Een zwerm kraaien had zich als een geheel samengepakt en stortten zich beurtelings in een baldadig geschied van zwarte veren en slaande vleugels op iets dat door zijn belagers van het zicht werd ontnomen. Vanuit het struikgewas bespiedde een rode vos het tafereel, zijn pientere ogen geconcentreerd samengeknepen alsof hij wachtte op een juist moment. Geruisloos krulde hij zijn lange sierlijke staart om zijn neergehurkte lichaam.
Zashu wist wat het was. Een al half ontbonden kadaver van een konijn, stinkend en wegrottend in de brandende zon overdag. Waarschijnlijk nagelaten door een grote roofvogel die kennelijk niet al te slim van geest was geweest. Enkele zwarte lijfjes lagen her en der bewegingloos in het dorre heigras, al dagen, misschien wel weken geleden het leven gelaten. En dat was niet zo vreemd, want het konijn was duidelijk besmet geweest met het virus. Het leek de wanhopige kraaien echter niet veel te kunnen schelen als ze een grote kans liepen om ook het proces dat hen van binnenuit langzaam af zou breken met zich mee zouden dragen. Voedsel was immers schaars en sommigen steeg de wanhoop al erg snel nabij. Idioten.

In een flits schoot de rode vos overeind en stoof er pijlsnel vandoor, de kraaien niet van hun onvermijdelijke lot behoedend. In dit deel van het woud was zoeken naar voedsel uitgesloten. Er bleef dus niets anders over dan westelijker te trekken, en dat kwam voor hem eigenlijk mooi uit. Hij kende Arboribus op zijn duimpje en wist dat aan de westgrens van het woud vlakbij het gebied van de mensen grensde. Inclusief jachtveld, en, op een klein kwartier rennen, een open heidevlakte die was afgezet met houten hekwerk voor het vee. Voor hem te groot om te kunnen overmeesteren, dat liet hij liever over aan grotere roofdieren. Maar dat was ook niet wat hem zo vervaarlijk dichtbij de mensen bracht.
Op een smal zandpaadje dat het bos even van elkaar scheidde minderde hij vaart, zijn poten wijd uit elkaar gezet voor een grote modderplas midden in het pad. Hier liet hij zich prompt neervallen op zijn zij en rolde zich heen en weer als een tamme hond die met volle teugen genoot van een streelsessie over zijn buik. Toen hij zich weer uit de plas waadde droop zijn doorweekte vacht van de bruine drab. Zo viel de feloranje kleur van zijn vacht minder op en was zijn geur wat gemaskerd. Een gewone vos zou het niet doen. Zashu wel. Je moest scherp blijven om te kunnen overleven in deze tijden. Dat was niet iedereen. Gelukkig maar; het betekende dat er een zekere balans was tussen de sterkere dieren, de elite, en de zwakken, die veelal aan hun eind kwamen door de ondraaglijke honger van een ander dier. En dat hield op zijn beurt weer in dat er altijd wel voedsel was, ergens. Je moest alleen weten waar te zoeken.
Waar het zich bevond was voor hem - zoals voor ieder hongerig en uitgeput dier dat nog op deze godvergeten aardbodem rondslofte - een raadsel. Wat hij wel wist was hoe hij eraan moest komen, en dat ging zo op zijn eigen talloze doordachte manieren. Soms met een beetje hulp van de mens - waren ze toch nog ergens goed voor.

Haast onzichtbaar sloop Zashu laag door het hoge gras van het open veld dat hem dicht bij het hekwerk van de mens leidde. Genoeg keus aan weidebloemen, planten en bloembollen voor ieder prooidier. Dat was vast en zeker ook waarom juist hier een konijnenstrik was opgesteld. Het was nauwelijks te zien en anders zag het er niet veel anders uit dan een klein onschuldig ijzerdraadje. Klein en onschuldig, tot je het pas zag als het te laat was en het in grote gevallen een fatale afloop had. Het was precies op kophoogte van een konijn opgezet en het draadje zou zich steeds strakker en strakker aantrekken hoe meer het arme dier dat eerst nog nietsvermoedend rondhopte tegenstribbelde. Het was eigenlijk al een verloren strijd als je in de val liep.
Soepel sprong Zashu achter een dwarsliggende holle boomstam, maakte zich onopvallend klein en creëerde zijn eigen lokmethode door luid met een achterpoot op de stam te roffelen. Altijd een waar schouwspel om te zien wie eropaf kwam om op de hoogte te zijn van het gevaar waarvoor gewaarschuwd werd.

(Open)

Zijn stampgeluiden galmden nog na op het moment dat hij soepel achter de boomstronk sprong, zich klein en onzichtbaar makend. Een oor trilde van inspanning, maar zijn slinkse blik bleef gericht op dat ene paaltje in het heideveld. Honger en ziekten konden veel dieren tot onoplettende waanzin drijven; dit was niet de eerste keer dat hij aan dit soort trucage deed, en zo had hij er sommige met open ogen zien intrappen. Omdat ze te zwak waren om verder te gaan, het misschien wel opzettelijk deden. Een einde maken aan het leven dat slechts nog bestond uit lijden en lijden alleen. Met strak opeengeklemde kaken had hij dan zitten wachten op de zogenaamde God die hen dan kwam halen. Nooit. Hij had er nooit één gezien, en dat had zijn afkeer jegens de grote Goden alleen maar versterkt. Hij had besloten zijn eigen God te wezen. Niet zo'n neerdalend geval dat stervelingen uit hun lijden verloste - of dit juist toebrachten - maar enkel gericht op zichzelf. Je was al op jezelf aangewezen op het moment dat er een crisissituatie uitbrak. In een groep reizen was cruciaal; wie weet wat voor noodlot je kon treffen als je de laatste was die nog stabiel kon denken, voordat je ook overspoeld werd door genadeloze waanzin. De hele wereld draaide dan toch alleen maar om jezelf. Anderen waren een blok aan je been, tenzij ze je maag konden vullen of je ze kon gebruiken en enig profijt van hun gezelschap los kon pulken. Dat wist hij en dat koesterde hij. Vandaag zou er geen andere dag om zijn, want de ongelukkige stakker die vroeg of laat in de val zou lopen kon zijn kans op overleven weer voor een procentje verhogen. Zoals hij al vele procentjes had losgewrikt in doortrapte streken.

Maar wat daar op de heide tevoorschijn kwam, waarvoor de struiken uiteen weken en vogels verschrikt opvlogen was niet het soort slappe prooidier dat hij gewend was te zien. Integendeel; het was groot, oranje met zwarte opvallende strepen, felle ogen, sterke klauwen. Nu wist zelfs hij nog niet veel van diersoorten die meer richting de tropen leefden zolang zijn eigen vaste leefgebied bestond uit diepe wouden in Europees klimaat, maar hij had zulke beesten weleens gezien op pamfletten die eenzaam ritselend over straat werden gedragen door een koude bries op momenten dat hij zich in de stad had gewaagd. Een grote, uit de kluiten gewassen kat. En het liep recht in de val. Zashu dook nog dieper ineen bij de luide intimiderende brul die vervolgens over het veld klonk, zichzelf ervan weerhoudend om vooral niet zijn blik los te scheuren van die grote tanden en klauwen. Het was hem al wel duidelijk dat het een carnivoor was, maar dit was het soort dat hem grauwend weg zou jagen als hij als kleine vliegensvlugge aaseter op diens prooi af zou sluipen - of erger; hem met één klap van zijn klauw het leven kon benemen als het moest. Afgunst besmette zijn gelaat. Hij haatte dieren die zogenaamd hoger in de voedselketen stonden, waar hij tegenover slechts een nietige vlieg leek. Maar het was in de val gelopen, het brulde zelfs alsof niemand dat kilometersverre reikende geluid kon horen. Het was blijkbaar niet afgesteld op leven in dit soort gebieden. Daar kon hij zijn voordeel uit halen. En dus sloop hij rap door het hoge gras, zijn staart sierlijk achter zich aan golvend.

Vanuit het niets sprong hij tevoorschijn, van paaltje naar paaltje dat het hekwerk van het afgezette veld vormde, tot hij bij een soort muurtje kwam. Daar zeeg hij met die vriendelijke grijns op zijn snuit op neer, ogen aanhalig toegeknepen zoals hij nu op het dier kon neerkijken, en krulde zijn staart om zijn poten. Zorgvuldig buiten bereik van die zware sterke poten, want stel je voor.
'Prachtige dag, al zeg ik het zelf!' groette hij joviaal alsof hij helemaal niet zag dat de tijgerin in een val verstrikt zat. 'Zulke krijgen we nog maar zelden. De Goden zijn duidelijk niet zo op ons gesteld.' Hij slaakte een kort lachje om zijn eigen woorden, een lach die al net zo slinks aandeed als zijn hele persoonlijkheid. Toen boog hij zijn kop iets naar voren. 'Niet zo'n fraai aanzicht, hè?' Zijn snuit wees naar haar grote klauw die zowaar werd afgekneld door de konijnenstrik. 'Nee, dat soort vallen ken ik - voor je het weet ligt je poot eraf en ga je door het leven - als dat dan nog lang mocht duren, maar reken daar maar niet op - als een gecrepeerde hond. Ten dode opgeschreven! Kapauw, boem, bats, dood.' Hij haalde jammerlijk zijn schouders op, erin slagend om zijn blik medelevend te laten lijken voor hij met een droevige zucht zijn kop liet hangen. 'Niets aan te doen,' vervolgde hij zacht. 'Zo'n mooie dame nog wel. Je bent besodemieterd door de mens, streperige schoonheid. Wanneer ze hun vuile trukendoos opentrekken moeten wij nog meer op onze tellen passen dan we dagelijks al moeten. Alsof die kreupele kale apen alleen op de wereld zijn! Waanzin, nietwaar? Je zou ze er de nek voor om willen draaien.' Vlammende woede rees als hellevuur in zijn ogen op toen hij vervolgens veelbetekenend over het veld achter het hek keek, waar zich ergens een boerderij aan de horizon moest bevinden. Misschien, als hij het slim speelde..

- Mijn diepste excuses dat er zo laat een reactie verschijnt!  
Ik was Perished vergeten, to be honest. Kijk maar wat je doet, of je nog verder zou willen gaan met dit topic :3