Jareth & Hikari. Ask to join <3

 Als we het bos in stappen en ik naar het geluid van de hoeven die de grond raken luister verbaas ik me. Ik had niet gedacht dat het er zo mooi uit zou zien. Mooie hoge bomen die dicht op elkaar staan met zachte mos die er tegenop groeit, zwammen en veel insecten om ons heen maken een zacht geluid. De zon die langzaam onder gaat zie je zwak door de bomen schijnen en geeft het bos een zachte uitstraling. Spark loopt voorzichtig achter het paard en houd zijn oren gespitst terwijl hij aan van alles snuffelt. Om me heen kijkend met grote ogen vraag ik aan Jareth "Ben je hier al eens geweest?" terwijl ik wat dunne takjes met bladeren weg duw voordat het in mijn gezicht klapt.

Click on pics below for forest I had in mind
     

Het dicht begroeide woud is prachtig. De zacht rode kleuren van de ondergaande zon die zich vermengen met de diep groene en bruine kleuren van het woud geeft een gevoel van rust. Tenzij je een gigantisch paard tussen de, dicht op elkaar staande, bomen probeert te sturen. Met Lilith tussen zijn armen, krijgt Jareth het nog maar net voor elkaar. Het zweet staat op zijn voorhoofd van inspanning en hij merkt niet eens de schoonheid van het bos op. Gelukkig zorgt Lilith ervoor dat er niet allerlei takken en bladeren in zijn snufferd slaan. Jenner loopt op een sukkeldrafje rustig naast het paard, alles makkelijk ontwijkend. Ze reden al een tijdje in stilte als Lilith opeens vraagt. “Ben je hier al geweest?”
“Uh nee..” zegt hij half oplettend en stuurt het paard snel tussen een paar grote wortels door. “..Ik ben hier nog nooit geweest. Hoezo?”
Tot Jareth’s opluchting stappen ze, op dat moment, op een open stuk bos. Dus laat hij de teugels wat vieren en het paard zijn eigen weg zoeken. Het dier weet blijkbaar precies waar het heen wilt, aangezien zijn stap versneld. “Dit had ik eerder moeten doen” grapt Jareth. Hij kijkt even naast zich, naar Jenner, en probeert het feit dat Lilith zo dichtbij zit te negeren.
Opeens voelt hij een schok door het paard gaan en wilt de teugels pakken, maar het is al te laat. Met een rare sprong, springt het paard angstig opzij, als Jareth in de vlugheid een sissende slang op de grond ziet dreigen, in een S-houding. “Shit!” roept hij nog, en daar gaat het paard. Met een hoop gehinnik komt het paard recht overeind en schiet vervolgens als een dolle weg. Met een flinke slinger wordt Jareth van het dier af geworpen. Even vliegt hij een paar meter door de lucht, maar ziet dan de grond op hem afkomen. Met een harde kwak komt hij op de grond terecht en alles wordt even zwart.

Hij hoort Jenner alarmerend blaffen. Voorzichtig doet Jareth zijn ogen weer open. Hij ligt nog steeds op de plek waar hij neergekomen was. Hij voelt de prut in zijn mond en duffig kijkt hij op. Het paard, Lilith en Spark zijn nergens te bekennen. “Koudbloedig paard me hol..” zegt hij geïrriteerd terwijl Jenner zenuwachtig blaffend heen en weer spring, een meter of 8 van hem vandaan. “sssh. Rustig maar..” zegt hij zacht. Waarom komt hij niet dichterbij? Wat is er mis? Denkt Jareth terwijl hij zijn handen op de grond zet om zichzelf overeind te duwen. Op het moment dat hij op zijn handen leunt, zakken ze meteen tot zijn polsen in de grond. Een shock van schrik gaat door hem heen.
DRIJFZAND!
Wild springend rent hij overeind en probeert bij Jenner te komen, maar zodra zijn voeten meer gewicht krijgen zakt hij meteen tot zijn knieën weg. “SHIT!” Met zijn armen grijpend naar voren probeert hij zich naar de kant te trekken maar met elke beweging zakt hij dieper weg. “Shit shit shit shit!” De prut vliegt alle kanten op. Als hij tot zijn onder zijn oksels gezonken is raakt hij helemaal in paniek. “Oh fack! HELP! LILITH! IEMAND! HELP!” de tranen stromen van paniek over zijn wangen. Jenner doet pogingen om naar hem toe te komen en zet telkens aarzelend een pootje op het verraderlijke zand. “NEE JENNER BLIJF! Blijf!” Uit angst dat hij nog sneller wegzakt, probeert hij zijn hele lichaam te ontspannen wat hem bijna niet lukt door de paniek. Het zand komt al tot zijn nek en de adrenaline giert door zijn lijf en hij bloed klopt suizend door zijn oren. Angstig begint hij te bidden. “Oh dear god! Help! Ik wil nog niet dood! Laat iemand me komen redden! LILITH! LILITH!!”…

Half depressief liep Hikari door het bos. Nadat ze Edan had begraven, had ze met moeite weg kunnen lopen van de plek waar ze zo verliefd was geworden. De gedachte aan de blinde jongen gaf haar weer tranen en snel schudde ze haar hoofd.
Ze wist niet hoe lang ze al gelopen had, maar nadat ze het bos in was gegaan had ze besloten om even een pauze te nemen. Ze ging uitgeput zitten en maakte haar tas open. Daar haalde ze een flesje met water uit en pakt wat bessen uit een zakje. Ze had niet erg veel trek, maar toch moest ze wat eten. De bessen waren heerlijk zoet, en het water smaakte ook goed.
Zo bleef ze een tijd zitten en daarna stond ze weer op. Ze begint weer te lopen en hijst ondertussen haar tas op haar rug. Plots hoort ze hoef getrappel en ziet ze een paard op zich af komen. Het eerste dat bij haar op komt is dat ze dan niet meer hoeft te lopen. Ze spreid haar armen en roept kalmerend: 'hooooo'. Het paard neemt was snelheid af, en komt uiteindelijk vlak voor haar stil te staan. Voorzichtig loopt ze op hem af en steekt voorzichtig haar hand uit. Het dier ruikt even en zacht streelt ze zijn hoofd, terwijl ze kalmerend tegen hem praat. Ze pakt de teugels en zet een voet in de beugel. Ze hijst zichzelf omhoog, maar blijft halverwege hangen. Wat een groot beest! Als ze uiteindelijk na veel moeite op het dier zit, draait ze hem om en loopt ze de richting op waar het paard vandaan kwam.

Ze rijd nog maar net of ze hoort paniekerige kreten en iemand om hulp roepen. Ze laat het paard wat versnellen, en komt dan bij een open plek. Even verderop zit een hond te blaffen en ze aarzelt geen seconde. Ze stijgt af wat in de haast nogal fout gaat en valt er half af. Snel maakt ze een losse knoop in het touw zodat het paard vast staat aan een tak en rent dan naar de hond toe. De hond kijkt haar even aan en gaat dan verder met blaffen. Dan ziet Hikari waarom. Een jongen word bijna opgeslokt door het drijfzand. Zijn armen steken nog een beetje uit dus hij heeft kans om iets vast te pakken. Ze pakt een mes en hakt een stevige tak van een boom. Snel trekt ze een riem uit de lussen van haar broek en maakt deze er stevig aan vast. 'Lang genoeg denk ik zo!'.

Ze rent terug naar de jongen en schreeuwt: 'hier! Pak vast!'. Ze zwiert het over het drijfzand zodat hij het vast kan pakken, terwijl ze roept: 'hond! Wees stil! Ik probeer hem al te redden!'....

Na lang vast houden laat ik me maar vallen omdat het paard niet wil stoppen. Ik rol tegen een boom aan en voel me duizelig worden. Spark rent op me af en maakt wat piepende geluidjes waardoor ik me weer focus. Ik sta voorzichtig op en geef hem een aai. Ik loop terug waar we vandaan kwamen en probeer de hoefsporen te volgen om Jareth te vinden. Gelukkig zijn ze makkelijk te zien, zonder had ik nooit de weg terug kunnen vinden omdat ik het meeste van de tijd mijn ogen dicht had. Spark begint voor me uit te rennen en ik vraag me af waarom. Dan hoor ik Jareth mijn naam schreeuwen en begin ik te rennen. Is hij in gevaar? Ik krijg een zenuwachtig en bang gevoel en begin harder te rennen. Waarom voel ik me zo? Ach, niet belangrijk. Als ik dichterbij kom zie ik een meisje staan met een tak in haar handen. Ik voel me jaloers worden als ik Jareth zie kijken naar haar. Ik ren met full speed op haar af en pak het van haar af. Wat moet zij bij hem? Ik duw haar weg en zeg ruw "Ik heb jouw hulp niet nodig." en begin aan de tak te trekken om Jareth eruit te krijgen.

"Ik heb jou hulp niet nodig!", riep opeens een onbekend meisje. Hikari schrok. Waar kwam zij nou weer vandaan? De tak werd uit haar handen gerukt en ze zette een stap opzij. "Sorry hoor ik wilde alleen maar helpen!". Hikari keek op een afstand toe.
Het meisje probeerde de jongen te bevrijden, en een steek van pijn ging door haar hart. Edan was nog niet zo lang geleden dood gegaan aan het virus en het verdriet was nog vers. Ze zuchtte. Kon ze de tijd maar terug draaien. Kon ze hem nog maar eens terug zien...
Met een schok kwam ze terug in de tijd waar ze nu zat en zag dat de twee nog in hevige strijd waren. Wat moest ze doen? Wat kon ze doen? Ze keek achterom naar haar paard en en liep toen weer naar het meisje terug. Ze pakte de stok ook vast, en samen trokken ze eraan, trachtend om de jongen eruit te krijgen voordat hij werd opgeslokt....

Ik ga dood, ik ga dood, ik ga dood-dood-dood. Jareth, helemaal door paniek overmand, kijkt met grote angstige ogen naar zijn blaffende hond toen hij zich realiseert dat dit zijn laatste momenten op aarde zouden zijn. Lilith was nergens te bekennen en het was gewoon niet mogelijk dat er op deze godvergeten wereld toevallig iemand in de buurt zou zijn. Met alleen zijn onderarmen en handen en tot net onder zijn kin zat hij helemaal ondergedompeld. Nog een paar seconde en hij zou helemaal gezonken zijn. De prut zou in zijn neus en mond terecht komen en hem van zijn adem benemen. Hij zou pijnlijk en angstig stikken en de wereld zou hem al vergeten zijn.

Maar dat zou niet gebeuren, want op het moment dat het drijfzand zijn mond bereikte verscheen er iemand in de picture. Een blond meisje rende zijn gezichtsveld in. Zijn ogen werden groter van blijdschap. Geluid kon hij niet maken anders zou de prut in zijn mond lopen maar ze had al door wat er gebeurde en rende zonder verder iets te zeggen weg. De tijd dat ze wegbleef leek uren te duren en Jareth begon weer in paniek te raken want alleen zijn handen staken nog boven het zand uit. Nog even en hij kon geen adem meer halen. Hij voelde zijn paniekerige ademhaling uit zijn neus op het drijfzand weg kaatsen dat nu al vlak onder zijn neus stond. Godzijdank kwam ze net dat moment weer terug. “Hier! Pak vast!” riep ze terwijl ze iets naar haar toe zwiepte. Het uiteinde van een riem landde vlak naast zijn linker hand. Hij kon het net vast grijpen en probeerde zijn andere hand uit het zuigende zand te trekken. Met een hard smakkend geluid kwam zijn arm een stukje omhoog waardoor hij nu met beide handen de riem vast kon grijpen. Het meisje begint te trekken, maar er komt geen beweging. Paniekerig begint hij harder aan de riem te trekken wat er eerder voor zorgt dat het meisje naar hem toe wordt getrokken. “Ze kan het niet alleen! Ze is te slap!” gaat het paniekerig door zijn hoofd.

Uit het niets kwam ook Lilith nu de scène in rennen en een gevoel van blijheid overspoelt hem. Ze kon het andere meisje helpen! Nee Doos! Doe het samen! Denkt Jareth kwaad als hij ziet dat Lilith de tak uit de handen van de blondine trekt. Lilith begon als een gek te trekken en nu kwam er wel iets van beweging in. Jeetje, wat was die sterk! Maar niet sterk genoeg. Hij kwam misschien 3-4 centimeter omhoog maar verder lukte het niet. Het blonde meisje was opeens helemaal ergens anders met haar hoofd, aangezien ze nogal triest op een afstandje toe keek. Waarom hielp ze niet! Tot Jareth’s schrik draaide ze zich om en liep weg. Jareth’s mond was weer uit de prut en schreeuwde vol emotie vlug “WACHT!” Gelukkig kwam ze al terug naar Lilith en greep de stok vast. Met zijn tweeën trokken ze zo hard ze konden. Jareth probeerde zich omhoog te schoppen wat behoorlijk moeilijk was. Stukje bij beetje werd hij naar de meiden toe getrokken. Hij voelde zijn tas, die nog om zijn schouder hing ook een beetje tegen werken, aangezien die ook half was weggezakt. Meteen bedacht hij zich dat zijn geweer ook ergens moest liggen. Hij keek opzij en zag nog net het einde boven het zand uitsteken. Met een hand greep hij deze vast, maar wat hij niet wist was dat het geweer in het drijfzand achter een boomwortel vast zat. Hij probeerde een harde ruk te geven waardoor de twee meiden meteen naar voren getrokken werden. Ze herstelde zich wel maar doordat hij zijn geweer niet los liet kwam er weer geen beweging in. Toen liet hij maar los en meteen schoot hij een stuk naar voren, half op het droge zand. Het laatste stukje lukte hem zelf wel en kreunend van inspanning kroop hij de veilige grond op.

Lyrisch van blijdschap dat hij nog leefde sprong hij overeind, wat nog best zeer deed door zijn verkrampte spieren. De meiden waren door, het plotselinge losschieten van Jareth naar achter gekukeld en lagen op de grond. Jenner sprong blij om Jareth heen die hem meteen vast greep in een hardnekkig greep van vreugde. De hond werd bedolven onder de prut, waar Jareth tot zijn mond mee bedekt was. Het was echt op het nippertje geweest. Hij liet de hond los en greep de eerste persoon die hij vast kon pakken in een prut omhelzing van opluchting, blijheid en opluchting. En die persoon was toevallig net het blonde meisje. Jareth was zeker een halve kop groter dan haar en drukte haar stevig tegen zich aan. “Dankje! Dankje! Dankje! Dankje!!” zei hij in een zucht door. Hij pakte haar hoofd vast en kust haar voorhoofd en toen haar lippen. Zo blij was hij. Hij zag Lilith toe kijken en greep haar toen ook vast. Hij drukte haar tegen zich aan en wilde haar voor een seconde nooit meer loslaten. “Ik ben zo blij dat je terug kwam!” zei hij. Hij legde zijn hoofd tegen het hare aan en bleef even zo staan. Opeens realiseerde hij wat hij aan het doen was en liet hij plotseling los. Een beetje gegeneerd keek hij haar aan en wilde net sorry zeggen toen hij zag hoe ze onder de prut zat. Ook de blondine en Jenner zaten onder. Hij begon te grinniken omdat het er nogal gek uit zag. “Jullie hebben mijn leven gered! Hoe kan ik je bedanken!” hij pakte de handen van het onbekende meisje vast.


(jareth pakt hikari's handen op deze manier vast)

Klikkerdeklik:

Ik val achterover met het onbekende meisje boven op me en rol snel weg. Ik sta op en loop een stukje achteruit en zie Jareth omhoog springen en Jenner knuffelen. Ik draai me naar Spark om hem een aai te geven. Als ik terug kijk zie ik Jareth het onbekende meisje stevig vasthouden en kussen geven. Ik ben gelijk aan de grond genageld en mijn benen voelen verraderlijk. Ik blijft toekijken als Jareth los laat en op mij af komt. Ik wil zeggen dat hij van me af moet blijven maar mijn lippen en keel willen niet luisteren. Stevig tegen hem aan gedrukt ben ik verstijfd en hij kijkt me aan met zijn voorhoofd tegen het mijne. Hij zegt iets maar ik wil niet luisteren. Hij liet los en ik kijk naar de grond. Ik hoor hem grinniken. Ik merk dat hij weer naar het blonde meisje toe loopt en hoor hem nog wat zeggen. Ik kijk op en zie hem haar handen vast houden. Ik kijk naar mijn handen en draai me stil om en loop weg. Ik aai het paard op de hals en fluister "let goed op hem en gooi hem er alsjeblieft niet meer af." Ik bedenk me dat Jareth nu geen wapen meer heeft en bedenk me dat ik nog een klein revolvertje bij me heb. Ik kan er niet mee om gaan dus die laat ik wel voor hem achter. Ik leg het wapen bij het paard neer. Spark loopt automatisch zachtjes achter me aan en ik loop tussen wat bomen door om weg te komen. Als ik wat stenen zie niet veel verderop ga ik zitten. Ik voel me raar, het doet pijn.. Waarom al die shit bij haar? Is ze mooier? Hij kent haar niet eens. Ik sla hard tegen een boom aan en begin weer te lopen. Waarom voel ik zoveel bij deze jongen? Diep in gedachte verzonken loop ik verder niet merkend dat mijn hand bloed. Ik stap een open plek in en voel me opeens erg moe. Ik merk mijn hand op en veeg het bloed weg en vouw er een klein doekje omheen. Ik plof neer en kijk naar de lucht. Jaloezie. Wat een kut emotie. Ik sluit mijn ogen en voel een traan langs me slaap glijden.

Nog steeds de handen van het meisje vast houdend wachtte hij af op haar reactie. “Ik ben Jareth Auel, by the way…” zegt hij nog even tussen neus en lip door. [reactie op haar reactie komt later].

Na haar reactie draait Jareth zich met een luchtige glimlach om. Zijn ogen worden groot van schrik als hij ziet dat Lilith verdwenen is. Jenner kijkt, met zijn oren omhoog, tussen de bomen door. Maar ze is helemaal uit het zicht. “Waar is Lilith..?” vraagt hij wat verbaasd. Spark is ook verdwenen. Jareth snapt er niks van. Waarom zou ze zomaar weg gaan? Jenner loopt, snuffelend over de grond, richting het paard. Zonder het te weten had Jareth hem een commando gegeven. De hond vindt het wapen en begint er met zijn poten op te graven als teken voor Jareth. Hij keek dan ook meteen op en rende naar de hond toe. Hij vond het kleine wapen en wist dat hij van Lilith was. Hij pakt het op en keek niet begrijpend op naar Hikari. “We moeten haar gaan zoeken.” Zegt hij resoluut. Hij draait zich weer om, haalt het touw los en klimt, via een boomstammetje op het grote paard. Wat niet zo makkelijk gaat aangezien het dier geen zadel draagt en alleen een halster met twee touwen omheeft om te sturen. Maar behendig dat Jareth is, met zijn paardrijskills, drijft hij het grote logge paard aan en draaft op Hikari af. Naast haar houd hij halt en steekt zijn hand uit, zodat hij haar het paard op kan trekken. “Kom op,”
Met Hikari achter zich op het breedde paard draaft hij weer door het bos. Jenner loopt voor ze en volgt het spoor van Lilith, tenminste.. dat denkt/hoopt hij. Jenner loopt op een boom af en begint er aan te likken, en Jareth ziet tot zijn schrik een rode vlek. “Zou dat bloed zijn…?” vraagt hij half aan Hikari en half in gedachten. Jenner rent al weer verder dus volgt hij zijn hond maar meteen, maar de vlek baad hem wel zorgen. Misschien is er wel iets ergs met haar gebeurt.. Als ze een open plek op draven ziet Jareth meteen de velle kleuren van Lilith’s haar. Blij, boos, verontwaardigd, verward en bezorgt draaft hij op haar af. Hikari nog steeds achter hem. Ze heeft haar ogen gesloten en een doekje om haar hand. Zonder af te stappen begint hij al tegen haar te schreeuwen. “Lilith! Waarom ben je nou weg gelopen! Ben je helemaal gek geworden! Er kon wel iets met je gebeurt zijn!” roept hij iets bozer dan hij bedoelde. Zijn emoties van de bijna doodervaring roerde nog steeds in hem. In combinatie met zijn bezorgdheid uitte zich dat in boos geschreeuw en een kwade uitdrukking op zijn mooie gezicht (^^)

'O-ooh geen dank hoor!', zegt Hikari een beetje overrompeld. Een reactie zoals deze had ze niet verwacht. Vooral geen kus. 'Ik ben Jareth Auel, by the way…'. 'Hikari', zei ze alleen en glimlachte lichtjes. De jongen draaide zich om en leek even verbaasd.
'Waar is Lilith?'.
'Wie?', vroeg Hikari schaapachtig. 'Oh wacht! Dat meisje die heeft meegeholpen? Geen idee', zei ze en keek langs hem heen. 'Daar straks stond ze er nog'. Jareth rende naar zijn hond en pakte iets op. Een beetje nieuwschierig naar wat het was liep ze op hem af.
Hij keek haar met een niet begrijpende blik aan en zei: 'we moeten haar gaan zoeken'.
Via een boomstam klimt hij op het paard en draaft naar haar toe. Ze pakt zijn hand en word achterop getrokken.

Ondertussen dat het paard verder gaat dwalen haar gedachten af naar Edan. Een zachte zucht, nauwelijks hoorbaar, verliet haar lippen.
'Zou dat bloed zijn?', hoorde ze Jareth opeens vragen. Hikari schrok op uit haar gedachten. Ze zag de hond aan een rode vlek op een boomstam likken. 'Geen idee'. De hond liep verder en zij dus ook. Ze draven naar een open plek en zien haar daar zitten.
'Lilith! Waarom ben je nou weg gelopen! Ben je helemaal gek geworden! Er kon wel iets met je gebeurt zijn!', begint hij al vanaf het paard te schreeuwen.
Het paard minderde vaart en Hikari liet zich met een niet erg elegante beweging van het paard af glijden. Ze belandde op haar achterste en wreef er pijnlijk over toen ze op stond.
'Gaat het?', vroeg ze toen ze bij Lillith neer knielde en naar de hand keek. Heel voorzichtig, alsof ze bang was dat ze ging bijten, pakte ze de hand en haalde het doekje eraf.
Er zat opgedroogd bloed op dus het was duidelijk dat de bloedvlek op de stam van haar was. 'Waarom ben je weggelopen? Heb ik je boos gemaakt? Dat was absoluut mijn bedoeling niet!', zei ze verontschuldigend.
Het laatste dat ze wilde was ruzie met andere mensen. Hoe minder vijanden, hoe beter. Oprecht keek ze het meisje aan.

[God Note]+ Remission omdat je je verontschuldigingen maakt voor een eventuele gemaakte fout

Hmm. Ik glimlach naar het meisje en zeg "don't worry, I'm fine". Jareths blik ontwijkend sta ik op. Ik bied het meisje mijn hand aan om haar omhoog te trekken en zeg droog: "Lilith". Ik begin weer te lopen en fluit spark achter me aan alsof er niets gebeurd is. "Ik ga op zoek naar een plek om te slapen. Zie maar wat jullie willen doen". Na een tijdje begin in na te denken over waarom Jareth zo flipte. Misschien haat hij me echt. Ik voel een steek in mijn hart en begin sneller te lopen. Die chick lijkt me wel aardig.. Ach wat maakt het ook uit. Als ze weg gaan ben ik weer alleen met spark. Maakt me niets uit, lieg ik tegen mezelf.

Hikari, die hem voor was, gleed al van het paard af om naar Lilith toe te lopen. Niet zonder een flinke smak op de grond te maken. Maar Jareth heeft het niet door. Hij blijft Lilith aan kijken, die hem totaal lijkt te negeren. Niet te geloven! Hij laat zich van het paard glijden en kijkt, leunend tegen een boom, toe hoe Hikari de hand van Lilith bekijkt. Als Lilith overeind komt en Hikari ook overeind helpt loopt ze weer weg tussen de bomen, met het nieuws dat zij het maar moesten uitzoeken wat ze deden. Dit keer gaat Jareth niet achter haar aan. Ze wil duidelijk alleen zijn. Maar Jareth voelt zich toch ergens gekwetst. Hij begrijpt niet waarom. Wat maakt het uit? Ze kan toch doen en laten wat ze wil? Het is haar eigen leven. Waarom zou ze hem op sleeptouw willen. Zijn gedachte voeren hem terug naar dat moment in de kast, hoe dicht ze tegen hem aan stond. En hoe ze in zijn armen zat op het paard. Een drukkend gevoel klopt in zijn borst en hij probeert het te negeren. Hij wend zich tot Hikair. “Laat haar maar gaan. Als ze niet wilt, dan niet,” zegt hij nors. Hij pakt de geïmproviseerde teugels van het paard vast en trekt hem achter zich aan. “Ga je ook mee?” roept hij over zijn schouder naar Hikari, om vervolgens zonder om te kijken of ze daadwerkelijk meeloopt, tussen de bomen te verdwijnen. Hij was niet direct achter Lilith aan gegaan, maar liep wel ongeveer dezelfde kant op. Hij probeerde zichzelf wijs te maken dat hij gewoon die kant op moest. Dat het niet om haar ging. Dat hij niet bezorgd op haar was. Maar hij kon nooit goed liegen. Zelfs niet tegen zichzelf.

Een tijdje later loopt Jareth in stilte nog steeds met het paard aan de hand en Jenner naast zicht tussen de bomen door. Een gigantische knal, die kwellend door echoot door het bos, dreunt opeens in zijn oren. Het paard geeft een verschrikte hinnik en valt vervolgens dood neer. Stomverbaasd en geschrokken springt Jareth achteruit, om niet onder het paard terecht te komen. Een nog pulserende bloedende wond in de hals van het grote dier loopt kloppend leeg. Het bloed vormt een donkere plek onder het paarden hoofd. Zoekend naar de dader kijkt Jareth om zich heen, als hij opeens een man ziet staan. De smoezelige baard, oude smerige gatenkaas kleding en de kwaadaardige grijns op zijn vuile kop zegt al genoeg voor Jareth. Dit is een gevaarlijke. Zijn kleine zwarte kraaloogjes schieten opeens op van het paard naar Jareth en richt op hem met zijn geweer. Maar Jareth springt nog net op tijd opzij, waardoor de man een boom raakt. In zijn sprong had hij Jenner aan zijn nekvel mee getrokken, die een piepende schreeuw had gegeven. Zich schuilhoudend achter een grote kei klikt hij de hond vlug aan een riem en zoekt verhit naar Hikari. “Op rotten! Vuilen dieven!” hoort hij de man schreeuwen. Jareth probeert langs het brok steen tussen de bosjes naar de man te kijken, en ziet hem nu bij het paard staan. Zijn hart maakt een sprongetje van schrik als hij opeens de tas herkend, die de man bij zich draagt. Lilith! schoot angstig door zijn gedachten. Shit wat moet hij doen! Wat had deze vuillak met zijn Lilith gedaan! Hij graait in woede naar het kleine wapen van Lilith, die nog in zijn tas zat, en schiet op de man. Maar hij mist en de man schiet zijn kant op. Shit! Hij hoort de bladeren kraken onder de laarzen van de man die zijn kant op komt lopen. Jareth kan niets anders doen dan het op een lopen zetten en rent zo hard hij kan weg…