Ietwat aan de depressieve kant strompelde het kleine beertje moedeloos verder. Op deze leeftijd zou hij nog een hele tijd bij zijn moeder moeten zijn. Echter was zij geschoten door mensen. Net nu zij de wereld hadden verpest, moesten ze ook nog iets anders verpesten. Hij kon het zich herinneren als de dag van gisteren. Echter was het al een week geleden.

Acuzio en zijn broertje en zusje liepen enthousiast achter hun moeder aan. Het was een doodnormale dag en Acuzio had zich afgevraagd wanneer ze zouden stoppen met lopen en verder gingen met hun spel. Acaia, hun moeder, keek de welp aan en stopte. Het was een rijk open veld vol met lekker lang gras en kleurige bloemen. Bij sommige bloemen vloog het stuifmeel weg als je er een tik tegen gaf.
Het drietal welpen besprong elkaar en ze probeerden elkaar ten gronde te dwingen. Af en toe gaf mams een speelse inbreng door de welpen met haar poten uit elkaar te drijven zodat ze naar haar stormden. Echter toen ze dat de laatste keer deed, veranderde de stemming ineens. Acaia stond plots snel op en dreef haar welpen naar een struik verderop. Het drietal was zich bewust van het gevaar. Mens, was de geur die er heerste.
Acaia had zich dapper uit de struiken gewaand en waarschuwde het mens. Deze leek er alleen plezier in te hebben en laadde zijn geweer. Zodra hij nog een stap dichterbij zette, was dat de druppen die emmer deed overlopen. Acaia stormde op de belager af en deze loste aardig verrast twee schoten. Eentje gerischt, de ander onopzettelijk. De gerichte kogel raakte de moederbeer en deze stortte dood ter aarde. Het was een meteen fataal schot.
De andere kogel raakte het broertje van Acuzio. Terwijl zij net probeerden te vluchten. Acuzio en zijn zusje Hajagani ontkwamen. De schrik had ze de tijd niet gegeven om te huilen, maar zodra de overgebleven twee welpen veilig waren - naja, zo veilig als kon zonder de bescherming van de moeder - kwam alles door. Het rouwen was echter van korte duur, want de volgende dag, was Hajagani ziek.
"Ik sleep je er wel doorheen." was de belofte aan haar. Acuzio had alles gedaan wat hij kon, maar drie dagen later, werd ze vanuit haar slaap niet meer wakker. En zo stond hij er alleen voor.

Acuzio schudde de herinnering uit zijn kop. Het deed hem zeer van binnen. Een week geleden waren zijn moeder en broertje gedood, en vier dagen geleden was zijn zusje gestorven. En nu? Ergens wilde hij ook dood, maar hij wist dat dat niet de oplossing zou zijn. Hij geloofde heilig in geesten en wist dat de geest van zijn moeder er altijd voor hem was, gevolgd door de geest van zijn broertje en zusje. Hij kon hen niet teleurstellen door zelfmoord te plegen. Hij wilde bewijzen dat de beren alles aankonden. Ook al werd hun hart gebroken.
Acuzio zag een meertje. Het bleek wat groter te zijn dan het eerst leek. Hij rende er naartoe. Hij nam gulzig een paar slokken, niet wetend dat dit water ook giftig zou kunnen zijn door de ramp van kort geleden. Hij stond er niet bij stil en het was hopen dat hij niet ziek werd.
Acuzio ging op zijn achterpoten zitten en dipte zijn voorpoten zorgvuldig in het water waarna hij ze ietwat aan de onhandige kant over zijn kop haalde. Het was verfrissend en gaf hem toch ook wel wat moed.
Toen hij zich echter omdraaide, keek hij recht in twee ogen.


{&OPEN}

OMG, sorry laat, wist niet dat er nog iemand zou reageren en had het al opgegeven... S:

Het vervuilde meer leste zijn dorst. Acuzio had geen weet van het gevaar dat erin schuilde. Hij was nog en onwetend. Al zou hij het toch kunnen raden. Ach, wat had hij verder nog te verliezen? Bij die gedachte spookte een heel verhaal door zijn kop. Zijn leven. Het betekende voor zijn gevoel misschien niet veel meer, maar om te laten zien dat hij een echte beer was en zou worden, zou hij in leven blijven. Om zijn moeder te laten zien hoe ver hij was gekomen.
Acuzio ging op zijn achterpoten zitten en haalde zijn voorpoten onhandig over zijn kop nadat hij ze in het giftige meer had gedoopt. Toen hij zich omdraaide zag hij twee ogen. Even schrok hij. Hij had niets doorgehad. Aangezien dit een zeearend was, wist hij wel waar hij mee te maken had. In de tijd dat hij nog met zijn moeder was, hadden zeearende heel af en toe een poging tot moord begaan op hem of zijn broertje en zusje. Maar ze kwamen nooit ver aangezien Acaia nooit ver was.
"Aha, jah." hoorde hij een niet erg serieuze toon zeggen. De arend voor hem. Acuzio wist eigenlijk niet goed hoe hij moest reageren op deze vogel. Hij was nu niet in topvorm en de arend zou hem zo kunnen doden als hij wilde. Maar tot nu toe deed hij dat niet. Zou hij dat nog doen of liet hij het zitten?
"Een beertje, hmm?" was het volgende dat hij zei. Acuzio knikte wat twijfelend. Hij was toch duidelijk een beer? Maar ja, iets anders leek hij nu even niet te weten. Misschien kwam er nog wat om op te reageren.
"Zeg, jonge beren horen toch niet alleen te zijn?" luidde de vraag. Acuzio voelde zijn hart steken. Deze vraag voelde hij al aankomen, maar hij was dan ook onvermijdelijk.
"Ja, maar ze is er niet meer." antwoordde hij op verlegen toon. Die arend vond hem vast een watje, maar hij was niet voorbereid op dit bezoek. En nu hij aan de zwakke kant was, probeerde hij ook beter voorzichtig te zijn.