Alles was verwoest. De muren waren in gestort en er waren speilen opzij verbogen. Ze wist niet waar ze heen moest nog wat te doen. Een witte vacht met zwarte strepen lag onder al het puin. De schouders, voorpoten en de kop van een tijgerin staken er onderuit. Ze kreeg bijna geen lucht meer en de rug van het dier was gebroken. Ze troosten nog even haar dochtertje. Manada lag strak tegen de kop van haar moeder aan. Ze wilde haar niet verliezen. Ze wilde dat ze samen bleven, maar Haar moeder zei dat ze dapper moest zijn en goed voor zichzelf moest zorgen, want nu zouden de mensen niet langer meer voor haar zorgen. Manada piepte zachtjes toen ze de laatste adem van haar moeder hoorde. Ze was alleen nu en eenzaam. Geschrokken opende ze haar oogjes en een traantje kon ze niet onderdrukken die haar oog verliet. Ze was nu al een maand alleen en ze stond op om weer verder te gaan. Ze wilde graag iemand bij zich hebben die wat liefde voor haar over had. Met haar speelde, haar vriendelijk gezint was... Ze rook verschillende geuren, maar die deden haar verdriet niet smelten. Ze wist dat er niet alleen goed in de wereld was, maar ook slecht al wist ze niet wie wie was tot ze hen ontmoeten natuurlijk. Haar voetstapjes klonken nauwelijk met haar zachte haartjes onder haar kussentjes. Een geluid trok haar aandacht en ze dook geschrokken in elkaar. Ze liep in de stad waar hier en daar nog wat mensjes woonde, maar die zagen haar nauwelijk wat Manada tot nu toe gemerkt had. Het klonk als voetstappen van een mens en ze dook weg tussen de struiken. Ze wist niet of het iemand was die haar kwaad wilde doen? Manada kroop ineens en krulde haar staart strak onder haar lijfje. Ze bad dat het niemand was die kwade bedoelingen had, maar dat wist ze natuurlijk niet zeker.

(Thom)

Vermoeid liep Thom door de stad. Voor zijn gevoel was hij al maanden lang aan het ronddolen, maar in werkelijkheid was het misschien een week. Maar wat deed tijd er nog toe? Sinds hij iedereen om zich had verloren, leek niets nog de moeite waard. Hij trapte tegen een stuk puin aan dat van een dak was gevallen en keek schichtig om zich heen. Hij moest niet teveel lawaai maken. Lawaai trok de verkeerde mensen aan en het laatste wat hij wilde was gedood worden door een of andere maniak.

Hij liep voorbij een straat met huizen die versierd waren met mooie tuinen. Nee, haal dat mooie maar weg. Het meeste was overwoekerd met onkruid of het was verdord. Zelfs de aarde is depressief. Thom zuchtte. Hij wilde zo graag iemand om zich heen hebben tegen wie hij kon praten. Die hem warmte kon geven. Zijn zus was weg, waarschijnlijk dood, Jareth doolde ergens rond, maar waar wist hij niet. Zijn moeder was gestorven aan het virus en zijn vader was voor zijn ogen doodgeschoten toen hij zijn kinderen wilde beschermen tegen een rel.
Plots begon bij te huilen. Hij wilde zo graag zijn oude leven terug. Hij had toen zoveel geklaagd en gezeurd, maar nu pas besefte hij hoe bevoorrecht hij was.
Hij ging in een tuin zitten bij een bosje en sloeg zijn armen om zijn knieën. De tranen biggelde over zijn wangen en verwoed veegde hij ze weg...