Een man met uitzonderlijk lang haar en een serieuze baard liep over het bergpad dat leidde naar de hogere bergen. Zelfs al was het de eenentwintigste eeuw, toch liep hij rond in een soort gewaad gemaakt van licht maliënkolder en een zwarte, gerafelde cape. Het opvallendste aan hem was dat hij een koker op zijn schouder droeg, waarin er een zwaard zat. Aan diezelfde riem hing er ook een leren zak vast met alle soort benodigdheden zoals eten. Zelfs al had Tyr een paar uur gestapt, hij kon nog altijd naar beneden kijken om een meer te zien, dat in verbinding stond met de oceaan die zowat heel Noord-Europa had verzwolgen. Aan de oever stond er een snek vastgebonden aan een steen. Tyr had geen idee of hij de oude boot ooit nog terug zou zien, de drakenkop leek zijn enige vorm van gezelschap geweest te zijn de afgelopen weken, en het was een steek in zijn hart om hem zomaar achter te laten. Met iedere stap leken zijn leren botten zwaarder aan zijn voeten te wegen, en hij had nog zo'n lange weg te gaan, niet wetend waar hij terecht zou komen. Vlak voordat Birka overspoeld werd ving hij vreemde dingen op van bezoekers aan het eiland. Volgens een koppel uit Holland waren alle telefoon- en internetcommunicatie met de Verenigde Staten en Europa. Het enige wat hun vreemde, moderne ''Eye-phone'', zoals ze het noemden, konden opvangen waren berichten uit China, en andere Aziatische landen. Niemand kon verstaan wat ze zeiden. Zouden in de rest van de wereld ook zo'n vreemde dingen gebeuren zoals de grote vloedgolf in Zweden? Wie weet was hij de enige levende persoon op deze wereld die door puur geluk een ramp heeft overleeft die net zoals miljoenen anderen hem naar Niflheim zou sturen. Waren deze vreemde rampen het teken van het begin van de Ragnarök? Het gevecht der Äsagods, dat volgens de Poëtische Edda zou eindigen met Surt, een machtige reus van de brandende vulkaanwereld Muspelheim, die de wereld in as zou leggen met een vlammend zwaard met heter vuur dan dat van de zon.

De dochter van Mundilfari, Sól, begon langzaam te verdwijnen achter te bergen, om plaats te maken voor haar tweelingsbroer, Máni. Met de zon die wegging werd het ook langzaamaan kouder en kouder. Gelukkig duurde het niet zo lang voordat Tyr een kleine opening in de rotswand vond, waar hij kamp kon opzetten voor de nacht. Hij legde zijn leren zak tegen de wand en legde een paar keien in een cirkel, voor een kampvuur te maken. Nu nog het hout sprokkelen. 'Wat een geluk dat er hier veel bomen groeien op het bergpad.' mompelde Tyr. Met zijn zwaardholster op zijn rug liep hij naar de dichtste boom. Deze boom had redelijk dikke takken. Perfect voor een kampvuur. In de verte waren er grijze wolken te zien en klonk er gedonder. ''Mjölnir'' mompelde Tyr verwonderd naar de wolken die in een korte flits oplichtten door de bliksem. Thor eren kon later wel, eerst moesten deze takken van de boom voordat ze natgeregend zouden worden. In een vloeiende beweging trok hij een glimmend zwaard vanuit zijn holster en begon ermee in het hout te hakken. In een mum van tijd het hij een redelijke stapel hout op de stenen kring gelegd. Tyr greep één klein twijgje ervan tussen en begon verwoed over een grote tak te schuren. In nog geen dertig seconden kwam er al rook van tussen en ontstond er een klein vlammetje, dat zich snel verspreidde over het hout. Het vuur was nog maar net aan het branden toen de eerste druppels op de aarde neerkwamen, en in twee minuten werd dit een hele storm waardoor het al donkerder leek dan normaal. Wat een geluk dat deze rotswand er was zodat het kampvuur hem droog en warm zou houden. Tyr staarde naar de dansende vlammen, en werd zoals gewoonlijk meegesleept in zijn gedachten. Was hij werkelijk de laatste persoon? Toch iemand zou deze ramp overleeft moeten hebben. Op de top van de berg zou hij wel een stad moeten zien, en daarin zouden er nog wat mensen moeten leven, toch? En zelfs al was er iets gebeurd, dan zouden ze net zoals hem aan het zwerven zijn in de bergen. ''Ik kom heus wel iemand tegen op het bergpad, of misschien komt er iemand langs deze rotswand.'' stelde Tyr zichzelf gerust terwijl hij een wollen deken uit zijn leren zak haalde en zichzelf erin wikkelde. Hij sloot zijn ogen en het enige wat hij nog hoorde was het gekletter van de regen, en het knapperende kampvuur. Toch verwachtte hij ieder moment voetstappen te horen...