EIndelijk had hij een grot gevonden om even uit te rusten. Een plek van stilte en rust. Weer alles naar boven halen om het weer weg te stoppen. De dood van zijn moeder en broertje en zusje. Eerst zijn moeder Acaia genadeloos afgeschoten en daarbij zijn broertje. Zijn zusje Hajagani en hijzelf wisten te ontkomen, maar ze werd ziek en overleed enkele dagen later. Dat was nu een week geleden. Alles was nog zo vers. Zo kort samengevat klonk het midner heftig, maar in het echt speelde alles als een oude zwart-witfilm door zijn kop.
Zijn legde zijn kop op zijn voorpoten en rolde zijn lijf op tot een bolletje beer. Heerlijk slapen en morgen pas weer wakker worden. Even geen besef van tijd hebben en alles laten zijn voor wat het was. Ingeslapen in een grot en hopend ooit een sterke beer te worden om zijn overleden moeder te bewijzen dat hij het kon ondanks dat zij niet meer voor hem kon zorgen. Mara dat deed ze nog altijd. Af en toe liet ze haar geestenverschijning zien en wist Acuzio weer dat ze er altijd zou zijn en hem altijd in de gaten zou houden.
Met die gedachte, viel hij in slaap. Een korte slaap, want de jonge bruine beer werd gewekt door bezoekrs die de grot binnenkwamen. Twee onbekende dieren. Ze leken een beetje op poema's qua kenmerken, maar ze waren slanker en waren boverndien gestipt.
Acuzio zat inmiddels rechtop en keek wat verbaasd naar de twee katten. Wat waren zij voor katten?
"Hallo." zei hij, nog steeds verbaasd kijkend naar de twee vreemde dieren voor hem. Hopelijk waren ze vriendelijk, want Acuzio kende wat slechte ervaringen met poema's. Maar aangezien dit twee diersoorten die, als alle omstandigheden normaal waren gebleven, Acuzio eigenlijk nooit zou horen te kunnen zien. Maar nu alles zo anders was door die ramp, hij kon het weten, liep alles anders. Hij was nieuwsgierig naar ze, maar hoopte op een goed humeur van hun kant.

De eerste reactie van de vreemde grote kat was blazen. Acuzio schrok ervan, maar wist dat dit enkel de schrik was. Zo had hij poema's ook horen doen als zijn moeder eraan kwam stormen om haar jongen te beschermen.
"Wow, je liet me schrikken kleintje, sorry dat ik zo reageerde maar je kan bijna niemand vertrouwen deze dagen." zei de grote kat. Acuzio was het daar wel mee eens. Hij had het op een minder aangename manier geleerd, maar het maakte het leven wel iets logischer. Anders was het misschien te makkelijk. Vooral na de ramp wilde alles en iedereen eten hebben en greep men hun kans. Als er iets op het pad kwam waarvan men wist dat het te eten was, was het raak.
"Dat weet ik." zei hij stilletjes in zichzelf. Of de katten het konden horen, wist hij niet. Het maakte nu ook niet uit, het was geen verwijting.
"Sorry dat ik zo binnen ben komen stormen ik wil niemand tot last zijn en ik zo geen ruzie met je ouders dus ik reis verder op zoek naar een nieuwe schuilplaats." zei de oudere kat. Hij pakte het jongere exemplaar op en liep al weg. Acuzio vond het jammer voor hen. Hij had geen ouders om hem te beschermen en misschien wist hij vrienden te worden met de katten. Die grote was sowieso in veel betere conditie dan hij.
"Wees maar niet bang. Mijn vader heeft ons verlaten en mijn moeder is dood. Ik heb niemand meer." zei hij verdrietig. Hij ging weer liggen en hoopte ergens dat de katten zouden terugkomen aangezien hij ze ergens nodig had. Sterk was hij nog niet, hoe stevig hij er ook uitzag. Hij was in slechte conditie en kon nog niet goed voor zichzelf zorgen. Wat vrienden en een duwtje in de goede richting zouden zeker helpen.
Hopelijk dachten de katten niet vijandig en bleef het de sfeer goed tussen hen. Als ze al terugkwamen dan.

De twee grote katachtigen wilden al vertrekken, maar iets in Acuzio zei dat het veiliger was als ze bleven. Hij was erg kwetsbaar voor elk soort gevaar. Jagen ging nog niet. Daar was hij nog te jong voor. Hij kon misschien wel wat proberen te vangen, maar een onhandig berenjong als Acuzio zou er waarschijnlijk niet in slagen.
"Wees maar niet bang. Mijn vader heeft ons verlaten en mijn moeder is dood. Ik heb niemand meer." zei hij toen verdrietig. Hopelijk zouden de twee blijven. Het kleine diertje vond hij erg schattig en zou best een eventueel vriendje kunnen worden. En de grote zou hem ook uitkomen als vriend. Dat was een gevaar minder.
"Geen ouders? Maar hoe kom je dan aan eten? Aan je tanden en klauwen te zien moet je een vleeseter zijn en het lijkt mij dat je nog niet kan jagen. Weet je wat! Als ik en Cecil een nacht in de grot kunnen blijven zorg ik dat je wat kan mee eten, ik moet toch nog op jacht." zei de grote kat toen. Acuzio keek hem iets blijer aan. Dit was een perfect voorstel. De grote kat en zijn jong waren meer dan welkom hier en in ruil daarvoor zou hij ook nog voedsel krijgen. Dat zou hem zeker goed doen. Dieren deze dag moesten elkaar helpen al was de verleiding om iets te doden dat zwakker was dan jij erg groot.
"Jullie mogen hier altijd blijven zo lang als je wilt!" zei Auzio opgelucht. Deze kat was erg aardig. Heel anders dan die poema's.
"Laat me mijzelf even voorstellen mijn naam is Destin en dit hier is Cecil mijn welp wij zijn cheeta's mijn soort komt uit het verre zuiden en ik weet niet of dit onbeleefd overkomt maar wat ben jij voor diersoort? Zoiets als jou heb ik nog nooit gezien." zei de kat. Een cheeta genaamd Destin.
Acuzio stond op en liep wat dichter naar de cheeta's toe. Ze waren best mooi, met die stippen. Maar ook erg dun.
"Mijn naam is Acuzio. Ik ben een grizzlybeer." zei hij vriendelijk. Hij kon nu wel vertrouwen op de twee grote katten.
Even keek Acuzio met interesse naar Cecil, het jonkie van de twee. Misschien kon hij wel met hem spelen al zou hij voorzichtig moeten zijn. Hij was groot en kon hem zo iets aandoen, maar waarom zou hij? Dan kreeg hij ook nog eens Destin op zijn dak.
Nee, Acuzio zou hem niet aanvallen. Daar voelde hij niets voor. Hij wilde enkel een vriend om mee te spelen en veiligheid.
"Zou ik misschien met jullie mee mogen reizen?" vroeg hij daarna voorzichtig en verlegen. Het moest natuurlijk wel gelegen komen en te doen zijn voor ze.
Acuzio was bang dat het voor problemen zou zorgen, maar als het kon, dan kon hij mooi bij de cheeta's blijven en als hij eenmaal groot en sterk was, dan kon hij zelf ook wat doen. Normaal waren volwassen beren solitair, maar nu de wereld zo verveemd was, vroeg dat om maatregelen. En met een groep moest te doen zijn. In ieder geval, als de cheeta's hem zouden accepteren.
Acuzio had toch een pleegouder nodig om het te overleven.