Het was tegen het donker worden. Kuro liep tussen de bomen door terwijl hij af en toe omkeek. Hij was al bezig aan zijn 5de sigaret dat uur. Oh god...waarom was hij ook alweer hier...Hij rilde even terwijl hij zijn kraag hoger op deed. Goed, het werd maar eens tijd dat hij een kampeerplekje te zoeken. Hij deed zijn tas af, rommelde er even wat in, en haalde er een zaklamp uit. Toen knipte hij deze aan. Hij scheen er even mee op het bladerdek. Na een paar keer ermee te hebben rondgeschenen, deed hij zijn tas weer op zijn rug, en liep toen verder. Hij zag in het halfdonker dat de bomen wat minder werden, en meende hij iets van een weerspiegeling te zien. Ook meende hij iets van een klotsend geluid te horen. Ja, daar moest water zijn. Hij liep totdat hij haast geen bomen meer zag. Toen zag hij dat het vage schijnsel van zijn zaklamp nu weerspiegeld werd door water. Oke, hij was dus nu echt bij de waterkant. Hij keek even om zich heen. In de verte hoorde hij een nachtdier. Ja, dit was een goede plek om een soort van kampeerplaats te maken. Na een tijdje had hij een goed kampvuur gemaakt, en had hij een zijn kleine tentje opgezet. Hij keek even in het vuur terwijl hij zijn 7de sigaret opstak. Ergens was dit ook wel weer ongelofelijk vet. Hij voelde nu dezelfde spanning als die ene keer, jaren geleden toen het virus nog niet uitgebroken was. Hij was toen betrokken geraakt bij een gevechtje in een discotheek. Dat was ook gelijk zijn eerste en daarna ook zeker niet de laatste keer dat hij in aanraking was gekomen met de politie. Hij grijnste even terwijl hij de rook van zijn sigaret uitblies. Maar nu waren die popo's er niet meer. Beter, want nu kon hij gewoon z'n gang gaan..doen waar hij zelf zin in had. Hij keek om zich heen. Al betwijfede hij of hij ook als het virus nog niet was uitgebroken, hier smerissen tegen zou komen. Hij stond op, en liep naar zijn tent toe, terwijl hij zijn uitgerookte sigaret in het vuur mikte. Zijn tas stond in de tent. Hij haalde iets uit zijn tas. Het was een blik soep. Hij maakte deze met zijn lederman open, en klikte toen een lepel uit deze die hij gebruikte om uit het blik te eten. Toen hij ging zitten, rilde hij even en ging iets dichterbij het vuur ging zitten. Toen hij deze op had, zette hij deze neer. Nee, hij gooide dit blik niet weg. Misschien had hij er nog wat aan. Hij keek toen even naar het vuur, pakte een tak en porde er een beetje in.

Met een schok was Juvé weer klaar wakker. Hij had heel even zijn ogen dicht gedaan. Hij was de hele dag al bezig met het ''verzamelen van zielen'' zoals hij het liefkozend noemde. Maar ja, hij was wel al de hele dag van de ene plek vnaar de andere aan het reizen. En al kon hij zichzelf in asdeeltjes uit elkaar laten vallen, dat putte je wel uit. Vandaar dat hij voor een moment was gaan liggen. Maar zelfs in zijn slaap kreeg hij geen rust. Nachtmerries en herinneringen uit het verleden spookten door zijn hoofd. 'Zal ik ooit ergens rust vinden,' gromde hij zachtjes tegen zichzelf. Maar lange tijd om te klagen had hij niet. Een nieuwe geur kwam hem tegemoet drijven. Een vreselijke bekende geur. Juvé rook vuur. Iemand had hier niet heel ver vandaan een kampvuur aangestoken. Op zijn neus vertrouwend liep Juvé in de richting waar de geur vandaan kwam. Na een tijd zag hij ook het licht wat van het vuur afkomstig moest zijn zijn tussen de bomen door. Met zijn buik diht tegen de grond, zijn staart laag en zijn oren plat tegen zijn hoofd sloop hij dichterbij. Hij had gelijk. Het was een mens en blijkbaar had hij zijn kamp opgeslagen dicht in de buurt van het vervuilde meer. Juvé kleurde langzaam zwart tot hij in asdeeltjes uit elkaar viel.

'Je bent toch niet van plan om dat in het meer te gooien of wel?'
Juvé lag op zijn gemak aan de andere kant van het vuur. Door het dansen van de vlammen leken de rode stukken van zijn vacht ook wel te bestaan uit vuur. Hij doelde op het blik dat de jongeman naast zich had neergezet. Zelfs vanaf hier was te ruiken dat er soep in had gezeten. Waarschijnlijk was dat het diner van dit mens geweest voordat Juvé hem met zijn gezelschap had vereerd. Zijn felle groene ogen glinsterden gevaarlijk terwijl hij met een uiterst kalme houding wachtte op antwoord. Hij had keurig in de mensetaal gesproken dus het was wel zo beleefd als de jongeman hem een antwoord zou geven op zijn vraag.

De woorden die hij opeens hoorde, brachten hem uit zijn gedachten. Hij keek even om zich heen. Toen pas zag hij dat er aan der andere van zijn vuur opeens een rode vos zat. In een snelle beweging stond Kuro op, en pakte zijn lederman uit zijn zak. Toen knipte hij het mes eruit, en hield deze dreigend voor zich, in de richting van de vos. Zijn hand trilde een beetje. Hij was dan ook behoorlijk nerveus. Fijn..dat kon er ook nog bij..het enige wat hij op dit moment had was zijn lederman. Echter, wist hij dat dit niet genoeg was voor een vos. Eventjes gebeurde er niets. Hij zag dat de vos alleen maar bleef liggen bij het vuur. Wacht eens...zal de vos soms..nee..vast niet..maar toch. Kuro vond het wel verdacht. Hij liep voorzichtig in de richting van het vuur, en tegelijkertijd ook de vos. "Jij...kan praten?" Kuro keek nog steeds zonder angst naar de vos, en had zijn lederman geen millimeter laten zakken. Hij keek toen naar het blikje. Toen liep hij voorzichtig dichterbij het vuur, en pakte het blikje. De vos nog steeds in de gaten houdend. "Als je met je vraag dit blikje bedoelde..nee dat ga ik niet weggooien." Hij ging er gewoon vanuit dat de woorden inderdaad van de vos moeten zijn gekomen. Ach..hij keek toch nergens meer van op tegenwoordig..dus een pratende vos kon er ook nog wel bij..Zal het soms een variant van het virus zijn? Dat dieren in staat stelde om te praten..of mensen in beesten te veranderen, dat kon ook nog.

Juvé was kalm en rustig blijven liggen, ook toen de jongeman haastig op stond na het horen van de onverwachte stem. Een zachte gniffel ontsnapte Juvé. Hij keek kalm toe hoe de man een mes pakte en het dreigend voor zich uit hield. 'Oh houd je broek aan malloot. Denk je echt dat zo'n stukje metaal iets uithaalt als ik je naar je keel zou vliegen?' vroeg hij met een spottende toon in zijn stem. Maar ondanks die bijtende woorden bleef hij rustig en ontspannen liggen waarmee hij overduidelijk liet blijken dat hij absoluut niets vreesde van de man. Pas toen hij begon te spreken ging Juvé overeind zitten. 'Nee, dit is een droom. Eigenlijk ben ik de paus in vermomming. Ik ben zieltjes aan het winnen om daarna kleine jongetjes....,'
Hoe serieus Juvé ook aan de zin was begonnen het lukte hem niet om die schijn op te houden. Hij barste in een luide bulderende lach uit. Alsof de donder zich in zijn longen had genesteld en zich een weg omhoog had gebaand door middel van die lach. Het zorgde ervoor dat zijn scherpe tanden waren ontbloot en schitterden in het licht van het vuur. Toen Juvé een beetje bekomen was van zijn lol haalde hij even diep adem en keek weer naar de man. Die gaf antwoord op zijn eerdere vraag. Juvé bleef hem nog even scherp aankijken maar knikte toen zachtjes. 'ik help het je hopen,' mompelde hij zachtjes. Hij had het genoeg gezien de laatste paar dagen. Vervuiling. Van zowel mens als dier. Vreselijk vond hij het. Als ze deze wereld ooit nog eens wenste te redden dan was het van belang dat de aarde schoongemaakt werd. Nieuwe vervuilers waren geen haar beter dan de ronddolende zielen in Infernum en dus behandelde Juvé hen ook zo.

(Dafuq Melle. Een zwarte wolf?! Juvje is een rode vos lieverd)