________

Onder een pilaar van een ingestorte brug sliep een edelhert. Toen de mensheid nog aan de macht was, hadden ze deze betonnen constructie neergezet om er met hun lawaaierige machines over te gaan. Een machtige aardbeving had uiteindelijk de constructie neergehaald. Eerst stortte het wegdek de diepte in, en erna viel één van de twee grote pilaren ten aarde. De andere overleefde de beving, maar wat er van de gevallen pilaar overbleef leunde tegen de andere, wat een soort opening heeft veroorzaakt. Groot genoeg om een paar volwassen herten onderdak te geven, en nog voldoende ruimte te over te hebben.
Het edelhert hief vermoeid zijn hoofd op en nam de omgeving op. Het zag er anders uit toen hij in het diepste van de nacht in deze opening kroop. Daar kwam er nog bij dat het toen zwaar aan het stormen was. Hoewel het duidelijk was dat de zon scheen, was er overvloedig veel schaduw. Dat vond het edelhert uitzonderlijk vreemd en besloot te gaan kijken wat hiervan de oorzaak zou kunnen zijn. Hij hees zichzelf omhoog en schudde zijn pels zodat het regenwater dat nog in zijn pels zat grotendeels weg was. Toen hij zijn kop wou schudden schoot er bekende pijn door zijn rechteroor.
''Vervloekt plakkaat!'' gromde het hert.
In zijn oor was er een plakkaat als een soort bizarre oorbel geprikt. Net zoals ieder ander hert in het park hield het een uniek nummer, zodat de mensen hen konden onderscheiden. Best dom dat ze een plakkaat nodig hadden, zoveel leek hij toch niet op de rest? Op zijn plakkaat stond er:
#24509, zo werd hij zijn hele leven genoemd. Als een waardeloos winkelvoorwerp, klaar om verkocht te worden. De mensen zagen niets in hem, niets! Alleen maar een inkomst voor kinderen van rijke mensen. Ze zouden dan hompen brood naar de kudde gooien en vervolgens lachen hoe zij elkaar aan stukken trokken voor een klein stukje van het zeldzame brood. Alleen de gedachte aan hun idiote grijnzende gezichten deed het bloed van deze hert al koken. Net voordat hij uitbrak gaf hij zichzelf een nieuwe naam. Een sterkere naam dan al deze zielloze cijfers: Agalloch.

Toen Agalloch zijn schuilplaats verliet werd het snel duidelijk waarom er zoveel schaduw was. Hij stond verdorie in een ravijn! In deze donker en in de haast een schuilplaats te vinden is het hem waarschijnlijk niet eens opgevallen dat hij zo diep was gelopen. Wat er overbleef van de brug torende boven hem uit. Het was een best intimiderend zicht van deze positie. De overgebleven pilaar was er zo slecht aan toe dat het leek dat hij elk moment kon neervallen. Niet ver van de brug was er een modderige weg in de wand dat helemaal naar boven ging. Agalloch was eigenlijk curieus om te zien hoe deze brug er vanboven uit zou zien en sinds er toch niets eetbaars was, afgezien van verzopen gras, aanvaarde hij de reis naar boven.

Door de zware regenval van vorige nacht was het pad verraderlijk. Eén verkeerde stap en het pad zou instorten en Agalloch met de val meenemen. Twee keer was er een kleine instorting, maar die wist hij te ontwijken. Met weinige moeite stond hij bij het wegdek dat eindige met een mistige diepte. Agalloch ging bij de rand staan en staarde naar de vernietiging beneden. Alles leek mistig te zijn maar hoe langer hij keek, hoe meer hij zag. Hij zag verschillende oude wrakken van de menselijke machines. In sommigen zat er een half-opgevreten lichaam.
''Hun verdiende loon.'' fluisterde Agalloch.
Hij wierp ze een blik van afschuw toe en keerde zich naar de weg. Voor hem stonden er bergen, hoger dan hij ooit had gezien. Hij zag een paar kleine meertjes, zonnestralen weerkaatsten als grote spiegels in het water. Niet veel verder was er een groot bos van pijnbomen, donker en majestueus. Bij het zien van zoveel water viel het hem op hoeveel dorst hij had. Hij had zelfs onwillekeurig zijn tong uit zijn muil laten hangen. Wat een opluchting voor hem dat hij net deze meertjes zag. Het zag er even naar uit dat hij vanuit een goot zou moeten drinken.
Agalloch sprong over de reling heen en ging op een drafje naar de plas die het dichtste bij hem was. Het water zag er rein uit. Het reflecteerde de blauwe hemel en Agalloch's gewei alsof hij neerkeek op een omgekeerde dimensie. Gulzig liet hij zijn snuit in het water zakken en slokte zoveel water op als hij kon. Het was een ware streling voor zijn tong om eindelijk nog eens gezond bergwater te kunnen drinken. Eens zijn dorst gelest was keek hij rond, naar de bergen, de bossen en de ingestorte brug. Zoveel om te ontdekken. Waar zou hij eerst heengaan?

Waar haar hoeven haar nu weer heen zouden lijden was zoals altijd een vraag. Ze genoot van de wind in haar manen ondanks dat dezelfde wind zorgde dat de haren van haar vacht overeind gingen staan. De zwarte merrie was vroeger even vrij geweest als nu, maar die mensen hadden haar vrijheid ontnomen. Als ze er nu nog een tegen zou komen zou ze best willen helpen, alleen diegene die haar bevriend wouden worden niet wouden breken. Ze wouden haar ziel breken, stuk voor stuk. Het gevoel van zwakte en machteloosheid wanneer ze er lichtjes in slagen was onhandelbaar. Gestraft door een zweepslag wanneer je niet hun zin deed. Ondragelijk, even ondragelijk was het houten hek dat overal omheen geplaatst werd. Maar de prijs die ze voor haar vrijheid betaald had was groter dan dat ze ooit had mogen denken. Een vriend heeft zijn laatste adem uitgeblazen voor haar eigen ogen, machtelozer dan dat moment is niet mogelijk. De wereld is veranderd, hij is harder dan dat hij vroeger was. Zij zou zich aanpassen en niet zoals de mensen altijd deden de wereld aanpassen naar hun zin. Zoals nu duidelijk was zou de wereld je daarvoor terugpakken, en in haar wraak nam ze onschuldige mee. Haar blik gleed over een plek dat ze nog nooit eerder had gezien. De natuur hielt op en harde materialen namen het over. Nu ze stil stond begon de kou van haar vochtige vacht door te trekken. Ze schudde haar doorweekte vacht uit samen met haar druipende manen. In een draf begon ze deze vreemde plek te onderzoeken. Het bouwwerk was groot, ze had altijd gedacht dat de stallen waarin ze verbleef al groot waren maar vergeleken met dit was het maar klein geweest. Ruiten waren gebroken in de metalen voertuigen maar in diegene die het overleeft hadden kon ze zichzelf zien, een zwarte merrie met een witte bles. Zo zwart als de nacht met een bles zo wit als een volle maan hadden ze haar altijd beschreven. Ze versnelde haar pas naar een galop en keek naar haar omgeving die haar maar vreemd was. Waarom had iemand dit harde spul hier geplaatst? Het maakte een hard geluid tijdens haar galop, instincten dwongen haar om te stappen en het geluid te verminderen. In de verte doemde een gestalte op, het leek niet op een vijand dus liep ze er maar naar toe. Het gestalte werd duidelijker, een hert. De twijfeling verdween en ze draafde naar hem toe ''Hallo'' Haar stem klonk helder en op een afstandje hielt ze halt. Daar bekeek ze de gene tegenover haar, nieuwsgierig naar zijn reactie.

Lang hoefde Agalloch niet te wachten voordat er iets zou gebeuren wat een verandering in zijn omzwervingen zou moeten maken. In de verte galoppeerde een zwart paard door de grijze mist heen. Ze ging over het betonnen wegdek wat ervoor zorgde dat iedere hoefslag even luid klonk als een knal van een menselijke duivelkunst waarmee ze ieder dier konden neerhalen. Agalloch schudde zijn kop om de gruwelijke beelden uit zijn hoofd te jagen, maar ze zouden terugkomen. Ze komen altijd terug. Het paard had hem opgemerkt en kwam nu op hem af. Agalloch hief trots zijn kop met zijn sierlijk gewei op als teken dat hij op iedere situatie, een gevecht of erger, voorbereid was.
''Hallo,'' sprak ze. Ze klonk vriendelijk, en dat was genoeg voor Agalloch om alle twijfels over haar te doen verdwijnen. Hij boog zijn hoofd als een teken van een groet.
''Goeiemorgen, Eodred*'' antwoordde hij. ''Voel jezelf vrij om wat van het meer te drinken, het water is overvloedig en is gezond. Dat kan niet gezegd worden voor veel plaatsen in deze wereld.''

''Ben jij geboren rond deze prachtige bergketens?'' vroeg Agalloch. Hij voelde een jaloersheid voor ieder dier dat zijn kindertijd had kunnen spenderen in de bossen. Rennen en eten zover en zoveel hij kon, zonder sadistische grijnzende gezichten.
''Ik kom namelijk van err.. bossen in lagere landen, en ik ben nieuwsgierig om deze omgeving te verkennen.'' Agalloch snoof de berglucht met volle teugen in. Op dit moment kreeg hij pas het gevoel dat zijn leven van gevangenschap eindelijk voorbij was. Hij had de laatste menselijke constructie achter zich gelaten, en hij was van plan om niet terug te keren. Behalve als het echt niet anders kon.
''Zie je deze bergtop daar? Ik heb verhalen gehoord over die sneeuw op de top. Ze zeggen dat deze voor eeuwig zal blijven liggen. Voor eeuwig onaangetast door menselijke handen.'' Hij staarde dromerig naar de top van de hoge bergen.
''Deze plaats verkennen is zoveel leuker met iemand erbij. Heb je zin om mee te gaan, Eodred?'' vroeg Agalloch met zijn klaarheldere stem.

*Eodred: een oude benaming voor Paard.

Ze had zoals gewoonlijk de vreemde rustig en vriendelijk benadert, en begroet met een simpele ''Hallo.'' Toen het hert zijn hoofd boog spitste ze haar oren vriendelijk naar voren. Blijkbaar had ze zichzelf nu eens niet in de problemen gebracht. ''Goeiemorgen, Eodred'' Ze keek licht op van die benaming, hij leek bekent. Misschien was ze eens zo genoemd toen ze als veulen op verkenning was uitgegaan. ''Voel jezelf vrij om wat van het meer te drinken, het water is overvloedig en is gezond. Dat kan niet gezegd worden voor veel plaatsen in deze wereld.'' Dankbaar kwam ze dichterbij ''Gelukkig, ik heb in mijn reis wel eens eerder water gevonden maar ik durfde er niet van te drinken.'' Sierlijk boog ze haar hoofd naar het water en nam een paar grote slokken. Haar inkt zwarte vacht glansde helder dankzij het water van de regen die er nog in zat. ''Ben jij geboren rond deze prachtige bergketens?'' Ze hief haar kop weer en keek met haar bruine ogen om zich heen. ''Ik kom namelijk van err.. bossen in lagere landen, en ik ben nieuwsgierig om deze omgeving te verkennen.'' Haar blik had zijn ronde gemaakt en kruiste nu weer die van haar gezelschap ''Nee, ik ben geboren op een vlakte hier in de buurt, als veulen reisde ik in de kudde wel vaker naar dit gebied. Meestal wanneer het winter was en in de vlakte geen eten meer te vinden was.'' Ze dacht terug aan de kudde waar ze lange tijd haar thuis in gevonden had. En hoe ze gevangen was om daarna tegengehouden worden door hekken die je kleine leeggeplukte weiland omheinde. ''Zie je deze bergtop daar? Ik heb verhalen gehoord over die sneeuw op de top. Ze zeggen dat deze voor eeuwig zal blijven liggen. Voor eeuwig onaangetast door menselijke handen.'' Ook haar blik viel op die top en ze sprak haar gedachten toen hardop voor. ''Vroeger werd mij vertelt dat een merrie op die top alle dieren in de omgeving bekeek, en dat ze zou helpen mocht je in erge problemen zitten. Misschien was er iemand anders op dat moment in ergere problemen, maar ik ben nooit geholpen.'' Haar staart maakte even een slag naar een insect dat op haar heup geland was. ''Deze plaats verkennen is zoveel leuker met iemand erbij. Heb je zin om mee te gaan, Eodred?'' Haar oren spitse zich en haar ogen klaarde op. ''Natuurlijk, het zou me een eer zijn.'' Nu pas kwam het in haar op dat hij haar naam niet kende. ''Ik heet trouwens Night, al vind ik Eodred ook wel leuk klinken.'' Weer gleed haar blik speurend rond ''Welke richting wil je op?'' Haar stem klonk vrolijk aangezien ze nu eindelijk een vriendelijk iemand had ontmoet en nu ook nog deze prachtige omging ging verkennen.