Een ornaje achtig ding zoefde voorbij. Een roze tong klapte telkens tegen zijn onderkin aan en liet kleine speekselsliertjes achter. In zijn ogen stond niets dan blijheid. Vrolijk sprong de Shetland Sheepdog over boomstammen, rotsen en andere grond dat bij moeder aarde hoorde. Hij was de altijd blije hond, die zelf had uitgevonden dat hij zich meer aangetrokken voelde tot reu's dan tot teefjes. Natuurlijk, soms zag hij wel eens knappe vrouwtjes lopen, maar de laatste tijd..
Hij stopte even, zijn tong hing nog steeds vrolijk uit zijn bek, maar het kwijlen was gestopt. Zijn tong hing trouwens altijd uit zijn bek, dat was normaal bij honden. Maar om terug te komen bij het homosexuele gedoe, hij had al een lange tijd geen hond meer gezien. Reu nog teef. Dat maakte hem een beetje eenzaam. Misschien kwam het door het virus. Misschien was hij wel de enige overlevende, samen met wat vogels! Hij schrok even en kwam wat omhoog met zijn voorpoten. Zijn oren tintelden. Maar dat betekende dus...Dat Oreo ook dood was. Zijn geliefde vriend, hij had er jaren mee in een pack gezeten, was Béta geweest en nu.. Alles was voor niets geweest. Hij zuchtte.
Maar hij moest niet treuren. Dat kon hij niet, daar was hij te blij voor. Hij ging weer verder met zijn parcours, maar deze keer een stuk somberder. Het blije geblaf dat gewoonlijk uit zijn bek kwam klonk nu meer als een zielige huil naar zijn overleden vriend. Als hij kon huilen, dan had hij dat gedaan. Dit besef had hem geraakt in zijn hart, maar hij moest zijn leven voortzetten. Als hij de enige hond was, misschien, heel misschien liep er dan nog een teefje rond en dan kon hij zijn ras weer voortzetten! Hij zou een nieuwe stichter zijn, van een nieuwe generatie. Hoe tof klonk dat?
Hij voelde zich alweer wat opwarmen en wat blijer worden. Dus hij werd ook weer energieker en fitter, en hij vervolgde zijn sprintje met evenveel energie als net.
De stinkende geur van het virus hing hier rond, maar overal waar hij keek zag hij de bloemen weer opkomen, het gras werd weer groener, klimop probeerde zijn weg langs een boom te banen. De natuur deed haar best.
Terwijl hij zo in het rond rende, niet helemaal met zijn gedachten erbij merkte hij op dat hij recht op een levend dier afrende. Hij was zo dichtbij dat afremmen niet meer mogelijk was.
'Ho kijk uit!' Schreeuwde hij nog als waarschuwing. Weliswaar niet in paniek, hij was haast nooit in paniek, maar wel erg waarschuwend. Zeearenden waren nou niet bepaald vriendelijk in zijn ogen.
Hij knalde vol tegen het beest op en versuft bleef hij in gras liggen schuldig naar het dier kijkend. 'Sorry, ik was er even niet bij en voor ik het wist was het al te laat om weg te springen.' Zei hij zich verontschuldigend, wel met een glimlach op zijn gezicht. Maar geen uitlach-glimlach, een gewone, normale glimlach. 'Fade is de naam.' Stelde hij zich voor.
Zijn staart lag stil, en bewoog langzaam en af en toe als er een klein torretje er over heen probeerde te kruipen.

(God note: + remission voor het waarschuwen en het vrolijke excuses)

Toen Fade vol tegen de zeearend aan knalde viel het beest versuft een paar meter verder op neer. Fade schaamde zich diep van binnen en zijn oortjes gingen wat hangen. Toch bleven zijn ogen blikkeren, van het avontuur dat hij zojuist in het bos had beleefd. het lag nog vers in zijn geheugen. Hij bleef liggen en mijn zijn poten vooruit gestrekt en zijn kop op de grond piepte hij zijn excuses. 'Sorry, ik was er even niet bij en voor ik het wist was het al te laat om weg te springen.' Zei hij glimlachend, maar met een stem van spijt. Hij was nu eenmaal iemand die er niet tegen kon als hij ruzie had en wilde altijd alles zo snel mogelijk uitpraten, goedmaken et cetera. De glimlach op zijn snoet was een vriendelijke glimlach, en zijn ogen volgden de vogel die nu versuft opstond en hem wat wantrouwend aankeek. Fade ging zitten en keek hoe de vogel een smerig goedje van zijn slagpennen verwijderde. Het was een mooi beest, dat moest Fade toegeven. Fier met zijn kop in de lucht, de spanwijdte van de gigantische vleugels, hij zou ook wel willen vliegen. Hoog boven de bossen, al het andere klein onder hem zien. Dat leek hem heerlijk. Maar hij bleef realistisch, honden konden niet vliegen. Tenminste, nog niet. Misschien was er nog hoop dat op een dag hij sprong en hij zo de lucht in ging. Het idee maakte hem weer blij zoals hij eerst was. Zo te zien was de arend klaar met zijn grote schoonmaak en keek Fade recht aan. Fade negeerde de stijve blik, hij werd er zelfs niet ongemakkelijk van, en hij stelde zich vrolijk voor. 'Fade is de naam.' Grijnsde hij en zijn kop maakte zelfs een lichte buiging voor het beest, wat hij als een meerdere zag. De arend knikte, keek hem verschrikkelijk serieus aan en ging toen over op een neutrale blik. Fade bleef gewoon glimlachend hijgen van de inspanning van net en gewoon zijn dolblije karakter. ''Wel.. het was geen beste start , maar goed je te ontmoeten.'' Zei de vogel wat versuft van de klap van net maar het klonk Fade goed in de oren. Hij was niet boos, viel hem niet aan of pulkte zijn ogen niet uit. Hij leek nog niet helemaal bekomen te zijn van de klap maar Fade negeerde het, het beest was tenminste niet dood en anders had Fade een moord op zijn geweten, en dat was wel het laatste wat hij wilde. ''Mijn naam is Icarus.'' Stelde Icarus zich voor en ook hij maakte een kleine buiging voor Fade. Fade ging alleen maar breder glimlachen. Nooit had iemand voor hem gebogen, wat spannend! Hij ging wat verzitten en staarde even naar de grond waar het torretje wat net over zijn staart kroop zijn tocht verder vervolgde. Een normale hond had hem allang verpletterd, maar Fade niet. Hij liet het beestje rustig zijn gang gaan, hij was geen moordenaar, en dat zou hij ook nooit worden. ''Wat doet een hond eigenlijk alleen? Ben jij niet van een menswezen geweest?'' Hij werd uit zijn gedachten gehaald en keek Icarus voor een tijdje aan. Moest hij het vertellen? Hij had immers niets te verbergen, maar het deed hem wel pijn om aan zijn verleden te denken. Hij haalde even diep adem.
'Als je het zo wilt noemen, ja.' Begon hij. 'Ik leefde in een soort opvang met andere honden en katten, de katten waren een beetje moordlustig en probeerde ons uit te roeien. En toen kwam de oorlog.' Hij staarde even naar de grond. 'Er was een bom op de opvang gevallen, en alle verzorgers waren dood. Ik was buiten, samen met een paar andere honden maar toen we knal hoorden gingen we meteen kijken.' Fade haalt even hortend adem, het verleden geeft hem een pijnlijke steek in zijn borst. 'Ze honden en katten die in het huis zaten hadden het niet overleefd, mijn vriend...ook niet.' Hij staarde naar de grond, de lust van avontuur was uit zijn ogen verdwenen en zijn mond was niets meer dan een strakke grimas. ' De rest van de honden die het overleefd hadden kwamen uit familie's en hadden dus geen idee hoe je moest overleven, ik wel. Ik leefde op straat voor alles. Ik was een zwerfhond, als puppy buiten gezet tijdens een verhuizing.' Hij zuchtte en durfde niet meer op te kijken. 'Dat is mijn verhaal. Nu wil ik het jouwe weten.' Hij keek na een korte tijd toch weer op, hij had nu het zijn verhaal verteld, dan had hij ook recht op het verhaal van Icarus. In zijn ogen blonk niets, al had zijn mond een neutrale rek aangenomen. Het leek plots zo stil in het woud, alsof alles geschokt was door zijn verhaal. Hij schudde zijn kop, nee dat kon niet. Niemand moest zorgen voor hem, hij was de blije Fade, hij kon alles.

[OMFG LANGSTE POST EVA GEMAAKT D:]

[God Note] + Remission omdat je je verontschuldigingen aanbood

Fade deed hijgend, haast huilend en hortend zijn geschiedenis verhaal. Dit was ongeveer de eerste keer dat hij het vertelde, maar hij voelde zich ondanks de tranen die in zijn ogen zaten vanwege het denken aan zijn verloren vrienden toch goed. Het leek alsof een zwaar aanbeeld dat zich had genesteld in zijn borst eruit viel en verging tot stof. Hij voelde zich opgelucht, blij omdat hij nu eindelijk van het lastige gevoel verlost was. Hij staarde naar de grond, zijn staart lag nog steeds op de grond maar leek doffer te zijn, alsof alle levenslust uit zijn lichaam was gezogen en samen met het verhaal de lucht in waren gegaan, opzoek naar vrijheid. ''Het spijt me voor je..'' Zei Icarus. Fade keek omhoog, de arend een paar tellen lang aanstarend, het was duidelijk dat Icarus zich niet heel gemakkelijk voelde met de blik. Fade bleef hem aankijken, maar toch, het verdriet was duidelijk in zijn ogen te lezen. Nog steeds. Hij haalde diep adem, de frisse lucht leek hem toch wat op te vrolijken en de glans van zijn vacht leek weer terug te komen. Zijn ogen begonnen weer wat te blinken maar een traan rolde over zijn snuit, wat betekende dat hij nog steeds met alles in zijn hoofd zat. 'Dat is mijn verhaal. Nu wil ik het jouwe weten.' Zei hij vastberaden. Het hele woud was stil en alleen de zuchtjes wind die af en teo de takken lieten ruisen was te horen. Fade bewoog zijn oren. Icarus leek er en tijdje over na te denken, duidelijk worstelend met zijn antwoord. Fade was geduldig en zei niets, het enige wat hij deed was verzitten en zijn staart inspecteren of er geen klitten in zaten. Icarus was uiteindelijk bereid om zijn verhaal te delen, al leek hij er niet blij mee te zijn. ''Goed dan.'' zei hij hees. ''Ik kom ook bij de menswezens vandaan. Ik ben bij hun uit het ei gekomen en ze hebben me mijn hele leven gevoerd en getraind om vliegshows te geven aan andere mensen. Die mensen die vogels als mij hebben noemden ze valkeniers.'' vertelde Icarus. Fade was geboeid. Hij was een keer mee genomen naar een show toen hij nog een kleine puppy was en was verschrikkelijk bang geweest voor de gevleugelde, grote wezens. Het had een diepe indruk op hem gemaakt. Icarus ging snel verder en Fade hield zijn aandacht er goed bij, elk detail goed opzuigend. ''Ahwel, ik wist niet anders, legde me erbij neer. Ik was niet gelukkig, maar ik overleefde. Meer was er niet voor mij. Elke dag dezelfde routine.'' Hij bewoog zijn poten even en Fade zweeg en volgde elke beweging. ''Maar op een dag veranderde mijn leven. De valkenier kreeg een nieuwe vogel binnen, een andere, vrouwelijke Amerikaanse zeearend. Voor het eerst in mijn leven bloeide ik op, en voor het eerst was ik verliefd'' een kleine, maar duidelijk met verdriet overgoten glimlach kwam op zijn gele snavel, zijn blauwe ogen stonden glazig en onwillig. ''Na een hele tijd werd ze ziek. Maar de oorlog was toen al bezig. De zaken gingen slecht, er was geen geld voor medicijnen voor haar.'' zijn stem klonk zachter en zachter. ''Het deed me onwerkelijk veel pijn om haar te zien aftakelen, elke dag weer. Haar lijden maakte me misselijk, maar ik was machteloos.'' in zijn ogen sprongen weer tranen, wat hij juist elke keer probeerde te onderdrukken. Fade keek hem medelijdend aan, maar verder deed hij niets. Hij kon moeilijk naar het beest toelopen en hem knuffelen toch? ''Toen de valkenier ook zag dat er geen andere oplossing mogelijk was, heeft hij haar nek omgedraaid.'' Het was nog steeds in het woud, in Fade heerste ook stilte. Dat was de meest verschrikkelijke dood die je ooit kon hebben. Hij staarde weer naar de grond, niet wetend wat te zeggen. ''Dat is mijn verhaal.'' Dat was het laatste wat uit Icarus mond kwam en Fade keek op. De arend keek hem aan en stilzwijgend bleven ze zitten. Hij had het gesprek toch anders gepland in zijn hoofd. Maar de toekomst bracht hem toch andere dingen dan hij verwachte. Toch zat hij met nog een vraag. 'Hoe ben je ontsnapt?' Vroeg hij met een dichtgeknepen keel. Het speet hem verschrikkelijk, maar aan zijn lichaamshouding kon je al zien dat hij dat niet durfde te zeggen. Dus beeldde hij het uit.

[God Note] + Remission omdat je meelij hebt met een mede dier

Hij staarde nog steeds verlegen naar de grond, schuifelde wat met zijn poten en toen Icarus de vogel weer begon te praten keek hij op. De blik in zijn ogen was serieus en meelevend. Niemand wilde zo'n verhaal hebben. Waarschijnlijk wilde niemand ook in deze tijd leven, met het virus dat, zonder dat je het wist, ineens in je lichaam binnendrong en alles aantastte en dan als je dood was vervolgens weer vertrok. Hij rilde bij het idee dat misschien hij binnenin zich een strijd aan het voeren was om het virus buiten te houden. Alles behalve dat wenste hij naar de goden. Fade onderzocht hoe de vogel op zijn vraag reageerde. Hetzelfde als net, maar het leek hem pijnlijker om te vertellen dan net. Misschien had hij het ook gewoon moeten laten rusten en het vorige verhaal gewoon geaccepteerd hebben. ''Awel, de ontsnapping was niet echt een heel bijzonder of spannend verhaal, dus het spijt me als je zoiets gehoopt had'' zei Icarus tegen hem en liet een kleine grijns zien om te laten merken dat hij een grapje maakte. Fade liet een zwak glimlachje om zijn snoet verschijnen maar dat verdween haast onmiddellijk. De vogel keek nog een keer door het bos voordat hij zijn verhaal begon.
De zon kwam zwakjes door de wolken heen en de wind die woei was verradelijk koud en sneed door Fades vacht. Hij had het niet meer fris meer, de emoties die waren opgespeeld en deze temperaturen en de wind maakte het dat hij het koud had. Icarus keek hem weer aan en moet moeite keek Fade terug. Hij voelde zich altijd ongemakkelijk op dit soort momenten. ''Wat er gebeurde was vrij simpel. De oorlog brak uit. Niet direct in onze omgeving, daar hadden we uiteindelijk geluk mee.'' Kon de vogel nog makkelijk vertellen. Fade glimlachte even kort. Bij hem was de oorlog ook niet direct uitgebroken maar het pad waarop de opvang lag was een pad waar men de vliegtuigen over liet vliegen, van alle landen. Dus de opvang was snel vernietigd.
''Maar de oorlog sloopte ons wel, op een andere manier. Er brak een crisis uit. Het bezoekersaantal lag vrijwel meteen op nul. Niemand die er nog aan dacht geld uit te geven aan een dagje uit, iedereen was aan het vluchten of voedsel aan het verzamelen, niet meer dan logisch..'' vervolgde hij zijn verhaal. Fade zei niets maar luisterde aandachtig wat de zeearend te vertellen had. Het was immers respectloos als je naar iemands verhaal vroeg wat diegene liever niet wil vertellen en ondertussen jezelf op vlooien gaat controleren. Er schoot even een kleine gedachte door zijn hoofd, had hij vlooien? Hij gooide het van zich af dat hij het nu moest gaan controleren en hield zich vast aan de gedachte van net. Belangstellend luisteren. ''De man had steeds minder geld voor alles. Voor zichzelf niet, en al helemaal niet aan ons. Toch wou hij ons niet zomaar vrijlaten. Wij waren alles wat hij nog had. Naar verluid was het huis van zijn gezin wel vergaan, met de mensen er nog in. Ik en alle anderen hadden honger, maar ik heb nooit wrok gevoeld tegen de man, geen woede, geen wraakgevoel. Hij was ook zijn liefde en daarbij nog zijn kinderen kwijtgeraakt, hij moest zich minstens zo miserabel voelen als mij. Ik zag het aan met lede ogen hoe de perioden tussen de voertijden steeds groter werden. Van halve dagen, naar dagen, naar een week. De zwakste vogels sneuvelden al snel.'' Icarus stopte met praten en keek naar boven. De hemel was grauw en grijs en de zon kwam er nauwelijks mee door. Was in de ochtend zo'n mooie dag leek te worden was nu helemaal vervlogen. Hij wilde hem zeggen dat hij niet verder hoefde te gaan en hij deed zijn bek al open toen Icarus alweer verder ging praten. Fade klapte zijn bek meteen dicht. ''Mogen de goden hun zielen door de eeuwige jachthemelen leiden.'' weer keek hij naar voren. ''Ik denk dat de man op gegeven moment het niet meer aan kon zien, hij bleef vaak weg. Zijn stagiair kwam ons dan voeren. Wanneer er te veel vogels dood gingen, en de baas helemaal niet meer kwam, heeft hij onze leren pootbanden losgeknoopt en de overlevende vogels vrijgelaten. Waaronder ik.'' de vogel viel kort stil. ''Dat was het hele verhaal wel zo'n beetje.'' zei hij als laatste. Zonder enige waarschuwing vloog de vogel naar boven. Verliet hij Fade nou? Geschrokken sprong Fade op, haast kwaad dat het beest hem verliet. Maar hij was meteen weer gerustgesteld toen het bleek dat hij alleen maar op een tak ging zitten. Dankbaar ging de hond weer zitten. ''Wel, Fade. Wat ben je eigenlijk van plan, was je ergens heen aan het trekken?'' vroeg hij vriendelijk. Hij leek ook wat vrolijker te zijn. Dat hielp Fade om zijn bek weer open te trekken. 'Wel, ik ben aan het rondtrekken, opzoek naar een teefje. Als wij de laatste zijn van ons ras die de oorlog heeft overleefd dan zie ik het als een doel om ons ras voort te zetten. Ook al val ik niet op vrouwtjes.' Dat laatste had er eigenlijk niet uit gemoeten en wat verlegen schuifelde hij met zijn poten en staarde naar de grond. Hij had ook van die stomme momenten.

[884 Woorden, langer als mijn langste post >)]

Fade keek wat verlegen naar zijn poten, zijn staart ging zwakjes over de groene grasgrond en veegde wat blaadjes achter hem weg. Hij kwispelde meer van schaamte wat hij had verteld dan van blijheid. De wind die floot onbehagelijk in zijn oren die een beetje meegaven. Hij kon er weinig aan doen dan een beetje verzitten, wat met zijn oren bewegen om te kijken of er ergens een plekje was waar het niet floot of minder, en wat grommen. Het zat hem mee vandaag maar zijn humeur was wel een stuk minder als vanochtend. Toen de zon nog scheen. Hij begon een beetje te dromen over de zon, dat deze gauw weer terug moest komen, dan kreeg hij het ook warmer, en blijer, en hyperder. maar voorlopig was hij somber maar niet humeurig. Zo zag je hem eigenlijk nooit. Hij moest opletten met zijn versprekingen. Maar zijn gezicht klaarde wat op toen Icarus gewoon verder vertelde en óf niet gehoord had wat hij zei, of hij hem zielig vond en gewoon doorkletste alsof er niets gebeurd was. Fade gaf een bedankje aan de goden, dat deze hem niet in een lastig parket hadden gebracht. ''Wel, ik vlieg hier natuurlijk rond en zie wel eens dieren lopen, ik moet zeggen dat honden een van de meest voorkomende overlevende dieren is.'' Zei de grote arend eerlijk en vriendelijk. Fades ogen begonnen weer te stralen, Icarus had hem hoop gegeven. En wat! Zijn staart begon sneller te kwispelen, zijn oren bewogen blij en hij begon weer te hijgen. Hij kon een nieuwe familie opstarten! Misschien wel een heel nieuw ras. Hij glimlachte en wilde de grote vogel net aanvliegen en hem onderlikken om te bedanken, fade was snel opgebeurd dat kon je meteen merken, maar de arend weerhield hem ervan omdat hij verder sprak. ''Misschien als je je eens laat horen, dat er misschien een vrouwtje op af komt'' Zei hij met een brede glimlach. Fade knikte blij. 'Bedankt, Icarus. Ik had de hoop al bijna opgegeven. Hoe kan ik je bedanken?' Misschien kon hij iets voor hem vangen? maar fade was een slechte jager, dat wist hij zelf ook. Dat viel af. Hopelijk zou Icarus die optie dan ook niet kiezen, want dan stond hij compleet voor gek. Maar dat maakte hem weinig uit. Hij was weer blij en daar ging het om.

[Sorry voor de kortheid]

[God Note] + Remission omdat je iemand zo vriendelijk bedankt
[God Note] Congrats! Je bent van de rang Neutral naar de rang Good gegaan