Dit is een vervolg op: Micki, Hikari, Mortal mogen hierop reageren!! Wat vooraf ging:
Hey kleintje? Ik noem je Shira. Al snel kwam ze iemand tegen. Eerst was ze heel voorzichtig. “Ik ben Mortal, Ik ben niet geïnfecteerd met het virus en eerlijk gezegd ben ik al een tijdje verdwaald. “ Hij was aardig en zorgzaam. Al snel werd de rust verstoord. We vonden een tweetal en het meisje was erg aan het tegenstribbelen. Micki werd gepakt, de man lachte gemeen. Snel schoof Micki een mesje naar het meisje. Ze had het plan snel door en had hun vrij weten te krijgen. Ze waren met z’n 4en veel verder gegaan. Al snel werd Micki ziek, desondanks haar goeie bedoelingen moest ze verzorgd worden. Hikari, het meisje. Werd ontvoerd, bijna vermoord. Gelukkig wist mortal haar te redden. Ze hadden besloten dat ze verder moesten. Ze gingen richting de bergen. Micki herkende waar ze heen gingen. Zij wist al waar ze heen gingen. Maar de weg erheen was lang.

Vrolijk vloten de vogels, de bos achtige landschap was al weg. En had plaats gemaakt voor dorren boompjes en hier en daar dennen bomen. Ze kwam in het heuvel gebied. Ze dacht nog veel terug aan wat er gebeurd was. Ook die boom, er stond wat in gekerfd. Het had een betekenis voor haar. Meer dan sommige zouden denken. Het was van haar eerste liefde geweest, hij was dood gegaan door het virus. Dat soort dingen kon je nooit tegen houden. De woorden galmde nog door in haar hoofd. Watashi wa, Micki anata o eien ni aishimasu Maakte niet uit hoelang ze het probeerde te vergeten, ze kon het niet vergeten. Het was dan ook wel wat gemeen, het was zo snel. Ze heeft ook nooit afscheid kunnen nemen van hem. Ze dacht even hoe het met de rest van haar familie ging. Ze wist niet veel van hun. Maar wel van haar nichtje. Vaak oefende ze nog met haar. Spontaan stopte ze ermee. Ze wist nog steeds niet waarom. Ze keek even achterom naar de rest. Zonder dat ze het door had waren ze al veel ste lang door wezen lopen. ’S.sorry! We zijn veel te lang door wezen lopen!’ het was waar. Het was al donker geworden. Ze keek om haar heen en zag een grotje. Het was niet groot maar genoeg om te overnachten. En het was een goeie schuilplaats voor roofdieren en dergelijk. Ze liep erheen en zorgde dat ze het een en ander had voor het eten. Maakte snel een vuurtje en begon te koken. Ze sneed de ingrediënten zorgvuldig met haar mesje, dat niet meer bedoeld was voor defensief maar voor koken. Langzaam pruttelde er een klein soepje. Ze gooide nog kleine stukjes kruiden erin voor de smaak. Het was meer een maaltijd soep dan een klein soepje. Naja, het moest maar doen. Ze hadden toch veel gelopen. Afwezig roerde ze erin. ’Waarom herkende ik het me nu… Waarom nu? Ik ben nu toch wel verder met mijn leven?’ Het was al zo donker geworden en je hoorde Micki der maag rammelen terwijl ze met een kommetje voor haar zat. Ze luisterde naar de gesprekken van Mortal en Hikari. Die hadden veel te vertellen zo te horen. Ze zijn echt wel een stelletje aan het worden. Snel at ze haar soep op en keek nog even naar boven naar de sterren. Rustig begon ze een liedje te nurieën. Dit deed ze vaak als ze ergens over in zat. Of even haar gedachte ergens anders wilde hebben. Terwijl ze naar de 2 tal luisterde bleef ze van buiten erg kalm kijken, van binnen echter zit ze vrolijk te lachen. ’ Ik ga naar bed, sorry voor vandaag.’ Ze ging naar de grot toe. De wind stond gelukkig naar de achterkant. Ze gebruikte haar jas als een ondergrond om op te liggen. Rusteloos keek ze nog even naar boven, een vallende ster was te zien. Ze wenste iets, hopend dat het uit kwam viel ze in slaap.

(Watashi wa, Micki anata o eien ni aishimasu means I love you forever )

Het was, voor zijn gevoel, niet lang geleden dat hij Micki en Hikari had gevonden, maar dit was echter langer dan hij dacht. de reis door het bos had langer geduurd dan ze voorheen dachten en het was dan ook een lange tocht geweest. Dagen hield Mortal al tijden niet meer bij, alleen belangrijke gebeurtenissen. Dit was dan toch een aparte gebeurtenis. Het was al laat en de zon stond al laag. Ze waren echter al een tijdje niet gestopt. Even keek Mortal naar Hikari. De zon scheen prachtig door Hikari's haar heen, dat hierdoor een gouden kleur kreeg. ’S.sorry! We zijn veel te lang door wezen lopen!’ zei Micki nu uit het niets en Mortal keek Micki's kant op. Samen besloten ze een kamp op te zetten in een grot die ze vanaf die plek konden zien. ze maakten een vuurtje en Micki begon iets klaar te maken. 'Het ruikt goed Micki' Zei Mortal na een kwartiertje. 'Het is vreemd dat we nu zo rustig rondlopen. In het bos voelde ik altijd gevaar, maar hier voelt het rustig. Ik zou hier op mijn gemak een kamp op willen zetten...' even houd Mortal op met praten en kijkt naar buiten. 'Ik ga vanavond kijken of ik hier in de buurt onze voedselvoorraad kan uitbreiden met nieuwe dingen.' Hij kijkt rustig naar Micki en Hikari. Misschien vind ik wel wat lekkers, zoals wilde aardbeien. Toen het eten klaar was begonnen ze lekker te eten, al leek Micki wat afwezig. 'Hikari... ik zag net de zon door je haar heen schijnen' Mortal begint te glimlachen wanneer hij dit zegt. 'Het leek net of je blonde haar van goud was... het zag er echt prachtig uit.' vrolijk kijkt Mortal Hikari in haar ogen.

’ Ik ga naar bed, sorry voor vandaag.’ Zei Micki kort na het eten, waarna ze opstond en de grot inliep om te gaan slapen. 'Hikari zou jij op Micki willen letten, terwijl ik even ga rondkijken?' Mortal keek Hikari aan en liep naar haar toe. 'Hier heb je een mes... gewoon voor het geval dat...' Hij Gaf haar zijn werpmes. 'Ik ben met een uurtje wel weer terug' Mortal gaf Hikari een kus, waarna hij weg van de grot liep.

Mortal was ongeveer 5 minuutjes aan het lopen, voor zijn gevoel, wanneer hij iets zag. Het was niet veel, maar het zou een erg lekkere aanwinst zijn. Hij keek rond en liep er rustig heen. Wat hij vond was een veld met lelijke bloemen. Voor een gemiddeld persoon zou dit een lelijk veld zijn geweest, maar Mortal zag er een goudmijn in. Mortal begon de planten uit de aarde te halen en wat eruit kwam waren zoete aardappelen. 'Hier zullen ze van smullen. Wat een toeval dat ik dit hier aantref... normaal groeien deze niet wild... Maar goed, niks is meer normaal.' Mortal nam een stuk of 20 zoete aardappelen mee naar een riviertje vlakbij, waar hij de aarde eraf begon te wassen. Na nog een korte omweg terug, vond Mortal nog een tas. Mortal keek rond en zag toen van wie de tas was. Mortal liep erheen en zag dat de persoon was overleden. een grote snee in de polsen 'Poor guy...' De man leek te zijn overleden aan een valpartij, omdat er vanaf de tas een redelijke stijle helling was, waar je niet zou kunnen stoppen met rollen. Mortal maakte met wat vuil een teken op het voorhoofd 'Mogen de goden je goed begeleiden' Even bleef Mortal stilstaan. Hij zag een pistool liggen bij de man. 'hmm' Hij doorzocht nu de man goed en vond nu 8 kogels. Hij had het pistool en de kogels in zijn hand en knielde voor de man neer. 'Ik vraag vergiffenis voor het nemen van je spullen, maar ik wil twee meiden beschermen. Ik kan dit wapen nu denk ik beter gebruiken als jij...' Mortal liep toen terug naar de tas. Toen Mortal de tas opende zag hij een kleine voedselvoorraad in de tas en nog wat spullen die hij later wel zou bekijken. Hij stond op en nam de tas mee terug naar de grot.

Toen Mortal terug bij de grot kwam keek Hikari hem vreemd aan. Toen hij dichterbij liep keek ze verbaasd en een beetje argwanend naar de tas. 'Ik heb niemand beroofd als die gedachten door je hoofd gaan... Er lag een man dood tegen een boom aan en ik heb hem om vergeving gevraagd voor het meenemen van zijn spullen... Hij was denk ik gestorven aan een valpartij, omdat zijn tas een stukje hoger op de berg lag...' Mortal keek even moeilijk naar Hikari en legde toen de tas neer. 'Ik heb de man een doodsteken gegeven als laatste offer...' Mortal besloot te gaan zitten bij het vuur en zuchtte even. 'Zullen we morgen verder de berg opgaan? misschien hebben we daar een goed uitzicht.'

Mortal opende de tas weer en haalde het pistool eruit. Hij legde het naast zich neer, samen met de 8 kogels die de man bij zich had gehad. Hij haalde het voedsel eruit en bekeek wat het allemaal was. 2 blikken bonen, 3 blikken vlees en nog 2 blikken soep. Daarnaast waren er nog 3 pakjes met verschillende kruiden, een fles pittige saus, een beetje gedroogd/gezout vlees en als laatste wat fruit dat bedorven leek. Dit laatste gooide Mortal dus maar snel op het vuur. Ook deed Mortal de zoete aardappelen hierbij. Mortal vond nog een stuk of 15 kogels voor het pistool, dat hij bij de rest legde. Onderin vond Mortal een magnesiumstaaf om vuur mee te maken en een doos met Tondel* 'Een goeie aanwinst...' Zei hij vrolijk richting Hikari. 'Maar zullen we nu maar gaan slapen?' zei hij terwijl hij het magazijn uit het pistool haalde.

* Tondel = een licht ontvlambaar materiaal, wat gebruikt wordt om vuur mee te starten.
( Mortal kan niet goed met een pistool omgaan, dus dit wordt niet zijn eigen wapen... misschien voor Hikari of Micki, als die het willen.)

Toen Hikari Mortal zag lopen keek ze argwanend naar een tasje die hij met zich mee droeg. Waar had hij die vandaan? Blijkbaar zag hij dat want hij keek haar aan en zei: 'Ik heb niemand beroofd als die gedachten door je hoofd gaan... Er lag een man dood tegen een boom aan en ik heb hem om vergeving gevraagd voor het meenemen van zijn spullen... Hij was denk ik gestorven aan een valpartij, omdat zijn tas een stukje hoger op de berg lag...'. Hij keek moeilijk, en Hikari keek hem begrijpend aan.
'Ik heb de man een doodsteken gegeven als laatste offer...' Mortal ging zitten bij het vuur en zuchtte even. 'Zullen we morgen verder de berg opgaan? Misschien hebben we daar een goed uitzicht.' Hikari knikt. Mortal opende de tas en haalde er een pistool uit, samen met wat kogels en legde deze op de grond. Hij bekeek de verdere inhoud en haalde er van alles uit. Blikken vlees, kruiden, bonen en soep. Daarna haalde hij er nog wat kogels uit, terwijl Hikari het pistool opraapte en het aandachtig bekeek. Een mooi wapen. Ze kijkt voorzichtig naar Mortal, maar die is nog steeds in zijn enthousiaste bui. Ze schiet in de lach terwijl hij zegt: 'een goeie aanwinst he?'. Ze knikt en terwijl hij het magazijn uit het pistool haalt vraag hij: 'zullen we maar gaan slapen?'. Hikari knikt en voelt dan hoe moe ze is. Ze pakt Mortal's hand en trekt hem iets meer naar binnen. 'Ik ga niet zonder jou slapen'. Ze gaat naast hem liggen en legt haar hoofd op zijn borst. Zijn ademhaling laat haar ontspannen. Ze drukt een lange kus op zijn lippen en fluistert dan: 'slaap lekker'...

De volgende morgen schijnt de zon in de grot, en Hikari word langzaam wakker. Ze knippert met haar ogen en kijkt op. Mortal en Micki liggen nog vredig te slapen, en het meisje kan haar nieuwschierigheid niet bedwingen. Ze moet wat van de omgeving zien! Voorzichtig, om Mortal niet wakker te maken, maakt ze zich van hem los en kruipt uit de grot. Daar dondert ze bijna omver als ze over Shira struikelt die daar ligt te genieten van het ochtend zonnetje. Beledigt draait het katje zich om, en gaat naar binnen om vervolgens op Mortal te gaan liggen. Die gromt geïrriteerd vanwege de fluffige staart in zijn gezicht, en Hikari schiet in de lach. Stelletje brompotten! Ze ziet het pistool liggen en loopt erop af. Ze durfde het niet te vragen aan Mortal. Misschien vind hij me te min voor een pistool. Of juist niet? Ze denkt na en pakt het dan op. Ze doet een paar kogels in het pistool en loopt dan naar buiten. Ze snuift de geur van de natuur op. Hmmm, dit leven is eigenlijk veel beter dan die ik hiervoor had. Geen gestress, geen zeurend ouders die toch geen bal om me gaven, en geen egoïstische mensen om me heen. Alleen een jongen waar ik van hou en Micki mijn...beste vriendin? Hm toch eens aan haar vragen. Of een soort zusje! Die heb ik altijd al willen hebben. Ik had alleen een broer... Als ze terug denkt aan haar broer voelt ze toch een soort leegte. Haar broer was er altijd voor haar geweest. Hij was haar vader en moeder geweest...
Terwijl ze zo nadenkt merkt ze niet dat er grote stenen op de grond liggen. Haar voet blijft steken tussen twee grote keien, en er gaat een pijnscheut door haar enkel. Ze kermt van de pijn en probeert haar enkel er tussen uit te halen, maar zonder succes. Als tweede poging probeert ze een van de keien weg te rollen, maar deze rolt weer terug en knelt haar voet alleen nog maar meer af. 'Mortal!! Micki!! Shira!? Help!'. Ze zucht wanhopig als ze zich bedenkt dat ze waarschijnlijk te ver weg is om nog gehoord te worden. Dan voelt ze het pistool bij haar broekband zitten. Natuurlijk! Ze pakt het pistool en houd het van zich af. Ze richt naar de lucht en schiet. Een harde knal klinkt en even later schiet ze nog eens. Als ze dit nou maar horen....

'Zullen we maar gaan slapen?' vroeg Mortal, waarop Hikari knikt en hem de grot in trekt en zegt. 'Ik ga niet zonder jou slapen.' Mortal kijkt blij naar haar en dan gaan ze samen liggen. met zijn armen beschermend om haar heen, drukt Hikari een kus op zijn lippen. zachtjes fluisterd Hikari 'Slaap lekker' en Mortal geeft haar nog een korte kus.

Toen Mortal wakker werdt was Hikari al weg... Hij keek rond, maar zag haar ook niet in de buurt. Wel zag hij dat Shira op hem lag te slapen. Mortal besloot om op te staan en even iets te eten. Hij zette Shira voorzichtig naast zich, terwijl het katje gewoon doorsliep. Toen hij net bij het vuur ging zitten om het op te stoken hoorde hij een knal. eerst dacht hij er niets bij omdat het erg ver klonk, maar nog voor het 2e schot klonk bedacht hij dat Hikari er niet was. geschrokken schoot hij op en keek rond naar waar het vandaan was gekomen, toen een tweede schot klonk. Mortal rende direct richting de knal. er stonden een aantal bomen en struiken op zijn pad, maar het kon hem niet schelen. hij wilde zeker weten dat Hikari niet in de buurt van de schoten was. Hij hakte met zijn zwaarden een aantal takken uit de weg. Toen hij al een eeuwigheid aan het rennen was, zag hij plotseling iemand op de grond zitten. Snel rende hij, met zijn zwaarden in zijn hand, dichterbij. Toen hij zag het het Hikari was, zag hij ook dat haar enkel vastzat. "Hikari!" Hij keek op zich heen, maar er was niemand te zien. "Gaat het? wat is er gebeurd?!" Hij knielde bij haar neer. Toen ze snel had verteld wat er was gebeurd knikte Mortal en hij bekeek hoe haar enkel vastzat. Het was een ingewikkelde beklemming, omdat er meerdere rotsen weggehaald moesten worden die allemaal haar enkel nog verder konden beklemmen of zelfs breken. Mortal begon meteen met de eerste rots weghalen, maar eerst zette hij een aantal stevige takken tussen de rotsen om Hikari's enkel, zodat ze niet verder bekneld zou raken. Zo snel als hij kon probeerde hij de rotsen te verwijderen, maar moest het ook voorzichtig doen. Na 5 minuten de rotsen verwijderen bekeek Mortal zijn handen. Zijn handen zaten onder het bloed, maar hij wist niet dat het zijn eigen bloed was. Toen hij 10 minuten laten de laatste rots weghaalde voelde dat voor Hikari een heel stuk beter, omdat de zwaarste rots nu van haar enkel af was. Ze zat nog tussen een aantal kleinere stenen, maar die had Mortal zo weggehaald. Mortal tilde Hikari nu op, omdat hij niet wilde dat ze haar enkel zou belasten.

Toen ze terug waren bij de grot, was Micki ook al opgestaan. Micki zag hun niet direct, maar Mortal Riep haar dat ze beiden terug waren. Zachtjes zette hij Hikari bij het vuur en zorgde ervoor dat ze een soort rugleuning had. "Nou nu even voorzichtig doen... Dan kijken we straks wel hoeveel je nog met je enkel kan doen..." Mortal streelde even Hikari's haar uit haar gezicht. "En voortaan iets voorzichtiger doen hea" Mortal gaf haar een kus.

Zachtjes zette Mortal, Hikari bij het vuur en zorgde ervoor dat ze een soort rugleuning had. 'Nou nu even voorzichtig doen... Dan kijken we straks wel hoeveel je nog met je enkel kan doen..." Mortal streelde even Hikari's haar uit haar gezicht. "En voortaan iets voorzichtiger doen he'. Mortal gaf haar een kus. Ze glimlachte. 'Bedankt. Het deed zo'n zeer! Ik wilde alleen maar de omgeving verkennen'. Haar grote blauwe ogen staan schuldig, maar dan valt haar oog op zijn handen. 'M-Mortal! Je handen. Ze zitten onder het bloed!'. Snel maar voorzichtig pakt ze ze vast. 'Dit is zeker te weten niet mijn bloed. Ze zitten vol met sneetjes!'. Geschrokken kijkt ze hem aan. Overal zitten kleine sneetjes, waarschijnlijk van de rotsen. Dat moet vast pijn doen...
'Ga zitten!'. Haar ogen speuren de grot af, op zoek naar Micki. 'Ah, Micki. Kun jij misschien zijn handen verzorgen? Hij heeft waarschijnlijk zijn handen open gehaald toen hij de stenen weg haalde. Buiten kun je water vinden voor het schoonmaken'. Teder pakt ze een hand vast en kijkt hem diep in de ogen aan.

'Je gaat zover voor me dat je jezelf pijn doet'. Zachtjes legt ze een hand tegen zijn wang, en drukt dan een kus op zijn lippen. Zonder verder na te denken drukt ze haar tong door zijn lippen, waarna ze zijn mond verkent. Alles voelt zo vertrouwd! Hij is warm, zacht en bovenal straalt hij liefde naar haar uit. Hij heeft haar al meerdere keren gered, en daar is ze hem altijd dankbaar voor geweest.
Zoals die keer toen die man haar had terug gevonden en haar bijna had laten verdrinken...Ze wil hem nooit meer kwijt! Ze heeft al genoeg mensen verloren, maar ondanks dat het haar eigen familie was, vind ze hem belangrijker. Hij laat haar gewenst voelen. Ze trekt hem naar zich toe en kust hem gepassioneerd. Dan laat ze hem voorzichtig los en laat haar voorhoofd tegen het zijne rusten. 'Mortal, ik hou van je. Als je dat maar nooit vergeet. Je bent me te dierbaar...'. Daarna laat ze haar hoofd op zijn schouder rusten....

'Bedankt. Het deed zo'n zeer! Ik wilde alleen maar de omgeving verkennen' Zegt Hikari met schuldige ogen. Plots zegt ze duidelijk geschrokken 'M-Mortal! Je handen. Ze zitten onder het bloed!'. Snel maar voorzichtig pakt ze zijn handen vast. 'Dit is zeker te weten niet mijn bloed. Ze zitten vol met sneetjes!'. Geschrokken kijkt ze hem aan. Snel vraagt ze aan Micki of die Mortal's handen kan verbinden. hij wilde er tegenin gaan, maar Hikari zou hem vast tegenhouden... Hij liet ze maar gaan. Hikari kijkt hem dan diep in zijn ogen. 'Je gaat zover voor me dat je jezelf pijn doet'. Zachtjes legt ze een hand tegen zijn wang, en drukt dan een kus op zijn lippen. Mortal voelt Hikari's tong en opent zijn mond, waarna ze elkaar passioneel zoenen. wanneer ze stoppen met zoenen legt Hikari haar voorhoofd tegen die van hem aan en zegt zachtjes. 'Mortal, ik hou van je. Als je dat maar nooit vergeet. Je bent me te dierbaar...'. waarna ze haar hoofd op zijn schouder legt 'Ik hou ook van jou' zegt Mortal zachtjes

Mortal en Hikari zitten zo een tijdje wanneer hij een bekend gelach hoort. Een schok gaat door zijn lichaam heen. Snel keek hij rond, maar zag niks 'Waar is Micki?' vraagt Mortal ineens aan Hikari. Micki bleek op dat moment gewoon in de grot te zijn, terwijl het gelach van buiten de grot kwam.

Na een tijdje werdt Mortal weer rustig en vergat een beetje van de lach daarnet, wanneer hij dezelfde lach nog een keer hoort. Zonder een woord te zeggen staat Mortal op, erop lettend dat Hikari niet ineens omvalt. Zijn zwaarden trekkend loopt Mortal op het gelach af... ' Marcella?' Bij nog een keer dezelfde lach begin Mortal harder te lopen om vervolgens te gaan rennen 'Marcella?! Ben jij dat?!' nadat hij 10 minuten lang had gerend stopte hij met lopen. voor hem stonden de favoriete bloemen van Marcella. 'H.. Hoe?...' verdwaasd staat Mortal naar de bloemen te kijken. voor de bloemen laat Mortal zich op zijn knieën vallen en plukt voorzichtig een van de bloemen. Mortal kijkt, nog steeds verbaasd, om zich heen. 'M...Marcella?' Plotseling hoort hij de stem van een man. Mortal grijpt zijn zwaarden vast en verschuilt zich snel in het struikgewas. een groepje mannen liep langs hem en net wanneer Mortal dacht dat het veilig is werdt hij opgemerkt door een van de mannen. "JONGENS! we hebben een spion!" Mortal schatte snel zijn kansen in, maar wanneer 2 van de mannen een speer pakken weet hij dat er niet te praten valt. "grijp hem jongens!" Mortal sprong op en rende weg van ze. veel van de mannen liet hij al snel achter zich, maar 2 mannen haalden hem langzaam in. Plotseling stopten de mannen de achtervolging, maar Mortal rentde nog een tijdje door. Wanneer Mortal eindelijk stopte en op adem was gekomen begon hij zijn weg terug te banen richting de grot. Het was maar goed dat hij de eerste keer herkenningspunten had gezocht, anders was hij nu verdwaald geweest. 'Nou we zijn in ieder geval niet alleen hier...'

Na een tijdje komt Mortal doodmoe bij de grot aan. 'Ben ik weer, meiden...' Mortal laat zich achterover vallen bij het vuur en probeert een beetje tot rust te komen voordat hij de meiden vertelt over de groep mannen. Wanneer hij weer rustig is zegt hij 'We zijn hier niet alleen in de buurt... ik ben net achtervolgd door een groepje mannen...' Mortal kijkt serieus naar de meiden. 'Ik heb ze gelukkig kunnen afschudden, maar ze zagen er niet uit alsof ze me een kopje thee wilden aanbieden...' Even is Mortal stil. 'Ze zagen eruit of ze hier in de buurt een goed kamp hebben opgebouwd en ze zijn in de meerderheid. Ik wil dus zeggen dat we voortaan extra voorzichtig moeten zijn...'

- Marcella is Mortal's overleden zusje
- De mannen zijn niet op jacht naar Hikari hierzo

'Ze zagen eruit of ze hier in de buurt een goed kamp hebben opgebouwd en ze zijn in de meerderheid. Ik wil dus zeggen dat we voortaan extra voorzichtig moeten zijn...'
Geschrokken kijkt Hikari naar Mortal. Hij was doodmoe aangekomen, en ze had bezorgt gekeken. Maar nadat Mortal zijn verhaal had verteld was haar bezorgd vervangen door angst. Angst om vermoord te worden, of om gescheiden te worden van de anderen. In haar angst had ze onbewust Shira vastgepakt en kneep het dier bijna fijn. 'Mriawwh', jankt ze.
Hikari laat haar geschrokken los. Het katje kijkt haar met een schuin kopje aan en zet dan een pootje op haar arm. Alsof ze aanvoelt dat ze dat nodig heeft. Ze aait haar even over haar kopje, en staat dan wankel op. 'Een momentje'. Ze loopt naar achteren, en haalt een zakmes uit haar zak. Ze klikt een schaartje open en verzameld moed.
Dan knipt ze de eerste pluk haar ervan af. De lange, goud blonde lok bungelt nu in haar hand, en ze knipt moedig door. Als ze klaar is is haar haar een heel stuk korter. Het krult zelfs een heel klein beetje. Alle lange plukken, van zeker dertig cm, liggen op de grond. Daarna klikt ze het mes uit, en snijd haar shirt zo, dat het een soort topje word. Het witte truitje daaronder is nu goed te zien, en hetzelfde doet ze met haar broek. Als ze helemaal klaar is kijkt ze om. Ze is bang van wat Mortal ervan vind. Shit! Zo meteen dan...vind hij me niet meer leuk...aarzelend kijkt ze naar de twee, die samen met Shira verderop zitten.
Haar metamorfose is groot, maar niet slecht. Ze haalt een diepe teug adem en loopt terug naar de twee, en gaat zogenaamd rustig zitten. Ze durft niet naar ze te kijken, vanwege de reacties...

Nadat Hikari zijn verhaal een beetje angstig had aangehoord liep ze plotseling weg. Mortal keek Shira even bezorgd aan en aaide haar wat over haar kopje. 'Nou Shira dat was een iets te stevige knuffel hea?' Zei Mortal rustig. Het katje kroop op zijn schoot. 'haha durf je het bij mij wel aan shira?' Grinnikte Mortal. Echt rustig kon Mortal niet meer worden, want de hele tijd keek hij naar buiten. 

Toen Hikari weer aan kwam lopen aaide Mortal Shira zo kalm mogelijk. Toen hij opkeek stokte zijn adem. Niet alleen vanwege de grote verandering, maar ook vanwege hoe mooi Hikari's nieuwe look was. 'W.wauw... wanneer heb je dit besloten?' Even wist Mortal niets te zeggen. 'In ieder geval staat het je super...' Even keek hij naar Hikari. 'Draai eens een rondje en show eens je nieuwe look.' vroeg Mortal opgetogen. 

Het was al weer een kleine 2 uur geleden naar zijn gevoel, maar toch kon Mortal niet ontspannen. Zouden deze mannen het zijn geweest die de man op de heuvel hadden gedood?, of was het toch een ongeluk geweest? Hij was bezorgd om de meiden, Zeker nu Micki de laatste tijd zo stil was. Met hoeveel mensen zouden ze te maken hebben, maar vooral hoe vaak zouden ze die mensen nog tegen zouden komen. Ongemerkt had hij zijn zwaarden vastgepakt en die al half getrokken. 'Pff ik ben ongerust... zouden we problemen gaan krijgen met die mensen?' Hij keek naar Shira, maar sprak meer tegen de meiden.

Even later sprong Shira op en ging ergens ander liggen. Mortal besloot toen maar om wat te eten klaar te maken. Hij pakte de ingrediënten die hij wilde gebruiken en maakte een lekkere maaltijd voor allemaal, waarbij hij Shira natuurlijk niet vergat. Toen hij net het eten aan de rest wilde geven zag hij iets bewegen buiten de grot. Gespannen als hij was, trok hij meteen zijn zwaarden en liep naar buiten. Toen hij bij de plek aankwam waar hij iets had gezien, sprong er een dier weg. 'Pff rustig mortal...' Probeerde hij zichzelf te kalmeren. Hij liep terug en besloot maar snel het eten aan de meiden te geven. Zelf kon hij niet meer rustig worden, terwijl hij niet eens wist in welke situatie ze zaten.

Hikari was blij met de reactie van Mortal. Hij vond haar nog steeds mooi! Na een aantal uurtjes verliet Shira Mortal's schoot, dus stond hij op om eten te gaan maken. Hikari lag een beetje te luieren en kopte op haar benen, en Shira kwam snel aangetrippeld. Nadenkend aaide ze over het hoofd van het beestje, terwijl ze Mortal in de gaten hield. Waarom wist ze niet maar hij was al de hele tijd gespannen. Hij zat onrustig en voelde zich duidelijk niet op zijn gemak. Zou het vanwege die mannen zijn? 
Plots schoot zijn hoofd richting de uitgang en greep hij zijn zwaarden. Hikari bewoog onbewust onrustig, maar dat verdween weer toen hij terug kwam. Er leek niks te zijn. Niet veel later kwam hij terug met eten, en dankbaar nam ze het aan. 'Dankjewel. En ga nou rustig zitten. Er zal vast niks gebeuren'. Ondanks dat ze hem gerust probeerde te stellen, was ze zelf ook een beetje bang. Wie weet wat ze voor plannen in hun hoofd hebben. Ze wilde net bij hem gaan zitten toen een kleine hermelijn de grot binnenkwam. 'Huh? Wat doet die nou hier?'. Snel pakt ze Shira vast, die als met een sluwe blik op staat. 'Slecht plan Shira'. Ze glimlacht even vanwege de verontwaardigde kreet, en loopt naar het beestje toe. Geduldig wacht ze tot hij aan haar is gewend en gaat voor hem zitten. 
'Dag kleintje, wat doe jij hier? Je bent zo mooi met je witte vacht!'. Voorzichtig steekt ze een hand uit terwijl ze achterom kijkt. 'Mortal? Kom eens kijken. Dit is echt een heel mooi beestje!'. Ze kijkt hem blij en met grote ogen aan, maar dat verdwijnt als ze weer voor zich kijkt. Twee mannen met pistolen staan voor de ingang van de grot, met een pistool op haar gericht. 'Kom eens mee meisie', zegt er eentje, die behoorlijk lang en dreigend eruit ziet. 
Doodsbang blijft ze zitten, totdat de ander, een vrij magere man, naar voren springt en haar aan haar haren omhoog sleurt. 'Meekomen! Jij', hij wijst naar Mortal, 'hebt ons bespioneert! En wij houden niet van gluiperige mannetjes'. Hikari voelt zich boos worden. 'De enige die hier gluiperig zijn, zijn jullie!' 'Mond dicht!!!', roept er eentje. 'Luister jochie, schuif je zwaarden hier naar toe, of je vriendinnetje gaat eraan!'. 
Hikari kijkt hem geschrokken aan. Plots komt ze op een idee. 'I-ik ben zijn vriendin niet! Ik heb die jongen pas net ontmoet!'. De mannen kijken duidelijk verbaasd. Hikari kijkt hem smekend aan. Speel het spelletje mee Mortal. Alsjeblieft! Jaag jezelf niet de dood in!

Met grote ogen, en doodstil kijkt hij toe hoe een van de mensen opstaat en naar hem toe komt lopen. Een Lynx jong staard hem gespannen aan. Wat moet die nou hier? Het blonde mens komt steeds dichter bij dus Fitch houd haar goed in de gaten. Als ze geen onverwachte bewegingen maakt, durft hij pas weg te kijken naar de andere. Het blonde mens begint tegen hem te praten, wat hij natuurlijk totaal niet vertaat, maar het klinkt niet dreigend. Plots steekt ze haar hand naar hem toe. Van schrik springt hij achteruit en botst ergens tegen op. Zonder te kijken wat het is schiet hij de grot in. Links ziet hij, tussen een paar lossen stenen, een donker gat in de muur. Met zijn slanke lijf glijd hij er gemakkelijk naar binnen. Hij komt in een kleine nis terecht. Het is er koud en vochtig, maar hij kan precies zien wat er gebeurd in de grot. Er zijn twee mannen bij gekomen. Fitch herkent meteen de geur. Ze horen bij die groep in het bos. Ze richten iets langwerpigs op het blonde meisje die ze vervolgens vastgrijpen. Met grote ogen kijkt het kleine dier toe wat er gebeurt. Hij kijkt van de een naar de ander en voelt de spanning hoog oplopen in de kleine ruimte. Hij ruikt de geuren van angst, stress, agressie en wordt er helemaal zenuwachtig van. Een van de mannen schuift onbewust richting de nis waar hij zit. Hij komt te dichtbij... Hij komt te dichtbij... Opeens houd Fitch het niet meer en schiet uit zijn holletje. Hij maakt een schijnbeweging langs de man en hoort een harde knal. Zo snel als hij kan rent hij de grot uit, een dennenboom in. Hoog boven in de takken blijft hij rustig zitten om op adem te komen. Er komt een hoop kabaal uit de grot en gespannen kijkt hij naar beneden. Wie weet gebeurt er nog wat...

Plots staan de mannen bij de ingang met pistolen op hun gericht. 'Meekomen!... Jij', hij wijst naar Mortal, 'hebt ons bespioneert! En wij houden niet van gluiperige mannetjes' Waarop Hikari boos roept 'De enige die hier gluiperig zijn, zijn jullie!' 'Mond dicht!!!', roept er eentje. 'Luister jochie, schuif je zwaarden hier naar toe, of je vriendinnetje gaat eraan!' Vals keek Mortal de mannen aan. 'I-ik ben zijn vriendin niet! Ik heb die jongen pas net ontmoet!' Plots schiet er iets langs de mannen. een van de mannen schiet een kogel die kant op, maar raakte het wegrennende beestje niet.
"Pff neem haar maar mee... Maar het zal jullie bezuren dat je mij achterna bent gegaan... Ik hou van mijn rust... eerst vlucht ik van jullie... dan stoort zij me en dan komen jullie er ook nog eens bij... het is ******** geen feestje hier!" Mortal gespt zijn zwaarden van zijn middel af en gooide deze naar de mannen toe "Wacht maar... als ik die in mijn handen heb zal het jullie spijten dat je mij hebt gevonden!!" Mortal probeerde de mannen te intimideren, maar wist dat ze hem zowiezo zouden meenemen. Een van de mannen liep nu op hem af "HAHA zeg dat maar tegen de Chieftain die bepaald wat jou straf zal zijn voor het verstoren van onze missie!" Plots geeft de man een harde klap met links die Mortal netjes blokkeerde, maar van rechts raakte de kolf van de man zijn pistool het achterhoofd van Mortal. Even duizelde Mortal op zijn benen, maar een tweede klap zorgde ervoor dat hij hard de grond raakte.

Mortal werdt wakker in een, naar wat hij kon zien, verlaten gebouw. Hij wilde opstaan, maar merkte al snel dat hij vast zat. Hij voelde snel met zijn handen, maar het waren stalen handboeien. sh** geen loskomen van deze zonder de juiste spullen... Mortal nam de kamer in zich op. hmm een tafel... een stoel... maar één deur... geblindeerde ramen... en openliggende frame structuur... de kamer leek nog een stukje groter, maar hij kon niet om een tussenmuur in kijken. Hij zag alleen het plafond over dat muurtje heen. Stiekem hoopte hij dat hij een keer losgemaakt zou worden en ook dat stuk van de kamer te zien zou krijgen. Mortal bewoog zijn lichaam in de hoop spullen in zijn kleding te voelen. Yes! dacht Mortal bij zichzelf Ik heb nog wat spullen bij me! nu moet ik ze nog te pakken krijgen... Mortal probeerde zijn handen te bewegen. Hij voelde zijn hand langs een buis gaan, en hij kon in zijn zakken komen na een paar pogingen. Uhmm een stuk touw... een kapot mobieltje en een aantal losse munten.

Plots hoorde hij iemand binnenkomen. "Ah jullie zijn wakker!" De man keek van hem naar de andere kant van de muur. Mortal was zo slim om zijn handen uit zijn zakken te halen zonder dat de man het zag en wachtte maar af wat er zou gaan gebeuren. "Jullie mogen meekomen naar de Chieftain... ik ben benieuwd of hij in een betere bui is dan bij de laatste gevangenen" De man begon een beetje gemeen te lachen en liep toen naar de andere kant van het muurtje. Mortal probeerde zoveel mogelijk mee te kijken langs en over het muurtje, maar hij zag niet wat er daar gebeurde.

Hikari knipperde met haar ogen. Wat was er gebeurt? Ze kon zich niets meer herinneren van alles dat er was gebeurt. Ze wilde overeind komen, maar merkte dat haar handen en voeten vastgebonden waren. Ze wilde iets zeggen, roepen, maar er zat een vieze prop in haar mond met een doek om haar hoofd heen. 'Hngggg! Hmnnnhg!'. Ze gromde en probeerde los te komen maar het lukte niet. Waar was Mortal eigenlijk? Ze schopte en kwam uiteindelijk overeind. Er stond een muur tussen, en het lukte haar net niet om er omheen te kijken. Plots hoorde ze iemand binnenkomen die zei: 'Ah, jullie zijn wakker!'. Een hoofd verscheen en Hikari herkende de man die haar had vastgegrepen.
'Jullie mogen meekomen naar de Chieftain... ik ben benieuwd of hij in een betere bui is dan bij de laatste gevangenen'. De man lachte gemeen, en kwam om het muurtje heen gelopen. 'Met jou zal hij zich in ieder geval wel weten te vermaken. En anders doe wij dat wel. '. De man keek haar en en Hikari rilde. Woest probeerde ze los te komen of hem te schoppen, maar het lukte niet. De man lachte spottend, en niet veel later kwam er een tweede man bij.

'Haal de prop maar uit haar mond, niemand zal haar horen schreeuwen als ze dat van plan is'. De eerste man knikte en maakt de doek om haar gezicht los. Daarna verdween de prop uit haar mond, en Hikari hoestte even. Een vieze smaak bleef in haar mond achter, en ze riep woedend: 'stelletje schoften! Als jullie ook maar iets flikken, dat zorg ik er persoonlijk voor dat jullie zullen boeten! En waar is-',net op tijd hield ze zich in, denkend aan het plannetje dat ze Mortal zogenaamd niet kende. 'Waar is die jongen gebleven?'.
De mannen lachte gemeen, en een van hen greep haar aan haar haren vast. 'AU! Laat me los stelletje klootzakken!'. Ze spartelde hevig en ze voelde dat ze werd meegesleurd. Ze schopte met haar voeten en raakte een van hen tegen de schenen. 'AU! ******** stom kreng!'. Ze zag nog net dat ze aan de ander kant van de muur lag toen ze een flinke klap in haar gezicht kreeg.
Woest liepen de mannen weg, terwijl ze snikkend bleef liggen....

Flink wat gevloek kwam van achter het muurtje vandaan. Het was Hikari, dat was duidelijk te horen. Blijkbaar verweerde ze zich ergens tegen, want een van de mannen gaf een kreet van pijn. Een flinke klap was duidelijk te horen, maar Mortal kon niets doen. De mannen kwamen nu op hem afgelopen en Mortal ging uit van het ergste. Echter zou hij zich niet laten beïnvloeden door ze. Hij zou ze hun plezier niet gunnen. Echter trokken ze hem overeind en zeiden toen "Zo jij gaat mee naar de chieftain..." Ik hoop dat hij in een slechte bui is, want je kop staat me niet aan. Mortal keek hem rustig aan, maar zijn zintuigen stonden op scherp om elk detail op te vangen van zijn omgeving.

De mannen trokken hem mee naar buiten en tot zijn verbazing zag hij een doodnormaal dorp. Het leek alsof hier niets gebeurd was. althans... er was een geïmproviseerde muur gebouwd rond het dorp, maar verder leek het een doodnormaal dorp... Er stonden mensen te praten met elkaar en de huizen waren bewoond. Toch was het niet zoals normaal, want er stonden mensen met wapens op elke hoek. Toen de mensen hem opmerkten begonnen ze hem uit te joelen, waarbij ze hem zelfs een monster noemden. Toen pas merkte hij op wat er aan de hand was. De mannen op de hoeken gaven een hard klap met hun wapens tegen de grond/een muur en iedereen keerde zich snel om en negeerde hem ineens. Dit was geen dorp, maar een kamp. Ik wordt wel eens nieuwschierig wie er hier aan de top staat. bedacht Mortal zich

Hij werdt naar een groot plein gebracht waarna een toeter klonk. Te midden van het plein werdt hij tegen de grond gegooid. De mensen verzamelden zich om hem heen en begonnen hem weer uit te schelden. Hij hoorde de woorden terrorist, monster en moordenaar voorbij komen. Plots werdt het stil in de menigte en kwam er een grote man aangelopen. "DUS DIT IS DE GEVANGENE DIE MIJN MANNEN TERRORISEERT?!" De man keek verschillende gewapende mannen aan. "Jah meneer dit is de man die ons besloop en wilde aanvallen meneer." Mortal luisterde rustig naar het gesprek. "OK LAAT IK EENS KIJKEN WAARMEE WE TE MAKEN HEBBEN!" De man liep op hem af en tilde hem met gemak omhoog. De man had duidelijk geen zachte stem, want hij kwam met gemak overal bovenuit. "ZEG EENS JONGEN! WAAROM TERRORISEER JIJ MIJN MANNEN IN HUN MISSIE MIJN DORP TE BESCHERMEN?!" Mortal antwoorde naar waarheid en zei "Ik ben nooit van plan geweest uw mannen te terroriseren." "HOE KOMT HET DAN DAT MIJN MANNEN ZEGGEN VAN WEL?!" "Dat is iets waar ik geen antwoord op kan geven. Ik kan het verhaal vertellen van wat ik heb meegemaakt van uw mannen, maar niet waarom zij u onjuiste informatie over mij vertellen" De man keek even naar hem en zei toen "NOU ZEG OP WAT DEED JE DAN?!" "Nou ik was op zoek naar eten, zoals fruit. Waarbij ik uw mannen tegenkwam. Voordat zij mij zagen ben ik uit eigen veiligheid de bosjes in gedoken... Ik wilde niet dat uw mannen mij aan zouden vallen, want ze waren gewapend en met een stuk meer. Vervolgens hebben uw mannen mij toch gezien en ben ik op de vlucht geslagen. Dit kwam omdat uw mannen met geheven wapens op mij af stormden..." Even hield Mortal stil en wilde toen vervolgen, maar de man sprak al door hem heen " DUS MIJN MANNEN LIEGEN TEGEN MIJ? MANNEN DIE IK DOOR EN DOOR KEN... JE ZEGT DAT IK EEN WILDVREEMDE MOET GELOVEN EN NIET MIJN TROUWE MANNEN?!" "Nou ik zeg eerder dat een verhaal verkeerd kan klinken als het niet volledig wordt verteld..." De man sloeg Mortal in zijn gezicht, waarbij Mortal tegen de grond knalde. Mortal gaf geen kick en kroop rustig weer overeind. "SLUIT HEM OP EN ZORG ERVOOR DAT HIJ VERHONGERD!!" De twee mannen van eerder brachten hem snel weer naar het huis van eerder. Toen hij binnenkwam zag hij kort Hikari zitten, maar al snel werdt hij weer aan de andere kant van de muur gegooid. Hmm nu zit ik weer vastgebonden, maar ik weet nu meer over waar ik ben...

( Het dorp dat ik heb beschreven is NIET Alvale, maar een nabij gelegen dorp)

Al een tijdje lag Hikari op de koude vloer. Verschillende gedachtes gingen door haar hoofd. Waar zou Mortal zijn? Wie zijn deze mensen? Wat gaat er met mij gebeuren? . Opeens ging de deur open en hoorde ze verschillende stemmen. Kort zag ze de twee mannen binnen komen met Mortal in hun midden. 'Mortal!', siste ze, maar hij werd naar de andere kant van de muur gebracht.
Hikari zuchtte geërgerd. Ze zat nog steeds vastgebonden en kon niet bij Mortal komen. Ze begon zich naar de muur toe te bewegen toen de mannen langskwamen. 'Waag het niet iets te flikken, want we hebben onze methodes voor het straffen van stoute meisjes'. De mannen lachten spottend en liepen weg.
'Klootzakken! Kom terug! Maak me los!'. Ze gaf een kreet van frustratie. Ze begon zich weer richting de muur te bewegen als een slang, en probeerde om de hoek te kijken. Ze kwam net niet om de hoek, en bewoog wat naar voren. Plots zag ze een kapmes hangen. Haar handen waren vastgebonden met touw, dus dat zou kunnen. Ze kroop half over de grond, voorbij de muur, en zag de andere kant. Mortal kon ze echter niet zien. Snel kroop ze naar de muur waar het kapmes hing, en probeerde overeind te komen.

Het lukte echter niet meteen en ze bedacht een plan B. Ze kwam langzaam om haar knieën door veel op haar handen te steunen, en uiteindelijk kon ze opstaan. Lichtelijk hijgend van de inspanning stond ze daar. Toen kwam probleem 2. Het kapmes hing ter hoogte van haar schouders. Ze sprong omhoog maar het kapmes zat in een soort houder. Ze gromde even en probeerde het toen te pakken te krijgen met haar mond. Uiteindelijk viel het kapmes op de grond met lawaai. 'Ssssst!'. Ze bleef doodstil staan, maar hoorde niks. Ze pakte het mes en legde het zo neer dat ze het touw rond haar voeten kapot kon snijden. Toen pakte ze het mes zo vast dat ze de touwen rond haar pols kon los maken. Ze lachte opgelucht toen ze haar polsen los had, en wreef er even over. Ze klopte pijnlijk na al het geschuurd door het touw.

Ze stond op en liep snel naar de andere kant van de muur. 'Mortal? Mortal waar ben je?', fluisterde ze zacht....

Het was weer zover. Er waren weer gevangenen gevonden. Zogenaamde moordenaars en terroristen. Wat een onzin. Jareth vond het walgelijk. Dit hele dorp was gewoon verachtelijk. Niet te geloven dat iedereen die vuilak van een Gerard geloofde. Het was dat Jareth niet zomaar weg kon. Als hij dat deed, zou hij beschouwd worden als een verrader. De volgende gevangenen. En Jareth wist wat er met gevangenen gebeurde. Dus dat liever niet.

Hij liep over het plein, Jenner strak aangelijnd, die naar elke gewapende man gromde. De wachters wisten dat Jenner dat automatisch deed, maar leuk vonden ze niet, wat duidelijk te zien was aan hun fronsen en vuile blikken naar de hond. Jareth had zelf ook een wapen op zijn rug hangen en knikte een koppel jonge vrouwen toe, waar hij langs liep. Ze begroette hem allemaal terug. Het was een goed plan geweest, dit dorp, maar Gerard was totaal verkeerd als leider. Hij terroriseerde de boel zelfs en had zich praktisch tot koning gekroond. Chieftain werd hij genoemd. Zijn wil was wet en als je daar problemen mee had. Tja, dan zag het er niet goed voor je uit. Dat kwam vooral door de bende hielenlikkers die achter hem stonden. Al wist Jareth dat de meeste net als hem dachten. En net als Jareth deden ze er niks aan, omwille van hun eigen leven. De enige mannen die net zulke rotzakken waren als Gerard waren Nico en Boris. Twee dikke brede pestkoppen, die je niet in je harnas wilde jagen.

Het hele dorp verzamelde zich op het plein en zo ook Jareth. Het ging dan allemaal tegen zijn wil in. Daar mocht hij niets van laten merken en deed dus met alles mee. De toeter klonk en Gerard kwam met een smerige grijns zijn beraad tent uit. Gevolgd door twee bewapende mannen. Een van de gevangenen was het plein op gesmeten door Boris en Nico. Een jonge jongen zo te zien. Niet ouder dan hij zelf. Aan zijn uitdrukking te zien probeerde hij zich niet te laten kennen. Tot nu toe een van de beste manieren. Gerard vond het geweldig als je brak of knapte onder zijn bewind. Mensen om hem heen begonnen de jongen uit te joelen voor de grootste onzin ooit. Jareth had tussen het groepje mannen, in het bos, gezeten. Hij wist wat er echt gebeurd was. Ze hadden de jongen gezien en meteen waren Boris en Nico erachteraan gegaan. Wat betekende dat de rest ook wel moest. Toen ze hem kwijtgeraakt waren, zijn ze maar terug naar het kamp gegaan. Als Boris niet meteen naar de baas was gegaan met een onzinverhaal over die jongen, zou die nu waarschijnlijk ergens veilig geweest zijn. Boris en Nico zijn toen nog met z’n tweeën weg gegaan en niet veel later waren ze terug gekomen met de jongen en een meisje. De uitdrukking op Jareth’s gezicht zou bijna verraden wat hij werkelijk voelde. Boosheid om het oneerlijke kat en muisspel wat zich hier afspeelde. Zijn kaak stond gespannen en de frons boven zijn ogen stond op onweer. Hij kon alles goed zien, ookal stond hij een beetje achteraan, en was blij dat hij aan de lange kant was.

De jongen probeerde logisch met Gerard te praten en Jareth benijde zijn moed. Niet dat het veel hielp, want zoals verwacht, verhongering voor de jongen. Ze zouden zo meteen het meisje wel te voorschijn halen, als iedereen weer een beetje gekalmeerd was. Jareth besloot zijn hond naar zijn huisje te brengen. Hij woonde daar niet alleen. Maar hij had tenminste één kamer voor hem alleen, waar gelukkig een slot op zat. Anders had hij Jenner niet alleen durven laten. Toen hij de straat weer op liep kwam op dat moment Gerard op hem af lopen. Shit In een gesprekje met hem had hij al helemaal geen zin. “Jareth! Ik wil dat jij de volgende gevangenen naar het plein brengt, samen met Nico. Het zijn altijd Nico en Boris die het doen. Mensen moeten ook eens andere zien en ik vind jou wel geschikt.” Hij sloeg hem met zijn gigantische hand en een lach op zijn schouder. Jareth moest een stapje vooruit zetten om zijn evenwicht niet te verliezen. “Tuurlijk Chieftain.” antwoorden hij gespeeld lachend. Hij draaide zich om en zijn uitdrukking veranderde direct Rotzak.

Nico kwam hem al ophalen en samen liepen ze naar de ”gevangenis”. Nico liep voor hem het kamertje in en vloekte. Jareth zag waarom. Het meisje was ontsnapt. Nico stormde de andere kamer in en sleurde haar aan haar armen en haar terug. Met een flinke douw smeet hij haar tegen de vlakte en begon agressief op haar in te rammen. “Nico stop… Nico!.. HEY STOP! STOP!” Jareth dacht dat hij na een slag wel klaar was maar hij bleef maar door rammen. Als hij nog even door geslagen had dan zou ze dood zijn. Dus was hij op hem gesprongen en had zijn armen om hem heen geslagen en zijn pols gegrepen, in de houd greep. “LAAT LOS!” Bulderde hij woest. “Als je normaal doet! Gerard bepaald haar lot! Niet jij! Dus je blijft van haar af!” Als een nukkige puber gaf Nico toe en liep met een oorwurm gezicht weg. Jareth liep naar de hoek waar een emmer met water stond. Hij scheurde een stuk van de zoom van zijn witte overhemd af, dompelde deze in het koude water en liep naar het half verrot geslagen meisje toe. “Hier, je moet wel een beetje knap voor het publiek op komen..” Het was een zuur grapje maar Jareth probeerde haar alleen maar te helpen. Voorzichtig drukte hij het lapje op haar gezicht. Ze had een gescheurde lip en een bloedende wond op haar voorhoofd, naast de flinke plekken die al begonnen te zwellen. “Probeer niet tegen Gerard in te gaan. Hij zal je alleen nog maar meer kleineren. Als je hier levend uit wilt komen moet je me vertrouwen.” Toen pakte hij handboeien en bond haar weer vast aan de buis, wat een heel verkeert signaal gaf. Maar als hij het niet deed kon hij hen niet meer helpen.

Op dat moment kwam Gerard binnen stormen. “DUS JIJ PROBEERDE TE ONTSNAPPEN HE! VUIL SERPENT! MIJN MANNEN KUNNEN JE WEL BEDANKEN! HA! HAHAHA! NU HEBBEN ZE MORGEN EEN KEER EEN LEVEND DOELWIT OM OP TE SCHIETEN!” bulderde hij spottend tegen het meisje. Woest draaide hij zich om en stormde weg. Nico, die achter hem had gestaan, wierp Jareth nog een vuile blik toe, voor hij achter Gerard aan sjokte. Jareth had de hele tijd met gebalde vuisten en een geheven borst naast het meisje gestaan, wat een beetje als waakhond effect werkte. Als Jareth daar niet zo had gestaan, nou.. dan was ze nu zeker dood geweest. Hij bukte zich weer bij het meisje. “Probeer asjeblieft niet nog iets. Als je leven je lief is. Ik kom vanavond terug. Dat beloof ik.”

Of het meisje hem geloofde wist hij niet, en met de jongen praten kon hij niet. Dat zou verdacht overkomen. Maar voor het eerst zag hij een kans om een einde aan de tirade van die vuillakken te maken. Een einde waar deze twee hem mee gingen helpen…

Mortal had weinig kunnen doen aan het feit dat hij weer vastgebonden werdt, maar hij had gezien dat Hikari in dezelfde kamer was. Wat hij echter niet wist, was dat dit een vreselijk lijden ging worden de komende momenten. Hij probeerde zo snel mogelijk weer los te komen, wat hem echter niet lukte. Nog voordat hij ook maar een beetje speling creëerde in zijn boeien, kwam er al een man binnen. Het was een van de mannen van het plein. Het eerste wat hij hoorde was een flinke dreun alsof iemand geslagen werdt. Het maakte hem woest, omdat Hikari ook hier was. Het moest wel zo zijn dat het Hikari was, maar hij kon er niets aan doen. meerd dreunen volgden, tot een van de mannen de ander toeriep “Nico stop… Nico!.. HEY STOP! STOP!” “LAAT LOS!” klonk het kort daarna fel “Als je normaal doet! Gerard bepaald haar lot! Niet jij! Dus je blijft van haar af!” De laatste stem klonk als een redding, maar tegelijkertijd een stap in het graf. Hij had gezegt dat Hikari's lot bepaald zou worden door die beer van een man. een van de mannen denderde weg uit het kamertje, waarna de ander snel het zich van Mortal inliep. Het was kort, maar hij scherude zijn kleding en maakte dit nat. Mortal kon niet verstaan wat de man zei, maar hij zei in ieder geval iets tegen Hikari. “DUS JIJ PROBEERDE TE ONTSNAPPEN HE! VUIL SERPENT! MIJN MANNEN KUNNEN JE WEL BEDANKEN! HA! HAHAHA! NU HEBBEN ZE MORGEN EEN KEER EEN LEVEND DOELWIT OM OP TE SCHIETEN!” Mortal keek in de richting van de deur. Deze stem kende hij nog maar kort maar hij haatte de klank ervan. Het was de Chieftain. lang bleef hij niet, maar dit maakte zijn uitspraak des te moeilijker, want er was niemand die tegen hem in kon gaan, als ze dat al zouden durven...

Mortal moest hierna toekijken hoe de man die net tegen Hikari praatte zijn kant op keek. Mortal keek strak terug, maar begreep tot dusver dat dit niet een moordenaar was. Mortal keek de kamer rond en was blij verrast. Een van de mannen was iets verloren. Het was een klein mes. Hoe fijn dit ook leek, Mortal moest eerst nog daar in de buurt komen. Sterker nog, dit moest hij doen voordat er iemand en EN zonder opgemerkt te worden.

Het leek uren te duren om zijn boeien los te krijgen, maar uiteindelijk schoot een hand weg uit de boeien. Zijn andere hand was nu geen moeite meer en snel draaide hij zich om. Hij maakte de handboeien losser, maar niet helemaal los van de buis waar hij aan vastzat. Mortal hield nu zijn adem in en luisterde of er iemand in de buurt was. Toen hij dacht dat de kust veilig was schoot hij weg van zijn plek. Eerst schoot hij op het kleine mesje af. Hij pakte het vast en stak deze tussen de rand van zijn broek. Comfortabel was het zeker niet, maar het leek hem de beste verstopplek. Hierna kroop hij op Hikari af en fluisterde naar haar. "psst Hikari..." Meteen maakte hij een gebaar dat ze stil moest blijven. "We gaan hier binnenkort weg, maar ik heb tijd nodig... Ik moet mijn spullen terug hebben" Het stilte gebaar hield hij nog steeds aan. Mortal vroeg maar niet hoe het met haar ging, want hij wist het antwoord eigenlijk wel.

Mortal keek nog wat rond in de kamer en pakte nog een stuk metaal van een oud hengsel mee. Misschien kwam het nog van pas, verder lag er niet veel. Snel keek hij nog even naar Hikari, maar wist niet goed hoe hij naar haar moest kijken. Het was een mix van ongeloof, afschuw voor haar situatie, maar zeker vastberadenheid om haar hier veilig weg te krijgen.

Uren leken er voorbij te gaan en al die tijd moest hij het zonder eten doen. Echter was Mortal aan het aftellen tot het donker zou worden. Hij zou vannacht zijn spullen gaan zoeken en dan zouden ze hier wegwezen. De lichtstralen die tussen de planken door vielen waren zijn natuurlijke klok, waarnaar hij de hele tijd bleef kijken. Hij zat met zijn handen semi-vast in de losse boeien, het stuk hengsel verborgen achter zich en het mesje oncomfortabel in zijn zij prikkend. hij moest nu maar wachten tot het donker zou worden

Hikari schrok zich rot toen ze weer werd weg gesleurd. Het deed verschrikkelijk zeer aangezien hij haar aan haar haar en armen meesleurde. Meteen begon hij op haar in te rammen en Hikari schreeuwde en gilde. 'STOP! DOE-NORMAAL!', huilde ze. De slagen kwamen overal terecht en ze probeerde zich te verweren. 'Nico stop… Nico!.. HEY STOP! STOP!', hoorde ze een mannen stem. Ze draaide haar hoofd iets en zag een jongeman staan.
'LAAT LOS!', Bulderde hij woest. 'Als je normaal doet! Gerard bepaald haar lot! Niet jij! Dus je blijft van haar af!'.
Uiteindelijk stopte de man en Hikari bleef verdoofd en met onmenselijke pijn. Ze voelde iets over haar voorhoofd en neus lopen en ze zag een wazig beeld van de man die was achtergebleven.
'Hier, je moet wel een beetje knap voor het publiek op komen', zei hij zacht en drukte een lapje tegen haar gezicht. Hikari kromp ineen van de pijn terwijl hij vervolgde: 'Probeer niet tegen Gerard in te gaan. Hij zal je alleen nog maar meer kleineren. Als je hier levend uit wilt komen moet je me vertrouwen'.
Hikari huilde en terwijl ze weer werd vastgemaakt schoten er tientallen gedachtes door haar heen. Veel tijd om een beetje na te denken had ze niet want al snel kwam er weer iemand anders de kamer in die riep: 'DUS JIJ PROBEERDE TE ONTSNAPPEN HE! VUIL SERPENT! MIJN MANNEN KUNNEN JE WEL BEDANKEN! HA! HAHAHA! NU HEBBEN ZE MORGEN EEN KEER EEN LEVEND DOELWIT OM OP TE SCHIETEN!'. Hikari kromp ineen en ze hoorde de jongere man naast haar zeggen: 'Probeer alsjeblieft niet nog iets. Als je leven je lief is. Ik kom vanavond terug. Dat beloof ik'.
Het meisje keek opzij om Mortal te vinden en hoorde hem iets zeggen maar toen werd het langzaam zwart voor haar ogen en bleef ze slap op de grond aan de buis zitten.

Veel meer dan het meisje een beetje oplappen had hij niet kunnen doen. En hij vond het moeilijk om haar zo achter te laten. Maar hij kon niet anders. Het zou later in haar voordeel zijn bedacht hij terwijl hij een blonde pluk haar uit haar gezwollen en bebloede gezicht streek. Zo zonde… ze was mooi.. Jareth stond op en draaide zich weg van het meisje dat versuft voor op de grond zat. Met grote passen liep hij richting de uitgang, nadat hij nog even bij de jongen gekeken had – die hem strak had gestaard. Buiten gekomen liep hij Nico tegen het lijf. “Als je weer zoiets flikt, miezerige worm die je bent, zal ik je levend villen en je aan dat vervloekte mormel, van je, voeren,” blafte hij dreigend in zijn gezicht. Jareth staarde hem enkel strak en duister aan terwijl hij de tirade en consumptie regen over zich heen liet komen. Met een schouderstoot liep de brede gorilla toen weer door. En Jareth had nog geen 2 stappen gezet of de Chieftain kwam op hem af gestormd. “Ga dat grietje halen,” riep hij commanderend en vloot naar Nico dat hij hem moest volgen. “Jareth mag deze alleen doen..” sprak hij vervolgens met een grote gemene grijns toen Nico met een vragende blik terug kwam. “Ja meneer,” de mannen liepen weg en verdwenen in de beraadstent. De mensen moesten nog verzamelt worden dus had hij nog wel even de tijd. Vlug sprinte hij terug naar zijn kamer waar hij Jenner vrijliet die hem blij begroeten. Met de bruine border collie naast hem liep hij terug naar de gevangenen waar hij dat het meisje buitenwesten was geraakt. Shit.. hij knielde weer bij haar neer en schudde zacht aan haar schouders in een poging haar wakker te maken, terwijl Jenner snuffelend over de vloer liep. Snel ontdeed hij haar van de boeien en tilde haar met een steunende zucht op. Jenner liep, haast wakend voor hem en het meisje in zijn armen, uit. Waardoor iedereen die zich op het plein had verzameld meteen achteruit schrokken toen ze aan kwamen. Midden op het plein lukte het hem om haar op haar knieën te laten zitten, al moest hij haar toch overeind houden door achter haar te staan zodat ze tegen zijn benen kon leunen. Hij boog zich over haar heen en fluisterde in haar oor “Hou je koest. Laat mij het woord doen,” Op dat moment klonk de toeter weer en stapte Gerard, gevolgd door zijn trouwste slaaf Nico, naar buiten. Jareth ving hier en daar enkele gesprekken uit de menigte op en ze leken niet al te happy te zijn, bij het zien van dat in elkaar geroste meisje. In tegenstelling tot het boe geroep en gescheld wat ze bij de jongen hadden gedaan, stonden ze nu fluisterend en starend naar het meisje op een kluitje en zo te zien merkte Gerard dat ook. “DEZE GEVAARLIJKE SLANG PROBEERDE TE ONTSNAPPEN DAMES EN HEREN,” Bulderde hij met gemak boven de menigte uit. “ALS NICO ÉN JARETH HAAR NIET PAKKEN HADDEN GEKREGEN HAD ZE DIT HELE DORP IN DE HENS KUNNEN ZETTEN. ZE IS GEVAARLIJK! EN GEVAARLIJKE SLANGEN MOETEN ALS ZIJ MOETEN IN TOOM GEHOUDEN WORDEN. OF NIET SOMS… SLANG..” Eindigde hij met een vuile grijns richting het meisje. “IK PRAAT TEGEN JE! SPREEK!” Hij begon duidelijk zijn geduld te verliezen toen ze niet op hem reageerde. “SPREEK ZEG IK JE!” En hij kwam al op hen afgestormd om haar vast te grijpen, maar Jenner die het helemaal niet moest hebben van de grote bullebak gaf een felle waarschuwende grauw. Nekharen overeind, staart op zijn rug gekruld en tanden agressief ontbloot staarde hij grommend naar de man die duidelijk even van hem schrok en achteruit deinsde. “HOUW DIE ROTHOND BIJ JE!” diep van binnen lach Jareth helemaal plat van de lach. Ergens was het hilarisch om te zien hoe zo’n bruut als Gerard in zijn boek scheet bij een grom van Jenner. Maar dat liet hij natuurlijk niet merken dus riep hij Jenner bij zich die met een opgetrokken lip naast Jareth en het meisje kwam zitten. Wat misschien wel goed was, want zo durfde Gerard niet dichterbij te komen. “ZIEN JULLIE WAT IK VOOR JULLIE OVER HEB! IK VIND HET VRESELIJK OM DEZE BEVELEN TE GEVEN! MIJN HART BLOED BIJ HET ZIEN VAN DAT ARME MEISJE. ALS ZE NIET ZO’N DREIGING VORMDE VOOR ONZE VEILIGE FIJNE PLEK HIER,” Hij keek even knikkend om zich heen waardoor andere mensen, overtuigd door zijn woorden, mee begonnen te knikken om zich heen. “DEZE MENSEN HEBBEN NIETS DAN KWAAD IN DE ZIN EN DAAR ZAL IK EEN EIND AAN MAKEN,” de mensen om hen heen, opgejoeld door zijn woorden, begonnen te schreeuwen en te schelden naar het meisje. “BRENG HAAR WEG!” eindigde hij zijn kort speech, want meer dan dat was het niet geweest. Hij had haar gebruikt om het vertouwen van de mensen te winnen. En dat was aardig gelukt. En Jareth had al die tijd achter haar gestaan, en had de Chieftain strak aan gestaard. De toeter klonk weer, als teken dat het weer voorbij was. En terwijl iedereen zich weer verspreide kwam Gerard naar hem toe gelopen. “Jouw wil ik zo meteen spreken,” priemde hij zijn vinger op Jareth. Zijn normaal zo luide stem klonk nu gevaarlijk zacht en dreigend en zijn blik stond op onweer. Jareth knikte enkel en bukte zich weer om het meisje op te pakken en mee te nemen naar de gevangenis waar hij haar weer vast bond. Hij zette Jenner naast haar neer en beval hem te waken dus zakte de hond op zijn kont en staarde hem na toen zijn baasje weer weg liep. “Je gaat er maar voor zorgen dat die hond zijn tanden bij zich houd verdomme! Nog een zo’n grap en je bent de volgende, begrepen!” – “Ja meneer,” – “En dan nog wat.. Jij mag dat rot jochie nog eens ondervragen! Ik wil antwoorden! Waag het niet terug te komen zonder waardevolle informatie!” – “Ja meneer,” en Jareth liep met grote passen de beraadstent uit. “Oh en Jareth,” hij draaide zich half om naar Gerard die nu in de tent opening stond. “Morgen ben jij de eerste die op dat grietje zal schieten.. Begrepen?” zei de man scherp. En na enkele gespannen seconde antwoorde Jareth pas “Ja meneer,” Er moest hier echt een einde komen. En snel ook. Bij de ‘gevangnis’ probeerde hij het meisje wat te laten drinken uit een lepel die in de emmer met water lag. Hij liet Jenner zich weer volgen en nam nog zo’n lepel water mee naar de jongen. “Hier,” en hij liet de jongen drinken door de lepel voor zijn gezicht te houden. Daarna hield hij zijn vinger voor zijn lippen om hem duidelijk te maken dat hij stil moest blijven. “Luister goed. Ik ben hier om jullie te helpen. Maar je moest precies doen wat ik zeg,” hij keek de jongen strak aan om te kijken of hij het had begrepen. “Ik kom vannacht terug, dus probeer tot die tijd niks stoms te doen. Ik laat Jenner hier om over jullie te waken. Probeer wat te slapen. Je zult al je kracht nodig hebben,” fluisterde hij tegen de jongen. “Vertrouw me,” sprak hij als laatst terwijl hij weer overeind kwam…

Hij zat te wachten, toen ineens de man van eerder weer binnenkwam, maar nu samen met een of andere hond hond. De hond zat als een beveiliger rond te kijken en hield Mortal in de gaten, terwijl de man bij Hikari bezig was. Mortal moest machteloos toe kijken terwijl de man Hikari mee naar buiten tilde. Vanalles schoot door Mortal's gedachten na de tirade van net door de chieftain en hij vreesde het ergste. Gelukkig kwam de man eindelijk terug na wat voor Mortal een eeuwigheid duurde met Hikari. De man pakte een emmer en Mortal kon horen dat de man iets met water deed. Kort daarna kwam de man naar hem toe met de emmer en Mortal keek de man strak en vragend aan. Plots schepte de man een lepel water uit de emmer en hield het hem voor. Twijfelend keek Mortal naar de man, maar nam toen toch graag een slok, omdat hij behoorlijk dorst had. Plots zei de man  “Luister goed. Ik ben hier om jullie te helpen. Maar je moest precies doen wat ik zeg... Ik kom vannacht terug, dus probeer tot die tijd niks stoms te doen. Ik laat Jenner hier om over jullie te waken. Probeer wat te slapen. Je zult al je kracht nodig hebben,” fluisterde hij tegen de jongen. “Vertrouw me,” sprak hij als laatst terwijl hij weer overeind kwam. Mortal knikte kort, maar zei niks.

Het leek wel vele levenslopen te duren voor het eindelijk eens donker werdt, maar toch begon het dan nu stiller te worden buiten. Mortal bleef lang genoeg wachten, zodat er niemand meer buiten zou zijn, voor hij actie zou ondernemen. Toen het buiten doodstil bleef maakte Mortal zich los en ging stil naar Hikari toe. De hond sliep gelukkig ook. Ze was niet wakker, dus zachtjes streelde hij haar haar achter haar oor. Snel ging Mortal naar de deur toe... het eerste obstakel... Hij klopte zachtjes tegen de deur aan. Geen reactie... Mortal begon nu aan de deur te morrelen, en wist uiteindelijk het slot los te krijgen van de deur. Langzaam deed hij de deur open en keek of hij iemand kon zien. Toen hij dacht dat de kust veilig was, maakte hij een aanpassing in het slot, zodat hij niet meer op slot gedaan kon worden. Met het mesje nu in zijn hand sloop Mortal door de straten heen. Het was verrassend stil, want er waren maar een paar bewakers die hun taak niet erg serieus namen. Voor hem liep een bewaker in zijn eentje en Mortal volgde deze tot hij ergens achteraf kwam. Op dat moment greep Mortal de man vast en pakte onmiddellijk een geweer en een mes van de man af die hij op het gras neergooide. Voor de man kon reageren had Mortal het mesje voor de man zijn keel. en fluisterde "Als je wilt leven moet je stil blijven en meewerken, begrepen?" De man bleef verstijfd doodstil. "Hoeveel bewakers zijn er vannacht, geef heel zacht antwoord?" Mortal haalde het mesje iets naar voren om de man te laten praten, maar bleef alert op een noodkreet. " vier in het dorp en drie buiten" zei de man angstig. "Ok hoeveel gevangenen zijn er?" " drie" antwoordde de man hierop. " waar zijn deze gevangenen?" "er zit er een in het huis naast de chief. Op het plein en de andere twee zitten in het vervallen huis in het oosten" "waar worden de spullen van de gevangenen bewaard?" "In het restaurantje. In de keuken hebben we alle ongebruikte spullen" "mooi dank je" Zei Mortal, waarna hij de man knock-out sloeg en tussen de bosjes plaatste uit het zicht. na een korte body check had Mortal nu een geweer, twee messen en een veldfles met iets dat naar drank rook. Snel verplaatste Mortal zich door het donker. Na een tijdje greep hij de volgende wachter vast en ook deze was ontwapend binnen seconden. "Ik weet dat jij sleutels hebt, dus gooi ze zonder woorden in het gras rechts van je." De wachter deed zoals gevraagd. Mortal sloeg ook deze wachter knock-out, waarna hij zag dat het een vrouw in plaats van een man was. Snel checkte hij haar op spullen. Mortal trok het jack uit dat de wachter aan had. hmm misschien is dit wel iets voor Hikari, dacht Mortal Met nu al drie messen e, 2 geweren en twee veldflessen bij zich maakte Mortal zijn weg naar het restaurant, die aan de rand van het plein gelegen was. Hij zag direct dat daar een bewaker voor de deur stond. Snel keek hij rond en zag een manier om misschien via het dak binnen te komen. Met een omweg kwam Mortal aan aan de zijkant van het restaurant, waar hij via een muurtje netaan bij de dakrand kon als hij sprong. Met wat moeite trok Mortal zich het dak op en keek rond. Een dak vol stenen... niet erg bijzonder... Of misschien ook wel... Mortal pakte een handje vol stenen en liep zo stil mogelijk naar de voorkant van het restaurant. Hij pakte 1 steen in zijn rechterhand en gooide deze een stukje naar rechts van de bewaker, waar deze natuurlijk op reageerde. De bewaker liep mompelend richting het geluid. Na nog een paar stenen was de man achter het restaurant aangekomen. Met een doffe klap knalde de man tegen de grond aan, op het moment dat Mortal bovenop hem sprong. Drie geweren en broekzakken vol munitie had Mortal nu bemachtigd. Mortal sleepte ook deze bewaker uit het zicht. Snel maakte hij het restaurant open en glipte naar binnen. Toen hij in de keuken aankwam was Mortal verbaasd over hoeveel spullen hier wel niet lagen. Allerlei soorten wapens lagen er uitgestald in stellingen, opgevouwen kleding, flessen, Rugtassen. Snel Pakte Mortal een grote Hikers rugtas en gooide in een ondervak een voorraadje eten in. Hij keek verder en zag plotseling allerlei vrouwenspullen. Zelfs make-up was er te vinden. Pff dat dat nog bestaat! klonk het in Mortal's hoofd. Mortal greep nog een tas mee en vulde deze met wat kleding voor vrouwen en gooide er een handje vol make-up spullen in Misschien vind Hikari dit wel leuk. In zijn eigen tas gooide Mortal 4 Pistolen en twee dozen met Munitie. Hij gooide een van de geweren weg en pakte een doos munitie voor de geweren die hij nog bij zich had. stiekem lijkt dit wel op ouderwets winkelen grapte Mortal in zichzelf. De messen hie hij nu bij zich had verwisselde hij voor een paar andere messen, waartussen een jagers mes zat. Plots zag hij zijn eigen spullen liggen, allemaal mooi bij elkaar. Hij greep het vast, deed het aan en greep toen daarnaast ook de Spullen van Hikari mee en gooide dit in de tweede tas. nog twee extra veldflessen en Mortal liep weer weg uit het restaurant, nu weer herenigd met zijn vertrouwde zwaarden.

Nu vol bepakt was het rondsluipen iets moeilijker, maar er liep toch nog maar 1 bewaker rond. Mortal sloop nu naar het huis van de chieftain en sloop naar binnen. Met een mes in de hand sloop hij door het huis heen en vond uiteindelijk de chieftain slapende in een groot bed. grappig dat je zomaar onbeschermd durft te slapen... bedacht Mortal zich. Hij hield het mes nu voor de man zijn keel. "Ik hoop dat je genoten hebt van je tijd als tiran..." Fluisterde Mortal naar de chieftain, waarna hij het mes langs de keel haalde van de man. Met een wanhopend gorgelend geluid schoot de man rechtovereind en greep Mortal vast bij de keel Mortal bleef kalm kijken en voelde de greep steeds losser worden. Met twee handen maakte hij de ketting los die de chieftain om had en bleef toen wachten tot de man neerviel. "het spijt me dat het zo moest eindigen, maar alle mensen zullen er beter vanaf zijn zonder jou." Zei Mortal nog net voordat de chieftain neerviel op zijn bed. Mortal schoof de dekens over het hoofd van de man en verliet toen de kamer. Mortal keek in het huis naast de chieftain, waar hij niemand kon vinden. Mortal liep toen met de twee tassen terug richting Hikari, waar hij naar binnen glipte. "Psst Hikari..." Fluisterde hij en hij liep zachtjes op haar af. "Ik heb alles, we gaan!"

Hikari voelde dat ze werd opgetild. Ze kon amper haar ogen een klein beetje open doen en na een paar minuten werd ze op haar knieën gezet. Iemand kwam achter haar staan en haar halve lichaam leunde er tegen aan. Ze kreunde half en opende haar ogen een klein beetje.
Ze zag een heleboel mensen en ze schrok even. Ze wist geen eens dat er nog zoveel mensen leefde.
Ze hoorde een man een heleboel dingen schreeuwen maar ze kon het niet verstaan. Hij hoofd bonkte verschrikkelijk en het was haast niet uit te houden.
Ze voelde overal beurs en en wachtte tot het geschreeuw over was. Na een tijdje werd ze weer terug gedragen en probeerde de persoon tegenover haar wat water aan haar te geven. met moeite kon ze wat weg slikken en zakte daarna als een lappenpop weer in elkaar terwijl ze weer vastgemaakt werd.

Hoe lang ze buiten westen was geweest wist ze niet maar na een tijdje werd ze weer wakker. Het was donker en ze keek een beetje duf om zich heen. Ze wist even niet waar ze was totdat ze zich bewoog en ze de pijn door haar lichaam voelde. Opeens hoorde ze: 'pssst Hikari'. Ze zag iemand op zich af lopen en werd meteen bang. 'Ik heb alles, we gaan!'.
Ineens begon ze te huilen en haar hoofdpijn werd meteen tien maal erger. Ze kreunde hulpeloos en zakte weer weg met de gedachte dat ze niet meer wakker zou worden...

“Jareth!” Bambambambam “Wakker worden!” Vermoeid open de donkere jongen zijn ogen open en staarde een tel het duister in. Er werd weer op zijn gesloten deur gebonsd. Met een zucht trapte hij zijn lakens weg, zwaaide zijn benen over de rand en wreef de slaap uit zijn ogen. Met een zuur gezicht door de ruwe manier van wekken stond hij op en trok de deur open. “Wat is er,” klonk zijn norse stem galmend door de gang, waarbij hij ook zijn hand beschermend ophief tegen het licht van Boris zaklantaarn. De bebaarde man liet zijn zaklantaarn iets zakken voor hij sprak. “Gerard heeft je bevolen die jongen uit te horen, dus wat doe jij in je bed,” Siste hij slangachtig en zacht. De rest van het huis sliep nog dus mocht hij het niet wagen om te schreeuwen. Niet dat zijn roffel op de deur geheel onopgemerkt was gebleven. Ergens verder op de gang hoorde je nu dan ook de gedempte stemmen van twee jongen ouders die hun pasgeboren baby probeerde te sussen. “Ik ben geen slaaf Boris en ik wordt ook niet betaald. Ik neem rust wanneer ik dat verdien,” – “Je hebt genoeg gerust, pak je spullen! Nico gaat met je mee. Gerard mag je dan vertrouwen, dat doen wij zeer zeker niet.. Ik heb je wel zien smoezen,” Boris staarde hem polsend en achterdochtig aan. “Opschieten! Nico wacht buiten op je,” beval hij voor hij zijn logge lijf omdraaide en als een of andere manke gorilla de gang af liep. Jareth bleef hem strak na staren, keek even van links naar rechts de gang door en sloot zijn deur weer.

Even later kwam Jareth de woning uit, met op zijn rug een wapen, Jenners losse riem in zijn hand en een zaklantaarn die op de grond scheen. “Moest je je neusje soms poederen? Jezus man ik sta hier te vernikkelen van de kou en jij neemt rustig je tijd,” sprak Nico half fluisterend toen Jareth bij hem kwam. Het was pikkedonker. Er was zelfs geen maansikkeltje te vinden aan de hemel, die gevuld was met een duister wolken dek. Het weinige licht dat scheen kwam van enkele kaarsen in lantaarns die aan de gevels van enkele huizen hingen. Veel elektriciteit hadden ze ook niet dus moest ze zuinig doen. “Waar is die rot hond van je?” – “Houw je bek over mijn hond. Die zit bij de gevangenen,” beet Jareth de man toe. Hij draaide zich nors om en liep richting het gevangene gebouw, maar werd tegen gehouden door een hand op zijn schouder. “Wat?” vroeg hij zich half omdraaiend naar Nico. “Hoor je dat?” vroeg hij stilletjes om niet te veel geluid te maken en ook Jareth spitste meteen zijn oren maar hij hoorde niks. “Ik hoor niks hoor,” hij keek niet begrijpend op Nico, die een kop kleiner was dan hem, neer “precies,” gromde hij. “Het is veels te stil,”
Jareth begreep meteen wat hij bedoelde. Hij had vaak genoeg op wacht moeten staan en wist dat sommige wachters dan gewoon even een praatje maakte of iets dergelijks. Het leek nu alsof er helemaal geen wachter te vinden was. Heeeelp!!! Met een ruk schoten beide hoofden van de twee totaal verschillende mannen opzij bij de ijzige schreeuw. En ook haast tegelijk rende ze naar waar het vandaan was gekomen. En dat was recht uit het huis van Gerard.

Met grote ogen van schrik en ongeloof staarde Jareth naar het nog warme gezicht van Gerard die met half weggedraaide ogen, mond open en een pulserende bloedende snee in zijn keel in zijn bed lag. Het was net gebeurt, al was het bloeden al bijna gestopt en leek het bed te zompen in de rode vlek, waar zijn verkrampte lichaam op achter gelaten was.
”Godver-“ klonk een geschrokken en emotionele stem van Nico. “GODVERDOMME GERARD!” zo grof als de man altijd was leek dit wel het totale tegenover gestelde. Huilend over zijn pas vermoorde broer heen, slaand in de dekens en onder de bloedvlekken. Emoties die je niet bij zo iemand zou verwachten. Intens verdriet. “Ga nu uitzoeken wie dit heeft gedaan!” schreeuwde hij over zijn schouder naar Jareth en Boris, die Gerard zo gevonden had. Vast gehaakt in de rare situatie bleven ze beide even bevroren staan. “NU!” riep Nico in een emotionele grauw voor hij zich weer huilend op zijn oudere broer wierp.

Vloekend in zichzelf ging Jareth, met vlugge grote passen, Boris voor naar het gevangenis huisje. Hoe had hij stom kunnen zijn! Die idioot had dus niet naar hem geluisterd! En nu was alles verpest! Gerard was dan misschien dood, maar Nico zou de boel overnemen en hij was twee keer zo erg. Verdomme inbeciel! Waarom had hij niet gewoon gewacht?! Het zou een onmogelijke opgaven zijn om met dat gewonde meisje nu de wildernis in te vluchten. Ze was bijna stervende. En als hij alleen gevlucht was moest hij nu heel ver hier vandaan zijn want anders zou hij dit niet overleven. De wraak van Nico zou godsgruwelijk wreed zijn. En Jareth zat met de gebakken peren. Als die sukkel het ook nog eens gewaagd had om Jenner met een vinger aan te raken.. Hoe had hij zo stom kunnen zijn!

Enkele tientallen meters van het huisje vandaan klonk opeens Jenners wild geblaf. “Shit!” de twee mannen rende op het gebouw af en trapte de deur in. In het gebouw troffen ze de jongen aan. Jenner stond in de deuropening naar de andere kamer wild te grommen en te blaffen naar de vol bepakte gozer. Gestolen. Hij zat nog hurkend bij het meisje die net huilend en kreunend wegzakte. “Jij kleine vuile!” Boris sprong wild naar voren en probeerde de jongen vast te grijpen wat in een wilde grijppartij veranderde. (?) Op een moment dat de jongen afgeleid was hief Jareth zijn geweer op en sloeg hem met de achterkant op zijn achterhoofd, knock-out.

“Zorg er godsamme dan ook voor dat hij goed vast zit! Dit was niet gebeurt als jij zo laks was geweest!” Jareth was hier echt niet blij mee en reageerde dat dan ook af op Boris. “Zeg jij was het laatst bij hem! Wie weet heb je hem gewoon bevrijd!” – “Ach man! Zorg er nou maar voor dat hij nu niet meer los kan komen!” Alle gejatte spullen hadden ze weer van hem afgehaald en in de hoek gelegd. Jareth was nu bezig een stevig touw een aantal keer om zijn enkels te wikkelen en strak vast te knopen. Ook de armen van jongen waren tegen zijn lichaam aangebonden, met zijn polsen op zijn rug. Nu hing hij goed vast aan een stevige stalen buis uit de muur met een paar handboeien, in dezelfde kamer als het bewusteloze meisje. Zijn mond was gesnoerd door een lap stof die tussen zijn kaken was gedrukt en op zijn achterhoofd vastgeknoopt zat. Jareth kwam overeind en bekeek het resultaat. Als hij nu nog vrij kwam was hij Houdini. Boris had zich al over de gestolen spullen gebogen en hield de make-up omhoog. “Wat een freak,” mompelde hij grinnikend, alsof hij niet kon bedenken dat de make-up niet voor de jongen maar voor het meisje was. Jareth keek hem enkel grimmig aan toen Nico opeens, bezeten door withete woede, de kamer in kwam stormen. “IK ZAL JE! IK TREK JE TONG ERUIT MET EEN HETE TANG! IK LEPEL JE OGEN ERUIT! IK HAK JE PIK ERAF! IK HANG JE OP AAN JE TENEN! MOORDENAAR!” Wild om zich heen kijken zocht hij naar de dader die hij al gouw ontdekt had. Hij wilde boven op hem springen maar Jareth en Boris, die weer heel langzaam was, konden hem nog vast grijpen. “Kalm Nico! Dat is niet de oplossing,” probeerde Boris hem tot rust te manen en trok de man het gebouwtje uit. Jareth bleef achter. Buiten klonken een hoop stemmen en hier en daar een schreeuw want het nieuws had zich natuurlijk als een lopend vuurtje te ronde gedaan. Nu zouden ze helemaal geloven dat die gozer een terrorist was. Hoe had hij zo stom kunnen zijn. Hij staarde even in het licht van de enige lamp die er hing. Jareth hurkte vervolgens voor de neer en greep zijn kaken vast. “Jij bent de stomste idioot die ik ooit ben tegen gekomen. Ik zei toch dat je niks stoms moest doen. Je hebt je eigen kansen verspeelt,” Nog kwaad om het incident klonk het nu alsof Jareth hen in de steek zou laten, maar Nico was een veel groter gevaar dan Gerard was geweest. Gerard was altijd degene geweest die zijn kleine broertje een beetje in toom kon houden. En nu hij dood was, waar Jareth ook wel weer blij mee was ookal was het op een totaal verkeerde manier gegaan, wist Jareth niet hoelang hij die twee nog veilig kon houden.

Plots begon de hond als een bezetene te blaffen. Met een snelle beweging pakte Mortal zijn zwaarden vast. Nog geen seconden later werdt de deur zo hard ingetrapt dat het bijna uit de hengsels vloog. Mortal zag een beer van een man staan, maar kon niet zien wie precies. Niet dat het uitmaakte, want de man kwam al snel naar Mortal toe gestormd. een blinde actie van de man was het gevolg. Mortal draaide zijn voeten stevig op de grond en kneep zo hard hij kon in de zwaarden. Met een pijlsnelle beweging schoot Mortal opzij en hakte de twee zwaarden diep het lichaam van de man in. Een Luide plof was het gevolg van de man die Mortal miste. Zijn hoofd nu naar de grond gericht hield Mortal beide mannen in de gaten en zodra de man op de grond omhoog kwam maakte Mortal een snelle draaiende beweging hakte Mortal nogmaals met twee zwaarden op de man in. Een doffe plof was opnieuw te horen, maar nu veel minder hard dan net. De man stond nog, maar deinsde achteruit met een schreeuw. Mortal draaide zich snel om naar de andere man, die hij met een harde trap onderuit probeerde te halen, echter raakte iets hem op de zijkant van zijn hoofd.

Mortal werdt wakker toen het alweer licht begon te worden. Zijn ogen kort aan het nog schemerende licht laten wennend keek hij om zich heen. Hij zag een aantal mannen staan, die hard tegen elkaar aan het schreeuwen waren. Toen Mortal wat beter keek zag hij dat een van de mannen een stuk van zijn arm miste. Plots stormde er nog een man binnen.  “IK ZAL JE! IK TREK JE TONG ERUIT MET EEN HETE TANG! IK LEPEL JE OGEN ERUIT! IK HAK JE PIK ERAF! IK HANG JE OP AAN JE TENEN! MOORDENAAR!” de man dook al op hem af en Mortal wilde wegduiken, maar kwam niet erg ver omdat hij opnieuw vast zat.  Met een ijzige blik keek Mortal naar de mannen. Als hij los was geweest en zijn zwaarden had dan had hij nu allang al weggeweest hier, maar hij moest zich inhouden omdat hij vastzat en omdat hij Hikari niet achter kon laten. Toen de rest van de mannen weg waren kwam de eigenaar van de hond van eerder op hem af. Hij greep Mortal bij zijn kaken en zei tegen hem “Jij bent de stomste idioot die ik ooit ben tegen gekomen. Ik zei toch dat je niks stoms moest doen. Je hebt je eigen kansen verspeelt,” Een schijnbeweging van een kopstoot en een grom waren alles wat hij naar de man kon, want iets zeggen ging niet met die doek in zijn mond. Mortal zijn Knevel werdt losgemaakt, waarna Mortal meteen sissend zei "Ik hoop maar dat die man van daarstraks flinke wonden heeft opgelopen! Bovendien... moet ik me nu verontschuldigen omdat ik haar wil redden van die monsters?! Overal zou ze beter afzijn dan bij die beesten van vrienden van jou! Als je had gewilt dat ik niks had geprobeerd had me dan vertelt wat jij van plan bent! want voor zover ik weet kost wachten haar haar leven!" Met een kop als onweer keek Mortal nu zwijgend de man aan. "En geloof me als ze haar nog iets aandoen dan vloeit er nog veel meer bloed dan dat er vannacht is gebeurd!" Nu zwijgend en wachten op wat er ging komen trok Mortal een keer hard aan de handboeien, waarbij de buis waar Mortal aan vast zat een flinke klap te verduren kreeg

[God Note] + Remission omdat je een levend wezen wil redden - Remission voor al het geweld xD

Hikari zweefde in een wereld van niets.
Ze kon haar ogen niet open doen maar ze hoorde wel vage geluiden vanuit haar omgeving. Ze hoorde stemmen. Van de jongen die voor haar zorgde en van Mortal, die overduidelijk woest was. En een bekende mannen stem. Ze wist niet waar het over ging maar ze wist wel dat ze hier snel weg moesten.
Ze zuchtte onbewust en deed langzaam haar ogen iets open. Ze zag de vage omtrekken van de jongen en Mortal en nog een schim die woeste bewegingen maakte.
Ze schrok ervan en ze probeerde iets te bewegen wat voor een flinke pijnscheut door haar arm zorgde en een kreun verliet haar lippen. Ze had het idee alsof haar hele lichaam beurs was. Ze probeerde wat te zeggen, en eerst was het alleen een ademloos geluid.
Uiteindelijk lukte het haar om te zeggen: 'help....me...'

Tis kort, I know, maar op het moment kan ik niet veel xD

Jareth kon nog net de kopstoot van de jongen ontwijken, die hem grommend aan staarde. Ergens wel begrijpelijk, want veel meer kon hij niet doen. Dus haalde Jareth de doek van zijn hoofd. Hij hoorde de sissende woorden aan maar zei niet meteen iets terug. "Ik hoop maar dat die man van daarstraks flinke wonden heeft opgelopen! Bovendien... moet ik me nu verontschuldigen omdat ik haar wil redden van die monsters?! Overal zou ze beter afzijn dan bij die beesten van vrienden van jou! Als je had gewilt dat ik niks had geprobeerd had me dan vertelt wat jij van plan bent! want voor zover ik weet kost wachten haar haar leven!" Jareth had niet verwacht dat die gozer zo de arm van Boris eraf zou hakken. Hij begon dan ook sterk te twijfelen of de samenwerking met hem wel zo verstandig was. Hij wilde ze best op hun weg sturen, nu alles zo verwarrend en chaotisch was in het kamp, maar dat zou gegarandeerd zijn eigen kop kosten. En dat was dit ventje absoluut niet waard.  "En geloof me als ze haar nog iets aandoen dan vloeit er nog veel meer bloed dan dat er vannacht is gebeurd!" Jareth wilde net tegen hem in gaan toen er opeens een zachte maar smekende kerm om hulp naast hen klonk. Hij keek bezorgt opzij en zag hoe het meisje nu bijna aan het vechten was voor haar leven. Hij moest iets doen. Hij moest haar ergens veilig brengen. Ergens waar hij haar normaal kon verzorgen. Hij wende zich weer tot de jongen, wierp hem een boze blik toe en stond op om naar buiten te lopen.  

Buiten leek het hele dorp in paniek rond te lopen. Hij zag Boris zitten, een vrouw bij hem neergeknield die zijn armstomp aan het verbinden was. Hij zag er niet heel gezond uit en was zo wit als een lijk. Hij liep op hem af, de paar mensen in zijn pad opzij duwend, en knielde bij hem neer. ‘Die klootzak.. Gerard had gelijk.. Hij is gevaarlijk Jareth.. die gozer is levensgevaarlijk” de man keek op en staarde hem intens aan. Jareth had toch wel met de man te doen en legde een troostende hand op zijn schouder. “Waar is Nico? Het gaat erg slecht met dat meisje en ik wil haar verplaatsen,” Boris zakte weer terug in de bedroefde en pijnlijke houding. “Hij is terug naar .. naar Gerard..” Jareth stond op, kneep even zacht in de schouder van de vrouw, die hem een angstige blik toe worp. Wat een ellende..

Hij hoopte dat Nico lang genoeg weg zou blijven zodat hij het meisje mee kon nemen. Hij liep weer vlug het gebouwtje binnen, waar Jenner nog steeds zat, en knielde weer neer voor de jongen. Hij bond de knevel weer voor zijn mond en controleerde nogmaals zijn boeien en touwen. “Je moet uitkijken jij. Anders kan en wil ik niet veel meer voor je doen,” Een vel fluitje klonk wat de bruine hond meteen opliet staan en naar zijn baas liet komen. Jareth bukte zich nu over de jonge blondine heen en ontdeed haar van haar boeien. Met een arm onder haar beneden en achter haar rug tilde hij haar, met een steunende zucht, op. Met vlugge passen liep hij naar buiten. Mensen waar veel te druk bezig met hunzelf en de paniek van Gerards dood dat ze hem niet eens opmerkte toen hij tussen ze door liep, met de bruine border collie achter hem aan.  

Met uiterste voorzichtigheid had hij haar de trap van zijn gebouw opgedragen en haar op zijn bed gelegd. De deur draaide hij op slot, voor het geval dat Nico toch nog op kwam dagen. Hij trok zijn eigen jas uit, die hij tot een prop vouwde en onder haar hoofd legde. Hij bekeek haar gezicht nu nog eens en haalde een tas onder zijn bed vandaan. Iedereen had een soort ehbo-kistje op zijn kamer liggen voor noodgevallen en Jareth haalde de zijne te voorschijn uit zijn tas. Hij begon met haar gezicht en depte met een dot watten gedoopt in ontsmettingsmiddel langs de wondjes en plekken in haar gezicht. “Dit kan even prikken,” zei hij nog zacht. Ze had flinke zwellingen op haar gezicht en waarschijnlijk ook over haar lichaam heen, maar hij had geen ijs gelpack of iets anders koud om die zwelling te verminderen. Hij verbond de wond op haar voorhoofd, die hij eerst had schoongemaakt. “Hier, neem een slokje water,” en hij liet haar uit een fleswater drinken. Toen begon hij aan haar handen die ook flink beschadigd waren. Hij was stilletjes aan het werk toen hij even opkeek en haar aankeek. “Mijn naam is Jareth..” zei hij zacht en keek haar met een bezorgde frons aan.


[please do not interrupt them Maarten  ]

[God Note]+ Remission voor het helpen van iemand en het schoonmaken van de wonden