De verkoelende wind waaide door z’n donkere haar toen Jareth, vergezeld door zijn trouwe viervoeter Jenner, de heuvel opliep. Zijn ademde stokte bij het zien van dat bijzondere uitzicht. Een gigantisch, maar helemaal verlaten, pretpark. Sommige huisjes en gebouwtjes waren dicht getimmerd, de schommels van het reuzen rat wiegde griezelig in de wind met een akelig gepiep. Oud rest afval en droge bladeren rolde. Touwen, kettingen. Alles hing er verroest of los bij. Attracties waarvan de karretjes uit de rails waren geraakt. En om de hele puinzooi heen stond een groot ijzeren hek. Het sloot ze ogen en zag het moment weer voor zich. Het moment dat hij 3 jaar geleden onder dat grote hek door liep. De beslissing die hem leiden naar Thom..

Het was angstaanjagend. Dat grote lege park. Er kon van alles gebeuren. Met andere woorden een groot avontuur voor een 18 jarige, nieuwsgierige gozer als Jareth. Hij was alleen. Voor een paar weken nu. De groep mensen waar hij mee reisde heeft hij verlaten. Hij wilde op zijn eigen houtje de wereld verkennen. Zelfs nu deze half vergaan was. Het enige wat hij bij zich had was een rugzak, gevuld met zijn schrale bezittingen. Hij had geen wapens of iets dergelijks. Een van de dingen die hij eigenlijk moest vinden. Ach ja. Hij keek zijn ogen uit in het park, maar hij lette niet op. Hij was nergens bang voor… nog niet. En misschien zal die onbezorgdheid hem wel de kop kosten. Hij vond een mooi rust plekje. Een vijver, met nog wat leven. Een paar eendjes dobberde op het water. De verf bladerde van de bankjes om het vijvertje heen maar dat kon Jareth niet zo veel schelen. Hij plofte neer en keek naar de blauwe lucht. Hij voelde een vreemd euforisch gevoel opkomen. Hij kon het niet laten en pakte zijn dwarsfluit. Hij zette hem in elkaar, zette zijn vingers in positie. Tuitte zijn lippen en begon een zacht, rustgevend liedje te fluiten.

*Krak*

Jareth hield abrupt op met spelen waardoor de fluit een rare hoge toon maakte. Hij keek achterom naar de bosjes. “Wie is daar!” zijn stem klonk streng maar niet gemeen. “Kom te voorschijn… Ik weet dat je daar zit!”…



onderstreept is een link.
(Thom)  

Met een oude kaart liep een roodharige jongen door de stille, verlaten straten. Hij wist niet waar hij heen moest en de kaart die hij vast hield, klopte voor de helft niet meer. Chagerijnig probeerde hij de kaart recht te houden, maar de wind blies het de hele tijd weer in de kreukels. Terwijl hij in strijd was, merkte hij niet dat hij voor een pretpark was gekomen. Op het moment dat hij de kaart naar beneden deed om te kijken waar hij was, knalde hij met zijn hoofd tegen een bord. 'AU! Stom verrekt-', zijn mond viel open van verbazing, 'wooh'.

Hij krabt even op zijn achterhoofd, en loopt dan onder de poort door. Hij keek om zich heen terwijl er weer een briesje kwam. 'Ongelofelijk', mompelde hij en zag een groot reuzenrad. Helemaal kapot, maar nog wel rechtop.
Attracties waarvan de karretjes schots en scheef stonden, maar die nog wel aan de rails verbonden waren. Ook hier hadden gevechten plaats gevonden. Dat zag hij zo. Een paar vogels vlogen luid krijsend op, en even schrok hij. Toen lachte hij zachtjes in zichzelf en begon toen een liedje te zingen. Eentje die hem altijd bij zou blijven.

Terwijl hij zacht zong, kwam hij bij een paar bankjes met een vijver. Plots hoorde hij muziek en hij spitste zijn oren. Het klonk mooi en zuiver. Hij keek rond en zag schuin voor hem een jongen zitten met donker haar en een dwarsfluit. Snel dook hij in de bosjes en keek toe. Hij zag er volkomen ontspannen uit en leek zich totaal geen zorgen te maken....
Hij sloop wat dichterbij en en luisterde. Het maakte hem kalm en rustig. Alsof er even niks was. Daardoor maakte hij de fout om zijn voet te bewegen en meteen stopte de muziek. 'Shit!', schold hij zachtjes. Snel keek hij op en zag de jongen in zijn richting kijken.
'Wie is daar?'. Zijn stem klonk mooi. Hij zou vast goed kunnen zingen. 'Kom tevoorschijn! Ik weet dat je daar zit!'. Even haalde hij diep adem en stond toen op. Hij bleef even staan en liep toen op hem af.

'Dat was eh...heel mooi. Wat speelde je precies?'. Zenuwachtig hupte hij van het ene been op het andere en zei toen: 'ik eh...ben Thom'....

Jareth vertrouwde het zaakje niet meteen en keek de jongen wat argwanend aan. Hij stelde zich voor als Thom en leek zenuwachtig. Jareth bleef naar hem kijken en antwoorde opeens “Lord of the rings. Het is een stukje uit de lord of the rings. Mijn naam is Jareth.” Hij stond op, pakte zijn tas en liep naar de jongen toe. “Wat deed je in de bosjes? En wat doe je hier?” hij klonk nog steeds vrij nors en lichtelijk dwingend terwijl hij de jongen met toe geknepen oogjes aan keek.

Super kort I know maar ik wist ff niks anders  

'En wat doe je hier?'. De jongen die zich als Jareth had voorgesteld, keek hem nors aan. Thom slikte even. Waarom deed hij zo? Hij had toch niks misdaan? 'Ik eh...ik ben gevlucht uit de stad waar ik woon vanwege gevaar en nu zwerf ik een beetje rond. En bij toeval kwam ik hier en ontmoette ik jou? En wat doe jij hier?'. Zijn ogen twinkelden nieuwschierig terwijl hij de jongen nog eens bekeek. Zijn donkere haar omvatte zijn gezicht met donkere ogen. Compleet anders dan hijzelf. Rood haar blauwe ogen. Alles was natuurlijk, ook al dachten veel mensen dat zijn haar geverfd was. Zijn haar was namelijk niet het normale rood, maar vuurrood. Toch was hij blij met zijn haar, omdat hij anders was dan andere. Iedereen was anders natuurlijk, maar Thom hield er niet van om hetzelfde te zijn als alle andere jongens en mannen. Onbewust verscheen er een glimlach op zijn gezicht, en keek toen weer naar Jareth, wachtend op een antwoord....

'Ik eh...Ik ben gevlucht uit de stad waar ik woon vanwege gevaar en nu zwerf ik een beetje rond. En bij toeval kwam ik hier en ontmoette ik jou. En wat doe jij hier?' Het was een simpele verklaring en de jongen leek zenuwachtig.
Gevaar. Iedereen was nu in gevaar. Hij was zelf nu ook in gevaar. De opvallende jongen had mooie praatjes, maar wie weet hield hij wel zijn ware identiteit verborgen. Jareth had dan geen directe vijanden, dat betekende niet dat dit er een zou kunnen worden. Het waren zware tijden voor iedereen en overleven was moeilijk, zonder de juiste middelen. Als je die middelen niet had, kon je ze altijd stelen. Daarom vertrouwde Jareth het nog niet helemaal. ‘hmm.. het zal wel..’ antwoorden hij nog steeds achterdochtig. ‘Wat ik hier doe? Dat ga ik je nog niet vertellen. Ik ken je niet en weet niet wat je bedoelingen zijn. Je kunt zoveel zeggen en ik trouwens ook. Ik ben je vriend niet en ik vertrouw je voor geen cent. Dus reken maar niet op een gezellig onderonsje. Ik zal het op prijs stellen als je weer weg gaat.’ Hij staarde hem even aan in zijn velle blauwe ogen en voelde zich even vreemd. Langzaam draaide hij zich om en liep weg van de jongen, onderwijl “mij een beetje lopen afluisteren, beetje vragen wat ik kom doen.. puh.” Mompelend. Hij ging weer bij de bankjes zitten. Waarom glimlachte hij net zo opeens? En wat heeft hij ingodsnaam met zijn haar gedaan?
Ookal kende Jareth de jongen totaal niet. Het was een intrigerende jongen en dat irriteerde Jareth om een of andere reden. Hij keek nog even om en zag de jongen nog steeds. Hij zuchte even nadrukkelijk en riep toen ‘Als je niet weg gaat, heb dan tenminste de ballen om bij me te komen zitten,’ hij twijfelde even maar zei er toen achterna ‘bewijs me maar dat ik je kan vertrouwen… Ik wens je succes.’

'Ik wens je succes!', waren Jareth's laatste woorden. Thom bleef verbouwereerd staan. Waar sloeg dat op? Hij had toch niks misdaan? Hij had niet verwacht dat Jareth hem meteen als een super goede vriend zou beschouwen maar een beetje vertrouwen was toch wel op z'n plaats? Hij werd rood van woede maar besloot niks te laten merken, en ging vol goede moed naast hem zitten.

Hij wilde het rustig aan pakken, want hij leek geen katje die je zonder handschoenen kon oppakken. Eerder een leeuw die zijn prooi in de gaten hield. Onbewust begon hij zacht te zingen, zoals hij altijd deed. Hij pakte zijn tas en haalde er een hele cake uit. Hij begon te glunderen toen hij de geur rook. 'Hmmm mijn moeder weet wel hoe ze moet bakken zeg!'. Vlak voor ze verdween, had ze een cake gebakken. Hij stond al een poosje verpakt in een plastic zak, en Thom had besloten de cake mee te nemen voor onderweg. Hij maakte ongeduldig de zak open en snoof gelukzalig.

Hij brak een stuk af en stopte deze in zijn mond. Hij gaf een kreet toen hij merkte dat er stukjes chocolade in zaten en hij draaide zich om naar Jareth. Zonder pardon propte hij een stuk in zijn mond, want hij wist zeker dat als hij het zou aanbieden, Jareth nee zou zeggen. Hij pakt de hand van de jongen en stopte er nog een stuk in. 'Eten met die bakkes van je'. Hij grinnikte even en at toen zelf nog wat. 'En?'. Hij keek naar het gezicht van Jareth, benieuwd naar de reactie, terwijl hij zijn vingers aflikte....

                               

De jongen kwam naast hem zitten, terwijl Jareth een boekje uit zijn tas haalde over de omgeving. Wie weet was er nog iets moois te zien hier. Hij bladerde er wat door heen. De roodharige jongen begon zacht te zingen en het viel Jareth op dat het helemaal niet verkeerd klonk. Wat vreselijk irritant zeg. Hij verdiepte zich weer in zijn boekje toen er opeens een zoete geur langs dreef. Zijn neusvleugels verwijde zich en hij haalde diep adem. Jam! Hij draaide zich naar de jongen toe. 'Hmmm mijn moeder weet wel hoe ze moet bakken zeg!'
Jareth keek hem verbouwereerd aan. Wat een mafkees! Neemt een cake mee om te overleven. Maar het rook wel ontzettend lekker. De jongen brak een stukje af en at het op. Jareth kon de stukjes chocolade zien in de cake en hoorde zijn maag rammelen. De jongen keek hem verrukt aan en uit het niets stak hij zijn vingers in zijn mond en douwde een stukje cake naar binnen. Geschrokken sprong Jareth overeind en spugde het op de grond uit. 'Ben je helemaal!' riep hij kwaad. De jongen pakte zijn hand en duwde er nog een stukje cake in. De jongen keek hem nieuwsgierig aan, terwijl Jareth sprakkeloos naar het stukje cake in zijn hand staarde. Zijn maag rammelde, wat niet erg veel hielp aan de situatie. Nu moest hij wel. Voorzichtig rook hij aan het stukje cake en de zoete geur vulde zijn neusgaten. Hij keek weer naar de jongen en nam toen voorzichtig een klein hapje. De zachte cake smelte op zijn tong weg en vulde hem met een home-gevoel. Alsof het weer net als vroeger was. Hij in de keuken, samen met zijn oudere broers aan tafel. Hun moeder die een versgebakken cake, taart of muffins voor ze neerzette. Onbewust had Jareth zijn ogen gesloten, maar toen hij ze weer opende keek hij even beschamend naar de jongen. Vlug ging hij zitten en nam nog een hapje. 'Bedankt..' mompelde hij. Stil at hij het stukje cake op. Jareth irriteerde zich nog meer aan de jongen. Zijn hele manier van doen was om gek van te worden! Maar hij probeerde zich niet te laten kennen en vroeg naar zijn naam. 'Hoe heet je?' zei hij gespeeld ongeïnteresseerd en keek toe hoe de eendjes de uitgespugde kruimels cake op peuzelde.

Toen Jareth boos op sprong keek Thom hem geschrokken aan. Jeetje wat een opvliegende snuiter zeg! Niet veel later stak hij toch het stukje cake in zijn mond, en toen hij een zachte 'bedankt' hoorde, werd hij helemaal blij van binnen. Yes! Stap 1 is gezet!
'Hoe heet je?', vroeg hij onverschillig, en Thom keek op. 'Ik heet Thom. Dat had ik toch in het begin al gezegd? Ik heb nooit gehoord dat het een hele moeilijke naam is...'. Hij grinnikte even en keek hem toen vriendelijk aan.

'Jareth is een aparte maar mooi naam. Ik heb het nog nooit gehoord'. Peinzend keek hij voor zich uit, en riep toen spontaan: 'jarrie, zo ga ik je noemen!'. Hij sprong op en ging voor hem staan. 'Challenge accepted! Ik zal bewijzen dat je me kan vertrouwen en dat ik je vriend wil zijn...zowieso want als ik niet te vertrouwen was, dan had je nu al lang op de grond gelegen van het vergif in de cake....Wat onwaarschijnlijk is want ik heb zelf ook van de cake gegeten dus dat zou niet erg slim zijn'. Hij ratelde nog wat door over de cake en kwam op een onderwerp dat hij ooit een schildpad had die gek was op chocola. Toen keek hij hem aan en aaide plots over zijn haar. 'Grappig, het is heel...fluffy, terwijl het lijkt alsof het juist niet zo is...mijn haar is trouwens mijn eigen kleur. Ik weet dat dat heel vreemd klinkt maar het is echt zo...'.
Hij bleef hem aankijken en zijn ogen schitterden vrolijk. Hij zou die Jareth wel eens laten merken wie hij was!

"oh.. uhm.. ja das waar ook.." zei Jareth neutraal. Hij voelde zijn wangen rood worden en draaide een beetje weg. Wat een oen! Hij zal wel denken.. Hij streek een pluk haar achter zijn oor en bleef naar het overwoekerde pleintje kijken. De planten kwamen overal uit de grond en namen het hele park weer over. Nog een paar jaar en je zag niks meer van de attracties.
'Jareth is een aparte maar mooie naam. Ik heb het nog nooit gehoord' ging de jongen verder. Hij wou antwoorden dat Thom juist een ontzettende saaie naam was, maar bleef stil. Hij vond zijn naam juist interessant en uniek. Hij kwam niet veel meer voor. Zijn ouders hadden altijd voor aparte namen gekozen. Zijn oudste broer hete Carlisle. Hoe kom je er op? Dacht hij zuchtend. 'Jarrie, zo ga ik je noemn!' riep Thom opeens uit, die op sprong en voor hem ging staan. 'Als je dat maar laat! Ik heet Jareth, punt!' Ook hij sprong op, maar dan uit frustratie, en stond nu bijna tegen hem aan. Wat veels te dichtbij was naar zijn mening dus plofte hij gouw weer op de bank.
'Challenge accepted! Ik zal bewijzen dat je me kan vertrouwen en dat ik je vriend wil zijn...zowieso want als ik niet te vertrouwen was, dan had je nu al lang op de grond gelegen van het vergif in de cake....Wat onwaarschijnlijk is want ik heb zelf ook van de cake gegeten dus dat zou niet erg slim zijn'. Thom bleef door kletsen over allerlei onzin en Jareth sloeg zijn armen ongemakkelijk over elkaar. Plotseling aaide Thom over zijn haar. Dat was de druppel. Hij sloeg zijn hand weg en sprong kwaad overeind. "Blijf van me af! Wat een mafkees ben jij! Loopt rond met een cake, lult aan een stuk door over onzin, zit een beetje aan mijn haar te plukken. Heb je wel door in wat voor wereld we leven?! De boel is naar de knoppen! En jij doet vrolijk alsof er niks aan de hand is! Voor hetzelfde geld wilde je zelfmoord plegen en zat er wel vergif in die cake. Het kan me geen snars schelen dat je haar je eigen kleur is. Ik wilde weten wat je hier doet en of je snel weer weg gaat. Wat een idioot zeg!' hij had er helemaal genoeg van. Deze jongen was knetter! Wild greep hij zijn spullen en stampte boos weg. Het kon hem niks schelen of hij wel of niet te vertrouwen was. Deze jongen was precies iemand die hij niet in zijn buurt wilde hebben. Hoe kon hij zo stom zijn om hem te zeggen dat hij kon blijven!

Hij duwde een laag hangende tak opzij en zag de ingang van het spook huis. Het was donker daar binnen en buiten begon het al te schemeren. Hij moest toch ergens overnachten. Alle andere gebouwen waren allemaal ingestort of erger. Dit was het enige gebouw dat nog redelijk in takt was. Hij haalde even diep adem en stapte toen naar het huis...

Thom viel haast achterover van schrik toen Jareth tegen hem uitviel. Daarna voelde hij zich gekwetst, beledigt en een tikkeltje belachelijk. Misschien was hij iets te ver gegaan, maar hij hoefde toch niet zo chagrijnig te doen? Hij zuchtte en ging toen stilletjes achter hem aan.
Hij zag dat hij stopte bij een ingang. Wat voor ingang was het? Thom kon het niet goed zien, maar hij zag Jareth naar binnen gaan. Snel sloop hij verder en werd bleekjes toen hij zag wat het was: een spookhuis!

Zenuwachtig ijsbeerde hij voor de ingang. Jareth was nog steeds niet terug. Waarom wist hij niet maar hij was bezorgt om de jongen. Hij stopt en twijfelde even. Zal ik naar binnen gaan? Misschien komt hij er zo weer uit! Nee, dat zal wel niet. Misschien....is er wel iets gebeurt en moet ik hem helpen! Ja, en dan kon hij meteen bewijzen dat hij vrienden wilde zijn!. Met die gedachte liep hij naar binnen. Het was stil en donker, en hij pakte uit zijn tas een felle zaklamp. 'Dat is beter'. Voetje voor voetje schuifelde hij door de gang, en kwam bij een deur.
Hij haalde diep adem en deed de deur open. Met een krakend geluid verschoof deze, en op zijn hoede keek hij door de kamer. 'J-Jareth? Ben je daar? Mijn hemel, van alle plekken in dit park kiest hij net deze om naar binnen te gaan'. Zijn stem klonk bang en onvast. Nadat hij de eerste kamer had geïnspecteerd, kwam hij tot de conclusie dat er niks was om bang voor te zijn.

Hij liep naar de andere kant van de kamer en trok de deur nonchalant open. Dit keer schoot er een pop, dat levensecht leek, uit een gat vanuit het plafond. Thom schrok zich te pletter en schreeuwde het uit. 'O MIJN GOD EEN ZOMBIE!!!!'. Hij gilde en rende de kamer door, de zogenaamde ''zombie'' van zich afslaande. Hij rommelde aan de derde deur en stoof de volgende kamer binnen. Daar lag een oude pop met lang zwart haar op de grond, met haar hoofd omhoog, terwijl hij lichaam naar beneden lag. De neppe ogen keken hem aan. Hij gilde hysterisch en draaide zich om, maar klapte toen tegen de deur aan, de was dicht gevallen. Hij kroop achteruit en greep naar iets om zich te verdedigen, en greep in spinnenwebben. Hij trilde over zijn hele lichaam en kroop naar de volgende deur. Deze deed hij onhandig open, en hij stormde, terwijl hij achter zich keek, de kamer binnen. Toen struikelde zijn voet over een uitstekende plank. Hij viel en stootte zijn hoofd tegen een tafel punt, en langzaam werd zijn zicht zwart...

                        

Het was muffig en stonk naar oud plastic, de geur die af kwam van de oude poppen en nep atributen zoals bijlen en elektrische zagen enzo. Jareth zocht naar het licht knopje, maar kon hem niet vinden. Hij zuchte diep. Lekker dan.. Nog steeds een beetje geïrriteerd door Thom graaide hij in zijn rugzak naar zijn zaklamp. Hij klikte hem aan en hipte op van schrik door een vreselijk nep weerwolf masker, recht voor hem. grinnikend om zijn reactie draaide hij zich hoofdschuddend om en keek de gang rond. Hij zag een deur. Na deze voorzichtig te openen liep hij naar binnen. Het was een typisch spookhuis, overal stonden zogenaamde enge dingen. En nog duidelijker, overal waren de draden en buizen om de mechanismes in werking te zetten, duidelijk te zien. Aan de andere kant, van de kamer, was nog een deur. Door de bedrading bij de scharnieren, kon jareth zien dat er een verrassing achter de deur verstopt zat. Dus keek hij nog wat verder rond de kamer. Nog een deur, een grodijn en ..hey,, een trap. Nieuwsgierig keek hij naar boven. Het was een smalle trap, verstopt in de muur. Met rugzak paste Jareth niet eens door het trapgat heen dus hield hij deze boven zich. Toen hij zijn voet op de vijfde tree neerzetten hoorde hij een klik en op dat moment viel er iets boven op zijn tas, boven hem. Het was een pop, van een zombie, die ze eigenlijk nog wel goed gemaakt hadden. Als je er snel naar keek zou je zweren dat het een echte levende zombie was. Het was nogal een zwaar ding. Toen hij op de eerste verdieping kwam legde hij zijn tas weg en legde de pop naast een muur op de grond.

Vreemd genoeg was het hier boven een stuk kouder en voelde Jareth een ijzige tocht stromen. Hij keek de kamer rond. Natuurlijk overal weer bang makende dingen. Het was een slaap kamer en overal stonden de poppen, enge schilderijen aan de muur, een bed onder het nep bloed. ‘Vreselijk eng hoor..’ Jareth draaide verveeld zijn ogen. Maar dat bed zou goed van pas kunnen komen. Hij zette zijn tas er op en voelde weer een koude tocht langs zijn nek gaan. Hij draaide zich om en ontdekte een openstaande deur. Hij liep er naartoe en kwam in een soort zolderkamer. Hij was helemaal leeg. Het enige was een gigantisch donker gat in de vloer, waar een koude luchtstroom uit vloeide. Jareth keek nieuwsgierig naar beneden. Het was onwijs diep en donker. Op de vloer stonden vreemde krassen en er lag hier en daar wat opgedroogd bloed. Ook langs de afgebroken vloerplanken zat opgedroogd bloed. Maar het leek er niet op dat dit gat bij het spookhuis hoorde. Er was hier iets gebeurt. En voor het eerst, in dit huis, werd Jareth echt bang…

Met kippenvel draaide hij zich gouw om, toen hij opeens voetstappen hoorde. Het kwam van beneden. Hij hoorde flink veel gestommel, en tussen de houtenvloer kieren scheen het licht naar boven. Naast hem, voor de deur, lag de levens echte zombie pop, die door de plotse licht val een vreemde gloed kreeg. Hij zette, schuifelend een stapje opzij en hoorde de persoon beneden van de ene kant naar de andere kant lopen, en een deur open trekken. Met grote ogen van verbazing zag hij de zombie pop door de grond zakken.
'O MIJN GOD EEN ZOMBIE!!!!' werd er beneden uit geschreeuwd.
Blijkbaar had hij de pop precies op een verborgen luik neergelegd. Doodstil luisterde hij naar de wilde geluiden beneden. Blijkbaar was de persoon super bang weggerend en helemaal in paniek. Opeens hield het gestommel en geschreeuw op en bleef het dood stil. Jareth spitste zijn oren. ‘Ik moest maar eens gaan kijken..’. Op het moment dat hij zijn voet optilde klapte het luik weer dicht. Niet begrijpend keek hij naar de vloer en zag een klein knopje.
‘…oeps’
Hij had niet alleen de pop op het verborgen luik gelegd. Hij had ook nog eens het luik geopend door op het knopje te gaan staan. De persoon beneden was, door hem, zo vreselijk geschrokken. Jareth wist niet goed of hij dat zo erg vond. Wie weet was het een mafkees die hem wou grijpen voor zijn spullen of erger! Straks was het er een met het virus…

Vlucht greep hij zijn tas en kroop weer, door het smalle trapgat, naar beneden. De zombie pop lag in de kamer maar verder was hij helemaal alleen. De deur onder het luik stond nog open, maar de gang, daarachter, was leeg. Hij draaide zich om en zag de derde deur. Hij sloop er zacht naartoe en opende hem zachtjes. Hij scheen met zijn zaklamp naar binnen.
Leeg…  
De volgende deur stond wel open. Hij liep er op af en scheen naar binnen, verwachtend dat die ook leeg was.
‘Shit!’
Thom lag languit op de vloer. Jareth gooide zijn tas af en knielde neer bij de jongen. Hij draaide hem op zijn rug en zag dat hij een flinke bult op zijn voorhoofd had. Er zat een klein gaatje in, waar een klein stroompje bloed uit druppelde. Jareth voelde zich nu wel heel erg schuldig. Dit kwam door hem.. shit!
Hij legde zijn hand op de wang van Thom. ‘Thom? Hoor je me? Zeg eens wat?’. Hij was helemaal weg. En het slechte zicht hielp ook niet veel. Met moeite lukte het Jareth om de jongen op te tillen. Voorzichtig droeg hij de jongen, al puffend en steunend, door het gebouw naar buiten.

Op een veldje onder wat bomen legde hij de jongen neer. Hij trok zijn jas uit en propte deze onder zijn hoofd zodat hij wat hoge lag. ‘Thom, kom op jongen. Wakker worden. Het is nog lang geen bed tijd.’ Het bloed stroomde nog steeds langs zijn slaap. Vlug rende Jareth weer naar binnen om zijn tas te halen. Hij vond ook die van Thom en zijn zaklamp en nam beiden mee naar buiten. In zijn tas vond hij een EHBO kist. Voorzichtig maakte hij de wond schoon en wikkelde er daarna een verbandje omheen. Om de zwelling te verkleinen vulde hij een plastic handschoentje met het koude water uit een beekje verder op. Hij knoopte het dicht en hield het op de bult. In de tas van Thom vond hij een deken en legde deze over hem heen. Hij wist niet eens of het wel nut had, maar hij moest iets te doen hebben. Hij voelde zich zo schuldig van de hele situatie. En ook van zijn geschreeuw en gescheld op hem. Zijn maag begon te rammelen dus sprokkelde hij wat hout bij elkaar en maakte een vuur. Uit zijn voedsel voorraad haalde hij een blik soep te voorschijn die hij op het vuur, in het blik, op warmde.

Wachtend op de soep ging hij naast Thom zitten. Hij bekeek zijn gezicht en betrapte zichzelf dat hij bleef staren. Hij wist niet wat het was maar er werd iets in hem aan gewakkerd en het voelde warm. Hij wist dat het door Thom kwam, maar dat kon niet! Thom was een jongen. En hij mocht Thom niet.. tenminste.. dat dacht hij. Misschien was het de schuldgevoelens. Jareth kon er geen duidelijkheid in zien. Dus hij probeerde het te negeren, maar het bleef door zijn hoofd heen spoken. Hij staarde naar zijn schoenen en begon zacht te zingen om zichzelf te kalmeren...

Hij hoorde vaag een stem. Een zingende stem. Het klonk mooi. Thom wist niet precies wie het was, en langzaam werd het zwart weer licht. Heel traag gingen zijn ogen open. Hij knipperde even en ontdekte toen dat hij buiten lag. Versuft bleef hij liggen. Waren het de zombie's? Maar wie zong er dan?
Hij kreunde even en plots drong het tot hem door dat het een jongen was die zong. Hij schoot overeind, en dook onmiddellijk weer ineen door de felle pijnscheut die er door zijn hoofd ging. 'Ahh wat..is er gebeurt? Hoe kom ik hier?'. Hij legde zijn hoofd weer op de grond en ging met zijn hand over zijn voorhoofd.
Toen voelde hij een verband. Hij tastte zijn hoofd af en ontdekte dat hij blijkbaar een hoofdwond had. 'Mijn god ik heb hoofdpijn en...ik ben misselijk'. Hij werd langzaam bleek en kreunde weer. 'Kun je nog meer zingen? Het klonk zo mooi. Misschien herken ik je stem wel, maar nu is alles nogal...onduidelijk'. Hij keek langzaam opzij, en zag een jongen met donker haar zitten.
Hij fronste en mompelde: 'wie ben je ook alweer? Je komt me zo bekend voor'. Hij piekerde en dacht na en toen verscheen er een flauwe glimlach om zijn lippen. 'Oh ja, Jareth. Ik ben zo blij om je te zien. Ik was zo bang en...het spijt me dat ik zo idioot deed. Met de bijnaam enzo...'. Hij lachte even verontschuldigend, en sloot toen zijn ogen.
'Zing. Alsjeblieft...'

[God Note] + Remission voor het uit jezelf aanbieden van je verontschuldigingen

Jareth stopte meteen met zingen toen Thom zacht en pijnlijk kreunde. Hij vloog direct naar hem toe en vroeg hem hoe hij zich voelde. Maar Thom leek zich niks meer te kunnen herinneren. Even was Jareth bang dat hij hem ook nog geheugenverlies had bezorgt, maar gelukkig wist hij al gouw wie Jareth was en leek zich alles weer te herinneren. "Je hoeft je niet te verontschuldigen!" zei Jareth met een zenuwachtig lachje. "Ik reageerde veels te overdreven..." een betere verklaring kon hij er niet van maken, maar van binnen wist hij dat er meer aan de hand was. "Luister.. Je hebt je hoofd flink gestoten. Nu zul je nog behoorlijk hoofdpijn hebben en misselijk zijn, maar morgen als je goed hebt geslapen zal de misselijkheid waarschijnlijk weg zijn. De hoofdpijn kan je nog wel even houden maar ik denk niet dat het ernstige gevolgen zal hebben." zei Jareth vlug. "Morgen kun je gewoon weer opstaan.. denk ik.." zei hij vervolgens bedenkelijk. "Wil je iets te drinken," zei hij graaiend naar zijn tas, voor een flesje. "Ik heb ook nog soep op staan? Als je honger hebt?.." Jareth wist zo 1,2,3 niet wat hij moest doen. "Ik weet niet of ik weer ga zingen hoor...ghehe" zei hij lichtelijk verlegen. Hij wist helemaal niet dat Thom al zo snel wakker zou worden. Maar hij leek het graag te willen. Hij dacht even na wat hij nu moest zingen, en toen hij iets had bedacht begon hij zacht te zingen.

Toen Jareth weer begon te zingen, ging er een huivering over zijn rug. Zo zuiver en mooi. Plots schoten zijn ogen open: hij kende dit liedje. Niet veel later zette hij ook in, en zong het lied mee. Hij had het wel eens eerder gehoord, en hij was heel goed in het onthouden van liedjes en gedichten.
Hij genoot ervan om te zingen, en nu helemaal met Jareth. Toen het lied afgelopen was, draaide hij zich voorzichtig en langzaam op zijn zij. Zijn ogen keken hem met onverscholen bewondering aan. 'Dat was zo mooi. Waar heb je geleerd om zo te zingen? Ik zing al jaren, ik zat zelfs in een band, maar het is me nooit gelukt om zo'n stem als jij te krijgen. Je brengt zoveel emotie met je mee! Wat natuurlijk niet vreemd is aangezien driekwart van de wereld naar de klote is, maar alsnog'.
Hij keek de jongen aan, en een vreemd gevoel verspreidde zich door zijn buik. Hij fronste even. Wat was dat? Dat had hij wel eens eerder gehad, maar dat was bij een meisje...Zijn hersenen draaide op volle toeren. Genegenheid! Ja dat was het. Louter vriendschap. Hij knikte even ferm met zijn hoofd om het voor zichzelf te bevestigen, maar al snel schoot er een pijnscheut door zijn hoofd. Hij kreunde en ging weer liggen. Snel sloot hij zijn ogen en zuchtte.
'Bedankt Jareth. Voor het zingen met je prachtige stem....'

Met zijn ogen dicht en een serieuze en trieste blik ging hij helemaal op in de tekst. Door de jaren die hij samen met de groep toneelspelers, acteurs en zangers heeft doorgebracht was het heel gewoon om zo te mee te voelen. Maar toen Thom mee begon te zingen, duidelijk met een geoefende sterke zang stem, opende hij verbaast zijn ogen. Hun stemmen klonken erg mooi samen, dus Jareth nam de tweede stem en samen zongen ze het bekende liedje van John Lennon. Het voelde fijn en leuk en bevrijdend en nog veel meer gevoelens kwamen bij hem op. Hij zuchtte diep van verwarring. Thom draaide zich voorzichtig op zijn zij, terwijl hij hem bewonderend aan keek en duidelijk iets wou zeggen, wachtte Jareth verlegen af. 'Dat was zo mooi. Waar heb je geleerd om zo te zingen? Ik zing al jaren, ik zat zelfs in een band, maar het is me nooit gelukt om zo'n stem als jij te krijgen. Je brengt zoveel emotie met je mee! Wat natuurlijk niet vreemd is aangezien driekwart van de wereld naar de klote is, maar alsnog'.
'Dat verklaard veel, dat je in een band zat. Ik was zelf ook nogal verbaast, toen je opeens begon te zingen..' een mondhoek krulde om in een glimlachje en Jareth voelde zich gevleid. 'Je kunt er zelf ander ook behoorlijk wat van hoor! Je hebt een echte geoefende stem, dat is duidelijk. En die emotie voelde ik ook bij jouw hoor.' zei Jareth grinnikend. 'Je bent de eerste die me er een compliment over geeft.. Kun je nagaan.. Ik heb jarenlang bij een groep zanger, acteurs en toneelspelers gewoond. Ik heb ze er nooit wat over horen zeggen. Misschien dachten ze wel dat ik ook een zanger was ofzo ^~^.' Hij had helemaal niet door dat Thom hem aan zat te kijken en bleef maar door ratelen, meer in zichzelf dan tegen Thom. Voor Jareth's gevoel viel er opeens een pijnlijke stilte. Thom lag weer op zijn rug met zijn ogen gesloten. 'Bedankt Jareth. Voor het zingen met je prachtige stem...' zei hij zacht. Hij twijfelde.. moest hij wat zeggen? Hij kreeg het gevoel alsof ze vrienden werden en daar zat Jareth niet op te wachten. Niet met de gevoelens waar hij van binnen de hele tijd mee zat te worstelen. Het duurde daarom ook een paar seconde voor hij wat terug zei. 'Geen dank...'

Na wat soep gegeten te hebben, maakte ook Jareth zich klaar voor de nacht. Het vuur werd bij gevult, die moest wel de hele nacht blijven branden. Hij maakte zijn bed op een meter van die van Thom en kroop in zijn slaapzak. Starend naar de vlammen, luisterend naar de regelmatige adem van Thom, werden zijn oogleden steeds zwaarder en viel hij in slaap, met zijn hoofd op z'n tas..

Hij droomde. Niet dat hij dat op dit moment door had...

'Jareth? Jareth! Waar ben je?!'. Thom liep onrustig door het park, op zoek naar de donkere jongen. Waar was hij toch gebleven? Hij zocht op verschillende plekken, en kwam van alles tegen dat hij kon gebruiken, maar Jareth was nergens te bekennen.
'Verdorie, waar is hij nou?', gromde de roodharige jongen ongeduldig. Toen hij langs een achtbaan liep, zag hij hem plots staan. 'Jareth! Eindelijk! Waar was je nou? Ik heb je overal gezocht'. Hij liep op hem af, maar Jareth reageerde niet. 'Jareth', riep Thom, ondertussen een beetje boos. Eerst kon hij hem nergens vinden, en dan negeert hij hem! Bij hem aan gekomen greep hij zijn schouder vast.
Even gebeurde er niks, maar daarna zakte hij als een lappenpop in elkaar. Met een schreeuw deinsde Thom achteruit. 'Jareth?!'. Hij knielde bij hem neer en draaide hem om. Hij werd bleek en misselijk en struikelde half toen hij achteruit kroop. Overal bloed. Jareth was dood!
Hij stond snel op en draaide zich om, toen hij overal half dode mensen zag. Wat was dit? Thom kneep zijn ogen dicht en haalde diep adem...

Met een schok werd hij wakker. Meteen keek hij naast zich en zag Jareth liggen. Hij zuchtte van opluchting, en veegde wat zweet van zijn voorhoofd. Waarom wist hij niet, maar hij wilde Jareth voor geen goud missen. Hij rilde licht, en sloeg zijn armen om zich heen. Jareth had het lekker, die had gewoon een slaapzak! Hij ging weer liggen en probeerde te slapen, maar hij werd steeds kouder. Ook het vuur was uit gegaan, dus daar had hij ook niks meer aan. Plots kwam er een idee bij hem op. Een gestoord idee, dat wel. Maar toch...voorzichtig stond hij op, en liep stilletjes naar Jareth, die een meter verderop lag. Hij ging dicht tegen hem aan liggen, en werd langzaam wat warmer. 'Sorry Jareth. Ik weet dat je me morgen zal vermoorden als je me ziet liggen'. Thom grinnikte even als hij aan het gezicht van Jareth denkt als hij wakker word. Dan sluit hij zijn ogen, en valt na een tijdje weer in slaap, met zijn hoofd op Jareth's borst...

De lucht die zich voor de kleine zwarte merel uitstrekt is immens donker blauw en spreid zich ver voor hem uit. Zijn vleugels vliegen met een ritmische vleugelslag op en neer, op de wind mee suizend. Beneden hem, tussen de bomen en planten, zijn de vroege vogels al op. Nevel kringelt over de aardkorst. In het oosten schijnen de eerste zonnenstralen die de aarde opwarmen en verlichten. De merel zet zijn afdaling in en land op een dikke tak van een boom. Een soortgenoot laat zijn begroeting horen, niet ver van hem vandaan. Met een luid tjrrrripipipip laat hij zich horen. Hij zet zijn veren even op om warm te worden, voor hij verder vliegt. Nieuwsgierig kijkt hij naar beneden. Onder aan de boom, naast een vuur, wordt nog iemand wakker...

Het luide gezang van een merel, dringt door in zijn dromen. De beelden van herinneringen uit zijn onbewustzijn vervagen en de rozige, lichtblauwe ochtend lucht worden steeds duidelijker. De kleine vlammen likken aan de laatste takken. Het heeft de hele ochtend gebrand en knettert nu nog na. Voorzichtig opent hij zijn slaperige ogen. Hij wilt in zijn ogen wrijven maar een van zijn armen werkt niet mee. Hij beweegt hem een beetje heen en weer en voelt dat er iets op ligt. Opeens realiseerd hij zich dat er iets op hem zelf ligt. verbaast kijkt hij naar beneden en zit het rode haar verspreid op zijn borst liggen. Zijn ogen schieten naar de plek waar Thom ligt te slapen. Als Jareth ziet dat hij daar niet ligt, lijkt het bijna alsof hij een belletje in zijn hoofd hoort ringelen. Thom ligt op hem. DingDingDingDingDing That's correct, you win the one million dollar price! Roept een gladde spelshow presentator in zijn hoofd. "What the..." Jareth trekt zijn arm onder hem vandaan en begint hem van zich af te douwen. "WHAT THE HELL!" roept hij verwilderd. Hij kronkelt vliegensvlug uit zijn slaapzak. Grijpt het bekertje water dat naast het vuur staat en plenst het in het gezicht van Thom. "WHAT THE HELL! WAT WAS JE IN GODSNAAM AAN HET DOEN!"...

Geschrokken vloog Thom overeind. Jareth keek hem woedend aan. Van schrik gaf hij een gilletje en stond op. 'O-oke, ik wist dat je zo ging reageren en waarschijnlijk heb je nu moordneigingen richting mij, maar luister even. Ik had het stervenskoud gister, en jij lag lekker warm, dus ik eh...kroop bij jou om op te warmen'.
Hij grijnsde even dom en keek hem lichtelijk angstig aan. Jareth kwam nogal....intimiderend over af en toe, en dit was toch wel het hoogtepunt tot nu toe...
'Het spijt me...ik wilde je niet...nou ja....in verlegenheid brengen ofzo'. Hij lacht verontschuldigend en draait zich dan om.....

"Je uitleg kan me niks schelen! Ik heb je verdomme al gezegt! Ik wil NIET dat je me aanraakt! Als je het koud hebt ga je dichter bij het vuur liggen! Hoe kwam je op het stomme idee om op mij te gaan liggen! Je had een deken! Je kon naast het vuur gaan liggen, maar niet bij mij!" Een adertje in zijn nek klopte hysterisch. Hoe was het mogelijk dat deze jongen hem zo snel zo vaak boos kon maken! Kwaad keek hij Thom in zijn blauwe ogen en hoe langer hij keek hoe weker hij werd. Wat was dit toch!! Zijn kwade uitdrukking veranderde in een verwarrende. Hij keek weg van Thom en zuchtte diep. Waarom gebeurde dit met hem.. waarom nu... waarom.. die jongen..
Thom keek hem zenuwachtige aan.
"Laat maar," zei hij moedeloos en hij maakte een zwaaiende beweging met zijn arm terwijl hij recht op ging staan. Hij wist het niet meer. Zonder verder wat te zeggen liep hij weg. Hij liet alles liggen, het kon hem even niks schelen. Hij moest gewoon even alleen zijn met zijn gedachtes.

Sjokkend door het park, liep hij langs attracties. Hij schonk er geen aandacht aan. Helemaal naar binnen gericht zat hij in gedachten. Hij had dit gevoel nog nooit gehad. Toen hij Thom voor het eerst zag.. Het moment dat hij uit de bosjes kwam stappen. Hij had even stil gestaan. En dat moment.. De manier waarop hij stond. De blik in zijn ogen, de wind die door zijn haar speelde. Het enige wat Jareth toen wilde doen was naar hem toe rennen en... NEE... Dat kan niet. en toch zag hij Thom telkens weer voor zich. Zijn lach... zijn stem.. zijn ogen.. Hij was er helemaal door in de war geraakt. Hij hield er niet van. Als hij zijn eigen gevoel niet begreep. Daarom reageerde hij telkens zo geïrriteerd. Hij gaf Thom de schuld voor zijn verwarring en de enige op wie hij het kon afreageren was Thom zelf. Hij wist dat het belachelijk was. Normaal was hij juist vriendelijk, beleeft en hulpvol. Hij vond het normaal juist fijn om mensen om hem heen te hebben. Maar Thom gaf daar een hele andere demensie aan. En toen hij hem vond, gewond en bewusteloos, in het spookhuis. Hij had gedacht dat wat hij toen voelde, alleen schuldgevoelens waren. Maar niets was minder waar. Hij had zich vreselijk bezorgt en angstig gevoeld. Gelukkig had het erger geleken dan het was. (Mijn kat zit ligt nu heel demonstratief op mijn arm, waarmee ik probeer te typen XD ze ligt er echt volop met der gewicht, alsof ze wil zeggen "Hou je arm stil!" X'D sorry moest ik er ff bij zeggen XD Anyway) Dat liedje dat hij toen gezongen had. Dat hij niet gezongen om zichzelf te kalmeren.. Dat had hij gezongen voor hem. Wat deze jongen toch allemaal met hem deed. Hij kon er al helemaal niet aan denken om dit aan hem te vertellen. Het was onmogelijk dat hij hetzelfde zou voelen. En zijn stem... was om helemaal bij weg te smelten! ah, en dan dat hij met hem mee zong. Ze klonken zo harmonieus. Het enige waar hij nog aan kon denken waren zijn lippen, zijn zachte huid. Maar dat zal nooit gebeuren.. een traan gleed langs zijn wangen. Hij moest dit stoppen. Straks kon hij het niet meer in houden. Hij kon niet anders. Hij moest weg... Meteen.. Een pijn steek van verdriet, verwarring en twijfels schoten door zijn borst. Waar moest hij nu heen gaan, in deze verpeste, verwoeste wereld. Hij wist het niet en wilde er eigenlijk helemaal niet aan denken dus om zijn gedachten leeg te maken, begon hij zacht te zingen. Maar het maakte hem alleen maar bedroevender..  
   

Hij had al de hele dag door het park gelopen. Nu pas merkte hij dat het donker begon te worden. "Oh my het is al avond.." Het kon hem eigenlijk niet veel schelen. Hij durfde Thom niet meer onder ogen te komen. Hij schaamde zich voor zijn gedrag. Maar hij gaf eindelijk toe aan zijn gevoelens voor hem. Hij was verliefd op Thom. Hij durfde het te zeggen. Misschien hield hij zelfs van hem. Maar hij zou hem achterlaten, voor altijd... Hij wist niet hoe hij dit aan hem duidelijk moest maken. Misschien moest hij het ook gewoon maar vertellen.. Nee.. nee. Om de gedachte uit zijn hoofd te halen schudde hij even zijn hoofd. Hij verzon wel iets. Desnoods ging hij dreigen. Alles leek zo hopeloos en nutteloos. Toen hij terug bij het veldje kwam, waar ze hun tijdelijke kamp hadden liggen, bleef hij nog even staan in de schaduw van de bomen. Het vuur brandde nog steeds. Hij zag Thom er naast zitten. Niet wetend wat hij al die tijd had gedaan of wat hij überhaupt van hem dacht. Zijn gedachtes overspoelde hem. Hij moest iets doen. Alles leek opeens op hem af te komen en hij vergat elk plan die hij die dag gemaakt had. Zijn hoofd werd leeg en hij stapte het veld op. Alles leek te vervagen behalve Thom. Hij leek het middelpunt van dit universum. Zijn pas ging steeds sneller, tot hij als een bezetenen over het veld rende. "THOM!". Hij greep hem vast en drukte zijn lippen op de zijne. Het was een lange intense kus. Toen Jareth los liet, al hijgend van het rennen en de spanning, brandde er een woordenwaterval bij hem los. "Ik ben verliefd, op jouw. Vanaf het moment dat ik je voor het eerst zag. Maar ik ben nooit verliefd geweest! Laat staan op een jongen! Ik was verward en wist niet goed wat ik voelde. Ik ontkende het. Ik wilde het niet geloven. Ik wist niet dat iemand me zo kon laten voelen. Ik gaf jouw de schuld van mijn verwarring. Maar ik hou-hou-hou (stotterend) van je..."

Zuchtend ging Thom weer zitten. Jareth was woedend weg gestormd, en Thom wist niet wat hij moest doen. Hij wilde hem zo graag als vriend...iets te graag. Thom fronste zijn wenkbrauwen, maar zijn hooft was bijna leeg. Op een ding na: Jareth. Die jongen had iets en Thom wilde erachter komen wat het was. Maar dankzij hem was hij nu pissed off en zat hij hier in zijn eentje. Hij hoopte maar dat Jareth snel zou terug komen, maar na een uur was hij nog niet terug.
Moet ik hem zoeken? Nee, het is een volwassen jongen, dus hij red zich wel. Toch werd Thom steeds ongeruster. Het duurde zo lang! Hij stond resoluut op en begon in de richting te lopen waarin hij was weggerend. 'Jareth! Waar ben je?! Het spijt me oke?'. Stilte. Thom zuchtte. Hij zocht de halve dag, maar vond hem niet...

Moedeloos ging hij zitten. Het kampvuur was bijna uit, dus pookte hij het weer op met een lange tak en gooide er wat nieuw hout bij. Het werd weer iets warmer, en hij merkte aan de temperaturen dat de herfst eraan kwam. Hij rilde weer en ging nog dichterbij het vuur zitten. Toen stond hij weer op en ging op zoek naar eventuele warme kleding. Hij kon wel gillen toen hij na een uurtje een oude trui vond. Het klopte het even uit en het zag er nog best goed uit ook. Snel trok hij het aan, en liep langzaam terug, met de hoop dat Jareth eindelijk terug zou zijn.
Bij het kampvuur aangekomen, zag hij tot zijn teleurstelling dat Jareth er nog steeds niet was. Verdorie! Mokkend ging hij zitten en wreef in zijn handen. Zo zat hij nog een tijdje en merkte dat het begon te schemeren. Rusteloos van onrust rommelde hij wat bij het kampvuur. Toen het donker werd, begon zijn onrust te verdwijnen en kwam er angst voor in de plaats. Wat als er iets was gebeurt? Zo meteen was hij weggegaan ofzo!

Plots hoorde Thom snelle voetstappen. Hij keek om en zag tot zijn grote vreugde Jareth naar hem toe rennen. Wacht rennen? En hij riep zijn naam. Hij leek wel compleet overstuur. Bij hem aangekomen wilde Thom wat zeggen, maar Jareth greep hem vast en drukte zijn lippen op die van hem. Thom schrok hevig, en werd meteen week in zijn benen. Als een bliksemflits die zijn lichaam verlamde. Van verbazing greep hij Jareth bij zijn middel vast. Toen Jareth hem los liet, kwam er een woordenvloed over hem heen. "Ik ben verliefd, op jouw. Vanaf het moment dat ik je voor het eerst zag. Maar ik ben nooit verliefd geweest! Laat staan op een jongen! Ik was verward en wist niet goed wat ik voelde. Ik ontkende het. Ik wilde het niet geloven. Ik wist niet dat iemand me zo kon laten voelen. Ik gaf jouw de schuld van mijn verwarring. Maar ik hou-hou-hou van je..."

Met open mond keek Thom hem aan. Weg was de jongen die altijd zo afstandelijk was en bot. Voor hem stond een stotterende jongen die zojuist had gezegd dat hij verliefd op hem was en van hem hield! Hij liet het even op zich inwerken en riep toen uit: 'je bent nog nooit verliefd geweest?!'. Ongelovig schudde Thom zijn hoofd. 'Allemachtig!'. Even keek hij de jongen aan, en hij kreeg opeens een verschrikkelijke dwang om hem nog meer te kussen. En dat was iets dat hij ook niet tegenhield. Hij greep hem bij zijn gezicht vast en drukte zijn lippen weer tegen de zijne. Hij voelde zo warm en fijn! Langzaam ging een hand naar zijn haar en voelde. Het was zacht en al zijde leek het wel. Hij bleef hem kussen en er leek geen einde aan te komen...

Jareth schrok op toen Thom, na een maar seconde stilte en staren, opeens uit riep ‘Je bent nog nooit verliefd geweest?!’ Was dat echt nou zo belangrijk. Dacht Jareth lichtelijk geërgerd. ‘Allemachtig!’ Thom keek hem ongelovig aan. Opeens greep hij hem vast en kuste Jareth. Jareth dacht er verder niet meer bij na. Hij sloeg zijn armen om de jongen heen en drukte hem dichter tegen hem aan. Thom streelde voorzichtig door zijn haar. Met zijn lippen drukte hij die van Thom openen en zonder twijfel liet hij zijn tong in de mond van Thom glijden om zijn gehemelte en tong te strelen. Hij was dan nog nooit verliefd geweest, zoenen kon hij als de beste. Dat had hij al vroeg geleerd. Hij liet zijn handen onder het shirt van Thom glijden en streelde zijn rug en schouders. Al zoenend, zakte hij langzaam naar de grond en nam Thom met zich mee…

Uit zijn gedachten gehaald door geblaf keek Jareth op. Jenner keek hem met een scheef hoofd, zacht piepend, aan. De eerste regendruppel lande op zijn hoofd en geïrriteerd keek hij omhoog, naar de regenwolken. “Kom jongen, niks meer te zien hier.. we gaan..” zei hij tegen Jenner terwijl hij zijn jas boven zijn hoofd hield. Het begon harder te regenen en vlug liep de jongen met zijn hond de bossen in, het pretpark achter zich latend, op weg naar de velden van Annona fields…  


Dit topic is officieel gesloten. Bedankt voor de medewerking. Wil je verder lezen over Jareth of Joinen in een van zijn topic’s(HIKARI!)? Ga dan naar de vervolg topic’s: Dies una in fontem  https://perished.actieforum.com/t195-dies-una-in-fontem &
Septic heart https://perished.actieforum.com/t343-septic-heart (HIKARI!)