Een vogel bewoog zich sierlijk en snel door de lucht, ondanks het feit dat hij zo groot en robuust was. Zijn holle botten en onwijs sterke spieren in zijn borst en schouders droegen hem moeiteloos door de lucht. Het was koud, en hier aan het strand, waar het open was, waaide het nog meer dan elders in het gebied en ook voelde het kouder aan. Icarus voelde dat de wind op een gemene manier door zijn veren probeerde te komen, maar door de dikke laag donsveren onder zijn dekveren had hij er gelukkig niet al te veel last van. Alleen zijn poten en de huid rond zijn ogen en bek werden nogal koud. Icarus besloot te dalen, en hij landde op een van de palen die de menswezens in het zand hadden geslagen om een stuk strand af te bakenen. De zilte zeewind drong door zijn neusgaten en het opvliegende zand kwam af en toe in zijn ogen wat prikte. Hij moest eerlijk toegeven, het strand, genaamd Harena beach, was niet zijn favoriete plek om rond te hangen. De omgeving was te open, hij hield meer van een bos die hem omringde zodat hij zich ongezien kon verplaatsen en kon jagen.

Maar in het bos waren steeds minder prooidieren. Of moest ik zeggen; minder eetbare prooidieren. In het bos waar ik leefde, zwierven een tijd geleden mensen rond en tot mijn verschrikking en afgunst waren het nog besmette mensen ook. Als parasieten kropen ze door het bos, op handen en voeten nadat de ziekte ver genoeg gevorderd was en ze langzaam sloopte en op hun knieën bracht. Ze kromden hun rug en kokhalsden en braakten hun geïnfecteerde maaginhoud uit over de eerst nog pure en schone mosheuvels. De mensen stierven kort erna, en hun lichamen werden opgeruimd door kleine organismen als insecten, deze werden weer opgegeten door vogels en kleine zoogdieren, en die op hun beurt weer door de grotere roofdieren. Zo verspreidde het zich langzaam door het bos, en Icarus was het nu ontsnapt voordat het te laat was.

En daarom was hij hier op het strand. Veel minder organismen om de ziekte te verspreiden. Daarbij kon je over het hele strand kijken vanaf hier, en hij zag geen mensen of dieren die ziek konden zijn. In de zeefauna had hij het virus nog nooit ontdekt. Hij sprong nu van zijn tak af en landde op een natuurlijke pier die nu bloot lag doordat het eb was geworden. Met één machtige klap van zijn vleugels jaagde hij de mantelmeeuwen en kleinere kokmeeuwen weg van het plaatsje, en vervolgens keek hij tussen de spleten van de rotsen. Zijn snavel was niet gemaakt voor dit werk, maar het lukte hem om een vrij grote krab uit een spleet te wippen. De krab viel op de stenen, Icarus pakte hem snel in zijn grote klauwen en vloog daarna weer weg van de pier, want hij kon de sneaky zeemeeuwen vanuit zijn ooghoeken alweer terug zien lopen, en ze hadden het gemunt op zijn verse krab. Hij maakte een cirkel in de lucht en ging weer terug naar zijn paal, waar hij de schaal van de krab kapot trapte tegen het hout, waarna hij het witte vlees uit zijn schaal trok met zijn snavel. Hij schrok echter op wanneer hij zand hoorde op spatte, wat betekende dat er iets of iemand zich door het zand bewoog. Hij had het vast niet gezien omdat dat wezen vanaf de duinen was gekomen. Strak begon hij om zich heen te kijken.

Zand kleefde aan de natte poten van een grote, zwarte, vierpotige gestalte. Hij liep deels met zijn poten in het water, iedere paar seconden wegebde, en enkele seconden later terugkwam als een nieuwe golf. Wanhopig roerde Dante met zijn neus in het water in de hoop dat er iets eetbaars aangespoeld zou worden. Laat staan dat hij iets drinkbaars zou vinden: alleen zijn tong uitstrekken in het zoute water zorgde er al voor dat zijn tong al brandde. 'Wanneer heb ik het laatste iets gegeten? ' dacht hij. 'En wanneer was het het laatst dat ik iets kon eten wat ik lekker kon noemen? Ik ben die domme ratten beu gevreten. Nog een geluk dat ik dat verdomde virus niet heb binnengeschrokt.' Al stonden zijn neusgaten redelijk ver verwijderd van het zoute water, de zoutige geur drong zijn neusgaten binnen. Dat was het nadeel van betere zintuigen hebben dan mensen: alles wat vreselijk stonk kon hij van ver ruiken. De harde zeewind blies zijn zwarte pels opzij en stak in zijn huid, door zijn vacht heen, als angels die door zijn huid prikten. Uiteindelijk zag hij wat verder een aangespoelde krab liggen, niet één van de grootste ooit, maar Dante's tong kwijlde al bij de gedachte dat hij z'n schaal kon opentrappen met z'n klauwen. Hij versnelde zijn looppas. De krab leefde nog, en had door wat er op hem afkwam. Hij probeerde tevergeefs weg te rennen, maar net voordat Dante zijn klauwen erop kon zetten, scheerde er een zeemeeuw naar beneden, greep hij één van de pootjes van de krab en vloog er meteen de lucht mee in. 'Rotzak!' riep Dante naar de meeuw na, die een schreeuw kwebbelde wat verdacht veel op hatelijk gelach leek.

Na een kwartier verder lopen kwam er eindelijk een kleine verandering in het landschap; een grote duin torende over de andere kleine duinen in deze omgeving. 'Hierboven zou ik een goed zicht moeten hebben van wat er rondloopt in deze omgeving. dacht Dante. Met een beetje geluk een ander verdwaald lekker, mals beest. Met iedere stap hoger die hij zette leek de zoutige zeewind dieper en dieper door zijn vacht heen te steken. Toen hij uiteindelijk boven was, was het de lastige klim waard. De horizon was nog altijd dezelfde lijn, maar het strand kon hij nu veel beter zien. Beter zelfs; wat verder stond er iets wat leek op een natuurlijke pier, met een groep zeemeeuwen, en waar deze opeengepakt stonden, moest er wel iets te eten zijn. 'Sweet, sweet revenge.' mompelde Dante grijnzend tegen zichzelf. Terwijl hij de duin afliep, met de nodige valpartijen, zag hij dat er een arend op de pier neerschoot, en z'n snavel tussen de stenen boorde. Tegen dat hij terug op het strand was, was de arend alweer weggevlogen en op een paal geland niet ver van hem. 'Wat mot je?' gromde hij tegen de arend terwijl hij langsliep. Blijkbaar had hij net een krab van tussen deze pier gehaald en zat hij er van te smullen. Hoe lekker het ook geweest zou zijn om die pluimen eruit te trekken, deze vogel zag er iemand uit waarmee je beter geen ruzie mee zocht. Toen zijn poten op de rotsen kwamen, keken de meeste meeuwen verdacht naar hem. 'Waarom deze vatsige zeedieren eten als ik ook zo'n lekker brokje kan eten?' Dante keek om zich heen, één onverwachte beweging en alle vogels zouden wegvliegen. Sommige vogels gaven al geen aandacht meer voor hem en pikten verder met hun snavels. Rechts van hem zat er een extreem dik exemplaar, compleet gefocust op een spleet. Zonder enige waarschuwing sprong Dante naar rechts en stormde hij op de dikke meeuw af. De meeste vogels vlogen al direct weg, maar tegen dat zijn prooi al doorhad dat er een wolf op hem afkwam, boorden zijn klauwen al door zijn moddervette borstkas. 'Bedankt voor het vlees, dikkerd.' gromde Dante tevreden voordat z'n tanden door zijn botten kraakten.

Wat later kwam hij likkebaardend terug van de pier. Nu zijn buik gevuld was voelde Dante zich veel beter. 'Misschien zou ik ook kunnen vragen in wat voor godverlaten plaats ik me bevind...' Hij keek naar het karkas van wat net nog een levende meeuw was. 'Wel die dikkerd kan het me niet vertellen.' grinnikte hij. Dante liep terug naar de paal waar de arend nog steeds zat. 'Morning.' gromde hij tegen de arend. 'Deze plaats ziet er... clean uit. Welja, clean in tegenstelling tot die plaatsen waar die mensenwezens probeerden te overleven met hun schijtvirus. Anyhow, wat is deze plaats?' vroeg hij nieuwsgierig. Als deze omgeving ook zo onbesmet was, kon hij misschien eindelijk een punt zetten achter de lange reis op zoek naar een plaats om te overleven en zijn leven opnieuw op te bouwen.

De krab probeerde Icarus nog een keer te grijpen met een van zijn scharen, maar het lukte hem niet. Zijn schaal werd verpletterd door het gewicht van de roofvogel, die een paar happen vers wit krabbenvlees naar binnen schrokte. Ondertussen had hij dus voetstappen gehoord in het zand, en zijn ogen vielen vrijwel meteen op de zwarte wolf. Hij was ook niet zo moeilijk te spotten, de kleur van zijn zwarte vacht stak sterk af tegen het lichte zand. De wolf ging ook de pier op en in plaats van een krab of een ander zeewezen pakte hij een van de dikke overvolle zeemeeuwen. Hmm. Icarus schudde zijn kop. Had hijzelf ook kunnen doen, natuurlijk. Maar hij had altijd al iets gehad tegen het eten van andere vogels. Ze waren zo hetzelfde als hem, het voelde als.. een soort verraad of zo iets, hij wist niet wat het precies was. Het was in ieder geval ergens zo belangrijk voor hem dat hij liever zo'n klein beetje zout vlees nuttigde dan een lekkere dikke vlezige vogel. Nu had hij nog een keus, als er nog minder voedselvoorziening was had hij dat niet meer. Anyway, de wolf had de zeemeeuw gepakt en kwam daarna Icarus zijn kant op komen.

Hij keek even walgend naar hoe de medevogel aan stukken werd gescheurd en keek even de andere kant op. Eenmaal toen de wolf dichter bij was liet hij zichzelf weer terugkijken naar het dier. 'Morning.' gromde hij naar de zeearend. Icarus merkte dat het krabbenlijk nog onder zijn poot geplet was. Hij gooide het schild in de verte en luisterde daarna naar wat de wolf hem te vertellen had. 'Deze plaats ziet er... clean uit. Welja, clean in tegenstelling tot die plaatsen waar die mensenwezens probeerden te overleven met hun schijtvirus. Anyhow, wat is deze plaats?' Aha, zo'n beetje hoe Icarus er ook over dacht, dus. Deze plaats zag er inderdaad clean uit, ook al had Icarus nog lang niet het hele strand-en duingebied afgezocht had en hij wist ook niet wat de waterkwaliteit was. Maar hij nam aan dat het nooit zo erg kon zijn als het meer, want het was zo ongelooflijk veel water dat als er al iets giftigs bij kwam, het percentage water nog steeds 99,9% zou zijn. Ach ja, maar antwoorden op de wolf zijn vraag. ''Dat dacht ik ook, wolf. Tot nu toe nog geen mens gezien hier.'' bevestigde hij met een zware rustige stem. ''Harena beach heette het hier, geloof ik.'' voegde hij daarna toe. ''Wat doet een wolf eigenlijk op het strand?'' vroeg hij hem daarna licht verbaasd. Hoorde een wolf niet in t bos of op de vlakte? Dat kon hij natuurlijk ook van zichzelf zeggen, maar hij was een vogel en ging sowieso waar hij maar wou. Voor een wolf duurde het een tijd langer om hier te komen.

Het duurde niet lang voordat Dante een antwoord krijgt van het majestueuze beest. 'Dat dacht ik ook, wolf. Tot nu toe nog geen mens gezien hier.' zei hij met een zwaardere stem dan hij had verdacht, hij had een soort hoge, schrillende krijs verwacht. Zijn stem riep een soort onbekende kalmte in hem op. 'Harena beach heette het hier, geloof ik.'' ging hij verder. 'Wat doet een wolf eigenlijk op het strand?' vroeg hij. 'Oh, je kent dat soort verhaal wel,' zei hij nochtalant. 'Mensenwezens met stalen buizen die vuur schieten en gigantische messen vielen ons hol binnen, waarschijnlijk uitgehongerd, waarom zou je anders zo idioot zijn om een wolvenhol binnen te vallen?' vroeg hij zich luidop af. 'Anyhow, moederlief greep me bij m'n nek vel en gooide me tussen een kleine opening tussen de takken door.' ging Dante zonder enige emotie van verdriet of spijt verder. 'Dus ja, ik liep gewoon door, weg van de mensenwezens, hell, ik heb geen idee hoeveel manen er voorbij zijn gegaan sindsdien. Maar ik heb al een hele tijd moeten leven van kleine vatsige dieren...' Dante's hoofd flitste naar het bloederige karkas voor een halve seconde en dan terug naar de arend. '...Tot vandaag allesinds.' zei hij likkebaardend. Met een soort grom kwam hij overeind. 'Lopen, dikke, ik heb geen zin om de hele tijd te zitten liggen in deze zoute wind.' zei hij tegen de arend terwijl hij terug aan de kustlijn liep op dezelfde manier voordat hij de arend tegenkwam. 'Of vliegen kun je ook, boeit mij het een aarshaar.' riep Dante over zijn schouder. 'Ik dacht dat jullie soort zich meestal op hogere plaatsen bevond, wat in de naam van Infernum kom jij hier eigenlijk doen?' zei hij na een tijdje. 'Ik neem aan dat je niet helemaal naar hier bent gevlogen om krab te eten?'

[God Note] - Remission omdat je best wel gemene opmerkingen maakt xD

De wolf reageerde op zijn vraag. Misschien met ietwat tegenzin, maar hij deed het in ieder geval. Net als Icarus en waarschijnlijk wel de meeste dieren die hier rond dwaalden had hij niet de beste geschiedenis. 'Mensenwezens met stalen buizen die vuur schieten en gigantische messen vielen ons hol binnen, waarschijnlijk uitgehongerd, waarom zou je anders zo idioot zijn om een wolvenhol binnen te vallen?' Icarus zweeg even. ''Wel, bij hen geld misschien wel hetzelfde als bij ons, in tijden van crisis en chaos is alles eetbaar. Aan een wolf zit vrij veel vlees, dus is het het risico waard. Hij stopte daarna weer met praten. Misschien niet het beste moment om zulke dingen te zeggen. Hij wist niet wat er verder nog gebeurd was. Misschien was iemand van zijn familie wel gedood door de mensen. Of meerdere familieleden. Misschien was hij zelf wel beschoten en was hij met bloedende verwondingen verder gekropen om de menswezens te overleven. 'Anyhow, moederlief greep me bij m'n nek vel en gooide me tussen een kleine opening tussen de takken door.' Icarus wou vragen wat er met zijn moeder gebeurd was, maar het zwarte roofdier ging bijna gelijk door.

'Dus ja, ik liep gewoon door, weg van de mensenwezens, hell, ik heb geen idee hoeveel manen er voorbij zijn gegaan sindsdien. Maar ik heb al een hele tijd moeten leven van kleine vatsige dieren...' De Amerikaanse zeearend keek hem raar aan. Waarom praatte hij er zo nonchalant over, alsof het hem geen reet uitmaakte? Hij kon zich zelf niet voorstellen hoe het was gescheiden te worden van je ouderdieren, bij hem was hij al weggehaald als ei om uitgebroed te worden in een broedmachine van de menswezens, maar hij kon zich voorstellen dat het naar was om ze te verliezen. Deze wolf leek het echter niks uit te maken. Of het was alleen om zich stoer voor te doen, grote kans dat hij zijn verdriet gewoon opkropte. '...Tot vandaag allesinds.' zei hij terwijl hij overeind kwam. Hmm, wat bedoelde hij daar weer mee? De manier waarop hij praatte was licht verwarrend, hij had een soort accent maar Icarus wist niet waar dat accent vandaan kwam.. 'Lopen, dikke, ik heb geen zin om de hele tijd te zitten liggen in deze zoute wind.' Icarus zette zich af van het hout en hing in de lucht. ''Pardon?'' de rest van wat Dante zei negeerde hij. Hij scheerde over de kop van de wolf heen.


''Ik ben niet bepaald een agressief type maar jouw manier van praten geeft mij de neiging een van je ogen uit te steken. Ik heb genoeg kleinere dieren gedood door enkel mijn nagels centimeters diep door het vlees te slaan.'' zei hij lichtjes chagrijnig, waarna hij wel weer luisterde naar de vraag van de wolf waarom hij hier was. ''Nee, ik ben hier niet voor het zoute krabbenvlees. Ik ben hier om dezelfde reden als jouw, geloof ik. Stilte, rust, leegte. Geen gevaren en als er gevaren zijn, ze van ver aan kunnen zien komen. Het was tijd om mijn hoofd een keer leeg te maken.'' vertelde hij de wolf eerlijk in plaats van geïrriteerd weg te vliegen, wat hij anders altijd had gedaan met zo'n iemand. ''Ik kom hier vrij makkelijk met mijn vliegkunsten, maar voor jouw moest het een veel langere reis zijn, wolf. Waarom zo veel moeite doen om over een zandstrandje te rennen?''

De arend reageerde agressief op Dante's opmerkingen. ''Ik ben niet bepaald een agressief type, maar jouw manier van praten geeft mij de neiging een van je ogen uit te steken. Ik heb genoeg kleinere dieren gedood door enkel mijn nagels centimeters diep door het vlees te slaan.'' Zei hij. Dante grinnikte. 'Stoer,' besloot hij te reageren. 'Maar heb je ooit iets gedood dat groter dan je eigen lichaam is? ...Een mens, bijvoorbeeld?' zei hij er traag en dramatisch na, met de nadruk op het woord 'mens'. Maar de arend ging gewoon verder: ''Nee, ik ben hier niet voor het zoute krabbenvlees. Ik ben hier om dezelfde reden als jouw, geloof ik.'' 'Begrijpelijk,' zei Dante, 'Al is ben ik nog nooit eerder geweest hier, strand heeft een een bepaalde... eh.. schoonheid.' Met schoonheid bedoelde hij in werkelijkheid dikke, heerlijke meeuwen, maar dit hield hij beter voor zichzelf, voor het geval Icarus hem nog écht zou aanvallen, en daar was hij veel te interessant voor. ''Stilte, rust, leegte.'' ging hij verder. ''Geen gevaren en als er gevaren zijn, ze van ver aan kunnen zien komen. Het was tijd om mijn hoofd een keer leeg te maken.'' Dante schudde begrijpelijk met zijn kop. Op sommige van deze redenen was hij het mee eens. Het was aangenamer om je wijde omgeving te zien, in de plaats van nauwelijks te zien waar je kon lopen.

'Ik kom hier vrij makkelijk met mijn vliegkunsten, maar voor jouw moest het een veel langere reis zijn, wolf. Waarom zo veel moeite doen om over een zandstrandje te rennen?' zei de arend even later. 'Ik zei toch net al dat ik voedsel zocht?' antwoordde Dante met een trage stem. 'En waarom op het strand, vraag jij je nu zeker af? Wel...-' hij aarzelde even, maar begon voor het eerst in een lange tijd te praten over hoe hij zich voelde '-eerlijk gezegd was ik uitgeput en zag ik scheel van de honger, dus had ik niet veel krachten om door een bos te lopen, waarin ik snel in zou verdwalen. In deze conditie kon ik niet goed concentreren op een prooi, en kon ik ze onmogelijk besluipen.' Hij besloot voor zichzelf te houden dat hij uit ervaring sprak. 'Dus ik volgde de zoute geur van de zee naar de kust, waar de weinige dieren die er waren meestal in groepen zitten en ik er gemakkelijk één vluchtende treuzelaar kon uit grijpen. Einde verhaal van de grote boze wolf.' Dante's keel prikte lichtjes. Het was écht veel te lang geleden dat hij veel gepraat had, meestal zei hij gewoon één zin voordat hij bijna alles aanzag aanviel. Opeens viel het hem op dat hij ongelofelijke dorst had, en ging automatisch met zijn neus over het strand, om een spoor te vinden van water dat niet besmet of zoutig was. Één oor hield hij toch omhoog, voor zou de arend nog iets zeggen.

De wolf reageerde niet serieus op Icarus zijn dreigementen. 'Stoer,' reageerde hij in plaats daarvan. Icarus klapte zijn nagels uit en bewoog ze op een zenuwachtige manier, alsof hij elk moment omlaag kon duiken om ze ergens in te steken. Het was echter maar onschuldige irritatie, maar daar kon hij elk moment nog verschil in maken. In plaats daarvan luisterde hij licht geïrriteerd naar wat de wolf nog meer op te merken had. 'Maar heb je ooit iets gedood dat groter dan je eigen lichaam is? ...Een mens, bijvoorbeeld?' De lange witte veren in de nek van Icarus gingen meteen overeind staan. Ineens leek de Amerikaanse zeearend een heel stuk op te leven. Er kwam een sinistere grijns op zijn felgele scherpe snavel. Leuk dat hij dat zo zei, want een tijdje geleden had de vogel nog een mens van kant gemaakt. Om zichzelf te beschermen tegen het geweer die het wezen bij zich had gedragen. Natuurlijk was hij er niet trots op dat hij een mens had vermoord, maar ja, het bleef toch een mens. Spijt was iets wat hij in ieder geval niet had. ''Grappig dat je het zegt, wolf. Een tijdje geleden is er een mens niet aan mijn klauwen ontsnapt.'' zei hij wat lacherig, maar niet opschepperig over zijn daad. Het was ten slotte gewoon de waarheid.

Nu over het feit dat hij hier heen was gekomen voor de leegte, de stilte die hij hier in zijn kop kon make. 'Begrijpelijk,' had de zwarte wolf tegen hem gezegd 'Al is ben ik nog nooit eerder geweest hier, strand heeft een een bepaalde... eh.. schoonheid.' Icarus knikte. Het strand was zoveel anders dan alle andere gebieden hier in de buurt. Het enige waar je het een beetje mee kon vergelijken was de woestijn, die een heel, heel lang eind hier vandaan lag. Het vele zand om in rond te struinen en de heerlijke leegte in stilte. Alleen waren de gebieden dan qua vocht weer elkaars tegenpolen. Je zou Icarus daarom ook nooit in de woestijn tegen komen, al vlogen zijn soortgenoten er wel dikwijls doorheen. Hij moest er niks van hebben, hij zou alleen maar ik paniek raken om het idee dat hij kon verdwalen en zonder water langzaam zou sterven van het vochttekort. Een vreselijke dood, dat was zeker. Ohja, hij was in gesprek met de wolf. 'Ik zei toch net al dat ik voedsel zocht?' Icarus fronste. Ja natuurlijk, maar waarom pakte de wolf niet gewoon een konijn uit het bos? Gelukkig leek de wolf het wel door te hebben dat Icarus zo moest denken, want hij ging door met praten.

Hij vertelde dat hij hongerig was en dat het hem niet lukte om normaal een prooi te vangen. Ah, toch niet zo stoer en machtig als hij zich eerst voordeed dus. Welke wolf kon er nou geen dier aan zijn achterpoot uit het hol trekken? Had hij zo lang niet gegeten dat zijn spieren niks meer wilden doen voor hem, of had hij net zoiets als Icarus en was hij heel voorzichtig met zijn voer uitkiezen door de besmettingen, waardoor hij soms zichzelf iets te lang uithongerde? De wolf ging met zijn neus naar de grond. ''Waar zoek je naar, wolf?'' vroeg Icarus het beest en klapte zijn vleugels vluchtig wanneer er een windvlaag tegen hem aan blies en hij bijna zijn evenwicht verloor. ''Wat je ook zoekt, ik kan wedden dat ik het eerder vind dan jij.'' zei hij met een grijns. Hij verwees natuurlijk naar het feit dat hij in de lucht boven hem zweefde en daardoor alles eerder kon zien. Water, prooien, andere gebieden, hij hoefde maar op een goede hoogte te gaan vliegen en zijn superieure roofvogelogen deden de rest.

Tot Dante's genoegen reageerde de arend bloeddorstiger dan hij verwacht had; ‘Grappig dat je het zegt, wolf. Een tijdje geleden is er een mens niet aan mijn klauwen ontsnapt.’ Dante grinnikte. ‘’Wel, wel. Ik zou je nog kunnen respecteren.’’ zei Dante. Zijn vorm van 'respect hebben' was echter helemaal anders voor deze wolf, die opgevoed was in Noorwegen, de wolvenclans die daar leefden zagen respect als, een gelijke, waardige tegenstander, voor zou de tijd aanbreken. Maar dat was natuurlijk voordat de mensenwezens deze aarde hebben kapotgemaakt. Voor de overlevenden van Dante's clan deden de oude Noorse wolventradities er niet meer toe, er heerst wereldwijd een wet van de jungle. 'kill of be killed.' klonk het bij bijna ieder levend wezen waarmee Dante in contact was gekomen de laatste tijd. Natuurlijk hadden ze minder geloof in deze onzin wanneer zijn tanden hun slagaders verbrijzelden. Zwak en zielig, stuk voor stuk. Normale dieren die denken dat ze roofdieren zijn? Dat is letterlijk zelfmoord.

Toen Dante afgeleid zijn neus over het zand streek, vroeg de arend: ‘Waar zoek je naar, wolf?’ ‘’Dante’’ zei hij lichtjes geïrriteerd er snel tussen. ‘Wat je ook zoekt, ik kan wedden dat ik het eerder vind dan jij.’ Was dat een vraag voor een uitdaging? ‘’Ik speur de omgeving af. Misschien ruik ik eventuele prooien, een slaapplaats of schuilplaats tegen mogelijke stormen.’’ legde hij met tegenzin uit. ‘Ik neem aan dat een roofvogel zoals jij bekend is met deze manier van jagen, enkel kunnen jouw kleine neusgaatjes niet zo'n goeie geur opvangen.’ voegde hij er sceptisch aan toe. Toen besefte hij dat na zichzelf vol te vreten aan vers vogelvlees, dat zijn jaag- en reukzintuigen terug actief in zijn lichaam moeten zijn. Dante sloot zijn ogen hield zijn snuit in de lucht en ademde diep in door zijn neusgaten. Meteen voelde hij zoute lucht in zijn longen stromen. Een fractie van een seconde later ving hij nog meer geuren op dan gewoon zout: Verschillende dieren die in de duin naast hem sliepen, zelfs al waren zijn ogen gesloten, wist hij perfect wat er om hem heen gebeurde, beter zelfs. Toen hij weer zijn ogen opende keek hij grijnzend om zich heen, en op de plaatsen waar de geuren vandaan kwamen. Het voelde vreemd om terug een goeie reukzin te hebben, na een paar weken flauw van de honger gevoeld te hebben, en daardoor niet helder kon denken. ''Jij vindt eerder voedsel dan mij, eh?'' zei tegen de arend. ''Dat zien we nog wel eens.'' Meteen schoot hij in de richting van de duinen, waar hij net het nest konijn had geroken. Het voelde goed om terug energiek te lopen. In een paar sprongen was hij de duinen op en ontblootte Dante zijn scherpe tanden...

[God Note] - Remission for just being mean to others