De maan scheen helder aan de hemel. Verward staarde de witte vos om haar heen. Hier was ze al geweest. “Ik loop in rondjes…” nerveus keek ze om haar heen. Ze wilde hier uit. Uit het bos. Maar nu keek ze al minstens zeven keer tegen dezelfde steen aan. Een beetje angstig keek ze achter haar. Hoorde ze nou een takje kraken? Ineens keek ze recht in twee lichtgevende ogen. Ze slaakte een geschrokken piep en zette het op een rennen. Nu het donker was viel ze op. Haar witte vacht stak af in het donker. Ineens voelde ze een klauw, of iets anders op haar staart. Het deed haar vallen. Ze dook angstig ineen met haar kop tussen haar poten en haar hele lichaampje trilde van angst. Misschien was het alleen dat de ogen haar angst hadden ingeboesemd, of het fijt dat ze werd gevolgt. Of ze was gewoon laf. Dat was misschien waarschijnlijker.

-open-

Voor hij zijn poten op de oppervlakte zette, kon hij ongezien meekijken vanboven. Hij zag de vos om haar heen kijken, ze was duidelijk verdwaald want ze gedroeg zich niet normaal. Zenuwachtig, nerveus en angstig. Het trok de aandacht van de god, wiens lichaam langzaam verscheen in de verte. Zijn zwarte gedaante nam de vorm aan van een edelhert en langzaam stapte hij achter het wezen aan in dezelfde tempo, van een afstandje. Het voelde vertrouwd, hij had het gemist om verloren zielen te achtervolgen in Aberrabunt. Nu hij dat niet kon moest het maar op deze manier. Deze was ook verdwaald, maar in de wereld der levenden had het een heel andere betekenis dan daarboven. Gelukkig maar voor de vos, kon Destrius haar niks doen. Alhoewel, hij kón het wel maar hij mocht het niet. Niet dat hij het van plan was, hij vond het grappig om iemand zo wanhopig te zien zijn, maar als je iemand zocht die lachte om echte pijn moest je eerder naar Juvé toe. Zijn gele ogen schenen door de bosjes heen en de vos had hem in de gaten gehad. Ze schok zich een ongeluk en rende daarna weg. Destrius trippelde er achter aan met een kleine grijns op zijn kop. Hmm, ze ging wel snel. Hij mocht haar niet kwijtraken. Tijd om zijn krachten eens te gebruiken, dat deed hij niet vaak genoeg. Hij trok van een afstand aan haar staart waardoor ze neerviel. Het hert liet los, en begon weer normaal te lopen in een rustig pasje. Hij kwam nu oog in oog te staan met de kleine poolvos en glimlachte. ''Waarom zo bang?'' vroeg hij haar vermaakt.

Toen ze zich oprolde zag ze de hoeven van het hert nog een paar meter van haar verwijderd. Alsof hij haar helemaal niet onderuit had gehaalt. Maar ze had toch echt wat aan haar staart voelen trekken. Toen de poten stil stonden, voor haar neus, sprong ze overeind en deinsde een aantal meter naar achter toe, en keek toen verder omhoog via de poten. Haar kop was onderdanig gebogen, en haar ogen stonden nog steeds bang. Het dier voor haar was zwart. Helemaal, ook zijn gewei. Zijn ogen waren oranje. Hij keek haar aan en glimlachte, maar het stelde haar niet gerust. ''Waarom zo bang?'' vroeg hij haar met duidelijk vermaak in zijn stem. "Daar zou jij ook antwoord op kunnen geven." de zin kwam nauwelijks hoorbaar uit haar mond. Ze keek het hert aan, probeerde de angst van haar gezicht te bannen. Ze hief haar kop langzaam iets omhoog, op normale hoogte.

De vos keek nog steeds bang, en Destrius schraapte met een van zijn hoeve over de bosgrond. De bladeren en de bosgrond maakten samen een zachte mix die heerlijk naar bos rook, zoals Destrius het van vroeger gewend was. Hij kon zich nog geen beelden voor halen van vroeger, maar een geur was een hele sterke factor ik een herinnering ophalen. Hij wist dat hij hier eerder geweest was, wanneer hij nog leefde. Hij moest echt zijn best gaan doen om ze terug te halen, maar hij was bereid er veel voor op te offeren, want hij wou het meer dan elk ander ding in de wereld. Hij richtte zijn oranje ogen weer op het poolvosje en keek haar strak aan wanneer ze bijna onhoorbaar iets mompelde. Jammer genoeg voor haar had Destrius een uitstekend gehoor, en zijn stonden hadden haar kant op gericht gestaan, dus hij had kunnen opvangen wat ze zei. "Daar zou jij ook antwoord op kunnen geven." had het geklonken. Destrius keek haar strak aan en opende langzaam zijn bek. ''..Pardon?'' sprak hij rustig maar met een diepere stem dan net. Er was een vleugje irritatie te bespeuren in zijn stem. Hij stapte naar voren en zag dat de vos probeerde om niet bang meer te kijken. Hij stopte net voor de vos en zette zijn laatste poot zo neer dat hij net niet neer kwam op het diertje. ''We gaan toch niet brutaal worden hé?'' zei hij terwijl hij zijn kop liet zakken en de vos nu op gelijke hoogte in de ogen keek. Hij staarde haar even aan, bedenkelijk, onderzoekend. ''Je bent jong, maar niet te jong om te sterven.'' snoof hij tegen haar, terwijl hij zijn kop weer recht hield en weer boven haar uit torende. Hij dacht even na. Ahja, de vos was verdwaald. Hoe zielig. Hij draaide zich om en liet zijn blik rusten op de kale komen en de gevallen bladeren. ''Overleven is steeds moeilijker, beestje. En op deze manier ga je het niet redden. Ik bedoel.. ik had iemand kunnen zijn die je zou kunnen helpen hieruit te komen, hmm?''

Meteen besefde de kleine vos dat ze een grote fout was begaan. Het hert staarde haar strak aan. "Pardon?" sprak hij rustig, maar de klank van zijn stem was anders. Hij stapte naar voren, waardoor Sunset alsnog haar onderdanige houding terug nam. Hij stopte net voor haar zette zijn laatste stap zo dat zijn poot haar net niet raakte. "We gaan toch niet brutaal worden he?" hij bewoog zijn kop omlaag, en kwam ze oog in oog met haar te staan. Haar oren kwamen weer plat in haar nek te liggen, van angst. "H-het spijt me..." stotterde ze. Het was duidelijk te horen dat ze haar fout meteen door had. Het hert staarde haar bedenkelijk aan. "Je bent jong, maar niet te jong om te sterven." snoof hij. Sunsets ogen werden groot. Met een nogsteeds onderdanig gebogen kop deed ze een aantal stappen achteruit. Hij hief zijn kop weer en torende boven haar uit. Het hert draaide zich om. ''Overleven is steeds moeilijker, beestje. En op deze manier ga je het niet redden. Ik bedoel.. ik had iemand kunnen zijn die je zou kunnen helpen hieruit te komen, hmm?'' zei hij. Sunset keek naar de grond. En of ze wist dat overleven steeds moeilijker werd. Ze was te mager, maar dat werd bedekt door haar witte vacht. Ze keek op toen hij zei dat hij haar hier uit hád kunnen helpen. "Ik smeek je om me te helpen! Alsjeblieft! Ik doe alles, wat je maar van me vraagt! Leid me hier uit, alsjeblieft!"

De vos verweerde zich niet meer en maakte zich klein. Haar oren werden in haar nek gelegd van de angst die door haar lijfje ging. Ze had zich verontschuldigd en na het praten van Destrius had ze hem gesmeekt te helpen. ''Alsjeblieft! Ik doe alles, wat je maar van me vraagt! Leid me hier uit, alsjeblieft!" Destrius wendde zich weer tot de vos en deed weer een paar stappen dichterbij. ''Alles wat ik maar van je vraag?'' herhaalde hij voor haar neus. Hij gniffelde en schudde zijn kop. Ach, die poolvos had hier wel heel veel geluk. Als ze zijn collega Juvé, god van Infernum, de plaats waar zondaars heen gestuurd worden en eeuwig lijden, dan was dit heel anders afgelopen. De duivel hield er wel van als iemand dit zou zeggen, hier in de wereld der levenden hadden ze het tenslotte niet voor niks over een deal maken met de duivel. Ghehe, Juvé was geniepig, maar Destrius voelde op een of andere manier niet de neiging om zijn voordeel te halen uit de bangheid van de vos.

''Kom, niet zo bang. Ontspan je maar'' sprak hij met een roestige stem. ''Ik doe je niks, eerlijk. Ik hou alleen niet van grote monden. Zeker niet als het van iemand komt die ik met gemak aan stukjes kan trappen.'' zei hij met een sarcastische en ietwat sadistische glimlach. Hij stapte wat in het rond en keek om zich heen. Alsof hij even keek om te kijken welke kant ze heen moesten om uit het bos te komen. Stiekem wist hij dit gebied uit zijn kop doordat hij het gewoon van boven kon bekijken normaliter. ''Volg mij'' zei hij zonder de vos nog aan te kijken, omdat hij verwachtte dat die automatisch achter hem aan zou lopen. Hij zigzagde af en toe wat, deed of hij ietwat afdwaalde, maar zag de begroeiing al minder worden en de grond al lichter. Ze waren bijna bij de bosrand, in de verte zag hij het gebied dat aan het open gedeelte lag, waar het vervuilde meer zich bevond. Hij stopte met zijn drafpasje, versloomde naar normaal stappen en keek achteruit. ''Hier is de uitgang.'' zei hij rustig tegen haar, en keek daarna weer naar voren, ietwat teleurgesteld naar het water van het meer. Het zag er zo mooi uit, maar gezond was het niet om het te drinken..

Het hert wendde zich weer naar haar en liep naar haar toe. De kleine vos drukte zich bang tegen de grond. ''Alles wat ik maar van je vraag?'' herhaalde hij voor haar neus. Sunset knikte direct. Ergens maakte de vraag haar bang. Alsof hij haar zou gaan martelen ofzo. Maar het hert leek daar niet toe geneigt. ''Kom, niet zo bang. Ontspan je maar'' sprak hij met een roestige stem. ''Ik doe je niks, eerlijk. Ik hou alleen niet van grote monden. Zeker niet als het van iemand komt die ik met gemak aan stukjes kan trappen.'' op de zwarte snuit verscheen een sarcastische glimlach. Nog wat angstig stond de witte poolvos op, maar haar oren kwamen al iets uit haar nek. Het zwarte dier stapte wat in het rond en keek om zich heen. Hij zocht de weg, althans, zo leek het. "Volg mij." zei hij na een tijdje zonder haar aan te kijken. Toen hij begon te lopen rende Sunset achter hem aan en ging op normaal tempo lopen toen ze weer bij hem was. Het hert zigzagde af en toe wat, en ze volgde hem op de voet. Hij vervolgde zijn weg op een drafpasje, en ook Sunset versnelde haar pas. Ze zag dat de grond lichter werd, en de bomen verder van elkaar. Het hert versloomde naar een normale stappas en keek achteruit, naar haar. "Hier is de uitgang." zei hij tegen haar, waarna hij weer naar voren keek. Ze rende langs hem heen, keek waar hij heen keek en zag het meer. Het rook verschrikkelijk. Nieuwschierig liep ze er op af. Het zag er mooi uit, maar haar reuk waarschuwde haar om het niet te drinken. Ze zuchtte toen ze ernaar keek. De ramp had alles verwoest. Ze draafde terug naar het hert. "Heel erg bedankt! Kan ik iets voor jouw doen?" vroeg ze beleeft en een beetje verlegen.

De vos leek razend blij te zijn met dat ze aan het einde van het bos waren gekomen. Ze rende voorbij hem en keek ook naar het water. De zucht die ze slaakte toen ze erin keek zei genoeg. Destrius stapte ook dichterbij. Het water liep niet stijl af dus in het begin kon je makkelijk staan. Hij nam een paar stappen in het water. Het was misschien niet goed om te drinken, maar het was nog steeds even verkoelend als vroeger. Hij bewoog zijn hoeven door het water en spoelde ze daarmee schoon. Daarna stapte hij het water weer uit en schudde het water van zijn poten af. De poolvos begon tegen hem te spreken."Heel erg bedankt! Kan ik iets voor jouw doen?" vroeg de vos, op de manier die Destrius het fijnste vond. Beleefd en ietsje verlegen. Stel je voor hoe ze tegen hem zou praten als ze wist dat hij één van de vier goden was. Hij liet weer een kleine glimlach op zijn kop zien. ''Hmm awel..'' hij twijfelde even over wat hij wou zeggen. Wat kon een sterveling nou doen voor hem? Niet erg veel. Hij staarde weer even over het water heen, en zag in de verte nog enkele skeletten van boten, die gestrand waren op de ondiepere stukken van het meer.

Het gaf dat eeuwige verlaten gevoel in je hart wanneer je er naar keek, want het herinnerde je aan hoe het hier vroeger wél geleefd had, hoe mensen met hun bootjes over het meer vaarden voor het plezier of om een visje te vangen.''Wees een goed persoon.'' startte Destrius. ''Wees goed voor jezelf, voor anderen en voor de wereld. We moeten onze poten ineen slaan om het stukje bij beetje te verbeteren..'' zei hij tegen haar. Voor hem was het logisch, maar nu hij er over na dacht zou het voor de vos heel vaag klinken, dat gebrabbel van hem. Om de stilte te verbreken stapte hij naar de kant, zette zijn hoef stevig neer, waarna er een klein plantje onder zijn hoef verscheen uit het niets. ''Elke kleine stap, elke kleine goede daad draagt eraan bij.'' zei hij daarna. Het water was wel al beter dan vorige keer dat hij hier was, viel hem op. Je kon de bodem beter zien en hij zag ook minder zwerfafval. ''Het meer is vervuild, maar niet dood.'' vertelde hij tegen Sunset. ''De levende organismen, bacteriën, watervlooien en algen zullen bijna altijd blijven leven. Ze zullen het water langzaam maar zeker zuiveren van het onrein. Als niemand er verder aanzit word het water weer drinkbaar zonder dat je gevaar loopt ziek te worden.'' sprak hij nog en knikte kort met zijn kop. ''Oh!'' zei hij ineens met een grijns. ''Ik weet nog iets voor je om te doen.'' zei hij, terwijl hij naar de vos stapte. ''Vertel me je naam.'' zei hij licht vriendelijk.

Het hert dacht na over wat ze voor hem kon doen. In tussen keek hij naar het meer. Sunset keek naar hem en zag zijn blik veranderen. Ze volgde zijn blik en zag waarom. Het meer was vervuilt, nog net zozeer als ze het zich herinnerde. Maar ze liep dus pas twee jaar op deze aarde. ''Wees een goed persoon.'' startte het dier. Sunset keek hem afwachtend en toch nadenkend na. Wat bedoelde hij? ''Wees goed voor jezelf, voor anderen en voor de wereld. We moeten onze poten ineen slaan om het stukje bij beetje te verbeteren..'' Vervolgde het zwarte dier. Sunset keek hem vragend aan. Hoe konden zij, als dier zijnde, de wereld weer 'recht' zetten? Het hert stapte haar kant op en stapte eens stevig op de grond en er verscheen uit het niets een plantje. Met grote ogen keek ze ernaar, liep ernaar toe en duwde haar neus tegen het plantje. Het was echt! Ze hief haar kop verbaast naar het hert. Hoe had hij dat gedaan? ''Elke kleine stap, elke kleine goede daad draagt eraan bij.'' zei hij daarna. Ze keek van hem naar het plantje, en haar blik bleef daarop rusten. ''Het meer is vervuild, maar niet dood.'' vertelde hij aan haar. Sunset keek op en keek toen naar het meer. ''De levende organismen, bacteriën, watervlooien en algen zullen bijna altijd blijven leven. Ze zullen het water langzaam maar zeker zuiveren van het onrein. Als niemand er verder aanzit word het water weer drinkbaar zonder dat je gevaar loopt ziek te worden.'' Een glimlach verscheen op haar mond. ''Oh!'' zei hij ineens met een grijns. ''Ik weet nog iets voor je om te doen.'' zei hij, terwijl hij naar de vos stapte. ''Vertel me je naam.'' zei hij licht vriendelijk. "Sunset, ik heet Sunset." zei de vos.

De kleine witte hermelijn liep verveeld door het bos. Zijn buik zat vol. De haas die hij net gevangen had, was niet groot geweest maar groot genoeg voor hem. ‘heerlijk.’ met een diepe zucht keek Fitch om zich heen. ‘Waar ben ik eigenlijk?’ hij stak zijn kleine zwarte neusje in de lucht en snoof de chemische geur van het vervuilde meer op. ‘hmmm het meer. Tja waarom niet? ik heb al een tijdje niemand gezien’ dacht Fitch bij zichzelf. Met grote sprongen rende hij door het vertrouwde bos. Hij was er bijna toen hij stemmen hoorden. Niet ver van hem vandaan zag hij een kleine witte vos praten met een groot zwart hert. ‘krijg nou wat!’ vlug sloop Fitch dichter bij de twee dieren. Hij klom in een bom die 2 meter verwijderd was van de dieren. boven gekomen kroop hij voorzichtig op een tak die langzaam voor over boog. Toen de tak bijna brak sprong hij.

De kleine hermelijn lande precies op de rug van het zwarte hert. ‘Wat ben jij bijzonder gekleurd mijn vriend!’ zei Fitch met een grote brutale glimlach, hangend aan de stevige nek van het grote hert. Hij draaide zich om naar het kleine vosje ‘goeiemiddag mevrouw.’ Zei hij met een verleidelijke glimlach.

De vos stelde zichzelf voor met Sunset, en verder voegde ze er ook niks aan toe. Hmm.. Destrius trok zijn wenkbrauw kort op, bedenkend wat hij zou moeten zeggen. Awel, alles wat hij wou zeggen had hij tenslotte al tegen haar gezegd, dus het vrij lege antwoord van de poolvos creëerde een stilte in het gesprek. In de tussentijd staarde Destrius weer naar het meer. Hij zou graag het meer willen zuiveren, want als god had hij daar de krachten voor, maar het was de schuld van de mensen en dus moesten de mensen het zelf ook oplossen. Destrius had te weinig respect voor de mensheid overgehouden om ze nog met het opbouwen van hun leefgebied te helpen. Hij beeldde het zich wel eens in, dat hij als een redder over het water liep, als een heilige verlosser, die het water meer en meer zuiverde bij elke hoef die hij op het water zette. Misschien in de toekomst, als mensen geleerd hadden over eer en respect. Voor elkaar, voor de natuur, maar ook voor de goden. Al minstens duizend jaar hadden ze het nooit meer gehad over de goden die eens samen met hun over de aarde liepen.

Destrius zijn oren draaiden zich automatisch toen er boven hem in de boom een tak een krakend geluid maakte. Destrius zou zijn hoofd kunnen draaien, maar dat hoefde hij niet te doen, hij kon de hermelijn al zien zitten. Deze viel naar beneden en landde op de rug van Destrius. Gelukkig wist hij al dat dit ongelukkige dier naar beneden kwam vallen, en was het geen verassing meer voor hem. Tot het zwarte hert zijn verbazing maakte het kleine dier niet dat hij weg kwam, van zijn rug af, maar begon hij te spreken tegen hem. ‘Wat ben jij bijzonder gekleurd mijn vriend!’ Aangezien het dier nu zonder pardon aan zijn nek ging en een brutale glimlach op zijn snoet had had Destrius de neiging om de sarcastische vraag ''Wat heb jij een bijzondere dood in het verschiet!'' terug te werpen naar Fitch. Maar in plaats daarvan zweeg hij, zoals hij al veel te vaak deed. Hij keek hem strak en licht nijdig aan toen hij tegen de vos begon te praten. Hij schudde met zijn nek zodat Fitch zijn grip verloor en op de grond viel. Vervolgens draaide hij zijn kop naar beneden en bewoog zijn gewei met een grote snelheid naar Fitch. Het gewei spieste in de grond, met de punten net naast het lichaam van de hermelijn in de grond geboord. ''Ik zal je één tip geven;..'' sprak de god tegen het diertje. ''Stap niet zomaar bij iedereen op zijn rug, je weet nooit hoe diegene reageert.'' hij trok zijn gewei moeiteloos weer uit de grond, hij had de punten altijd goed geslepen en bijgehouden dus ze waren door de grond gegaan als een mes door de boter. ''Je hebt geluk, ik had een gek kunnen zijn'' zij hij grijnzend en lachte erna even.

"wel alle..!!!" fitch verloor zijn grip en viel met een smak op de grond. Voor hij zich goed en wel om kon draaien werd hij geforkt door het zware gewei van het nijdige hert. Verschrikt keek hij omhoog naar het grote hoofd die hem kwaad aankeek. "Ik zal je één tip geven;.." zei hij met een donkere stem, terwijl Fitch tussen de vertakking probeerde uit te wrikken. "stap niet zomaar bij iedereen op zijn rug, je weet nooit hoe diegene reageerd." Het hert trok zijn gewei weer uit de grond. Fitch, die zo even geleden zich met al zijn kracht los probeerde te wringen, schoot door de plotselinge vrijheid naar voren en bonkte tegen de vos. " Je hebt geluk, ik had een gek kunnen zijn" zei het hert grijnzend, terwijl fitch een verontschuldigend lachje aan de vos schonk. Hij draaide zich om terwijl het hert lachte. Fitch lachte twijfelend mee. "uhum... Tja uhm mijn exuses.. Ahum beide" zei hij even van z'n stuk gebracht. "maar even serieus nu" zei hij met een grote grijns. " heb je uit het meer gedronken ofzo?? Om eerlijk te zijn zie je er wel iets te opvallend uit! Het plaatje is kompleet als je ook nog groengele lichtgevende keutels hebt" grinnekte fitch, terwijl hij naar het vosje draaide voor wat support. "Wat doen jullie eigenlijk hier? Het bos is zowat uitgestorven.. En opeens zie ik jullie twee hier een.. theekransje houden" dat zeggende springt hij op een grote oude omgevallen boom die vervaarlijk kraakt.

De witte vos keek met samengeknepen ogen op een bewegende struik. Een witte gedaante klom de boom in, naar een tak die boven het hert hing. Ze zag dat de oren van het hert ook bewogen toen de tak kraakte. Het witte dier sprong, en landde op de rug van het zwarte dier. Sunset wilde de hermelijn tegen houden, maar hij stond nu al op de rug van het hert. Sunset slikte zenuwachtig en zette een paar passen terug. ‘Wat ben jij bijzonder gekleurd mijn vriend!’ zei de hermelijn tegen het hert. Sunset gromde zacht toen de hermelijn op een verleidelijke toon tegen haar begon te praten. Het hert schudde met zijn hals, waardoor het witte diertje de grip verloor en tegen de grond knalde. 'Wel alle!' de hermelijn was duidelijk geschrokken. Het hert bewoog zijn kop naar de grond en zette zijn gewij toen met een behoorlijke snelheid in de grond, net niet op de hermelijn. Sunset kon een geschrokken gil niet onderdrukken. Dit ging niet goed, maar ze durfde er niet tussen te gaan, het hert zou haar verscheuren. ''Ik zal je één tip geven;..'' zei het hert tegen de hermelijn ''Stap niet zomaar bij iedereen op zijn rug, je weet nooit hoe diegene reageert.'' met die woorden trok hij zijn gewij weer uit de grond, en Sunset zag de punten eraan; vlijmscherp. De hermelijn viel nog een keer op de grond, omdat hij zich had proberen te bevrijden. ''Je hebt geluk, ik had een gek kunnen zijn'' zei het hert grijnzend en lachte erna even. De hermelijn mompelde zijn excuses, ook aan haar. Sunset knikte het diertje toe. "maar even serieus nu" zei hij met een grote grijns. " heb je uit het meer gedronken ofzo? Om eerlijk te zijn zie je er wel iets te opvallend uit! Het plaatje is kompleet als je ook nog groengele lichtgevende keutels hebt" Sunset keek hem met grote ogen aan toen hij zich naar haar draaide voor steun. Sunset schudde waarschuwend haar kop. "Wat doen jullie eigenlijk hier? Het bos is zowat uitgestorven.. En opeens zie ik jullie twee hier een.. theekransje houden" vroeg de hermelijn toen. "Ik was verdwaalt in het bos, hij heeft me eruit geholpen." ze wenkte naar het hert. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg ze toen aan het hert.

-Ahum, was het niet vergeten ofzo hoor...-

De hermelijn lachte zenuwachtig mee. Twijfelend en onderdanig. Misschien was dat wel slim van hem, ja. Destrius was niet in de allerbeste bui en als hij het even kon zou hij iemand zonder problemen doorklieven. Tenminste, als er geen regels waren. Oh wat waren die regels toch irritant en belemmerend. Als die ooit eens afgeschaft werden zou het er heel anders aan toe gaan op de wereld. Misschien konden ze dan eindelijk een verschil maken. Zou het niet geweldig zijn om de slechte wezens uit te roeien door ze gewoon te doden, logisch toch? Maar nee, net zoals de mensen regeltjes hadden, hadden zij die ook. Awel, weer terug naar de echte wereld. De hermelijn bood zijn excuses aan, maar Destrius had het gevoel dat het niet 100% gemeend was. Daarom bleef hij zwijgen. "maar even serieus nu" zei hij met een grijs. Met een grijns? Oh god nee.. Dit betekende niks goeds. Hij slaakte bij voorbaat al een zucht, maar besloot maar te zwijgen en rustig te blijven tot de hermelijn zijn bek weer hield.


" heb je uit het meer gedronken ofzo?? Om eerlijk te zijn zie je er wel iets te opvallend uit! Het plaatje is kompleet als je ook nog groengele lichtgevende keutels hebt" Destrius liet een sarcastische nep-glimlach zien. Grappig. ''Het meer is niet datgene wat mij gedood heeft.'' zei hij zachtjes tussendoor. Hij had geen idee of de dieren hem gehoord hadden, maar als ze dat wel hadden, zou het wel vragen bij ze moeten oproepen. De hermelijn draaide zich richting de vos. "Wat doen jullie eigenlijk hier? Het bos is zowat uitgestorven.. En opeens zie ik jullie twee hier een.. theekransje houden" Het grote zwarte hert snoof uit ongenoegen. Wat een brutaal kreng. Als hij eens wist wie hij voor zich had. Ach, misschien was het maar beter zo dat hij dacht dat hij een normaal hert was. Nou ja, een normaal hert met een gekke kleur dan.


Nu behandelde het dier hem hetzelfde als andere dieren, en wist Destrius wat zijn echte persoonlijkheid was. Kwam misschien nog van pas later. Destrius was vergeten te antwoorden op de vraag van Fitch, maar de vos was eerder."Ik was verdwaalt in het bos, hij heeft me eruit geholpen." Ah ja, dor dit gedoe was hij bijna vergeten waarom hij hier was. Eindelijk krulden zijn mondhoeken weer een beetje omhoog. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg de vos hem daarna. De chagrijnige wolk voor Destrius' hoofd klaarde gedeeltelijk op. ''Mijn naam is Destrius.'' antwoordde hij haar rustig en vriendelijk. ''En met wie heb ík het genoegen?'' Vroeg hij daarna hoffelijk terug aan de vos. Zo was Destrius. Was je vriendelijk tegen hem, dan was hij op gegeven moment ook heel vriendelijk terug. En hetzelfde met het tegenovergestelde.