Het was een milde ochtend tot nu toe. De zon was aan het opkomen. Ook waren er de weinige vogels nog te horen. In de lucht was er groot silhouet te zien. Het was en grote witte raaf. Met kalme vleugelslagen bereed deze de luchtstromen boven het landschap. Af en toe keek de raaf naar beneden. Kijkend naar het trieste landschap. Wat was hij al lang niet meer in deze wereld geweest...Deze Raaf was niemand meer dan Chaurus, god van Purgatorio. Het vagevuur. Hij was ook voor lange tijd in deze wereld gebleven. met name omdat hij eigenlijk niet zo hield van deze wereld. De mensen hebben het verpest..hij was al niet zo'n grote fan van dit ras geweest voor de oorlog...hij zuchtte. In zijn afwezigheid was er vrij weinig veranderd. Hij had ook eigenlijk niets anders verwacht. Maar ja..eigen schuld dikke bult..hadden ze maar niet oorlog moeten voeren...en zo voor het virus te zorgen. Hij had op zijn tochten al menig lijken zijn liggen van zowel mens als dier. Ook had hij de halfdode zielen gezien die besmet waren met het virus en dus eigenlijk al ten dode waren opgeschreven. Gelukkig was hij als god zijnde immuun voor het virus. Ja..hij hoefde niet op te passen ervoor...hij kon zelfs het virus helen..als hij wou natuurlijk. Wat niet altijd het geval was. Als mensen er überhaupt achter kwamen dat hij een god was, lag het er ook nog eens aan in wat voor bui hij was. Hij genas namelijk niet iedereen die het hem vroeg. Nee, dood is ook deel van het leven. Voor sommige komt het vroeg...voor anderen heel laat. En voor sommige misschien wel helemaal niet. Je weet nooit wat het leven in petto heeft voor je.

Inmiddels rook hij de geur van dood al heel goed. Dat betekende dat hij diep in het besmette gebied moest zijn. Hij zag dat er in de verte een bos begon. Hmmn...het bos zou een geschikte plek kunnen zijn om uit te rusten...niet veel bekijks...weinig mensen...ja, een mooie plek. Hij knikte even, en zette koers richting het bos. Eenmaal boven de bomen was de sfeer hier..anders...Chaurus kon het niet zo goed leggen...Ach zolang het maar niet in de weg staat, vond Chaurus het geen probleem.

Na een tijd gezocht te hebben, zag hij eindelijk een open plek. Hij zette koers hiernaar toe. Hij cirkelde even een paar keer om de open plek heen, voordat hij de landing inzette. Hij streek neer op een tak, vouwde zijn vleugels in, en keek toen de open plek over. Hij zag dat er twee konijnen aan het grazen waren. Voor de rest hoorde hij veel vogels. Allemaal geluiden van de natuur die hij kon verstaan. Zo was het zogenaamde gezang van vogels eigenlijk gewoon een scheldpartij naar elkaar toe. Stoerdoenerij. Gelukkig was hij niet zo. Hij begon zijn veren te poetsen. Een god moet er immers altijd mooi uitzien niet?

Eveliné had niet geslapen. Ze was moe en zag nog
steeds niet, Haar ogen deden pijn en ze had honger. Hoe erger kon het nog
worden? Ze liep verder, haar handen raakte de bomen aan, de struiken en de
stenen. Ze kon haar medicijnen niet elke dag gebruiken, dan zou ze straks niks
meer hebben. dus nu probeerde ze zonder haar medicijnen te leven. Ze hoorde het
geluid van vogels, de andere dieren die hun dagelijkse leventje begonnen in de
vroege morgen. Haar passen werden groter, ze voelde geen omgeving meer. Ze begon
in het wilde weg te lopen tot ze de stank van rottend vlees rook.


Ze kon er nog steeds niet aan wennen. Waarom moest men de 3^e
oorlog ook alweer starten? Het enige wat het met zich mee bracht waren doden,
gewonden en een virus. Ze knalde tegen een boom. Snel legde ze haar hand
ertegen en volgde het spoor van de andere bomen. Ze hoorde vleugelslagen,
waarna het stil werd. De geluiden in de omgeving verdwenen. Haar hand ging naar
het zwaard op haar rug. Ze wou niet dat er nu iets gevaarlijks gebeurde, ze zou
dat niet overleven. Het was al een geluk dat ze dat wel deed toen met Lighty. De
vogels begonnen weer geluid te maken. Ze hoorde hoe iets op een tak neerstreek.
Ze liep verder, ze voelde geen bomen meer. Wel het geluid van een vogel,
vlakbij haar. Ze draaide zich er meteen naar. “W-wie is daar..” Haar groene
ogen met de witte gloed probeerde de plek te vinden.

Muziek
Hmmn? Hij keek op toen hij een stem hoorde. Hij zag nu pas dat er ook een mens op de open plek was. Het was een vrouwtje. Deze keek een beetje gedesoriënteerd rond..en had ze nou een zwaard op haar rug..? Hij keek even naar het voorwerp op haar rug. Ja..een zwaard. Hij keek met een schuin hoofd in de ogen van het mens. Hij zag dat ze langs hem heen keek. Alsof ze hem niet zag. Hmmn...Hij vloog zachtjes op, en vloog een rondje om de open plaats. Het meisje volgde hem niet. Ah..dat betekende dat ze blind moest zijn..of in ieder geval slecht ziend...dit kon leuk worden....Langzaam aan zette hij de landing in, en werd groter, naarmate hij dichterbij de grond kwam werd hij groter, totdat hij de grootte van een paard had. Toen hipte hij verder naar het meisje, totdat hij vlak achter haar was. "Rustig maar ik bijt niet." zei met zijn altijd kalme en bedachtzame stem. Hij keek naar het wapen achter op haar rug. "Dat soort dingen kunnen erg...gevaarlijk zijn wist je dat? Ach wat bazel ik..natuurlijk weet je dat..anders had je het niet bij je." Hij ging dichterbij haar. "Tell me. Wat heb je allemaal vermoord. Toch wel alleen maar zielen die er niet toedoen niet? Anders zie ik je misschien wel binnenkort.." Hij lachte even kort daarna. Ja..in dit soort gevallen was god zijn wel heerlijk. Lekker raadselachtig doen. Dit meisje had natuurlijk geen idee wie hij was. Ze dacht dat hij vast iemand anders was.

"Rustig maar ik bijt niet." was het eerste dat ze hoorde. Een mens? "Dat soort dingen kunnen erg...gevaarlijk
zijn wist je dat? Ach wat bazel ik..natuurlijk weet je dat..anders had
je het niet bij je." het ging over haar zwaard. "Maar het beschermt me wel als het nodig is.." ze voelde dat de persoon dichterbij kwam. "Tell me. Wat heb je allemaal vermoord. Toch wel alleen maar
zielen die er niet toedoen niet? Anders zie ik je misschien wel
binnenkort.." Haar adem stokte. "I-ik heb alleen maar mutanten vermoord...I-ik neem het leven niet van onschuldigen.." ze slikte en fluisterde zacht in haarzelf. "P-please don't kill me.."

Ze was bang. Natuurlijk was ze bang. Bang voor het onbekende. Voor wat ze niet kon zien. Daarom waren mensen zo leuk...Ze reageerden zo verschillend. Nooit was het saai. Nooit kon je weten hoe ze reageerden, al kon je het van tevoren wel raden. Maar bij dit meisje was het vrij makkelijk geweest. Ze was immers blind in en had niets om haar op te oriënteren. Hij moest grijnzen toen hij haar antwoord hoorde. Natuurlijk...hij had niets anders verwacht. Het antwoord dat sociaal accepteerbaar is...Maar of "Sociale acceptatie" In deze tijd nog aan bod was...dat betwijfelde hij. d]]Dit waren barre tijden voor mensen..en dieren...Voor levensvormen die voedsel nodig hadden. Iets wat Chaurus niet nodig had.

Zijn grijns werd nog groter toen hij haar laatste fluisterende opmerking hoorde. "Maak je maar geen zorgen.. Je zal het einde van de dag zien...tenzij het virus je leven neemt natuurlijk. Maar laten we daar maar niet vanuit gaan...toch?" dat laatste voegde hij er haast plagerig aan toe. Nee, doden deed hij niet..Daar zorgden de mensen zelf wel voor..daar kwam bij, zo werd het alleen maar druk in zijn rijk...en hij moest per dag al zoveel zielen "Verwelkomen"...al voor de oorlog waren het er veel. Na de oorlog alleen maar meer. Steeds weer hetzelfde protocol...Verwelkomen, het principe van Purgatorio uitleggen, en ze geluk wensen...soms een opdracht geven..of gewoon laten ronddwalen..lag aan zijn bui.
Hij lachte weer. "Wat is je naam mens?"

"Maak je maar geen zorgen.. Je zal het
einde van de dag zien...tenzij het virus je leven neemt natuurlijk. Maar
laten we daar maar niet vanuit gaan...toch?" Ze slikte. "Ik maak al meerdere dagen het einde van de dag mee..Zien doe ik niet. Ofwel?"
ze voegde er een onschuldig glimlachje aan toe. Hij zag toch wel dat ze niks zag. Haar hand verdween van het zwaard en zakte naast haar lichaam. een verloren traan dwarrelde naar beneden. "Wat kun je beter doen als je alles kwijt bent? Overleven of Leven?.." ze zweeg. Hij begreep het waarschijnlijk toch niet. het liefste zou ze nu zichzelf op de grond laten zakken. Maar ze ging niet laten zien hoe zwak ze was. Hoe alleen."Wat is je naam mens?" Ze keek naar de plek van de stem. "Eveliné..."

Ah, dat was een interessante vraagstelling ze zei. Het antwoord was natuurlijk overleven. Je kon je leven immers niet echt meer normaal leiden als je alles kwijt was. Dan was iedere dag een struggle for survival. Survival of the fittest. "Wel, Eveliné, om op je vraag terug te komen...ikzelf ben een overlever. Ik ben er ten volste van overtuigd dat, als je de juiste houding en het doorzettingsvermogen hebt, dat je kan overleven. Je kan immers niet verder normaal leven als je alles kwijt bent niet?" Hij zag dat ze een traan op haar wang had. Hmmn...ergens had hij te doen met dit vrouwtje. Ze was immers ook maar een slachtoffer van iets waar ze totaal niets aan kon doen...en ze was ook nog eens blind. "Wel, ik ga er vanuit dat jouw verhaal zeer triest is, maar dat is het van zo'n beetje iedereen hier niet?" Hij keke weer naar het zwaard. Zijn fascinatie voor glimmende dingen kwam weer op. Het zal wel in zijn oeraard als Raaf zijnde zitten. Hij zou het zwaard gewoon zo van haar af kunnen pakken. Zij was blind en kon dus toch neit op tijd reageren...Nee, dat kon hij niet doen.. Zijn verstand won het van zijn instinct. Wat moest hij immers met een zwaard anyway... Hij had al zijn eigen, goddelijke krachten om zich te verdedigen tegen eventueel gevaar. "Maar zeg eens...wat moet je met een zwaard...als je blind bent? Erfstuk ofzo?" Of kon ze op de 1 of andere manier toch weten waar haar vijanden waren? Chaurus wist dat er zulke gelijksoortige menselijke vechttechnieken bestonden.

"Wel, Eveliné, om op je vraag terug te komen...ikzelf ben een
overlever. Ik ben er ten volste van overtuigd dat, als je de juiste
houding en het doorzettingsvermogen hebt, dat je kan overleven. Je kan
immers niet verder normaal leven als je alles kwijt bent niet?" Ze knikte. je kon immers niks als je alleen was. ookal had ze het tot nu toe volgehouden, Ze voelde zich wel alleen. "Wel, ik ga er vanuit dat jouw verhaal zeer triest is, maar dat is het van zo'n beetje iedereen hier niet?" Ze rolde met haar ogen. "Mijn famillie overleed, onder puin. meer is er niet echt." ze keek naar de grond. Het was eenvoudig. Hun huis ging kapot en iedereen behalve zij zelf werd bedolven onder het puin. Yeah really sad. "Maar zeg eens...wat moet je met een zwaard...als je blind bent? Erfstuk ofzo?" een kleine glimlach vormde zich op haar gezicht. "It's mine...ik heb het gekregen van...iemand die me opgeleid heeft.." ze sloeg haar buitenste jas dicht, zodat het embleem om haar middel niet te zien was. "it's just...To protect myself.. en ik kan het gebruiken. Omdat ik niks zie hoor ik wel beter en ik voel hoe mensen zich verplaatsen.." ze verplaatste een hand naar voor. ze had gewoon steun nodig. dit was sowieso een open plek, iets wat ze al niet vertrouwde."Maar eeh...mag ik vragen wie je bent...En of je gewapend bent afcourse..gewoon een voorzorg." ze keek op naar hem. "And ehm... i mean..heb jij nog famillie of ben je alleen?" ze wou hem niet kwetsen...als hij het niet wilde vertellen hoefde dat niet.

Ah...weer een vermoeden bevestigd. Ze beschikte dus inderdaad over goed gehoor..Althans, daar ging hij vanuit. Als het meisje niet loog. Vast niet. Het zwaard was een gift? Een gift van haar meester...hoe schattig..hehe..Dat kon natuurlijk ook..Hij keek naar haar hand, die steun zocht. Bijna wou hij haar helpen. Maar toen besefte hij zich dat ze er dan achter zou kunnen komen wie hij was. Natuurlijk zal hij dat vroeg of laat wel zeggen...maar eerst wou hij het meisje uithoren. Als ze wist dat hij een god was zou dit wellicht invloed op haar gedrag kunnen hebben. Het meisje vroeg naar hem. Een kleine grijns was te zien. Hij dacht dat ze er nooit mee kwam.."Wat wil je dat ik antwoord op je vraag over wapens? Als ik nee zeg kan ik net zo goed wel een wapen bij mij hebben. Misschien heb ik dat nu wel op jouw gericht, en was mijn uitspraak van net een leugen." Hij liep met statige stappen dichterbij, zijn hoofd ging naar voren en naar achteren met iedere stap. Zoals dat hoort bij Raven. "Chaurus is de naam. Ik vertoef wel vaker hier in het woud. Familie heb ik nooit gehad, en ik heb er ook geen behoefte aan." Tot nog toe had hij niet gelogen tegen dit vrouwtje. Hij heeft haar enkel niet alles verteld. "Ben je met blindheid geboren?"

"Wat wil je dat ik antwoord op je vraag over wapens? Als ik nee
zeg kan ik net zo goed wel een wapen bij mij hebben. Misschien heb ik
dat nu wel op jouw gericht, en was mijn uitspraak van net een leugen." ze lachtte zacht. "ik zou dat voelen, het is een soort van raar gevoel als iemand een wapen op je richt. zelfs iemand met een boog blijft niet onopgemerkt." Ze keek weer naar de grond, alsof ze aanvoelde dat ze gezelschap hadden. Een hert stond vlakbij. haar ogen flitste erheen, terwijl een glimlach ontstond. "Zelfs een hert niet" hij liep dichterbij..ze voelde dat hij best dichtbij was. dat betekende wel dat hij wist dat ze hem niks deed. "Chaurus is de naam. Ik vertoef wel vaker hier in het woud. Familie heb ik nooit gehad, en ik heb er ook geen behoefte aan." ze fronste. "Maar..ik bedoel..je bent geboren..dan heb je juist toch ouders?" ze snapte hem niet..of hij wou niks met hun te maken hebben, afcourse."Ben je met blindheid geboren?" Ze schudde haar hoofd. Hij moest eens weten. "een...ongeluk. Toen ik aan het trainen was. ik raakte gewond en sindsdien heb ik medicijnen alleen ik kan ze niet altijd gebruiken. als ze opraken ben ik nog langer blind." ze had hem tot nu toe alles over haar verteld. wel met raadsels maar wel eerlijk. Ze loog niet graag en al helemaal niet tegen mensen die ze niet kende. ze liet haar hand zakken. ze voelde zich leeg nu in het midden van een open plek, geen boom, rots of struik om te weten in welke situatie ze was. Nu? Nu had ze er geen enkel idee van.

Hij keek nu ook naar het Hert. Het zat te grazen langs de kant van de open plek. Hij gracieus... en ze schijnen erg lekker te smaken...Hij keek weer naar het meisje. Ah..het meisje was blijkbaar zeer bedreven in haar kunsten...En toch had ze niet door dat ze eigenlijk tegen een gigantische Raaf aan het praten was...Hij lachte in gedachten. Ze moest eens weten..
Hij keek het meisje een beetje achterdochtig aan toen ze over haar medicijnen begon. Medicijnen? Voor blindheid? Naar zijn weten bestonden die niet..Ah well..misschien ook wel..Hij had niet zo heel veel verstand van de geneeskunsten van mensen..."Hmmn...je slikt er medicijnen voor? Werkelijk? Dat is..apart..maar goed...om op je opmerking van net terug te komen, Ja, ik ben inderdaad geboren. Jaren geleden. Voordat jij geboren was..voordat je moeder geboren was..Waarschijnlijk zelfs voordat je familie überhaupt bestond. Mijn familie is er al jaren niet meer. Misschien ook wel, maar het is lang geleden dat ik voor het laatst familie heb gezien.." Hij zuchtte even. "Maar goed..dat is nu niet belangrijk..." Hij keek weer naar de ogen van het meisje. Het meisje keek hem niet recht aan. Haar ogen staarden als het ware voor haar uit. Geen details tot hen nemend. Toen kreeg hij een geweldig leuk idee. Een idee dat zij dacht hij ook wel leuk zal vinden. "Zeg eens...zou je wellicht weer van je blindheid af willen?"

"Hmmn...je slikt er medicijnen voor? Werkelijk? Dat
is..apart..maar goed...om op je opmerking van net terug te komen, Ja, ik
ben inderdaad geboren. Jaren geleden. Voordat jij geboren was..voordat
je moeder geboren was..Waarschijnlijk zelfs voordat je familie überhaupt
bestond. Mijn familie is er al jaren niet meer. Misschien ook wel, maar
het is lang geleden dat ik voor het laatst familie heb gezien.." hij zuchtte. Ze had met hem te doen.."Maar goed..dat is nu niet belangrijk..." ze voelde hoe hij haar recht aankeek. maar zij hem niet aankeek. tot ze haar ogen op hem richtte."Zeg eens...zou je wellicht weer van je blindheid af willen?" ze lachte even. het duurde al jaren voordat ik eindelijk weer met medicijnen kon zien.dat gaat nu niet in 1,2,3 lukken hoor. ze keek even triest naar de grond. het zou tochniet lukken. hoe graag ze het ook zou willen. het is onmogelijk. dus...laat het maar achterwege. ze richtte haar blik op het hert. toen ze een ander dier vlakbij het hert voelde. not good. ze liep naar het hert, haar hand op het zwaard. langzaam vooruit lopend. tot ze 2 meter voor het hert stond dook er een Lynx uit de bosjes, welke zichzelf omhoogsprong tegen het zwaard om vervolgens luid jankend weg te rennen. ze draaide zich om, haar hand uitstekend naar het hert. om het vervolgens over zijn nek te aaien en een appel te geven uit haar tas.