Fitch keek op en zag, door de tranen heen, de hond bezorgd op hen neer kijken… woest sprong hij op schreeuwde tegen de hond “WAAROM HIELPEN JULLIE ONS NIET! DIE BEER HAD ONS ALLEMAAL KUNNEN VERSLINDEN!! EN NU IS MIJN BROER D…” verder durfde hij niet te spreken. Hij keek de hond kwaad aan toen hij zich realiseerde dat de kat niet bij haar was.. ach wat kon het hem ook schelen.. het enige wat hij nog wou was samen met Chayce weg wezen.. weg van deze vreselijke plek. Opzoek naar een thuis. Hij keek even naar zijn broer en liep naar hem toe. Met betraande ogen keek hij neer op Ermin, en sloot met zijn pootje de opengesperde ogen en bek.

Hij keek Chayce aan. “kom we gaan hier weg…” ze keek hem verdrietig aan en knikte treurig. Fitch keek even naar de hond.. “Ik weet niet wat jij gaat doen maar ik smeer hem…” even twijfelde hij “…bedankt voor jullie hulp.. zeg dat ook tegen Bubble als je hem ziet..”

(Note: In haar goede personage terug gekomen, herinnert Anuri zich niet wat ze heeft gedaan in haar slechte fase)

De hermelijn vroeg schreeuwenderwijs aan haar waarom ze niet geholpen had. Zijn stem was vol machteloosheid en verdriet, maar de hond gaf geen antwoord, er kwam zelfs totaal geen reactie van haar kant. “Ik weet niet wat jij gaat doen maar ik smeer hem…” Anuri keek even naar de gestorven hermelijn die in het met bloed besmeurde sneeuw voor haar neus lag. Lieten ze het lijk achter zonder het te begraven? Ahwel, om een netjes graf te graven met hun kleine pootjes zouden ze wel heel lang bezig zijn. Anuri stopte met kwispelen toen de hermelijn haar weer toesprak. “…bedankt voor jullie hulp.. zeg dat ook tegen Bubble als je hem ziet..” Anuri keek ietwat geschokt. Oh, natuurlijk, die kat die ze naar buiten had geschopt. Waarom was hij niet meteen terug de grot in gekomen, of waarom was hij niet gedood door de zelfde beer, en de grootste vraag was waar die kat überhaupt was. Ze knikte, en keek toe hoe de hermelijnen wegliepen en uiteindelijk uit haar gezichtsveld vertrokken, en ze haar alleen in de blizzard achter lieten samen met het levenloze lichaam van hun familielid.

Anuri ging even neerzitten, en nu ze in haar eentje was samen met haar gedachten terwijl de wind door haar dikke isolerende vacht blies en haar neus gevoelloos lieten aanvoelen, schakelde ze zich onbewust weer terug in haar andere ik. Ze schudde haar kop en hijgde en trilde hevig. Ze stond weer op, liet nog een blik vallen op de dode hermelijn en begon zonder te twijfelen te graven in de sneeuw. Het witte goedje werd hoog opgegooid door de hond, en creëerde een dun en langwerpig gat die steeds dieper raakte. Wanneer ze eindelijk tevreden was met het resultaat en haar poten ondertussen kleddernat waren en het gesmolten sneeuw diep onder haar vacht geraakt waren tot haar huid aan toe, pakte ze het lijkje vast in zijn nekvel, en legde hem daarna in het gat. Zuchtend keek ze er naar, en daarna gooide ze het gat weer dicht en stampte de boel tussendoor een paar keer aan. Uiteindelijk schopte ze nog de sneeuw weg waar het diertje gelegen had zodat de rode sneeuw verspreid werd en niet meer zo'n vlek vormden in het puur witte landschap.

Ze ging weer op weg, en zag vrijwel meteen, niet ver van de grot en het verse grafje af iets in de sneeuw liggen. Wanneer ze dichtbij kwam zag ze een kat onderkoeld en bijna levenloos in de sneeuw liggen. Wat was er met hem gebeurd? Ze keek kort om zich heen, maar pakte toen ook de kat maar op en liep ze in een drafpasje terug naar de grot. De kat die in haar bek ging verzette zich niet en zijn lichaam voelde akelig koud aan. Logisch dat hij koud voelde omdat hij in de sneeuw had gelegen, maar dit was wel heel ijzig. Alsof zijn kacheltje niet meer brandde. Eenmaal binnen en uit de storm legde ze de kat op de grond en schudde ze zichzelf uit, want ze was kleddernat. Hier weer binnen kunnen staan voelde goed. De kat ademde nog, maar zeer langzaam, hij was koud en zijn gezicht leek bevroren. Anuri liet haar hoofd bij de kat zakken en luisterde naar het hartje. Ook die ging heel langzaam. ''Hey..'' zei ze zachtjes tegen de kat terwijl ze hem bestudeerde. ''Niet doodgaan hoor...'' Met haar snuit duwde ze in het lichaampje, alsof ze hem wou zeggen dat hij moest proberen op te staan, maar ondertussen takelde de kat voor haar ogen steeds verder af. De energie om te vechten tegen de dood was al weggevaagd, en Anuri wist diep van binnen dat ze aan het kijken was naar een verloren zaak.

Het dier was te onderkoeld, wie weet was het bloed in de kleinste adertjes al bevroren en probeerde het hart tevergeefs er doorheen te pompen. Anuri zweeg, en wachtte tot de kat dood ging. Het gebeurde echter niet. Hoewel de kat volledig kapot was, leek iets in hem te willen vechten tegen de onvermijdelijke dood. Na een tijdje kon Anuri het niet meer aanzien, want het dier leed en bevroren lichaamsdelen hebben moest ongelooflijk veel pijn doen.. Anuri liep langzaam naar het dier toe, pakte hem in zijn nek en sloot haar ogen. ''Het spijt me..'' fluisterde ze terwijl ze met een snelle maar stevige beet 2 wervels uit elkaar wist te krijgen. Ze voelde de kat in één klap nog slapper ging hangen. Het was voorbij. Zonder er nog bij na te denken liep ze met de kat naar buiten, groef ze een groot gat naast die van de hermelijn en legde de kat er in. Weer dicht, en toen ging ze in de sneeuw zitten, starend naar de twee nieuwe grafjes. Er was geen steen of tak in de buurt om ze te markeren, dus niemand zou ze ooit terugvinden. Anuri boog haar kop naar beneden en keek droevig naar de sneeuw terwijl het sneeuwen doorging en ze drijfnat en koud werd. Ze sloot haar ogen en neuriede een lied terwijl het weer, de kou en de eenzaamheid bezit over haar nam.

I jumped in the river and what did I see?
Black-eyed angels swam with me
A moon full of stars and astral cars
All the things I used to see
All my lovers were there with me
All my past and futures
And we all went to heaven in a little row boat
There was nothing to fear and nothing to doubt

[God Note] + Remission omdat je de dode dieren begraven hebt

Het was een kalme dag geweest. Zo'n dag waarop echt helemaal niks gebeurde. Zelfs geen vlieg die besloot het loodje te leggen. Het was zo'n vreselijk zeldzame dag: een vrije dag. Juvé slaakte verveeld een zucht. Hij mocht dan wel heel vaak klagen over zijn werk, als hij heel eerlijk was vond hij het nog vreselijker als er helemaal niks te doen viel. Misschien was hij wel zo'n workaholic. Dat soort lui konden niet zonder hun werk. Dan werden ze gek. Juvé gniffelde bij die gedachte. Wat was dat toch een heerlijk ironisch leven. Hij rolde zich nogmaals op zijn rug en zuchtte voor de tiende keer die paar minuten dat hij al rustig op die platte steen lag. Hij sloot zijn ogen. Hij had ze nog maar een paar seconden gesloten toen hij zacht gekrijs hoorde. Zijn gif groene ogen schoten open en direct stond hij op vier poten. Maar hij spande zijn spieren niet aan. Het was geen onbekende die hem gewekt had. Maar in dit geval een brengen van goed nieuws, een brenger van werk.

Voor Juvé landde een kleine kraai. Zijn intelligente ogen keken de God van Infernum aan, wachtend tot hij toestemming kreeg om te spreken. Juvé knikte hem toe en het beest sprak hem toe. Het vertelde hem over twee verse doden in the Valley of White. Juvé knikte kalmpjes. De kraai mocht gaan. Hij keek het beest na. Weinig ontging hem. Hij was Juvé ogen wanneer hij zich niet in het land der levenden bevond. Uiterst handige slaven waren het. Maar die gedachten deden er nu niet toe. Hij draaide zich om. Er was werk. Er was eindelijk weer werk. ’Er is nog iets,’ hoorde hij ineens achter zich. Juvé keek over zijn schouder. De kraai was terug. ‘Er is nog een levende bij,’. En na die woorden vloog het beest weg. Juvé bleef hem nakijken tot hij volledig uit het zicht verdwenen was. Daarna sloot hij zijn ogen en veranderde in asdeeltjes die daarna door de wind weggeblazen werden.

Een flink eind verderop werd Juvé weer in elkaar gezet. Hij knipperde een paar keer hevig toen het wit van de sneeuw hem verblindde. Wat had hij een hekel aan sneeuw. Het was koud, het was licht en je kreeg er vreselijke koppijn van. Toen zijn ogen eenmaal gewend waren aan het felle licht keek hij om zich heen. Een stukje verderop zag hij een gestalte staan. Toen zijn ogen zich wat vernauwde merkte hij dat er ook eentje naast lag. Hij zou toch zweren dat die kraai had gezegd dat het er twee waren. Tenzij die staande nu ook ineens neer zou vallen. Maar die zag er nogal levend uit. Juvé liep kalmpjes dichterbij. Hij kon nu onderscheid maken tussen wat eerst alleen maar vage gestalten waren geweest. Een kat en een hond en nu zag hij ook een hermelijn bewegingsloos in de sneeuw liggen. Op een paar meter bij de hond vandaan bleef Juvé staan. Hij keek toe hoe de hond een graf groef en daar de kat en de hermelijn in legde. Nog een paar stappen dichterbij.
'Geloof me, daar waar ze heen zullen gaan zullen ze je echt niet horen grienen,' zei hij iets botter dan bedoeld was.

De hond was uitgezongen, het lied was afgelopen. De stilte die het landschap met zich mee bracht vulde het hoofd van Anuri. De koude wind blies langs haar gezicht en andere lichaamsdelen, proberend binnen te dringen op de plekken waar ze minder dik behaard was. Haar vacht was doornat en zat tegen elkaar samen geplakt, waardoor de kou al snel doordrong naar haar huid. De wereld leek haar tegen te willen houden in alles wat ze deed. De wind wou haar tegen de grond aan krijgen, de sneeuw wou haar lichaam verkoelen totdat de laatste warmte uit haar lichaam sijpelde en ze stierf van de vrieskou. Ze zag het al snel voor zich hoe ze hier zou liggen , naast de gloednieuwe graven van de andere dieren. Haar lichaam zou ondergesneeuwd worden, om nooit teruggevonden te worden. Of ze kon het geluk hebben dat de sneeuwstorm snel af liep en iemand haar stijve lijk mede kon begraven.

Waarom was ze eigenlijk hier? Ze was meegegaan met de dieren, maar eentje van hen lag hier dood en de andere had hem net verlaten. De hond wist hier de weg niet, alles maar dan ook alles was bedekt met een meters dikke laag sneeuw, op sommige plaatsen staken enkel bomen uit die een zwarte kleur hadden, wat aangaf dat ze al heel lang dood waren. Maar dat was niet genoeg om haar uit het gebied te leiden. Ze keek kort om zich heen, met een bedenkelijke frons op haar kop. Het was zo verwarrend, alles was wit en niks anders. De felle kleur prikte op je ogen en pijnigde je hoofd. De eeuwigheid maakte je gedesoriënteerd en de kou drong zo ver door dat je botten er een nare pijn van kregen. Anuri's verdriet veranderde in paniek. Ze stond wat meer op, draaide zich, maar kon niks zien wat ze als checkpoint kon nemen. Zwijgend sloot ze haar ogen terwijl er allerlei gedachten door haar kop gingen.

Ze zou hier nooit meer wegkomen, en dat was haar schuld. Ze had met de hermelijn mee moeten gaan, en niet moeten blijven zitten omdat ze zo anti-sociaal was en terughoudend. Altijd was het haar voordeel geweest maar deze keer werd het haar dood. Ja, de kou zou bezit over haar nemen en niet lang erna zou ze neervallen en sterven. Eenzaam, zoals de rest van haar miezerige leven. Ze zuchtte. Haar energie was weggeebt door het steeds maar verwarmen van haar lichaam, wat überhaupt niet veel effect had gehad. Ze zakte langzaam door haar voor-en achterpoten en liet zich daarna vallen in de sneeuw, zich overgevend aan de wrede grijpende klauwen van de natuur.

Toch bleef ze niet voor altijd alleen. Een vos verscheen uit het niets, maar Anuri had het niet kunnen zien. Ze merkte pas dat hij zich bij haar had gevoegd toen ze zijn stem in haar oren hoorde weergalmen. Ze hoorde echter alleen stukken van wat hij zei, niet de gehele zin. Ze kon het dus niet begrijpen, maar het had wel een raar effect op haar om zijn stem te horen. Haar hart ging plotseling heel heftig en snel slaan, haar bloed racete door haar aderen en haar adem stokte in haar keel. Alleen deze stem kon doen wat andere stemmen niet gedaan konden hebben. Uit haar bewegingsloze en wanhopige positie stond ze op, schudde ze haar vacht uit, al was het langzaam en niet erg energiek, en opende ze haar puur blauwe ogen die ze op de vos richtte. Wat deed die hier in godsnaam, na zo'n vreselijke sneeuwstorm? Makkelijke hapjes zoeken zoals dode sneeuwhoenders? Ze zweeg even, keek hem aan en bestuurde hem wat. Hij was eng groot voor een vos.

Zijn schofthoogte kwam bijna zo hoog als de hare, dat was niet bepaald normaal. Ze werd ineens wat achterdochtig. ''Wat kom je hier doen?'' vroeg ze aan hem, maar niet onbeschoft. Ze hield zich wat klein en terughoudend, want wie weet kon deze vos haar laatste redding zijn. ''Ik.. ik ben verdwaald, en in een roes, ik weet niet wat er gebeurd is, het enige wat ik me kan herinneren was dat alles naar de hel ging en iedereen ineens weg was..'' ze keek even naar de grond waar de graven zich bevonden. ''...of dood.'' ze zweeg erna weer, haar ogen bleven gefocust op het graf. Haar roes, de ontbrekende stukken verhaal, en ineens dode dieren. Dit..dit kon zij toch niet gedaan hebben? Nee, zij was een goed iemand. Ze snoof en haar hele lichaam begon te trillen. Ze wist het allemaal niet meer.

Juvé was verbaasd dat de hond hem niet meteen had opgemerkt. Met zijn rode vacht stak hij vreselijk af tegen het wit van de sneeuw. Bijna net zo hoofdpijn verwekkend eigenlijk. Maar de hond leek in haar eigen wereld te zijn op het moment. Hij keek toe toen ze door haar poten zakte. Ondertussen bleef één oor gespitst. Zijn blik schoot voor even naar de graven. De zielen zaten daar nog altijd vast in hun aardse lichamen die nu waardeloos waren. Maar hij kon ze horen. Het was altijd een soort fluistering geweest, als een mug die irritant om je hoofd zoemde. In het begin had hij niet geweten wat het was. Hij werd er vreselijk gek van. Uiteindelijk had hij geleerd te luisteren. Hij had begrepen dat het de stemmen van zielen waren. Immers had elke ziel wel een verhaal te vertellen. En het hielp Juvé. Hij kon beter begrijpen wat er gebeurd was. En daardoor kon hij een beter oordeel vellen over welke zielen waarheen gestuurd moesten worden. En als ze naar Infernum gingen hielp het om te beslissen welke straf ze zouden krijgen. Welke marteling ze voor de rest van de eeuwigheid zouden ondergaan om te beseffen welke zonde ze hadden begaan.

Juvé knipperde een paar keer en schudde zijn kop. Dit was niet de tijd om te staan dagdromen. Hij had werk te doen hier. Hij keek terug naar de hond. Deze was interessant. Er was iets met haar maar Juvé wist niet precies wat. De zielen wisten hem te vertellen wat ze gedaan had. Mede dankzij haar lagen hier nu twee graven. Juvé vond dat hij lang genoeg had gezwegen, en aangezien de hond zijn aanwezigheid niet op leek te merken sprak hij zelf maar tegen haar. Een rustige, zware stem. Onder andere omstandigheden was het misschien een stem geweest waar je graag naar luisterde, waar het prettig was om naar te luisteren. Maar Juvé liet er een botte ondertoon door klinken wat zijn stem net zo rot maakte als hij zelf was. Zo zag hij zichzelf tenminste, als de rotte appel in de fruitmand.

Toen de hond naar hem opkeek moest Juvé vreselijk de neiging onderdrukken geen stap achteruit te zetten. De ogen van deze hond waren al even bijzonder als de sfeer die om haar heen hing. Ze waren van dat prachtige blauw. Zo'n pure kleur die je in Infernum eigenlijk nooit tegen kwam. Het was datzelfde soort blauw als Oriël had gehad. Juvé's pupillen vernauwden zich voor een moment. Hij had al in geen eeuwen meer haar naam genoemd of zelfs maar gedacht. Als hij heel eerlijk was, dan was hij haar naam vergeten. Maar door deze hond herinnerde hij zich het weer. Die vreselijk pijnlijke herinnering. Hij slikte de nare smaak in zijn bek weg en bleef de hond strak aankijken, wachtend op antwoord.

Haar stem klonk achterdochtig maar niet onbeschoft. En dat verbaasde Juvé. Hij wist immers wat zich hier had afgespeeld, al kon zij dat niet weten. Maar hij zou verwachten dat ze hem zo snel mogelijk probeerde weg te jagen, dat was in elk geval wat hij zou proberen te doen. Haar volgende mededeling gaf meteen antwoord op die vraag maar riep ook nieuwe vragen op. Ze wist niet wat er gebeurd was? 'Ik ben aan het werk,' was Juvé's simpele antwoord. Wat had hij anders moeten zeggen. Wat zou een vos überhaupt hier te zoeken hebben. De waarheid was in dit geval het beste antwoord geweest. Hij liep naar de vers gegraven graven. Beide voorpoten stonden beide op een graf. Ja, de zielen zaten hier nog steeds onder vast. Juvé sloot zijn ogen en terwijl hij haast onhoorbaar uitademde stuurde hij de zielen weg. Daarna draaide hij zich weer om naar de hond. 'Een roes zei je,' klonk zijn stem zacht en was haast charmerend te noemen. Volledig anders dan waar hij haar eerder mee had aangesproken. Hij liep naar haar toe, maar in plaats van voor haar stil te blijven staan liep hij achter haar langs. 'Ik heb je gezien,' fluisterde hij zachtjes in haar oor met een lichtelijk sensuele ondertoon in zijn stem.

(Ughhh geen concentratie, de mannetjes wimpergekko is aan het kwaken aka hij is uber hitsig)

De vos antwoordde haar dat hij zijn werk aan het doen was. Anuri fronste en kneep een van haar ogen bedenkelijk tezamen. Zijn werk doen? Waar had die vreemde vos het in godsnaam over? Anuri nam een paar seconden om zijn geur op te nemen, al was haar neus bijna gevoelloos en onwerkzaam door de ijzige wind. De geur die van dit wezen af kwam, het rook niet zoals enig ander dier dat ze ooit geroken had. Nog een reden om achterdochtig te zijn voor dit dier, of moest ze zich juist nieuwsgierig opzetten zodat ze misschien meer te weten kon komen van dit dier? Ze besloot het tweede te kiezen. Als het de vos niet zou bevallen en hij zou weglopen, dan zou ze hem achtervolgen zodat ze uit dit gebied kwam. Of anders stierf ze hier maar, eigenlijk maakte het haar op dit moment niet veel uit of ze hier wel of niet levend uit kwam. Alsof ze zichzelf opgegeven had. Of niet, want ze stond nog overeind in de sneeuw en deze vos zorgde er weer voor dat het bloed door haar aderen stroomde als een bezetene, waardoor ze het direct warmer kreeg.

Ze had een paar minuten geleden nog niet gedacht dat ze zich zo snel weer warm kon voelen. Het was een lekker gevoel, maar aan de andere kant ook weer niet. Ze was zenuwachtig, het zweet zou haar nog bijna uitbreken op het moment. De vos. Hij begon weer te praten, dit keer een opmerking over de roes waar ze het over had gehad. Ze herhaalde het woord. ''Een roes zei je,'' Anuri snoof kort en knikte daarna. Ze hield de vos goed in de gaten met haar felgekleurde ogen, zeker wanneer hij haar richting op liep. Ze verstijfde echter wanneer hij achter haar langs ging, al wist ze niet waarom. ''Ik heb je gezien,'' werd er in haar oor gefluisterd. De nek en rugharen van de Australische herder gingen recht overeind staan en door haar hele lichaam ging een hevige rilling. Die manier waarop hij dat zei was charmant, vleiend, maar ook zaaide het paniek bij de hond. Hij had haar gezien? Wat bedoelde hij nou allemaal met wat hij zei? Was het allemaal zo duidelijk als wat maar was ze gewoon te stom om het te begrijpen, of deed hij expres zo vaag om haar van haar stuk te krijgen? Anuri draaide zich in een ruk om zodat ze hem weer in de ogen keek.

Haar vriendelijkheid was weggevaagd. ''Wat bedoel je daarmee, vos? Wees duidelijk of ik trek je vel er af!'' gromde ze terwijl haar lippen op krulden en haar spierwitte tanden tevoorschijn kwamen. Haar hele lichaam stond in defensieve of aanvallende houding, met nu al haar haren opgerezen. Maar als je heel goed naar haar lichaamstaal keek kon je weten dat ze niet agressief was, maar juist bang. Haar pluizige staart stond niet aanvallend omhoog, maar verschool zich tussen haar benen. Waarom overkwam dit haar nou? Waarom kreeg ze geen duidelijkheid? De gedachten schoten weer door haar hoofd, botsten tegen elkaar en maakte haar langzaamaan gek. Ze schudde haar kop kort maar hevig, alsof ze de gedachten ermee weg zou kunnen schudden.

[God Note]- Remission omdat je iemand bedreigd

Juvé nam niet eens de tijd of moeite om de hond uit te leggen wat hij met werk bedoelde. Dat zou alleen maar meer vragen oproepen en daar had hij geen trek in. Hij had wel meer te doen vandaag. Haar achterdocht was hem inmiddels ook opgevallen. Dat was uit alles aan haar houding te zien. Maar hij negeerde het. Het was voor Juvé niet nieuw dat dieren achterdochtig naar hem deden. Zijn rode vacht droeg immers de zwavellucht van Infernum. Wie zou daar niet achterdochtig van worden? Deze gedachte liet hij passeren terwijl hij zijn oren gespitst hield om naar de hond te luisteren wat ze nog meer te vertellen had. Het verhaal over de roes interesseerde hem wel. Zou ze het spelen? Dat ze niet meer wist wat er was gebeurd. Of zou ze het echt niet weten. Wat dat betreft zou haar ziel na haar dood wel een geval apart zijn. En dat intrigeerde Juvé. Behalve dat leek deze hond hem ook te herinneren aan Oriël. Of hij het nou wilde of niet. En dat bracht een vreemd gevoel met zich mee. Hij probeerde het te onderdrukken, maar het was wel duidelijk dat Juvé moeite had om zichzelf te blijven. Af en toe schemerde dan ook iets van zijn echt ''oude'' ik door in de vorm van een charmante stem die woorden tegen de hond fluisterde. Maar of dat nou beter was dan de Juvé van nu? Dood of levend, hij was eigenlijk altijd wel verdorven geweest. Toen hij nog leefde werd dat soms verdreven. Als Oriël er was kon Juvé iemand zijn die hij was geweest als zijn leven anders was verlopen. maar dat werd saai. Hij miste de bloedlust. Het gevaar. De adrenaline die zich door elk klein adertje pompte als hij tegenover zijn prooi stond. Oriël had gedacht dat te kunnen veranderen, maar het had te diep gezeten. De haat en de pijn. Toen ze zag dat ze Juvé niet kon veranderen werd ze door zijn sterke emotie van haat meegesleurd. Daarom was Juvé in de war. Hij verachtte Oriël, maar zij was ook degene aan wie hij zijn hart had gegeven. En eigenlijk, had ze het nog steeds niet terug gegeven. Ze mocht dan wat meer naar de achtergrond gedrukt zijn, ze was er nog steeds.

In gedachten schudde Juvé zijn kop. Aandacht erbij houden nu! Hij richtte zich weer op de hond. Een kleine test was wel op zijn plaats. Dus Juvé vertelde haar dat hij haar gezien had. Eens kijken hoe goed deze hond kon acteren. Reactie liet niet lang op zich wachten. De hond draaide zich naar hem om en keek hem fel aan met die blauwe ogen waar Juvé niet te lang naar kon kijken. Maar nu had hij geen keuze dus staarde hij terug. Lichtelijk iets triomfantelijks in zijn gif groene ogen weerspiegeld. De vriendelijkheid waar de vos eerder mee had gesproken tegen hem was volledig verdwenen. Ze gromde naar hem, bedreigde hem. Het was bijna lachwekkend. Nou ja, voor hem. Als Juvé niet een Godheid was geweest maar een gewone vos had hij in de hond wel degelijk een waardig tegenstander gezien. Maar deze hond wist niet dat hij geen gewone vos was. Hij grijnsde even zijn tanden bloot. 'Dit bedoel ik lieve schat,' begon hij al even kalm als daarnet. Aan alles liet hij blijken dat hij totaal niet onder de indruk was van de dreigingen en de aanvallende houding. En daarmee verborg hij zijn ware gevoelens. Als hij eerlijk was bewonderde hij dat ze probeerde haar angst te verbergen. Je had er velen die met de staart tussen de benen direct wegrende. Deze rende niet weg. Ze bleef staan.

'Weet je echt niet wat er gebeurd is?' vroeg Juvé zachtjes. Inmiddels was hij in de koude sneeuw gaan zitten. Iets wat hij misschien beter niet had kunnen doen. De sneeuw deed zijn achterste bevriezen. Maar hij negeerde het en bleef ontspannen zitten terwijl hij de hond aan bleef kijken. 'Jij hebt immers een grote rol gespeeld in het drama dat zich hier heeft afgespeeld,' ging hij onverstoorbaar verder.

(Méh mijn inspiratie laat me vandaag hard in de steek)

De grote vos grijnsde bij het zien van Anuri's houding, haar opgezette vacht en haar ontblootte tanden. 'Dit bedoel ik lieve schat,' zei hij ongelooflijk rustig. Anuri boog haar nek nog iets naar beneden en bleef de vos woedend aankijken. Het stond haar totaal niet aan hoe hij praatte, hoe hij deed. Daarbij had ze er een bloedhekel aan om 'lieve schat' of dergelijke dingen genoemd te worden. Haar gemoed veranderde dus niet, maar ze bleef ook zwijgen, afwachtend omdat ze wist dat er meer aan moest komen uit de bek van die vos.
'Weet je echt niet wat er gebeurd is?' Anuri schudde haar kop, en ongemerkt waren de haren op haar nek iets minder opgezet. Waar had die vos het toch over, ze had net toch gezegd dat ze niks wist? Wat er gebeurd was, ze wist het niet. Maar het enige wat ze hier gedaan was, was netjes de lichamen begraven. Wat er vooraf gegaan was en of ze daar te maken mee had op een of andere manier, was haar onbekend. Maar het kon niet door haar komen, nee. Dan had ze wel wat geweten. Anuri begon hevig te trillen, en liet een diepe grom horen. ''Je hebt dus toegekeken zei je? Toegekeken hoe ze zijn gestorven?!'' Ze zwaaide met haar staart en snoof ongelovig. ''Wat ben jij voor zieke geest, waarom heb je niks gedaan?'' De vos sprak nog eens. 'Jij hebt immers een grote rol gespeeld in het drama dat zich hier heeft afgespeeld,' De blackout, het niks meer kunnen herinneren, het kon toch niet..? Was ze een zieke moordenaar? ''NEE!'' blafte ze ineens uit het niets. Ze kon zich nog steeds niet bedenken dat het misschien wel door haar kwam. Het maakte haar in de war, gedachten vlogen door haar hoofd en maakte haar onrustig. Misschien knapte er wel een draadje bij haar, want ze sprong op en vloog op de vos af om hem in zijn rugvel te grijpen met haar kaken.

(xD Je hebt er wel een hele beknopte samenvatting van gemaakt)

Hoewel Juvé merkte dat hij de hond steeds meer aan het irriteren was ging hij rustig door met praten alsof hij helemaal niets in de gaten. Maar ineens zag hij iets veranderen bij de hond. Ze trilde en begon tegen hem te grommen. 'Het is niet aan mij om in te grijpen zelfs al zou ik willen. Daarbij is het fascinerend om te zien hoe de sterfelijke wereld haar frustratie en problemen probeert op te lossen,' zei hij met een hernieuwde grijns. Een zieke geest? Misschien. Juvé had wel meer eigenaardigheden. Daarbij had hij zo een vaag vermoeden dat hij een masochistische kant aan het ontwikkelen was. Maar lang stilstaan bij die gedachte lukte niet. De hond voor hem schreeuwde ineens ''nee'' waardoor Juvé's aandacht in één klap terug was. Zijn oren gingen een paar centimeter naar achteren staan terwijl hij haar nauwlettend in de gaten hield. Voor hij het wist sprong de hond op hem af. Juvé liet zich opzij vallen en kwam in een soepele rol weer op zijn poten terecht. De plotselinge inspanning zorgde voor een adrenaline boost. Dat had hem in staat gesteld om op tijd weg te komen. Alles aan de hond leek veranderd...en hij mocht het wel. Ze toonde ineens verrassend veel pit. Elk spoortje angst was uit haar verdwenen, alsof het nooit bestaan had. En Juvé vond de transformatie geweldig. Hoe lang geleden was het dat hij echt gevochten had? Het leken wel eeuwen. Juvé was zo iemand die voor zijn lol meedeed aan bloedvergieten. In vroegere tijden was dat waar hij zijn toenmalige bijnaam aan te danken had. Juventus de Arkadiy. Het betekende onverschrokken. Blind was een betere bijnaam geweest. Als Juvé helemaal op ging in een gevecht , dan was de rest van de wereld verdwenen. Dan was alleen hij en zijn tegenstander er. Het was één van de redenen dat hij oneffen plekken in zijn vacht had. Dat waren de littekens voor voorgaande gevechten. Vroeger kon hij daar nog wel eens een serieuze wond aan overhouden, maar sinds zijn leven als een Godheid was ook dat verleden tijd geweest. Dat haalde de spanning van zo'n gevecht er een beetje af dus Juvé's wilde leven was daardoor een beetje afgeremd. Ook dankzij de nieuwe verantwoordelijkheden die hij erbij had gekregen. Dus hij zou dit maal eerlijk spelen. Geen trucs, geen almachtig gedoe. Hij was er wel weer eens aan toe om eens een eerlijk gevecht te leveren.

Zijn pupillen hadden zich versmald wat hem de blik van een waanzinnige gaf. Hij was volledig geconcentreerd op de hond. Zij kaken hadden zich op elkaar geklemd al die tijd, maar nu kwamen ze los van elkaar om geluid te kunnen produceren. 'Mooie uitval. Maar nu is het mijn beurt,' grijnsde hij zachtjes. Daarna zette hij zich met zijn achterpoten af om zich op de hond te storten. Hij stormde op haar af en knalde met zijn schouder vol tegen haar aan in de hoop haar daarmee tegen de vlakte te kunnen slaan. Zonder te kijken of zijn aanval gelukt was sprong hij over haar heen om op tijd weg te komen voor een eventuele tegen aanval.

De vos sprong opzij en met een soepele rol kwam hij weer op zijn vier dunne pootjes terecht. Anuri had hem dus niet goed door kunnen bijten, maar hij had hem wel licht te pakken gehad, te zien aan de pluk haar die ze nu in haar bek had hangen. Ze zorgde dat er wat meer speeksel in haar bek kwam, en spuugde daarna de pluk roodoranje vacht uit op de grond. Daarna liet ze een grote waanzinnige glimlach zien en ze gniffelde meisjesachtig. ''Mooie rol, macho'' zei ze grappend, waarna ze hem aankeek. De pupillen van de vos versmalden zich, wat erg opviel. Het zag er uit of hij krankzinnig aan het worden was, wat Anuri aan de ene kant licht leek te beangstigen, maar aan de andere kant maakte het het ook weer veel interessanter. Dit was geen gewone vos, een vos zou in een gevecht met een hond zo snel mogelijk weg proberen te komen, al verdedigde hij zichzelf in eerste instantie wel. Deze vos leek daar geen moment aan te denken. Er was dus iets met deze vos, het wás geen gewone vos. Maar wat het dan wel precies was, kon Anuri niet bedenken.

Op een of andere manier wond het haar op hoe mysterieus dit schepsel was. Maar er was geen tijd meer over om hem te bewonderen. De vos begon te spreken en de intens lichtblauwe ogen van Anuri richtten zich geconcentreerd op Juvé. 'Mooie uitval. Maar nu is het mijn beurt,' Hmm, leuk elke keer die woordswisselingen. Maar betekende dat ook iets? Namelijk dat ze niet van plan waren elkaar helemaal aan stukken te scheuren? Als dat zo was zou je namelijk niet van tevoren laten weten aan je tegenstander dat er een aanval aan kwam, toch? Nee, dit was geen gevecht op leven en dood. Dit was een gevecht om elkaar uit te testen, om elkaar te leren kennen, misschien vielen er verwondingen, maar geen doden. Hoewel deze gedachte Anuri ietwat meer ontspande, zette ze toch haar rugharen omhoog en ging ze voorbereidend op de aanval wat steviger op haar poten staan. De vos stormde al snel op haar af en beukte haar volop met zijn schouder. Het was erg krachtig, en als ze het niet aan had zien komen, lag ze nu overhoop met haar snuit in de sneeuw.

Maar ze had het dus al zien aankomen. Ze wankelde lichtjes de eerste paar seconden, maar bleef met vrij veel gemak op haar poten staan. Anuri wou haar kop naar hem draaien om hem in zijn staart te grijpen of iets dergelijks, maar hij sprong snel over haar heen, en haar kaken klapten net naast de staart dicht. Er volgde weer een moment van stilte en de dieren stonden weer tegen elkaar. Anuri schudde haar vacht door elkaar, om de aangekoekte sneeuw uit haar nekharen weg te kunnen werpen. ''Rollen, springen, ben jij een vechter, of een acrobaat?'' zei ze breed glimlachend. Ze zei het op een manier waaruit je kon opmaken dat ze het niet onaardig bedoelde, maar echt grappend. Ze wuifde zachtjes met haar staart heen en weer, het puntje schuivend over de sneeuw. Waarom begon het gevecht haar ineens te vervelen? Had ze eigenlijk geen zin in vechten, maar wou ze stiekem snel meer te weten komen over deze onbekende vreemdeling? Ze zou zelf niet de volgende stap zetten in het vechten, als iemand dat al deed zou het de vos zijn. Of zou zijn mond open trekken en wat meer verduidelijken? De tijd zou het zeggen.

(Zooo, mooie nieuwe ava en onderschrift Kimmeke)

Juvé had amper gevoeld dat een pluk vacht uit zijn huid was getrokken. De adrenaline gierde door zijn lijf. Misschien was dat niet meer mogelijk aangezien zijn bloed niet meer stroomde. Maar hij had hetzelfde gevoel. Zijn hagelwitte tanden glinsterden vals toen hij de woorden van de hond hoorde. Ze waren al even wit als de sneeuw om hen heen. 'Heeft het de dame geïmponeerd dan?' reageerde hij op dezelfde toon als de hond tegen hem gesproken had. Een tijd lang was het stil tussen hen. Maar al snel nam Juvé weer het woord. Nog voordat hij het echt doorhad kwam zijn lichaam al weer in beweging. Het leek gewoon vanzelf te gaan, zonder dat hij erover hoefde na te denken. Zijn poten zette de ene stap na de andere. Er leek een zekere elegantie van zijn bewegingen af te stralen. De soepelheid waarmee Juvé zich bewoog. Het waren de geoefende en herhalende stappen van iemand die al vaker in een gevecht terecht is geraakt en dan ook precies wist wat hij deed.

Al snel werd de vertrouwde gang sneller maar verloor niks van zijn elegantie. Zo zette Juvé zijn aanval in en raakte de hond met zijn schouder waarna hij weer bij haar weg danste. Daar was het nog het meeste mee te vergelijken. Dit was een gevecht anders dan normaal. Juvé mocht deze hond niet doden, wilde dat eerlijk gezegd ook niet. Maar het ''schijn'' gevecht dat ze nu voerde gaf hem iets terug van zijn oude ik. En dat voelde fantastisch. Hij had over zijn schouder gezien hoe de hond iets wankelde maar zich toch goed staande wist te houden en kon het niet nalaten daar een valse grijns om te hebben. Hoewel het er vals uitzag had het absoluut deze intentie niet. De grijns werd breder naarmate hij haar woorden hoorde in hun volgende moment van rust. Hij zou haar eens flink laten schrikken.

Hij boog zijn kop wat, de schaduw gleed er lichtjes overheen. Toen ineens spatte Juvé uit elkaar in een wervelstorm van minuscule flinterdunne asdeeltjes. Ze wervelde even om de hond heen en zette zich achter haar weer in elkaar om samen weer de vorm van Juvé aan te nemen. 'Op momenten als dit, noem ik mezelf liever gepassioneerd danser,' fluisterde hij zachtjes in haar oor waarna hij haar poot onderuit schoof zodat ze deze keer wel echt in de sneeuw zou vallen. Hij grijnsde wederom zijn tanden bloot. 'Maar als je mee wilt dansen moet je de passen wel bij kunnen houden,' grijnsde hij. Dat gezegd hebben hielp hij haar wel weer overeind en bereidde zich voor op een tegenaanval. Juvé vocht misschien om te moorden al mocht dat niet meer sinds hij een God was, hij was wel een eervolle vechter. En hij weigerde iemand de kans te weigeren om zich te verdedigen.

Nadat ze haar tweede opmerking had geplaatst over de manier van vechten van de vos, gebeurde er iets wat ze zelf niet had kunnen verzinnen. De vos probeerde haar te verwarren, en het kon niet anders dan lukken. Het dier spatte namelijk uit elkaar in deeltjes as. Anuri schokte achteruit en keek met zeer grote ogen naar de plek waar Juvé net stond, waar het nu ineens leeg was. Ze proestte wanneer ze iets uit wou brengen, want ze wist niet wat. Wat was dit in godsnaam? Ze wist toch zeker dat ze niet aan het dromen was, en ook niet aan het hallucineren. Ze zou zichzelf wel willen knijpen of bijten voor de zekerheid, maar daar kreeg ze geen tijd voor. De vos stond namelijk ineens achter haar. 'Op momenten als dit, noem ik mezelf liever gepassioneerd danser,' fluisterde hij naar haar. Snel wendde ze haar kop naar hem en keek hem nijdig aan. Haar oren gingen naar achteren en plat tegen haar rechtopstaande nekharen aan. De vos haalde haar onderuit, en ook al had Anuri het zien kunnen aankomen, kwam het toch als een verassing.

Als resultaat daarvan werd bij het neervallen alle lucht uit haar longen geperst en hapte ze naar adem wanneer de vos haar weer rechtop hielp. Wacht, waarom hielp hij haar overeind? De vos leek te wachten tot zij weer een poging waagde hem aan te vallen. Niet-begrijpend en met een licht schuin gekanteld kopje keek ze hem aan. Ze schudde zichzelf uit met haar ogen dicht, en sprong toen weg. Wat moest ze doen? Had hem aanvallen wel zin? Hij kon nota bene voor haar ogen verdwijnen, wat kon hij dan allemaal nog wel meer? Ze had geen keuze, wegvluchten was zielig en hij kon haar vast zo inhalen zonder moeite. Daarom draaide ze zich om en vloog weer de kant op van de vos. Ze greep zich vast aan een van zijn schouders en wierp hem daarna op de grond.

De vos was echter even groot als haar en liet zich niet zomaar gewonnen. Het bleef lang niet duidelijk wie de ondergeschikte was en wie de zwakkere, waardoor de twee dieren niet anders konden dan elkaar proberen de sneeuw in te duwen, wat resulteerde in een soort rol-gevecht. Anuri werd snel vermoeid, en klapte weer tegen de grond. Haar vacht was kleddernat en isoleerde allang niet meer goed, waardoor de sneeuw onder haar nu smolt en ze het ijzig koud kreeg. Ze snoof luid en met haar laatste kracht kreeg ze het toch voor elkaar om zich naar boven te werken. Ze keek de vos onder zich aan, en staarde in zijn groene ogen. Ineens, alsof ze een klap voor haar kop had gehad, viel ze volledig stil. Met een stokkende adem staarde ze naar haar tegenstander.

Wat hij precies geprobeerd had uit te lokken met zijn actie, daar was Juvé niet zeker van. Misschien wel de schok of verwarring. Misschien was hij op zoek naar een heel andere reactie die de hond allicht kon geven. Misschien zocht hij helemaal geen uitlokking. Wat het ook mocht wezen het zorgde ervoor dat hij de hond volledig verrast had en haar zonder moeite onderuit wist te halen. Maar een gevecht als dit zou niet leuk zijn als er geen eerlijke kansen waren. En om heel eerlijk te zijn speelde Juvé nu een beetje vals. Dat was waarschijnlijk zijn grootste beweegreden geweest om de hond ook weer overeind te helpen. Een beetje teleurgesteld keek Juvé haar na toen ze weg sprong van hem. Jammer, hij had op meer gehoopt. Maar door zijn status als Godheid was hij waarschijnlijk een beetje overmoedig geworden. Het was niet eens in hem opgekomen dat de hond zich weer om zou draaien en haar tanden vast zou zetten in één van zijn schouders. Beschamend voelde hij de welverdiende pijn en de klap in de sneeuw. Vroeger was zoiets hem nooit overkomen. Nooit! Hij had haar in die dagen meteen doorzien en had zich niet zo gemakkelijk omver weten te gooien.

Juvé beet fel van zich af. Zoiets beschamends als wat daarnet was gebeurd zou hem niet nogmaals overkomen. Nu was de strijd er eentje geworden van uithoudingsvermogen. En wederom was Juvé in een oneerlijk voordeel. Hij was immers dood. Hij zou niet buiten adem raken. Hij zou niet naar zuurstof moeten happen. Dat hadden zijn longen niet langer nodig. De hond daarentegen wel. En ook al was adrenaline nog zo’n goede motivatiecoach, het was een keertje op. Het duurde dan ook niet lang of hun strijd had een impasse bereikt. Zij stond tegenover hem, hijgend om voldoende zuurstof binnen te krijgen. Ze had zichzelf gedwongen om weer overeind te komen. Iets wat Juvé in haar bewonderde. Dat was diezelfde pit die ze al eerder tijdens hun ontmoeting had getoond. Maar ze was nu duidelijk aan de toppen van haar kunnen gekomen. Terwijl hij tegenover haar stond, fier rechtop. Niet eens uit hijgend. Geen enkel teken van vermoeidheid ontsierde zijn gestalte. Ook zijn felle groene ogen stonden nog altijd vol vuur. Klaar om zo weer een reeks nieuwe aanvallen te beginnen. Maar dat kon hij niet maken, niet zonder haar het leven te benemen. En dat was tegen de regels van dit grote spel wat de levenscyclus werd genoemd. Juvé had het recht niet om zich te bemoeien met de levensloop van sterfelijke wezens, zelfs al zou hij nog zo graag willen. Dat zou de wereld uit balans brengen. En geen enkele God of sterveling zou er dan nog iets aan kunnen veranderen.

Juvé’s houding veranderde van aanvallend naar ontspannen. En grijns verscheen op zijn snuit en onthulde zijn rij scherpe blikkerende roofdier tanden. ‘Ik kan niet anders zeggen. Je bent één van de pittigste tegenstanders die ik heb meegemaakt,’ sprak hij kalm. Zijn eeuwige spottende ondertoon nam natuurlijk weer de overhand in zijn stem maar het was onvermijdelijk een compliment geweest. ‘Misschien dat ik ook nog de naam mag weten van deze felle strijdster?’ was zijn vraag daarna aan de hond. Natuurlijk had hij dat haar niet hoeven vragen. Hoewel hij haar naam nu nog niet wist had hij daar zo zijn manieren voor om erachter te komen. Maar waarom zou hij zo moeilijk doen als het allemaal veel makkelijker kon door het zelf gewoon te vragen?

(Jah aan het einde van mijn post staat Anuri boven Juvé en heeft ze hem met dr laatste krachten op de grond geduwd, na een paar rondjes gerold te hebben, aan het einde van jouw post staat ze ineens tegenover hem. TELEPORTING FTW )

De houding van de vos veranderde. In plaats van de gespannen spieren en felle ogen, keek hij nu relaxed en leek de bedrukte sfeer langzaam te bedaren. Anuri keek even sprakeloos naar de vos, en stapte toen rustig van hem af. Haar poten hadden de neiging om te trillen en in te storten voor een moment, maar dat riep ze snel een halt toe. Ze ging vierkant staan en deed een slot op die houding zodat ze stevig bleef staan. Ze haalde nog een laatste keer diep adem om haar longen te vullen met zuurstof voordat ze op normaal rustig ademen over ging. De koude wind stak in haar luchtwegen en liet haar slikken, waardoor ze een schrale, pijnlijke keel kreeg. Haar koude, natte vacht leek steeds zwaarder te worden, alsof het haar naar beneden de sneeuw in wou trekken. Ze was naar de grond aan het staren terwijl het voelde alsof ze in de eeuwige sneeuw gezogen werd, maar hief haar kop op wanneer haar tegenstander weer begon te spreken.

‘Ik kan niet anders zeggen. Je bent één van de pittigste tegenstanders die ik heb meegemaakt,' Anuri wist door de toon waarop de bos het zij niet precies hoe ze het op moest vangen, maar op een manier klonk het toch eerder als een compliment als iets sarcastisch of spottend. Ze onderdrukte een opkomend glimlachje in een van haar mondhoeken. Ze vocht wel vaker, maar dat was meestal met iets wat zwakker dan haar was, een prooi die ze moest doden en aan flarden scheuren of een aaseter om weg te jagen en misschien te verwonden zodat hij nooit meer terug zou komen. Maar vechten met een echte waardige tegenstander, dat had ze nog niet eerder meegemaakt. Alhoewel, waardig? Het was een eigenaardig wezen, met speciale krachten, waarvan Anuri nog steeds niet wist wat ze er van moest vinden. Maar er over nadenken zou niets uithalen, er was geen logische verklaring voor te bedenken. Ze besloot uiteindelijk maar een klein knikje te geven als een soort bedankje, waarna ze aandachtig naar hem luisterde.

''Misschien dat ik ook nog de naam mag weten van deze felle strijdster?’ vroeg hij aan haar. Anuri zweeg eerst even. Oke, dat betekende in ieder geval dat het gevecht voorbij was, waardoor ze nog iets meer ontspande dan daarnet. Ze leek eerst even te twijfelen, maar vroeg zichzelf al snel af waarom ze dat deed. Wat zou er mis kunnen zijn aan haar naam geven? Niemand kende haar hier, dus ze had ook geen vijanden. ''Natuurlijk..'' zei ze uiteindelijk zachtjes en voorzichtig. Daarna probeerde ze wat rechterop te staan, sierlijker en zelfverzekerder, zoals ze normaal hoorde te zijn.''Mijn naam is Anuri.'' sprak ze, terwijl ze probeerde vriendelijker te klinken, al was ze daar niet al te getalenteerd in. Ze keek met haar af en toe krankzinnig uitziende lichtblauwe ogen in die van hem, en viel ineens stil terwijl ze net van plan was om haar bek weer open te trekken en te vragen om zijn naam. Haar poten voelden ineens als pudding en haar maag leek zich om te keren. Haar pupillen werden even groot wanneer ze realiseerde waar ze mee bezig was, en schudde snel haar kop. Gelukkig was ze een dier en had ze een vacht, want als mens had ze overduidelijk een rode kop gehad. Ze schraapte haar keel en sprak snel. ''En met wie heb ik het genoegen?'' vroeg ze met gemeende interesse tegen hem, en wachtte daarna af.

Ze verbruikte haar laatste adem, Juvé kon het zien. Ze was moe en uitgeput van het vechten, van de natte vacht die haar enkel maar verzwaarde. Ze was de instorting nabij. Toch hief ze haar kop weer naar hem op toen hij begon met spreken. Vermoeid maar trots. De enige reactie die hij terug kreeg op zijn woorden was een knikje. Juvé zag dat gebaar als toestemming om verder te gaan met zijn verhaal. Eerst leek de hond te twijfelen maar daarna stemde ze toch toe en vertelde haar naam. Ze bleef hem aankijken terwijl de hond zichzelf als Anuri voorstelde met haar intens blauwe ogen. Een kleur die zo op je netvlies brandde dat het Juvé pijn begon te doen. Maar een prettig soort pijn. En een vreemd gevoel overviel hem. Een gevoel dat hij al vreselijk lang niet meer had ervaren. Niet meer sinds Oriël flitste even kort door zijn gedachten. Hij wist wat het was maar weigerde eraan toe te geven dat het hem overkwam. Maar toen Anuri naar zijn naam vroeg kon hij zich niet langer inhouden.

Zijn spitse snuit leek open te barsten en toonde een grijns met hagelwitte scherpe tanden erin verscholen. Stap voor stap verzette hij zijn poten terwijl hij dichter naar Anuri liep. Zijn pootafdrukken in de sneeuw werden steeds minder diep tot ze uiteindelijk volledig verdwenen waren en Juvé letterlijk lichter was dan sneeuw. Toch, als je hem nu zou proberen om te duwen zou hij nog altijd zo stevig staan als een rots. 'Ik ben de laatste bries die de wind uitademt voordat hij gaat liggen en de wereld in oorverdovende stilte hult. Ik ben de adrenaline die het bloed in je lichaam steeds sneller laat stromen. Ik ben de passie en de intensiteit die twee dansers op een dansvloer voelen,' sprak hij zacht en voor de verandering een keer niet dreigend terwijl hij steeds dichter naar Anuri liep en voor haar bleef staan. Zijn gifgroene ogen trokken zich niet weg van de ijsblauwe van haar.

'Maar ik sta voornamelijk bekent als Juventus, heer van de Onderwereld, God van Infernum, de Vervloekte van de Zondaars,' fluisterde hij zacht tegen haar. Hij zette weer een paar passen bij Anuri vandaan. Waarom zei hij al die dingen? En waarom leek ze zo verdomde veel op Oriël? Het was om gek van te worden. Maar dat was het fijne aan het zijn van een Godheid bedacht Juvé zich terwijl hij zijn blik weer op Anuri richtte. Sterfelijke regels golden niet meer voor je.

Hij kwam dichterbij haar. Keek met zijn gifgroene ogen in de ijzige blauwe ogen van de vrouwelijke hond. Begon zichzelf voor te stellen, met lange sierlijke zinnen die in haar oren als een soort rijmwerk klonken. Anuri luisterde aandachtig, ook al zorgde deze mooi klinkende informatie er alleen maar voor dat ze meer in de war raakte door deze metgezel. Ze hield haar mond en moest zichzelf inhouden om niet te piepen van de kou en de kracht die langzaam uit haar poten vandaan leek te vloeien. Uiteindelijk kwam hij bij zijn laatste paar zinnen, stelde zich voor als Juventus, heer van de onderwereld, en voegde nog enkele synoniemen toe. God van Infernum. Infernum, was dat niet de Infernum? Maar als diegene die nu voor haar stond de waarheid sprak, dan moest dat dus betekenen dat diegene die ze voor zich had de duivel was? De zogenoemde Satan, die macht had over het rijk en de zielen die er heen gingen, de zielen die hun leven verprutst hadden door slechte dingen te doen, waarna ze vervolgens in de Infernum eeuwig moesten branden in het vuur?

Anuri slikte, probeerde dingetjes op een rij te zetten terwijl haar lichaam en geest beide niet mee wilden werken. Het voorstellen van de vos maakte alleen maar meer vragen bij haar los. Sprak hij de waarheid, moest zij hem geloven? Ze had natuurlijk wel de neiging dat tegen hem te schreeuwen, maar nu ze een stuk vermoeider en minder druk was bedacht ze zich dat het misschien wel helemaal geen zin had. Daarbij zou het wel verklaren waarom hij net in het gevecht voor haar verdwenen was en elders weer verscheen. Dat was toch duidelijk iets bovennatuurlijks wat ze anders nooit zou kunnen plaatsen. Maar als hij de god van Infernum was, wat deed hij dan hier beneden? Wilde hij de zielen hebben van diegenen die ze net begraven had? Dát was het, dat moest de reden zijn. Een god zou anders nooit contact leggen met een willekeurige vreemdeling. Meteen voelde ze zich schuldig. Maar als hij de zielen wegstuurde van Bubble en die hermelijn, gingen ze dan naar Inferum? Of ergens anders heen? Stiekem hoopte ze niet Infernum, want slecht waren ze volgens haar niet.

Ze slaakte een klein zuchtje, niet wetende wat te doen of te zeggen. Ze voelde zich totaal overrompeld en verslagen. Het enige wat ze er nu uit kreeg was een paar zinnen waarin zij zichzelf voorstelde. ''Mijn naam is Anuri. Verder heb ik er niks interessants aan toe te voegen, ik ben tenslotte maar een doodsimpele hond.'' zei ze, iets denigrerend. Ze staarde kort naar hem, en begon zich toen ineens af te vragen wat hij met háár van plan was. Wat als ze hier vandaan rende en het door zou vertellen dat ze de duivel had ontmoet? Dat zou hij niet willen. Moest hij haar nu vermoorden nu ze wist wie hij was? Het leek haar dat de duivel moorden geen probleem vond, zeker niet als het om iemand ging als haar. Ze liet haar oogleden iets vallen, en zakte daarna door haar knieën. Zuchtend keek ze naar de grond. Waarom was ze zo onbenullig en zwak? Ze was geen partij voor diegene die ruleerde over de onderwereld. Nou ja, nu ze er zo bij lag kon ze er tenminste achter komen wat zijn bedoelingen waren. Hij kon haar nu een genadeklap geven, of hij kon haar overeind helpen. Ergens hoopte ze toch op het laatste.

Na zijn boekwerk aan voorstellingen te hebben tentoongespreid aan de hond bleef Juvé haar zwijgend aankijken, benieuwd naar haar reactie. In al die eeuwen dat hij nu over deze vervloekte aarde liep had hij allerlei reacties gezien. Geschokt, ongelovig, genadig, smekend, kwaad, furieus. Alles had hij meegemaakt. De reactie van de hond was er echter één die Juvé nogal verraste, al kon het komen door de vermoeidheid die duidelijk van haar af te lezen was. Maar ze bleef er vrij kalm onder. Een reactie die Juvé als prettig kon beschouwen. Natuurlijk was het leuk als iedereen bang van je was. En het was nog leuker om degene die dat niet waren eens goed de stuipen op het lijf te jagen. Maar uiteindelijk bleef je alleen achter. En bij deze hond was dat gevoel er niet. Maar zoals Juvé al eerder had gedacht, dat kon ook door de vermoeidheid komen.

Ze waren al een flinke tijd in gesprek dat Juvé zich besefte dat hij eigenlijk haar naam niet wist. Er was al eens eerder vandaag zo'n gedachte opgekomen. Hij had makkelijk aan haar naam kunnen komen. Dat was één van de makkelijkere dingen die je als Godheid kon doen. Maar hij had er deze keer geen behoefte aan gehad om van te voren haar naam te weten. In plaats daarvan had hij het op de ouderwetse manier gevraagd. En ze had hem geantwoord. Haar naam was Anuri. En zodra ze uitgesproken was verscheen er op Juvé's snuit een grijns. 'Ik zou niet doodsimpel zeggen,' was het enige wat hij zei. Hoewel hij het nooit hardop zou uitspreken was zij het geweest die met haar vervloekt mooie blauwe ogen iets nieuws in hem had weten los te maken.

Maar het volgende moment zakte Anuri door haar poten. Juvé kon zichzelf ervan weerhouden om direct op haar af te rennen. Waarom wilde hij haar redden van een pijnlijke val? Zoveel sympathie voor één creatuur had hij nog nooit gevoeld. Behalve misschien...Oriël. Nee! Hij moest haar verdrijven uit zijn gedachten. Hij wilde het niet allemaal nog een keer meemaken. Maar toch, Juvé's blik bleef gericht op Anuri. Hij liep op haar af. 'Sluit nog niet je ogen. Het is nog geen tijd om te gaan,' sprak hij zacht. Juvé sloot zijn ogen. Langzaam viel hij uit elkaar in kleine asdeeltjes. En met hem, zo ook Anuri, aangezien hij haar mee nam naar een plek waar ze van de vermoeidheid en de kou niet zo snel van haar stokje zou gaan.