Zonder enige eind bestemming stapte Light doelloos verder. Straten waren leeg, huizen waren leeg. Merendeel was gewoon verlaten. Het was allemaal zo eenzaam. Haar schoudertas hield ze steving tegen haar aan. Ze wou het niet kwijt. daar zal alles in dat ze nodig had. Wat eten, drinken. Een vlijmscherpe dolk die veilig nog eens opgeborgen zat in een lederen hoesje zodat ze niet perongelijk zichzelf zou zeer doen wanneer ze de dolk uit haar tas zou willen halen. Vestig hield ze de leren jacket rond haar heen zodat de koude wind er niet onderdoor kon en haar alsnog koude rillingen geven. Die had ze nu toch al doordat het hier doodstil was. Haar kristalblauwe ogen flitsten naar alle kanten. Scande het hele gebied. Je weet maar nooit. Het was toch onmogenlijk dat zij hier alleen was? Wat was er nu eigenlijk gebeurd. Veel herinnerde ze nu ook weer niet perfect...Eigenlijk wel. Ze weet dat haar vader oppeens thuis kwam met het nieuws dat haar moeder en zus overleden waren, hij zei dat eht een auto ongeluk was geweest. Alleen geloofde Lightning dat niet. En hoe komt dat? Wel, ze mocht haar moeder en zus niet meer zien, en mocht zelf niet naar de begrafenis. Hoe erg was dat wel niet? En vooral zeer verdacht.
pas later kreeg ze te horen van haar vader dat het geen auto ongeluk was geweest maar een virus dat was ontstaan. Haar vader had haar dan oppeens deels tegen haar wil Light meegenomen naar het lab waar haar vader werkte. Daar kwam er tot de ontdekking dat ze blijkbaar er immuum voor was. Iedereen probeerde met vele mensen als Lightning erachter te komen hoe ze ertegen konden. Maar er was blijkbaar niet genoeg tijd. Haar vader was bij de laatste groepje overlevende van het team. Dat moment kwam het besef dat het niet lang zou duren voor ook zij het virus zouden krijgen. Lightning haar vader nam haar dan oppeens naar een witte lege kamer, het enige wat daar in had gestaan was een soort bed met een deksel er overheen. Daar moest blijkbaar ze op gaan liggen. En voor ze het besefte had haar vader iets in haar gespoten. Slaapmiddel waarschijnlijk? Alleen had Lightning geen flauw benul hoelang ze had geslapen. Tegen dat ze wakker was, was iedereen dood. Degene die net als haar immuum waren waren nergens te bekennen. Stug dwong Light haar herinneren te verdwijnen. Ze wou er niet aan denken.

Ze was nu helemaal alleen...Behendig streek ze enkele plukjes van voor haar gezicht. Als ze nu eens een plaats vond waar ze kon opkruipen zodat ze kon zien of er nog ergens anders wel nog leven is, dat zou haar al weer een heel stuk opweg brengen. Wat verderop zag ze de ingang van een pretpark. En daar stak er een groot reuzenrad uit. Dat was geweldig vanaf daar zou ze alles wel zo'n beetje zien. Zonder nog te aarzelen rende ze door de ingang richting het reuzenrad. Daar aangekomen bestudeerde ze het ding. nadat ze alles gecontroleerd had begon ze te klimmen. Dat was niet zozeer moeilijk voor haar. Van kleins af aan klom ze op alles wat maar lukte. Af en toe was ze wel eens gevallen. Vooral in het begin. Maar mettertijd viel ze minder tot bijna niet meer. Dus het reuzenrad was geen probleem. Nadat ze even naar beneden had gekeken vond ze dat ze nu wel hoog genoeg was gegaan. Net iets hoger dan de helft van het reuzenrad. Ze klom dan een van de wiebelende cabines en keek over het het landschap heen. Het was prachtig. dat maakte niet uit, wat wel uitmaakte was voorzover zij kon zien ze nergens mensen zagen. Een angstig gevoel bekroop haar.Nu ze toch hier zat, kon ze even goed blijven zitten. Triestig en afwezig staarde ze naar de omgeving. Beet angstig op haar onderlip. En wat nu?

Marceline die nog niet echt een vaste verblijfplaats had zocht overal en nergens kleine knusse plekjes op om tukjes in te doen. Ze was van ver gevlogen nadat haar vorige verblijfplaats een flinke bosbrand was geweest. In een hoge boom had ze een groot nest gebouwd van takjes veren en andere dingetjes. Toen ze daar rustig in aan het slapen was werd ze wakker van een overwelvende hitte. Verschrikt keek ze om zich heen en kon alleen maar een rode zee van vlammen zien. Met haar kleine oogjes keek ze geschokt naar de vlammen. Doordat ze er zo van geschrokken was en ook dat ze pas net wakker was had ze niet goed opgelet. Haar nest had vlam gevat en de vlammen kwamen langs haar lijfje omhoog. Van schrik bewoog ze op zei en viel uit het nest. Halver wegen de val kon kreeg ze weer grip op zichzelf en herstelde en vloog weg. Haar linkervleugel was een klein brandje ontstaan maar door het vliegen was het vuurtje snel uit. Al waren haar vleugels wel beschadigd. Geen idee waar ze heen moest vliegen had ze een richting gekozen en had zo vele kilometers afgelegd voor ze moe begon te worden. Met haar kleine oogjes streek ze de horizon af om te kijken naar een verblijfplaats om te rusten. Vliegend in de lucht kon ze van ver af al een groot, rond ijzeren stallage zien. Ze hield haar blik er op gericht en probeerde een geschikt plekje te vinden. Voor haar was het een absurd ding om te zien. Ze was in een karretje gaan zitten en begon een plekje op te zoeken. Nadat ze de ruimte onder de bank opviel had ze besloten dat dat haar plek voor vandaag zou worden. Met al haar veren opgezet had ze een bolletje van zichzelf gemaakt om de koude wind te kunnen doorstaan en was al snel in slaap gevallen.
Het karretje wiegde al een tijdje heen en weer door de wind die sterker was gaan waaien. Het ging gepaard met het gepiep en geknars van metaal dat langs elkaar wreef. Het karretje was Marceline had uitgekozen bewoon ineens heftig en haar oogjes gingen fel open. Ze merkte dat er iets in het karretje was geklommen waar wist niet wat. Geduldig wachtte ze af wat het ding zou gaan doen. Plots kwamen de poten van het ding dichter bij haar waarna ze omdraaide en zo bleven staan. Bijna sluipend stapte ze nieuwsgierig op de poten af en bekeek ze even waarna ze met haar snavel aan de schoenen knabbelde en tussen de poten in ging zitten om zo van de lichaamswarmte mee te kunnen genieten. Wel bleef ze goed op haar hoede dat als het een aanval naar haar zou doen dat ze zo weer weg kon vliegen. Al wilde ze dat niet echt. Ze had nog nooit zo’n beest gezien en wilde maar al te graag er meer van zien en weten, maar dat deed ze op het moment maar niet al te enthousiast aangezien haar linkervleugel beschadigd was en ze er redelijk wat last van had.

Mortal liep al een tijdje langs een lange rechte weg, Toen hij in de verte iets boven de bomen zag uitkomen. Het leek vanaf daar niet Interessant, maar hoe verder hij liep hoe beter hij zag dat het een reuzenrad moest zijn. Misschien zou hij daar wat te eten vinden, want hij had gister alweer zijn laatste voedsel opgegeten. Mortal besloot zich niet te haasten, maar liep langzaam langs de lange weg naar waar het reuzenrad stond. Langs de weg stonden hier en daar auto's stil, waar Mortal hongerig naar binnen keek om wat te eten te vinden. Hij had de laatste tijd amper iets te eten gevonden en zou nu graag iets vinden, al was het maar iets kleins. Helaas vond Mortal niks in de auto's. Waarschijnlijk was hij niet de eerste geweest die de auto's bekeek op spullen. Toen Mortal na een lange tocht eindelijk aankwam bij de parkeerplaats van het park, was hij verbaasd over de weinige auto's die er stonden. Ook hier doorzocht Mortal de auto's. In de laatste auto vond hij een klein rolletje snoep. Er stond op dat het nog een half jaar goed zou zijn, dus hij opende het snel en at het snoep voor de helft op. Toen Mortal bij de ingang aankwam, zag hij dat het nooit dichtgedaan was. Nou was dit niet vreemd, aangezien het virus erg snel om zich heen had gegrepen. Mortal besloot om gewoon door te lopen.

Binnen in het pretpark zag Mortal meteen de souvenirwinkeltjes, die hij direct doorzocht naar wat te eten, maar helaas was er niks te vinden. Misschien zou hij verderop nog iets tegenkomen dat anderen nog niet hadden leeggehaald. Mortal liep langs het gigantische reuzenrad. Hij keek omhoog, naar het machtige reuzenrad dat tig keer zo hoog was als hijzelf. Hij merkte niet op dat er in een van de cabine's iemand stond rond te kijken. Mortal besloot verder te lopen en naar links af te slaan.

Na een kort stukje lopen, kwam Mortal bij een restaurantje aan. Hij besloot naar binnen te gaan en zag daar nog eten liggen. Mortal rende er naartoe en zag toen dat het gefrituurd moest worden. 'Lekker... dat heb ik weer...' Mompelde hij in zichzelf. Mortal zocht rond naar iets anders dat hij wel kon eten. Hij liep naar een kelder en scheen met een zaklamp rond. Eerst zag hij niet veel, maar na een tijdje viel hem een generator op. Mortal liep erheen en bekeek de generator. 'hmm het lijkt een benzine-generator...' Mortal opende de brandstoftank. 'fijn... een lege tank...' Mortal sloot de tank weer en liep weer naar boven. Hij zag alle frituurpannen staan en de nodige olie en frituurvet stonden in een kast die hij daarnet had doorzocht. Helaas kon hij niks zonder elektriciteit. Mortal beloot rond te gaan zoeken, naar reservebenzine. 'Ze moeten hier ergens een voorraad benzine hebben... zeker als er zo'n generator staat...' Mortal liep om het gebouw heen en zag een hek. Hij besloot achter het hek te kijken. Mortal klom via een eettafeltje op het hek en zag een kleine schuur staan. 'Misschien staat daarin benzine...' Hij opende de schuur en zag de vaten benzine staan. Blij keek hij snel in de vaten, maar hij werd alleen maar teleurgesteld toen hij zag dat de vaten leeg waren. Mortal gaf het alleen niet op en klom weer over het hek heen. 'Er moet hier iets zijn waarmee ik benzine kan bemachtigen... Hij keek rond en zag in de verte een weg omringd met banden. 'De kartbaan!' zei Mortal enthousiast. Mortal liep naar de kartbaan en doorzocht de plek waar de benzine te vinden zou moeten zijn. Al snel zag hij dat er sleutels nodig waren, maar die zouden waarschijnlijk in het ticket hokje liggen. Hij doorzocht het hokje dan ook en ja hoor, hij vond de sleutels. Snel gebruikte hij de sleutels om bij de benzinepomp te komen. een grote tank stond boven de grond, dus hij zou het gewoon eruit kunnen tappen. Alleen nu was er nog het probleem hoe hij de benzine zou kunnen vervoeren. Mortal liep terug naar het schuurtje. Misschien stond daar een emmer of iets dergelijks, waarin hij de benzine kon vervoeren. Hij had mazzel dat er nog twee onbeschadigde emmers waren, want er stonden er nog een boel waar gaten in zaten. hij nam snel de twee emmers mee terug naar de benzinepomp, waar hij de emmers vulde. Het waren flinke emmers en hij had in totaal ongeveer vierentwintig liter aan benzine nu bij zich.

Toen Mortal met de emmers terugkwam bij het restaurantje, besloot hij de emmers een voor een naar beneden te brengen. 'Zo nu alleen nog de benzine in de generator en dan kan ik eindelijk iets te eten klaarmaken... Mortal opende de tank en begon voorzichtig de benzine erin te gieten. Hij morste een beetje, maar verder ging alles netjes in de tank. Toen Mortal de generator snel even had bekeken, zette hij de generator aan en deed voor de zekerheid een stapje achteruit. Na wat gepruttel begon de generator te ronken en begonnen de lichten te branden. Er begon zelfs een muziekje te spelen. Mortal ging snel de trap op en bekeek de frituurpannen, die het ,tot zijn verbazing en teleurstelling, nog steeds niet deden. Al snel zag hij wat het probleem was. 'pff natuurlijk... de stekker!' Mortal stak de stekkers van de frituurpannen in het stopcontact. Hij zag de frituurpannen aangaan en besloot ze weer uit te zetten. Mortal haalde de frituurpannen leeg en gooide er nieuwe olie in. Nadat hij de nieuwe olie erin had gedaan deed hij snel een van de frituurpannen weer aan en gooide hij een baal patat in de frituurpan. 'Zo... nu maar even wachten tot de patat klaar is.' Mortal liep even naar buiten en zag dat op het dak van het restaurantje de lichten fel aanstonden. 'haha ach die mogen wel aan blijven staan, niemand die ze waarschijnlijk ziet. En anders gaat de stroom toch wel verloren...' Zijn gedachten gingen weer terug naar de frituurpan 'pffff ik heb zoooo'n trek in patat... het is alweer een hele tijd geleden dat ik zoiets heb gehad...Mortal liep naar binnen en ging daar zitten op een stoel, totdat zijn eten klaar was.