Perished
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexHomepageLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

Deel

Watch the sun rise

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden
AuteurBericht
Icarus

Watch the sun rise 2rdude1
Icarus


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: In this world, time is relative. So is age.
Remission: Wrong

Watch the sun rise Empty
BerichtOnderwerp: Watch the sun rise Watch the sun rise Emptyma maa 10, 2014 9:56 am

De Amerikaanse zeearend zat niet op de kenmerkende manier op een houten paal bij het strand, hij stond met zijn klauwen in het vochtige harde zand. Zijn ogen werden even gericht op het koude zoute water dat zich heen en weer bewoog voor hem en op zijn hoogste punt net niet zijn voorste nagels raakte. Zijn blauwe ogen werden op het water gericht, naar de horizon. Het was een vroege ochtend en de opkomende zon bracht een prachtige gloed over de eindeloos lijkende waterpartij. Verderop sloegen de golven zachtjes tegen de rotsformaties, en tientallen meeuwen en scholeksters begonnen boven de rotsen te cirkelen, ze schreeuwden onrustig en raakten elkaar net niet bij het kriskras door elkaar vliegen. Ze speurden het gebied onder zich af, wachtend tot het water nog iets lager zou komen te staan, zodat de krabben en schelpdieren die de rotsen als leefgebied hadden, tevoorschijn zouden komen. Gevangen tussen wat eerst hun rustige schuilplaats was. Hoewel ze allemaal een harde schelp of schild hadden, waren ze zeer kwetsbaar en hadden ze geen enkele kans als zo'n zeevogel ze te pakken kreeg. Zelfs de wezens met de hardste pantsers kregen ze open. Als het al niet met hun snavel lukte, dan pakten ze zo'n krab of schelp vast, vlogen ze er mee omhoog en lieten ze het van grote afstand op de stenen vallen. De klap verpletterde al het hards zodat het zachte voedzame vlees tevoorschijn kwam. Vogels waren nog niet zo dom als ze er uit zagen.

Normaliter was de grote roofvogel opgestegen en had hij zichzelf naar de pier gebracht, om erboven te cirkelen en uiteindelijk een meeuw uit de lucht te plukken met groot gemak. Maar zijn eetlust was weg. Hij dacht de laatste tijd waarschijnlijk gewoon weer te veel na. Over van alles, zijn geschiedenis, de hele apocalyps en het afgelopen jaar. Wat had hij gedaan, en wat was er veranderd in de wereld? Op beide dingen zou hij waarschijnlijk 'niks' moeten antwoorden. Hij had maar wat rond gezwerfd, met een paar willekeurige dieren gepraat en verder had hij alle tijd besteed aan het overleven zelf. Het zoeken naar gezond uitziend en onbesmet voedsel, het vinden van veilige schuilplaatsen en het ontwijken van alle roofdieren, inclusief de mensen die nog over waren gebleven. Maar de wereld was nog net zo'n dode zooi als toen wanneer hij hier kwam. De leegte en eenzaamheid vrat een gat in zijn hart. Ergens hoopte hij dat zijn bestaan, het alleen rondzwerven en verder vrijwel niets, binnenkort zou ophouden. Hij was misschien wel meer opgeknapt en kon het over zijn hart verkrijgen om samen te trekken met een andere vogel, na zijn lang overleden partner. Maar grote roofvogels, hij vond ze vrijwel nooit. Waarschijnlijk allemaal al een keer verleid geweest door makkelijke prooien of zelfs aasvoer, wat beide besmet was met dat smerige virus.

Als hij van dit strand af was zou hij eens naar het woud gaan, opzoek naar levende roofvogels of als dat niet lukte, levenloze dode hoopjes met veren en botten.  Pfft, hij wilde in ieder geval dat er íets gebeurde in zijn leven. Als er op dit moment een hond op hem af zou rennen en hem op een haar na zou missen met zijn scherpe tanden, dan zou hij tenminste vermaakt zijn, weer een stoot adrenaline voelen. De vogel keek nog kort naar het licht dat steeds verder over het gebied heen rees, en draaide zich daarna om, om recht in de ogen te kijken van een ander dier. Zijn adem stokte, hij was niet snel genoeg om snel op te schrikken en weg te vliegen en daarom verstijfde hij maar. Wie of wat stond er tegenover hem?
Terug naar boven Ga naar beneden
https://perished.actieforum.com
Gazali Morathi

Gazali Morathi


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 7 jaar
Remission: Neutral

Watch the sun rise Empty
BerichtOnderwerp: Re: Watch the sun rise Watch the sun rise Emptyma mei 12, 2014 8:58 am


Een jonge dageraad, het water zacht kabbelend tegen het zachte zand dat zich af en toe liet opwaaien. Je hoorde het krijsen van de vogels, hun ontbijt tussen de schelpdieren vindend. De zoute zee geur was doordringend en maakte een zachte vacht tot klitterig touw. Een kleine meeuw vloog geruisloos door de lucht, kou maar de vrije wind spelend met de zachte veertje. Het schelle geschreeuw van het dier was te horen. Ook als het roepen van zijn broeders en zusters was te horen, de een ver, de ander dichtbij. Meestal allemaal uit op eten. De sierlijke vogel streek door de lucht, liet nogmaals zijn roep horen. Gemakkelijk landde het toen op het natte zand dat op zijn poten terecht kwam. De snavel zocht naar voedsel, maar je zag de vogel kijken naar iets waar hij een smakelijke schelp had gevonden. Het schaaldier lag in een pootafdruk, ver weg gezonken door het gewicht van een groot dier. Je hoorde een verschrikt geluid komen uit de bek van de meeuw, die opvloog. Alleen dit is het punt dat we de meeuw los laten, zijn eigen verhaal laten beleven.

Wij volgend de pootsporen die ons zullen natuurlijk leiden naar de persoon die erbij hoort. Ga mee en volg die sporen, langs het klotsende water en het opwaaiende zand. In de verte zien we een witte schim in de mist van de horizon lang het ellelange strand. Het figuur met grote voetsporen en waar de meeuw van schrok, was niet een veel voorkomende soort in dit gebied. Mystiek en majestues bewoog het zich voort door het zand en het natte water. Water, koud en je werd er zo nat van. Het dier snoof de zeelucht in, en voelde een heerlijke wind door zijn lang manen strijken. Het was al zo lang terug, misschien was het tijd om van zijn spoor af te wijken? Om een ander pad te kiezen dan dat hij eigenlijk gewend was? Heldere blauwe ogen keken uit over de horizon van de zee, eindeloos en bijna fictief in wat er allemaal achter zou kunnen liggen. De wereld was niet meer zoals hij als kleintje gewend was. Hij had geleefd in een ander klimaat, in een ander deel van deze wereld. De ondergang van deze wereld, deze rotzooi die de naïeve en zelfzuchtige mensen zichzelf hadden aangedaan. Sommige plekken zoals deze waren prachtig, ze leken nog het meest op de tijd dat alle nog 'normaal' was. Hij opende zijn muil en ademde de frisse lucht in. Je hoorde zacht gebrom komen uit de bek, die voor vele goede en slechte dingen hadden gezorgd. Ogen, hleder blauw als de lucht, manen waar de wind mee speelde en een groot katachtig lichaam. Een leeuw, een witte leeuw om precies te zijn stond op het strand en stond op het punt om aan een nieuw leven te beginnen, want het leven dat hij hiervoor had gehad wilde hij liever vergeten. De mannetjes leeuw liep door en zag wat zitten, een grote vogel die hij wel eens eerder had gezien. Vogel, eerder gezegd een prachtige zeearend, die uitkeek over de zee. De leeuw, genaamd Gazali Morathi besloot in vriendschappelijke houding op het dier af te lopen. Als het weg wilde vliegen had het ruim de kans, alleen Gazi was tot de verbazing een vredelievend wezen. Het liefst roofde hij slagers leeg en nam een leven van een dier met respect, in de regel van de cirkel of life. Hoe Gazi, een leeuw, in dit gebied kwam? -het was namenlijk niet erg normaal- dat is een ander verhaaltje. Nu wilde hij eerst deze gebieden beter leren kennen en een nieuw leven vinden om overnieuw te beginnen. ''Hello stranger.'' een diepe en lage stem, zoals die van een leeuw kon klinken was te horen.

Even inkomen, moet nog aan Gazi wennen ^^''

[God Note]+ Remission omdat je het leven van een ander wezen nooit zomaar zou beëindigen
Terug naar boven Ga naar beneden
Juvé

Watch the sun rise Awxiqo
Juvé


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: I guess I quit counting a long time ago.
Remission: Doomed

Watch the sun rise Empty
BerichtOnderwerp: Re: Watch the sun rise Watch the sun rise Emptyma jun 02, 2014 1:17 am

Het bleef een besef om soms bij stil te staan. Ondanks alles wat er gebeurde en gebeurd was in de wereld. Alle ellende, alle pijn. Het virus, de doden, het geweld. Het bleef wonderbaarlijk om te zien hoe de zon elke dag opnieuw achter de bergen weg zakte. Hoe de gloed het water rood en oranje liet kleuren. Elke dag opnieuw. En het gebeurde nog steeds op dezelfde manier zoals Juvé zich herinnerde al die honderden jaren geleden, toen hij voor het eerst een zonsopgang had mogen meemaken. Sommige dingen veranderde niet. Kan je je ook als God klein en nietig voelen? Kan je je met zoveel macht nog steeds voorstellen hoe oneindig alles is? Het waren gedachten die hem soms dagen achter elkaar teisterde. Ook nu toen hij zo over het zand heen liep van Harena beach.

Hoe lang was het geleden dat hij hier gestaan had? Juvé was weinig op het zand. Er gebeurde maar weinig. Soms vond een sterveling hier de dood. Dan was hij hier om zakelijke redenen. Dan deed hij hier zijn werk. Maar buiten dat was hij bijna nooit op het strand. De meeste wezens schenen de plek te vermijden. Waarom dat was? Geen idee. Misschien dat het de mensen teveel deed denken aan het feit dat er achter die eindeloze zee misschien een land lag waar het virus nog niet had toegeslagen. Een toevluchtsoord dat ze maar niet konden bereiken. Misschien dachten andere zielen dat de rust er verstoord zou worden als ze er te vaak naar toe gingen. Want zeg nou zelf? Rust als deze, dat kwam je niet meer tegen. Het had een vredige sfeer dit strand. Een soort oneindigheid. Hier was alles en niets tegelijkertijd. Je kon hier uren zitten en het gevoel hebben dat slechts een paar minuten verstreken waren. Of je kon in gedachten verzonken zijn en uren van je leven opnieuw beleven terwijl in realiteit maar een paar minuten verstreken waren. Dit strand had iets rustgevends over zich heen. Maar tegelijkertijd ook iets doods.

Daarover gesproken, zo dood bleek het er vandaag niet te zijn. Op slechts een paar meter afstand van hem bevonden zich twee zielen. Twee ongebruikelijke zielen die zo min of meer vriendschappelijk naast elkaar stonden. Een leeuw en een arend. Beide roofdieren maar bij een confrontatie zou de leeuw de arend als prooi zien en hem aanvallen, hopend op een beter maal dan hij waarschijnlijk in de afgelopen paar dagen gekregen had. Maar een confrontatie bleef uit. Met kalme passen liep hij op het tweetal af. 'Dit is een combinatie die ik nog nooit eerder zag,' klonk het met enigszins spot in zijn stem.
Terug naar boven Ga naar beneden
Icarus

Watch the sun rise 2rdude1
Icarus


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: In this world, time is relative. So is age.
Remission: Wrong

Watch the sun rise Empty
BerichtOnderwerp: Re: Watch the sun rise Watch the sun rise Emptyvr mei 15, 2015 12:20 pm

Wat er nu naast hem stond was niet een klein dier, nee integendeel, een enorme leeuw met een wit gekleurde vacht en manen torende boven hem uit. Hoe kon hij zo onoplettend zijn geweest dat hij het dier niet had aan zien komen? Hadden de bewegingen van de golven zijn aandacht vastgehouden en hem gehypnotiseerd waardoor hij zoveel meer minuten verspild had aan het staren in het bewegende water dan dat hij werkelijk dacht? Zijn gehoor kon hij de schuld niet geven, niets wat over het zand zou lopen zou je aan horen komen, hoe groot het ook mocht zijn. En nu? Wat was deze leeuw van plan? Het meest logische zou zijn dat hij een van zijn enorme klauwen op zou richten en hem tegen de grond zou slaan, om hem vervolgens met zijn centimeters lange tanden aan stukken te rijten. Zo'n groot roofdier zou namelijk veel vlees moeten opnemen om zijn lichaam gezond te houden. Het was uitermate moeilijk om tegenwoordig een prooidier te vinden en je tanden (of in Icarus' geval, snavel) er in te zetten zonder dat je bang moest zijn om besmet te worden met het virus. Icarus was -voor zover hij het wist- kerngezond en was dus het ultieme voer voor een grote kat. Een Amerikaanse zeearend was een vrij forse vogel dus wat vlees kon hij er wel afhalen. Icarus schudde zijn kop, waarom was hij scenario's aan het bedenken in zijn hoofd in plaats van dat hij zich uit de voeten maakte? Aan de andere kant, hij zou toch nooit snel genoeg zijn om te ontsnappen. Op zo'n vlakke ondergrond was opstijgen geen makkelijke klus, hij zou een aanloop moeten nemen en in rennen was hij niet zo'n held, net als vele andere vogels. Maar buiten dat, als de leeuw van plan was om hem te verscheuren, dan zou hij het toch allang gedaan hebben?  Als je honger had en je kreeg de kans op zo'n perfect prooidier, dan zou je hem snel moeten pakken. Nee, er was een kans dat Icarus geen moment in echt gevaar was geweest.

Tot zijn verbazing trok de leeuw zijn bek open en sprak een enkel paar woorden tegen hem. Hij begroette hem als een vreemdeling. De diepe lage stem van de leeuw trok door Icarus heen en hij kon het niet laten om ongemakkelijk te rillen over zijn hele lichaam. Zijn verstand zei dat het oké was, maar zijn instinct hield zijn lichaam in een verstijvende paniek. ''Hallo..'' antwoordde Icarus terug, snel en kort. Meer kreeg hij er op dit moment niet uit zonder een trillerige bange stem op te zetten. Hij schraapte z'n keel en sloot zijn ogen een moment. Kom op, verman jezelf, negeer je instinct... Hij opende zijn ogen en daar stond helaas voor hem, nog een roofdier. Deze zou hem echter niet heel makkelijk kunnen grijpen. Icarus zou zelfs in het voordeel kunnen zijn met zijn lange zwarte nagels aan zijn klauwen. Maar een gevecht beginnen zou de domste keuze zijn die hij zou kunnen maken. Gewoon rustig blijven nu... Misschien kon dit een tegennatuurlijk maar daardoor heel interessant gesprek worden tussen de drie.  Ook de vos sprak, tegen hen beide. Dat hij nog nooit zo'n combinatie had gezien. Hah, en met hem erbij werd 'ie er niet normaler op. ''Wat brengt jullie naar het strand?'' besloot Icarus uiteindelijk uit te brengen. Voor een vos was een strand nog een vrij natuurlijke plek. Normaal verscholen ze zich meer in de bossen, of in de duinen, maar het strand was meestal te open, daar voelden ze zich niet veilig genoeg om zomaar rond te dolen. De leeuw, de leeuw was een heel ander verhaal. Deze bevond zich niet alleen in een verkeerd biotoop, maar ook zou hij hier nooit in het wild voorkomen, net als hijzelf trouwens. Meteen was hij nieuwsgierig naar het verhaal van de leeuw. Waar zou hij vandaan gekomen zijn, een dierentuin, safaripark, circus? Of waar dan ook, het waren allemaal godvergeten plekken geworden. Sommigen zoals hij hadden geluk vrijgelaten te zijn, maar Icarus moest toegeven dat hij uit nieuwsgierigheid bij een van de dierentuinen had gekeken, nadat al deze shit was begonnen. Wat hij daar zag had ervoor gezorgd dat hij nooit meer terug zou keren, naar geen enkele plaats waar mensen dieren opgesloten hadden. De dierentuin die hij bezocht had was namelijk zo snel verlaten door de mensen, dat ze niet de tijd hadden genomen om alle verblijven open te zetten. Het aantal dode lichamen was ongelooflijk, de stank ondraaglijk. Het zicht traumatiserend en nooit meer uit zijn geheugen te wissen. Lichamen in alle verschillende staten van ontbinding, van sommigen te zien dat ze nog hadden geprobeerd uit alle macht te ontsnappen, klem tussen de spijlen van een omheining, anderen lagen in het midden van het hok in een liggende pose, wat je vertelde dat ze uiteindelijk hun vreselijke lot geaccepteerd hadden en maar waren gaan wachten op hun dood... Icarus schraapte zijn keel, probeerde zijn gedachten weer naar het heden te brengen, bij de twee dieren. Hij hoopte dat ze hem iets te vertellen hadden, anders moest hij doorvragen. Zijn nieuwsgierigheid was in ieder geval gewekt.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://perished.actieforum.com
Juvé

Watch the sun rise Awxiqo
Juvé


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: I guess I quit counting a long time ago.
Remission: Doomed

Watch the sun rise Empty
BerichtOnderwerp: Re: Watch the sun rise Watch the sun rise Emptydi jul 28, 2015 9:54 am

Stap voor stap verzette hij over het zand. Achter hem werden de sporen van zijn poten weer uitgewist. De wind liet hem onzichtbaar lijken. Juvé's staart hing laag bij de grond en het witte puntje zwiepte zo af en toe heen en weer. Zo liep hij, met de adembenemende stilte die hem paste, op het tweetal zielen af en maakte zich pas kenbaar toen zijn spottende stem over het zand gleed om hun oren te bereiken. De leeuw toonde geen reactie. Of erg weinig tot noch toe. De zeearend daarentegen leek erg nerveus. Als de vos had kunnen grijnzen had je elk van zijn scherpe tanden kunnen tellen nu. Juvé was, hetzij op enige afstand van de twee maar wel binnen het bereik van hun gehoor, gaan zitten. De sierlijke, volle staart sloeg zich haast uit automatisme om zijn voorpoten heen. Ademen deed hij niet, maar of die twee tegenover hem dat ook zagen...
Het was verrassend genoeg de arend die het gesprek weer op wist te pakken. 'Wat ons hier brengt? Van onze witte vriend daar weet ik het niet. Maar ik...ach je zou het een nostalgische strandwandeling kunnen noemen,' antwoordde Juvé rustig. Zijn groene ogen, abnormaal van kleur voor een vos, gleden weer langs de twee zielen tegenover hem. Maar ze bleven bij de arend even hangen. Zijn ogen vernauwden zich. 'Nee maar, Icarus. Ik dacht dat wij veel later zouden treffen,' zei hij ineens, een stuk zachter dan zijn voorgaande uitspraken. Hij kende deze arend. Of nou ja, kennen. Wat is kennen? Hij hield hem in de gaten, dat was wat anders. Deze arend had al aardig wat daden op zijn kerfstok. En Juvé wist daarvan. 'Ik denk dat wij best nog wel eens vrienden konden worden,' sprak Juvé vervolgens weer op normaal volume. Maar de manier waarop hij het zei deed niet zo vriendelijk aan als de woorden moesten voorstellen.

Hij liet de arend voor nu maar in het ongewisse. Hij liep langs de twee zielen naar de branding van de zee. Zijn blik was gericht op die grote oranje bol die de horizon en alles wat daarachter lag afschermde. Langzaam, wist ze zichzelf steeds hoger en hoger de lucht in te tillen. Maar ergens zou Juvé zweren dat ze kleiner was dan hij zich herinnerde. 'Mijn maar verhaal kan niet half zo interessant zijn als dat van jullie,' zei Juvé vervolgens, zijn rug nog steeds naar de twee zielen gekeerd. Hij sprak alsof hij nooit gestopt was met spreken. Alsof hij niet de tijd had genomen om die paar minuten te baden in het licht van de opkomende zon. Al zou hij de warmte die ze verspreidde nooit meer voelen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gazali Morathi

Gazali Morathi


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 7 jaar
Remission: Neutral

Watch the sun rise Empty
BerichtOnderwerp: Re: Watch the sun rise Watch the sun rise Emptydo aug 06, 2015 10:06 am


De wind, het zand dat opwaaide door die wind. Het water met zijn rustige golven en de rut van deze plek. Een vogel die overvloog als een schim afgetekend tegen de warme zon. Het was een lichtbron en voor velen ook de enige lichtbron die ze hadden. Alle elektriciteit was niet meer zoals je dat kende, niks was meer zoals iemand dat ook kende. Het was weg en verlaten, mensen waren bang en dieren aan hun lot overgelaten. Dat gebeurd namelijk bijna altijd als mensen bang zijn, ze gaan voor hun eigen hachje. Als er een ramp gebeurd, wanneer mensen huilen en schreeuwen. Paniek in zoveel ogen en pijn door alle lichamen. Niet te beseffen wat je overkomt als opeens je gehele wereld verandert in een grote hel. Gazali, de witte leeuw wist hoe het er uit had gezien. Hij was jonge geweest, geen welp maar oud genoeg om uit zijn opvang weg te rennen toen hij merkte dat de paniek uitbrak. Ooit weg gehaald uit zijn geboorteland door stropers en daarna via reizen en lange nachten in auto's en mensen.. mensen. Wat waren het toch vreemde wezens. Dieren hoefde niet bang te zijn voor Gazali, maar mensen die de oorzaak waren voor alles wat er kapot gegaan was in zijn leven, moesten opassen met wat ze deden. Hij gaf ze namelijk maar een enkele kans. Zijn helder blauwe ogen hadden horrors gezien, bij zijn ontsnapping in de grote chaos was hij beschoten maar had het overleefd. Andere roofdieren uit het verblijf die net zo bang waren als hem waren in paniek geraakt. Hij had letterlijk voor zijn leven moeten vechten. Nu stond de grote leeuw hier, in een nieuw onbekend gebied met twee onbekende figuren. De arend die hij had begroet en een vos die later was komen aanlopen. Er hing iets sinisters om de vos heen wat Gazali niet helemaal beviel. Een aparte combinatie vond de vos het. Het was zeker niet normaal, maar wat was er dan nog wél normaal in deze wereld? Niks meer. 'Wat ons hier brengt? Van onze witte vriend daar weet ik het niet. Maar ik...ach je zou het een nostalgische strandwandeling kunnen noemen,' gaf de vos als antwoord op de vraag van de arend. Gazali keek ze beide even aan. ''Ik volg mijn pad en zie vanzelf waar ik terecht kom in deze vreemde wereld.'' klonk de stem laag en warm. Nu sprak de vos tegen de arend die Icarus bleek te heten. Er gleed een siddering langs zijn kruin tot zijn staart, het beviel Gazali maar niks, die alleswetende blik van de vos. 'Mijn maar verhaal kan niet half zo interessant zijn als dat van jullie,' Gazali glimlachte even met rollende ogen. ''Heb je dan de behoefte om die van jou te vertellen?'' sprak de leeuw zacht en beheerst. Hij ging even zitten en krulde de staart met pluim rond zijn poten. Hij keek naar Icarus, de vogel. ''Vliegen. Is het nu fijn of een vloek dat je kunt zien hoe zwaar deze wereld is beschadigd? Alles kunnen zien vanaf boven en de lijken kunnen tellen.''

Srry zo laat en kort >.<

[God Note]- Remission voor die stoot onder de gordel opmerking. Erg flauw T^T (Femine warfare)
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud




Watch the sun rise Empty
BerichtOnderwerp: Re: Watch the sun rise Watch the sun rise Empty

Terug naar boven Ga naar beneden

Watch the sun rise

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Perished :: ... :: Harena beach-