Perished
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexHomepageLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

Deel

de beslissing

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden
AuteurBericht
Fitch

Fitch


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd:
Remission: Neutral

de beslissing Empty
BerichtOnderwerp: de beslissing de beslissing Emptywo jan 23, 2013 7:04 am

sorry kim Embarassed ik had het wel kunnen weten! ik zat ook heel erg te twijfelen hoe ik dat nou moest doen maar ik zal het niet meer doen Razz

Het pad door de bergen was moeilijk begaanbaar, iedereen was gedwongen achter elkaar te lopen. Voorop liepen Chayce met Ermin achter haar, dan ik en achter mij liep de bok, hij was gewond, als laatste liep een zwarte panter. Ze was vast met ons mee gevlucht, toen de witte wezens kwamen. Gelukkig hebben we ze af kunnen schudden maar vast niet voor lang…. Het helder rode bloedspoor dat de bok achter liet is vast niet onopgemerkt gebleven. Het steile pad kwam uit op een groot plateau. Chayce draaide zich om en keek mij door dringend aan. “we moeten praten” zei ze tegen mij en Ermin. Ze sprong achter een bosje aan de rand van het plateau. “luister, het duurt niet lang meer voor ze ons weer vinden. Die bok stuurt ons regel recht de dood in met dat spoor. Er zijn niet genoeg uit wegen voor ons allemaal!” Ermin keek ontzet naar Chayce “Wat! Wil je ze achter laten?!” riep hij uit. “sst straks horen ze ons nog” waarschuwde ze. “Luister Ermin, ik denk dat Chayce gelijk heeft! Ik denk eerlijk gezegd dat Icuris niet lang meer leeft en ik zie het niet echt zitten om met een panter te reizen, je weet maar nooit wie haar volgende maaltijd is! Wij zijn klein en zullen minder opvallen, maar met die twee erbij zijn we er zo geweest, en wat hebben zij nou voor ons gedaan? We kennen ze niet en ik heb liever mijn broertje dan een vreemde panter of een gewonde bok.” Ermin keek ons aan en gaf een diepe zucht “ok jullie hebben gelijk!” samen liepen we terug naar de twee grote dieren. “onze wegen scheiden zich hier.” zei ik…

(GOD NOTE: -Remission voor het willen verlaten van iemand die je hulp hard nodig heeft.)
Terug naar boven Ga naar beneden
Icarus

de beslissing 2rdude1
Icarus


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: In this world, time is relative. So is age.
Remission: Wrong

de beslissing Empty
BerichtOnderwerp: Re: de beslissing de beslissing Emptywo jan 23, 2013 8:10 am

De pijn, de geur van bloed, het viel niet te negeren. Het verblindde mij, bracht paniek in mijn hart. Mijn lichaam schreeuwde om rust, mijn poten trilden bij elke stap die ik zette en om de minuut kreeg ik de neiging te kokhalzen van ellende. Ik kon echter niks doen, helemaal niks. Het pad was moeilijk te belopen, het was smal en de stenen brokkelden af en toe onder je hoeven vandaan. We gaven de menswezens een moeilijke opgave, dat was zeker. Met hun twee poten om op te staan zouden we ze allang kwijt zijn, maar ze hadden paarden gevonden die het ook overleefd hadden. Dit gaf ze evenveel snelheid als wij, maar paarden die bestuurd werden zouden er veel minder makkelijk doorheen komen dan paarden die op een natuurlijke manier er over konden rijden. Anyway, we hadden ze al een tijdje niet gehoord, de schoten waren een tijd geleden al gestopt, gelukkig. Maar de sfeer was nog steeds haastig, angstig. Ze zouden elk moment weer kunnen opduiken, en ons alsnog overhoop schieten.

Icuris slaakte een zucht, en struikelde bijna over zijn eigen voorpoten, die niet meer verder wilden. Hij pushte zichzelf echter om verder te gaan, zijn wil te overleven was te groot. Hij zag toen de hermelijnen achter een rots springen, maar ze renden niet weg. Wat gingen ze daar doen? Icuris wist het ook niet. Hij keek achter zich, wou naar de zwarte panter kijken maar zijn blik viel automatisch meteen op het spoor van bloed dat hij achter liet. Verdomme.. siste hij in zichzelf met een grote frons op zijn bezorgde gezicht. Hoe hard ze ook renden, welk pad ze ook zouden inslaan, het spoor wat Icuris achter liet zou de menswezens recht naar ze toe leiden. En hij kon er niks aan doen, hij had geen hand die hij op de wond kon leggen om druk er op uit te oefenen en het bloeden te stoppen, hij kon alleen wachten. Nu viel zijn blik op de zwarte panter. Hmm. Hij wist nog niet wat hij van dat dier moest denken, ze was erg stil. Maar misschien kon dat juist een goed teken zijn. Het enige wat hij nog deed was een klein knikje maken naar de panter, en daarna keek hij weer voor zich.

De witte hermelijn kwam weer tevoorschijn springen, en de rest ook. Wat hadden ze achter die rots gedaan, de situatie overlegd? Ik kon niet de eerste in de groep zijn die het op was gevallen dat het bloedspoor een probleem zou vormen. Hopelijk hadden de kleine dieren een oplossing hiervoor bedacht. De blik op het gezicht van de hermelijn stond echter raar, het maakte mij wantrouwend. Wat had hij te vertellen? “onze wegen scheiden zich hier.” sprak het dier. Ik zweeg. Er leek iets te knappen in mijn kop. Hoewel dit voorspelbaar was geweest, had ik het niet verwacht. Ik had zelf niet kunnen denken dat ze iemand zoals mij, iemand die nu hard hulp nodig had, zouden kunnen verlaten. Maar dat wilden ze wel. Het laatste stukje hoop dat eerde leek te gloren knalde voor mijn ogen uit elkaar. Blijkbaar was dat stukje hoop het enige wat me nog op mijn poten liep staan, want al snel zakte ik door mijn poten heen en viel ik neer in het sneeuw dat rood was gekleurd van mijn eigen bloed.

Ik voelde mezelf misselijk worden, en tegelijkertijd ook boos. Ik hield mijn hoofd zo stijl omhoog als maar kon, en keek de hermelijnen furieus aan. ''Dat kunnen jullie niet maken!'' schreeuwde ik in hun gezicht terwijl het zweet van mijn kop afdruppelde. Want het voelde als mijn eigen schuld, maar nu ik terugdacht was het de schuld van die stomme hermelijnen! Ik stond gewoon in het bos, en zij waren diegenen waar de mensen achter aan hadden gezeten, zíj hadden dit onheil naar hem en de zwarte panter gebracht, niet ik! ''Jullie hebben dit onheil achter jullie aan gebracht, hermelijnen! Dus het minste wat jullie zouden kunnen doen is mij helpen, en NIET er vandoor gaan als een stelletje egoïstische bange ratten!'' ik snoof, mijn longen deden pijn van het vele hijgen en de koude ijle lucht die er doorheen sneed. Ik sloot mijn ogen in misère, probeerde de pijnlijke steken te onderdrukken, maar het mocht niet baten. Ik opende ze weer, keek strak naar de beesten voor me en wachtte op een antwoord.


(GOD NOTE: - remission voor het uitschelden van een mededier. Tssk.)


Laatst aangepast door Icuris op ma jan 28, 2013 8:23 am; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
https://perished.actieforum.com
Black Thunder

Black Thunder


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 5
Remission: Neutral

de beslissing Empty
BerichtOnderwerp: Re: de beslissing de beslissing Emptywo jan 23, 2013 8:37 am

De sneeuw was rood gekleurd. niet door mijn bloed , niet het bloed van mijn prooi of vijand , maar een grote koedoe. Blacky merkte op dat de grote koedoe was gestopt en naar het spoor keek en een frons van bezorgdheid verscheen op zijn gelaat. hij wist ook wel dat alles en iedereen het zou kunnen volgen. de grote koedoe keek naar haar op en knikte kort waarna hij verder liep. afvragend wat het knikje betekende liep ze achter hem aan. ze versnelde haar pas , ze had opgemerkt dat de grote koedoe gestopt was en de hermelijnen waren verdwenen. maar ze waren er nog wel. hun geur hing er nog sterk. ze liep dichter naar de koedoe toe en keek waarnaar hij keek. een rots. haar zintuigen vertelden haar dat de hermelijnen daar zaten. en ze had gelijk niet veel later kwamen ze te voorschijn. hun koppen hadden een vreemde uitdrukking. wat was er aan de hand? 'onze wegen scheiden zich hier'. de hermelijn had het nog maar net gezegd of de grote koedoe zake door zijn benen. een normale reactie. hij had de hulp nodig. 'Jullie hebben dit onheil achter jullie aan gebracht, hermelijnen! Dus het minste wat jullie zouden kunnen doen is mij helpen, en NIET er vandoor gaan als een stelletje egoïstische bange ratten!' snoof hij. Blacky wist het niet zeker maar het had gekund misschien dat de hermelijnen aan het rennen waren voor de twee benen en het even vergeten waren het te melden. een grom ontsnapte haar bek. 'wisten jullie dat er twee benen waren? rende jullie daarom weg?' brulde ze. haar ogen stonden fel , haar klauwen waren uitgeslagen en haar staart zwiepten furieus heen en weer
Terug naar boven Ga naar beneden
Fitch

Fitch


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd:
Remission: Neutral

de beslissing Empty
BerichtOnderwerp: re: de beslissing de beslissing Emptywo jan 23, 2013 11:04 am

Mijn nekharen vlogen overeind bij de brul van de panter. Een waarschuwende grom ontsnapte tussen mijn lippen. Opeens ging alles heel snel. Chayce schreeuwde “NU!” en samen met Ermin rende ze weg. Ik draaide me om, om met ze mee te rennen toen ik de bok weer hoorde kreunen. Ik was geraakt door de worden van de bok, ik was geen egoïstische rat! Bang misschien maar niet egoïstisch. Ik gaf veel om mijn broer! Nog maar te zwijgen over mijn gevoelens voor Chayce, maar ik was te trots om dat ooit aan haar toe te geven. Ik stopte en wou ze terug roepen, maar ik wist dat het te laat was. Chayce was altijd al koppig geweest en Ermin zou haar tot het einde van de wereld volgen. Ik niet. Ik hield van haar maar nog meer van mezelf en ik wist dat dit niet de laatste keer was dat ik hen zou zien. Ik liep terug naar de bloedende bok. Ik keek om me heen en zag een grote ondergesneeuwde kei. Ik rende er naar toe en schoof het sneeuw met mijn staart opzij. Een dikke laag mos kwam onder de sneeuw te voorschijn. Ik trok er wat vanaf en rende terug naar de bok. “Misschien helpt dit?” en ik drukte voorzichtig het mos op de bloedende wond. “het spijt me.. ons. Dit was nooit onze bedoeling geweest! Mijn broer en ik reizen al rond vanaf het moment van de grote ramp. Onderweg hebben we de witte wezens vaak genoeg gezien, en waren getuigen van de afschuwelijke daden die ze hebben vericht. We hebben de zwarte hermelijn een jaar geleden ontmoet. Ze was gewond en alleen, dus hielpen we haar. We dachten veilig te zijn in dit bos maar vandaag hoorden we geluiden van de witte wezens weer. We waren opzoek naar Chayce toen we je tegen kwamen. Het was gewoon toeval dat de witte wezens ons hadden ontdekt. Het spijt me echt..” ik keek met berouw op naar het zwetende gezicht van de bok.. “Ik heb m’n beslissing gemaakt.” ik sloot mijn ogen en zei met pijn in mijn hart “ik laat mijn broer en Chayce gaan… voor nu. Ik zal je helpen tot je er weer boven op bent. vertrouw je me?..."

(GOD NOTE: +Remission voor het overdenken en het begaan van een goede daad.)
Terug naar boven Ga naar beneden
Icarus

de beslissing 2rdude1
Icarus


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: In this world, time is relative. So is age.
Remission: Wrong

de beslissing Empty
BerichtOnderwerp: Re: de beslissing de beslissing Emptyvr jan 25, 2013 9:14 am

Het leek erop dat de zwarte panter in precies hetzelfde schuitje zat als de koedoe-bok. 'wisten jullie dat er twee benen waren? rende jullie daarom weg?' brulde het dier, en veranderde haar houding in een dreigende. Icuris zou er bijna de zenuwen van krijgen, maar aangezien het niet op hem gericht was gebeurde dat niet. Het hielp echter niet. De bruine hermelijn schreeuwde ''NU'' als teken dat de anderen weg moesten rennen, en dat gebeurde dan ook.

Een vlaag van pure woede trok door mijn kop. Tóch wegrennen, tóch. Het gaf me de neiging mijn ogen te sluiten en zo hard te schreeuwen als ik kon, om mijn frustratie te uiten. Als ik niet zo slecht ter been was geweest, was ik vrijwel zeker achter hem aangerend om met een van mijn hoeven boven op zijn kop te landen.

Maar... toen gebeurde er iets wat Ik nooit verwacht had, een van de hermelijnen, de witte, kwam terug gerend. Ik staarde ongelovig voor mij uit, alsof ik het niet wou geloven. De hermelijn kreeg het voor elkaar een stuk mos te vinden op een steen die onder de sneeuw verborgen had gelegen. Hij naderde mij en drukte het stuk mos tegen mijn schotwond aan. Ik moest toegeven dat ik even op mijn lip moest bijten om de pijn te onderdrukken, hoe voorzichtig het diertje het ook probeerde. ''Misschien helpt dit?'' klonk er in zijn oren. Hmm, het deed in ieder geval meer goed dan kwaad. Het mos kon het bloed tegenhouden en daarbij was er nu ook wat druk op de wond, wat het bloeden misschien zou stelpen. Het voelde niet fijn, ik voelde de wond kloppen en zeuren, maar ik zei niks anders dan een bijna geruisloze gemompelde ''Bedankt.''

Vervolgens probeerde de hermelijn uit te leggen waarom hij zo gehandeld had, en misschien probeerde hij zich hiermee meteen te verontschuldigen. Ik luisterde naar zijn verhaal over de menswezens, dat ze ze al eerder waren tegengekomen. Ik vroeg mij af hoe het kwam dat ze zo vaak al in aanraking waren geweest met die wezens, waarom zaten ze achter de hermelijnen aan? Voor het vlees misschien, of de vachtjes om hun eigen kale huid mee te bedekken. Als een van die twee dingen waar was, dan waren ze in ieder geval wel vrij wanhopig. Want zo groot waren hermelijnen ook weer niet. Hmm, het zou wel normaal zijn, voor de menswezens waren het ook schrale tijden.


De hermelijn begon weer te spreken en dat schudde Icuris uit zijn gedachten.
“Ik heb m’n beslissing gemaakt.” zei hij tegen Icuris, en sloot zijn ogen, leek moeite te hebben met het gene wat hij zo uit zo spreken. “ik laat mijn broer en Chayce gaan… voor nu. Ik zal je helpen tot je er weer boven op bent. vertrouw je me?..." Icuris staarde hem een tijdje zwijgend aan. Niet dat hij zo lang na moest denken over een antwoord, hij wist gewoon niet hoe hij het moest verwoorden. Het was zo raar.. eerst was hij weggerend of het niks was, en nu kwam hij terug om zijn hulp aan te bieden. Maar misschien was hij aangespoord weg te rennen door de anderen, maar was hij de enige van de drie die nobel kon zijn. ''Goed.'' zei hij, kort, en niet zonder twijfel. Hij zou hem vertrouwen, hij móest wel. Voor nu.

Ik draaide mijn oren naar achteren, ze richtten zich automatisch op waar het geluid vandaan kwam. Ik hoorde geschreeuw, waarschijnlijk de menswezens die hun slaafdieren aan het aansporen waren om harder te rennen voor ze. Het geluid maakte me meteen misselijk, zenuwachtig. Met enige moeite stond ik op, en met grote ogen keek ik de hermelijn en zwarte panter aan. ''We moeten wegwezen, anders hangt ons vlees straks aan hun spit en onze huid om hun nek.'' praatte ik snel. Mijn wond bloedde niet zo erg meer als net. Het stroomde er wel nog steeds uit, liep over mijn vacht heen maar kwam niet meer tot de onderkant van mijn poot of flank, dus het druppelde niet meer. Ik wist echter zeker dat als ik niet voorzichtig was, mijn wond zo weer open zou springen. Daar was hij vers genoeg voor. De mos kon er niet op blijven, want er was simpelweg niks om die tegen me aan te houden. Ik moest de eerste passen voorzichtig doen, bloedden mocht pas weer als ze ons pad niet meer konden volgen. Ik grijnsde licht bij die gedachte.

''Ik ken dit gebied niet zo goed, zwarte panter, Fitch. Ik hoop dat één van jullie een leuk hobbelig zijpaadje kent, anders zijn we er geweest'' zei ik droogjes, terwijl ik, nog steeds trillend op mijn poten, diep uitademde en met mijn ogen de dansende wolk damp volgde die door mijn adem ontstond. Hij verdween in de lucht, en mijn ogen stonden weer serieus. Het was nu of nooit.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://perished.actieforum.com
Fitch

Fitch


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd:
Remission: Neutral

de beslissing Empty
BerichtOnderwerp: Re: de beslissing de beslissing Emptydo jan 31, 2013 10:07 am

Vast beraden keek de bok me aan. Ik knikte hoopvol terug en stak mijn zwarte neusje in de wind. Achter de bok stond de panter nog steeds naar ons te kijken. Na haar uitbarsting heeft ze geen woord meer uitgebracht. Ik keek om me heen. Het plateau was ovaal gevormd en lag in de schaduw van een grote brokkelige stenen wand. Het plateau had een adembenemend uitzicht. Grote besneeuwde bergen glinsterend in de zon, als het dak van de wereld. De lucht was nog helder.. nog schoon. Ik snoof diep in. Heerlijk. De koele lucht maakte mijn hoofd leeg en helder.

Nieuwsgierig liep ik naar de rand. Ik voelde hoe het ijs onder de sneeuw mijn evenwicht op de proef stelde. Met uitgeslagen nagels liep ik voorzichtig tot het einde. Ik stak mijn kop over de rand. De rand eindigde waar een kaars rechte wand in een diepe donkere kloof verdween. Ik had niet geweten dat we zo hoog zaten. De bodem, van waarschijnlijk een diep dal, was niet te zien. De dikke slierten nevel verborg alles, maar tegelijkertijd hypnotiseerde het. Het daagde me uit, trok me naar voren. Zonder te merken hoe ver ik al over de rand gebogen zat, schoof ik beetje bij beetje verder. Plots veloor ik mijn grip en gleden mijn achterpootjes, over een onverwacht glad stuk ijs, en zwaaide over de rand.
Terug naar boven Ga naar beneden
Black Thunder

Black Thunder


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 5
Remission: Neutral

de beslissing Empty
BerichtOnderwerp: Re: de beslissing de beslissing Emptyza feb 02, 2013 7:14 am

In shock stond Blacky toe te kijken hoe de hermelijnen weg renden. hoe konden ze zo harteloos zijn? ze wilde achter ze aanrennen en ze verscheuren , maar ze onderdrukte het gevoel. ze waren het niet waard. een grom ontsnapte haar en ze keek even opzij naar de koedoe naast haar , het bloeden was nog steeds erg. verslagen zuchtte ze. iets om het bloeden te stoppen had ze niet het enige wat ze zou kunnen doen was de wond schoonlikken maar waarschijnlijk zou de koedoe het niet op prijs stellen. ze kende elkaar eigenlijk nog helemaal niet. Ze merkte dat de bok opkeek en vroeg zich af wat hij opgemerkt had. haar ogen focusten en ze zag iets wat ze nooit verwacht had. de witte hermelijn rende terug. het kleine dier trok een stukje mos los en drukte het met alle kracht die het had op de wond van de grote koedoe. 'misschien helpt dit?' vroeg de hermelijn. Fitch heette hij toch? De bok antwoordde met een bedankt die bijna niet hoorbaar was. even was het stil en Fitch begon te vertellen over dat ze de twee benen al eerder tegen gekomen waren. Blacky zou die twee benen nooit begrijpen wat hadden ze aan zulke kleine wezens? Weer sprak de hermelijn , fitch , weer. hij vertelde de bok dat hij zijn beslissing had gemaakt en dat hij zijn broer en chayce achter liet , althans voor nu tot de bok weer helemaal gezond was. hierna vroeg het witte dier of hij hem vertrouwde. Blacky snoof ongelovig. eerst wegrennen en dan je hulp aanbieden maar goed het was beter dan helemaal niet terugkomen. de koedoe antwoordde met een korte 'goed'. en zij zou het in zijn positie ook gedaan hebben. hij heeft alle hulp nodig die hij kon krijgen. haar gedachten werden doorboord door het geluid van geschreeuw en vele hoeven. de twee benen en hun gehersenspoelde paarden. de bok stond op en sprak snel ' we moeten wegwezen anders hangt ons vlees straks aan hun spit en onze huid om hun nek.' voorzichtig liep hij een paar stappen. Blacky zag zijn wond bloeden maar niet meer zo erg als eerst. de bok keek haar en fitch aan. 'ik ken dit gebied niet zo goed zwarte panter , fitch. ik hoop dat één van jullie een leuk hobbelig zijpaadje kent, anders zijn we er geweest' Blacky knikte. ze zou haar straks als ze veilig waren voorstellen maar nu niet. nu moesten ze rennen voor hun leven. alweer. ze zag dat fitch de lucht afsnoof met zijn kleine neus en hij begon het plateu te onderzoeken. verschrikt keek ik toen hij door de nevel heen naar de rand liep. ze rilde bij de gedachten. ze had niet echt hoogtevrees maar om zo naar een rand te lopen. nee , nooit. met mijn ogen volgde ik het kleine diertje en mijn adem stokte in mijn keel toen er stukjes ijs naar beneden vielen 'pas op!' riep ik. maar het was al te laat zijn achterpootjes vlogen over de rand en met zijn voorpootjes zo goed mogelijk de rand vast te houden. haar spieren spande zich en ze sprinten zo snel als ze kon naar hem toe. ze moest snel zijn , zijn kleine klauwtjes zouden het niet lang uithouden. haar voorpoten waren al bij zijn kop en ze opende haar bek en greep zo zacht mogelijk zijn nekvel , het was meer zijn hele rug maar het moest maar. snel rende ze terug. het ijs brokkelde nog sneller onder haar gewicht , haar richter achterpoot slipte weg en ze verloor har evenwicht en de hermelijn klapte een beetje op de grond. snel kroop ze op en rende naar de bok toe. het plateau was voor bijna een kwart afgebrokkeld. ze zette fitch op de grond en hijgde van de inspanning en de adrenaline. gelukkig leefden ze nog . over haar schouder keek ze om en zag nog geen twee benen maar horen deed ze ze nu veel luider dan eerst. ze kwamen dichterbij en snel ook. 'we moeten echt snel zijn. ik ken de weg hier wel een beetje , maar niet uit de achterkant van mijn poot. Fitch ben jij oké?' ze vond hem beter dan dat ze eerst dacht. het was moedig om weg te rennen van je familie en om terug te komen bij een stel vreemden. dat bewonderde ze.

(GOD NOTE: + remission voor het redden van iemand's leven.)
Terug naar boven Ga naar beneden
Fitch

Fitch


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd:
Remission: Neutral

de beslissing Empty
BerichtOnderwerp: Re: de beslissing de beslissing Emptyzo feb 03, 2013 7:55 am

Dit is het einde. Het is met me gedaan. Vaarwel vrede wereld, vaarwel Ermin, vaarwel mijn lief. Die gedachten schoten door mijn hoofd terwijl ik de laatste krachten in van mijn voorpootjes weg voelde vloeien. Op het moment dat ik los wou laten voelde ik opeens een rij punten in mijn rug prikken. Het deed wel zeer maar de punten prikte niet door mijn huid heen, ondanks het feit dat ik er met mijn hele gewicht aan hing. Ik zwaaide terug over de rand. Ik was opgelucht toen ik de witte sneeuw onder me zag, maar op het zelfde moment zag ik vol afschuw hoe de brokken ijs onder de sneeuw afbrokkelde.

Ik wist dat de panter me aan het redden was, maar het drong nog niet geheel tot me door. Alles ging zo snel. Nog geen 20 seconden geleden had ik gelooft dat ik te pletter zou vallen. Ze sprong, met mij in haar bek, behendig terug. Ik voelde hoe ze uit haar evenwicht werd gebracht door iets, en hoorde de wind snel langs me oren suizen op weg naar de grond waar we met een smak neer kwamen. Ze had zich snel hersteld, nam een grote sprong richting de bok en toen was het voorbij.

Ik leefde nog… ik leefde nog… niet te geloven. Vol bewondering, loyaliteit en misschien wel een beetje liefde keek ik naar de machtige zwarte panter, die nog zwaar stond na te hijgen. Wat een machtig dier! Ik kon gewoon niet de juiste woorden vinden om mijn gevoel uit te drukken.

Maar op een of andere manier voelde ik me nu ook, met een bedrukkend gevoel, verplicht om deze schuld af te betalen. Alsof ik niet anders kon dan bij haar te blijven tot we quitte stonden. Het zal lang duren voor dit drietal uit elkaar gaat. Ik hoop wel dat de panter bij de bok wilt blijven. Ik heb hem ook belooft bij hem te blijven tot hij weer helemaal beter is. Ik keek omhoog naar mijn nieuwe metgezellen. De grote bok, hij was sterk, ookal leek hij dat nu niet. De wond had zijn tol geëist en dat kon je duidelijk zien. Desondanks stond hij fier en hoopvol stevig op zijn hoeven, met een heldere blik. Zijn lange horens gaven het een extra effect, en maakte hem moedig en trots. De zwarte panter, hijgend van de adrenaline. Haar spieren stonden strak, op alles voorbereid. Haar helder blik keek geconcentreerd om zich heen, waakzaam.

Ze draaide zich om naar het geluid. De witte wezens waren in aantocht. “we moeten echt snel zijn. ik ken de weg hier wel een beetje, maar niet uit de achterkant van mijn poot. Fitch ben jij oké?” ze keek me bezorgd aan, maar de woede van net was verdwenen. Ik knikte en keek met twinkelende ogen naar haar op. “welke kant moeten we op?” vroeg ik haar.
Terug naar boven Ga naar beneden
Icarus

de beslissing 2rdude1
Icarus


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: In this world, time is relative. So is age.
Remission: Wrong

de beslissing Empty
BerichtOnderwerp: Re: de beslissing de beslissing Emptyzo feb 10, 2013 1:30 pm

De hermelijn knikte naar me, maar tegelijkertijd kreeg ik geen antwoord te horen op mijn vraag. In plaats daarvan leek ze haar hoofd leeg te maken, waar het volgens mij niet zo'n heel goed moment voor was nu. Ahwel, ik liet de hermelijn gaan, mijn hoofd was ook behoorlijk leeg op dit moment aangezien ik enkel gericht was op het vinden van een vluchtweg en niks anders. Concentratie had ik niet, áls ik al iets had wat je concentratie kon noemen, dan was dat nog steeds gericht op de zeurende pijn die mijn wond veroorzaakte. De hermelijn begon te lopen, maar het leek er niet bepaald op of ze een sneaky zijweggetje aan het zoeken was, of iets dergelijks. Ze liep naar een rand van de berg en stak z'n kop over de rand. Ik zag het al aankomen. Kopje over de rand, en het zou gauw genoeg zo zijn dat de rest van zijn lichaam zou volgen en hij over de rand zou kletteren. Ik wou ter actie komen maar in deze staat kon ik me niet snel bewegen, mijn lichaam leek het tegen te willen houden, want ik stond als aan de grond genageld.

In plaats van hem schoot de zwarte panter al te hulp, gelukkig. Ze hadden er niks aan als de hermelijn nu van de berg af klapte. Black Thunder pakte de hermelijn vast in zijn nekvel, en het verbaasde Icuris nog dat het goed ging. Fitch was zo klein dat Icuris had gedacht dat hij in zo'n situatie zo in de bek van de panter zou verdwijnen. Maar zoals al gezegd, het ging wél goed en de zwarte panter zette hijgend de hermelijn weer op de grond. Deze keek haar heel dankbaar aan voor enkele seconden, maar het moment kon niet te lang duren. Hij draaide zijn kop en Icuris had zijn oren alweer gespitst en gedraaid naar waar het geluid vandaan kwam. Je hoorde het geklop van paardenhoeven op de harde stenen en de mensen die tegen de paarden schreeuwden. “we moeten echt snel zijn. ik ken de weg hier wel een beetje, maar niet uit de achterkant van mijn poot. Fitch ben jij oké?” sprak de zwarte panter tegen de hermelijn. Op zijn beurt vroeg de hermelijn waar we heen moesten. Ik moest toegeven dat ik niet echt luisterde, wat ze zeiden klonk voor mij vaagjes op de achtergrond. Mijn oren stonden naar de andere kant van het pad, en tot mijn grote schrik zag ik de menswezens op hun paardslaven onze richting op komen.

Ik probeerde de situatie meerdere keren opnieuw in te schatten in mijn hoofd, zo snel als ik dat kon, maar elke keer kwam ik op hetzelfde uit. We kwamen niet meer op tijd weg, dat was onmogelijk. Misschien dat de mensen de zwarte panter en hermelijn niet hadden gezien, omdat de hermelijn klein was en de panter laag aan de grond stond. Ik daar in tegen stond een paar meter hoog, en ze hadden me vast al gezien. Op dat moment schoot er een radicaal plan in mijn hoofd. Ik spande mijn kaakspieren en schreeuwde snel naar de twee anderen ''Snel! Verstop jullie nu het nog kan, ik regel dit!'' zonder te kijken of ze mijn bevel wel opvolgden, stortte ik mezelf zo dramatisch mogelijk ter aarde. Mijn poten klapten in, en mijn kop lag op de grond. Ik probeerde een dood dier te spelen, mijn ogen stonden paniekerig en wijd open zoals elk neergeschoten dier voor zijn dood zou kijken, en ik probeerde zo min mogelijk adem te halen, of zo langzaam mogelijk, omdat je anders mijn adem voor mijn bek zag.

De mensen, ze kwamen eraan. Ik bewoog mijn ogen niet, dus kon ik ze alleen aan zien stormen in mijn ooghoeken. Ik moest de neiging om op te staan en weg te rennen heel hard onderdrukken, dit ging absoluut tegen mijn natuurlijke gedrag in. Een van de mensen sprong van zijn paard af, en liep op zijn twee rare benen richting mij. Zijn blik viel meteen op het schotwond in mijn schouder die veroorzaakt was door hemzelf of een van de andere menswezens. Hij controleerde nog kort of ik ademde dus hield ik mijn adem in. Hij wendde zich daarna tot de andere mensen en glimlachte. ''Ik zei toch dat hij raak was!'' zijn stem klonk vermaakt. Het maakte mij nijdig en liet mij beseffen dat dit het perfecte moment was. Hij lette niet op mij en stond met zijn rug naar me toe.

Ik stond in een snelle ruk op en keerde mijn kop zo dat mijn hoorns gericht werden op de rug van het mens. Nu pas kon ik opkijken en zien hoeveel mensen er stonden. Het waren er meer dan ik ooit in mijn eentje aan zou kunnen, iets van 5 geloof ik. Maar ik moest een begin maken, het was nu of nooit. Als ik nu zou stoppen en niks zou doen zouden ze me alsnog overhoop schieten. Ik schoot naar voren en mijn bijna 2 meter lange hoorns gingen moeiteloos door de kleren van het mens heen en boorden zich in zijn vlees. Niet lang daarna kon ik enkele ribben horen breken voordat ze zijn ingewanden doorprikten en inwendige bloedingen veroorzaakten. De punten van mijn hoorns waren er helemaal doorheen en kwamen er bij zijn buikholte weer uit steken. Het mens schreeuwde de longen uit zijn lijf en maakte spastische bewegingen toen ik hem weer probeerde af te schudden. Nu liep het rode goedje uit zijn wonden via mijn hoorns over mijn gezicht heen. Ik moest mijn mond sluiten om het niet in mijn mond te krijgen. Hij knalde op de grond en de bloedspetters die op mijn kop spatten maakten mij ietwat misselijk. Het mens maakte nog gorgelende geluiden na, waarschijnlijk omdat hij stikte in zijn eigen bloed en de sneeuw onder zijn nu dode lichaam kleurde donkerrood.

Ik nam een grote hap adem voordat ik met bloed overgoten hoofd weer optilde en keek naar de overgebleven mensen. Kort keken ze verdwaasd en ongelovig, maar natuurlijk waren ze van plan mij nu aan te vallen. Een paar pakten hun geweren en schoten kogels af op mij. Ze waren echter zenuwachtig, hun armen trilden en hun concentratie was weg, dus er was minder kans dat ze me zouden raken. Toch gierden ze langs mijn oren en schampte een langs een van mijn wangen. Ik raakte weer in paniek maar bedaarde snel weer toen ik voelde dat het wel meeviel. Ik stormde naar voren en beukte er een met een geweer van zijn paard af, om hem te ontwapenen. Het mens panikeerde en schopte tegen mijn poten aan als laatste afweermanouvre. Toen hij merkte dat het niks uitmaakte kruiste hij zijn poorpoten over zijn gezicht uit pure angst. Bijna kreeg ik een greintje medelijden. Bíjna. Ik stijgerde in de lucht en liet mijn hoeven neerkomen op zijn hoofd. Het werd een rotzooi, met mijn grote gewicht en mijn scherpe harde hoeven had ik een deel van zijn hoofd verpletterd. Snel trok ik een van m'n poten uit zijn opengescheurde wang en ik liep achteruit. De mensen waren doodsbang maar nog steeds waren er een paar met geweren. En nu?


[God Note] - Remission voor het opzettelijk verwonden en vermoorden van andere levende wezens
Terug naar boven Ga naar beneden
https://perished.actieforum.com
Fitch

Fitch


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd:
Remission: Neutral

de beslissing Empty
BerichtOnderwerp: Re: de beslissing de beslissing Emptydo feb 21, 2013 10:30 am

Waaow! Wat een beest! De grote vogel keek uitdagend naar de mensen. Ik kon niet achterblijven. De mensen keken geschrokken maar met hun geweren gericht naar Icuris. Ik moest hem helpen. Een van de mannen stond, met zijn paard, vlak naast de met mos begroeide rost. Ik rende er heen, nu de mannen me toch niet op merkte. Ik sprong op de rots en zette me af. Ik zweefde een moment met uit gestoken pootjes kwaad grommend en blazend door de lucht en lande precies op de kont van het paard. Het dier schrok, gaf een bok en rende weg. Ik werd weer gelanceerd, net als de man die op zijn rug in de sneeuw viel. Ik kwam gelukkig op mijn poten terecht, net als een kat en ik sprong kwaad grommend en krabbend op het gezicht van de man. Ik haalde zijn hele gezicht open. ik voelde de stukken huid onder mijn nagels kapot schuren. Het bloed vloog alle kanten op. ik prikte met mijn nagels in mijn zijn ogen en beet in zijn neus, de man lag krijzend op de grond. Hij greep me in mijn nekvel en hield me omhoog. De vellen van zijn gezicht hing als lappen aan zijn kin en kaak. Ik zag een van zijn ogen helemaal in stukjes uit zijn oogkas druipen. Zijn andere bruine oog keek me kwaad aan. Ik greep zijn arm, met mijn voorpootjes vast en beet in zijn hand. Gillend liet hij los.



(ik heb Icuris maar ff vanzelf veranderd want anders klopt er natuurlijk geen reed van XD)

[God Note] - Remission voor het opzettelijk verminken van anderen
Terug naar boven Ga naar beneden
Black Thunder

Black Thunder


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 5
Remission: Neutral

de beslissing Empty
BerichtOnderwerp: Re: de beslissing de beslissing Emptyvr apr 26, 2013 8:42 pm

Blacky keek met grote ogen toe hoe Icarus en Fitch de twee benen aanvielen. ze moest ze helpen! ze spande haar spieren aan en rende op volle snelheid naar de twee benen toe. ze waren nog zo verdwaasd dat de andere hun hadden aangevallen dat ze te langzaam waren om met hun armen te schieten. ze sprong tussen de paarden met hun twee benen erop in en brulde. de paarden sloegen op hol. de twee benen vlogen alle kanten op , knalde tegen rotsen aan of werden van de klif gelanceerd. wat ze niet had bedacht was dat ze nu nog in de gevaren zone zat. de schietarmen lande op haar , voor haar ook de twee benen knalde soms met een harde klap bij haar op de grond. een paard zijn hoef vloog rakelings haar kop. ze moest hier wegkomen anders was het voor haar einde verhaal. ze dook uit angst in elkaar. shit waarom had ze dit niet doorgedacht...ze keek naar Icarus die over de twee benen heen vloog en zijn klauwen in hun zette en naar Fitch die de twee benen beet waar hij maar kon. en zij? zij maakte er nog meer een zooitje van. tranen prikte in haar ogen. ze moest hier weg , ze wilde nog helemaal niet dood. ze spande haar spieren en sprong. om daarna met een plof weer op de grond te komen. Knock out. geraakt door iets op haar kop , wat het was wist ze niet.
Terug naar boven Ga naar beneden
Fitch

Fitch


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd:
Remission: Neutral

de beslissing Empty
BerichtOnderwerp: Re: de beslissing de beslissing Emptyzo aug 11, 2013 4:29 am

Wat een chaos! De witte wezens rende in paniek door elkaar, hun paarden sloegen op hol. Een brul van de panter vulde de koude berglucht. Het bloed onder mijn nagels van de wezens. Geweldig! Het gaf me een gevoel van macht en ik kon niet stoppen met krabben en bijten. Opeens spoot er een grote golf warm, vers bloed over mijn witte vacht heen. Gorgelend vocht de man voor het laatste beetje lucht, terwijl hij de gapende wond in zijn keel probeerde dicht te houden. Met een troste grijns keek ik toe hoe de man in elkaar zakte. Dood. Vlug draaide ik me om, opzoek naar een ander slachtoffer. Ik ontweek de graaiende handen en de benen. Een hand kwam op me af, waar ik meteen mijn tanden in zette. De man brulde verontwaardigd en trok me omhoog, hangend aan zijn hand, en slingerde me weg. Ik lande op de rug van een paard, die bokkend en trappend een aantal mensen neerhaalde. Om niet te vallen zette ik mijn nagels in zijn huid, maar viel al snel met een smak op de grond. Voor ik me goed en wel kon herstellen werd ik weer vast gegrepen. kwaadaardig wikkelde hij zijn vingers om mijn nek en wilde deze breken. Mooi niet! Krabbende, grommend en bijtend viel ik de man aan en sprong uit zijn handen vandaan. Woedend rende hij achter me aan, maar gleed uit en verdween in de afgrond. Hijgend keek ik met grote ogen naar de afgrond. Dat was maar op het nippertje. Ik draaide me om en zag de zwarte panter roerloos op de grond liggen. 'Oh nee!' rende naar haar toe en zag een klein stroompje bloed uit een schaafwond op haar hoofd. Een grote steen, met een stukje zwarte vacht eraan, lag naast haar. Gelukkig ademde ze nog. De overgebleven wezens, stonden schreeuwend op het plateau. Een van hen richtte zijn geweer op de panter. Met al mijn kracht gooide ik mezelf tegen de loop van het geweer aan. Ik hoorde een harde knal en alles werd zwart...
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud




de beslissing Empty
BerichtOnderwerp: Re: de beslissing de beslissing Empty

Terug naar boven Ga naar beneden

de beslissing

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Perished :: ... :: The highlands-