Break was wezen shoppen in de grote stad Solum. Het was ooit een stad dat vol bevolkt was en over geluiden te horen waren. Nu was het een hoop zielig gesteente, de geluiden waren uitgestorven. De bloemen die ooit mooi waren, waren nu dood, kapot en verwelkt. Break keek met bitterheid door de straten heen. Zijn oog ving wat op wat gelijk weer weg was bewogen. Hij vernauwde zijn zicht en dacht dat het aan hem had gelegen. Toch ging hij er heen lopen, maar als je goed keek was het een versnelde pas van lopen. Hij keek om het hoekje en had gezien dat het aan hem gelegen had. Er was niets of niemand te zien. Zijn blik werd weer rustig, zijn rode ogen kleurde nog meer rood bij de zicht van de opkomende zon. Mensen van veraf zouden denken dat break een een-oog-demon was.

Even verder op was een ingevallen stadsmuur. Langzaam gleden de ogen van Break eroverheen. Er hing een klein stukje stof vast in de muur. Verder vingen de ogen nog een bloed spoor. ‘Virussen?’ Even leek break zich te bedenken maar besloot bij het stof te kijken. Het was een rood, afgescheurd stukje stof. Het voelde als zijde aan. Ergens herkende hij deze stof, Break liet het even over zijn handen gaan en trok toen het stukje stof uit de muren vandaan. ‘Ik zal de eerst volgende helpen Sheryl…’ Zijn stem klonk bitter en diep in gedachte. Hij dacht terug aan de familie die hij bediende. De kleine meid, genaamd Sharon, was altijd aan het rondrennen en aan het spelen. De moeder zorgde voor alles en iedereen. Zelfs voor de bediendes was zij aan het zorgen. Op de dag dat ze dood ging had ze een rode zijde nacht japon aan. Haar haren waren glanzend lang. Hij kon haar ogen niet meer herinneren, net zoals haar gezicht. Een geluid achter hem had hem uit zijn dromenland vandaan gehaald, hij keek gelijk om, om te zien wat het was. Weer was er niets te zien. ‘dit keer ontkom je me niet…’ Er klonk zekerheid in zijn stem terwijl hij erachter aan was gaan rennen. Deze gang liep dood en er was niets te zien. ‘Tssk… ‘ Break werd geïrriteerd door het geen wat hij niet kon zien of vinden. Bij de vervallen muren pakte hij zijn tas weer op en liep op een rustig tempo verder.

De bossen waren dichtgepakt en de zon kwam er weinig doorheen. Bij een klein stukje van het meer besloot Break een pauze te gaan houden. Rommelde wat in zijn tas. ‘waar… had ik dat nou gelaten…’ mompelend bleef hij zoeken. Hij had wat uit zijn tas gepakt en begon het te eten nadat hij de verpakking eraf had gehaald. Wat hij at was een belegd broodje. Het papiertje had hij weer in zijn tas gestopt en drinken had hij opgedronken. Hij liet zijn blik glijden over het meer, een klein zuchtje wind waaide zijn haar opzei. Als je goed keek tussen zijn haren door kon je zien dat break een oog miste. Dat was hij verloren door de moeder. Zijn blik viel op een schaduw aan de andere kant van het meer, hij zuchtte… het was er weer…’ Wie ben je?’ de stem was helder en luid genoeg voor de overkant om te horen. De schaduw rende terug de bossen in, hij zuchtte nog eens. Er waren paar uurtjes voorbij gegaan en de vogels waren ook naar buiten gekomen. Een vrolijke melodie aan gezang was te horen. ‘Yup… ik moet maar weer eens verder gaan…’ Hij was opgestaan en de dichte bossen weer ingelopen. Na een lange wandeling had break zijn spullen op de grond gezet. Break was tegen een boom in slaap gevallen. Paar uren later was hij wakker geworden door een geluid uit de bosjes naast hem. Het geluid was een paar krakende takjes en blaadjes dat zich had bewogen. Snel had hij zijn stok opgepakt en die richting het geluid neergezet. ‘Wie is daar…’ Zijn stem klonk kill en dodenlijk. Zijn oog stond op de nieuweling.

+ Open Topic NA 2 /3 posts van Arnoud +
( In die stok zit zijn echte wapen... Dit is dus nog geen echte bedreiging :3 )

Ze hadden een tijdje geleden intrek genomen in een van de vele huizen in Solumn. Het was een simpel huisje geweest twee slaapkamers een badkamer met en bad. een klein keukentje dat zich in de zelfde ruimte vond als de woonkamer. Het huis was niet groot maar met ze 2e hadden ze dat ook niet nodig. Ze hadden wat ze nodig hadden. Stromend water en elektriciteit was er al lang niet meer. De vele luxe die in de groteren huizen stonden konden ze daar door toch niet meer gebruiken. De meesten dingen hadden elektriciteit nodig of werkte op batterij en hij had zijn energie wel ergens anders aan te besteden dan batterij zoektocht. Hij had zijn energie hard genoeg nodig om voor zich zelf en liv te zorgen. Die gedachte deed hem er aan herinneren dat hun wat voorraad bijna op was en dat hun voedselvoorraad ook wel wat extra aanvulling kon gebruiken. Hij keek liv even aan die druk bezig was met een stok kaarten die ze een tijd gelden hadden gevonden. Hij had een spelletje uitgelegt dat ze in haar eentje met de kaarten kon doen. patience, het had haar nu al dagen bezig gehouden. wat fijn voor hem was dan had hij ook wat rust en kon hij zich concentreren op de theorie boeken die hij had gevonden bij de universiteit. Hij probeerde medicijnen te studeren maar hoe veel theorie boeken hij ook doorlas niemand stelde zich voor als proefpersoon. Zo vreemd was dat wel niet hij zou zich ook niet beschikbaar stellen als proefkonijn voor een onervaren persoon die zich zelf dokter wilde noemen. Maar voor dat had hij nu geen tijd. Hij stond op van zijn stoel en pakte zijn tas. Hij vulde die snel met wat zakken, kogels, een mes, een kleine lantaarn, een aansteker en een klein kannetje met water. hij sloot zijn tas en gooide die over zijn schouder. Hij pakte een van de wapens die hij had verzameld en stak die in zijn broek zak. Als laatste pakte hij een van de lege jerrykans. "Ik ben weg liv. Ga je een beetje op tijd naar bed en bak het vlees eerst voor je het eet' Die zin had hij al duizend keer gezegd tegen liv wanneer hij weer wegging. Hij aaide haar kort over haar hoofd en verliet toen het huis. Achter zich sloot hij het huis zo dat hij zeker wist dat liv niet een van haar vele wandeling ging maken. Hij had geluk gehad dat de vorige bewoners reserve sleutels hadden verstopt.

Na een uur lopen was hij in de bossen aangekomen. Hij had besloten hier zijn gelukt te beproeven. Van uit hier kon hij makkelijk naar het meer om de jerrycan met water te vullen en als hij stil was kon hij misschien wat jagen. Wat veder op in het bos moest een konijnen hol zijn. Dat waren in zijn ogen nog steeds een van de perfecte prooien vele konijnen aten hun buikje hier aardig vol dus vlees zat er genoeg aan. daar naast waren ze niet te groot en te zwaar en kon hij ze makkelijk meedragen. Enkel zou Liv weer beginnen te zeuren over dat ze geen konijnen wou eten. Ze hielde er wel mee op als hij dreigde dat ze niks anders kreeg. Ze had het al een keer geprobeerd en ze had het 2 dagen volgehouden. Hij had beide dagen konijnen meegenomen naar huis. Haar niks anders voorgeschoteld dan dat en uiteindelijk had de honger het toch gewonnen. Als hij met iets dreigde voerde hij het ook uit en dat wist ze onder tussen wel. Hij volgde een van de vele paden die door het bos liep hij kende veel van de plekken hier onder tussen op zijn duimpje. Vroeger had hij zich nooit zo in de natuur geïnteresseerd. Hij had net als iedereen wel bij de scouting gezeten maar dat had maar even geduurd. Maar na dat zijn ouders waren gestorven was hij vaak genoeg met zijn broer op jacht gegaan in de bossen. Van hem had hij geleerd vallen te leggen om dieren te vangen. Die had hij momenteel niet liggen. Er was geen gebrek aan voedsel en het dagelijks jagen en hier en daar in de stad wat eten verzamelen zorgde voor genoeg om hun buiken te vullen. Het konijnen hol moest ondertussen in de buurt zijn. Hij trok het wapen uit zijn broek en controleerde het of het gebruik klaar was. Hij legde de jerrycan weg in de bosje zo dat deze in ieder geval geen lawaai zou maken. Nu moest hij wel onthouden waar hij de jerrycan gelaten had. Hij probeerde zo zachtjes mogelijk de bosje in te lopen en uiteindelijk knielde hij op een plakje waar hij goed zicht had op het hol. Hij wachten even maar had al snel geluk en een van de konijnen kwam net richting het hol gelopen. Uit een snel reactie sprong hij op en hij wilde net op het konijn schieten dat ondertussen zijn vlucht had ingezet naar het hol toen hij schrok. Het wapen ging nog wel af maar het misten radicaal het konijn. Hij keek op naar het iets wat het laten schrikken. Het was een jongen ongeveer zijn leeftijd. Hij had een stok in zijn handen en richten deze op hem. Hij keek de jongen boos aan. "Verdomme dat was mijn konijn en kogel. Kun je de volgende keer je mond niet houden" Zijn stem klonk boos en geërgerd. De konijnen kon hij nu wel vergeten. Die zouden de eerste paar uren niet uit hun hol komen en zo lang had hij geen tijd. Hij sloeg stok die op het gericht weg waar door deze een stuk van hem afwees van plaats recht op hem.

957 woorden nieuw record voor dit jaar

“Je moet wel je rug erbij gebruiken, Jack! Break!! Hoe vaak moet ik je het nu nog wel niet vertellen? Geen gestrekte armen!” De geluiden van de commandeur waren over het hele veld te horen, net zoals het geluid van staal op staal. De vader van de twee jongens keek toe en knikte soms goedkeurend. Op die leeftijd was Break nog 12, Jack, zijn vriend, was 14. De jongens moesten gaan sparren met twee oudere ridders. Jack had gewonnen van de spar en break had verloren. Hij moest zich gaan melden bij de hoofdkantoor. De draaitrap bleef eindeloos doorgaan voor Break’s idee. Eenmaal boven aangekomen keek hij naar de houten deur. Deze was versierd met ijzeren platen en knoppen. ‘niet helemaal mijn style.. maar… het is dat van pap.’ Breaks gedachte werden verstoord door een stem wat van binnen de kamer kwam. “Kom erin.” Had het simpel geklonken. Break was de kamer ingegaan en had de deur achter zich zicht gedaan. De inrichting was hetzelfde. Overal overbodige extra luxe, dit kasteel waar ze inwoonden stamde af van de middel eeuwen. Alleen hun vader had een TV en een laptop. ‘Je weet… ‘ De man tegenover begon zijn lippen te tuiten. ‘ Je loopt erg achter op Jack. En je bent blijkbaar een belangrijke regel vergeten. ‘ Break had het pas te laat door, de man had in zijn knieholte getrapt waardoor hij op een knie was geland. De pijn die hij voelde was ondragelijk. ‘Hier in deze kamer is niemand een zoon van mij. Dus behandel ik ze dus ook even. ‘ De stem had een kill ondertoon. Break keek hem enkel met minachtig aan. Preek nummer 116, hij had het bijgehouden aan de rand van zijn bed.

Later in de nacht was Break wakker geworden en de moeder aangekeken. Ze hield een dolk vast waar bloed vanaf drupte. ‘Je heb mooie ogen… Xerxes’ Meteen bij die woorden wist Break dat er iets niet klopte. Hij had de dekens van hem afgegooid en was gaan rennen door het kasteel heen. Maar overal waar hij kwam stond ze al. Hij was de toren in gerend, richting de kamer van zijn vader. De deur stond op een kier en hij had geen moment geaarzeld. Binnen in de kamer was alles rood, het rook er verschrikkelijk. Een man lag op de grond half achter zijn bureau, hij werd op zijn zij gedraaid en Break had gegild. De moeder kwam enkele momenten later binnen en klonk hysterisch. ‘Alleen hij… de jongen moet ook… profeet mag niet in vervulling gaan… ze moeten allemaal… ‘ even was er een pauze. De moeder kwam op break afgerend en gilde nog het woord dood… Het was een schok naar break toe. Nooit had hij dit verwacht van zijn eigen moeder. Hij staarde haar na, hoe kon ze dat nu zeggen… Al die tijd was Break stil geweest, zijn ogen waren gevuld met tranen. ‘vandaar dat het overal zo stil is… ‘ snikkend kwamen zijn schouders omhoog. Hoe moest hij dit nu niet persoonlijk aanpakken. Een staal op staal geluid was er weer. Jack stond tussen hun beide in en had de aanval tegengehouden. ‘GA! Break! Maak dat je wegkomt! Denk niet aan mij!’ Jack was zo zelfverzekerd overgekomen en Break nam zijn skills ook niet in twijfel. Hij begon de trappen af te rennen en de geluiden van gevechten waren nog steeds hoorbaar. Op een groot open veld kwam hij zijn moeder weer tegen. Break werd aan de grond gehouden door haar. ‘die ogen… zijn van mij…’ Precies op dat moment had de moeder met gigantische lange scherpe nagels, 2 vingers in breaks ogen gezet. Een hysterische gelach was hoorbaar voordat Break wakker werd bij de boom.

Break was wakker geworden van ritselende bladeren en had zijn stok ergens op gewezen waar het geluid vandaan was gekomen. Een man had zijn stok ergens anders naar laten wijzen. "Verdomme dat was mijn konijn en kogel. Kun je de volgende keer je mond niet houden" Zijn stem klonk boos en geërgerd. Break keek hem alleen maar droog aan. Iets aan deze man klopte niet helemaal… ‘Ik had je een vraag gesteld. “ Zijn stem was kill en voorzichtig. De man had het over kogels gehad, dan zou het dus moeten zijn dat hij wapens heeft. ‘Konijnen hea… ‘ Break keek de man rustig aan. Break stond op en had de man mee getrokken waar beter eten was te vinden. ‘Hier zal je wat meer aan eten kunnen vinden, m’n beste…’ Break was wat rustiger geworden. Ondanks het feit dat hij net zojuist geërgerd was. Break was intussen bij een hol gaan knielen en keek er even in. ‘Hmmm… te jong…’ Weer knielde break bij een hol en keek er weer in. ‘ Te mager….’ Volgende hol had hij toegeslagen en had het dode dier uit gepakt. Het was zo snel gegaan dat niemand wist dat break een zwaard in dat, kleine miezerige stokje had, zoals vele de fout in waren gegaan. ‘Kijk… je konijn, dan staan we nu even.’ Hij had het konijn gegeven aan de man. Als je goed kon zien zag je dat het konijn dood was door een simpele beweging, met een dun lang glad voorwerp. ‘Nog anders iets?’ Break had zijn oude ritualen nog steeds en was wezen buigen naar de man, van binnen had break zich vervloekt waarom hij deze dingen nog steeds deed. 'mag ik vragen wat je hier precies doet en wat uw naam is?'

( X3 lang posten is lang maar leuk *-* sorry dat ik er een geschiedenis deel erin heb gepleurd x3 Maar dan weet je ook weer iets van break :3 een deel dan xD dit zal wel mijn langste post ooit zijn lol 943 woorden. )

‘Ik had je een vraag gesteld. “ Hij keek de jongen even vragend aan. Hij kon zich de vraag niet heel goed herinneren door dat hij met zijn gedachten bij het konijn was. Maar het moest iet geweest dat hij wilde weten wie dat geluid maakte. "Dat weet je nu toch" Hij had niet echt zin in een gesprek met de jongen. Hij had nu wel genoeg te doen. hij hoopte nu eerder dat hij een konijn had naar de volgende opzoek kon en met een beetje geluk had er drie gevangen maar dat kon hij nu wel vergeten. Hij moest nog water halen en daarnaast leek het er niet echt op dat hij snel van deze jongen af zou komen. De jongen keek rustig en leek meer in zijn gedachten dus waagde hij het er maar op om weg te lopen. De kans kreeg hij niet en hij werd door de jongen aan zijn arme mee getrokken. Hij moest wel mee lopen wilde hij niet als een gekke dwaas op de grond vallen. De jongen trok hem mee richting het hol en zover hij kon zien aan de ingang moest het gaan om een konijnen hol. Maar daar zat hij ook nog wel eens langs. De jongen begon te praten over dat hij hier beter voedsel kon vinden. Hij had het over m'n beste. Waar had de jongen het nu weer over. Het voedsel deel snapte hij wel maar het m'n beste. Het woordgebruik had hij nooit eerder gehoord en hij kon het niet echt plaatsen. Veel gesprekken voerde hij niet. Eigenlijk alleen met zijn zusje en die gingen meestal niet over serieuze zaken. De jongen knielde voor het hol neer en haalde snel een konijn er uit. Arnoud keek vreemd op wat voor magische handen had die jongen. De konijnen zaten diep in hun hol en je haalde ze er niet zo uit. Maar binnen een korte tijd haalde de jongen nog een konijn uit een ander hol. Hij beoordeelde het beestje net als de vorige en stopte het daarna terug. Oké hij was al blij als hij drie konijnen in een keer kon vangen het maakte hem dan echt niet uit in welke staat het beestje was. Oké hij was blijer met een dik beest dan een magere maar dan nog beter iets dan niets. De jongen haalde uiteindelijk er nog een konijn uit een ander hol en deze keurde hij ook maar voor dat hij in de gaten had was het beestje dood. Zijn verbazing bleef maar groeien. Wat of wie was deze jongen. ‘Kijk… je konijn, dan staan we nu even.’ oké daar had de jongen gelijk in. Boos kon hij daar niet meer over zijn. De jongen overhandigen het konijn aan hem en twijfelend pakte hij het aan. Hij wist niet echt of hij de jongen echt kon vertrouwen waarmee het voedsel dat hij hem gaf. Maar een gegeven paard mocht je niet in de bek kijken. De jongen vroeg hem nog iets maar Arnoud zat ondertussen te druk in zijn gedachten proberen te ontrafelen wie of wat de man was. De jongen boog nog een keer hem. Dit deed hem nou niet echt vertrouwen winnen. 'mag ik vragen wat je hier precies doet en wat uw naam is?' opnieuw sprak de jongen deftig. "Volgens mij kan ik die vraag beter anders om stellen. en ik ben hier om voedsel te zoeken voor mij en mijn metgezel" Hij verzweeg maar dat zijn metgezel zijn kleine zusje was. Ze was te kwetsbaar en hij wist nog steeds niet wat hij van de jongen moest denken.

‘Kijk… je konijn, dan staan we nu even.’ Hij had het konijn gegeven aan de man. Als je goed kon zien zag je dat het konijn dood was door een simpele beweging, met een dun lang glad voorwerp. ‘Nog anders iets?’ Break had zijn oude gewoontes nog steeds en was wezen buigen naar de man, van binnen had break zich vervloekt waarom hij deze dingen nog steeds deed. 'mag ik vragen wat je hier precies doet en wat uw naam is?' Hij keek de jongen aan en was recht gaan staan. "Volgens mij kan ik die vraag beter anders om stellen. Ik ben hier om eten te zoeken voor mijn metgezel." Iets leek deze man te verbergen. Het maakte Break minder op zijn gemak. ‘Je wilt die metgezel wel veilig houden deze periode… ‘Break keek hem met klein kraaloogje aan. ‘Je weet maar nooit wat hier op de loer ligt.’ Ondertussen was zijn oog geschoten naar de plek van de jerrycan. Er zat daar een groot dier die gevaarlijk was. Als je goed keek tussen de bosjes door zag je dat het een beer was met jongen. ‘neem aan dat het jouw jerrycan w.a.s?’ Een grijns kwam op zijn gezicht en liep naar de jongen toe. ‘Ik ben Xerxes Break. Bediende van fam. Rainsworth. En dit… Is Emily’ Wees naar het popje op zijn schouder.’ Die metgezel… Houd ze het uit?’ Zijn stem was beetje bezorgd maar verder dacht break ook terug aan zijn eigen metgezellen, die tijden geleden dood waren gegaan. Jack zijn vriend, Sharon het kleine meisje, Osami zijn trainer. Zo veel verderf was er gekomen. Maar boven wonder was Break meer open geworden desondanks alles. Met dank aan Sheryl Rainsworth.

Break haalde een potje uit zijn binnenzak en pakte een paar snoepjes uit en gaf er een paar aan de jongen en at er zelf een. ‘Gevaar ligt overal op de loer… als je snap wat ik bedoel.’ Zijn stem was sluw en met het snoepje in zijn mond leek het nog enig sinds grappig. Na zijn zin echter klonk de moeder beer. Break keek de nieuwe jongen aan met het ene oog. Want voor het ander had hij zijn haar overheen laten groeien. zijn oog was rood en zijn haren waren wit. De rode oog van Break keek de jongenman doordringend aan.

( srry klein stukkie, volgende word langer )