Hij was in kleermakerszit gaan zitten met een bord in zijn handen. In alle rust at hij de stew met behulp van een lepel op. Het vlees was goed mals geworden en alles was op de juiste smaak gebracht. Een beetje zouter dan normaal. Ach, hij is geen kookprinses. Absoluut niet. Hij kookt niet maar maakt eten klaar. Daar zit een groots verschil tussen. Zijn eten ziet er niet uit maar smaakt wel aardig. Als hij er een kunstwerk van zou moeten maken zou er geen smaak aan zitten. Hij schepte nog een keer op. Het was al een dag of twee geleden dat hij voor het laatst een goede maaltijd had gehad, dus hij moest wel wat aansterken. Bij de eeste beste beweging en geluid wat hij van een van de twee hoorde keek hij op. De jongen stond op met moeite en een bord pakte. Hij at alsof hij in geen dagen meer gegeten had. He has absolutely no manners at all. Nadat hij zijn tweede bord leeggegeten had, keek hij Ghost met een emotieloze serieuze blik aan. Oftewel, zijn normale gezichtsuitdrukking. ‘Eet niet te snel. Het duurt nog weken voordat je weer normaal te been bent.’ Welke idioot ging er nou zo achterlijk snel eten als een beest terwijl hij veel gebroken ribben had.
Het kleine moment van stilte tussen de twee mannen werd verbroken door gedraai en nog zacht gegil door de meid. Dit gegil werd alsmaar luider en luider totdat ze eindelijk wakker werd. Fucking woman. Ik hoef niet doof. Hij dacht het en dat was te lezen in zijn gezicht. Hij liet het uitspreken van zijn gedachtes echter achterwegen. Het enige wat hij uitsprak was een gebruikelijke “Che.” wat genoeg was. Echt was had die meid toch om hem zodanig te irriteren met dat harde geluid. Schreeuwen was echt compleet niet nodig. En nu moest ze ook nog eens hysterisch gaan doen over Ghost. Fijn. Heel fijn. Zo te zien aan haar gezicht vond ze het eten er niet smakelijk genoeg voor haar smaak. Ondankbaar kreng. ‘Che.’
Hij keek de meid akelig geïrriteerd aan. Moest ze nou altijd die heerlijke rust en stilte verstoren? Vreselijk. Aan zijn blik kon je duidelijk de afschuw tegenover de meid zien. Hij werd hier absoluut aangestaard zonder pardon. Again one without manners. In alle rust wende hij zijn blik af naar de nog warme stew. Hij schepte nog een bord voor zichzelf op en nam een hap. ‘ Mag ik vragen hoe je heet?’ Zonder aandacht aan de meid te geven kauwde hij even op een stuk vlees voordat hij het doorslikte. ‘Kanrou.’ Of het nou alleen zijn voornaam was of alleen zijn achternaam wist hij zelf niet. Het enige wat er in die brief stond was Kanrou. Voor de rest wist hij ook niet meer.

Ghost schrok op van zijn eten door een gil van Nina. Zijn zwaard al in de hand keek hij om, maar zag dat ze zojuist wakker geworden was. Hierdoor gerust gesteld ging hij wat afwezig verder met eten. Pff ik wil naar buiten en het strand zien, maar daarentegen zit ik binnen met gebroken ribben. En dan regent het ook nog eens, zodat ik helemaal niet naar buiten kan... “Je bent wakker. En je eet, goedzo” Zei Nina nu, al ging het een beetje langs Ghost heen. Niet dat hij haar negeerde, dat zeker niet. Het was gewoon moeilijk om nu aan veel dingen tegelijk te denken... “Hoe gaat het met je..?” Zei Nina even later, al moest ze het twee keer aan hem vragen voor hij pas doorhad dat er daadwerkelijk tegen hem gesproken werdt. "Ja het gaat prima, ik hoop dat ik snel weer naar buiten kan... niks voor mij om binnen te zitten"
Echter werdt deze gedachten hard doorboord door de vreemde jongen. ‘Eet niet te snel. Het duurt nog weken voordat je weer normaal te been bent.’ **** dacht ghost, en spontaan was hij een stuk chagrijniger. Hij at met tegenzin langzamer en keek uit verveling bij iedere hap rond de kamer ( voor zover zijn ribben het toelieten althans)

Het was alweer een paar weken geleden dat Ghost zijn verwondingen op had gelopen. Zijn herstel ging nu met sprongen vooruit en Ghost kon alweer met zijn linkerhand de meeste dingen doen. Echter was dit zijn slechte hand en kon hij geen precisie werkjes doen. Op het moment liep Ghost door de "tuin" heen. Het was dan wel geen echte tuin, Ghost vond het goed genoeg. Hij liep langs het hek en controleerde deze zorgvuldig. Hier en daar haalde hij wat vuil van het hek af. "Dit is een prachtige plek om goed bewoonbaar te maken... maar zou Nina dat willen? en Kanrou... hoelang zou die nog blijven" hij praatte tegen een klein vogeltje. "Je hebt maar geluk dat ik gewond bent en jij zo klein" Even grinnikte hij in zichzelf. Hij praatte tegen een vogel... normaal zou het een deel van zijn lunch zijn geweest. Maar goed Het is nou eenmaal zo dat kleine diertjes opgegeten worden door grotere dieren... Erg zielig, maar wel de manier van overleven op aarde... "gelukkig ben ik weer herstellende

Nadat Ghost het hek verder had gecontroleerd, liep hij weer naar binnen toe. Hij liep naar het sleutelkastje toe en controlleerde voor de zoveelste keer of alle sleutels er waren. Hij moest wat te doen hebben, maar zware dingen kon hij niet hebben met zijn ribben. Ook had hij al het hele gebouw doorzocht in kastjes voor spullen, maar meer dan een reddingsvest en een paar fluitjes kwam er niet veel tevoorschijn. Toch had hij al hele plannen beraamd om dit gebouw te gaan verbouwen. Echter moest hij Nina nog om haar steun gaan vragen en dat zou ze zeker niet geven zolang hij herstellende was. Hij besloot het toch met haar te gaan overleggen. "Nina? waar ben je nu?" Hij riep het door het gebouw heen, terwijl hij nog bij de ingang stond. "Ik wil even iets met je overleggen"

Nina lag op haar bed, starend naar het plafon. Zes weken. Het was al zes weken geleden. De dag dat Jonathan overleed en Ghost zich ernstig had verwond. Kanrou kwam die dag ook. En nog steeds wist ze niet veel van hem. Niet dat hij dat aan haar zou vertellen. Hij mocht haar niet, dat was allang duidelijk. Gelukkig had ze Ghost nog. Zijn verwondingen waren nu al een stuk minder. Hij begon zichzelf weer een beetje te worden en leek goed te genezen. Daar was ze Kanrou nog steeds dankbaar voor. Maar dat betekende wel dat het weer mogelijk was om verder te reizen. Ze wist niet wat Ghost wou en of Kanrou dan bij hen zou blijven. Hij kon zich dan steeds beter voortbewegen. Bij haar ging dat steeds moeizamer. En dat zou alleen maar erger worden. Ze zat nu ongeveer op de helft van haar zwangerschap en de omvang van haar buik was ineens heel erg gegroeid. Het was nog niet zo’n gigantische buik, maar wel een echt dragend buikje.

Dan had je ook nog het probleem met kleding, als ze straks echt zou uit dijen. Daar had ze geen kleding voor. En aan de bevalling wilde ze eigenlijk al helemaal niet aan denken. Dit was echt de aller slechtste tijd om een kind te krijgen, maar ze kon er niks meer aan doen. Zelfs als ze dat zou willen. Maar ze wist niks van bevallingen. Ze had wat dingetjes gelezen, ze had hier en daar wat dingetjes gezien en gehoord, maar dat zou haar maar weinig helpen. Wat als er iets gebeurde? Wat als het kindje iets ergs overkwam. Argh.. ze moest er gewoon niet aan denken. zichzelf niet gek maken. “Nina? Waar ben je nu?” ze keek op. “Ik wil iets met je overleggen” hoorde ze Ghost vanuit de hal roepen. Ze ging niet meer onder de naam Maggie, had ze besloten. Het was nu gewoon Nina. Maggie had ze lang geleden al vaarwel gezegt, op de dag dat ze Jonathan had verlaten. Zo vlug als ze kon kwam ze overeind en liep naar de hal toe. Bran stond meteen op en volgde haar op de voet. Hij was ook flink gegroeit, nog niet volwassen, maar ook niet meer die kleine waggelende pup. Zijn poten en oren waren groter en zijn benen en haar waren langer wat hem een slungelig uiterlijk gaf. Maar hij was nog even speels. Ze zag Ghost in de deur opening van het gebouw staan. Ze liep op hem af en vroeg wat hij wou overleggen. Achter hem zag ze het paard, die ze Zizou heeft genoemd, grazen in de wei. Ze had een band met hem gekregen en was nu echt haar paard, ze vond het alleen jammer dat ze niet kon rijden in haar toestand. Ze richten zich weer op Ghost toen ze opeens een beweging voelde. Vlug pakte ze voorzichtig de hand van Ghost, zei niks, en legde deze op haar buik. Ze voelde weer een beweging en keek Ghost stralend en lichtelijk verbijsterd aan. Ze liet zijn hand weer los “Sorry, je wou wat overleggen” ze grinnikte een beetje om haar rare actie en keek hem vragend aan…

Nina kwam al aangelopen, voordat hij weg kon gaan bij de deur. Even keek hij haar aan met een vrolijk, maar toch bedenkelijk gezicht. Even keek ze langs hem heen naar buiten. ze moest naar het paard kijken, want die stond recht voor de deur toen hij zojuist naar binnen liep. Toch keek hij om uit voorzorg voor problemen. Hij wilde net beginnen met praten, toen Nina zijn hand vastgreep. hij schrok er een beetje van, omdat hij zich niet van gevaar bewust was. Zijn hart klopte al snel, maar toen zijn hand de buik van Nina raakte voelde hij beweging. Hierdoor ging zijn hart van blijdschap nog wat harder slaan. Hij was geen kindermens, maar op een of andere manier was dit ongeboren kindje anders... misschien was het de omgeving en de situatie waarin het kind geboren zou worden, of was het degene die het kindje bij zich droeg. Ghost wist het niet te plaatsen, maar dat maakte het gevoel er niet anders op. Toen Nina zijn hand losliet zei ze vrolijk “Sorry, je wou wat overleggen” Ghost keek haar vrolijk aan en gaf haar eerst zacht een kus op haar wang. "jah kom dan gaan we even ergens rustig erbij zitten" Echt een keuze gaf hij haar niet omdat hij haar hand pakte en zachtjes meenam. Pas toen ze beide rustig zaten begon Ghost met praten. "Ik zit er al een tijdje over te denken om het hier om te bouwen..." even hield hij stil en keek Nina aan. " Ik denk dat dit de perfecte plek is voor... ons?... kindje om op te groeien... Er is een prachtig stuk natuur, een hele zee met voedsel... genoeg mogelijkheid om voedsel te verbouwen..." Hij draaide zich even kort naar het raam toe. " Bovendien kan dit gebouw met wat aanpassingen zo veilig als een fort worden. Het lijkt me dat je dat toch wel zou willen bieden als hij of zij geboren is... Ik in ieder geval wel." Zachtjes pakte hij Nina's handen vast. "Als we er hier aan gaan werken hebben we een prachtige kans en heel veel werk is al gedaan" Afwachtend op haar antwoord, keek Ghost Nina aan.

De verwondering in de ogen van Ghost, toen hij ook de baby voelde, gaf haar een fijn gevoel. Het was nog steeds een pijnlijk puntje. In ieder geval voor haar. Het was Jonathans kindje, en ondanks dat ze oneindig veel van Ghost hield, Jonathan heeft er wel tussen gestaan. Zolang als dat duurde dan. Ze hadden het er nooit meer echt over gehad en Nina was bang dat Ghost, haar baby niet wilde of kon accepteren. Maar hij leek er tot nog toe geen problemen mee te hebben. Hij gaf haar zacht een kus en nam haar mee aan de hand om rustig te gaan zitten. "Ik zit er al een tijdje over te denken om het hier om te bouwen..." Hij hield even stil en Nina keek hem met grote ogen aan. Als hij het wilde om bouwen, betekende dat hij wilde blijven en niet verder wilde reizen. " Ik denk dat dit de perfecte plek is voor... ons?... kindje om op te groeien..." Haar hart maakte een sprongetje toen hij dat zei. Het was vragend, maar hij vroeg het wel en Nina begon meteen te glimlachen en gaf een zacht kneepje in zijn hand. "Er is een prachtig stuk natuur, een hele zee met voedsel... genoeg mogelijkheid om voedsel te verbouwen... Bovendien kan dit gebouw met wat aanpassingen zo veilig als een fort worden. Het lijkt me dat je dat toch wel zou willen bieden als hij of zij geboren is... Ik in ieder geval wel. Als we er hier aan gaan werken hebben we een prachtige kans en heel veel werk is al gedaan"
"Ik ben zo blij dat je me dit verteld!" zei ze opgelucht. "Ik zat echt in dubio over wat er zou gaan gebeuren. Ik wil niks liever! In iedergeval tot hij geboren is.. Ik heb het vermoeden dat ..ons.. kindje , een jongetje is" zei ze lichtelijk verlegen. Ze boog voor over en gaf hem een liefdevolle kus. Opeens bedacht ze iets. "En Kanrou? Wil je dat hij blijft? Ik weet niet of hij zelf verder wilt reizen? Zullen we het anders meteen vragen? Ik roep hem wel." en zonder te wachten op Ghost's antwoord kwam ze overeind en liep naar buiten.

Ze wist niet waar Kanrou nu uithing dus ging ze maar op zoek. "Kanrou!" Ze kwam bij Zizou en aaide hem even over zijn neus. Bran die haar nog steeds volgde, keek haar kwispelend aan. Op een speelse toon zei ze tegen de jonge pup "Bran! Waar is Kanrou? Ga hem zoeken!" en de jonge hond sprong vrolijk weg. Ze wist niet of hij haar had begrepen of dat hij gewoon zomaar wegrende, ze volgde hem evengoed. "Kanrou! Kanr.." Haar blik schoot terug naar een plek achter het hek. Vreemd.. net leek het of er iemand achter stond. Nina kreeg een onbehagen gevoel en liep zoekend naar de onbekende, achter het hek, weer terug richting het gebouw...

Hij zat op het dak te mediteren. Een plek waar die andere twee hem nooit hadden gevonden in de afgelopen weken. Het waren zware weken. De jongen Ghost was alleen een blok aan het been door zijn verwondingen en dan moest die meid Nina ook nog eens freaking zwanger zijn! Afgrijselijk. Waarom hij bleef? Simpel hij was zelf ook gewond geraakt bij een jacht enkele weken eerder. Een gebroken rib en een nasty plek op zijn zij. Niet dat hij het liet merken, het maakte alleen onnodige zorgen. Hij deed alles zoals hij normaal ook deed met een beetje pijn. Niets wat hij niet kon verdragen.
Hij had eerder al compressieverband mee naar het dak genomen om de plek op zijn zij te verbinden. Maar ach, door het mediteren was dat enkele uren uitgesteld. Lang mediteren was geen probleem voor hem. En vooral niet als er niets belangrijks te doen viel. Het eten verzorgen was nu even zijn taak die hij op zich had genomen. Hij kon geen zwangere vrouw of gewonde kerel, die hij beide niet mocht, achter laten. Dat kon hij niet doen. Een echte heer pleegde niet zulke ongepaste daden. Was hij een echte heer? Geen idee. Het maakte toch niet uit. Over die twee gesproken. De meid begon wéér te schreeuwen. Naar hem nog wel. Echt als hij ergens een hekel aan had was het wel geschreeuw wat totaal overbodig was. Kanrou, Kanrou! Wat was er nou in hemelsnaam zo belangrijk dat zijn naam schreeuwen nodig was? Met een diepe zucht stond hij op en stopte dé brief in het kleine zakje om zijn hals. Hij zette zijn lange slanke handen op de rand van het dak en leunde er half overheen. ‘WHAT?!’ Annoying woman… Zijn stem was geïrriteerd en hard, maar vooral zeer krachtig. Wat was er waar zij hem voor nodig had?

Haar goede humeur van die dag wat in een klap verdwenen. Kwaad keek ze naar Kanrou die weer zonder reden geërriteerd naar haar snouwde. Kwaad begon ze tegen hem schreeuwen dat hij een keer normaal moest doen en dat ze er genoeg van had hoe hij haar behandelde. Ze had hem vaak genoeg bedankt voor zijn hulp. Maar ze leek nooit iets goeds te doen in zijn ogen. En waarom voelde ze zich verplicht om dat beeld, die hij duidelijk van haar had, te veranderen?! Hoe belachelijk! Hij heeft haar ook nooit verteld waarom hij zo deed tegen haar. Ook zoiets! Hij zei zelf bijna niks. En zo beschuldigde ze hem van nog wel meer dingen, die helemaal niet waar waren, maar ze zat vast in een greep van haar op hol geslagen hormonen. Bran blafte enthousiast mee, meer omdat hij Kanrou niet herkende zo boven op het dak. Zizou schrok van het geschreeuw, sprong weg en draafde, flink snuifend met zijn neusgaten en ogen wagenwijd open, kijkend naar de schreeuwende en tierende Nina, een paar meter weg.  

Woedend draaide Nina zich om. "Met jouw valt niet te praten!" riep ze nog kwaad na terwijl ze weg stampte. Ze kwam Ghost weer tegen en riep gefrustreerd. "Bekijk het maar, ik praat nooit meer met die vent! Jij mag het doen! Ik probeer het niet meer! Van mij part mag ie door de stront zakken! Ik ben op het strand!" Ze stopte niet eens bij Ghost maar stapte gewoon door. Ze liet een driftige schelle fluit horen. Meteen kwam Bran aan rennen en om een of andere reden kwam Zizou ook achter haar aan. Bij het hek greep ze het halster. Met een paar wilde gebaren deed ze hem om bij het paard, douwde het hek open en liep het pad op, de beduusde pup naast zich en het zenuwachtige paard achter zich aan trekkend.

Op het strand aangekomen klikte ze het halster touw los en liet het paard los lopen. Hij schoot meteen in een rengalop weg over het strand. Met wat vreugde sprongen, bokte hij zijn achterbenen hoog in de lucht. Normaal zou Nina om hem lachen, helemaal als Bran er speels achteraan rende, maar Nina lette nu niet op. Ze staarde fronsend naar de zee en begroef haar tenen in het zand. Ze had ineens helemaal genoeg van de hele boel en moest alles even op een rijtje zetten voor zichzelf. Voorzichtig zakte ze neer op het zand. Bran kwam naast haar liggen en likte haar hand, die ze onbewust over zijn hoofd liet glijden. Zizou rende als een gek het strand op en neer, door het water. Hij vond deze momenten heerlijk. Hier had hij de ruimte om te rennen, dus nam Nina hem elke dag even naar het strand. Helemaal nu ze niet meer met hem kon rijden. Al haar gedachtes schoten als een wervelstorm door haar hoofd. Een paar maanden geleden was alles zo anders..

Zizou kwam, helemaal nat van het zweet, terug draven en snoof begroetend in de hand van Nina. Opeens schoot zijn hoofd op, net als die van Bran. Beide keken ze naar de begroeing achter hen. Bezorgt draaide Nina zich om. Met half dicht geknepen ogen probeerde ze te ontdekken wat de twee dieren opeens zo op liet schrikken. Haar ogen schoten open toen ze iemand, verscholen achter de bosje zag staan. Een schrikgevoel sloeg om haar hart terwijl de persoon, wiens gezicht ze niet kon zien, naar hen stond te staren...

‘Met jou valt niet te praten!’ What the hell is er mis met dat mens?! Hij schreeuwde alleen maar omdat hij vanaf het dak zich verstaanbaar moest maken en omdat hij lichtelijk geïrriteerd was doordat hij gestoord werd bij het lezen van “de brief”. Zonder dat wist hij compleet niet meer wie hij was en wat hij deed. Doch wist hij ook niet of die brief wel voor hem bedoeld was.

Snel stormde hij de trappen van het gebouw af. Snel en gracieuze bewegingen brachten hem onderaan alle treden van de trap. Met een haast ging hij het gebouw uit en zag Ghost. ‘YOU-’ Hij kwam dichter en dichter op de nog gewonde jongen af. Je kon het vergelijken met een zwaar geërgerde neushoorn die zijn territorium bewaakt. ‘waar is dat zwangere kreng?’ Hij zuchtte en liet zijn uitdrukking in een flits veranderen naar een rustigere en kalmere. ‘Ze wou me ergens voor hebben, maar ze stoorde me op een verkeerd moment.’ Zijn toon was ook in een kort moment verandert van geïrriteerd naar…aardig? Echt die vrouw was niet de enige die wat mis had met haar hoofd. Misschien omdat Kanrou er zo vrouwelijk uitzag had hij ook de hormonen? NO FUCKING WAY. Dat ging gewoon echt niet gebeuren. ‘Whatever. I’ll go find her.’ En daar liep hij van de jongen weg naar het strand waar hij verwachte dat dat mens zat.

Hij zag haar op het strand en liep in rustige pas op haar af. Ze zat daar in het zand met dat vervelende beest naar haar. Hij moch dat ding niet. Enfin, hij kwam op haar af en legde zijn hand op haar schouder. Net op dat moment schoten de hoofden van de beesten omhoog en die van haar ook. Hij volgde de blikken de bosjes in waar een onbekend iemand was. Instinctief greep hij naar zijn katana. Een onbekend iemand kon gevaar betekenen. Maar hij draaide zijn hoofd in alle rust weer naar haar toe. 'Waar had je me daarnet voor nodig? Je stoorde me terwijl ik deze brief aan het lezen was.' Hij hield de brief even omhoog. De brief met een identiteit die hij maar heeft aangenomen.

Van schrik, sloeg ze haar hand naar haal keel en gaf ze een klein gilletje toen Kanrou, die uit het niets achter haar stond, zijn hand op haar schouder legde. “Wat doe jij hier!” siste ze tegen hem. De onbekende stond nog steeds in de bosjes en ze kreeg er helemaal de kriebels van. Maar hij leek niet vijandig, nog niet..
Ze had gezien dat Kanrou naar zijn wapen had gegrepen maar hem daarna negeerde en zich weer tot haar had gericht. “Waar had je me daarnet voor nodig? Je stoorde me terwijl ik deze brief aan het lezen was.” argwanend keek ze naar de vreemdeling en had niet door dat Kanrou een brief voor haar neus hield. “Sorry, wat zei je? Wat is dit?” ze pakte de brief en las het globaal even door. Niet begrijpend keek ze omhoog naar Kanrou. “Wat is dit voor brief? Hoe kom je hieraan?” Haar hoofd draaide met een ruk om toen ze Bran opeens zacht hoorde grommen. “uh.. Misschien moeten we dit even op een andere plek bespreken..?” zei ze wat zenuwachtig toen ze de onbekende uit de bosjes zag stappen en op hen af zag komen. Zo vlug als ze kon kwam ze overeind. “Ik wil terug.. naar Ghost. Laten we gaan.. Ik vertrouw dit niet..” ze zette een paar stappen achteruit. Vlug klikte ze het halstertouw weer vast aan Zizou, die ook zenuwachtig begon te trippelen. (awh kutkat D< ik zit gewoon te typen, mijn kat ligt op mijn bureau tussen mijn armen, begint ze me opeens keihard te bijten in mijn hand D8) dat doet ze ook nooit, schrik me dood!)

De onbekende komt langzaam steeds dichterbij, als Nina opeens een soort krankzinnigheid in zijn blik ziet. Ze merkt ook op dat hij er onverzorgd uit ziet, smerig met etterende wonden en een mank been. Alsof hij lijdt aan een of andere ziekte. Plots beseft ze zich iets. Hij heeft last van het virus!
“Kanrou! Wegwezen! Hij is besmet!” Gilt ze met een hoge stem.
Begerig kijkt de ziekelijke man, die inmiddels half aan het rennen is, naar Zizou. Alsof hij hem in een hap op wil vreten.
Zonder er bij na te denken, klimt ze op het paard en jaagt ze hem het strand op, de heuvels in. Bran rent vlug met ze mee. Ze moet het paard in veiligheid brengen. Boven de planten ziet ze het dak van het gebouw uitsteken. “Daar..” Zonder zadel en hoofdstel probeert ze Zizou door de bossen te sturen, als er opeens 3 mannen voor ze staan. Zizou schrikt en komt steigerend en hinnikend omhoog. Nina gilt angstig als ze van de rug van het paard afvalt. Met een klap komt ze op haar rug terecht. Haar adem wordt uit haar longen geperst. Naar adem happend, ziet ze hoe Zizou er als een dolle vandoor rent, met de 3 mannen achter hem aan. Bran is spoorloos en vol angst, voelt ze een pijnlijke schok door haar buik gaan. “..Ghost..Ghost..” Fluistert ze, met krampachtige gebaren grijpend naar haar buik. Ze geeft een kreun van pijn. Als ze weer op adem is gekomen roept ze uit alle macht naar Ghost. Hij moet haar horen! Het moet gewoon! “GHOST! GHOST! help.. mijn baby..” zegt ze snikkend. Wachtend op hulp blijft ze tussen de planten liggen…




(OK even een paar dingetjes, die ik er even bij wil vertellen :)Zizou gaat niet dood! XD Bran ook niet. Bran is ergens naar toe gerend, ik weet niet waar, dat mogen jullie ook verzinnen als je iets weten. En Zizou is naar het strand terug gerend :)succes )

‘YOU-’  Kanrou riep ineens kwaad naar hem. ‘waar is dat zwangere kreng?’ Hij zuchtte en liet zijn uitdrukking in een flits veranderen naar een rustigere en kalmere. ‘Ze wou me ergens voor hebben, maar ze stoorde me op een verkeerd moment.’ Zijn toon was ook in een kort moment verandert van geïrriteerd naar…aardig? ‘Whatever. I’ll go find her.’
Ghost keek hem stomverbaasd aan, want Kanrou had hem niet eens de kans gegeven om zijn mond ook maar open te trekken. Een beetje radeloos bleef hij Kanrou nakijken.

Ghost was even gaan zitten toen hij plots iets buiten zag lopen. Het leek niet veel bijzonders en hij dacht dat het een van de andere 2 zou zijn die terugkwam. Plots kreeg hij een schok van een vrouw die onder de wonden zat. Eerst wilde hij heenrennen, maar zag toen dat de wonden stuk voor stuk ontstoken waren. Het viel hem nu pas op dat de vrouw haar rechterarm helemaal weg was. Uit de schouder liep een Smerig pus en het bloed zag er niet eens meer bloedrood uit. In een fractie van een seconde stond hij bij de deur en gooide deze dicht. Hij schoot door het gebouw heen naar zijn spullen. "DAMN! ik had mijn kleding nooit uit moeten doen!!" Zijn motormasker had hij in zijn tas gedaan en kon hij snel vinden, maar zijn jack kon hij niet vinden. Hij deed zijn motormasker voor zijn mond terwijl hij zocht. Toen hij een geschikte jack had gevonden trok hij deze aan. Het was een leerachtige jack met een dikke, goed afsluitende capuchon. Het jack ging aan terwijl hij de trap afstormde, waarbij hij zijn boog meegriste van een tafeltje. Met een harde knal ramde hij de deur open. Een voltreffer was het gevolg. de vrouw van eerder stond nu achter de deur en werdt een meter of 4 weggeslingerd. Met een simpele bijlslag was de vrouw er geweest. Ghost keek rond, maar zag verder niemand. Nina... die is nog niet terug! schoot het door zijn hoofd. Hij rende terug het huis in om zijn tas te pakken. Hij ging nooit weg zonder dat ding, dus ook nu niet. Hij wilde hard roepen, maar plots hoorde hij een gil van het strand afkomen. NEE! die gil zal er alleen maar meer aantrekken! Het was de gil van Nina dat kon hij er duidelijk uit opmaken. zijn boog in zijn hand en een pijl in de andere rende hij richting het strand. Het was echter al te laat om Nina te redden... die reed namelijk in volle vaart weg, daarbij Kanrou achterlatend.

Ghost legde de pijl aan en mikte op de geïnfecteerde bij Kanrou in de buurt. De pijl schoot precies raak in de geïnfecteerde, die hierdoor een aantal meters voor kanrou bleef liggen. Ghost rende op kanrou af. "Kanrou gaat het?" Ghost hield zich in met schreeuwen op antwoord wachtte hij niet en keek om zich heen. Meerdere geïnfecteerden liepen nu op het strand. "Kanrou zou je me willen helpen? ik weet dat je haar niet mag, maar Nina is min schat en het ongeboren kind zal ik met mijn leven beschermen!. Als je me niet helpt hoop ik je nog eens te zien..." Ongeduldig wachtte hij op Kanrou's antwoord.

Na Kanrou's antwoord wachtte Ghost niet langer en maakte direct aanstalte om de sporen van Zizou te volgen. Dit was moeilijker in het losse zand dan je zou denken, maar een stuk verder kwamen de voetsporen beter tot uiting in de zachte grond. Ghost keek om zich heen en zag dat hij haast moest maken. Er was meer interesse in deze richting. Waar komen ze plots vandaan?... Vroeg Ghost zich af, terwijl hij naar de zieke en smerige mensen keek. Als ik Nina maar snel genoeg vind! ze is niet in staat om paard te rijden! De adrenaline gierde door zijn lijf, waardoor hij de resten van zijn eigen verwondingen niet meer merkte.

Een welgemikte slag met zijn bijl liet een tienerjongen neerstorten op de grond. Het bleef een akelig gezicht om een jong iemand zo verminkt te zien, maar Ghost had zich geleerd dat dit geen mensen meer waren maar monsters. Het was leven of dood en Ghost zou nooit voor de derde optie kiezen... nooit zou hij het virus krijgen zonder zijn leven direct te eindigen. Liever dood met nog 20 andere geïnfecteerden dan rondlopen als een half levend monster. Hij verachtte de gemartelde lichamen van wat eens mensen waren. Met plezier sloeg hij dan ook een vrouw uit zijn pad, die gespiest werdt op een boomstronk met nog een scherp stuk eraan. Ghost had het echter niet gezien. Zijn ogen zagen honderden dingen tegelijkertijd, waarvan de sporen en de monsters de belangrijkste waren.

‘Wat is dit voor brief? Hoe kom je hieraan?’ Hij had de brief aan haar gegeven was echt het enige waar hij zijn identiteit aan kon vastbinden. Tot nu toe bleef de brief een groot mysterie. Hoe kwam hij er aan om mee te beginnen? En is het wel aan hem gericht? De brief had zijn geheugen nog niet geholpen. Hij was zijn geheugen helemaal kwijt toen hij wakker werd tegen die boom. Het enige wat hij had waren de katana, de brief in een zakje om zijn nek en een handdoek wat toen als enige kleding diende.


Op de brief zaten uitgelopen letters door water, wat waarschijnlijk tranen geweest zijn. Ook zat er een enkel spatje bloed hier en daar over de letters. Een triest gebeuren om aan te zien. Het leek net of een besmet persoon dit geschreven had met het laatste beetje menselijkheid wat er in zat.

‘Ik ben mijn geheugen kwijt. Zonder dit wist ik mijn eigen naam niet meer.’ Met zijn hand aan de katana bleef hij de onbekende aankijken. De hond markeerde zijn slechte voorgevoel als juist. Dit was niet meer een normaal persoon. Zo gefixeerd op de onbekende hoorde hij Nina niet meer. Niet dat het wat uit maakte. Hij haalde zijn katana uit zijn schede en richtte die op de onbekende. Langzaam liep hij ook de kant op van de man die, nu van wat dichterbij beken doordat hij ook zijn kant op kwam, duidelijk besmet was. En de schelle gil van Nina maakte dat maar al te waar. Zij wist weg te komen van de plek op het paard maar hij bleef staan. Hij had een grijns op zijn gezicht. Een van een massamoordenaar in een psychose. Zijn ogen straalde een bloeddorstige blik uit en voordat hij het wist had hij het hoofd van de besmette man met een clean cut van het lichaam te scheiden. Maar het hoofd zat nog netjes op het lichaam wat niet meer kon bewegen. Echter viel het hoofd er wel af toen het werd geraakt door een pijl waarbij ook het lichaam op de grond zakte. Zelfs met de besmette man uit de weg bleef zijn akelig kille grijns op zijn gezicht. ‘More. There are so much more.’ Iemand kwam dichterbij en bijna had hij in een vlugge beweging het hoofd van Ghost en zijn lichaam gesplitst. Gelukkig kon hij zich nog tegenhouden voordat dat gebeurde. ‘Kanrou gaat het?’ Met diezelfde grijns bleef hij even rondkijken. ‘So much more to kill. Maar natuurlijk ben ik in orde, because it’s time to kill those things.’ Zonder verder naar Ghost te luisteren stormde hij op een horde mutanten af.

Hoofd na hoofd werd van lichamen gesplitst. Een fenomenaal en gruwelijk gezicht. Prachtig in Kanrou’s ogen dus. Maar op een gegeven moment werd hij wat vermoeid en had even een pauze nodig. Hij rende het bos in, in de hoop de mutanten af te schudden. Gelukkig voor hem werkte dit prima en had hij even rust.

De pijn in zijn zij trok zijn aandacht. Hij was op de plek van zijn gebroken rib geraakt door een van de mutanten zonder dat hij het doorhad. In alle rust tilde hij zijn shirt omhoog en keek naar het verband wat er in een snelle actie van de pijnlijke plek was verwijdert. De plek was blauw met paars en zag er zeer onsmakelijk uit. Bovendien was de plek erg gevoelig en pijnlijk. De slimme persoon dat hij was, had hij een potje morfine en een schone spuit in zijn zak gedaan voor hij vertrok. Hij opende het zakje met de spuit en vulde die met 10 milliliter morfine.

De vloeistof stroomde door zijn aderen en verlaagde de pijn tot een dragelijk niveau. Maar wat hij niet verwacht had, waren de beelden die uit het niets tevoorschijn kwamen. Beelden van zijn geheugen. Afschuwelijke beelden vol angst en bloed. Hij wist het weer, hij wist weer wie hij was en wat hij deed. Lang nog niet alles, maar genoeg om te weten wie hij zelf is...of was. Zijn hoofd bonkte door de herinneringen die uit het niets kwamen opduiken. Te veel in een te korte tijd deed zijn hoofd niet ten goede.

Een schreeuw trok zijn aandacht. Nog voorzichtig met de plek op zijn zij stond hij op om vervolgens in een vlugge pas op het geluid af te gaan. Omdat de mutanten elk moment weer konden opduiken, bleef hij heel erg allert. Als er meerdere op hem af kwamen zou hij heel veel moeite moeten doen om ze te kunnen verslaan. Dit door de morfine waar het zicht en gevoel minder werden. Een honderdtal meters verderop van waar hij eerst was, zag hij Nina op de grond liggen tussen de bosjes. Ze was weg gereden op het paard. Waar was het paard dan gebleven? Hij rende in haast naar haar toe. Straks was ze gevallen. Dat kon desastreus zijn voor haar én de ongeboren baby. 'Nina. Wat is er gebeurd?' Hij knielde bij haar neer en keek bezorgd. Elk levend wezen kon zien dat ze veel pijn leed. Wederom pakte hij de spuit en de morfine en gaf zonder waarschuwing haar een hoge dosis. 'Dit is alleen morfine. Niet gevaarlijk voor jou of de baby. Vertrouw je me?' Ze moest hier weg, terug naar het huis waar ze enigszins veilig waren tegen de mutanten.

Haar schouders schokte van emotie, terwijl ze zichzelf omhoog probeerde te duwen. Door de pijn, leek ze geen kracht meer te hebben. Ze klapte terug op de grond, en rolde zich, pijnlijk kreunend, om. Wat moest ze nou doen? Ghost was nergens te bekennen. Ze lag daar, alleen, met vreselijk zorgwekkende pijnen. Wat nou als de mutanten achter haar aan gingen. Voor zover dat kon tenminste. Ze kon zich amper op eigen krachten verplaatsen. Ze voelde weer een pijnlijk kramp door haar lichaam schieten. Meteen trok haar lichaam samen en slaakte ze een kreet van pijn.

Uit het niets verscheen Kanrou. Van opluchting begon ze harder te huilen en pakte zijn hand vast. “Oh god, wat ben ik blij jou te zien,” Hij keek bezorgd en vroeg haar wat er was gebeurd. Het antwoord leek niet belangrijk, waar door ze hem ook niet beantwoorde. “Ik..Ik moet hier weg..” ze wilde opstaan en probeerde zich aan de langharige jongen op te trekken, wat niet veel uithaalde. Weer voelde ze een scherpe pijn. Het begon warm en plakkerig bij haar onderbuik en benen te voelen. Voorzichtig reikte ze tussen haar benen. Met grote ogen van angst bekeek ze daarna haar trillende hand, waar het bloedrood van haar vingertoppen afdroop. Kanrou haalde een injectienaald te voorschijn die hij in haar arm stak. “Wat doe je nu!”
‘Dit is alleen morfine. Niet gevaarlijk voor jou of de baby. Vertrouw je me?’ Nina keek hem een paar seconde met grote ogen aan. Ze moest hem wel vertrouwen, aangezien hij het spul al in haar bloedbaan had gespoten. Daarbij kwam, was dat hij de enige was die haar kon helpen. Dus ze knikte even vlug, terwijl ze haar tranen wegveegde. Ze voelde meteen de werking van de morfine. De pijn werd minder, maar ze begon zich slapper en gevoelloos te voelen. Had hij haar niet teveel gegeven?

Met hulp van Kanrou, lukte het haar eindelijk om op haar benen te komen. Wankelend hield ze zich vast aan zijn schouder. “We moeten hier weg.. we moeten terug naar het huis.. Ik.. mijn … bhhabhhy..” Alles wat ze zei kwam er slapjes uit. Even werd haar zicht zwart en zakte door haar benen. Meteen voelde ze de sterke armen van Kanrou, die haar ondersteunde. “Zizou.. Bran.. We moeten ze vinden, straks worden ze gepakt door die.. die monsters,” Bezorgt keek ze Kanrou aan. “Waar is Ghost?! Heb jij hem gezien?!” Paniekerig keek ze om zich heen, toen ze een geluid van voetstappen hoorde. Bladeren bewogen, er brak een takje. Er kwam iemand op hen af. En die persoon had haast…

Door de behoorlijk dichte bosjes was het moeilijk te zien waar de sporen liepen. Toch wist Ghost ze goed te volgen terwijl hij rende. Het spoor was vers en gehaast waardoor het duidelijk was. Plots hoorde hij de gil van Nina. De zenuwen schoten door zijn lijf en hij hield zich niet meer in met rennen om het spoor te volgen. Het geluid was van een duidelijke kant gekomen, waar hij nu heen sprintte. Toen hij plots een geïnfecteerde voor zich zag, gaf hij met een flinke zwaai een klap met zijn bijl. De moeite om achterom te kijken nam hij niet. Toen hij plots 2 schimmen zag door de bosjes hield hij zijn bijl klaar. De een werdt omhoog getrokken door de ander. in zijn gedachten was het een geïnfecteerde die Nina greep. Hij rende door de bosjes met bijl geheven, maar die liet hij snel weer zakken toen hij Kanrou opnieuw zag. Hij was het geweest die Nina had gered. Ghost liep naar Nina toe. "Gaat het?" Klonk Ghost gestrest. "j.je bloed!" Ghost keek haar angstig vragend aan. voor de twee dieren had hij op dit moment geen aandacht. "We moeten je naar een veilige plek brengen... en je daar snel onderzoeken..."

Een tak kraakte en meteen stond Ghost naar de plek gericht. Ghost liep op de plek af toen hij geblaf hoorde. Bran kwam uit de bosjes gerent. "Bran kom hier!" Ghost pakte het dier mee, terwijl hij hem onderzocht op wonden. Bran had niks, behalve een wat smerige vacht van alle takken en blaadjes die erin bleven steken. Ook Bran zag dat er iets mis was met Nina en begon zenuwachtig om haar heen te lopen.

Nog voor ze konden vertrekken kwamen er een aantal geïnfecteerden door de bosjes heen. Ghost rende eropaf en hakte van bovenaf op een ervan in. De schedel spleet in tweeën met een luide kraak. Met zijn voet schopte hij het lichaam van zijn bijl af tegen een andere, waarna hij een derde de nek half doorhakte. alle drie stonden ze niet meer op, omdat de nog levende niet sterk genoeg was om een lijk weg te duwen. Het begon lelijke wonden te maken op het lichaam bovenop zich. Ghost pakte zijn boog en schoot kalm een pijl door het oog van de laatste heen. Het bloed en pus van de lijken die aan zijn wapens hing, smeerde hij af op de kleding van de lijken. "Ik wil Nina hier weg hebben... ze is hier niet veilig..."

Kanrou was al richting het strand gelopen, terwijl hij hem inhaalde. Nog voor hij bij Kanrou was gekomen zei die al ‘Er zijn er meer. Keep them of and..don’t die. I don’t want to be stuck with her.’ Kanrou zette het op een lopen en Ghost sprintte er snel achteraan. Zijn bijl in de hand sloeg de eerste mutant weg toen hij Kanrou had ingehaald. Een volle slag in het gezicht met de bijl was uiteraard fataal. Een flinke trap zorgde ervoor dat Kanrou door kon rennen zonder te struikelen. Ghost gooide nu een werpmes naar 2 mutanten naast elkaar en nog voor deze de grond raakte pakte Ghost het mes alweer uit de mutant. De ander sloeg hij met zijn bijl tegen de vlakte. Vervolgens rende hij het pad op van het gebouw. Zijn bijl slingerde naar links, waardoor de schedel van de mutant in 2en brak en de hersenen op de grond rolde. Kanrou stond nu bij het hek, waar meerdere mutanten op hem af kwamen. Ghost Sloeg met zijn bijl een ervan neer en de ander trapte hij tegen het hek aan, waardoor de nek van de mutant brak. Een derde pakte hij bij de keel en trok hij de nek van stuk. En de laatste hakte hij in de nek, om vervolgens met zijn andere hand de nek van de mutant los te trekken van het lichaam. Met een krachtige worp gooide hij het hoofd tegen een mutant verderop, die hierdoor omver tuimelde en de heuvel afrolde.

Snel deed Ghost het hek dicht en rende achter Kanrou aan, die Nina al aan het onderzoeken was. ‘Maak je niet druk, ik ben een dokter.’ Ghost kon niet anders dan afwachten tot Kanrou klaar was. Ongeduldig liep Ghost naar buiten en stak met een mes alle mutanten dood die tegen het hek aan stonden te klauwen. "Hier Demonen... pak AAN!" Hierbij stak hij een vrouw door haar oog heen, die als een zoutzak op de grond viel. Langzamerhand liep hij het hele hek langs en stak er steeds meer dood. Toen alle mutanten dood waren liep Ghost weer naar binnen, waar hij zijn wapens schoon maakte onder de kraan. Het water ving hij op in een bak, die hij door het hek leeggooide. Die lijken moeten binnenkort weggehaald worden... Bedacht Ghost zich.

“Excuse me for this.” Voor Nina hem tegen kon houden tilde Kanrou haar op. Ze had hem ook niet tegen kunnen houden, want ze voelde hoe ze slapper begon te worden. Haar gedachten werden waziger. Evenals haar zicht. Ze hoorde nog net Ghost z’n stem, voor ze weg zakte en haar bewustzijn verloor. Haar armen en benen hingen levenloos net als haar hoofd die achterover hing, haar egale zachte kale hals ontbloot.

Ze kwam even bij zinnen en keek wazig om haar heen. Ze zag een plafon, ze zag bedden en deuren en kasten. Ze was weer in het gebouw. Kanrou was bij haar. Ze hoorde hem zeggen dat ze haar benen moest spreiden. Zacht mompelend stribbelde ze een beetje tegen. “Waarom.. Wat is er aan de hand” zei ze zacht en schor.
“Maak je niet druk, ik ben een dokter.”
Om een of andere reden geloofde ze hem meteen. Ze liet hem zijn gang gaan en rustte haar hoofd in het kussen en sloot haar ogen.

Kanrou had niks kunnen vinden. Hij had haar grondig onderzocht maar niks kunnen vinden. Ze was al weer wat wakkerder. Nog steeds voelde ze een pijn in haar buik. Ze lag nog op het bed. Waar Kanrou was wist ze niet. Ghost had ze ook niet meer gezien. Ze wist niet wat er buiten allemaal gebeurd was en maakte zich nog steeds grote zorgen. Gelukkig was Bran zelf terug gekomen. Die lag nu rustig, maar waakzaam, naast haar op het bed. Zizou was nog niet gevonden of zelf terug gekomen. Ze kon niet naar hem zoeken. Ze wist niet waar die mensen, als het tenminste mensen waren, buiten mee bezig waren. Wat ze van hen wilde en of ze gevaarlijk waren. Als ze haar aan zouden vallen kon ze niks doen. Ze was zwanger en dat maakte haar alleen maar slomer en zwakker.    

Hoe kon ze zo stom zijn om te denken dat dit goed zou gaan. Het kon niet meer. Er was geen kans meer op nieuw leven. Niet hier. Niet in deze wereld. Hier had een baby geen enkele kans. Het zou sterven van ziekte, kou of honger of ze zou het verliezen aan iemand anders. Het zal de kansen van andere verkleinen of mee trekken in een spiraal van verdoemenis. Nog een mond om te voeden. Nog een leven om op te passen. Eentje die veel tijd en veel aandacht vroeg. Eentje die niet zomaar stil zou zijn als dat moest. Hoe kon ze dit ooit gewild hebben. Zo had ze de levens van Kanrou en Ghost en… Jonathan.. in gevaar gebracht. Maar ze kon er niks meer aan doen. Het was te laat. Voor Jonathan en voor haar. De zwangerschap was te ver gevorderd. Daarbij kwam dat ze in tweestrijd zat. Dit leven, dit kind was het laatste stukje dat ze van Jonathan had. En haar moederlijk instinct kon het dierbare schepsel in haar baarmoeder niet los laten. Zelfs niet voor Ghost. Hoe hard het ook klonk, als ze Ghost achter moest laten voor het leven van haar kind. Ze zou het meteen hebben gedaan. Zonder twijfel. Helemaal als Ghost er ook meer kans mee kreeg. Dat had ze nog liever. Een leven zonder Ghost, die veilig was, dan een leven met Ghost, wat hem in gevaar zou brengen.

Wat haar nog meer zorgen maakten was het feit dat ze had gebloed en die pijn in haar buik. Het bloeden was inmiddels wel gestopt maar ze was vreselijk bang dat er iets met het kindje was gebeurt. Als hij een afwijking had door die val zou ze het zichzelf nooit vergeven. Misschien was het goed als er iets mis mee was. Misschien kon ze het dan niet in leven laten en moest ze het wel ... Nee! Even zag ze weer de dode kinderen van haar vriendin, Daisy, voor zich. Dat mocht ze niet denken… G**verdomme! Ze wist het niet meer. Hoe blij ze ook was geweest, toen ze ontdekte dat ze in verwachting was, ze had niet kunnen voorspellen dat één zo’n kleine bevruchting haar hele leven zou veranderen. Beter gezegd, hun hele leven. Ze had nooit nagedacht over kinderen. Zeker toen de oorlog begon en ze moesten onderduiken. Ze wist nog dat ze die ene nacht, de nacht dat ze zwanger raakte, had gedacht dat een kindje misschien wel de wereld zou verbeteren. Je weet wel, nieuw leven, nieuwe kansen en hoop.

Het was onmogelijk geworden. Dat zag ze nu pas in. Na al die doden.. al die vreselijke mensen.. Ze barste in huilen uit en begroef haar gezicht in haar handen. Haar vettige haar plakte aan haar huid. Ze wist dat ze onder het vuil zat. Zand en modder. Bloed.. Maar wat kon dat nog schelen. In deze wereld was er geen luxe meer. In deze wereld was er alleen nog maar overleven. De wet van de sterkste. Maar ze kon het niet alleen. Ze kon niet alleen beslissen. Ze moest de mogelijkheden bespreken met Ghost. Hoe moeilijk dat ook zal worden…

Met wijd opgesperde neusgaten was de zwarte hengst weggerend. Hij had een paar schrammen door stekels aan een bosje waar hij langs was geschuurd. Hij had er verder geen last van, want de paniek had hem overspoeld. Zwaar hijgend galoppeerde hij tussen de bomen door. Na een tijdje werd hij eindelijk wat kalmer. Met zijn oren overeind, ogen en neusgaten wijd open bleef hij staan en keek schrikkerig om zich heen. Zijn oren draaide alle kanten op bij elk geluid. Als hij iets hoorde kraken keek hij meteen op. Vogels vlogen met een hoop kabaal weg en het paard spande meteen zijn spieren om een paar meter weg te draven. Als een locomotief haalde hij adem. Hij stond op het halster touw dat hij mee sleepte en trok zijn eigen hoofd met een ruk naar beneden. Geschrokken trok hij zijn hoofd met kracht omhoog en het halstertouw schoot los van zijn halster. Vlug draafde hij weg, tussen de bomen door, van de heuvel af. Het heldere water spletterde omhoog toen het grote paard door het ondiepe beekje stapte. Hij bleef even staan en nam een paar slokken van het vers stromende water. Even keek hij om zich heen en stapte toen rustig verder. Zijn hoeven maakte een dof geluid op de bosgrond. Een van zijn hoefijzers was losgeraakt en van zijn hoef af geslingerd. Het voelde raar aan waardoor hij lichtelijk kreupel liep. Alert en gespannen liep hij verder de natuur in.

Voorovergebukt tussen haar benen zat hij haar te onderzoeken. Nee niet de beste plek. Hij was geen gynaecoloog maar een normale dokter. Van het vrouwelijke geslachtsdeel wist hij wel wat en wat er aan de buitenkant mis kon zijn maar wat er binnen mis zou kunnen zijn had hij geen idee van. Maar al te goed wist hij dat er iets mis was met de baby. Hij kon er niets aan doen in ieder geval. Er bestond nu een hele grote kans dat ze een miskraam zou gaan krijgen. Echter bleef zijn mond gesloten. Hier kon hij niet eens aan beginnen.
Het enige wat hij wél had kunnen doen is haar wegdragen, terug naar het huis waar ze nu waren. Echter, lang blijven kon hij niet meer. Vooral nu hij een groot deel van zij n geheugen terug had. Hij wist nu weer waarom hij alleen was in deze wereld. Iedereen om hem heen was geïnfecteerd. Zijn zus, zijn broer en zijn beste vriend. Niemand leefde waarschijnlijk meer. En toch kon hij het niet geloven dat echt werkelijk iedereen weg was. Maar als hij hier bij Nina en Ghost zou blijven kon hij er nooit achter komen. Hij moest hier weg.
Het water spoelde spoelde het bloed van zijn armen en handen. Zonder terug te kijken liep hij de deur uit. Zijn katana aan zijn broekriem en zijn zintuigen op scherp, kwam hij uit het gebouw. Zo te zien was Ghost druk bezig met de mutanten buiten het hek aan het afslachten. Mooi moment om weg te gaan zonder dat een van de twee het doorhad. Hij liet niets van zichzelf achter alsof hij er nooit geweest was. Alles op de plek waar hij het had gevonden en de kleding die hij had gedragen waren excact hoe ze waren aangetroffen. Niets had nog een spoor van hem. Hij was nu voor hen weg. Snel en zonder uitgelegde reden. Niet dat het hem wat uitmaakte. De bladeren ritselden onder zijn voeten. De wind blies in zijn lange haren en weg was hij. De Kanrou die Nina en Ghost kende was voor altijd verdwenen voor hun.

alle monsters buiten het hek vermoorden had Ghost maar 20 minuutjes geduurt. Het zou vreemd zijn om voor de ramp te zien, want een normaal persoon die net volwassen zou zijn stond nu door het hek heen zieke mensen dood te steken met een scherp geslepen stok. Ghost had niet eens zijn eigen wapens gebruikt om ze allemaal te doden. Zonder emoties stak hij nu de laatste die tegen het hek stond dood. Zo... dat is ook weer opgelost. Langzaam liep hij terug naar het huis. de stok lag nog met de punt buiten het hek, zodat het virus niet binnen het hek zou komen.

Rustig maakte Ghost zich schoon van alle vuiligheid, zodat hij niet het virus kreeg. Of erger... dat Nina het virus kreeg, helemaal tijdens de zwangerschap. Nadat hij zich zo goed als kon schoongemaakt had ging hij snel naar Nina toe.

Toen hij bij Nina aankwam vond hij haar bovenop een tafel. "Heey, hoe is het nu met je?" Vroeg hij nieuwsgierig naar wat Kanrou zou hebben gevonden, maar aan de andere kant bang om het te horen. Rustig deed Ghost zijn capuchon af en zijn mondkap weg. "Wat zei Kanrou?"

De uitdrukking op haar gezicht en de blik in haar ogen moesten genoeg zeggen, toen ze Ghost aan keek die de kamer binnen kwam. Ze was bang en vreselijk bezorgt. Ze kwam voorzichtig overeind om van de tafel af te komen. Het lag niet lekker en ze wilde liever op bed liggen. Ghost vroeg haar naar Kanrou’s waarnemingen, al zag ze aan hem dat hij tegen de uitslag op keek en bezorgd was. “Was hij niet bij jou dan? Hij was naar buiten gelopen dacht ik..?” sprak ze bedenkelijk. Met een trage pas en af en toe steunend tegen de muur, of op Ghost liep ze naar haar bed waar ze op de rand ging zitten. Nu moest ze Ghost vertellen over haar plannen. Zijn mening vragen, en wellicht zijn hulp. Dat zou leuk worden. Even keek ze vertederd op haar buikje neer die ze zacht aaide. Ze keek op naar Ghost en zei een beetje verslagen “Hij heeft niets gevonden. Of hij heeft me niks gezegd, ik ben ook niet wijzer geworden uit de hele situatie. Ik kan je wel zeggen dat het niet goed zit Ghost. We moeten deze hele zwangerschap nog eens goed overdenken.” Ze was heel serieus waardoor ze altijd met een wat lagere stem sprak en had een lichtelijk trieste uitdrukking op haar mooie gezicht. “Ik denk namelijk niet dat ik het kan. Ik wil jou niet verliezen. Niet na wat er met Jonathan is gebeurd. Ik heb je vandaag al bijna verloren. Stel nou als de baby er straks is en we weer zulke aanvallen krijgen. Dat kan nooit goed gaan. Jij kunt ons niet in je eentje beschermen. Ook niet met Kanrou’s hulp. Onze overlevingskansen zinken steeds dieper. Nu helemaal. Het voelt niet goed Ghost. Ik ben bang dat …” ze moest even haar emoties weg slinken. “ Stel nou dat ik een miskraam krijg. Of het kindje wordt verkeerd geboren… we.. Ik, ik kan het gewoon niet. Het is niet meer mogelijk in deze wereld. We hadden hier nooit verder mee moeten gaan. Je moet me helpen. Met een beslissing. Ik..Ik denk dat we niet mogen laten leven. Als het nog leeft tenminste.. maar dat betwijfel ik. Je hoeft me nu niet meteen te antwoorden, maar denk er over na. Asjeblieft.”


Nina wilde het van hem weten. Ze wilde weten of hij het een kans wilde geven. Zo niet, dan had zij haar antwoord. Dan wist ze wat haar te doen stond. Het zal heel zwaar en moeilijk worden. Ze zal het verlies vreselijk vinden, maar ze wist dat ze erover heen zou komen. Bran lag alweer aan haar voeten en likte zacht haar hand. Nu wilde ze even iets heel anders weten. “Wat is er buiten allemaal gebeurt? Ben je erachter gekomen wie die mensen waren en wat ze van ons wilde? Zijn ze weg? Is het weer veilig?” ze was nog steeds heel bezorgd om Zizou, maar daar vroeg ze maar niet naar. Hij was weg gegaloppeerd en niet de goede richting op. Eigenlijk vermoede ze dat hij niet meer terug zou komen en had hem ook al vrij snel los gelaten. Iets wat normaal werd in deze wereld. Ze wreef een plakkerige pluk haar achter haar oor en keek Ghost met haar blauwe ogen aan. Wat was alles toch snel veranderd. Een paar maanden geleden waren ze zo verliefd en gelukkig met elkaar. Er leek afstand tussen hen te groeien. Niet van zijn kant, maar juist de hare. Ze hield van hem, daar was geen speld tussen te krijgen. Maar hoe meer haar buik groeide hoe dieper en groter de kloof leek te worden tussen hen.

Nadat Ghost haar het een en ander had verteld, is ze toch maar even gaan douchen. Het warme water voelde goed op haar blote, plakkerige huid. Er klonk een doffe klap. Ze hoorde het eerst niet door het stromende water. Ze draaide de douche uit, sloeg een handdoek om en weer klonk een doffe klap. Alert keek ze op. Het was weer stil. “Ghost..?” haar stem galmde eenzaam door de ruimte. Het bleef een paar seconde stil. Een vreemd geschuif over de vloer vulde opeens de ruimte. Wie was dat? Vroeg Nina zich lichtelijk angstig af. “Hallo?” klonk haar stem onzeker door de ruimte. “Wie is daar..?”

“Was hij niet bij jou dan? Hij was naar buiten gelopen dacht ik..?” had Nina gezegt op zijn vraag. Kanrou bleek dus naar buiten te zijn gegaan, maar hij had hem niet gezien. Vreemd dacht Ghost. Toch ging Nina verder na een korte stilte, want hij was teveel aan het denken om een antwoord te geven. “Hij heeft niets gevonden. Of hij heeft me niks gezegd, ik ben ook niet wijzer geworden uit de hele situatie. Ik kan je wel zeggen dat het niet goed zit Ghost. We moeten deze hele zwangerschap nog eens goed overdenken.” Ghost keek haar bedenkelijk aan. “Ik denk namelijk niet dat ik het kan. Ik wil jou niet verliezen. Niet na wat er met Jonathan is gebeurd. Ik heb je vandaag al bijna verloren. Stel nou als de baby er straks is en we weer zulke aanvallen krijgen. Dat kan nooit goed gaan. Jij kunt ons niet in je eentje beschermen. Ook niet met Kanrou’s hulp. Onze overlevingskansen zinken steeds dieper. Nu helemaal. Het voelt niet goed Ghost. Ik ben bang dat …” Even slikte Nina. “ Stel nou dat ik een miskraam krijg. Of het kindje wordt verkeerd geboren… we.. Ik, ik kan het gewoon niet. Het is niet meer mogelijk in deze wereld. We hadden hier nooit verder mee moeten gaan. Je moet me helpen. Met een beslissing. Ik..Ik denk dat we niet mogen laten leven. Als het nog leeft tenminste.. maar dat betwijfel ik. Je hoeft me nu niet meteen te antwoorden, maar denk er over na. Asjeblieft.”

Direct daarna had Ghost al zijn antwoord. Het antwoord had hij al de hele tijd klaarliggen ookal zou de vraag niet hardop gesteld zijn. Het was een antwoord dat hij zichzelf al min of meer gegeven had. "We gaan ervoor zorgen dat alles goed komt met het kindje." Heel even wachte Ghost maar vervolgde toen zachtjes en teder. "Ons kindje." Ook zou er nu toch niets meer aan te doen zijn, maar hij zou de keuze niet eens overwegen. "Dat kindje gaat gezond opgroeien en wij gaan het een zo goed mogelijk leven gunnen." Ghost klonk streng en hij was duidelijk dat hij geen keus liet voor Nina. Ook al was die er niet. "Ga jij nou maar even rustig douchen, dan kan je je even opfrissen na deze dag."

Toen Nina onder de douche stond Liep Ghost rustig door de gangen heen, maar zag plotseling een gebroken raam. Het was geen raam die naar buiten leidde, maar het was een raam van een tussendeur. Ghost pakte zijn bijl snel vast. Was dit al zo voor we hier kwamen? Ghost liep voorzichtig naar de deur en duwde deze met zijn voet open. Echter kon hij niks zien dat het gebroken glas veroorzaakt kon hebben. Stil liep hij door het huis heen, waarbij hij zoveel mogelijk luisterde naar onverwachte geluiden. Plots hoorde hij een vreemd gebonk. Het leek uit de kelder te komen en dus ging hij er snel heen. Eenmaal bij de kelder bleek deze totaal leeg, maar het gebonk bleef hoorbaar. Plots viel hem op dat er een hele oude cv-ketel stond. Terwijl hij ernaar keek klonk er weer een bonk, maar nu veel luider. Hmm oud ding... vandaar dat dat geluid eruit komt... Toch tikte Ghost er even met zijn bijl tegenaan voor onbekende dieren die er misschien in zaten. Er kwam niks uit, maar Het viel Ghost wel op dat ze toch een probleem hadden. Er stond blijkbaar een benzinetank van een paar honderd liter hier beneden. Dit werdt natuurlijk verbruikt om het water te verwarmen, Echter kon dit misschien ook elektriciteit betekenen... Hij moest alleen een generator zien te vinden. Plots hoorde hij iets achter zich. Snel draaide Ghost zich om en kon nog net iets onderuit trappen. Het bleek een ziek beest, maar niet het bekende virus. Ghost pakte het beest snel vast met een doek dat op de cv-ketel lag en nam het mee naar buiten, waar hij het spontaan over het hek slingerde. Het beest vluchtte gelukkig weg, want nu hoefde Ghost geen maatregelen meer te treffen.

Toen hij terugkwam in het huis, zag hij Nina staan. "Wat is er? waarom loop je met alleen een handdoek hier rond?" Vroeg Ghost aan Nina. Na haar aangehoord te hebben legde hij uit dat hij het waarschijnlijk was van de geluiden van daarnet en hij vertelde haar over de kelder en wat hij had opgemerkt. "Dus wat denk je ervan als ik een Generator zou gaan regelen? Het zou een geweldige aanwinst zijn voor het gebouw... Maar het gebruikt wel benzine of een andere brandstof, al moeten we zowiezo benzine voor de cv-ketel regelen als we warm/stromend water willen behouden"

ongeveer een uur later stond Ghost op het balkon. Het was een tijdje geleden en de sporen waren al bijna weg, maar dit was de plaats waar hij was gevallen. Dit was de plek van zijn ongeluk. En de plek waar iemand anders dood was gevallen. Ghost had Jonathan nooit zien liggen, maar de plek waar een tegel was gebarsten van de stoep rond het huis. Dat was de plek waar hij Jonathan zou vermoeden. Zijn eigen landingsplaats was echter duidelijk te zien. Het dak van de pickup-truck was helemaal ingedeukt. Dit had hem waarschijnlijk gered... Het dak had zijn landing niet abrupt gemaakt maar ietwat uitgerekt over een langer moment. Dit was 100% zeker de reden van zijn overleven. Als hij ook maar een meter van die plek vandaan was gevallen had hij de pickup-truck gemist. Dan was hij nooit in de laadbak gerold... dan was hij nooit "zacht" opgevangen door het dak. Dan had hij hier niet meer gestaan. Ghost trok zijn mauw omhoog en keek naar zijn arm. De littekens zaten duidelijk in zijn arm. Het waren de slechtste momenten geweest in zijn leven dat hij zichzelf dat had aangericht. Toch vond hij het niet erg wat hij zichzelf had aangedaan. Het was misschien radicaal, maar het was zijn manier van opluchting bij veel te heftige emoties.
Het was geen leuke plek hier op het balkon, maar toch was hij blij met wat hier was gebeurt. Bovendien had Ghost het gevoel dat hier snel nog iets belangrijks zou gebeuren. Hij wist niet wat het zou zijn of wanneer het zou gebeuren, maar het gevoel bleef.

Ookal had ze hem gezegd dat hij niet meteen had hoeven antwoordde, deed hij dit toch. Hij had zijn antwoord al klaar.
"We gaan ervoor zorgen dat alles goed komt met het kindje."
Nee. Dacht Nina zwaar ontkennend in haar hoofd. Ghost had even gewacht en vervolgde toen zacht en teder: “Ons kindje.”
Nee.. mijn kindje. Het kindje van Jonathan en mij. Dacht ze weer in haar hoofd. Ze keek hem met een vreemd gezicht aan. Alsof ze het hem wilde uitleggen, hem zeggen dat hij helemaal fout zat. Dat hij nog maar een kind was. Die niets van de wereld kon weten. Dat dit onmogelijk was. Wat zich dus uitte in een verwarde frons.
"Dat kindje gaat gezond opgroeien en wij gaan het een zo goed mogelijk leven gunnen." Ghost klonk alsof hij het meende en duidelijk wilde laten merken. Nina moest eraan geloven. Maar dat deed ze niet. Ze zei niks. Maar van binnen schreeuwde en krijste ze van ellende en ontkenning. Waarom was de wereld zo ingewikkeld.
"Ga jij nou maar even rustig douchen, dan kan je je even opfrissen na deze dag."

Nadat ze niks had ontdekt in de badkamer wat het geluid had kunnen veroorzaken is ze met de handdoek om de gang op geslopen. Daar kwam ze Ghost tegen die van buiten af kwam. "Wat is er? Waarom loop je met alleen een handdoek hier rond?" Vroeg hij en Nina antwoordde met haar verhaal over het vreemde geluid. Ghost legde haar uit wat de oorzaak was geweest en wat hij beneden had gevonden. "Dus wat denk je ervan als ik een Generator zou gaan regelen? Het zou een geweldige aanwinst zijn voor het gebouw... Maar het gebruikt wel benzine of een andere brandstof, al moeten we in ieder geval benzine voor de cv-ketel regelen als we warm, stromend water willen behouden,”
“Het lijkt me een goed plan, als het je lukt, zou dat geweldig zijn. Ik hoop dat we aan genoeg brandstof komen dan. Het wordt snel winter. Het zou toch fijner zijn met warm water.”
Ze bedacht zich dat ze nog steeds in haar blootje stond, met alleen een badhanddoek omgewikkeld. Ze wilde nog even naar voren buigen om Ghost te kussen, maar iets hield haar tegen. Ze stopte halverwege wat een beetje raar over kwam. Kort keek ze hem recht in zijn ogen aan en draaide zich toen om, om verward terug naar de slaapzaal te waggelen. Daar aangekomen kleedde ze zich zo vlug mogelijk om. Vermoeid stapte ze in bed. Godzijdank was de vreemde pijn in haar buik gestopt. Maar nog steeds vertrouwde ze het niet. Ze ging op haar bed liggen en Bran sprong meteen ook op het bed en ging beschermend naast haar liggen. Ze keek even om haar heen. Aan de ene kant, tegen haar eigen bed aangeschoven, stond het bed van Ghost. Aan de andere kant, vier meter verder op, stond het lege bed van Kanrou. Opeens begon Nina zich af te vragen waar hij eigenlijk was? Ach, hij zal wel weer zijn gaan jagen ofzo? Ze was in ieder geval heel blij dat ze Kanrou hadden. Hij was een dokter en die zou ze hard nodig hebben wanneer de bevalling zou komen. Het was nog niet echt laat maar ze was zo moe dat Nina al snel in een onrustige slaap, vol nare dromen, viel.

Tien weken later werd ze wakker. Niet dat ze tien weken had geslapen. Het was gewoon weer ochtend maar dan tien weken later. Er was een hoop gebeurd in die tijd. Behalve de seizoenswisseling, Bran die tot volwassen formaat en zelfs groter dan zijn meeste soortgenoten was gegroeid, waren ze erachter gekomen dat Kanrou zomaar was weggegaan. Nina was eerst totaal in paniek geraakt. Hoe kon ze nou bevallen zonder een dokter! Ze had zichzelf weten te kalmeren maar het idee stond haar nog steeds totaal niet aan. Zizou was zoals ze had verwacht niet meer terug gekomen en ze stelde zichzelf gerust met het idee dat hij nu bij een kudde wilde paarden leefde. Ze hadden nog eens zo’n aanval gehad op hun schuilplaats, maar door een vreemde aardbeving was de toegang tot het strand die naar hun huis, zoals ze het nu gewoon noemde, liep in gestort. Een klein deel van het huis was ook in gestort, maar ze gebruikte die kant niet en verder waren er gelukkig geen gewonde gevallen. En er konden geen mensen meer zo snel en makkelijk het strand op. Dus veiliger voor hen.

Haar buik groeide ook steeds meer. Ze was nu 30 weken zwanger (7 maanden) en hij had nu een flinke omvang bereikt wat Nina vaak aan het twijfelen maakte of er geen tweeling in zat. Ze hoopte het eigenlijk niet. Een deel van haar onderbuik voelde ook hard aan. Ze durfde het niet aan Ghost te vertellen. Ze liet hem die plek ook niet aanraken. Ze liet hem haar eigenlijk helemaal niet meer aanraken. De onzichtbare kloof die ze tussen hen voelde was niet groter geworden, maar ook niet kleiner. Ze begon zich af te vragen of Ghost het niet inmiddels had gemerkt hoe afstandelijk en koud ze af en toe reageerde. Ookal had ze zelf ook onwijs veel zin in knuffelen of gewoon een potje seks. Ze durfde het op een of andere manier niet met Ghost. Niet om de baby, maar ze voelde zich ongemakkelijk bij het idee. Ze hadden het in principe nog nooit gedaan. Er was te veel tussen gekomen en haar gevoel maakte dat alleen maar erger. Dus ze liet het maar zoals het was. Maar of Ghost daar zo blij mee was..?

Ghost had zich wel goed vermaakt de laatste tien weken. Hij had van alles gemaakt of gerepareerd. Een beter vriendje kon je niet krijgen in deze tijd. Maar Nina zag het niet meer. Ze had een masker voor die ze zelf had gecreëerd en niet meer kon zien. Ze bleef de laatste paar weken alleen nog maar binnen en hield zich bezig met lezen (ze had een kleine bibliotheek gevonden), huishoudelijke dingen zoals koken en schoonmaken, maar ook voor het maken van een geschikte plek voor haar baby. Als die gezond ter wereld kwam tenminste. Stiekem had ze ook al maatregelen genomen voor als het kind dood zou zijn. Ze had ver weg in de tuin een gat gegraven en meer van dat soort dingen. Het was nu trouwens ook te koud voor haar buiten. Ze had niet meer de geschikte kleding daarvoor. Kleding was sowieso een probleem geweest in het begin. Maar nadat ze een boek had gevonden over naaien en breien heeft ze zich daar op gestort. Ze had al een hoop kleding voor zichzelf, de baby en Ghost gemaakt. Maar naar buiten ging ze nog steeds niet. Bran die veel buiten was maar ook veel bij haar had al een hele dikke wintervacht gekregen en Nina verwachtte dan ook dat het snel zou gaan sneeuwen.

Nu lag ze op haar zij, in bed. Een kussen tegen haar rug en onder haar been, ter ondersteuning van haar omvangrijke lichaam. Ze opende haar ogen en keek recht in het slapende gezicht van Ghost. Het was al best licht buiten. Het zonnetje scheen en sommige vogels floten nog wel eens. Ze bleef een tijdje liggen kijken tot ook hij zijn ogen opende. Ze keken elkaar zo aan en Nina voelde weer een glimp van haar liefde, die ze zo sterk had gevoeld 4 maanden geleden, voor hem. Het enige wat ze zich nu af vroeg was of hij hetzelfde dacht. “Goeiemorgen..” fluisterde ze zacht tegen hem.


{Hij is weer lekker lang geworden en ik hoop dat je het zo goed vind Nina is lekker verward XD dus succes >D Je kunt natuurlijk zelf bedenken wat Ghost al die tijd heeft gedaan XD dat zal ik wel zien verschijnen. Ik heb ook het plaatje van Bran veranderd, dus weetje hoe hij er nu uitziet by the way is Ghost nu niet al 18 ofoz XD}

Na de eerste aanval op het huis waren er nu alweer tien weken geleden. De tijd had zeker niet stilgestaan en de natuur had het ze niet makkelijk gemaakt. De winter was begonnen, wat voor flinke kou zorgde. Ook was er een aardbeving geweest die voor flink wat schade had gezorgd, al had het ook voor extra bescherming gezorgd. Het huis was door de aardbeving nog minder bereikbaar geworden voor buitenstaanders. Toch had Ghost zeker niet stilgestaan met dingen bouwen en verbeteren. Hij had een generator geregeld die het op allerlei soorten brandstof deed. Benzine werkte prima, maar alles dat brandde kon worden gebruikt.

Ook de verdediging was flink opgeschroefd door Ghost. Hij had het hek beveiligd met houten speerpunten, waardoor geïnfecteerden zichzelf nu vast zouden spiesen op de speren als ze dicht bij het hek kwamen Hij had verschillende alarmen aangelegd bij het hek en bij elke mogelijke ingang van het huis. Ook had hij buiten het hek verschillende vallen geplaatst, waardoor wilde dieren opgehangen zouden worden buiten bereik van geïnfecteerden. Echter vingen de vallen ook vaak genoeg de geïnfecteerden zelf.

Het was niet gemakkelijk geweest de laatste tijd, want hoe kouder het werd hoe moeilijker het werken was. Terwijl ondertussen Nina steeds verder vorderde met haar zwangerschap, waardoor ze ook niet meer kon helpen. En om alles nog erger te maken was Kanrou ook al 10 weken niet meer gezien in de buurt. Hij was gewoon weggegaan zonder iets te zeggen... Het had voor Ghost gevoeld als een verraad, al kon hij er niets aan doen. Hij had op zijn minst moeten zeggen dat hij ging, aangezien Ghost hem zeker niet had tegengehouden als hij weg wilde. Ondanks alles bij elkaar had Ghost nog genoeg gedaan, al ging het wel langzamer.

Nina was nu al zo'n 7 maanden zwanger, al wist hij het niet precies. Het was ook eigenlijk niet belangrijk... hij was er toch altijd dus hij kon er weinig aan doen. Wel was ze wat gesloten geraakt tijdens de zwangerschap en ook depressies kwamen de laatste tijd vaker voor. Ghost snapte dat een zwangerschap tegenwoordig zwaar moest zijn, maar hij zou Nina er zeker doorheen slepen. Hoewel hij nog achttien was, was Ghost al zeer verantwoordelijk geweest in zijn tiener jaren. Nu hij eraan dacht. Hij was alweer 18 jaar, waar hij nooit bij stil had gestaan. Sowieso had hij niet stilgestaan bij een datum of wat dan ook, maar nu het winter begon te worden was zijn verjaardag zeker al geweest. Het interesseerde hem niet erg veel... Cadeau's kon hij niet verwachten en een feest geven ging moeilijk in deze wereld...

Hoewel het moeilijk was om alles vol te houden gaf Nina hem de motivatie. Hij wilde alles zo goed mogelijk maken voordat ze zou bevallen. Hij wilde aan Nina zelf ook een zo goed mogelijk leven bieden dat hij maar kon, ook al zou het nooit meer zo goed worden als vroeger. Ghost had ook al semi stiekem een aantal spullen naar het huis gebracht voor de verwachtte baby.

Plots werdt Ghost wakker. Hij had een vreemde droom gehad, maar niets relevants. Hij opende zijn ogen en keek in het prachtige gezicht van Nina. Al een tijdje had hij haar niet vrolijk meer gezien. Nu kon hij ook niet opmaken hoe ze zich voelde. Toch was hij blij dat Nina naast hem lag in bed. Het was een fijn gevoel en het voelde alsof hij haar ieder moment kon beschermen als ze lag te slapen. Ghost hoopte dat ze nog lang bij hem bleef en dat de bevalling en alles voor het kindje goed zou komen. Het was natuurlijk niet zomaar een bevalling, omdat er geen medische hulpmiddelen waren. Zachtjes fluisterde Nina nu “Goeiemorgen..” Zachtjes legde Ghost zijn hand tegen Nina aan, zonder dat hij haar hoe dan ook een vervelend gevoel kon geven. "Goeiemorgen, heb je lekker geslapen?"

Ghost vroeg zich af wat hij vandaag zou gaan doen, aangezien de beveiliging goed was nu en ze hadden een voorraad van nodige spullen. Misschien zou Ghost eens rond gaan kijken in de buurt naar oude kleding of stoffen die hij zou kunnen gebruiken. Hij zou het later wel bedenken, maar eerst stapte hij uit bed. Zijn shirt liet hij voorlopig maar even uit, aangezien het binnen toch redelijk warm was. Ongeveer 20 minuten later kwam Ghost terug met een ontbijtje voor Nina. "Nina, Ik heb wat lekkers voor je" Het was niets bijzonders, want het was nog wat fruit uit blik en nog wat vlees dat hij gister uit een val had gehaald van een wild beest. Hij had het grondig onderzocht voor hij er gister eerst zelf van had gegeten. Hij had er niets op aan te merken, dus durfde hij het nu aan Nina te geven. "Eet hier maar wat van als je trek hebt"heel zachtjes streelde Ghost nu met zijn vingertoppen langs het achterhoofd van Nina.

Een zachte rilling gleed over haar rug bij de strelende aanraking van Ghost. Een zucht van genot verliet haar mond terwijl ze haar ogen sloot. Ghost haalde zijn hand al weer weg. Vlug maar zachtjes zei ze "Don't stop.." Ze verlangde opeens heel erg naar hem. Ze wilde zijn armen en warmte om haar heen voelen. Door zijn geur omringd worden. Zijn liefde voelen en hem horen zeggen dat alles goed zal komen. Dat het allemaal maar een droom was. Dat zou toch geweldig zijn. Dat ze nu wakker zou worden in een gewoon huis, in een gewone stad. Dat ze écht van Ghost zwanger zou zijn en zijn trouwring droeg. Dat ze Jonathan nooit ontmoet had. Dat de hele oorlog en de Apocalyps nooit gebeurt was. Dat haar beste vriendinnen nog steeds leefde. Dat ze nu boven een mooie babykamer hadden ingericht. Dat zo naar boven kon lopen om daar alles te bewonderen en kon fantaseren hoe het was als de baby al geboren was. Hoe alles gewoon was zoals zij zou willen. Het vroegere huisje boompje beesje leven. Alleen kon dat niet. En dat moest ze éigenlijk niet gaan denken ook. Daarmee zou ze haar leven alleen maar donkerder maken, maar dat betekende niet dat ze niet kon vragen om wat aandacht van Ghost. Ze wilde hem kussen maar ze had zo'n ochtend smaakje en dat was niet echt fris.  Toch vond ze zijn strelende vingers al heel bevredigend. Misschien later...

De vreemde wisseling van gevoel was nogal onverklaarbaar. Gisteren moest ze niet veel van hem hebben en nu wilde ze hem het liefst bespringen. Of het door de zwangerschap kwam betwijfelde ze. Wellicht hadden haar hormonen er wel mee te maken, maar er zat meer achter. Ze wist niet echt wat maar had zo haar ideeën. Voor zo ver ze wist waren Ghost en zijzelf geen psychiater dus daar zou ze nooit een concrete verklaring voor vinden. Als het maar op zou houden. Ze wilde zich helemaal niet zo voelen. Ze wilde met hem lachen, met hem plannen en genieten van hun leven. Ze wilde van hem houden zoals alleen zij dat kon. Volledig en vol overgave. En ze wilde dat dit zwanger gedoe niet het middelpunt van hen werd. Alles leek alleen nog maar daar om te draaien. In haar hoofd, in hun gesprekken, in haar bezigheden, in hun huis, in haar lichaam. Het was om gek van te worden. Maar ze wilde wel zwanger zijn. Ze was er dol op. Het leven dat ze van binnen voelde. Het idee dat je niet meer voor jezelf leefd. Dat feit dat er binnen in je een tweede hartje klopte. Eentje waar je nu al zielsveel van hield en koesterde. Die net zoveel van jouw hield en zich veilig voelde in die warme rustgevende plek waar het groeide. Ze kon ook niet wachten tot hij geboren was. Ergens had ze het gevoel dat het een jongetje zou zijn. Of beter gezegt, twee jongetjes. Ze had nog altijd haar tweeling theorie. Ze kon het natuurlijk nooit zeker weten. Maar het idee van Ghost die samen met een peuter aan zijn hand door de tuin liep en zacht met hem babbelde gaf haar vleugeltjes.

Nu voelde ze diens vingers nog over haar achterhoofd. Voor haar op het bed stond een ontbijtje, die hij speciaal voor haar had gemaakt. Voor zo ver ontbijt op bed nu mogelijk was. Ze had super honger, helemaal nu ze voor 2 at. "Das lief van je, dankje wel. " zei ze zacht en liefdevol. Ze at het vlees en wat van het fruit wat een lekkere zoete nasmaak gaf, toen ze opeens vreselijk nodig plassen moest. Zo vlug als ze kon kwam ze van het bed en snelde naar de wc. Daarna kleede zich om en at de laatste restjes fruit. Ze begon aan haar dagelijkse klusjes onderwijl zacht mee zingend met een deuntje die ze nog kende van haar pianospel. Dat miste ze eigenlijk wel heel erg. Muziek. Ze zou helemaal euforisch zijn als ze een bruikbare piano vonden hier. Jammer genoeg was dat een beetje onmogelijk.  Ze begon met het opmaken van de bedden, keuken opruimen, een beetje schoonmaak werk in de badkamer. Toen ze op keek zag ze buiten, voor het raam, dikke vlokken sneeuw naar beneden dwarrelen. "Ghost! Ghost het sneewt!" riep ze enthousiast, niet wetend of hij het überhaupt zou horen. Ze wist niet waar hij was maar hij zou er gouw genoeg achter komen bedacht ze zich. Bran, die haar zoals altijd weer had achtervolgd, keek nu met een scheef kopje naar het raam. Nina grinnikte om de verbaasde wolf. Ze aaide haar buik en sprak er tegen. "Zie je dat? De eerste sneeuw. Je wordt een winter kindje. Of moet ik 'jullie' zeggen?" Achter zich hoorde ze Ghost en ze schrok een beetje, want ze had haar tweeling theorie nog niet aan hem verteld. "kijk, sneeuw" zei ze om de aandacht er meteen van af te leiden al wist ze dat hij het waarschijnlijk gewoon over zou beginnen.

Ghost liep buiten, toen hij plots iets voor zijn neus zag dwarrelen. Hij keek vreemd op toen hij het zag, echter bleek het heel normale sneeuw te zijn. Hij vond een sneeuwlandschap dan wel prachtig, blij met de sneeuw kon hij niet zijn. een laag sneeuw zou het meebrengen van spullen vele malen moeilijker maken dan het al was en bovendien had hij geen idee hoe de geïnfecteerden ermee om zouden gaan. Plots hoorde hij Nina roepen "Ghost! Ghost het sneewt!" Rustig liep hij naar binnen richting Nina.

Bij Nina aangekomen hoorde hij haar iets zeggen over iets als jullie iets zeggen, maar hij wist niet wat ze ermee bedoelde. Tijd om erover te denken of vragen gaf Nina hem echter niet want ze zei al  "kijk, sneeuw" "Ik stond buiten toen het begon" Zei Ghost duidelijk twijfelend over hoe leuk het was. Hij bleef denkend naar buiten staren. " Ik wil vandaag gaan rondkijken naar kleding en stof... misschien kunnen we er iets van maken. dan kunnen we misschien met een naai set kleding maken voor de winter, want het wordt met sneeuw te koud om hiermee door de sneeuw te ploeteren." Hij keek Nina aan alsof hij om toestemming vroeg, maar hij had eigenlijk al besloten om te gaan. "Maar je had het net over jullie? wie bedoel je daarmee?"

Ghost had zijn spullen gepakt en zijn muts en mondkap voor. "Ik ga hoor! Ik ben zo snel mogelijk weer terug zoals altijd!" Toen hij naar buiten liep zag hij dat de omgeving leeg was en dat er geen gevaren direct buiten het hek waren. Na een korte wandeling kwam hij bij een pier aan bij het strand. Ghost had hier al veel spullen weggehaald, maar tot nu had hij alle kleding gewoon achter gelaten. Misschien was het slim geweest om dit eerder te halen, maar het was nu al te laat om dat te bedenken. Zonder te kijken wat hij precies allemaal meenam, begon hij zoveel mogelijk kleding in zijn rugtas te stoppen. Ook handdoeken en andere dingen gingen mee. Toen hij boven door de kasten snuffelde keek Ghost toevallig even naar buiten. Wat hij niet had verwacht, was dat een aantal geïnfecteerden hem had gezien en nu voor het huis stonden. Hoeveel het er waren kon hij niet zien, maar het waren er genoeg om problemen te veroorzaken. Ghost dacht snel na en dacht aan het balkon in de andere kamer. Snel, maar stil schoot Ghost naar de gang, maar hij was al laat, waardoor hij met een harde klap de deur tegen iets aanramde. Dit moest de rest wel hierheen lokken. Met zijn bijl in de hand sloeg hij een tweede van zich af. Hij schoot de kamer in met het balkon en gooide de deur achter zich dicht. hij greep hier het deken van het bed af en ging vlug naar het balkon. Onder zich zag hij nog meer geïnfecteerden, dus besloot hij snel het deken op het dak te gooien. Snel klom hij zelf ook het dak op, waar hij de tijd nam om het dekbed om zich heen te binden. Niet alleen omdat hij zo graag het dekbed mee wilde nemen, maar vooral omdat dit zijn val zou kunnen breken als hij zou vallen. Of omdat geïnfecteerden hem nu minder goed konden vastpakken. Ghost haalde een paar keer diep adem nu alles vastzat en zette een sprintje in. Zijn ogen waren gericht op het dak een meter of 2 verder.

De sprong was perfect gedaan, maar bij de landing schoven de dakpannen onder hem vandaan. Hij kon niets anders doen dan wachten tot hij van het dak afgleed en de grond zou raken. Zijn bijl stevig in de hand viel hij dan ook naar beneden van het dak af. Het grote geluk dat hij had was dat hij precies op een Geïnfecteerde landde. Een tweede sloeg hij met een harde klap omlaag dood. Dit samen zorgde ervoor dat hij alleen een flink prikkend gevoel in zijn voeten had. Niet langer wachtend begon Ghost aan een haastige trip terug naar Nina. Het sneeuwde nu al vrij hevig, maar het was nog lang geen sneeuwstorm. De trip had een uur of 2 geduurd, waardoor hij zich nu over een dun laagje sneeuw moest voortbewegen. Het was een fijn gevoel de sneeuw onder zijn schoenen, maar rondsluipen zou nu een stuk moeilijker worden door het gekraak. Toen hij eindelijk aankwam bij het huis zag alles er nog rustig uit en Ghost ging snel naar binnen. Het hek achter zich sluitend liep Ghost naar binnen en liet zijn tas met een plof vallen. "Ik ben er weer!" Riep Ghost, waarna hij snel weer adem moest halen. "Ik heb flink wat meegenomen!"

Godzijdank, leek Ghost haar verspreking niet gehoord te hebben. Ze was er helemaal niet klaar voor om hem al te vertellen dat ze er waarschijnlijk niet één, maar twee baby’s erbij kregen. Het was een fijn idee geweest, als de oude wereld nog bestaan had. De wereld vóór de Derde Wereld Oorlog. Toen alles nog zo goed als veilig was. Toen het heel gewoon was om nog kinderen te krijgen. Toen had het waarschijnlijk een verassing en lichte stress gegeven, als je hoorde dat je eenling een tweeling bleek te zijn. Niet zoals nu. Nu was je bang als je een tweeling kreeg. Hell, je zou überhaupt geen kinderen moeten krijgen. Dat kon je kop kosten als je niet goed uit keek. Misschien was het haar zwangerschapsbrein of gewoon haar moederliefde, maar het gaf haar toch een warm gevoel van binnen. Zo had ze zeker weten nog een stukje van Jonathan om zich aan vast te klampen. Bij de gedachte aan een lief, klein rimpelig hummeltje dat helemaal van jou was fladderde ze al in de wolken. Laat staan bij de gedachten aan twee.

Ze had kunnen weten dat hij buiten was geweest. Dus moest hij het allang gezien hebben. Al leek hij er niet zo blij mee te zijn. Best begrijpelijk ook, want het zou kouder worden en s’winters was het gewoon hartstikke moeilijk om te overleven. Ze hadden al onwijs geluk met dit huis. Vragend keek ze naar Ghost die afwezig naar buiten staarde. " Ik wil vandaag gaan rondkijken naar kleding en stof... misschien kunnen we er iets van maken. Dan kunnen we misschien met een naai set kleding maken voor de winter, want het wordt met sneeuw te koud om hiermee door de sneeuw te ploeteren." Ze schonk hem een kleine glimlach. Ze was blij dat ze al een hoop sokken en ondergoed gemaakt had, van de beetje stof die hij tot nu toe voor haar had meegenomen. Het was een goed idee, maar ze was altijd ongerust over hem. Heel logisch natuurlijk, want als er iets met Ghost gebeurde? Wat moest er dan van haar komen? En de baby’s? Ze ontkende het nu gewoon niet meer. Ze wist gewoon zeker dat het een tweeling was. Ze kon hem niet kwijt raken. Hij hoorde nu bij haar. Even bekeek ze zijn gezicht en een verliefde glimlach verscheen. Ze stapte op hem af, met een hand op haar bolle buik. Ghost keek haar eindelijk aan met een typische uitdrukking. Alsof zij kon beslissen of hij ging of niet. Ze kwam vlak naast hem staan, sloeg een hand om zijn middel (Twee armen kon niet meer, daar zat haar buik bij in de weg.) die ze op zijn heup liet rusten. Hun gezichten, een paar millimeter van elkaar verwijdert. Ze keek hem teder, in zijn ogen, aan. “Als je maar voorzichtig doet..” sprak ze bijna fluisterend. Met haar andere hand streelde ze zacht zijn kaak, en drukte een tedere kus op zijn mond. De kus vroeg eigenlijk naar meer, en toen ze zich dan ook weer van hem los maakte keek ze hem ontdeugend grijnzend aan om nog een kus op zijn mijn ter drukken. Met zachte druk op zijn mond probeerde ze uit of hij zijn mond zou openen, terwijl ze zacht zijn borst streelde.

Na hun intieme moment, hadden ze zich van elkaar los gemaakt. Toen Ghost haar weer nieuwsgierig aan keek. "Maar je had het net over jullie? Wie bedoel je daarmee?" Meteen maakte haar hart een sprongetje. Haar ogen werden iets groter en ze keek hem een beetje geschokt aan. Ze had niet verwacht dat hij er nog over zou beginnen. Laat staan dat hij het gehoord had. Ze slikte even kort en schudde toen wat verward haar hoofd. “Uh..niks.. dat.. dat vertel ik je later wel.. goed?” Zo vlug als ze nu kon draaide ze zich om en liep richting de keuken, met een hand steunend in haar rug. Even later was Ghost klaar voor vertrek. "Ik ga hoor! Ik ben zo snel mogelijk weer terug zoals altijd!" riep hij vanuit de hal. “Kijk goed uit! En niks aannemen van vreemden!” Grapte ze alsof hij haar zoon was. Een seconde later realiseerde ze zich pas hoe raar dat misschien wel niet over kwam. Ze had echt zijn oudere zus kunnen zijn. Vlug schudde ze de gedachten van zich af.

Ze had nu niks meer te doen. Ghost was nog niet terug en verder had ze alles al gedaan. Ze had nu ook even geen zin om te lezen of te naaien, dus zette ze zichzelf neer op de rand van hun bed. Ze trok haar shit, over de grote bult omhoog, om haar ronde buikje bloot te leggen. Haar navel stak nu als een bolletje uit, aan de voorkant. Met een hand gleed ze zacht over haar bolle buik. De bovenkant en voorkant was lekker warm en zacht. Daar wreef ze dan ook erg graag over. Het gaf haar het idee alsof ze de baby streelde, wat ze eigenlijk ook deed. Maar nu was ze van plan om gewoon even onderzoekend te voelen. Kijken of er nog veranderingen waren en zo ja wat dan? Ze voelde langs de boven kant, die zacht was en langzaam geleed ze met haar hand naar beneden. Net een paar centimeter onder haar navel begon die rare harde plek. Het voelde aan alsof er een stuk beton in lag. Warm was het wel, omdat het nog steeds haar eigenlichaam was. Maar van binnen zat het gewoon niet goed. Haar buik hoorde ook nog helemaal niet hard te worden. Dat zou pas gebeuren vlak voor de bevalling en dat was nog niet. Dat wist ze zeker. Ze voelde de vreemde plek af maar kon niks nieuws ontdekken. Het viel haar ook op dat er nooit leven te voelen was op die plek. Misschien hoorde het wel? Hoe zou ze dat moeten weten? Er was geen dokter, geen vroedvrouw. Alleen zij, Ghost en Bran. Ze had al zat boeken doorzocht, van de paar die hier rondslingerde, maar heeft niks kunnen vinden. "Ik ben er weer!" Met een schok keek Nina op, omdat ze Ghost niet binnen had horen komen. Een last viel meteen van haar schouder. Met een glimlach keek ze opgetogen naar de gevulde tas. "Ik heb flink wat meegenomen!" opperde hij tevreden. “Geweldig,” zei ze blij. Nu kon ze tenminste aan de slag. Ze stond alleen niet meteen op. Die zak kon ze later nog wel bekijken. “Kom eens,” zei ze wenkend naar Ghost en klopte naast zich op het bed. Toen hij bij haar kwam zitten(?) pakte ze zijn hand. Ze boog eerst even naar hem toe om hem weer te zoenen, als teken dat ze blij was dat hij weer heel huis terug was. Vervolgens legde ze zijn hand op haar blote buik. “Voel eens?” en ze streek met haar hand op zijn hand over haar buik, waar het nog zacht en gewoon voelde. Ze keek hem geconcentreerd aan en keek peilend naar zijn reactie. “En nu hier,” Ze leidde zijn hand naar haar onderbuik en liet hem het hele harde gedeelte aftasten. “Voel je dat?” vroeg ze hem. Ze klonk niet angstig, maar wel op een manier dat je kon zien dat ze niet begreep wat het was.

Ze trok haar shirtje weer naar beneden en stond op om de buit te bekijken. Aan haar verrast blije gezicht was te zien dat ze erg blij was met de verschillende stukken stof en kleding. Ze dacht niet meer aan het feit dat deze ooit van iemand waren geweest. Zo leefde je nu eenmaal. Pakken wat je pakken kan. Terwijl ze om de beurt elk kleding stuk en lap stof keurend omhoog hield vroeg ze “Is er nog iets gebeurt?” Ze vroeg het een beetje sneakie, alsof het haar niet interesseerde, maar niets was minder waar. Ze wilde gewoon altijd weten of Ghost niet in gevaar was geraakt. Ze keek hem even indringend aan.

Na de zak helemaal na te hebben gekeken liep ze weer op hem af. “Ghost ik moet je iets vertellen..” ze durfde hem niet meteen aan te kijken, want ze had besloten om het toch te vertellen. Vervolgens keek ze hem recht aan. “Ghost.. Ik denk dat het een tweeling is… Ik weet het bijna zeker,” sprak ze zacht, zenuwachtig over zijn reactie. Ze zag er nog het meest tegen op als hij het zou ontkennen. Haar dan met een grote grijns aan zou kijken en haar dan gerust probeerde te stellen met iets als ‘Dat weet je helemaal niet zeker,’ of ‘Nee, joh hoe kom je daar nou bij,’ en hoe ze hem dan moest proberen te overtuigen. Ze wist het gewoon zeker. Het werd een tweeling..