Mortal werd wakker in een wildvreemde kamer, hij keek rond of hij iets herkende maar er was niks. De gordijnen zaten dicht, dus hij zag alles in een donkere schemering. Hij kon zien dat het een redelijk grote kamer was met 2 kasten in de hoek, daarnaast stond een bureau waar zijn spullen lagen. Hij sprong op en pakte zijn spullen. Hij keek of alles er was, zijn vest, zijn armband, zijn pijlen en boog, en als laatste zag hij gelukkig zijn zwaarden. Mortal was meteen wat meer gerustgesteld dat hij zijn kromzwaarden terug had, want die had hij samen met zijn ouders gehaald en was het enige wat hij nog van ze had. hij nam de kamer verder in zich op terwijl hij alles om deed en zag een soort tafel kastje staan. Als laatste zag hij dat de gordijnen vast waren gespijkerd. Mortal probeerde door een kiertje naar buiten te kijken maar dat ging helaas niet. Hij besloot de deur te proberen. Toen hij merkte dat de deur op slot zat begon hij te vloeken en te schelden naar buiten de deur tot hij zich realiseerde dat er misschien helemaal niemand daar was. Hij besloot de tijd zo goed mogenlijk te besteden en checkte zijn wapens. Nu hij wist dat zijn wapens goed te gebruiken waren vroeg hij zich af waarom hij in deze kamer zat, want hij had zijn wapens nog dus gevangene was onwaarschijnlijk. Hij besloot alle laatjes en kasten te doorzoeken, hij vond een rugtas en wat te eten voor misschien 2 dagen. Ook vond hij een briefje waarop stond "Hallo Onbekende vriend. ik ben Tim Tim en ik heb je hier gebracht zodat je veilig bent... ik zelf heb geen tijd je te verzorgen dus misschien lees je dit wel nooit... Ik hoop dat je het red want je ziet er gezond uit, in tegenstelling tot de rest. Pas op voor mensen er zijn vreemde dingen aan de hand met mensen die de oorlog hebben overleefd.. Hoewel hier veel mensen het virus hebben overleefd zijn ze zeer onvoorspelbaar geworden en kunnen ze de vreemdste dingen doen. ik heb geen idee wat je moet doen maar ik kan hier niet langer blijven ik moet bij mijn familie komen. vaarwel, Tim Tim."
"nou dat was niet heel duidelijk... maar ik weet wel dat ik dus geen gevangene ben..."
Mortal liet de brief even inwerken maar zocht ondertussen door naar iets om de deur te openen. Na 2 minuten vond hij iets dat misschien wel zou kunnen werken. Hij zette de pas gevonden stang met plat uiteinde tussen de deur en de muur en probeerde zo het slot te forceren. Na een paar pogingen lukte het hem vooruitgang te boeken en zag hij dat als hij zo doorging het slot uiteindelijk wel zou moeten breken.

Na nog 5 pogingen rustte Mortal even uit en maakte met zijn zwaard een snee in het gordijn zodat hij naar buiten kon kijken door het kiertje heen. Buiten zag hij een aantal mensen op straat. Het eerste wat hij zag was erg schrikbarend, omdat hij buiten op straat een onthoofd persoon zag en een aantal verminkte mensen. Het lukte Mortal niet om weg te kijken van de straat en keek verder en zag daar een vrouw tegen een muur staan met haar hoofd alsof haar armen niet werkte terwijl ze overgaf. Mortal keek de andere kant op in de straat en zag daar een persoon als een maloot rondjes rennen om een bloemenperkje. " wat is er hier in godsnaam aan de hand?! is iedereen gek geworden?... of... of ben ik degene die gek is?"

Mortal besloot de deur weer proberen te openen. Na een poging of 8 brak het slot en zwaaide de deur open. Helaas knalde de deur hard tegen Mortal's hand aan, maar Mortal wilde hier graag weg en uitvinden wat er nou aan de hand was om daarop te letten. Hij haastte zich naar beneden waar een vrouw op de bank zat tv te kijken, alleen de tv stond niet eens aan. "HAHAHAHA geniale vent dat! oh heey moet je kijken hahahaha die kerel is geniaal!" Ze keek Mortal met wijd opengesperde ogen aan. Mortal schrok van de vrouw en alles aan haar zag er zo vreemd uit, haar ogen leken als van een maniak, haar lach klonk als van iemand die zojuist de beste grap ter wereld had gehoord, en haar huoding was zo stijf als een beeld want alleen haar hoofd en lippen hadden bewogen. Mortal rende snel naar buiten waar een man op handen en voeten naar hem toe liep met een dreigende blik "Wat moet dat hier in mijn gouden huisje?!" "Huis? dit is de straat..." GA UIT MIJN HUIS!! Mortal rende van schrik door de straat heen en vluchtte een huis in waar hij iemand zag die normaal leek "b.ben jij... please zeg me dat je niet zo bent als al die mensen buiten!..." Mortal bleef vragend kijken naar degene in het huis, terwijl hij met zijn rug tegen de dichtgeslagen deur stond uit te hijgen van het rennen.

Het maakte geen enkel geluid, de poten van Juvé die over de straatstenen rende. Zijn dikke staart vloog achter hem aan als een sliert van vuur. De onregelmatige schaduw tekenende vreemde dingen op zijn vacht. Het leek soms wel alsof zijn skelet door zijn lichaam heen schemerde. Zijn gif groene ogen waren strak gericht op iets wat voor hem lag. En dat iets was de witte staart van een albino vos. Hoek na hoek vloog Juvé achter haar aan. Steeg na steeg doorkruiste hij. Hij lette niet op de mensen die gilden en schreeuwden bij zijn aanzicht. Hij had enkel oog voor de witte staart voor hem. Hij leek onvermoeibaar. Een onzichtbare kracht dreef hem voort. Nog een hoek om, nog een straat door. Over hekken en door schuilplaatsen tussen het puin van de stad. En toen ineens stond Juvé op een plein. De albino vos was verdwenen. Hij had maar een paar centimeter achter haar gezeten. En ze was gewoon verdwenen. Juvé slaakte een luide en uiterst kleurrijke vervloeking. Voor de mensen in de stad had het niet anders geklonken dan een furieus gegrom. Hijgend en wanhopig draaide Juvé alle kanten op. Hopend dat hij haar ergens zag staan. Maar ze was er niet. Misschien was ze er wel helemaal nooit geweest. Was het Juvé's herinneringen die haar telkens in de realiteit plaatste puur om het feit dat ze hem ermee konden kwellen. Een verdoemde ziel zijn was een lot wat je anderen nooit zou toewensen. Zelfs niet je ergste vijand. Juvé sloot zijn ogen terwijl hij uithijgde. Hij kon haar stem nog steeds in zijn hoofd horen.

'Tot hier Juventus. Je hebt met deze laatste daad je eigen lot bezegeld. Ik had je een kans gegeven, ik had je willen redden. Vooral omdat je voor mij het redden waard was. Maar ik heb me in je vergist. Nu zul je daar de prijs voor betalen. Ik stuur je naar Infernum. Maar, ook nu, kan ik je niet harteloos naar die verdoemde plek sturen. Ik hield oprecht van je. En in het licht van die gevoelens zul je niet als verdoemde ziel ronddolen. In plaats daarvan moet jij hen begeleiden. Opdat je zelf ooit nog eens wat zal leren van hen. Infernum behoort nu aan jou. Tot in de eeuwigheid...

Juvé opende in een snelle beweging zijn ogen weer. Als ze echt terug was, waarom joeg hij dan nog achter haar aan? Zij had een groot deel van zijn leven beïnvloed, ja. Maar dat was eeuwen geleden. En als hij haar vond, wat moest hij tegen haar zeggen? Wat moest hij doen? Een vreemd geluid haalde hem uit zijn overpeinzingen. Met een ruk draaide hij zich om. Een mens rende door de straat. Dat was in principe niet zo bijzonder, en over het algemeen zou Juvé hem genegeerd hebben. Maar iets aan dit mens intrigeerde hem. Geluidloos achtervolgde hij hem toen hij een huis binnen rende. Toen hij sprak schudde Juvé even met zijn kop. Het was een lange tijd terug sinds hij de menselijke taal had gesproken en het was een beetje roestig. Maar door zich goed te concentreren kon hij verstaan wat de man zei. En opnieuw voelde Juvé een vreemd soort spanning rond dit mens. De andere mens tegen de muur kwam in beweging. Juvé zette zich af en stoof langs de man. Hij sprong op en greep de andere mens bij de keel. Het slaakte een gorgelend geluid terwijl het tegen de grond smaakte. Een misselijk makende krak vertelde Juvé dat de nek gebroken was. Hij liet los en spoog het bloed dat hij had binnengekregen weer uit. Het kwam niet regelmatig voor dat Juvé dit soort acties verrichtte. Maar de groene drap die uit de wonden van het dode menselijke wezen druipte vertelde hem genoeg. Dit mens was geïnfecteerd met een bijzondere ziekte. En het was nog niet de tijd van de andere man geweest om heen te gaan. Juvé keek om naar de levende man met een blik vol verwijt. Alsof hij het hem kwalijk nam dat hij niet beter had uitgekeken wiens huis hij was binnengelopen.

Mortal wist niet waar hij vandaan kwam, maar een vos sprong ineens op tegen de persoon die voor hem in het huis stond. De hals werdt doorgebeten, en de persoon voor hem klapte dood tegen de grond. Er kwam een soort groene pus-achtige troep uit de wond stromen. Mortal werd misselijk van het aanzicht, maar zag toen de vos naar hem kijken. Het leek of de vos hem een verwijt maakte... Mortal werdt er een beetje angstig door maar ook heel dankbaar want wat er uit die wond was gekomen kon niet van een gezond persoon komen. Mortal was zenuwachtig van het dier en pakte rustig zijn tas en keek of er misschien iets in zat om het dier af te leiden of misschien wel te kalmeren. Hij vond een blik waar luncheon meat op stond. Zou het dier dat lusten? Mortal hoopte op het beste en maakte het blik open. Er zat een soort blokvormig stuk vlees in dat redelijk makkelijk uit elkaar viel. Hij pakte een beetje eruit met het randje van de deksel en legde dat een stukje van hem af voor de vos op de grond neer.
" Ik weet dat je me waarschijnlijk niet verstaat... maar dit is het beste wat ik je te bieden heb..."
Mortal bleef twijfelachtig kijken en stond toen op en liep, oplettend op wat de vos zou doen, door het huis heen op zoek naar spullen die hij zou kunnen gebruiken. Hij vond een soort handschoen van een of andere boogschutter en besloot die mee te nemen. Misschien kon hij de handschoen nog gebruiken bij zijn eigen boog... Nadat hij door het hele huis was geweest liep hij weer naar beneden en zag dat de vos de luncheon meat had opgegeten, al zag hij op dit moment niet waar de vos was. "zou hij weg zijn?" hij keek om zich heen en zag toen het fornuis in de keuken en besloot van het eten dat hier in het huis was een maaltje te maken. Hij had dan wel niet veel om mee te werken er kwam toch een mooie stoofpot uit. "Pff wat is er hier aan de hand hee... eerst die rare vrouw, toen die rare mensen buiten en vervolgens een vos die iemand voor mijn neus doodbijt..." Toen hij aan de tafel ging zitten om de stoofpot op te eten zag hij de vos weer "Heey daar ben je... Wie ben jij eigenlijk? Wil je ook wat van de stoofpot? of wil je liever nog wat van die luncheon meat die ik je net gaf?" Even bleef Mortal stil "och wat bazel ik ook ik praat tegen een vos... ik begin toch echt te twijfelen of ik niet degene die gek is en niet de andere mensen. Zou ik dit misschien allemaal hallucineren? Ach als ik hallucineer kan ik net zo goed ervan genieten. Als je wilt moet je aan tafel komen hea..." Mortal klopte uitnodigend op de keukentafel en zette een bord op de tafel voor als de vos ook wilde

Mortal, het is niet de bedoeling dat je schrijft wat een ander karakter doet. Dan ben je aan het Godmodden en dat mag niet. Als er iets gezegt wordt kun je dat in je eigen post herhalen en je kunt reageren op wat er in de situatie gebeurd. Maar het is niet mogelijk om een karakter van iemand anders iets te laten doen wat hij/zij niet geschreven heeft.
- Mvg, Cerridwen

Vrolijk liep Xerxes break, ook wel bekend als Break, door de straten heen. Links en rechts zag hij geïnfecteerde mensen. Hij was niet zoals ieder ander. Hij had dingen meegemaakt die niemand zou moeten mee maken. Gek genoeg was hij immune voor al die ziektes. Buikgriep had hij wel eens. Verkoudheid had hij ook wel. Maar al die andere dodelijke virussen… Nee die had hij niet.

Mensen vielen hem soms aan wat break dan deed was erlangs lopen. Ze waren vaak niet snel en hij had geen zin om erg actief te doen. Hij zag een vos voorbij schieten. “Die is in een high persuit!” Nadat hij dat had gezegt vloot hij weer vrolijk verder. Hij nam een snoepje van zijn zak en at dat vrolijk op. Hij dacht terug aan de vrolijke momenten in zijn verleden. Aan de dochter Sharon, De vader en de moeder. Ook dacht hij terug aan de ceremonie die hij laatst nog had gezien, een jongen die 15 werd. Moest naar voren komen en werd geprezen als volwassenen. Hij werd terug geroepen door een klok die luide. Even verdween de glimlach en keek even bitter naar de klok. Tijd… dat was iets dat break haatte tot het bot. De klok was gestopt en hij liep weer verder. Weer kwam hij de vos tegen die nu stil stond op de plein.

Break had besloten om de vos te negeren. Wat zou een vos hem goeddoen op het moment? Nee hij zocht ergens naar maar wist niet meer wat. Hij zocht naar iets wat niet meer bestond naar zijn idee…
Hij liep een huis in hij zag de vos een persoon killen. Ook bij deze kwam er groene pus uit de wond. Niet smakelijk gezicht maar het moest soms maar gebeuren. Er stond een man op. “Ik weet dat je waarschijnlijk niet verstaat… Maar dit is het beste wat ik je te bieden heb…” En viel iets van plakkerige vlees op de grond… Yuk, als ik de vos was… zou ik voor iets anders gaan… maar ik ben de vos niet.’ Hij keek even rond. De jongeman liep naar boven en Break liep gewoon naar binnen. Heey daar ben je... Wie ben jij eigenlijk? Wil je ook wat van de stoofpot? of wil je liever nog wat van die luncheon meat die ik je net gaf?" Even bleef de jonge man stil "och wat bazel ik ook ik praat tegen een vos... ik begin toch echt te twijfelen of ik niet degene die gek is en niet de andere mensen. Zou ik dit misschien allemaal hallucineren? Ach als ik hallucineer kan ik net zo goed ervan genieten. Als je wilt moet je aan tafel komen hea..." hij klopte uitnodigend op de keukentafel en zette een bord op de tafel voor als de vos ook wilde.

Break zag zijn kansen schoon. “bedankt dat je het aanbied!” Hij liep vrolijk naar de tafel pakte een kom en vulde die. Hij ging zitten op het tafel blad en begon vrolijk te eten. Als je wil kan ik je helpen kijken of je hallucineerde…” Zei break met een listig toontje in zijn stem. Veel had hij niet te doen, dan kon hij net zo goed hierzo blijven. Na de kom leeg te hebben gegeten pakte hij een snoepje erbij, liet er een in de jongeman zijn stoofpot vallen en at er zelf ook eentje op. Even keek hij de vos aan. Iets aan die vos klopte gewoon niet. maar wat... Hij besloot ook maar een snoepje voor zijn neus neer te leggen en keek ze een voor een aan.

Toen Mortal op de tafel had geklopt ging er ineens iemand voor hem zitten met de woorden “bedankt dat je het aanbied!” en even later "Als je wil kan ik je helpen kijken of je hallucineerde…” Mortal at eerst stil door, maar toen hij klaar was begon hij toch snel een gesprek "heey wie ben jij? ik had je niet gezien. Je ziet er niet uit als de rest. Jij ziet er normaal uit." Mortal ruimde de borden op "wacht eens... ik vergeet helemaal dat ik niet eens in mijn eigen huis ben... ik eet alles op wat ik vind in het huis van iemand die net is vermoord door een vos..."
Mortal nam de nieuwe in zich op en zag dat hij een redelijk vriendelijk uiterlijk had. "Weet jij wat er hier aan de hand is? Ik ben hier toenstraks zomaar wakker geworden in een kamer, waar ik met al mijn spullen in gesloten was... Ik snap het allemaal niet hoor. Ik heb geen idee wat er aan de hand is... Nu ik toch bezig ben... Moet je nog wat te drinken ofzo?" hield een glas omhoog naar de nieuwe

Mortal dacht na het gesprek na over hoe hij hier zou kunnen zijn gekomen maar kon zich totaal niks herinneren. Zelfs niet hoe hij in slaap was gevallen. Het was alsof zijn leven die dag pas begonnen was.
Mortal zette tijdens het denken een schaaltje met nog wat meer luncheon meat neer op de grond bij de vos "eet smakelijk "

" ik vraag me echt af hoe ik hier ben gekomen of waaraan ik dit heb verdient. heb jij enig idee?" keek hierbij de andere persoon aan

Xerxes begon lekker van zijn dingen te eten, de jonge man bleek hem hierbij te negeren. ‘best…. ‘ dacht break. De jongeman was klaar met zijn eten. die begon snel een gesprek. “Heey, Wie ben jij? Ik had je niet gezien. Je ziet er niet uit als de rest. Jij ziet er normaal uit.’ Break keek hem aan en zijn wenkbrauwen schoten omhoog. Wat is dit nu? Zit ik in een verhoor kwestie? de man ruimde de borden op en zo te zien had hij nog meer om te zeggen. “Wacht eens… Ik vergeet helemaal dat ik niet eens in mijn eigen huis ben… Ik eet alles op wat ik vind in het huis van iemand die net vermoord door een vos… Weet jij wat hier aan de hand is? Ik ben hier toen straks zomaar wakker geworden in een kamer, wa… ‘ break deed zijn mouw voor zijn mond. ‘je praat teveel….zo kan ik je nooit volgen. ‘ had break gezegd, Maar alsnog kon je de woorden van hem horen… alsof ze doordreunen door de mouw heen. Break probeerde steun te zoeken bij de vos.. Die zag break op het moment niet… ‘waar is de vos als je hem nodig heb? -__-“ ‘.

Er werd een glas aangeboden naar break. Pakte deze aan, en liet hem maar doorratelen… ‘Zo.. veel.. vragen…” break werd gek, ‘You… are a uncute brat… ‘ zei break tegen niemand in het bijzonder. Laten we bij het begin beginnen, zullen we? ‘ Even dacht hij wat er was, hoe hij het zou moeten oplossen. ‘ Ik ben Break, Xerxes Break. Ik was een familie bediende. ‘ Hij begon weer een snoepje te eten, En een grijns op te zetten. ‘ ik kom van een plaatsje genaamd ‘Pandora’. Had hij mysterieus geantwoord.

" ik vraag me echt af hoe ik hier ben gekomen of waaraan ik dit heb verdient. heb jij enig idee?" Het leek net alsof de andere persoon hem genegeerd had… ‘ Hoe je hier bent gekomen, ik zou het niet weten… Wat er hier aan de hand is, is een ander verhaal… Alle mensen hierzo zal je ziek vinden. Als je ze vermoord, Zoals die vos daarnet deed. Verspreid het, en kan je zien wie niet goed bij hun hoofd zijn. ‘ Wees met zijn stok van de vos naar het levenloze lichaam. ‘ Sommige mensen zijn immune voor dat soort virus vorm… Sommige virussen zijn constant bezig in het veranderen. Zoals het berucht 0000 Virus… Ze kunnen niet vast stellen wat het is omdat het constant aan het veranderen is. Break trok weer een grijns.’ Maar als je echt wilt weten waar je vandaan komt… ‘ zei break met een sluwe lach. Hij stond op en liep vrolijk naar de bank en ging zitten alsof het zijn eigen huis was.
‘Wil ik je wel helpen… voor een spijs…’ Zijn ene oog ruste nu op de jonge man. Afwachtend wat hij deed at hij zijn snoep op.

Juvé keek de man na die in de richting van de keuken liep. Hij had een soort plakkerig vlees achter gelaten. Hij werd niet veel later gevolgd door een andere man. Juvé bleef hem enkel met zijn ogen volgen toen hij zich door het huis verplaatste. Daarna slaakte hij een zucht en rolde met zijn ogen. Daarna ging zijn blik naar het ''vlees'' dat voor hem was neer gelegd. Zelfs al zou Juvé eten dan vreesde hij dat hij hier alleen maar een flinke maag pijn aan zou overhouden. Hij nam het in zijn bek en liep verder het huis in. In een andere kamer zag hij een raam op een kier staan. Juvé liep ernaar toe en duwde hem met zijn voortpoten verder open. Hij gooide het vlees naar buiten waar het meteen door ratten en andere inmidels wilde beesten werd meegenomen. 'Gelukkig proof ik al jaren niet meer wat ik eet,' mompelde hij tegen zichzelf als hij zich aan de geur van het vlees herinnerde. Daarna draaide hij zich om en liep terug. Eigenlijk had hij de mensen willen ontwijken en weer vertrekken. Die andere man vormde geen gevaar. En als ze wel gingen vechten dan was het niet langer zijn probleem. Maar in plaats daarvan had een andere deur hem direct naar de keuken geleid. De man die hem eerder te eten had gegeven zag hem als eerste en sprak tegen hem.

Dat was het moment dat hij de andere man hoorde praten. Hij volgde het gesprek. Dit ging je niet menen? Ze konden echt niet voor zichzelf zorgen? Ze rende maar rond als kippen zonder kop, levend in de angst dat ze een virus opliepen dat niet te genezen was? En zij die wel immuun waren? Beschouwden zij zichzelf als superieur? Als beter? Nou ja, eigen schuld. Het had zo niet hoeven gaan. 'Het zou werkelijk een dag der wonderen zijn eer mensen hun ''logische verstand'' zouden inwisselen voor dat wat werkelijk van belang was,' verzuchtte Juvé kalm en luid genoeg om voor de anderen hoorbaar te zijn. De toon waarop hij 'logisch verstand' had gezegd was er overduidelijk één waar het sarcasme vanaf droop. En dit keer was dat ook bedoeld als sarcasme. Juvé stond op en keek de mannen om de beurt aan. 'Mensen,' snoof hij met een spottende grijns. 'Niks veranderend. In geen honderden jaren,' sprak hij terwijl hij een akelige grinnik slaakte en zich omdraaide om weg te kunnen lopen.

(IK BEN ER OOK NOG xD)

Mortal zat aandachtig te luisteren naar het verhaal van Break en keek een beetje vreemd op van een virus maar niet alsof het hem veel interesseerde. Toen break breeduit op de bank ging zitten, zei hij iets waar Mortal interesse in had. "Wil ik je wel helpen… voor een prijs…" Mortal liep wat door de kamer heen en zat wat te denken terwijl hij naar de vos keek. Mortal vond de vos vreemd tam, al was het duidelijk een wilde vos. Plotseling draaide Mortal zich om naar break. "en wat mag die prijs dan wel zijn? want je snapt natuurlijk dat ik niet zomaar alles ervoor over heb..."

Er was even een stilte. Tijdens die stilte pakte Mortal een pijl in zijn handen en streek met zijn vingers in de lengte er langs. Het was een zwarte pijl. Alsof het een geheel was waren de punt en de steel in dezelfde kleur zwart. Aan het einde waren op bijna iedere pijl rode veren bevestigd. Behalve aan degene die hij in zijn hand had, deze had een zeldzame gouden veer.
De veer herinnerde Mortal aan blijdschap, alleen hij kon zich geen gebeurtenissen ervan herinneren

Mortal keek rustig naar de vos met de gedachte: Zou die vos nou doorhebben wat wij hier bespreken? het lijkt alsof hij meeluistert... Of is dat mijn verbeelding?
Op dat moment zei de vos in mensentaal 'Het zou werkelijk een dag der wonderen zijn eer mensen hun ''logische verstand'' zouden inwisselen voor dat wat werkelijk van belang was.'
"wow what? z.zei die vos nou net iets?... Zei hij nou net dat mensen een keer in moeten zien wat echt belangrijk is?..." Even was Mortal stil en vervolgde toen met iets tegen de vos te zeggen. "Uh... vos? Kan je praten zoals mensen?... en hoe bedoel je dat mensen moeten inzien wat echt belangrijk is?..." Hij kon verder uit verbazing even niet uit zijn woorden komen.

“Ik wil je wel helpen… Voor een spijs…’Had break sluw gezegd. Break had de vos in zich op genomen. Deze leek erg neutraal op het moment. Deze leek het eten niet lekker te vinden. Maar snoep geven aan een vos was dan ook niet slim. Break had al een tijdje zitten luisteren en zelf wezen praten. Hij zag de vos geïrriteerd zuchten. De vos keek de 2 jongens om en om aan. Snoof vlink en wilde weglopen.

“Dat… dacht ik niet vosje… Ik zit er ook mee. “ Hij pakte de vos op en zette hem op de keukentafel. “Ik moet het ook aanhoren…” Weer ging de jongen er dwars doorheen. ‘En wat mag die prijs dan wel zijn? Want je snapt natuurlijk dat ik niet zomaar alles ervoor over heb…’ Antwoorde hij. Break rolde met zijn ogen. Als hij nu ging praten sprak hij er gewoon doorheen… Hij deed het toch maar. ‘Ik wil weten wat er gebeurd is 100 Jaar geleden bij de Baskerville… Zelf heb ik er niet genoeg ogen voor...‘ Deed zijn rechterhand voor zijn linker oog. Merkte dat de vos er weer tussenuit kneep. Zette hem terug op de Keukentafel en breaks oog ging naar De jongeman.
‘Het zou werkelijk een dag der wonderen zijn, eer mensen hun “logische verstand” zouden inwisselen voor dat wat werkelijk van belang was’ had de vos wat nors gezegd, Break keek er iets van op. Die vos praatte gewoon. “Wow! What? Z.zei die vos nou net iets?... Zei hij nou net dat mensen een keer in moeten zien wat echt belangrijk is?..’ Er was een heerlijke stilte die volgde, maar het duurde niet lang. ‘Uh… Vos? Kan je praten zoals mensen?... en hoe bedoel je dat mensen moeten inzien wat echt belangrijk is?...’ De jongen klonk verbaasd. Break sloeg de jongeman met de stok. Kijken of hij niet droomde.

‘Ja de vos praatte… En wat belangrijk in het leven is… is voor ieder ander anders.’ Break wist zelf even niet meer wat hij zie… Verbaasd was hij wel van de vos. Break nam de vos nog een keer in zich op. Rode vacht, groene ogen… sarcasme… ‘Jij bent Juvé… Heb veel roddels over je gehoord…’ Break kreeg een sluwe twinkeling in zijn oog, En bleef naar Juvé kijken. Benieuwd wat deze vos zou doen. ‘dat blikvoer smaakte je niet of wel?’ keek naar het blik wat er lag.

( Giga veel herhaling sorry)

Het bleef grappig om te zien. De eerste reactie die mensen gaven op het moment dat ze voor het eerst een dier hoorde spreken. De ene tweebener struikelde over zijn eigen woorden en wist in eerste instantie niet wat hij moest zeggen. Hij bleef de man even geamuseerd aankijken. 'Uh... mens? Kun jij goed luisteren?' vroeg hij kalmpjes en op dezelfde manier zoals de man hem daarnet had aangesproken. Ja, hij kon praten. Dat betekende niet meteen dat hij stom of achtelijk was. Waarom mensen zichzelf altijd zo hoog intelligent inschatte. Het was gewoon lachwekkend. Maar Juvé hield zich in. Hij was het zat. Dit gesprek ging helemaal nergens heen. Hij had gedaan waarom hij dit huis was binnengelopen en nu was het tijd om verder te gaan. Maar de andere man pakte hem op en zette hem op tafel. Normaal gesproken zou een ander dier in zijn positie naar de man gehapt hebben of in elk geval zijn klauw uitgeslagen of wat hij dan ook ter verdediging bezat. Maar Juvé liet zichzelf op de tafel neerzetten. Hij keek de man die hem had opgepakt even kort aan. Als hij wenkbrauwen had gehad dan had Juvé er nu één van lichtelijk opgetrokken.

De man sprak als reactie op wat Juvé eerder had gezegd. Een kort lachje dat alles behalve aangenaam klonk volgde van zijn kant. 'Dat zal je nog tegenvallen, mens,' sprak hij zacht en met een vervaarlijke ondertoon. Juvé grijnsde zijn scherpe tanden bloot toen de man wonderbaarlijk genoeg zijn naam kende. Dat was nieuw. Dat was hem in geen tweehonderd jaar overkomen, letterlijk. 'Roddels?' herhaalde hij ongeïnteresseerd. 'Je moet niet alles geloven wat men zegt,' vervolgde hij alsof hij het tegen een dwaas had. Inmiddels was Juvé opgestaan. Hij boog zijn kop zodat de schaduw erover heen viel. Door die schaduw leek het alsof er een vossen schedel van schaduw over zijn eigen kop heen lag. Het gaf Juvé een nog angstaanjagender uiterlijk. 'Ik heb geen idee,' zei hij op een toon die je zou gebruiken als je zojuist een fantastische grap had gehoord. Juvé sprong van de tafel recht op de muur af. Maar in plaats van er hard tegen aan te slaan spatte hij uiteen in duizenden kleine asdeeltjes. Deze dwarrelden naar de grond waarna ze verdwenen. 'Tenslotte proef ik al jaren niet meer wat ik eet,' sprak zijn stem nu ineens achter de twee mannen. Daar zat Juvé weer, zijn staart rustig om zijn voorpoten geslagen, zijn kop iets gekantelt en zijn eeuwige spottende grijns op zijn snuit.

(Knap als je een vos van circa 1 meter hoog kan optillen xD Juvé is iets groter dan een doorsnee vos. Maar dat heb ik nog nergens neergezet dus dat kon je niet weten. Ik meld het alleen maar even xD)

“Dat zal je nog tegenvallen, mens.” Sprak Juvé met een vervaarlijke ondertoon. Misschien… Is het niet verstandig deze te plagen… Break keek heel neutraal naar de 2 die hier waren… Juvé kan me zo killen en naar inferium sturen als de roddels waar zijn natuurlijk… maar aan de andere kant… ze zeggen ook dat hij een nine-tail is… wat niet waar kan zijn. Break keek naar Juvé omdat die wat zei. “Roddels?” Het klonk erg ongeïnteresseerd. “Je moet niet alles geloven wat men zegt.” Juvé boog waardoor het net leek alsof er een schedel tezien was. Hij sprong op de muur af en vervaagde in as deeltjes. “Ah… dus dat was wel waar…” de toon klonk nuchter. Breaks oog ging naar zijn ooghoek waar de vos nu stond. “Tenslotte proef ik al jaren niet meer wat ik eet…” Hij keek spottend naar het tweetal.

“Ja… dan kan wel zo zijn… Maar de houdbaarheid was er al lang af… “Break keek naar het blikje dat nog op de keuken stond. “ Kan me niet voorstellen dat je dat lekker zou vinden. “ Hij greep naar iets in zijn binnen zak en pakte er een pot uit, schudde er even mee n haalde de deksel eraf en pakte er een paar kleurrijke snoepjes uit met een papiertje eromheen. Maakte het open en deed het in zijn mond. “Plus… “Begon break met een volle mond. “ Niet alles is even goed en aardig in Solum… Of erbuiten… “ Break keek naar het potje en deed het weer dicht om vervolgend in zijn zak te doen. Zijn lange mouwen waren al een keer dubbel geslagen maar alsnog vielen ze over zijn handen heen. “ Maar… Je bent niet altijd vals heb ik ze horen zeggen. “ Break kon het niet laten om te kijken hoever hij met de vos kon gaan en begon de vos te petten.. “ Maar… volgens mij heb jullie je nog niet voorgesteld. “ Er klonk iets van nieuwsgierigheid in breaks stem. Maar ook iets wat niet te plaatsen viel.

( ja toch? XD Break is ehhh… slim x3 )

Mortal had rustig geluisterd naar de halve discussie over de roddels. Wanneer Break over het vlees begon “Ja… dan kan wel zo zijn… Maar de houdbaarheid was er al lang af… Kan me niet voorstellen dat je dat lekker zou vinden. “ "Oh serieus? ik dacht... wacht wat? " hij stopte even met praten toen break zei “ Plus... Niet alles is even goed en aardig in Solum… Of erbuiten… “ Mortal zag een kleine twinkeling in Breaks ogen toen hij zei “ Maar… Je bent niet altijd vals heb ik ze horen zeggen. “ en hier moest mortal van binnen wel een beetje om lachen. “ Maar… volgens mij heb jullie je nog niet voorgesteld. “ Mortal keek even verbaasd op "Nou in dat geval ik ben Mortal... achternaam reageer ik niet op dus is niet van toepassing... Waar ik vandaan kom weet ik niet. Ik kan me van voordat ik toenstraks wakker werdt niets herrinneren. Maar even een andere vraag... je zei dat dat blikje ver over datum was... welke datum is het dan nu?..." Mortal klonk een beetje verward toen hij het over de datum had. "En nog even een andere vraag... Hebben jullie een meisje gezien met zwart haar? Iets kleiner als mij met zelfde gezichtsuitdrukkingen als ik... Ze is altijd heel vrolijk en is heel nieuwschierig... Please zeg me dat jullie weten waar ik haar kan vinden..." Mortal klonk lichtelijk paniekerig toen hij het over dat meisje had, maar hij keek wel hoopvol naar de anderen.
Op dat moment kwamen er 2 mensen van de straat naar het raam toegelopen en 1 begon zijn voorhoofd tegen het glas aan te slaan. De ander probeerde tevergeefs het raam op te tillen, maar kon geen grip vinden

( Juve als god kan Mortal's zusje wel zien... reden lijkt me logisch... hij is een god van 1 van de werelden...)

‘Maar… Volgens mij heb jullie je nog niet voorgesteld’ Had break gezegd. De andere man begon zich voor te stellen. ‘Nou in dat geval, Ik ben mortal… achternaam reageer ik niet op dus is niet van toepassing… waar ik vandaan kom weet ik niet. Ik kan me van voordat ik toen straks wakker werd niet herinneren… maar even een andere vraag… je zei dat het blikje over de datum was… welke datum is het dan nu?..’ Mortal klonk verward over de datum. ‘12 maart 2114…..’ had break nuchter geantwoord, hij bleek kijken naar de ramen… ‘hmmm… ik heb het gevoel dat er hier iets niet klopt…’ mortal bleek de opmerking van break te negeren want hij begon gewoon verder te praten… wat een… nerve… had break tegen zichzelf gezegd. ‘En nog even een andere vraag… hebben jullie een meisje gezien met zwart haar? Iets kleiner als mij met zelfde gezichtsuitdrukkingen als ik. Ze is altijd heel vrolijk en nieuwsgierig. Please zeg me dat jullie weten waar ik haar kan vinden…’ Hij klonk lichtelijk in paniek en op hetzelfde moment kreeg break zijn gelijk. 2 dingen kwamen een ervan begon te headbangen tegen de raam…
‘wat gezellig.. wist niet dat Juvé een feestje had gemaakt’ er klonk een lichte spotting in zijn stem terwijl hij Juvé aankeek. Break stond op en liep naar het raam toe en keek het ding vrolijk aan. ‘hallo, wil jij ons iets vragen?’ Op dat moment headbangde het door de raam heen. ‘hey hey… dat moet je niet doen, je kan jezelf bezeren!’ break stond bovenop de mens die door de raam was gevallen… een scherf stond omhoog recht door de ding heen. ‘Dit… is geen mens meer… je kan dit een mutatie noemen.’ Break was hem vanaf boven gaan onderzoeken. ‘Nog iets.. open niet de dichtbij zijnde deur bij jou mortal… ‘ break bleef de doelloze lichaam onderzoeken. en nee... ik heb dat meisje niet gezien.' Nu was break aan het hurken op de lichaam. bekeek de rare plekken die op de huid zaten en sprong er uiteindelijk weer vanaf.

Juvé negeerde de man die de hele tijd tegen hem sprak. Of hij reageerde gewoon niet op wat de man zei. Het was ook moeilijk emoties van een vossen snuit af te lezen. Het duurde even voordat Juvé zijn bek weer opende om iets te zeggen. 'Jij moet kennelijk nog een hele hoop zien op het gebied van goed en kwaad mijn mensenvriend,' kwam er sarcastisch uit. Zijn groene ogen leken nu haast op te lichten. 'Ik kijk er naar uit je ooit te mogen verwelkomen. Verpest dat pleziertje niet voor me,' sprak hij daarna met een mengeling van dreiging en geveinsde teleurstelling terwijl de felheid in zijn groene ogen af leek te nemen.
Zijn oren kwamen wat omhoog bij het horen van de het nieuwe onderwerp wat de man aansneed. 'Alles wat er gebeurd in deze wereld en daarbuiten gebeurd met een reden. Sommigen zijn voorbestemd voor onbegrijpelijke dingen terwijl andere onbegrijpelijk genoeg zijn voorbestemd tot...het niets. Zo ook ik. Als ik in mijn doen en laten iemand het leven spaar is dat simpelweg omdat het zijn of haar tijd nog niet is,' gaf hij onverstoorbaar antwoord. 'Maar...,' ging Juvé nu verder terwijl zijn ondertoon waarschuwing en amusement. '...ik zou mijn zintuigen daar niet al te veel op vertrouwen,' zei hij tot slot. Het was aan hen om uit te zoeken wat Juvé daarmee bedoelde, dat was niet zijn bestemming.

Een nieuw onderwerp werd op de figuurlijke conversatie tafel geworpen. En het onderwerp betrof hun namen. De man die de hele tijd aan het woord was geweest had zichzelf eerder voorgesteld als Xerxes Break. De andere man hield het bij Mortal. Inwendig lachte Juvé een sarcastische lach. Wat een typerende naam. 'Namen zijn onbelangrijk,' zei Juvé kalm nadat Mortal zich had voorgesteld. 'Enkel een label met het ideaal dat je uniek zou zijn. Een zoete leugen,' was zijn reactie. En daar liet hij het bij. Xerxes had hem Juvé genoemd. En hoewel dat inderdaad zijn naam was geweest in de tijd dat hij zelf nog onder de levende schaarde bevestigde noch ontkende hij de waarheid hiervan. Mortal hervatte het gesprek met verscheidene vragen waarvan de meeste Juvé maar weinig interesse verschafte. Totdat Mortal over een meisje begon. Zijn ogen gleden onopvallend naar zijn ooghoeken. Daar stond ze. Hij had haar al eerder gezien. Ze was de hele tijd in de buurt van de man die zich Mortal noemde. Maar omdat ze nog niks gezegd had, had Juvé ook geen aandacht aan haar geschonken. Nu besefte hij zich dat de twee levenden haar niet konden opmerken omdat ze in hun ogen als onzichtbare schim zich door het vertrek bewoog.

Zonder verder ook maar een andere spier in zijn lichaam te bewegen keek Juvé, net als de twee mensen, naar het raam waar meer gemuteerden hen vereerden met een bezoek. Hij negeerde de opmerking van Xerxes. In plaats daarna stond hij op en liep naar de mutatie van de mens die door het raam was gekomen. 'Dit is wat er gebeurd als er niet meer voor moeder aarde wordt gezorgd. Dan wordt ze ziek. En met haar ook alles wat ze zou moeten beschermen,' zei hij zacht. Hij legde zijn voorpoot op de mutatie van de mens. Deze verstijfde onder hem. 'Dit is jullie eigen schuld,' sprak hij met een diep gegrom door zijn stem dat ver achter uit zijn keel kwam. Zijn nagels boorde zich diep in de gemuteerde mens. Deze krijste het uit van de pijn, maar bleef daarna doodstil liggen. Juvé trok zijn poot weer terug.

(Mortal, vraagje? Is je zusje dood en zo ja waarom is haar ziel niet weggestuurd?)

Mortal keek vreemd op toen Break de datum had gezegt maar had er verder niet op gereageerd. Waarom hij niet reageerde wist hij niet, misschien was hij bang om Juvé weer de kans te geven sarcastische opmerkingen te maken. maar toen de walker door het glas brak stapte hij toch even opzij omdat hij had verwacht dat het glas het zou houden.
‘Dit… is geen mens meer… je kan dit een mutatie noemen.’ ‘Nog iets.. open niet de dichtbij zijnde deur bij jou mortal… ‘ "Ik zal de deur dicht laten..." Mortal draaide zich nu naar Juvé toe "Juvé ik moet haar vinden... please zeg me dat je haar gezien hebt... ze is alles voor me"

Op het moment dat het meisje doorhad dat Juvé naar haar keek liep ze vrolijk op hem af en aaide hem over zijn kop heen alsof ze dat altijd al had gedaan. Ze keek lachend naar Juvé
" Wil je alsjeblieft goed zorgen voor mijn grote broer?. Hij doet niemand kwaad tenzij hij geen andere keus heeft... Ze leek erg slim, alsof ze doorhad dat Juvé een speciaal dier was " Hij wil altijd het beste voor mij en hij heeft mij altijd beschermd. Net als mijn maar ook zijn vrienden... Hij heeft een goed panser om zich heen maar heeft een groot hart daarbinnen..." Het meisje aaide Juvé nog even en zuchtte toen diep. " Ik zou willen dat hij me kon horen... dat ik altijd bij zijn zijde zal staan wat er ook gebeurd..."

Mortal dacht even na toen juve "'Namen zijn onbelangrijk. Enkel een label met het ideaal dat je uniek zou zijn. Een zoete leugen,' zei. " mijn naam is uniek ikzelf ben maar een persoon zonder de liefde van mijn zusje om mij heen... zoals ik al zei is mijn zusje alles voor me dus ik MOET haar vinden..." Mortal wachtte even toen Juvé het volgende zei 'Dit is wat er gebeurd als er niet meer voor moeder aarde wordt gezorgd. Dan wordt ze ziek. En met haar ook alles wat ze zou moeten beschermen,' Mortal keek naar buiten en naar de dode mensen die in het huis lagen "Dus dit is de schuld van de mensheid?... Ik wist dat de natuur kapot ging aan de mensheid... maar zo erg had ik het niet verwacht... nouja ik heb de mensheid altijd vreemd gevonden... altijd ideeën om de wereld beter en schoner te maken maar het nooit uitvoeren..." Mortal was er nu stil van...

Juvé kon Mortal's zusje zien rondlopen en uit nieuwschierigheid overal in het huis kijken. Ze leek de onschuld zelve, zo rustig en blij liep ze rond te kijken waar ze maar kon.

( Mortal en zijn zusje hebben hun hele leven alles samen gedaan en toen zijn zusje stierf heeft ze zich aan hem vastgehouden. Ze wilt nergens heen gaan waar hij niet is en ze kan pas naar een volgend leven gaan als hij meegaat met haar)