Nieuwsgierig sprong Red geruisloos naar een boom toe. De bladeren die in een reliëf van kleuren een prachtige dood stierven, maskeerde het geluid van haar poten op het pad en verwonderde haar steeds weer als ze zich losmaakte van de takken of in het rond zweefden met behulp van de wind. Het zag er prachtig uit. Overal om haar heen welde de kleuren op als kleurrijke regen en verdwenen toen even snel als het gekomen was weer. Ze maakte vrolijke sprongen tussen de bomen door en kom maar geen genoeg krijgen van het effect dat het had. Een plotselinge golf van vermoeidheid overspoelde haar en ze wankelde even op haar nog onhandige poten. Ze kon een gaap niet onderdrukken, hoewel ze dat wel steeds had gedaan, stug volhoudend dat ze niet moe was en niet hoefde te gaan slapen. Er was nog zo veel te ontdekken! Waarom zou ze alles missen door haar ogen dicht te doen? Toen konden haar poten Red niet meer dragen en gaf ze met een zucht aan haar vermoeidheid toe.
Ze werd wakker onder dezelfde boom als waar ze in slaap was gevallen. Dat was niet altijd voorgekomen. Verdwaasd keek ze om zich heen, op zoek naar wat haar zojuist had wakker gemaakt. Om haar heen was niets dan de gebruikelijke bladeren. Ze legde haar kop weer op haar poten en deed haar ogen dicht. Maar haar oren bleven gespitst omhoog staan, scherp luisterend. Meteen opende ze haar slaperige ogen weer toen ze iets achter zich hoorde ritselen, alert nu. Ze tuurde onopvallend tussen de bomen door. Was er iemand? "Ha... Hallo? Is daar iemand?" Haar angstige, kleine stem echode door het arboribus, terwijl ze ineengedoken afwachtte.

Haar oren lagen plat, haar buik schuurde over de grond. De zon die vandaag genadeloos warm scheen liet haar bijna spijt krijgen van het geniale idee om op je buik in het gras te liggen zodat die vervloekte hete bol boven haar één voor een de haren van haar vacht konden weg schroeien. Als Asis kon zuchten in haar huidige situatie dan had ze dat nu gedaan. Zo mocht ze niet denken. Ze had begrepen dat het dankzij die zon daar zo hoog boven haar was dat er nog leven was op deze aarde. Leven dat haar weer kon voeden. Ze voelde haar maag samen trekken als ze aan eten dacht. Al de hele ochtend achtervolgde ze een prooi. Het was een hert. Een klein ding, ze schatte het maar een paar maanden en erg veel vlees zou er waarschijnlijk niet aanzitten. Maar alle beetjes hielpen. Eerst had Asis Mahola, zoals haar ''vrienden'' haar hadden genoemd het dier de hele tijd achtervolgd om er zeker van te zijn dat het geen tekenen van ziekte vertoonden. Meestal rook ze zoiets snel. Maar dit virus was venijnig. Het bleef maar veranderen van geur naar geurloos en weer terug. Maar ze was inmiddels tot de conclusie gekomen dat het onwaarschijnlijk was dat dit hert ziek was. Tijd om de prooi binnen te halen dus. Asis schoof nog een stukje naar voren. Maar plots liet het zachte geluid van een brekend takje haar sluipaanval in het niet lopen. Ze drukte zichzelf zowaar nog dichter tegen de grond terwijl haar prooi gealarmeerd om zich heen keek. Dit was een nadeel aan opgroeien met mensen. Ze had vaak gestoeid met ze, en ze hadden haar altijd geprezen als ze met een trofee thuis kwam. Maar haar jacht vaardigheden waren niet beter dan die van een welp. Ze had het nooit van andere Caracals kunnen leren. 'Het is nu of nooit. Iets anders te eten vind ik vandaag niet meer schoot er door haar gedachten heen. En Asis zette zich af. Met een sierlijke sprong vloog ze door de lucht en drukte het kleine hert tegen de vlakte. 'Ik beloof je dat het snel voorbij is. Het spijt me,' fluisterde ze schor.