De zon schijnt maar het is doodstil, alles is verlaten en er is niemand te zien in de verte. Overal waar je kijkt was het leeg, alles was in haast achtergelaten. Al lopend door de straten kom je niks anders tegen dan verlaten plekken en in haast achter gelaten spullen. Het enige wat judai bij zich heeft is een rugtas met een klein beetje eten en drinken die hij van zijn vorige woonplek had meegenomen.

Ik was ook in haast weg gegaan, alles achtergelaten en alleen nog vage herinneringen aan de plek waar ik voor het eerst me thuis voelde. Als ik terug denk aan die plek zie in de mensen die daar me thuis lieten voelen en hoeveel lol ik met ze heb beleefd. Maar die leuke herinneringen gaan al snel weg als ik denk waar ze nu zijn, allemaal overleden door het virus. Ze gingen een voor een allemaal weg, ook het meisje van mijn dromen die als enige mijn geheim wist. Zij had er altijd voor me gestaan als ik het moeilijk had met alle herrie in mijn hoofd. Zolang ik me kan herinneren is die herrie die gemaakt wordt door stemmen in mijn hoofd er altijd geweest. en die stemmen konden toen al aardig mijn stemming veranderen.Toch waren die stemmen nu het enige geluid wat ik hoorde, waardoor ik mijn hemeur nu door hun laat bepalen. Maar toch als ik terug denk aan vroeger ben ik blij met de stemmen. Met somige stemmen had ik een echte band, een van die stemmen is van kuriboh. Voor mij lijkt het ook alsof kuriboh altijd met me mee loopt en echt bij me is. Toch had het meisje van mijn dromen me eerst voor gek verklaard, dit kwam hard aan. Ik was er zo van geschrokken dat ik weg was gerend van alles. Maar zij was wel degene die me weer kwam zoeken en vertelde dat de stemmen bij me hoorde en ze dat wel accepteerde. Alleen al denkend aan deze herinneringen krijg ik tranen in mijn ogen. ik besloot er even niet meer naar terug te denken en me te consentreren op de weg. Gelukkig begon kuriboh al snel tegen me te praten en was ik snel weer afgelijd. De andere stemmen waren tegen mekaar aan het ruzien omdat ze vonden dat we de verkeerde afslag hadden genomen. Maar kuriboh was gelukkig met mij aan het praten waardoor ik de rest niet hoorde. Toch was ik het met de stemmen eens toen ze vonden dat we een slaap plek moesten hebben. het was al aardig donker aan het worden nammelijk. ik had er gelukkig om gedacht om iets van een slaapzak mee te nemen toen in weg ging, dus nu nog zoeken naar een veilige plek. Ik liep nog een paar stappen tot ik een mooie plek zag. Jammer genoeg had ik de opstaande steen niet gezien en viel ik aardig hard op de grond. Tuurlijk dat had ik weer met mijn klunsig heid. Naja me knie was aleen een beetje dik, dat zou wel weer weg trekken. Ik liep naar een beschutte plek tussen wat gebouwen en rolde mijn slaap zak open en ging er in liggen. Naar de lucht kijkend was ik nog even met de stemmen in gesprek die nu ook wat rustiger waren geworden. Voordat ik het doorhad lag ik heerlijk te slapen.

Hij was meerdere keren door de flat heen gelopen. De hoofdpijn die hij had kon hij, zoals gewoonlijk, niet uit zijn hoofd krijgen. Waarom doet mijn hoofd z’n zeer? dacht hij terwijl hij naar zijn hoofd rijkte. Liep naar de keuken en pakte nog wat water uit de fles. De aspirine die hij nam was door de midden gebroken. Hij ging naar de kamer waar hij eerst sliep en kleedde zich om naar zijn eigen kleding. Paarse overhembt, met een zwarte drie kwarts broek. Zijn jas hing nog bij de kapstok die in het appartement zat. Eerst liep hij nog wat rond, er moest nog wat te vinden zijn. En ja hoor! Daar had je het al. “Ohaio Emily~ I was looking for you. “ Sprak hij tegen het popje. Veel mensen dacht dat hij gek was geworden, praten tegen een popje. Maar het probleem was dat hij zich schuldig voelde. Dit popje was van zijn vorige meesteres, die hij faalde met te dienen. Hij had nooit gedag kunnen zeggen en had daarom haar pop genomen. Hij keek nog even uit het raam naar buiten. De zon kwam nog maar net aan de lucht. Hij pakte zijn jas van de kapstok en liep de trap af. Zijn jas was hij aan het aantrekken terwijl de treden een voor een volgden. ” Misschien vind ik nog wat leuks voor vandaag.” Had break tegen niemand in het bijzonder gezegd. Hij liep door de deuren heen, een ervan had hij zelf nog kapot gemaakt. De straten waren rustig zoals gewoonlijk. Niemand was zichtbaar, niemand kon je zien. De verte was zelfs leeg, waar je normaal nog iets rond zag gaan. Snel liep Break verder naar andere straten. Het was rustig te rustig vond hij. Hij keek sommige plekken kijken of hij daar iemand zag, maar hij zag niemand. Dit vond break niet zo leuk. Normaal stonden er altijd wel wat dieren of mensen op deze plekken.
De dag ging snel, en wolken bedekten de lucht een beetje. Het was nog fris voor een lente dag. De muren leken nu steeds donkerder. De schaduw was er overheen gevallen. Hij keek opzij naar een klein stukje. Simpel klom hij over een gespleten steen. Daar zag hij iemand liggen, de knie leek dik door de broek heen. Even keek hij bedenkelijk naar de jongen, zoals hij kon zien, had bruin haar en sliep rustig. Hij had een grijns opgezet. Emily~ Denk je niet dat dit leuk gaat worden? Fluisterde hij tegen het popje. Hij haalde wat uit zijn tasje en drenkte het in een koud plasje water. Voorzichtig had hij dit op zijn knie gelegd zodat de zwelling in ieder geval kon minderen. Hij boog over de jongen heen en keek daarna even rond. Er is een stelling erboven, ik wacht wel rustig af. Bedacht hij met een grijns op zijn gezicht. Hij klom behendig op de stelling wat net niet boven de jongen zat. Hij keek naar beneden en zag de jongen nog slapen. Het lijkt erop dat de jongen nog moe ik Emily~ Hij moet straks… even leuk wakker worden niet? Break lachte wat duivels en veranderde snel naar een lieve grijns. Hij had een stok te pakken en deed er een touwtje omheen. Hij hield dit boven de jongen, met de pop erop. Als ik Emily iets kantel… dan ziet Emily er nog best duivels uit. Een grote glimlach kwam op zijn gezicht. Ook kantelde Break Emily iets zodat je inderdaad Emily zag als een duivels zwevende demon. Het mocht dan wel een klein popje zijn, maar meerdere mensen waren al geschrokken. Hij bleef rustig liggen met de stok in de handen.

( Probeer goed de verleden tijd en tegenwoordige tijd te schrijven. De naam met hoofdletters en probeer ook goed onderscheid te maken tussen denken, doen en praten. Voorderest is de post gewoon goed .)
( Wat ik verder nog doe is, ik werk het uit op word. Waardoor je minder spelling fouten heb. Misschien is het ook een idee voor jou? Het hoeft niet uiteraard. *smiles* En excusses voor het wachten. )

Judai lag rustig te slapen, in zijn dromen kwamen de pijnlijkste herinneringen weer even gedag zeggen. Alle beelden van zijn vrienden schoten door zijn hoofd, er verscheen een kleine traan op zijn gezicht. Hij was helemaal gaan draaien in de slaapzak waardoor hij er half naast lag. Gelukkig had hij het niet zo snel koud. Maar omdat hij erg moe was van de reis was hij zo in slaap gevallen en had zijn rust genomen. De rust deed hem goed, maar de rust werd verstoord door de stemmen die begonnen te ruzien. Een beetje geiriteerd werd judai wakker, maar bleef stok stijf liggen en trok bleek weg toen hij iets boven zijn hoofd zag hangen. Het zag er duivels uit en judai schrok zich rot, met een gil sprong hij op. Hij bleef wat nadenkent kijken naar het duivelse dingentje. Zachtjez vragend vroeg hij ’’waar kom jij vandaan?’’. Het bleef stil en Judai bleef het duivelse ding in de gaten houden. Pas na een paar tellen was hij tot rust gekoemen en had hij door dat iemand iets op zijn knie had gelegd en hij er nu geen last meer had. Even keek hij naar zijn been en weer snel terug naar het duivels dingetje, hij snapte er niks meer van en bleef vragend naar het hangende duiveltje kijken. Kuriboh besloot hem maar te helpen en verscheen naast hem, zachtjes zij Kuriboh ‘’volgens mij hang jouw zogenaamde duivelse dingetje aan een touw’’. Even vragend keek Judai Kuriboh aan, en keek toen naar het hangende duivels dingetje wat nu iets minder duivels leek. Hij zag het touw en volgde het met zijn ogen naar boven. Vorzichtig keek hij steeds meer naar boven, tot hij bij een stelling kwam die net niet boven zijn slaap plek zat. Hij zag daar een jongen liggen, hij kon niet inschatten hoe oud of hoelang de jongen was. Hij keek je jongen recht in zijn ogen aan en bleef even stil naar de jongen eng leek. Hij keek weer terug naar de jongen en er verscheen een glimlach op het gezicht van judai. Hij schoot even later in de lach en was weer helemaal wakker. Hij kon even niet meer bijkomen van het lachen, hij had niet gedacht dat iemand in de buurt was. Kuriboh stond nog naast hem en zij’’ meschien ook handig om gedag te zeggen inplaats van alleen lachen’’. Judai keek snel op en keek Kuriboh aan, Kuriboh knikte met zijn hoofd naar judai. Judai keek weer naar boven en vroeg vorzichtig ‘’ehhhw heey, ik ben judai en dit is Kuriboh. Ennne wie ben jij??’’

(khoop dat dit beter is , laat maar weten hoe je hem vind)

Break had Emily, zijn popje zo omgedraaid dat het eng was, haast duivels. Hij wachtte geduldig tot de jongen wakker werd. Hij keek even naar Emily, vroeg zich af hoe het zou zien vanaf zijn punt. Kan niet zo eng zijn denk ik. Dacht hij in zichzelf. Gelukkig stond er geen wind, anders zou Emily gaan zwaaien en zouden er geheid dingen fout gaan. Ook had Break de stok vastgezet, voor als het wel zou gebeuren dat hij ermee ging zwaaien. De jongen werd wakker zag Break. Benieuwd naar z’n reactie bleef hij rustig kijken. Inderdaad de jongen trok lijkbleek weg. Net zoals hij al voorspeld had. Hij gilde zelfs en Break lag lachend op de stelling. “Waar kom jij vandaan?” Hoorde hij het jongetje vragen. Break kon het niet laten en zei dan ook wat. “Ik… ik kom van Hell, ik ben hier voor jou. Je ziet er lekker uit met je vriendjes.” Zei hij op een andere toon dan zijn eigen. Break hield hem in de gaten, zag dat hij zn knie nu pas had opgemerkt. Break zuchtte even hoorbaar. De jongen leek het niet te merken, dan gewoon niets doen.dacht Break. Het verbaasde Break dat de jongen begon te lachen, toen hij hem eindelijk had gezien. Break staarde gewoon simpel weg terug met zijn ene oog. Voor het andere zat een pluk wit haar, het leek ondertussen wel alsof het zo in model zat voor hem. Break keek rustig toe hoe de jongen ineens begon te lachen. Hij haalde Emily weer binnen, haalde haar van het touwtje af en bekeek Emily of ze enige schade had. Gelukkig was het niet zo en zette haar rustig op zijn schouder neer. Vaak dacht break als Emily van een persoon en niet een ding. Hij pakte zijn cane en leunde er zachtjes op. De jongen lijkt uit gelachen te zijn want hij begon weer wat te praten. “’ehhhw heey, ik ben judai en dit is Kuriboh. Ennne wie ben jij??” Break sprong rustig naar beneden en keek de jongen van top tot teen aan. De ‘Koriboh’ zoals de jongen het noemde zag hij niet. Maar hij had al vreemde dingen mee gemaakt. “Xerxes Break is de naam, en dit kleintje is Emily~” Zei hij op een speelse toon. Hij ging naar zijn oor en het leek alsof hij er een paar snoepjes vandaan pakte. Hij gaf er een zonder pardon aan hem. De andere at hij zelf op. “Wat doet een jongetje als jij helemaal alleen?” Vroeg hij slissend door het zuurtje. Hij luisterde geduldig en keek aantal keren op en om. Alsof hij iets verwachte, maar wat hij werkelijk wilde was het jongen de stuipen op het lijf jagen. Hij had zin in een leuk dagje, na die saaie dagen. Hij rekte zich rustig uit en keek vriendelijk naar hem. “Zo te zien heb je niet veel bij je, wil je gaan shoppen?” Vroeg hij met een glimlach op zijn gezicht. Shopping in zijn termen zouden dat zijn. In dingen neuzen, kon je het soms noemen. Hij nam Judai zonder pardon mee naar een supermarkt en liep vrolijk rond met een karretje. “waar kom je vandaan?” Vroeg hij uit nieuwsgierigheid. Hij pakte een blik soep, een maaltijd soep om precies te zijn. Hij luisterde rustig en sloeg alles op wat hij ondertussen zei. Sommige dingen gingen onnodig de kar in, zoals snoepgoed. Break kon er maar niet genoeg van krijgen. Nuttige dingen gingen ook nog wel het karretje in. “Welk doel.. heb jij voor het vergaan met je leven?” Z’n lach kreeg een klein tintje duivels, hij vroeg het op een speelse toon. Mensen die Break ook niet kende, zaten altijd voor een raadsel met hem. Ook zouden ze denken dat hij gewoon teveel mee had gemaakt en verpest was. Maar Break was echter, verre weg van verpest...

( Gaat goed~, maar probeer aan de spelling te denken. Heb je nog andere vragen? )

Afwachtend op antwoord van de jongen bleef Judai staan. De jongen sprong naar beneden, en Judai nam even een goede hap lucht. Hij hoorde de jongen “Xerxes Break is de naam, en dit kleintje is Emily~” zeggen. Judai bekeek de jongen goed van top tot teen en bleef even hangen op het popje op de schouders van de jongen. Hij bedacht bij zichzelf ‘’dat moet de emily zijn waar hij het over heeft’’. Judai was afgelijd door het popje en voor hij het wist had hij snoep in zijn handen, Judai keek twijvelend naar het snoepje maar de jongen nam er zelf ook een dus judai nam hem ook. “Wat doet een jongetje als jij helemaal alleen?” hoorde hij Break zeggen. Judai bleef even nadenken en twijvelachtig zij hij ‘’ ik was opzoek naar overlevende, mijn woonplaats is verlaten’’. Judai zag dat Break om zich heen aan het kijken was, zou er iets aankomen vroeg Judai zichzelf af. Het bleef even stil tussen de 2 tot Break “Zo te zien heb je niet veel bij je, wil je gaan shoppen?” vroeg aan Judai. Voordat Judai kon antwoorden had Break hem al mee genomen naar de supermarkt. Break had een karretje gepakt. Ze liepen rond in de supermarkt lang de schappen. Judai was om zich heen te kijken, hij zag van alles staan. “waar kom je vandaan?” vroeg Break aan hem. Judai wilde eiglijk niet veel kwijt over waar hij vandaan kwam, dat herinnerde hem teveel aan zijn vrienden en alles wat hij had achtergelaten. ‘’ik kom van een eiland waar ik op kamers woonde met vrienden, maar iedereen daar is overleden zover ik weet ben ik de enige die het heeft overleefd’’zij Judai rustig en hield het brok in zijn keel tegen. Break was aardig opweg met het vullen van de kar. Judai vroeg zich wel af wat al dat snoepgoed in de kar deed, maar zij er niks over. “Welk doel.. heb jij voor het vergaan met je leven?” zij Break, Judai keek hem aan en vertrouwde de vraag niet helemaal en zijn stem leek ook wel iets veranderd te zijn. Kuriboh kwam naast hem staan en keek naar break ‘’Judai weet je zeker dat je deze vraag wil beantwoorden’’ zij kuriboh tegen Judai. Judai keek Kuriboh aan, hij bleef even stil. ‘’ mijn doel was om geacepteerd te worden door anderen, maar nu is mijn doel overleven’’ zij Judai een beetje nors naar de grond kijkend. Iedereen had hem altijd gepest met Kuriboh, maar nu waren die mensen allemaal weg en was het Judai alleen met Kuriboh. Maar hoe zou Break reageren als hij er achter zou komen dat Judai zijn hoofd vol zou zitten met stemmen van anderen. Zou hij hem net als de anderen gaan pesten...

Gangpad snoepjes gevonden, veel snoep ging er dus ook in. Zuurtjes van alle kleuren papiertjes. Ruim de helft was al gevuld. Break wilde dit het liefst altijd eten maar dat ging natuurlijk niet. Je had andere voedingsstoffen nodig, Hij duwde het karetje en sprong erop. Het karretje bleef in balans terwijl hij afstand nam van judai. “I know it, there are lots of them~”sprak hij terwijl hij weg dobbelde op het karretje. Een mysterieus ondertoontje zat erin gemengt, alsof hij Judai al wist, maar toch niet. Hij pakte een paal vast en liet het karretje zn weg vervolgen. Hij zwaaide nar Judai en zei wat van een afstand. Je kon het niet horen omdat het ruim 10 meter verder weg was, en break niet al te hard aan het praten was. “Emily~ I think I found a new toy.” Sprak hij sluw tegen het popje. Hij pakte Emily van zn schouder en keek ernaar. “What do YOU think Emily?” Fluisterde hij terwijl het popje weer op zn schouder zetten. Hij haalde de kar weer en duwde die in de richting van Judai. “Pak jij de kar maar~ Dan doe ik de spullen er wel in~” Riep hij naar hem, Bruikbare spullen gingen er dit keer in. Dingen die lang houdbaar waren. “Kom” Grijnde Break terwijl hij de kar met Judai eraan mee trok. “Leg jij het op de banden neer?” Hij liep tot achter de kassa, pakte een grote berg tas, haalde alle artikelen langs een scanner. Het bliep geluid maakte hij zelf en deed het vervolgens in de tas. 8 Blikken soep, 3 pakken rijst, stuk of 13 zakken snoep, 3 pakken thee, 1 pak kruidenthee, 1 pak koffiebonen, 4 ingeblikte groenten en andere dingen. Er was nog ruimte over en Break pakte een schrijfblok met een pen. “Gefeliciteerd U bent de enige overlevende van deze maand, U krijgt deze boodschappen geheel gratis!~” Hij glimlachte, draaide een rondje en liep naar de toonbank. Hij bekeek het een en ander wat hij daar zag. Pakte het op en bekeek het nog vele malen. Dichtbij veraf, en gooide uiteindelijk gewoon maar wat in de tas. Hij kon de kleine kleine lettertjes niet eens meer lezen. Het ging te erg achteruit voor Breaks idee, hij kon er gewoon niet tegen. Blind worden Tssk, Het zou hem niet gaan tegenhouden om iets te gaan doen, toch? Hij schudde die gedachten uit zn hoofd en keek Judai aan. “What is it?” Klonk hij wat minder vriendelijk dit keer. “ Lees even op wat er staat, ik ben bezig met andere dingen denken.” Sprak hij simpel terwijl hij naar de kleine doosjes wees. “Ik wil aspirines, antibiotica, pleister, ontsmettingsmiddel, verband, cool pack en een doosje hele sterke pijnstillers. Als je klaar ben kan je het in de tas doen.” Wuifde hem weg naar de toonbank en ging zelf door wat papieren heen. Hij begon wat rond te lopen en keek soms door wat ramen heen. Laatste paar dagen was het te rustig gebleven naar zijn idee.

[God Note] - Remission omdat je iemand anders al het werk voor je wil laten doen

Judai liep nog steeds met break in de winkel. De stemmen in zijn hoofd waren aardig druk. Judai was meer op de stemmen aan het letten tot break ineens de kar weg duwde en er zelf opsprong, hierdoor ontstond er een afstand tussen break en judai. Judai bleef erg afwezig kijken, er was een stem in zijn hoofd bij gekomen. Een stem die hij al tijden niet had gehoord, ze verdween toen de 3e wereld oorlog uitbrak. Maar nu was ze er weer, de stem van yubel. Judai was zo bezig met de stem van yubel dat toen break de kar zijn kant op duwde en riep “Pak jij de kar maar~ Dan doe ik de spullen er wel in~” de kar tegen judai aan kwam. Judai keek bedenkelijk naar de kar, maar pakte de kar en liep richting break. Judai liep met de kar maar was nog erg afwezig. Break was klaar met vol laden en zij “Leg jij het op de banden neer?”. Judai keek even op en zag break naar het einde van de band lopen. Judai zetten rustig alle boodschappen op de band, omdat hij erg afwezig was hoorde hij pas later dat break het bliep geluid maakte als hij een product langs de scan haalde. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Break maakte er wel een toneel stuk van toen hij “Gefeliciteerd U bent de enige overlevende van deze maand, U krijgt deze boodschappen geheel gratis!~” zij. Judai moest er van binnen erg om lachen, en had even geen aandacht voor de stemmen in zijn hoofd. Break bleek moeite te hebben met het lezen van kleine letters op artikelen, want break bleef steeds naar een pakje kijken en gooide het uiteindelijk maar in de kar. Judai bleef naar break kijken maar break lette niet op hem. Tot break zich om draaide en aan judai vroeg . “ Lees even op wat er staat, ik ben bezig met andere dingen denken.” Twijvelend bleef judai nog even naar break kijken, en net toen hij het wilde voorlezen zij break “Ik wil aspirines, antibiotica, pleister, ontsmettingsmiddel, verband, cool pack en een doosje hele sterke pijnstillers. Als je klaar ben kan je het in de tas doen.” Hij wees judai de weg en ging zelf een andere kant op. Judai zocht naar de dingen die break wilde hebben. de stemmen leiden hem wel af, maar judai bleef doorzoeken. Judai had bijna alles van de lijst al gevonden toen hij even snel opkeek naar break die uit een raam keek. ‘’wat zou er aan de hand zijn, dat hij stil uit het raam keek’’ dacht judai. Maar kuriboh herinnerde judai er aan dat hij nog wat spullen van het lijstje moest pakken. Judai had alles kunnen vinden en deed het in de tas. Toch klopte er iets niet in judai’s hoofd. Nu de stem van yubel terug was bleef het wat rustiger in zijn hoofd, maar toch bleef judai afwezig. Ze liepen rustig naar buiten met de tas met spullen. De straten waren leeg en je hoorde zelfs geen vogels meer. het leek wel alsof de lucht donkerder werd. Maar judai merkte ineens dat hij zich niet zo lekker voelde, maar wilde dit natuurlijk niet laten merken aan break. Hij hield zich groot en vroeg rustig aan break ‘’ wat was je nu van plan te doen?’’. Terwijl judai op een antwoord wachte waren de stemmen erg druk. ‘’ ik weet niet of je die knaap wel kan vertrouwen hoor judai’’ zij yubel. Snel reageerde kuriboh er op ’’tot nu toe heeft hij niks raars gedaan en heeft hij alleen geholpen,’’. Judai was de stemmen even zat en ging op de grond zitten in kleermakerzit. Hij bleef even voor zich uitkijken er reageerde voor een paar tellen op niks meer.

Eenmaal dat ze beide op de straat stonden keek Break nog een keer rond, in de winkel was het te stil, op straat was het te stil… Hij keek naar de wolken, de wolken waren donker. De zon was al redelijk onder en Break had het idee dat hij wat miste… en dat was zeker zo. “Als het te zwaar word moet je het zeggen.” Klonk Break serieus, de vrolijkheid, listigheid was weg. Iets klopte er niet en zelfs in zijn hoofd kon hij de missende puzzel niet plaatsen. ‘’ wat was je nu van plan te doen?’’ Vroeg Judai. Break keek enkel naar de lucht, hij keek naar waar de wind vandaan kwam. Echter vergat hij, dat zijn haar aan de kant geblazen werd, de oogkas kon je duidelijk zien, er zat op de plek waar zijn linker oog moest zitten geen oog. Er zat geen rode oog, zoals hij rechts had. Eenmaal dat het zuchtje wind weg was viel zijn haar weer voor zijn oog. Break had er niet op gelet, maar nu had hij het oog wel dichtgeknepen. Een frons kwam tussen zijn wenkbrauwen. “Judai… you and Kuriboh better hide… “ Sprak hij serieus, hij had nu wel een deel uitgevogeld, hij wist niet zeker wie Kuriboh was, maar als het net zoals was als Emily voor hem was. Dan was het serieus.
Een paar tellen later nadat Break Judai overeind had geholpen in een leegstaand huis waren gaat staan klonk er een vreselijk luide bel, gevolgd door mompelende dingen. Het waren geschreeuw en andere geluiden. Break vertrouwde het niet en trok Judai naar beneden en legde een hand voor zijn mond, zelf deed hij precies hetzelfde en legde een vinger voor zijn eigen lippen. Zo liet hij duidelijk zien dat hij stil moet blijven en op zijn plek moest blijven. Hij keek om het hoekje en zag op dat moment precies iemands benen. Hij schrok er even van maar liet dit niet blijken. Gelijk trok hij Judai mee naar achteren, deed de deur gehaast achter hun dicht en zette er een stoel voor. Zijn gedachtes gingen van strategieën en wat het was. Al snel kwam hij op het punt dat het iemand was met een virus, en pakte een groot keuken mes, hij gaf het aan judai.” Gebruik dit alleen in nood, ik zal het meesten doen. Denk dat het jou al te veel gaat doen met je persoonlijkheid. “ Sprak hij rustig, hij liep naar buiten en controleerde de omgeving voordat hij verder liep. Na een klein tijdje kwam hij terug en wenkte Judai dat hij kon komen. Al snel liep hij voorop en na nog geen straat verder kwam er een geinfecteerde mens op hun af. Break wist snel te handelen, trok het zwaard uit zijn cane en maakte deze man snel dood. Het bloed dat eruit kwam was haast zwart gekleurd. Met een afkeur op zijn gezicht keek hij de man aan, stemmen en geluiden volgde en daar kwamen er meerdere van. Wederom trok hij Judai mee, je wist maar nooit maar deze jongen was te jong om te sterven. Zelf speelde hij een 19 jarige, maar in feite was hij al 24. Onverwachts kwam er een om een hoek, had bijna zijn arm beet maar met Break’s snellere reactie vermogen stak hij deze recht door de maag van de man, liet het blad van het zwaard rechts volgen waardoor de man half door midden was. De schrok kon je licht zien, en gehaast liep hij snel verder.
Ze hadden een flink stuk gelopen, flink wat monsters tegengekomen. En nu de rust er was, nam Break die ook. Hij voelde zich ligt in zijn hoofd, en na een niet al te lange tijd moest hij al hoesten. Dit was geen kleine hoestbui, geen normale hoestbui. Zijn hand begon rood te zien, en het hoesten ging door, hij wist dat hij te onverwachte beweingen had gemaakt, te veel bewegingen. Een kleine plas bloed had zich onder zijn hand gevormd, een klein straaltje bloed volgde nog vanuit de hoek van zijn mond naar zijn kin toe. Hij ging erbij zitten en hoeste nogmaaals, gelukkig voor hem was dit zonder bloed. Maar hij zag zijn beeld een stuk minder scherp dan dat hij ooit daarvoor zag. Ineens voelde hij een scherpe pijn in zn elleboog en keek ernaar, hij zag niets, alles was zwart. Verschrikt stond hij op en merkte dat er een zwaar gewist eraan hing. Hij zag niets, hij wist niet wat het was, was het Judai? Was het een geinfecteerd iemand? Wie of wat was het? Wat moest hij doen, hij wist het niet op het moment. “Judai! Help!”  Sprak hij, zijn stem trilde licht.