NUYOMI

Misschien moest ze blijven, misschien moest ze gaan. ze liep al jaren rond op deze planeet. Al het belangrijke in haar leven was ze al kwijtgeraakt: haar partner en haar welp. Ze was gevlucht, naar waar wist ze op dat moment nog niet. De kussentjes onder haar poten deden pijn van over de harde grond te kopen. Met een soepele beweging sprong ze over een trein, zo het perron op. Een houten bankje waar van alles ingekerfd stond trok haar aandacht. Als ze nog lang zou blijven lopen zou ze geen kussentjes niet meer hebben. Elegant sprong ze op het bankje en liet zich door haar poten zakken. Met haar kop op haar voorpoten staarde ze voor zich uit. Haar gedachten brachten haar terug naar de periode voor het virus ontstond. De tijd dat haar gezin nog compleet was. Ze sloot haar ogen en liet zich leiden door haar gedachten.

---

Ze lag op het zachte groene gras dat lichtjes haar buik kietelde. De wind aaide de bladeren van de bomen. De bladeren leken wel kronkelen van het genieten en maakte een ritselend geluid. Haar ogen waren tot spleetjes getrokken door de felle zon die op haar neer scheen. Wanneer ze net wilde indommelen sprong een klein gestalte tegen haar aan. Langzaam hief ze haar hoofd op en keek haar jonge zoontje aan. Zo stil mogelijk riep Nuyomi haar welp tot bij haar en sprak stilletjes tegen hem. "Verstop je daar achter die struik. Je vader komt zo terug en val hem dan maar aan." sprak ze. Het jong sprong direct weg en ging zich verstoppen voor zijn vader. Nuyomi legde zich weer zoals ze lag en ging rustig verder met genieten. Niet veel later hoorde ze de struiken achter haar lawaai maken. Zoals ze al dacht kwam een knappe gespierde jaguar uit de struiken liep. Het welp, Nontender, sprong tegen zijn vader op. Overdreven liet deze zich op de grond vallen en begon met zijn zoon te spelen. Nuyomi keek glimlachend toe, ze was zo trots op haar jong. Solaris gaf zich niet veel later over en ging op zijn rug liggen met zijn poten wijd open.

---

Nooit zou Nuyomi deze tijden missen, ze waren als goud voor haar. Ze open haar ogen weer en zag haar welpje op de treinsporen spelen. Verbaasd zette ze zich recht en stak haar neus naar voor. "Mama!" riep het welpje. Een hels lawaai kwam naar hen toe. Nuyomi keek naar links en naar rechts en daar zag ze het, een trein kwam recht op haar jong af. Zo snel als ze kon sprong de jaguar naar het welp en duwde het weg. Met een plof kwam ze op de grond te recht. Verward keek ze rond. Er was helemaal geen trein, er was geen jong. Het leek allemaal zo echt, alles klopte tot in de details. Ze schudde het stof uit haar vacht en zuchtte eens. Tussen de twee ijzeren baren liep ze mee met het treinspoor. Het liefst van al zou gewoon willen sterven. dan kon ze eindelijk terug bij haar geliefde en bij haar jong zijn. Wild schudde ze met haar kop, zo mocht ze niet denken. "Niet opgeven Nuyomi!" sprak ze zichzelf weer moed in. Soms dacht ze wel eens dat ze de enige overlevende was, behalve een paar walgelijke vogel. Nog nooit had ze iemand ontmoet of gezien na het voorval. Toch bleef ze zichzelf voorhouden dat ero nog levenden waren. Deze waren gewoon moeilijk te vinden. Kort haalde ze haar tong over haar lippen. Ze had dorst, haar mond was plakkerig en haar lippen leken wel in elkaar vergroeid te zijn. Gisteren had het nog hard zitten regenen, maar toen vertrouwde ze het niet om te drinken, dat deed ze nog steeds niet, maar ze had geen keuze. Wanneer een klein plasje water zich voor haar poten bevind laat ze behoedzaam haar kop zakken en besnuffeld het regenwater grondig. Het leek haar veilig en dus stak ze haar toch in het water. Het smaakte niet raar en gaf meteen verzachting. Ze had het plasje bijna helemaal leeggedronken wanneer ze zichzelf weer ontspoorde en naast het spoor ging zitten. Misschien moest ze niet zoeken naar de andere, maar wachten tot ze gevonden werd. Geduldig keek ze wat rond en liet haar staart heen en weer gaan over de harde en ruwe grond.

I don't even know where I'm going