Trapped

Onderwerp: Trapped vr jun 21, 2013 9:55 am

Met poten die vies en zanderig waren van het graven kroop hij door het kleine holletje in en kwam uit in de ondergrondse grotten. Met zijn kopje scheef nam hij alles aandachtig in zich op. Het leek veilig genoeg om verder te gaan en anders kon hij altijd nog naar buiten rennen. Hupsend liep hij naar de plek waarvoor hij hiernaartoe was gekomen , het meer. Hij verlangde heel erg naar een paar lekkere slokken vers , koud water. Voorzichtig hupste hij naar de rand en keek goed om zich heen voor eventuele roofdieren. Toen hij er geen opmerkte boog hij een beetje door zijn voorpootjes en likte gulzig aan het water. Owsla schrok op toen een steentje tegen hem aan rolde en hij keek schichtig om zich heen en besloot dat het veiliger was om hier niet te lang rond te hangen en te vertrekken. Hij huppelde rustig richting de uitgang , het holletje wat hij had gegraven maar begon toch zo goed als hij kon te rennen toen hij dacht dat hij pootstappen hoorde. Als hij moest kiezen tussen weggaan als het niet zeker is dat er gevaar is of opgegeten te worden koos hij toch echt voor de eerste. Hij stopte echter abrupt toen er een schaduw over hem heen viel en hij dook in elkaar. Een tweede schim verscheen voor hem. Zijn hartslag en ademhaling versnelde verschrikkelijk waardoor zijn neusje als een malle te keer ging , het wit rond zijn ogen was goed te zien. Hij gaf het toe , hij was bang. En toch zat hij op en stampte zo hard als hij kon en het geluid galmde en echoden in de grotten. 'Ik kan jullie pijn doen hoor! En ik kan veel sneller dan jullie rennen!' Het was een nutteloze dreiging , want hij kon roofdieren niet heel veel doen en meerder dieren waren sneller dan hij. Als hij een haas was , was het anders geweest dan had hij wel heel snel kunnen rennen. Maar een haas was hij niet hij was een konijn en die huppelde nou eenmaal meer dan dat ze rende , dat was een feit. En het was ook een feit geweest dat het dom van hem was om de grotten in te gaan. Dit was de plek waar hij zou sterven , want langs kon hij er niet en een beweging en het dier achter hem kon hem grijpen. Hij hoopte nu heel erg dat het zijn brein was die een illusie creëerde maar bijna zeker wist hij dat dit echt was. Nogmaals stampte hij en hij spande zich aan om weg te rennen , hij wilde niet gaan zonder een gevecht.

[Fade + Anuri]

Onderwerp: Re: Trapped do jun 27, 2013 1:50 am

De grotten, met de mysterieus klinkende naam Suterraneo. Het was er vrij donker, maar vooral koud en vochtig. Het druppelende water vormde stalactieten op het enorme uit rots uitgeslepen plafond van de grot. Het water was heerlijk, dat wel. Het was zuiverder dan al het water dat je boven kon vinden. Gulzig dronk ze uit een plasje tussen de hobbelige uitsteeksels op de grond, waarna ze weer verder liep. Ze wist niet wat haar naar binnen had getrokken toen ze aan het rondlopen was en toen het gat aantrof. Misschien de duisternis, het onbekende ontdekken, dat zou het zijn. Ze ademde diep uit, en zag haar adem in een wolkje langzaam verdwijnen. Hoe dieper ze kwam, hoe lager de temperatuur was. En dat ging ongelooflijk snel. Je had het nooit door omdat je gefascineerd was door al het moois hier. Het zou geen wonder zijn als je hier zou verdwalen of onderkoeld zou raken omdat je bijvoorbeeld even een dutje ging doen op een rotsblok. Ineens stook Anuri haar neus in de lucht. Wat rook ze daar? Er was hier geen windvlaagje die een geur met zich mee droeg, dus ze kon alleen iets ruiken als het ook daadwerkelijk in haar buurt was.

Ze keek een paar keer om zich heen, maar het desbetreffende dier verraadde zichzelf. Hij had Anuri eerder aan zien komen met zijn grote ogen en goede zicht, en stampte nu op de grond met een van zijn sterke achterpoten. Eerst leek Anuri te schrikken van het geluid dat ineens door de grot heen galmde, maar toen ze zag waar het geluid vandaan kwam herstelde ze zichzelf snel. 'Ik kan jullie pijn doen hoor! En ik kan veel sneller dan jullie rennen!' Op het gezicht van de hond ontstond een steeds grotere grijns, en ze stapte nonchalant naar het konijn toe. ''Mij pijn doen? Kom maar op.'' zei ze, haar grijns nu veranderend naar een ietwat naar sarcasme neigende glimlach. Ze stapte erg dicht naar het konijn toe, wat voor zo'n prooidier ontzettend intimiderend moest zijn, en ging daarna droogjes op haar kont zitten. ''Wat ben jíj een stoer konijntje!'' zei ze vrolijk. Ze wou het konijn nog verder plagen, maar ze stopte ermee wanneer er nog een dier aan kwam. Ze draaide zich om en bestudeerde het dier, ze wist echter niet wat ze ervan moest verwachten, een eventuele nieuwe vriend, of een nieuwe vijand. Ze besloot af te wachten.

Onderwerp: Re: Trapped do jun 27, 2013 7:33 am

Het eerste wat Fade opviel toen hij de grot inwandelde was dat het koud was. Hij had nog zijn zomer vachtje en kon dus weinig aan de kou doen dan een beetje huiveren, een paar keer met zijn kop schudden en gefascineerd naar zijn ademwolkjes staren. Wie had nou bedacht dat als het koud was je, je adem kon zien? Wat raar. Fade was nou eenmaal een hond die nog veel te ontdekken had en nog heel veel vragen had over de wereld. Hij trippelde rustig verder en bewonderde de stenen pilaren die links en rechts vochtig aan het druppelen waren. Hoe waren deze dan ontstaan? En door wie? Door mensen, of de natuur? Of toch door iets wat niet verklaarbaar was? Het was duidelijk dat Fade in een vraag-bui zat. Hij was zoals altijd weer blij, twinkelende, blij ogen, een staart die kwispelde, en een vrolijke, roze tong die uit zijn bek hing. Hij snuffelde hier en daar aan wat stalen hekpunten, wat stalagtieten- en mieten, en sloeg zonder dat hij er erg in had elke keer linksaf. Na een kleine tijd bleef hij even staan. Waar was hij ook al weer? Oh ja, een grot. Hij lachte even. Waarom vergat hij nu ineens de plek waar hij was? Hij werd toch niet oud? Misschien ging het gewoon wat achteruit door de kou. Hij had ooit een verzorger horen zeggen dat als dieren onderkoeld raakte dat ze het dan moeilijker vonden om na te denken. Maar nu vroeg Fade zich af, was onderkoeld raken iets goeds of iets slechts? Misschien was het handig om het aan de twee dieren verderop bij het ondergrondse meer te vragen. Wacht, hoe was hij hier uit gekomen? En sinds wanneer stonden die dieren daar? De ene was klein, donker van kleur en lui gestamp, dat van het beestje afkomstig was, galmde door de zaal. De andere was niemand minder dan..Een hond! Toen de gedachte 'Hond' in hem opkwam werd hij overspoeld door blijheid. Een soortgenoot! Blaffend rende hij naar de twee toe. De hond en het andere beestje, dat bleek een héél bekend konijn te zijn, hadden hem al opgemerkt. 'Hallo Owsla! Waarom stamp je zo?' vroeg Fade, en hij wendde zich tot de andere hond. Hij maakte een kleine buiging. 'Fade is de naam...aangenaam kennis te maken...?' Wat was de andere naam? Hij was nieuwsgierig, besteedde geen aandacht aan het bruine konijntje en staarde alleen maar in de heldere oogjes van de andere hond. Ze was eigenlijk best wel knap.

Onderwerp: Re: Trapped vr jul 12, 2013 7:50 am

Een onbekende, in zijn ogen grote, hond liep naar hem toe ‘Mij pijn doen?Kom maar op.’ Zei het dier nonchalant met een sarcastische grijns. De hond liep nog dichter naar hem toe en stond nu bijna neus aan neus. Oh god, ging ze hem nu bijten? Maar nee, ze ging voor hem op haar kont zitten. Owsla zag dat ze nog iets wilde zeggen totdat er iets haar aandacht trok en hij keek met haar mee. Er kwam een ander dier aan. Toen het dier dichterbij kwam merkte Owsla op dat het een hond was, een hond die hij kende, het was Fade. Fade kwam steeds dichterbij. ‘Hallo Owsla! Waarom stamp je zo?’ Owsla zijn oortje gingen recht op staan ‘Nou eigenlijk was.’ maar zijn zin maakte hij niet af, Fade had zich namelijk tot de andere hond gewend en maakte een lichte buiging naar haar waarna hij zich voorstelde. 'Fade is de naam...aangenaam kennis te maken...?' Het was logisch dat hij haar interessant vond, Owsla hoopte alleen wel dat de andere hond hem geen pijn zou doen of erger, hij dacht dat het nu wel mee zou vallen nu Fade er was en ook hoopte hij dat hij toch nog wat gezelschap had aan de twee honden. Hij stelde ieder sprankje gezelschap op prijs, Want andere haas-achtige had hij nog niet gezien. Er moesten andere konijnen of hazen zitten daar had hij sporen van gezien, maar de dieren zelf hij nog niet gezien. Hij waagde het toch maar om wat te zeggen. ‘Ja, wat is je naam eigenlijk? En Fade hoe gaat het met je? En hebben jullie al andere konijnen of hazen ontmoet of ben ik de eerste?’ Hij wachtte hun antwoorden af.

[yes het is eindelijk gelukt! ;D het is niet zo goed en heel erg kort maar we kunnen weer verder xD]

Onderwerp: Re: Trapped ma jul 22, 2013 8:38 am

Terwijl ze wachtte op antwoord van het konijn, ontstond er een geluid in de verte dat steeds dichter bij kwam. Een geluid die zijzelf ook produceerde wanneer ze door de gangen van een grot liep. Het zachtjes tikken van hondennagels op de bodem en het wegrollen van de kleine brokkelsteentjes. Meteen zo snel ze kon wendde ze haar kop de andere kant op en bleef ze meteen de hond volgen totdat hij hun zover genaderd had dat hij hen aan kon spreken óf een mogelijke bedreiging kon zijn. Normaal zou Anuri vrijwel meteen opstaan zodat ze in een makkelijkere positie was om aan te vallen, maar aan de houding van de hond zag ze dat hij voorlopig niks kwaads in de zin had en ontspannen was. Eerlijk gezegd had zijzelf nu totaal geen zin in geruzie, dus bleef ze zitten waar ze zat. Haar oren bewoog ze met een zorgwekkende blik wanneer de hond begon te praten- tegen het konijn. Hij vroeg vriendelijk aan het beest waarom hij zo stampte, en ook kende hij zijn naam. Dat betekende dat ze vrienden waren. Bedenkelijk keek de Australische herder naar de twee. Dat klopte niet. Waarom zou je vrienden worden met voedsel? Het was onnatuurlijk en stom, zeker in deze tijden waarin honger een wekelijk iets was.

Ze kon niet doorgaan met haar gehaat, want de nieuwe hond richtte zich nu op haar. Hij keek haar aan, en Anuri keek terug. Hij had heel andere ogen als de hare, misschien wel het meest tegenover gestelde wat je kon vinden. Ze waren donkerbruin, zo donker dat de pupillen vanaf een afstandje moeilijk zichtbaar waren. Ze schudde haar kopje en keek hoe de mannetjeshond een lichte buiging voor haar maakte.'' Fade is de naam...'' sprak hij daarna. Ah! Dat was nog eens een hoffelijk mannetje. Dat zag je niet vaak. Wat vrolijker en geamuseerd glimlachte de vrouwelijke hond. ''..aangenaam kennis te maken...?' vervolgde Fade daarna. Anuri antwoordde niet, maar grinnikte zachtjes. Eerlijk gezegd was ze het zo niet gewend dat ze niet wist hoe te reageren. Het konijn bracht de redding, door haar te vragen wat haar naam eigenlijk was. Anuri keek hem kort aan, en daarna richtte ze haar felblauwe ogen weer op Fayde. ''Mijn naam is Anuri.'' antwoordde ze met een zachte, neutrale stem. Een kort maar volledig antwoord.

Het konijn vervolgde zijn zin en vroeg de twee honden of ze nog meer konijnen of hazen hadden gezien. Anuri dacht even na, maar de laatste tijd had ze geen grote prooi meer buit kunnen maken. Enkele maanden geleden had ze wel een jaarling te pakken, maar die telde ze maar niet mee. Wat mistte ze dat, een mals konijn. In de achtervolging moeilijk te vangen, maar als ze in een hol vluchtten, kon je ze wel uitgraven. Dat was dikwijls veel werk, maar de beloning was het waard. Soms een enkel konijn, soms meerdere volwassenen. En als de volwassenen waren weggevlucht kon je ook nog wel eens een heel nestje kleintjes vinden. Maar dat had ze helemaal al lang niet meer gehad, er waren steeds minder prooien en ze leken ook elke maand minder vruchtbaar. Ze snoof lichtjes. Die bruine ratten en eekhoorns waren ook lekker, maar er zat minder vlees aan, en eekhoorns hadden die vervelende pluisstaart die altijd in haar neus ging kriebelen. Maar goed, terug naar de vraag van het konijn. ''Nee.. eigenlijk al een hele tijd niet meer.'' antwoordde Anuri tegen hem, spijtig. Het werd verbazend moeilijk een dier van je eigen soort tegen te komen. Ze keek kort naar Fade.

Onderwerp: Re: Trapped wo aug 14, 2013 3:01 am

Zo heel veel aandacht had hij niet voor Owsla, hij was meer geïnteresseerd in de prachtige vrouwtjeshond naast hem. Hij had diep vanbinnen wel spijt at hij Owsla niet had laten uitpraten en zich meteen had gewend tot de donkere teef naast hem. Maar zijn geluk kon nu even niet op. Een teefje! Hoelang was het geleden? Veel te lang, hij was dankbaar tot de goden dat deze hem dit geschenk hadden gezonden. Maar, waarschijnlijk zou dit alleen bij een ontmoeting blijven, er zou vast niets ontluiken, en de vogeltjes en de bijtjes zouden niet gaan zingen en gaan zoemen. ''Mijn naam is Anuri.'' antwoordde de teef met een zachte, maar niet onvriendelijke stem. Anuri. Het was een mooie naam. 'Dat is een mooie naam,' Sprak hij zijn gedachten hardop uit. Zijn staart kwispelde en in zijn ogen twinkelden pretlichtjes. Anuri leek er even over na te denken. Fade had zijn antwoord al klaar. 'Het spijt me dat ik het moet zeggen Owsla,' Zei hij zacht en verdrietig keek hij naar de grond. Hij had ook zo'n honger gehad toen. 'Maar ik heb er een als prooi gebruikt, ik had zo'n honger!' Het leek alsof hij ineens in huilen kon uitbarsten. Hij speelde licht een toneelstukje, maar het was duidelijk dat je kon zien dat hij zich schuldig voelde. ''Nee.. eigenlijk al een hele tijd niet meer.'' Dat was Anuri's antwoord. Daar kon Fade haar wel aan helpen. Hij wendde zich tot Anuri en keek haar aan. 'Als je eens zin hebt om te jagen, we kunnen samen naar de Annona Fields gaan, daar zit een heleboel. Van alles eigenlijk.' Sprak hij. Het idee om samen door de struiken en de velden heen te rennen lichtte hem al weer op. Hij voelde hoe de warmte door zijn borst verspreidde. Fade ging zitten en schudde even zijn kop. Hij kon niet verliefd zijn, hij mistte Oreo nog steeds. Oreo en hij waren eigenlijk voorbestemd. Maar Oreo was dood. Had hij zich dan zonder dat hij het had geweten, bekeert? Dat was toch niet mogelijk? Hij slaakte een diepe zucht een keek wat verlegen naar zijn poten. En nu? '..Dus..' Zei hij na een kleine stilte.