terwijl hij wachten op de rest. Hij keek met een frons naar Nina. Ze kende die blik uit duizenden. Zijn ‘Ik wil weten wat er aan de hand is en zo snel mogelijk!’- blik, die had hij van zijn vader. “Kies zelf maar een plek uit… Ik heb ook geen idee waar een goeie plek is om te praten…” zei Ghost. Nina liep het gebouw in, de mannen volgde. Ze kwamen in een kleine hal met een glazen deur die uitliep in een kamer vol met stoelen. Het was er donker maar er kwam genoeg licht door de deur en kieren bij de ramen. Ze schraapte haar keel van de zenuwen “ik denk dat dit wel goed is..” Bran sprong uit haar armen toen ze bukte en begon rond te snuffelen. Jonathan leunde met zijn armen over elkaar tegen de muur. Alle emotie van net was verdwenen, hij keek nu alleen nog maar boos. Ghost bleef midden in de ruimte staan. Nina ging zitten en bleef even stil. Opeens zei Ghost “Zo vertel dat verhaaltje maar eens..” tegen Jonathan, die een beetje verbaast opkeek. Hij wou wat terug snouwen dus verhief Nina vlug haar stem.. “OK ok jongens laten we het beschaafd houden ok?..” ze haalde even diep adem en stond weer op. Ze wist niet hoe ze moest staan of zitten en ze liep ijsberend heen en weer terwijl ze een manier probeerde te bedenken hoe ze dit op een goede manier uit kon leggen.
 
“ok.. oh mijn god..” fluisterde ze en liep zuchtend en handen wrijvend heen en weer. Ze bleef staan en keek Ghost even aan. Liep weer verder en liet haar ogen even snel over Jonathan glijden en hield haar gevouwen handen tegen haar gezicht aan gedrukt. “ok.. ah jezusmina waar moet ik beginnen..” ze ging weer op de stoel zitten, met haar knieën tegen elkaar aan en voeten wijd verspreid. Ze staarde even naar de grond. “Ok Ghost.. luister… ook al is het heel moeilijk, je moet proberen me uit te laten praten… ok?” Ze stond hoofdschuddend op en liep naar hem toe. “Ik ga je een verhaal vertellen.. over een meisje.” Ze bleef even stil. “ Dit meisje werd op een jonge leeftijd ontvoerd en gevangen gehouden in een lab, waar ze werd mishandeld en verkracht. Een aantal jaar later ontsnapte ze en werd opgevangen door een man, waar ze uiteindelijk mee zou trouwen. Maar ze ontdekte dat ze in verwachting was. Van haar verkrachter…” ze had Ghost de hele tijd aan gekeken maar keek nu weg en liep weer ijsberend door de kamer. “Die vrouw hete.. Nina Thompson..” ze sloot haar ogen even en bleef midden in de kamer staan. “Die vrouw was mijn grootmoeder. Ik heb het verhaal lang geleden gehoord van mijn eigen moeder…” ze vond het vreselijk om dit te vertellen aan Ghost. “Mijn naam… Mijn naam is Maggie Marshall.” Zei ze zacht. Ze voelde haar hart bonzen en kreeg hoofdpijn. “Ik snap als je denkt dat ik alles heb gelogen..” ze liep weer naar hem toe. pakte zijn handen vast en keek hem doordringend aan. “…maar ik heb nooit gelogen.. Ik dacht echt dat ik Nina Thompson was..” ze liet zijn handen los en liep richting Jonathan. “Mijn naam is Maggie Marshall en ik ben getrouwd met Jonathan Wright.” Ze gaf Jonathan een triestig maar liefdevol glimlachje toen ze dat zei. Ze ging weer zitten. “ Mijn vader was Edward Marshall, de oprichter en eigenaar van Marshall Companies. Ik weet niet of je hem het kent maar het was een wereld groots bedrijf. Mijn vader was heel..héél rijk.. Jonathan.. Jonathan kende ik al vanaf mijn 4de, zijn vader was een goede vriend van de mijne.. We zijn dus een soort van samen opgegroeid.. omdat Jonathan 5 jaar ouder is werd hij op zijn 18de verplicht naar het leger gestuurd. Ik heb hem daarna een hele lange tijd niet meer gezien.. de wereld verslechterde… er kwam geen einde aan de oorlog.. op een dag kwamen er onbekende mannen aan de deur.. ze wilde met mijn vader spreken. Later kwam ik erachter dat zei mijn vader om financiële ondersteuning vroegen..  mijn vader probeerde alleen maar te helpen. De mannen vroegen mijn vader om geld.. geld om de bio-bom te maken…Hij was niet de enige. Er waren meer bedrijven.. meer mensen..” terwijl Nina dit allemaal vertelde staarde ze voor zich uit, ver weg in haar gedachten. “De wereld verging en de oorlog werd gestaakt… ik was inmiddels 19 jaar.. en Jonathan kwam terug.. we werden verliefd en zijn meteen getrouwd. Maar ik had altijd al geweten dat hij de liefde van mijn leven was..” en ze kneep haar ogen met een gepijnigd gezicht dicht omdat ze wist dat Ghost dit misschien wel het ergst vond…
 
Ze opende haar ogen en ze voelde zich opeens veel ouder en vermoeid. Alsof ze in jaren niet heeft geslapen. “Ze kwamen er al vrij snel achter dat mijn vader mee had betaald aan de bio-bom. Hij is samen met mijn moeder opgepakt in Alvale… de plaatst waar ik ben geboren en opgegroeit.. die vrouw uit het fotoalbum, die blondine.. dat was mijn beste vriendin.. Daisy..” fluisterde ze zacht. “ik was wel het meisje op al die foto’s en dat oude huis..waar we hebben overnacht.. met die piano.. dat was het huis van mijn schoonouders…” de tranen liepen over haar wangen bij de herinnering aan al de geliefde mensen.. al haar vrienden die dood waren..
“Ik wist niet waar mijn ouders waren.. Ik wist niet of ze nog leefde.. maar omdat mijn naam bekend was, omdat ik de dochter van Edward Marshall was, ben ik samen met Jonathan gevlucht… we hebben ons vier jaar verscholen in een klein strandhuis.. aan Harena beach..” ze stond op en liep naar Jonathan toe. Hij keek nu niet meer zo nors en keek haar een beetje verdrietig aan. Ze pakte zijn handen, die zo vertrouwd aanvoelde.. ze legde zijn ene hand op haar wang en hield hem daar met haar eigen hand en bleef hem intens aankijken. “Wat ik nu ga vertellen helpt je misschien begrijpen waarom ik ben … weggegaan…” zei ze zacht tegen hem.
 
Ze vertelde verder maar bleef Jonathan aankijken. Ze sprak duidelijk zodat Ghost het ook kon verstaan. “Ghost, eerst wil ik jouw vertellen dat ik niet 19 jaar ben.. Ik ben 24 jaar. En ik ben drie maanden geleden bij Jonathan weggelopen.” de tranen begonnen weer zachtjes te stromen. De herinnering aan die dagen voelde zwaar beladen. “Ik liep weg omdat… Hij.. Hij was verandert.. De oorlog had iets met hem gedaan…” ze klonk een beetje verward en ze wist nu nog steeds niet wat er met hem was gebeurt. “Hij werd depressief.. hij sliep en at slecht.. Ik maakte me vreselijk zorgen om hem maar ik wist niet wat ik kon doen..” Jonathan begon ook zacht te huilen terwijl ze elkaar aanbleven kijken. “Het spijt me schat.. ik weet hoe vreselijk dit moet zijn voor je” ze veegde een traan van zijn gezicht. “Ik probeerde hem zo goed mogelijk te verzorgen en ..lief te hebben.. Ik wist dat daar ergens onder al die spoken in zijn hoofd.. nog steeds mijn Jonathan was. Dus ik bleef bij hem.. maar het mocht niet baten.. zijn gedrag verergerde.. hij begon zichzelf kapot te maken en werd steeds agressiever.. en toch bleef ik bij hem.. ik zou bij hem zijn gebleven tot het einde van mijn dagen.. maar ik ontdekte iets.. iets wat groter was dan ikzelf of ons samen… ik … ik… was in verwachting…”
 
“Wat!” riep Jonathan verbaast. “Waarom heb je met dat niet verteld!”
Nina begon hartstochtelijk te snikken. “Ik durfde niet.. Ik wist niet wat je zou doen.. je was zo veranderd..” ze pakte zijn hand en legde hem voorzichtig op haar buik, die nu lichtelijk op begon te bollen. Ze lachte beide door hun tranen heen. Hij sloot haar in zijn armen.
“Ik houd van je Maggie! Dat mag je nooit vergeten.. Ik weet dat er iets mis met me was.. maar jouw vertrek … het maakte me wakker.. Ik .. ben weer mezelf mijn liefste.”
Ze lachte hardop door haar tranen heen “Ik weet het. Ik zie het aan je..”
Nina snoot haar neus en maakte zich los van Jonathan. Ze kuste zijn hand en haalde even diep adem. Ze draaide zich om en keek Ghost aan.
 
“Het spijt me.. Het spijt me voor alles..” ze zette voorzichtig een stap in zijn richting. “Ik… Ik was bang voor Jonathan.. Ik was bang dat hij ons kind iets zou aandoen.. Daarom ben ik weggelopen..” ze legde even haar hand beschermend op haar buik. “Maar mijn naam was nog steeds bekend.. dus ik moest een schuilnaam bedenken.. een ander verhaal.. een ander leven.. en ik herinnerde me het verhaal van mijn grootmoeder.. Nina Thompson.. Ik kon doen alsof ik in een lab had gezeten waar ik werd uitgehongerd.. Ik heb m’n hele leven al eetproblemen gehad en was op sommige momenten echt extreem dun, wat nu gelukkig voorbij is. Maar mijn extreme dunheid.. kon mijn mishandeling verklaren. Ik kon zeggen dat ik daar verkracht werd.. wat mijn zwangerschap kon verklaren..” ze zette nog een stap in zijn richting. “Ik had alles voorbereid. Mijn papieren.. Mijn kleding.. mijn hoofd zat vol van dat verhaal.. van dat plan.. maar ik kreeg een ongeluk… Ik viel.. dat is het enige wat ik met niet goed kan herinneren…” ze schudde even zacht haar hoofd. “Ik belande in het water en toen ik wakker werd.. was ik alles kwijt.. Ik werd wakker bij het kampvuur van Break.. waar ik je over verteld heb. Op een of andere bizarre reden was ik mijn hele geheugen kwijt.. Behalve de verhalen van Nina Thompson..” ze hoopte dat Ghost het zou begrijpen. “Door de papieren, met alle informatie.. mijn uiterlijk en kleding.. het leek allemaal te kloppen.. dus ik dacht dat ik Nina Thompson was.. Ik dacht werkelijk dat ik Nina was.. Ik geloofde het. Ik maakte het mezelf wijs. Maar ik weet nu dat mijn oude herinneringen, mijn geheugen en echte leven daar onder zaten. Als een grote vis onder de stille waterspiegel. Daarom ben ik denk ik naar Alvale gekomen.. onbewust werd ik erdoor aangetrokken.. Het was mijn thuis. Mijn geheugen kwam stukje bij beetje weer terug.. en door Jonathan te zien, kwam alles weer in een keer terug.”
 

Ze bleef stil en keek bezorgt en verdrietig naar Ghost. “Ik .. begrijp.. als je het allemaal verwarrend vind.. of als je me niet geloofd.. het is ook een heel onwaarschijnlijk verhaal.. maar het is de waarheid.. Ik had dit, alleen nooit voorzien.. mijn gevoelens voor jouw..” Jonathan ging meteen rechtop staan en zette een stap naar voren. “Ik had nooit gewild dat het allemaal zo liep.. maar zo is het wel gegaan.. Ik dacht aan mijn kind en verliet mijn man.. waar ik blijkbaar voor werd gestraft.. ik veloor mijn geheugen en heb nu deze pijn en verwarring gebracht..” ze beet op haar onderlip. “Het probleem is nu.. dat ik niet weet hoe ik dit op moet lossen.. Ik weet niet meer wat ik moet doen…” haar stem stierf weg in een snik en ze sloeg haar hand voor haar mond. Ze probeerde een brok in haar keel weg te slikken en ging gouw zitten. Jonathan kwam naast haar zitten en wreef kalmerend over haar rug. Ze keek op naar Ghost die niet reageerde. “Ghost… zeg iets.. asjeblieft..?”…        
Terug naar boven Ga naar beneden
Ghost

Ghost


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 22
Remission: Good

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptydi jun 25, 2013 11:14 am

Op het moment dat Jonathan zei dat hij van Nina hield, ofwel Maggie, Wilde hij met een krachtige worp een van zijn werpmessen gooien. zijn acties zouden vertroebeld zijn door jaloezie, machteloosheid en woede. Echter deed hij het niet, hij hield zich in. Dit was alleen maar omdat Nina hem had gevraagd haar uit te laten praten.

Toen Nina hem aankeek, deed hij niet eens de moeite haar aan te kijken. Hij kende Nina, maar die was er niet meer. Hij had geen echte reden meer om in haar ogen te kijken, want hij zou niet Nina zien staan. Zijn eigen blik stond als een roofdier die zijn prooi aan het bekijken was, Kalm maar actief. Toen Nina uitgesproken was zei hij niets. “Ghost… zeg iets.. asjeblieft..?” Duizenden dingen schoten door Ghost zijn hoofd, maar er waren een paar die hij daadwerkelijk zou willen zeggen. Hij wilde ze wegsturen, dat hij onbekende mensen wantrouwde ( wat zij blijkbaar voor hem was geweest al die tijd), of in ieder geval iets in die richting. Ghost keek Nina en Jonathan aan, die nu naast elkaar zaten. Het deed hem pijn om ZIJN Nina daar te zien zitten. Hij wilde de man zijn kop afhakken, of een  mes in zijn borstkast steken. Plotseling liep Ghost ijzig kalm de kamer uit. De trap moest te horen zijn in de kamer, want de metalen treden klonken duidelijk. 

Boven maakte Ghost een deur open, die toegang naar het balkon verschafte. Hier Ging Ghost tegen de reling aan leunen. Ghost keek van hier naar zee. Het was een kalmerend uitzicht, maar er miste iets. Zonder na te denken pakte Ghost zijn mes en maakte een snee in zijn arm. Alsof de tranen uit de wond kwamen, stroomde de tranen van verdriet over zijn wangen. Hij voelde geen pijn van de snee. Meer sneeën volgden de eerste. Het bloed druppelde op het balkon, waar het zich vermengde met zijn tranen. Met het mes nog in zijn hand keek hij verdrietig naar de zee. Hij dacht voor het eerst een meisje echt te kennen, maar ze had alles bij elkaar gelogen. Hij had willen schreeuwen, willen slaan, maar wat het het voor zin. Wie zou hem dan komen kalmeren? Nina? of die schoft van een jonathan?, Ghost betwijfelde het. Ghost besloot zijn arm dit keer niet te verbinden, omdat hij niet heel veel verband meer had. Hij bleef met het mes in zijn hand roerloos naar de zee staren.
Terug naar boven Ga naar beneden
Nina

Nina


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 24
Remission: Neutral

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptydi jun 25, 2013 12:49 pm

Ghost bleef stil en Maggie kon zien dat hij dingen wilden zeggen, maar ze niet zei. Vanuit haar ooghoeken zag ze Jonathan ook naar Ghost kijken. Hij keek naar Ghost alsof hij de indringer was, de indringer van zijn gezin. Wat eigenlijk ook zo was, maar niet zo voelde voor Maggie. En de pijn in Ghost ogen, alsof iemand van wie hij hield was gestorven. Alsof Nina dood was en Maggie haar probeerde te vervangen. Dat was niet zo. Ze was altijd zich zelf gebleven, ze had alleen een andere naam en haar achtergrond was anders maar ze was hét nog steeds. Plotseling liep Ghost de kamer uit. De kalmheid die hij over zich had was angstwekkend en Maggie wilde hem achterna maar voelde dat haar arm vast werd gehouden. Ze keek om en zag dat Jonathan haar vast hield. Ze bukte voor hem en keek hem aan, op de achtergrond Ghost die de ijzeren trap op stampen. “Ik wil alleen met hem praten. Ik kom straks weer terug,  maar je moet beneden blijven. Ik wil even alleen met hem zijn. Dit is heel veel voor hem.. en voor mij.” ze vond het raar. Gisteren was ze nog 19 en nog een puber. Nu was ze 24 en werd ze moeder. Gister was Ghost nog maar 2 jaar jonger en nu was hij opeens 7 jaar jonger. Ze wenste dat het gister was.
“Oké ik blijf wel hier wachten maar als ik iets verdachts hoor al is het maar een snik, ik ben boven.. begrepen.” Jonathan was serieus maar zei het kalm. Ze kuste elkaar even. Het voelde heel fijn om zijn lippen weer te voelen. Net zoals het slecht voelde, omdat Ghost boven stond.
 
Ze liep naar boven en vond hem op het balkon, starend naar de zee. Ze wist dat hij haar al had horen aankomen maar reageerde niet. Ze keek verdrietig naar hem en zag opeens het bloed op zijn arm uit de sneeën druipen. Er gleed een traan over haar wang. “Je bloed..” zei ze zo zacht en bijna fluisterend, maar ze maakte geen aanstalten om hem te helpen. Ze wist niet of hij het toe zou staan. Wat? Sinds wanneer wist ze niet meer wie Ghost was. Ze liep rustig op hem af en haalde voorzichtig het mes uit zijn hand en legde het op de rand van het balkon. Ze kwam naast hem staan en leunde ook tegen de reling. Ze bleven even stil en keken uit over de zee. “Ik wist dat ik hier niet naar toe had moeten komen.” Zei ze kalm en half tegen zichzelf. “Heb ik je eigenlijk verteld waarom ik opeens zo graag naar dit strand wou?” ze pauzeerde even en voelde de wind langs haar gezicht strelen. Het had een kalmerend effect. “Ik had een droom. Van jouw en mij en een kind. Het was een prachtige droom en we waren heel gelukkig. Maar toen jij je omdraaide was je veranderd in Jonathan… Toen begreep ik er nog niks van natuurlijk.. Maar ik was nieuwsgierig, denk ik.” Ze had de droom heel gewoontjes uitgelegd, maar voelde zich er nog steeds verdrietig onder. “Ik denk dat ik hoopte dat het werkelijkheid zou worden. Of dat er iets voor ons wachte hier.” Ze draaide zich half om en keek naar het gezicht van Ghost. Ze bleef hem aankijken, hopend dat hij ook iets terug zou zeggen. “Je moet me geloven. Ik weet dat je nu denkt dat ik een of ander liegend monster ben, die gestuurd is om jouw hart te vermorzelen of zoiets… Maar.. het was maar een naam.. Ik ben nog steeds mezelf... Dat ben ik al die tijd al geweest... Ik heb nog steeds dezelfde stem… Hetzelfde lichaam.” Ze pakt zijn hand, legde deze op haar hart die hart bonkte onder haar borst, en keek hem recht aan. “Dit is nog steeds mijn hart en dit zijn nog steeds mijn ogen.” Ze liet langzaam zijn hand los. De reling voelde koud aan toen ze er weer tegen aan ging staan. “Eigenlijk..” ze begon zacht te grinniken. “Eigenlijk heb ik een beetje hetzelfde gedaan als jij… Michael..” en ze keek hem met een kleine glimlach aan. “Een nieuw leven… Een nieuwe naam.. jouw woorden.” Zei ze op een verzachtende toon. “Ik had alleen de pech dat ik die naam kwijt raakte..” ze bleef weer een tijdje stil.
 
“Ik.. Ik wil voor nu alleen weten.. geloof je me? Begrijp je dat ik het niet expres heb gedaan? Ik wilde je echt niet deze pijn bezorgen.. Ik hou nog steeds van je..” dat laatste zei ze fluisterend, want ze durfde het bijna niet te zeggen. Ze wist niet wat hij ervan zou denken. En ze begreep haar eigen gevoelens nu niet helemaal. Ze draaide zich naar hem toe. Ze had de neiging om hem een kus te geven maar dat durfde ze ook niet. “Ik zou het heel fijn vinden als je je gevoelens met me deelt. Ik wil weten wat er in je hoofd omgaat. Ik wil weten wat jij ervan vindt en wat jij denkt wat de beste oplossing is.. voor jouw.. Denk niet aan mij of Jonathan.. maar bedenk wat de beste oplossing is voor jouw..” teder legde ze haar hand op de zijne…    
 

https://www.youtube.com/watch?v=I4MCzmUQrTk   
Terug naar boven Ga naar beneden
Ghost

Ghost


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 22
Remission: Good

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptydi jun 25, 2013 1:59 pm

 “Je bloed..” Zei Nina... Of was het maggie. Ghost kon het niet accepteren, nee WILDE het niet accepteren. 'Nee ik bloed niet... Ik laat mijn emoties eruit' Zei Ghost zonder zijn lichaam te draaien. 'Maar ik verwacht je niet dat te begrijpen...' Kalm liet hij haar het mes pakken. Ze ging naast hem staan en vertelde hem over haar droom. Hij luisterde er eerlijk gezegt niet naar. Ghost wilde de reden van dit voorval eigenlijk niet weten. Ze keek hem aan, dat wist hij wel, maar hij keek niet terug, bang om meer pijn gedaan te worden. Ze wilde hem troosten, maar het kwam niet binnen. 


“Je moet me geloven. Ik weet dat je nu denkt dat ik een of ander liegend monster ben, die gestuurd is om jouw hart te vermorzelen of zoiets… Maar.. het was maar een naam.. Ik ben nog steeds mezelf... Dat ben ik al die tijd al geweest... Ik heb nog steeds dezelfde stem… Hetzelfde lichaam.” Zei ze treurig 'Het is niet je lichaam of je ogen die me pijn doen. Het is gewoon dat zomaar mijn meisje niet van mij is... alsof je leert dat je... dat je... ach er is geen goeie vergelijking... het doet gewoon pijn... als ik je gewoon niet meer had gezien dan was het anders... ik zou je missen en verdrietig zijn... maar om je hart aan een ander te moeten laten gaan is pijnlijker... pijnlijker dan ik me kan uitten...' Ghost gleed over de sneeën heen met zijn andere hand.   “Eigenlijk..” ze begon zacht te grinniken. “Eigenlijk heb ik een beetje hetzelfde gedaan als jij… Michael..” en ze keek hem met een kleine glimlach aan. “Een nieuw leven… Een nieuwe naam.. jouw woorden.” Zei ze op een verzachtende toon. “Ik had alleen de pech dat ik die naam kwijt raakte..” Ghost werdt woedend op haar dat ze dat durfde te zeggen. Het was in zijn ogen te zien, maar zijn lichaam vertelde niets. Toen hij uiteindelijk iets zei kwam het er kil uit. 'Je hebt GEEN idee waarom ik mijn naam niet gebruik! Ik ben alle mensen om me heen verloren! ik heb het uit respect voor mijn vrienden gedaan! voor mijn famillie! IK HEB DAT DEEL ACHTER ME GELATEN!!' Ghost sloeg hard tegen de metalen reling aan. De metalen knokkels in zijn handschoenen zorgden voor een hard galmend geluid. Toen Ghost weer wat kalmer was geworden vervolgde hij 'Ik zou mijn naam nooit hebben veranderd als ik ook maar een iemand had gekend die ook nog leefde!'


Ghost ging tegen de reling aanzitten om te kalmeren. Hij was nog nooit overwelmt door woedde. Het was voor het eerst dat hij zoveel emotie tegelijk eruit kreeg. Hij trilde ervan, maar merkte dat zelf niet eens. 


“Ik.. Ik wil voor nu alleen weten.. geloof je me? Begrijp je dat ik het niet expres heb gedaan? Ik wilde je echt niet deze pijn bezorgen.. Ik hou nog steeds van je..” dat laatste zei ze fluisterend. “Ik zou het heel fijn vinden als je je gevoelens met me deelt. Ik wil weten wat er in je hoofd omgaat. Ik wil weten wat jij ervan vindt en wat jij denkt wat de beste oplossing is.. voor jouw.. Denk niet aan mij of Jonathan.. maar bedenk wat de beste oplossing is voor jouw..” teder legde ze haar hand op de zijne.  'Ik...' Probeerde Ghost te beginnen. 'Ik wil mijn gevoelens delen... Maar ik kan ze zelf niet uitten... ik snap ze zelf niet goed... ik weet het niet met emoties... Ik kan mijn emoties niet tonen zoals ik mijn stem laat horen... Ik weet niet hoe...' Hij zuchtte even met bibberende adem. 'En wat het beste voor jonathan zou zijn is simpel... dat hij weggaat en uit mijn buurt blijft... wat het beste is voor MIJ... ik heb geen idee...' Ghost keek haar machteloos aan, iets wat hij niet meer kon haten ter wereld. 'Ik wil dat wij samen gelukkig kunnen zijn...' Ghost pauzeerde even. 'Maar hoe kan dat nou gebeuren als jij niet alleen van mij houdt... hoe kan je al je liefde geven als je altijd herinneringen aan hem hebt...' Ghost keek haar moeilijk aan. 'Echter wil ik jou je liefde gunnen... maar dan weet ik niet of ik die keuze zou kunnen accepteren...' Ghost pakte kalm het mes op van de reling, maar pakte het niet stevig vast. Hij had het tussen twee vingers vast en liet het bungelen. 'Ik kan geen beslissing hiervan maken... en het ergste...' Plots kwam hij niet meer uit zijn woorden. Hij wist precies wat hij wilde zeggen, maar kreeg zijn mond niet in beweging. Boos gooide Ghost het mes tegen de muur aan. 'Ik weet het gewoon niet... Ik wil je niet kwijt... Ik hou van mijn Nina... nee ik hou van jou... welke naam je ook mag kiezen...' Hij gaf haar een kus op haar mond, maar had al snel door dat dit geen privé moment was geweest...
Terug naar boven Ga naar beneden
Nina

Nina


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 24
Remission: Neutral

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptywo jun 26, 2013 12:32 pm

Hij kuste haar.

Hij kuste haar.

Hij hield nog van haar.. Hij wilde haar niet kwijt! Alles leek opeens helemaal helder en Maggie kon het gewoon niet weerstaan. Ze werd meegenomen door het moment en greep hem vast. Zijn lippen pasten gewoon perfect op de hare. En ze voelde zich helemaal niet schuldig. Ze hield van hem. Ze hield meer van hem. Dat was opeens helemaal duidelijk. Zelfs al was ze met Jonathan getrouwd ze zou met Ghost vertrekken. The hell met leeftijds verschil. The hell met namen! Het enige wat over blijft, het enige wat belangrijk is, is het fysieke, je hart.. en op dit moment die heerlijke zoete lippen van Ghost.

“Nhee…”
Maggie keek verschrikt op. Daar stond Jonathan in de deuropening van het balkon. En daar stond zij, in de armen van Ghost. Zoals het hoort ging er door haar hoofd. De ader in zijn voorhoofd klopte en hij had zijn vuisten gebald. Maar het enige waar Maggie echt bang van werd was die krankzinnige blik. Hij was woedend.. het was diezelfde woede en krankzinnigheid waardoor ze hem verlaten had. Die razernij. Die, zoals hij beweerd had, verdwenen was. Niet dus..

Opeens kwam hij schreeuwend op ze afrennen. Ze voelde een duw van Ghost en viel tegen de muur. De tijd leek opeens stil te staan. Maggie keek met doodsangst toe hoe de 2 meter, vierkante man, die ze ooit lief heeft gehad, op Ghost af rende. “Ghost!!!” Haar stem sloeg over en de adrenaline schoot door haar lijf…
Terug naar boven Ga naar beneden
Ghost

Ghost


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 22
Remission: Good

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptywo jun 26, 2013 12:52 pm

“Nhee…” hoorde hij vanaf de deur komen. De man stond daar... Jonathan... de schoft die Nina van hem afpakte en haar maggie noemde... Ghost kon er nog niet aan wennen, maar had er nog niet bij nagedacht. De man zag er woest uit en begon op hem af te stormen. Als in slow-motion bekeek hij Jonathan en Nina. Snel duwde hij haar aan de kant, om haar te beschermen en greep naar zijn bijl. Zijn bijl gleed al in zijn hand, maar bleef haken in de holster. Snel corrigeerde Ghost zijn hand en zorgde ervoor dat al zijn kracht naar voren schoot. De stalen knokkels raakte de kaak van Jonathan en een luide kraak klonk van de klap. Ghost wist niet waar het vandaan kwam, maar zijn linkervuist sloeg Jonathan al voor een 2e keer. Deze landde op Jonathan's schouder. Met een harde klap kwam Jonathan tegen zijn maag aan. Ghost greep Jonathan aan zijn kraag vast, maar werdt te hard naar achter geslagen. De Reling was niet sterk genoeg voor de harde klap en begaf het dan ook direct. Ghost zette alle kracht om Jonathan mee te sleuren, maar zijn shirt scheurde vanwegen de kracht. Ghost had niks meer om vast te houden en hing al boven de parkeerplaats. Ghost trok snel zijn wapens los en gooide die van zich af. De val was niet te voorkomen daarmee, maar hij probeerde er alleen verwondingen mee te vermijden. Ghost knalde bovenop een pick-up truck en knalde door in de laadbak, waar hij stil bleef liggen. Een vergeefse poging om op te staan resulteerde in de korte val van de laadbak, tot het asfalt. Ghost liet zich pijnlijk op de grond liggen. Het enige waar hij aan dacht was of Nina nog veilig was, of maggie zoals hij haar nu zou moeten noemen. Maar ook de harde klap die hij had uitgedeeld. Ghost bleef roerloos kijken naar de auto voor zijn gezicht.
Terug naar boven Ga naar beneden
Nina

Nina


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 24
Remission: Neutral

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptydo jun 27, 2013 1:46 pm

Alles versnelde opeens. Maggie keek angstig toe hoe de twee mannen op elkaar in sloegen. Het ene moment stonden ze nog op het balkon, het volgende moment niet meer. Het was zo vlug gegaan. Maggie had niet gezien hoe de roestige reling was geknapt onder het gewicht van Ghost, maar alles ging in slow motion toen ze zag hoe Ghost achteruit tuimelde. Haar hart klopte ruisend in haar oor. Ghost keek verbaast om zich heen en graaide rond op zoek naar iets om vast te grijpen, zwevend in de lucht. Maggie bleef aan de grond genageld liggen. Toen was Ghost weg. Uit het zicht verdwenen. Er klonk een bedrukte knal, iets kwam met een klap neer op metaal.

Met open gesperde ogen keek Maggie naar het lege balkon. Zich vast klampend aan de stugge muur achter haar. Wacht waar was Jonathan?! Maggie kroop vlug op handen en voeten naar de rand. "Ghoost!!" schreeuwde ze voor de tweede keer, bij het zien van zijn roerloze lichaam op het asfalt. Ze krabbelde half kreunend en snikkend omhoog en stormde door het gebouw. De ijzeren trap af. Haar voet gleed half weg in haar chaos en ze stuiterde verder naar beneden. Hijgend en schokkerig van alles rende ze naar het licht in de donkere ruimte, de deur. Ze gooide hem met een woest gebaar open en rende de parkeerplaats op. Ze bleef even staan, haar ogen schichtig op zoek naar Ghost. Ze zag hem liggen en rende schreeuwend naar hem toe "Ghost! Ghost!" Met een rare sliding viel ze, haar knieën openhalend, neer naast Ghost. "Oh Ghost.. hoor je me! Zeg iets!" ze durfde hem niet om te draaien, bang dat ze zijn verwondingen zou verergeren. Onzeker bleven haar handen boven zijn lichaam hangen. De zoute tranen stroomde over haar wangen en een warme tong likte langs haar gezicht. Ze was Bran helemaal vergeten.. Ze boog zich voorzichtig over haar geliefde en zag zijn ogen open staan, ze reageerde, ze leefde en keken haar aan. Vol opluchting begon ze te lachen en te huilen door elkaar heen, terwijl ze haar afgelikte wang met haar hand schoon veegde. Op haar hand zat bloed. Ze keek niet begrijpend naar haar hand. Waar kwam dat bloed vandaan?! Toen keek ze op. De snuit van Bran droop van het bloed. Wat heeft hij in vredesnaam gedaan?! kwispelend rende hij om de auto heen richting het gebouw en toen pas zag Maggie de benen liggen. "Oh god.." Ze sprong overeind en rende achter Bran aan. Ze kwam niet verder dan halverwege, want ze viel, van afgrijzen, slap neer bij het zien van Jonathan. Ze hapte naar lucht die ze maar niet te pakken kon krijgen en krijste het uit "Nooooh!!" de hoge gil galmde over het parkeer terrein. Jonathan lag, met open ogen, levenloos tegen de stoep aan. Zijn schedel was open gespleten en het bloed gutste onder zijn nek vandaan, het asfalt op. Bran likte het gulzig op..

Jammerend riep Maggie zijn naam. "Jonaathaan! Neee!" ze kronkelde in rare bochten van ellende en kermde het uit. Hij was precies met zijn hoofd op een hoek stoepsteen terecht gekomen. Hij was opslag dood. Zijn schouder lag er raar bij en leek uit de kom, net als zijn kaak , die scheef open hing. En terwijl Maggie krijsend haar gezicht begroef in haar bloederige handen merkte ze niet op dat er iemand op dit vreemde en afgrijselijke tafereel af kwam lopen...


Voel je je geroepen om op dit topic te reageren dan ben je meer welkom. Maar als je wilt reageren, vragen we je vriendelijk of jullie wel een beetje actief kunnen zijn. We willen wel graag door met het verhaal. Alvast bedankt Smile greetz Maggie & Ghost
Terug naar boven Ga naar beneden
Kanrou

Kanrou


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 25 maar hij denkt 18 ofzo
Remission: Neutral

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptyma jul 01, 2013 12:32 am

Langzaam liep hij over het zand van Harena beach. Waarom ben ik hier gekomen? Gadver. Ik heb een hekel aan dat zand. De rustige pas versnelde lichtelijk door de hatelijke gedachtes over de reden dat hij hier naar toe kwam. Al dat zand ging alleen maar overal tussen zitten. Maar, het was rustig en heerlijk stil. Daar hield hij wel van. Even zonder gezeur van andere mensen om zich heen. Na enkele minute rustig te hebben gelopen voelde hij het zand tussen zijn tenen schuren. Niet echt een aangenaam gevoel. In de verte zag hij een gebouw met een parkeerplaats. Een goede plek om de kilo’s zand uit zijn laarzen te schudden. Enige tijd later kwam hij ook daadwerkelijk aan op de parkeerplaats. Hij ging zitten op de eerste de beste pick-up truck die hij zag. Bij het uitschudden van zijn laarzen bleek ook daadwerkelijk dat er zowat een kilo zand in zat. Gadverdamme. Hij hoorde stemmen en verdween achter de dichtstbijzijnde personenauto. De laarzen had hij achtergelaten uit instinkt om zo snel mogelijk weg te zijn zonder te veel hindering. Even later hoorde hij een luide bonk. Er lagen twee kerels, een op de grond en de ander op de plek waar hij net had gezeten. Die op de grond had een dodelijke val gemaakt, dat kon ieder mens zien door de opengereten schedel, de vele liters bloed en andere fracturen die er afschuwelijk uitzagen. Kanrou kwam uit zijn schuilplaats om een kijkje te nemen. Wel hield hij zijn hand bij de schede van zijn katana voor de zekerheid. Hij knielde neer bij de jongen die op de grond lag. Uit respect nam hij de capuchon van zijn hoofd en liet zijn haar eruit. Door zijn vrouwelijke gezicht en smalle figuur in combinatie met zijn lange haar wat tot ongeveer zijn liezen kwam, werd hij vaak voor een vrouw aangezien. Niet dat het hem wat uitmaakte. He just doesn’t care. Al schrokken mensen wel vaak door zijn lage stem en een niet echt aangenaam karakter. Hij hield het haar wel vast zodat het niet in het bloed zou komen. Ook sloot hij de nog geopende ogen. Puur uit respect voor de doden, meer niet. Weer hoorde hij gebonk alsof iemand van een trap af viel. Hij dook weer weg aan de andere kant van de auto. Niet veel later hoorde hij het gegil van een vrouwelijk persoon. Zucht. En daar ging de rust. De dooie hete dus Jonathan. Hij kwam maar tevoorschijn. Wat kon een meid nou tegen hem doen? Hij was niet sterk maar wel snel en hij had zijn katana. Langzaam knielde hij bij de meid neer en legde zijn slanke hand op haar schouder. Hij gaf een soort van medelevende blik, ookal was het niet gemeend. Het kon hem werkelijk niets schelen of ze dood waren of niet. Ze waren nu tenminste stil en hij had zijn rust. Nouja soortvan. Als de meid hem te luid was zou hij snel weer weg zijn. Ook als zij hem voor een vrouw aanzag zou hij snel weer weg het bos in verdwijnen.


Gnehehe...Waag het eens. Btw, hij draagt een losse zwarte broek en een lichte trui.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://www.facebook.com/dcasteleijn
Nina

Nina


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 24
Remission: Neutral

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptyma jul 01, 2013 5:13 am

“Mijn schuld… Mijn schuld… Mijn schuld…” was het enige dat door haar hoofd ging. De schuldgevoelens overspoelde haar en maakte alles om haar heen zwart en wazig. “Waarom heb ik dit gedaan!” schreeuwde ze uit. Zijn dode ogen staarde haar aan. Het bloed was inmiddels helemaal naar haar toe gestroomd en vormde een plas om haar knieën. Bran was uit het zicht. Ze wist niet waar hij was, misschien was hij bij Ghost gaan kijken. Het kon haar helemaal niet meer schelen. Haar man was dood. De vader van haar ongeboren kind.. te pletter gevallen. Haar handen zaten onder het bloed, maar ze bleef over haar gezicht heen wrijven. Alsof ze haar gezicht wilde weg vegen. Uitgummen, tot ze helemaal verdwenen was en niet meer terug kon komen. Ze zag er niet uit. Er zat zelf bloed in haar warrige haar. “Asjeblieft.. Kom terug… asjeblieft.. ” zei ze op een gebroken en fluisterachtige toon. De snikken bleven maar komen en telkens voelde ze weer het schuld gevoel op haar neer drukken.

Opeens drukte een hand zacht op haar schouder. Verwilderd sloeg ze hem weg en keek hysterisch naar een vreemde vrouw. “Blijf van me af!” en ze kroop snel een paar meter achteruit. De blik van de vreemde vrouw was verdacht. “Laat me met rust!” Bran kwam opeens, zacht grommend naar de onbekende, achter de auto vandaan. Vlug greep ze hem vast, bang dat de vrouw hem iets aan zou doen. Ze wou opeens heel graag weg, dus sprong ze overeind, met de 6 weken oude pup in haar armen. Haar schoenen sopte in de dikke plas bloed toen ze van de vreemde weg rende. Alles draaide om haar heen. Ze kon niet meer logisch na denken. Ze struikelde over een brok los geraakt asfalt. Bran sprong automatisch uit haar handen. Ze had haar been open gehaald maar merkte het niet eens. “Ik moet hier weg!” zei ze op een vreemde gespannen manier tegen zichzelf. Ze keek op en zag opeens het zwarte paard van Jonathan. Hij had een grassprietje uit zijn mondhoek steken en keek met z’n oortjes naar voren, verbaast op. Ze greep zijn teugels, stak haar voet in de beugel, zette zich af en zwaaide haar been over het dier. Met een plof kwam ze in het zadel terecht. Het paard begon al onrustig te dribbelen en terwijl Maggie haar voet in de andere beugel haakte, spoorde ze het paard wild aan. Het dier sprong in een ren galop naar voren. “shit! Het hek!” Maggie stuurde het paard langs het hek en gaf een trap tegen de opening. “Jeaah Jeaaah!” Het paard galoppeerde in volle snelheid het paadje af het strand op. Het zand was log waardoor het dier automatisch afremde maar toen ze op het hardere gedeelte bij het water kwamen, vloog het paard in volle kracht over het strand. Hun haren wapperde in de wind. De zee spetterde vrolijk om hun heen en Maggie had er fantastisch uit gezien, als het niet ging om het verlies van de man waar ze zo vreselijk lang van had gehouden. De tranen bleven maar komen, ze leek niet te kunnen stoppen. Zelfs niet het vrije gevoel, dat de rit gaf, kon haar nog troosten.

Ze bleef door rijden tot de zon bijna onder ging. Toen pas was ze eindelijk gekalmeerd. Het strand was eindeloos lang, dus had ze nog wel een paar kilometer door kunnen galoperen maar et paard was helemaal bezweet. Gelukkig had het zo’n goede conditie. Maggie liet het paard stappen en liet de wind door haar haren gaan. Haar hoofd was helemaal leeg, ze had alles leeg gehuild. Ze kon nu weer een beetje logisch na denken en het eerste waar ze aandacht was Ghost. “Ik moet terug.” Ze draaide het paard op en reed in stap langs het strand terug…
Terug naar boven Ga naar beneden
Ghost

Ghost


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 22
Remission: Good

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptyma jul 01, 2013 11:44 am

Ghost lag nog steeds op de grond. Alles deed pijn, maar hij zag een vreemd iemand... Ghost rolde met moeite op zijn rug en liet zijn hand langzaam naar een van zijn dolken gaan. Shit! die liggen hier ergens! Met flink wat pijnlijk gekreun en moeite kon Ghost zich tegen de pickup truck laten steunen. Voetstappen kwamen dichter bij hem, maar Ghost was te ver heen om te kijken. Hij Klom met nog meer pijn dan daarnet op zijn voeten en keek rond. Echter toen hij een stap wilde zetten, donderde Ghost weer net zo hard tegen het beton aan. 'Nina... Maggie?' Ghost zag een van zijn dolken voor zich liggen en pakte deze dan ook in zijn hand. Hulpeloos keek Ghost nu om zich heen, op zoek naar Nina of Maggie, of wie dan ook die hem kon helpen. Ghost hoestte even bloed op en verloor toen het bewustzijn...
Terug naar boven Ga naar beneden
Kanrou

Kanrou


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 25 maar hij denkt 18 ofzo
Remission: Neutral

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptydi jul 02, 2013 1:06 am

Hij bleef zich inhouden, zelfs nadat zijn hand werd weggeslagen. Calm yourself. Don’t shout at her. Calm down. Hij probeerde zich te vermannen. Ze scheeuwe naar hem en dat was iets waar hij niet goed tegen kon. Hij had gevoelige oren en een grumpie karakter hielp ook niet echt. Van achter hem kwam gegrom van een beest waardoor hij anderhalve meter naar achteren sprong en naar zijn katana greep. Misschien iets overdreven voor een klein beest wat waarschijnlijk maar enkele maanden oud was. Hij had het niet op honden. Jong of oud. Honden waren gewoon dieren die niet naar zijn smaak waren. Voordat hij ook maar iets kon zeggen was de meid al weg en reed snel weg. ‘Idiotic woman.’ Hij keek haar na maar zijn aandacht ging al gauw naar de dude die probeerde te bewegen na een val van een paar meter. Zoals verwacht viel hij ook weer neer. Kanrou zuchte diep. Fijn. Ik zit momenteel met idioten opgescheept. Hij liep naar de jongen, gebruikte een nog in de schede zittende Mugen om de messen weg te werken en pakte de jongen op om hem snel weer neer te leggen op de pick-up truck. Dat zou beter moeten liggen dan de harde betonnen ondergrond en nu kon hij even naar de verwondingen kijken. Misschien kon hij wat doen om te helpen, al was hij niet een ster in het EHBO gedeelte. Maar hij wist wel hoe hij enkele verwondingen moest verbinden. Een must als kendo meester. Nu alleen nog een verbanddoos zien te vinden… Hij opende de deur van de truck door het zijraampje te breken met zijn katana. Zo’n truck bij het strand zou toch wel iets hebben? Wonder boven wonder vond hij onder de bijrijdersstoel ook daadwerkelijk een verbanddoos. Die nam hij naar de jongen en ging vervolgens naast hem zitten. Rustig zorgde hij ervoor dat de jongen rechtop kwam te zitten. Niet een fijne houding, maar het moest wel even. Eerder had hij al enkele gebroken ribben gevoeld. Met zijn vrije hand ging hij over de borstkas van de jongen heen. ‘Consider yourself lucky. Meerdere gebroken ribben hadden je longen of je hart doorboord.’ Zijn lage stem paste niet bij zijn akelig vrouwelijk uiterlijk maar hij kon dat niet echt beïnvloeden. Hij begon de borstkas te verbinden met het zachte sterke verband. Meer verwondingen kon hij niet bespeuren. Veel blauwe plekken en lichtelijke hoofdpijn zouden het enige zijn waar hij dagen last van zou hebben. Voorzichtig legde hij hem weer neer zodat de dude even kon rusten. Kanrou zelf ging bovenop de truck zitten in kleermakerszit met zijn katana op zijn schoot. Na het gegil kon hij wel wat meditatie gebruiken.




Vrouwelijk?:
Terug naar boven Ga naar beneden
https://www.facebook.com/dcasteleijn
Ghost

Ghost


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 22
Remission: Good

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptydi jul 02, 2013 1:50 am

Ghost had geen kracht zich te verdedigen toen een vreemde hem oppakte. Hij kon niet zien dat het een vreemde was, maar Nina... Maggie moest het zijn... zou hem heel anders vastpakken. Hij pakte het mes in zijn handen steviger vast, maar wist dat dat alleen show was. Veel zou hij er niet mee kunnen beginnen. Hij werd neergelegd, maar zag niet waar. Zijn zicht was wazig en had een rode gloed, het bloed in zijn ogen prikte wanneer zijn ogen open waren. Wanneer hij glas hoorde breken hoopte hij dat hij met rust gelaten zou worden. Echter was het voor hem een onaangename verrassing, toen hij vervelend rechtop werd gezet. Hij liet het maar begaan, maar was toen plots blij verrast. Hij werdt verbonden of iets in die richting. ‘Consider yourself lucky. Meerdere gebroken ribben hadden je longen of je hart doorboord.’ Ghost zijn gezichtsuitdrukking veranderde naar van boos naar blij, maar nog steeds een met pijn vertrokken gezicht.

Hij had een tijdje daar gezeten/gelegen, toen zijn zicht langzaam terugkwam. Hij zag iemand zitten op de truck. 'D.Dank je...' Kwam er pijnlijk uit. Langzaam voelde hij zich al een stuk beter. 'Z.Zou ik je... iets mogen... vragen?... mijn tas... de pijnstillers... in het voorste vakje...' kreeg hij er wat kortademig uit. Even bleef het stil. Ghost kon zich van eerder een zware stem herinneren... Het moest een man zijn geweest, die hem had verbonden. 'Wat is je naam?... Als je dat... wilt zeggen.' Ghost ging wat meer rechtop zitten en keek naar degene die hem had verbonden. Hij hoestte, waarbij een heleboel bloed uit zijn mond kwam. Hij ging over de rand van de laadbak hangen, om het bloed uit zijn longen te halen. Flink wat bloed hoestte hij op, wat op de grond belandde. Het was even pijnlijk, maar nu hij weer beter kon ademen voelde het een stuk beter. Ghost keek nu om zich heen, maar zag Nina niet meer. Hij wilde haar geen Maggie noemen. Hij was er best verdrietig om, want ze had hem zomaar achtergelaten. Maar hij zou er, zoals altijd, het beste van maken.
Terug naar boven Ga naar beneden
Nina

Nina


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 24
Remission: Neutral

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptydi jul 02, 2013 5:31 am

Het voelde vreemd voor Maggie, om weer in het zadel te zitten. Het was al weer zo lang geleden dat ze zelf heeft gereden op haar eigen paard. Gulliver.. een groot engels volbloed ruin, voskleurig. Ze is er nooit achter gekomen wat er met hem gebeurd is.. waarschijnlijk geslacht.. Even zag ze Jonathan weer voor haar.. “Maggie.. Stop!” zei ze tegen zichzelf. Het belangrijkste voor nu was dat ze terug geraakte, bij Ghost..
Misschien was hij wel weg.. of nog erger.. misschien was hij ook wel dood..! Waarom heeft ze hem in godsnaam achter gelaten! Hij was gewond! Hij had haar nodig! En Bran.! Oh wat was ze weer stom geweest! Ze liet zich weer leiden door haar emoties.. Net zoals in Alvale.. Nadat Ghost haar gekust had. Owh ze kon zichzelf voor haar kop slaan.. voor de zoveelste keer. Ze spoorde het paard aan tot galop en keek uit naar herkenningspunten. Maar wat kon ze herkennen? Ze had helemaal niet opgelet toen ze weg was gereden. De hoefafdrukken! Ze moest gewoon uit kijken naar de hoefafdrukken van het paard.

Toen ze eindelijk het steile paadje had gevonden, die naar het strandgebouw liep, had ze zich zelf al helemaal gek gemaakt met de vreemdste senario’s waar Ghost en Bran in zouden zitten. Ze galoppeerden de parkeer plaats op. De ego van de hoeven op het asfalt klonken hard. “Ghost!” riep ze schichtig de parkeerplaats rond kijken. Dejavu.. alleen was het nu schemerig. Ze sprong van het paard af, die nog een paar meter doorliep, en rende naar de pick-up truck. Halverwege sprong Bran, blij dat hij haar weer gevonden had, tegen haar aan. Ze tilde hem op en werd meteen ondergelikt. “Ja, Ja ik ben ook blij om jouw te zien”

Opeens zag ze Ghost. “Oh mijn god..” zei ze opgelucht. Ze rende met de overenthousiaste pup naar de truck. Er zat nog iemand op het dak van de truck maar daar bestede ze nog geen aandacht aan. Ze sprong op de truck en zakte naast hem neer. “Ghost.. het spijt me.. Ik ..Ik.. ben je gewond?” ze legde zacht haar hand op zijn wang en keek bezorgt naar het verband om zijn borstkas. “oh lieverd” ze sloeg haar armen om hem heen en drukte hem tegen zich aan. Ze hoorde hem zacht kreunen van pijn en liet gouw los. Ze had helemaal niet door dat ze nog steeds onder het opgedroogde bloed zat en het gehuil had strepen op haar wangen gevormd. Haar ogen vulde zich weer met tranen en er ontsnapte een snik.“Ghost.. luister.. Jonathan.. hij.. hij is.. dood” ze barsten in tranen uit. “Het is allemaal mijn schuld. Ik had het allemaal kunnen voorkomen. Waarom ben ik toch bij hem weg gegaan.. Waarom heb ik dit laten gebeuren.” Ze leek wel gek te worden en drukte haar handen tegen haar slapen. Ze trok haar knieën op, sloeg haar armen er omheen en legde, overstuur van alles, verslagen haar hoofd op haar knieën…
Terug naar boven Ga naar beneden
Kanrou

Kanrou


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 25 maar hij denkt 18 ofzo
Remission: Neutral

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptydi jul 02, 2013 11:19 am

Hij werd bedankt. Wederom een zeldzaam iets. Zijn hulp gaf hij aan bijna niemand en de meeste leefden niet lang of waren al dood. Een diepe zucht verliet zijn mond. Antibiotica? Sure. Maakten inwendige bloedingen alleen maar erger. Antibiotica verdunde het bloed en met interne bloedingen kon dat fataal zijn. Met zijn katana in de ene hand en zijn andere maakte hij een soort handstand flikflak van het dak af. Hij liep rondom de truck naar de jongen en haalde Mugen uit zijn schede. Met de katana aan de keel van de ander, keek hij hem strak aan. ‘Idiot! Stay the fuck down if you don’t want to fucking die, moron. En nee. Ik ga je die antibiotica niet geven. Met interne bloedingen,’ Hij keek neer op het uitgespuwde bloed. ‘kunnen pijnstillers je dood worden.’ Met een sierlijke beweging stopte hij zijn katana weer terug in de schede maar bleef de jongen strak aanstaren met de gebruikelijke frons op zijn gezicht.
Ach. Kijk wie we daar hebben. Het wicht dat haar vrienden in de steek liet en anderen doof maakten. Geweldig. Ja, tuurlijk begon ze de jongen te knuffelen met waarschijnlijk volle kracht. Ze zorgde ervoor dat Kanrou weer en  zucht uit zijn mond liet ontsnappen. ‘Idiotic woman. Nog meer druk op zijn ribben en je vermoord hem ook. I could care less. En ja. De ander is dood. Met een open schedelfractuur van ongeveer zijn halve hoofd heeft hij enkele minuten veel pijn geleden en stierf aan bloedverlies.’ Heel droog en zonder enig emotie in zijn stem zette hij enkele feiten op een rijtje. Niet dat hun het aan wouden horen maar het kon hem werkelijk niet schelen wat ze deden of van hem dachten. Die jongen heeft akelig veel pijn moeten lijden. Met zo’n groot schedelfractuur ben je namelijk niet op slag dood maar het duurde een minuut voordat je brein vloeistof en zuurstof nodig had. Een schouder uit de kom en gebroken ribben telden alleen maar bij op de berg van pijn die hij had moeten lijden voordat hij dood ging. Che. Whatever.
Met een elegante beweging klom hij weer op het dak en ging weer in kleermakerszit zitten. Zijn lange zwarte haar zweefde sierlijk achter hem aan. Even sloot hij zijn ogen om de middernachtblauwe, diepe ogen op haar te richten. ‘Don’t you ever fucking shout in my ears again, woman.’ De katana in zijn schede kwam weer op schoot te liggen. Zitten met een katana aan je riem was dus niet de beste zithouding die je kon hebben. En zijn naam? Die liet hij nog achterwegen. Niemand hoefde het te weten tot nu toe.



(Een beetje kort een falend maar het is laat en ik heb gedronken...)
Terug naar boven Ga naar beneden
https://www.facebook.com/dcasteleijn
Nina

Nina


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 24
Remission: Neutral

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptydo jul 04, 2013 8:38 am

‘Idiotic woman. Nog meer druk op zijn ribben en je vermoord hem ook. I could care less. En ja. De ander is dood. Met een open schedelfractuur van ongeveer zijn halve hoofd heeft hij enkele minuten veel pijn geleden en stierf aan bloedverlies.’
Langzaam tilde Maggie haar hoofd omhoog. Ze keek furieus naar de onbekende die achteraf een man bleek te zijn. Hoe durfde hij zo tegen haar te praten! Wat deed hij überhaupt hier. Ze hield zich kalm, maar had de neiging om zijn zwaard van zijn schoot af te trappen. Ze voelde de woede weer wegglijden en keek Ghost aan, op een vreemde en bijna emotieloze manier. Ze realiseerde zich een paar dingen en zei opeens heel kalm en zacht. “Excuseer mij even.” Ze zette Bran naast Ghost neer, keek de vreemde met een vuile blik aan en sprong van de laadbak af. Met een rustige pas liep ze naar het hek, die ze sloot, voordat ze terug liep naar het gebouw. Ze dwong zichzelf om niet richting het lichaam van Jonathan te kijken, terwijl ze uit alle macht haar gezicht in een plooi probeerde te houden. Desondanks gleden de tranen weer één voor één over haar wangen. Ze slikte even, toen het lichaam uit het zicht was en liep het gebouw in.
 
Nadat ze de lichtknopjes had gevonden, was ze naar boven gelopen, op de ijzeren trap. Ook daar deed ze het licht aan en liep naar de balkon deur. Ze haalde diep adem en stapte het balkon op waar ze de tas van Ghost zag liggen. Ze bukte zich om hem te pakken, toen haar aandacht werd getrokken door de donkere wolken die zich samen pakte boven de onrustige zee. “shit, nou gaat het ook nog regenen.” De wind stak op en waaide koud en waterig in haar gezicht. Snel liep ze weer naar binnen en liep regel recht op eerste de beste deur af. Ze keek of deze open was, maar helaas, op slot. Vlug liep ze weer naar beneden waar ze de zware tas van Ghost neer zette. Ze keek om zich heen. Ze zag vijf witte deuren. Ze liep op de eerste af, die wagenwijd open stond. Het was behoorlijk donker dus voorzichtig zocht ze naar het lichtknopje. *knip* ze stond midden in een kleine keuken, zonder ramen. Ze glimlachte even triomfantelijk en bekeek vervolgens wat achter de andere vier deuren verstopt zat. Twee deuren zaten op slot, achter een ander vond ze een grote berging, die duidelijk leeg geplunderd was. De laatste kamer was een EHBO post ofzo want er stonden een aantal bedden en een onderzoekstoel. Waarschijnlijk was dit gebouw een strandwacht-post geweest ofzo. Maggie was in ieder geval blij met de ruimte en maakte een bed klaar. Snel liep ze naar buiten en keek bezorgt naar de lucht, die onheilspellend over hen heen verspreide.

“Ghost, ik heb binnen een EHBO-post gevonden. Denk je dat je, met wat hulp, naar binnen kan lopen?” zei ze terwijl ze de pup van de laadbak afhaalde en op de grond zette. En nog voor de vreemde man met zijn lange zwarte haar wat kon zeggen zei op een velle toon.
“Voor jij je ermee gaat bemoeien, jij hebt hem ook verplaatst dus kan dat nu ook. Het gaat zo regenen en ik wil niet dat Ghost buiten blijft zitten.” ze wees even naar de donkere lucht. “Je doet verder maar wat je zelf wilt..”    


*voor jullie allemaal leuke plannen bedenken Razz Ik wil graag zelf het lijk begraven aub Very Happy
Terug naar boven Ga naar beneden
Ghost

Ghost


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 22
Remission: Good

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptydo jul 04, 2013 11:28 am

‘Idiot! Stay the fuck down if you don’t want to fucking die, moron. En nee. Ik ga je die antibiotica niet geven. Met interne bloedingen,’ Ghost keek hem aan. Ergens boos, maar dankbaar voor het nadenken.

“Ghost!” Zijn naam werdt plotseling geroepen, maar hij keek niet op. hij lag als in shock voor zich uit te staren. Hij merkte het pas toen hij pijnlijk tegen Nina werdt gedrukt. Hij verbeet de neiging om pijnlijk te kreunen. ‘Idiotic woman. Nog meer druk op zijn ribben en je vermoord hem ook. I could care less. En ja. De ander is dood. Met een open schedelfractuur van ongeveer zijn halve hoofd heeft hij enkele minuten veel pijn geleden en stierf aan bloedverlies.’ Of ze het hoorde wist hij niet maar ze liet hem in ieder geval gestressed los “Ghost.. luister.. Jonathan.. hij.. hij is.. dood” ze barsten in tranen uit. “Het is allemaal mijn schuld. Ik had het allemaal kunnen voorkomen. Waarom ben ik toch bij hem weg gegaan.. Waarom heb ik dit laten gebeuren." Ze liet hem los en ging in een soort feutus houding zitten.

Het ging allemaal een beetje om Ghost heen. Hij was vermoeid en had overal pijn en lette niet goed op. Hij had het gevoel alsof de jongen de wacht zou blijven houden. En al zou hij wel opletten, hij zou niets kunnen uithalen tegen wat er ook was.

Plots stond Nina naast hem naast de truck, althans zo leek het voor Ghost. Ze vroeg hem of hij met hulp naar binnen kon komen, want er was iets wat hij niet mee had gekregen. Hij keek de jongen aan en die bevestigde dat het wel kon. Ghost klom met moeite omhoog en moest een kleine sprong maken om tot de grond te komen. Hierbij zakte hij flink naar de grond, maar het leek niets ernstigs. Hoewel Nina hem waarschijnlijk direct naar binnen wilde brengen, liep hij direct de andere kant op. Eerst mijn bijl, die MOET mee naar binnen... Het galmde in zijn gedachten. Hij deed alle moeite die nodig was om zijn bijl te pakken. Toen hij zijn bijl in zijn handen had, hing die wat slapjes in zijn hand, maar hij hield hem vastbesloten vast. Nina leidde hem nu strak naar de ziekenboeg.

Hij liet zich met pijn op een van de bedden zakken. Hij keek Nina aan. Zijn altijd levenslustige ogen, waren nu vertroebeld door pijn, verdriet en vermoeidheid. ' Doe je wel het hek en deuren op slot?' Keek hij afwezig naar Nina. ' en haal de sleutels van de parkeerplaats...' Hij zakte steeds verder weg en alles kwam er steeds langzamer uit, tot hij in slaap viel. In zijn slaap pakte hij zijn bijl steviger vast, alsof hij gewoon wakker was.
Terug naar boven Ga naar beneden
Nina

Nina


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 24
Remission: Neutral

...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Emptydo jul 04, 2013 1:19 pm

Ze was blij dat Ghost nu binnen was. Hij leek nog helemaal van de wereld en had zijn rust hard nodig, om te herstellen. Zij zelf aan de andere kant moest nog van alles doen. Buiten zocht ze naar de sleutels en vond ze niet ver van de pick-up. Gelukkig maar want anders kon ze het hek niet afsluiten. Ze stak de sleutel in het speciale slot, en terwijl ze het hek sloot lande de eerste regen druppel op haar voorhoofd. Ze wilde weer terug het gebouw in rennen en kwam weer langs het lijk van Jonathan. Het bloed op de grond was nu voor een deel opgedroogd maar je zag nog een grote rode vlek. Ze stopte halverwege en keek naar het lichaam. Ze probeerde zich deze keer niet in te houden en liet haar emoties gaan. Voorzichtig liep ze naar hem toe. Het zag er raar uit.. alsof hij sliep. Iemand had zijn ogen gesloten, ze vermoede dat de vreemdeling dat had gedaan, en was daar dankbaar voor. Zijn kaak hing er nog steeds raar bij en ze zag wat opgedroogd bloed in zijn mondhoek. Er zat een strengel haar dwars over zijn gezicht, en bukte zich om deze weg te strelen. Maar vlak voor ze hem aanraakte stopte ze. Ze durfde het niet. Als ze hem aan zou raken, zou ze voelen hoe koud hij nu was. En dat maakte zijn dood officieel. Maggie kon het gewoon nog niet geloven. Zelfs nu, nu ze naast hem zat. Nu ze zag hoe de regen druppels hem helemaal nat maakte. Hoe hij zijn ogen niet fijn kneep omdat het water onder zijn oogleden door droop. Hoe hij niet proestend overeind kwam en haar lachend aan zou kijken. Hoe ze nooit meer in zijn prachtige blauwe ogen zal kijken of zijn warme aanraking zal voelen. Het was voorbij, maar ze kon het niet geloven.

Ze moest iets verzinnen om het lichaam .. weg te werken of te begraven. Het kon niet zo blijven liggen. In de regen. Ze hoorde een proestend geluid en keek op. Ze zag het zwarte paard staan. Hij keek een beetje triest, zo in de regen. Ze kwam overeind en liep naar het dier toe. Ze aaide zijn neus en klopte zacht op zijn nek. Het was een mooi paard. En sterk. Ze moest hem ook ergens onderbrengen. Hij kon ook niet zo in de regen blijven staan. Met het paard aan de hand liep ze langs het gebouw, op zoek naar een geschikt onderdakje. Het begon harder te regenen en de wind sloeg de regen druppels prikkend in hun ogen. Ze kwamen aan de achterkant van het gebouw, waar ze een lege garage vond.

De garage deur stond wagenwijd open, dus kon ze zo naar binnen lopen. “Wat een mazzel, vriend” zei ze zacht tegen het paard. Het dier was bijzonder kalm en leek alles prima te vinden. Mooi, dan is dat ook opgelost. Ze keek even door de garage en zag de legen getrokken kasten en rommel dat achtergelaten was. In de hoek lag een groot blauw plastic zeil. Ze vond wat touwen en kreeg een idee. Met het zeil en de touwen liep ze terug naar het lijk van Jonathan. Ze moest eerst een paar keer slikken maar zette uit eindelijk door. Met moeite lukte het haar om het lichaam op het zeil te krijgen, waarna ze hem inpakte. Dit alles ging niet geheel zonder de bekende tranen en gekokhals. Ze bond de uiteindes van het zeil bij elkaar. Ze liep gouw terug naar de garage waar ze het, nog bezadelde, paard haalde. Ze bond de touwen vast aan de singel van het zadel en stapte op. Voorzichtig liet ze het paard stappen en lette goed op of het zeil, met het lichaam erin, niet los zou raken of eruit zou schuiven. Ze stuurde het dier naar een veldje achter het gebouw, begroeid met wat bosjes. Ze rende gouw terug naar de garage, op zoek naar een schep of iets waarmee ze kon graven. Toen ze niks kon vinden ging ze opzoek in het gebouw. Uit eindelijk vond ze in de berging een houten kano peddel. Ze moest het er maar mee doen. Ze zocht een zacht plekje grond uit en begon met graven. Het was zwaar en glibberig door de regen. Ze was een paar keer uitgegleden, het gat in, en het paard was ook nog een paar keer weg gestapt. Waardoor ze gedwongen was om het paard in de garage te zetten. Ze had hem helemaal afgezadeld, droog gewreven en had wat zachte kleden op de grond verspreid. Ze had helaas geen hooi of stro in zo’n korte tijd kunnen vinden dus liet ze de garage deur maar open, zodat hij zelf gras kon eten als hij wou. Het erf kon hij toch niet af. Toen ze eindelijk alles klaar had, stond ze in pikkedonker. Het enige licht kwam van het gebouw af. En de regen maakte het er ook niet beter op, maar ze moest het er maar mee doen. Ze kon Ghost niet om hulp vragen en de vreemdeling durfde ze eigenlijk niet te vragen. Eindelijk na wat moeite lukte het haar om het zeil in het gat te laten glijden. Nu kwam het moeilijkste. Ze moest het gat dicht scheppen… Jonathan begraven… Alles in haar lichaam schreeuwde dat ze het niet kon, maar haar hoofd was verstandig. Ze kon niet anders. Met een pijnlijk hart begon ze weer hartstochtelijk te huilen toen ze de eerste schep aarde op het zeil liet vallen.

Nu leunde ze trillend op een wasbak in de toilet. Ze was zeiknat van de regen en voelde zich koortsig. De schokkerige snikken hielden maar niet op, en ze zakte uiteindelijk door haar benen op de koude betegelde toilet vloer, waar ze huilend bleef liggen.

Toen ze uitgehuild en wat gekalmeerd was, kwam ze voorzichtig overeind. Geschrokken keek ze naar zichzelf, in de spiegel boven de wasbak. Ze was drijf nat, ze had allemaal rode strepen op haar gezicht (half weggespoeld bloed). Haar lange haar was er net zo erg aan toe en alles zat onder de prut vegen en moddervlekken. Koortsachtig ging ze opzoek naar een douche of een bad, die ze tot haar opluchting vond. Er stond een bad in een aparte ruimte naast de EHBO-post. Ze draaide de kraan open die meteen goed stroomde. Er glipte een klein gilletje van blijdschap uit haar mond en terwijl het bad vol liep ging ze opzoek naar haar tas, waar ze nieuwe schone kleding uithaalde. Ze sloot de tussendeur niet, zo kon ze een oogje op Ghost houden. De plakkerige vieze kleding liet ze met veel gezomp op de grond vallen. Daar stond ze dan, naakt, bibberend en smerig. Het kon haar niks schelen als iemand haar nu had gezien. Ze was alleen maar super dankbaar dat ze dit bad hadden. Voorzichtig stak ze haar teen in het water, dat lekker warm aanvoelde. Met een zucht zakte ze in het water en liet alle viezigheid van zich afspoelen. Even ging ze kopje onder om haar haar af te spoelen en bleef toen stil liggen.

Buiten klonk de regen vel tegen de ramen en gebouwen. Het was een beetje een ouderwets klinische ruimte, met hoge ramen en vreugdeloze lampen. Ergens klonk het tergende gedrup van een kraan. Maggie genoot van het warme bad, de stilte en het alleen zijn en liet haar gedachten de vrije loop. Ze probeerde zich te bedenken wat er precies gebeurt was. Ze herhaalde telkens elk moment van de scene op het balkon. Maar het was haar helemaal ontgaan. Ze had alleen maar oog voor Ghost gehad. Ze wist niet of Jonathan zelf gesprongen was, of dat hij had geprobeerd om Ghost te redden. Misschien was het gewoon een ongeluk. Ze zal er toch nooit achterkomen. Jonathan was dood. Het kind dat in haar groeide, zou nu vaderloos worden geboren. En ze had er niks aan kunnen doen. Toch was ze nog heel dankbaar dat ze tenminste iets van hem over hield. Teder legde ze een hand op haar buik. Ze voelde nu echt dat haar buik langzaam begon te groeien. Ze keek op bij het horen van een zachte gemompel. Het kwam bij Ghost vandaan. Hij bewoog een beetje in z’n slaap maar bleef daarna wel rustig liggen. Ze glimlachte vertederd. Ze was super blij dat Ghost nog leefde en ook al stond ze het haarzelf niet toe om dat te denken. De dood van Jonathan had toch een voordeel op geleverd. Ze kon bij Ghost blijven. Ze liet zich iets dieper in het warme water zakken en sloot haar ogen…
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud




...a new journey Empty
BerichtOnderwerp: Re: ...a new journey ...a new journey Empty

Terug naar boven Ga naar beneden

...a new journey

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven
Pagina 1 van 3Ga naar pagina : 1, 2, 3  Volgende

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Perished :: ... :: Harena beach-