'Ga. GA NU HET NOG KAN.' Schreeuwde haar moeder, terwijl ze nog maar net de leeftijd van vijftien bereikt had. Met veel tegenstribbelend protest van Blake, werd ze weggesleept van haar moeder door een man met een speciaal pak aan. Haar vader lag nog geen paar meter van haar moeder verwijderd op de grond. Schreeuwend, smekend en vooral jankend deed ze er alles tegen om zich terug bij hun te voegen, met alle gevolgen van dien. Maar het mocht niet, het kon niet. Net voordat ze naar buiten werd gesleept, zag ze hoe haar moeder door haar benen zakte en op de grond landde met een flinke smak. Dat was het punt waarop haar hart brak en nooit meer hetzelfde zou zijn, hoe vaak je het ook probeerde te lijmen en te helen.

Met een steek in haar borstkas werd ze wakker, het eerste wat haar opkwam was de tijd. Drie uur brandden de cijfers op de wekker. Het heksenuur. Zoals wel vaker gebeurde de laatste tijd, of eigenlijk maanden. Het leek wel een gewoonte te zijn geworden, maar dit keer zat er meer dwars. De geschiedenis had zich afgespeeld in haar droom en ze werd er niet gerust op. Ietwat twijfelend schuifelde ze zich uit het bed vandaan, wierp nog een laatste blik op Bradley die haar zojuist nog warmte had gegeven en sloot vervolgens de deur terwijl ze al twijfelend op haar onderlip beet. De kou sloeg meteen tegen haar blote schouders en armen, dat viel wel te merken. Kippenvel ontstond, maar het deerde haar weinig. Ze moest lucht hebben, iets wat haar kon bevrijden van deze nachtmerrie. De onrust die zich in haar bevond stilde niet zomaar. En zodra ze beneden was, merkte ze pas hoe koud en leeg het hier was. Op momenten zoals deze voelde dit huis zo vreemd, ze herkende het niet.
Ze vond het niks, deze stad niet. Kwaadheid borrelde in haar op, het ging automatisch. Ze stormde naar de eerste en de beste kast waar spullen op stonden en smeet die er vanaf, met ernstig hard geschreeuw. Die nachtmerries, ze verdwenen niet uit haar hoofd vandaan. De ziekte die over de wereld heerste, de pijn die in haar borstkas ontstond. Blake werd er alleen maar bozer van, de genade was weg voor de meubelen. Wild smeet ze een lamp naar de andere kant van de kamer, die kapot sprong tegen een muur aan. Hysterisch schreeuwde ze, door de onmacht, de controle die ze verloor. Met gebalde vuisten stortte ze zich op de kast waar ze net alle spullen vol woede vanaf had geraasd en boog haar hoofd voorover, sloot haar ogen om die gedachten weg proberen te halen.

[&Bradley]

Het was een koele nacht, al had Bradley er niet echt last van. De kou had geen vat meer op hem. Iets wat Blake meestal net zo gezellig vond aan hem. Ritmisch haalde hij adem, zijn arm lag beschermend over Blake heen, zo was het al elke nacht geweest. Afgelopen maanden had hij steeds droomloze slapen, al hetgene wat er vroeger voor hem was geweest was geveld met de oorlog. Zijn ouders waren omgekomen door de ziekte, eveneens als zijn kleine zusje en zijn oudere broer. Wel, hij dacht dat die dude een verrader was geworden en naar Amerika was gevlucht nog voor de ziekte was uitgebroken, maar daar was hij tot op de dag van vandaag nog niet zeker van. De Nash familie kende nog maar een overlevende en dat was hij, de 22 jaar oude Bradley. Het was niet het moment dat zijn arm die net nog over het lichaam had gelegen van degene die hij lief had de matras had geraakt dat hij wakker was geworden, maar het moment dat hij haar naar zich toe wou trekken maar hij enkel maar in de lucht greep. Slaperig knipperde hij met zijn oogleden en staarde naar de lege plek naast hem. Traag duwde hij zich op en bleef een tijd lang met zijn rug tegen de koele muur aan zitten.
Alsof er een storm door de woonkamer beneden leek te gaan, vloog de jongen uit zijn bed en schoot naar de deur. Het duidelijke geschreeuw dat klonk was afkomstig van Blake. Uit voorzorg greep hij de baseball bat die op de gang stond en bewoog zich geruisloos de trap af. Wat was er nu aan de hand? Het ergste dat hij zich kon bedenken was dat een van de andere mensen deze plek was binnen gedrongen en Blake te grazen nam. Het geluid van vallend glas deed hem iets sneller gaan. Bradley trof niets anders aan dan een complete puinhoop, en een hysterische Blake. Een beetje opgelucht haalde hij adem en legde de baseball bat weer neer bij de trap. De laatste tijd had ze last van nachtmerries dat wist hij, maar was dat wel echt wat er aan de hand was. Voor kort staarde hij naar de spullen die op de grond lagen, enkele foto’s waarvan alleen de kader gebarsten was, en voor de rest wat onbelangrijk spul. Het was iets om kwaad over te worden met andere woorden. Rustig liep hij op Blake af en plaatste vervolgens zijn warme hand op haar schouder en zuchtte even. ‘Wat is er mis?’ Alles was mis, dat was het antwoord op die vraag. De wereld was verdorven door de oorlog, er waren nog amper overlevende en dan nog eens te spreken over de ziekte die nog steeds heerste en waarvoor ze zich elke dag weer moesten behoeden. Er was zo veel mis, en voor hem was er maar een lichtpuntje en dat was Blake. Altijd al geweest, of toch al zo lang ze elkaar kende. Misschien was hij momenteel veel te rustig, iets wat enig ander persoon niet bepaald zou zijn als zijn spullen getrashd waren.

Voetstappen klonken, waarschijnlijk die van Bradley. Er klonk een geluid van iets dat neergezet werd en vervolgens kwam de jongen dichterbij. Jongen? Eigenlijk een man. Hij was tenslotte de twintig al gepasseerd en ouder dan haar. In totaal drie jaar, verschilde niet veel. Een hand werd op haar schouder gelegd, die de huid op die plek verwarmde. Ze schrok er lichtelijk van, opende haar ogen en hief haar hoofd ietsje omhoog. Tranen liepen over haar wangen, maar snikken deed ze niet. Het waren slechts tranen van woede, er was niets tegenin te brengen. Woede vermengd met verdriet, waar ze nog steeds mee rondliep, na al die jaren. En waarschijnlijk zou dat ook nooit wegtrekken. Geen behandeling was daar tegen te helpen, vooral niet in de situatie waarin ze nu zaten. De apocalyptische wereld, er was geen tijd voor psychologie. Ze had het niet eens nodig, ze zou heus niet krankzinnig worden van al deze zooi. Dat ze de jagerstijd zich opnieuw afspeelde en dat ze nu volledig afhankelijk waren van elkaar. Dat er niemand was om van te houden dan op een andere manier van enkel liefde, als ware liefde. Iets wat ze wel met Bradley had, maar verder had ze niemand om tegen te praten. Wat overigens soms frustrerend kon zijn. Maar niet op momenten zoals deze. Nee, nu had ze hem juist nodig.
Heel even nam ze de tijd om op adem te komen en veegde toen de tranen gauw genoeg van haar wangen weg. ''Niks. Er is niks, het gaat.'' Antwoordde ze best koel, een beetje te koud als het aan haar lag. Maar ze wist zich geen andere toon te vormen. Hierna draaide ze zich om naar hem en zag niet ver van hem verwijderd een knuppel staan. Dat was waarschijnlijk hetgeen wat neergezet werd, het geluid van kapot gesmeten spullen en haar hysterisch geschreeuw had hem waarschijnlijk laten denken dat er iets van een overval of aanval gebeurd was in het huis. Een licht glimlachje gaf ze hem, eentje waarbij tranen in haar ogen stonden, maar ze wou verder niet in discussie gaan. Of erover praten, dat kwam later wel. Het was nacht, ze moesten die overleven, het daglicht was veen veiliger. Met een koude windvlaag liep ze langs hem heen, zonder wat te zeggen liep ze door naar boven. Blake lag terug in bed, met haar hoofd de kant van de muur op. De kant waar Bradley niet in hoefde te stappen en zij ook niet naar hem zou kijken. Alsof ze slaperig was, legde ze haar handen vlak voor haar gezicht en lag zichzelf in een foetus houding, met de fleece deken over zich heen.

Hij zag de tranen wel over haar wangen rollen wanneer ze haar hoofd iets tilde, maar hij zweeg voor de rest. Als ze zou willen praten dan deed ze dat vanzelf wel. Ze wist dat hij haar niet tot spreken zou dwingen, zo was hij gewoon niet, toch niet tegen over haar. Maar goed. Even sloot hij zijn ogen en ademde diep in. Dit huis, het was niet zijn huis, nog dat van haar. Gewoon een pand waar zij veiligheid in hadden gevonden, meer ook niet. Dit was altijd beter dan zo maar op straat slapen. Dus hoewel het maybe niet was zoals ze vroeger leefde, hadden de twee hier toch geprobeerd om een beetje karakter aan het leeg geplunderde huis te geven. Het was weinig, maar ze hadden toch iets en dat maakte in deze tijd echt wel het verschil. Veel inbraken waren er nog niet geweest, maar desondanks stond Bradley toch altijd klaar moest er iemand binnen zijn gedrongen die er niet hoorde. De baseball bat was nog maar een klein voorproefje van wat de jongen in huis had qua wapens. Naja, zijn vader was altijd zo’n wapenfreak geweest en zonder erbij na te denken had hij al de wapens verzameld die ze toen in huis hadden voor hij er vandoor was gegaan. Hij was vroeger nooit echt een angsthaas geweest, altijd de stoerste en de sterkste en daar kon hij nu gebruik van maken. Buiten bij Blake dan, bij haar was hij zo als enig andere jongen of man die bij zijn partner was. Nog altijd stoer, maar toch oh zo zachtaardig.
De koelte waarmee ze tegen hem sprak deed hem even fronsen, maar hij was het tegenwoordig al gewend. Hoewel hij haar niet geloofde was, trad hij niet in discussie met haar. Dat gebeurde wel eens een andere keer maar nu kon hij gewoon het beste zwijgen en er gewoon zijn voor haar. Wanneer ze dan weer naar boven trok besloot Bradley maar wat schade te gaan verwijderen. De man knielde neer bij het gebroken glas van een paar foto lijstjes, in alle voorzichtigheid om zich niet te snijden haalde hij de foto’s uit de lijst en legde die neer op de tafel. De glazen lamp die ze had kapot gesmeten veegde hij met een stuk karton bij elkaar in een hoek. Bradley had geen idee hoe laat het was, maar hij was allesbehalve moe door de opschudding van net. Toch was de rest van de rommel voor morgen, dan kon hij tenminste de rest zien liggen. Rustig greep hij de baseball bat weer open wandelde maar weer naar de kamer. Zacht duwde hij de deur in het slot en legde het stuk hout weer tegen de muur. Gauw genoeg lag de jongen weer in het bed en schoof de rest van het deken naar de richting van Blake. Zachtjes drukte hij een kus op het achterhoofd van het meisje en legde zijn arm om haar heen. Het zou niet lang meer gaan duren voor dat de zon ging opkomen, en het feit dat hij niet meer moe was irriteerde hem mateloos want hij wist dat hij morgen al zijn energie weer nodig zou hebben. Oké, overdag was het misschien iets veiliger, maar dat wilde niets zeggen hier.

Slaap was er niet. Die nachtmerrie, ze wou het niet opnieuw meemaken. Niet vanavond nog, dat zou ze niet trekken. Als ze ging slapen wist ze zeker dat er opnieuw fragmenten verschenen. Dus op het moment zou het weinig uitmaken of ze ging slapen of niet, ze zou morgen even gebroken eruit zien. Ook al had ze alle energie nodig om de dag te overleven. Om haar territorium en vooral Bradley te beschermen. Gestommel en geluiden van alle gebroken stuff die opgeruimd werd klonk. Hoewel ze er net ook aan had gedacht om het op te ruimen, zou ze er toch niet veel van kunnen zien, het zou overdag beter uit komen. En aan de andere kant, was er nog iemand van plan om in te breken; zou die niet met hele voeten laat staan heelhuids eruit komen.
Bekend geluid van iemand die de trap op kwam, met ietwat gekraak hier en daar bij treden die betreed werden, deed haar behoeden voor wat er zou komen. Maar het enige wat er gebeurde was dat Bradley naast haar het bed in dook, een kus gaf op haar achterhoofd en een arm om haar heen sloeg. Het liefste was nog wel dat hij alle deken aan haar gaf. Het bezorgde tranen in haar ogen, dat er toch nog iemand om zo'n bitch als haar gaf. En niet zo'n beetje ook. Lichtelijk rilde ze. Het was maar voor even, dat wel.
Heel even nam ze de beslissing om toch een poging te doen om in slaap te vallen, maar haar hersenen bleven vertellen dat ze geen slaap had. Dus het zou een nutteloze poging zijn. Bovendien was er iets niet helemaal lekker bij haar. Ze voelde zich schuldig, dat gebeurde wel vaker nu ze in zo'n shit situatie zaten, zo'n apocalyps. Blake wou hem niet kwijt, voor niemand niet.
Kort slikte ze, waarna ze zich om draaide en haar linkerhand op zijn wang legde. Voorzichtig, wou hem niet laten schrikken door haar koudheid. Ze zocht naar zijn ogen met haar zoete bruine. Hoewel ze normaal keihard stonden, stonden ze nu zacht, enkel en alleen voor hem. ''Het spijt me, ik ben ook zo stom.'' Fluisterde ze, beet op haar onderlip. Om die niet te beschadigen, bracht ze haar rechterhand naar haar mond en beet voorzichtig op een vingertopje. Wat er best schattig uit zou zien, zou ze niet verwaarloosd zijn door de tijden waar ze doorheen waren gegaan en alle nachtmerries die ze keer op keer daarvan kreeg.

Zijn ogen waren nog steeds gericht op haar achterhoofd, om zijn lippen zweefde een lichte glimlach. Hij kon het zich niet meer voorstellen hoe alles was zonder haar. Hoewel ze elkaar elke dag zagen en zo nu en dan eens ruzie maakte, was zij toch degene voor wie hij altijd ging klaar staan. In tijden als dit was familie belangrijk, maar hij was de zijne te vroeg kwijt geraakt, en het feit dat hij Blake dan nog had was genoeg geweest om door te gaan. En hij zou blijven doorgaan tot zijn laatste snik, zodat zij nooit in hem teleurgesteld hoefde te zijn, en dat ze altijd hetgene had was broodnodig was. Veel luxe kon hij haar jammer genoeg niet geven, maar dat kwam later wel. Wanneer de wereld weer was opgebouwd, en wanneer er weer sprake was van veiligheid. Eerder kon hij niet waarmaken wat hij wou voor hun twee, maar hij deed voor nu toch al goed zijn best en dat was uiteindelijk wat het verschil maakte als het einde van de dag weer aanbrak. Een lichte vermoeidheid van zo veel na te denken begon weer toe te slaan, maar iets hield hem toch weer wakker. Misschien zijn eeuwige gevoel om haar veiligheid te bieden?
Een koele hand werd op zijn wang geplaatst en voor hij het zelf doorhad staarde hij in de bekende bruine ogen. Even veranderde die liefelijke glimlach in een jongensachtig grijnsje. Rustig bracht hij zijn hand naar haar wang en streek liefelijk wat haren uit haar gezicht. Haar spijtbetuigingen schudde hij weg. Bradley trok haar wat dichter naar zich toe en drukte een kus op haar voorhoofd. ‘Het maakt niet uit. En je bent echt niet stom hoor.’ Kwaad zijn op haar was zoiets als kwaad zijn op het schattigste konijntje ooit, onmogelijk dus. Soms was hij maybe wel te vergevingsgezind, maar wat moest hij anders doen? Hij kon moeilijk een hele tijd kwaad op haar blijven, zo stak hij gewoon niet in elkaar. Er waren genoeg mensen geweest waar hij vroeger kwaad op was geweest, waar hij nog steeds kwaad op was. Blake was niet een van die personen. En kwaad blijven op haar, betekende dat het zou uitlopen in een gigantische ruzie en dat konden ze in deze tijden allebei niet aan. 'En zelfs als je dat zou zijn, zou ik nog steeds van je houden hoor.' Grijnsde hij plagend.

Beelden flitsten door haar hoofd, terwijl ze daar zo onschuldig leek te liggen. Maar in tegenstelling tot wat de mens die ze vroeger was, lag er nu een beest bij de jongen in bed. De tijden die ze hadden doorstaan, het was een flinke klap geweest van verandering in hun leven. Nooit had ze eraan gedacht dat zoiets verschrikkelijks zou gebeuren, iets wat de hele mensenbevolking eraan zou krijgen. En nu was ze nog over samen met haar lief met nog hoogstens een paar honderd mensen. Misschien, heel misschien een kleine kans van duizend? Ze wist het niet. Wat ze wel wist was dat ze al enige tijd geen hele groepen mensen meer tegen waren gekomen, tenminste, zij niet. Wel loners, die geprobeerd hadden hen te bestelen. Met achteraf geen enkel succes voor hen, de twee konden ze gemakkelijk aan. Al was geluk vaak ook een bijkomend aspect, evenals dat zij de omgeving beter kenden dan de nieuwelingen. Mensen werden wanhopig, niet zodanig naar een groep, maar naar overleving. Wat kostte wat het kost, dus doodslag voor degenen die hen probeerden te beroven of zelfs van hun leven probeerden neer te halen.
Terug uit gedachten gehaald, keek ze op naar de jongen zijn ogen. De bruin-achtige ogen van Bradley. Een licht glimlachje verscheen op haar gezicht zodra hij een kus op haar voorhoofd plaatste en daarna zei dat ze niet stom was. Iets wat haar na al die tijd nog steeds liet blozen. Liefde? Dat was er nog altijd en niet alleen van haar kant. Hoeveel tegenslagen ze wel niet zouden hebben, Blake zou altijd van hem blijven houden. Zoveel erger kon de wereld niet meer worden en het feit dat ze beiden moesten moorden om te overleven, deed haar alleen maar plezier. Ze was geen zachtaardig make-up meisje dat haar nagels niet vuil durfde te maken en binnen de kortste keren door een groep wolven kapot gevreten zou worden, omdat ze geen wapen durfde vast te houden. Nee, zo'n type was ze niet. Al was niet al het goede uit haar verdwenen, ze had heus nog wel een hart.
Blake merkte dat het wat kouder werd, ondanks de woorden die haar nog meer lieten blozen. Waardoor ze dichterbij kwam en haar linkerhand verplaatste van zijn wang naar hals en zachtjes, plagerig met haar wijsvinger streelde. Kort ontblootte ze haar tanden, leek best gelukkig op zo'n moment als deze. Terwijl nog geen tien minuten geleden ze nog geterroriseerd werd door akelige herinneringen. Wat dat betrof, veranderde haar humeur vrij snel en leek het alsof er niets gebeurd was. ''Ik hou van je, no matter what,'' Fluisterde ze ze terug, waarbij ze haar ogen sloot en vervolgens haar lippen op de zijne plaatste.