De honger die al een paar dagen In Fades buik zat werd alleen maar erger en erger. Hij was niet zo'n hele goede jager vanwege zijn tijd in het opvanghuis en omdat hij daar zijn eten altijd voorgeschoteld kreeg. Maar soms trok hij wel eens met Oreo er op uit om in het bos wat te vangen, dat had meestal geen succes omdat ze gewoonweg te luidruchtig waren en niet zo snel als de konijnen en hazen die gewoon met zestig kilometer per uur er vandoor stoven.
Hij stopte even met zijn slakkengang van lopen en keek naar de lucht. Blauw met hier en daar van die zachte witte schapenwolkjes. Hij bedacht zich hoe het voelde als je op zo'n ding lag. Of zou je er dan afvallen? Kon je erop springen, en zo ja, was het verend? Kon je er lekker op slapen? Was zijn vriend daarboven? Die laatste vraag kwam nogal onverwachts en hij schrok er zelf ook van. Betekende het nou dat hij in de goden geloofden? Hij glimlachte bij het idee dat de goden misschien zelfs nu naar hem keken, dingen over hem zeiden. Misschien werd er wel geroddeld over hem hoe goed hij was! Dat was nou Fade, hij zag bijna nooit de negatieve kant van dingen. Alleen wel van het virus. Hij was zijn vriend kwijtgeraakt, zijn maatjes, geen voedsel. Daar moest hij nodig naar opzoek.
Hij nam een sluippositie aan en kroop over het weiland. Hij was waarschijnlijk allang opgevallen door zijn prachtige hazelkleurige vacht, maar het was het proberen waard. Hij snoof de geuren diep op, het was allemaal gras, bos en konijn. Konijn! Er was dus voedsel in de buurt. Hij dook het lange gras in waar hij minder opviel en speurde het weiland af. Hij zag niets bruins of iets dergelijks en zuchtte diep. Misschien kwam hij nu wel om van de honger.
Hij legde zijn kop op zijn poten en zijn ogen keken even naar opzij. Waar hij een konijn zag liggen, bevend van de angst. Hij keek weer vooruit en een paar tellen later schrok hij op. Hij keek weer opzij, zijn ogen vol verbazing.
'Jij..Jij bent een konijn!' Zei hij verbaasd. Hij zag het even niet meer als voedsel, hij zag het als een vriend. Hij had al zo lang niet meer gesproken sinds die vogel. Geen idee waar die nu uithing. 'Rustig maar kleintje, ik wil je niet opeten!' Sprak hij opgewonden maar geruststellend. Hij wendde zich tot het dier en glimlachte.
'Hoe gaat het?' Vroeg hij spontaan. Zijn staart kwispelde. Eindelijk weer iemand waar hij mee kon praten. Dat was echt lang geleden.

He beest maakte het goed. Al trilde hij wel heel erg maar kwamen zijn oortjes langzaam naar voren en stampte hij een keer met zijn achterpoot op de grond. Om de anderen te waarschuwen? Zouden er meer zijn? Om de een of andere reden bracht dat toch water in zijn mond. Hij had eigenlijk best wel zin in wat vlees. Maar als hij een familie had, een gezinnetje dan at hij niets of niemand op. Het was verschrikkelijk om te zien hoe iemand verdween, dood ging of anders voor je ogen. Hij kende het zelf ook. De pijnlijke herinneringen kwamen weer naar boven maar hij werd er gelukkig uitgehaald door het beestje omdat deze vroeg hoe het met hem ging. Hij hijgde een paar tellen en stak zijn tong toen naar binnen. 'hetzelfde als jij zei, mijn kleine vriend.' Zei hij vriendelijk.'na omstandigheden goed. Al heb ik wel al een paar dagen de honger in mijn buik.' Misschien had hij dat niet moeten zeggen. Waarschijnlijk was het beestje nu bang van hem geworden. Ja hoor, daar kwam de vraag al. 'Wil je me zo meteen opeten?' vroeg het bruine konijn met een geknepen stem. Fade staarde een paar enkele tellen in de verte, waar de wolken langzaam voorbij dreven. Toen zei hij zijn antwoord. 'Ik heb dan wel honger, maar nee. Ik ga je niet opeten kleine vriend. Ik vind wel iets anders. Misschien heb jij zelfs wel een familie of een vriendinnetje, een gezinnetje, en niets is zo verschrikkelijk als dat iemand ziet hoe zijn of haar echtgenote, vriend of anders wordt opgegeten, verpletterd of dood gaat. Geloof me, ik heb ervaring.' Sprak hij kalm.
het was een paar minuten stil, fade had niets te zeggen, het konijn was waarschijnlijk nog steeds bang en ook te bang om een vraag te stellen en de stilte was nogal bedrukkend. 'Ik ben Fade, en wie ben jij?' Vroeg hij toen vriendelijk en hij keek het beestje aan. Misschien was het een beter idee om weg te gaan en het hele gesprek te vergeten.