De net opkomende zon liet de bruine vacht van Cerridwen, 's nachts zo donker dat je haar niet zag, nu glinsteren. De zachte haren kregen een gouden glans over zich heen. De dauwdruppels van de mist die vroeg in de ochtend over het veld hadden gehangen waren in haar vacht gaan zitten. Loom ging ze overeind zitten en schudde de kou van de nacht van zich af. Ze liet de zon haar vacht opwarmen voordat ze straks naar voedsel zou gaan zoeken. Ze knipperde nog een paar keer met haar ogen. Ze had weer waardeloos geslapen die nacht. Haar dromen waren gevuld met angsten en de beelden van vrienden die niet langer meer om haar heen waren.

Ze verliet de plaats waar ze had stilgezeten. Langzaam kwam het gevoel in haar lichaam terug toen haar hart haar bloed sneller liet stromen. Ze hupte een paar keer onwennig, daarna schoot ze weg. Achter haar werd de wereld steeds lichter. Een paar keer dook ze weg omdat ze mensen langs zag komen. Ze zou geen maaltijd worden. Niet vandaag. Zodra ze zeker wist dat de mensen waren gepasseerd rende ze weer door. Door een onverwacht geluid slaakte ze een geschrokken korte gil waarna ze opnieuw in de bosjes weg dook. Hadden de mensen haar toch gezien en waren ze achter haar aangekomen? Ze hoopte van niet. Cerridwen voelde haar hart in haar keel kloppen. Plots leek ze een stem te horen. Dat was het moment dat ze zeker wist dat de paniek haar te pakken had. Toch zou ze zweren dat ze een stem hoorde zeggen dat het veilig was om weer tevoorschijn te komen. Ja, ze zou wel gek zijn.

(Open voor iedereen)

Miku rende door de bossen op zoek naar iets te eten. Ze hoopte dat ze wat kon vinden. Ze had al in geen dagen meer gegeten! De tweevoeters die ze tegen was gekomen waren daar geen help bij geweest. Ze zuchtte diep. Ineens ving haar neus iets op. "Ow my," grijnsde ze haar tanden bloot en kwam slippent tot stilstand. "Dit moet mijn geluks dag zijn," grijnsde ze. Ze draaide zich om en liep tegen de wind in de andere kant op. Ze had een dier geruikt die op haar verlanglijstje stond om te verorberen. Een konijn.

Miku verschool zich in de bosjes, tegen de wind in, en keek naar het wezen. Miku had nog nooit zo'n snel wezen gezien. Het hupste en het hupste maar heen en weer. Ineens kwam het tot stilstand. Miku rook tweevoeters. Ze gromde zacht. Ze had geen zin in weer een confrontatie. Nadat de tweevoeters voorbij waren gelopen keek Miku terug naar de plek waar ze het wezen had zien zitten. Maar het was verdwenen. "Verdorie," gromde ze kwaad. Ze stond op en liep een stukje door. "Kom maar tevoorschijn, klein wezen. Er is niets om bang voor te zijn," zei Miku op een zoetsappige manier. Ze had gehoopt dat het wezen tevoorschijn zou komen maar het kwam niet. Hm, misschien waren konijnen dan toch niet zulke domme wezens als haar was verteld. Miku drukte haar neus op de grond en snuffelde er aan. Geen spoor van het wezen. Waar zou het zijn? Miku hoorde iets ritselen in de bosjes. Ze spitste haar oren en zag een flits van iets snels. Ze grijnsde. "Daar ben je,". Miku sprong naar het wezen toe en drukte het met haar voorpoot op de grond. "Het moet vast mijn geluks dag zijn," grijnsde de wolvin haar tanden bloot. "Een langoor. Laatste woorden, langoor"" gromde de wolvin speels. Ze liet dreigend haar tanden zien. Voordat Miku haar tanden in het wezen kon zetten hoorde ze iets naderen. Miku gromde kwaad. "Wat nu weer," . Het was een tweevoeter met een geweer. Miku's ogen werden groot. Ze moest hier wegwezen en snel! Miku greep het wezen met haar grote tanden in zijn nekvel beet en rende er vandoor. De tweevoeter leek niet geamuseerd en schoot zwarte metalenstaafjes richting de dieren. Miku rende zo hard als ze kon met de langoor in haar bek naar een veiligere plek.
Na enige tijd te hebben gerend liet ze zichzelf neer ploffen. "Dat was op het nippertje," gromde ze. Ze bevrijde de langoor uit haar bek maar hield het nog steeds tegen de grond gedrukt. "Je mag me wel dankbaar zijn," zei Miku. "Ik heb in ieder geval geen honger meer. Dus je op eten vandaag wordt hem niet,". Miku geeuwde. "Mijn naam is Miku," zei de wolvin en keek de langoor aan. "En welkom in mijn huis," zei Miku. Ze grijnsde een beetje.

De stem liet een rilling langs haar rug lopen. Tevoorschijn komen? Nooit! Ze moest terug naar de anderen, ze wachtten op haar. Maar ze zou geen stap meer verzetten totdat dat andere beest wat het dan ook mocht wezen, weer ver weg uit haar buurt was. De spieren in haar sterke achterpoten spanden zich aan. Ze wist niet hoe lang ze hier onopgemerkt kon blijven zitten. Misschien was het beter om een sprintje te trekken en ervandoor te gaan. Ze was aardig snel. Misschien kon ze het andere beest eruit rennen. Op de gok zocht Cerridwen om zich heen naar een vrije doorgang, eentje zonder al te veel obstakels. Ze had een weg gevonden, spande zich aan en sprong...
Te laat. Ze was gespot en werd halverwege haar eerste sprong al tegen de grond gedrukt. Ze had te lang getwijfeld over wat de meest verstandigste keus was. En dat zou haar nu duur komen te staan. Maar dit waren andere tijden. Misschien had een andere haas zich bij zijn lot neergelegd. Maar Cerridwen was niet van plan zomaar te worden vermalen tussen de kaken van deze wolf. Ze zou haar huid zo duur mogelijk verkopen.

Cerridwen lag op haar rug, haar sterke achterposten die zo kenmerkend waren voor hazen, ingetrokken, klaar om de wolf een harde trap in haar maag te geven wanneer ze het het minst zou verwachten. Maar voordat ze ook maar iets kon uithalen werd ze vastgegrepen door de wolvin en aan haar nekvel meegesleurd. Cerridwen luisterde niet naar de wolvin toen die vertelde dat ze haar wel dankbaar mocht zijn. Ze zat nog steeds vast. 'Laat me gaan!' schreeuwde de bruine haas tegen de wolf. Toen begon har trappen. Ze stribbelde alsof ze een epileptische aanval had en haalde uit met haar scherpe nagels aan de voeten van haar achterpoten. Ze wriemelde zich los en schoot direct een paar meter bij de wolf vandaan. Daar bleef ze zitten, klaar om meteen weg te sprinten als het moest. 'Waarom heb je me mee genomen?' wilde ze weten. 'Je had me daar ook voor dood achter kunnen laten. Nu liep jij zelf ook gevaar,' redeneerde ze verder. Toen ze daar in de bek van de wolf had gehangen had Cerridwen een glimp op gevangen van de jager. Ze besefte zich heel goed dat deze wolvin, al was ze nog zo gevaarlijk, wel zojuist haar leven had gered.