Sairus
Character Geslacht: Mannelijk Leeftijd: 5 Years Remission: Neutral
| Onderwerp: Frozen breath. di jul 16, 2013 3:11 am | |
| S A I R U S Words:491 Tag: Megan | Zahava Notes: beetje inkomen heur ;p
Het was koud. Zonder enige genade had moeder natuur de kou in zijn vlees gezet, als nagels sneed het door zijn spieren. Een leeuw was een dier gebouwd op kracht en overleefde in gebieden waar het warm was, alles in tegenstelling tot waar Sairus zich nu bevond. Echter was hij wel wat gewend, en bleef hij hard voor zichzelf. Sairus verplaatste zijn gewicht op alle vier zijn poten waarna hij zichzelf in beweging bracht, hij moest in beweging blijven om zich warm te houden. Dit gebied verlaten was misschien ook een optie, maar hij moest wel door dit gebied trekken wou hij verder komen in het zo geheten Perished. Misschien was het wel overal zo koud, dan zou hij niet langer in Perished blijven. Sairus ademde op een rustig tempo waarbij zijn borst onopvallend op en neer bewoog, witte wolkjes kwamen uit zijn neusgaten bij ieder vasthoudend ritme. De spieren onder zijn gladde blonde vacht rolde mee met zijn passen, evenals zijn enorme manen mee waaide met de wind. Op sommige stukken van zijn manen was ijs te zien, bevroren stukjes vacht die een prachtig maar ijskoud texture gaven. Een zucht ontsnapte tussen zijn lippen door, die een witte bevroren wolk achter liet. Sairus hielt zijn kop laag, en probeerde wat geuren op de vangen. Hij rook enkel de kou, die zijn neus van binnen deed snijden. De kou was vreselijk. Sairus dacht dat hij dood zou gaan, maar hij stond nog, en hij ademde nog dus hij leefde nog. Al betwijfelde hij of dat nog wel lang vol hielt. Hij moest opzoek naar een warmere plek, en snel ook. Sairus bleef lopen en lopen, het gebied om hem heen bleef koud en bevroren. Maar Siarus was niet iemand die opgaf, en hij zou doorgaan totdat hij de zon had gevonden, en de zon hem. Plots veranderde de snijdende geur in de geur van een vreemdeling, een onbekende geur. Sairus verhief zijn massieve manen bos, en zocht naar een beeld wat de geur kon zijn. Hij vond niks, nog niks. ’Hé!’ Riep hij, zijn stem hees en hard. |
|
Zahava
Character Geslacht: Vrouwelijk Leeftijd: 4 years, still up here in this damned world Remission: Neutral
| Onderwerp: Re: Frozen breath. di jul 16, 2013 9:33 am | |
| ❝ ▹ Oké jongens, ze gaf het toe. Dit was de grootste fout die ze tot nu toe in haar leven had gemaakt. Kom maar op, lieve goden van me, lach me maar uit. Neem het me kwalijk dat ik - de enige die jullie bestaan serieus durft te betwijfelen - mijn eigen mening heb, en niet dom geloof in de duizenden verhalen die de rondte gaan. Ik ben een slechte, ongelovige tijger, ja ja. Het is goed. En haal me nu verdomme weg uit deze verschrikkelijke sneeuwstorm want ik zie geen steek en ja, ik geef toe, mijn poten bevriezen en doen pijn als de pest.
Nijdig opende ze haar ogen om te zien of haar iet wat merkwaardige schietgebedje had geholpen. Maar nee, alles wat ze kon zien was wit, wit en nog meer wit. Zahava klemde haar kaken strak op elkaar en wierp een kwade blik naar boven. Wat had ze verkeerd gedaan om dit te verdienen? En waarom praatte ze überhaupt tegen die goden? Ze bestonden niet. Het waren denkbeeldige wezens bedacht door angstige aardbewoners die hoop en houvast nodig hadden in de tijden na de grote verwoestende oorlog.
Maar op dit moment had Zahava wel iets nodig als een god of ander bovenaards creatuur. Een hardnekkige sneeuwstorm had het op haar gemunt, en in dit onbekende gebied had ze geen idee welke kant ze op moest. Dapper bleef ze doorgaan, alleen echt, haar poten waren om te janken. Net als elk ander uitstekend lichaamsdeel. Alles deed pijn, verdomme. Waar was haar beschermengel? Of was dat alleen voor de gelovigen?
"Hé!" Oh shit. Echt niet dus. Ook zij was gezegend met een beschermengeltje. De tijgerin schreeuwde iets terug, maar haar keel was zo schraal dat er geen woord uit kwam. Het overleven op sneeuw in plaats van water was een grote fout geweest. De ruwe stof had op een gegeven moment een schurend effect, en in plaats van dat ze water binnen kreeg, gooide ze alles er weer uit. Ja, ze was redelijk wanhopig. Zo wanhopig dat ze net zolang rare grommetjes en grauwtjes maakte met haar keel tot er weer een soort van geluid uitkwam. "Kom me dan halen!" gilde ze hees en schor tegelijk. Ze had bedacht dat het misschien helemaal geen beschermengeltje was, maar een van de goden om haar mee te nemen naar zijn paradijs. Waarschijnlijk was ze aan het ijlen, want zulke gedachten zouden nooit worden toegestaan in haar denkwereldje. De zwabberende poten bij elke stap bevestigen deze constatering. Shit.
Aan de ene kant lukte het haar nuchter na te denken, maar aan de andere kant kon ze de waanbeelden niet uitsluiten. Haar blik ging van wazig naar scherp, terug naar wazig om vervolgens wee scherp te stellen op iets in de verte wat niet meer was dan een vage, lichte vlek. "Hey!" deed ze de schreeuw na, nadat er niet werd gereageerd op haar uitdagende uitspraak. "Of durf je niet?" Ze grijnsde trots. Haar doorgang naar het volgende leven durfde haar nog niet weg te halen. Langzaam bevochtigde ze haar lippen met het weinige speeksel dat ze nog had. "Koekoek, gekkie," murmelde ze, en ze deed nog een paar zweverige stappen naar voren, waarna ze door een van haar poten zakte en in de poederige sneeuw viel. Zahava schreeuwde een reeks aan vervloekingen, waarna ze haar mond hield en haar ogen sloot. Verdomme, waar was ze mee bezig?
NOTE: Wtf, dit is echt een van mijn vaagste posts ooit :') my text & your text
Z A H A V A
|
|