De zon schijnt. Een zachte koele bries waait over het uitgestrekte maïsveld. Het is lente dus de maïs stengels zijn nog niet zo hoog.. Aan het einde van de zomer pas. Dan staan deze velden hoog en vol met de goudgele kolven maïs. Jammer.. een Jongeman, bijna volledig in het zwart gekleed, loopt fluiten door de velden. Voor hem uit loopt een bruine witte hond. Zijn lange haren wapperen een beetje mee in de wind. Zijn bruine, tippende oren zijn naar de man toe gedraaid en om de zoveel meter kijkt hij om, om te kijken of de man nog steeds achter hem loopt. De zware zwarte kisten van de jongeman pletten het jonge groen op de grond. Een kleine muis schiet nog net weg, veilig een holletje in, waar het met grote kraaloogjes naar buiten kijkt terwijl zijn borst kast snel op en neer beweegt van de inspanning.

De man komt uit bij een klein zanderig wandelpaadje. Het wordt vaak gebruikt zo te zien. Vooral door dieren. Hij fluit op zijn vingers. “Jenner! Kom, we gaan!” zonder om te kijken of de hond wel komt loopt de man het pad op en begint een melodietje te fluiten. Binnen een paar seconde rent de hond hem in een rustige galop voorbij en draaft een paar meter voor hem uit. De hond hoort geritsel en blijft doodstil staan. Zijn oren overeind en zijn ogen gefocust op beweging. De man reageert meteen, staat stil en pakt zijn geweer, die aan zijn schouder hangt. De hond zakt langzaam naar de grond, blijft plat op de grond en staart naar een beweging een paar meter verder op. Al zijn spieren staan gespannen, klaar om als een pijl uit een boog naar voren te schieten. “Blijf..” fluistert zijn baas hard genoeg, dat de hond het hoort. De oren van de hond bewegen even naar hem toe bij het commando, en springen meteen weer vooruit. De jongen kijkt door het vizier van zijn geweer naar het pad. De wind waait zacht in zijn gezicht. Ze hebben windt tegen. Heel voorzichtig komt er een lang voorbeen uit het maïs veld gestapt. Het is een hinde. Haar oren staan recht naar voren. Ze zet een stap en blijft weer staan. Bekijkt de omgeving en snuift in de wind, op zoek naar gevaar. De hond en de man blijven doodstil en bewegingloos. Alleen hun ademhaling is te zien. De man volgt door het vizier, het hert. “Nog een stapje..” De hinde ziet of ruikt geen gevaar en stapt nu het pad op. Rustig legt de man zijn vinger op de trekker. Hij ademt uit… en zet voorzichtig druk op de trekker.

Net op het moment dat hij wil schieten dartelt een klein herten kalf achter de hinde het pad op. Hij zucht, laat de trekker los en gaat rechtop staan. De hond staat nog steeds gespannen toe te kijken, en zodra de jongen overeind komt, is dat blijkbaar voor de hond een teken dat hij mag. Hij schiet naar voren en neemt een sprint. De hinde ziet de beweging en neemt springend de benen, het kalf achter haar aan. Verschrikt ziet de jongen hoe zijn hond achter de hinde en haar jonge kalf af rent. “Jenner Nee!” hij fluit en de hond maakt al rennend een bocht, terug naar zijn baas. De man bukt zich als de hond hijgend bij hem komt. “Goedzo, brave jongen..” Hij klopt hem op zijn borst en aait hem over zijn hoofd als beloning. plots voelt hij de vibrerende grom van de hond onder zijn hand en op hetzelfde moment hoort hij een takje achter zich kraken. “Blijf..” zegt hij zacht tegen de hond terwijl hij rustig overeind komt en zich zonder veel beweging omdraait, om te kijken wie of wat hem aan het besluipen is…

[God Note] + Remission omdat je besluit een moeder en haar baby niet neer te schieten/te laten vermoorden.

Met de ochtend zon in mijn gezicht loop ik zachtjes zingend door het veld. Ik kijk rustig om me heen en merk dat ik best moe ben. Ik ga zitten en roep spark waardoor de super schattige, lieve maar vreselijk drukke kleine mexicaanse wolf pup vrolijk op me af komt rennen en om mijn benen heen springt. Ik knuffel hem en ga lang uit in het veld liggen. Ik geniet van de zon en vraag me af waar ik heen moet. Al nadenkend en spark knuffelend val ik in slaap.

Ik schrik wakker als een hinde met haar kleintje voorbij rent en kijk om me heen. Tot mijn schrik zie ik spark niet en spring ik op. Ik fluit zachtjes in de hoop dat spark het hoort en loop de richting op waar de hinde vandaan kwam gerend. Ik fluit nog een keer zachtjes en spark springt uit het niets op me. Ik vang hem nog net maar struikel en val achterover. Ik glimlach met een pijnlijk gezicht en sta op. "Spark, laat me niet zo schrikken! Nu doet me ass pijn!" Hij kijkt naar me en draait dan zijn kopje de andere kant op. Hij spitst zijn oren en lijkt gespannen. Ik kijk maar zie niks. Spark loopt een stukje vooruit maar blijft na 20 seconden stokstijf stil staan. Ik vraag me af wat hij ziet, pak me messen en loop voorzichtig naar hem toe. Als ik naast hem sta kijk ik recht in het gezicht van een jongen. Niet wetend of hij te vertrouwen is staar ik hem wantrouwend aan klaar om een mes te gooien. Ik wacht af..

Een kleine pup staat een paar meter van de jongen, en zijn hond, af. Hij weet niet wat voor soort het is maar hij lijkt niet echt bang te zijn. Opeens verschijnt er een meisje die naast de pup gaat staan. Haar lange haar valt golvend over haar schouders en is vel gekleurd. Ze kijkt gespannen naar de jongen. Jenner geeft een waarschuwende grom. “sssh” zegt de jongen tegen Jenner zonder zijn ogen van het meisje af te houden. Hij ziet de messen in haar handen. Hij laat zijn legen handen zien en probeert niet bedreigend over te komen. “Ik zal je niks doen hoor” hij kijkt het meisje met een hoopvolle glimlach aan. “Ik zal mijn geweer weg leggen goed?” rustig laat hij het geweer van zijn schouder glijden en legt deze op de grond, maar hij blijft het meisje aan staren. Jenner staat nog steeds te grommen. Hij negeert het. “Let maar niet Jenner..” knikt met zijn hoofd naar de grommende hond. “Hij kan voelen dat je gespannen bent…uhum.. mijn naam is Jareth.. Jareth Auel. Hoe heet jij?” vraagt hij vriendelijk.

"Wauw" fluister ik zacht zodat Jareth me niet kan horen. Ik kijk naar Jareth, zijn kleding en zijn geweer, dan naar Jenner en weer terug. Ik voel dat mijn wangen een beetje rood beginnen te worden dus ik kijk naar Spark. "Mijn naam is Lilith, en dit is Spark". Ik stop de messen weer weg en geef Spark een aai over zn kopje. Spark kijkt naar me en loopt dan heel voorzichtig naar Jenner toe en blijft een paar centimeter van hem af staan afwachtend of Jenner lief tegen hem zal zijn of hem zou aanvallen. Ik kijk toe." "Ermm.. wat doe je hier? Ik had niet verwacht hier iemand tegen te komen" vraag ik voorzichtig zonder veel interesse te tonen.

Het meisje staarde hem een beetje beduusd aan en kreeg zomaar opeens een rood gezicht. Jareth zette even een verbaasde opgetrokken wenkbrauw op. “Ach het zal wel niks zijn.” Ze stelde zichzelf voor als Lilith. Een aparte naam voor zo’n apart meisje. Hij bekeek haar nog eens van top tot teen. Met haar zwarte New Rock haklaarzen stond ze stoer op het zandpad, in haar zwarte broek vol gaten en donker shirt met de rode letters ‘Bring me the Horizon’ waar een Groen bloederig dinosaurus monster bovenop stond Om het plaatje af te maken droeg ze een zwart leren jasje waarvan de schouders vol met glimmende spikes stonden.

De kleine jonge hond die ze als Spark had voorgesteld deed een stap dichter bij en Jenner gaf direct een harde grauw. Jareth sprong snel naar voren en liet met zwaai zijn vlakke hand langs de snuit van Jenner slaan. Hij sloeg totaal niet hard, maar het had wel het effect waarop hij hoopte. Jenner schrok zich te pletter, omdat hij nog helemaal geconcentreerd stond te grommen, en sprong met een hoge piep opzij. Hij keek zijn baas, met platte oren en staart tussen zijn poten, zielig aan. Jareth negeerde de geschrokken hond en wende zich weer tot het vreemde meisje. Hij zag dat ze haar messen inmiddels had opgeborgen. Ze had dus al een beetje meer vertrouwen in hem. “Ermm.. wat doe je hier? Ik had niet verwacht hier iemand tegen te komen.” Vroeg ze een beetje ongeïnteresseerd. Jareth trekt zijn wenkbrauw weer omhoog. “uhm.. hehe tja ik denk dat het gewoon toeval is.” Hij glimlacht even zijn witte tanden bloot. “Ikzelf reis al een aantal jaar rond. Ik liep een paar dagen geleden dit maïsveld in en heb de andere kant nog niet bereikt. Ik ben op weg naar de stad Solumn… Denk ik.. Misschien ga ik de natuur weer in..” hij haalde zijn schouders op. Hij liep een paar stappen naar voren, Jenner vlak achter zijn voeten, tot hij twee meter van Lilith af stond. De correctie op Jenner had gewerkt want hij negeerde de pup nu volledig. Als de jonge hond op Jenner afliep liep hij gauw de andere kant op, alsnog met wat nekharen omhoog. Jareth glimlachte even toen hij dit zag.

“En jij? Ook opweg naar Solumn? Dat hoop ik wel want het alleen reizen hangt me een beetje de keel uit” hij keek haar aan met zo’n blik van ‘je weet wel’ en glimlachte daarna weer vriendelijk. “In iedergeval nodig ik je uit om met mij te dineren.. of ik kan beter zeggen, ik verplicht je om met mij te dineren” hij lachte speels naar haar.

Ik verstijf terwijl hij dichterbij komt en probeer me rustig te houden. Ik kijk hem strak aan. “En jij? Ook opweg naar Solumn? Dat hoop ik wel want het alleen reizen hangt me een beetje de keel uit. In iedergeval nodig ik je uit om met mij te dineren.. of ik kan beter zeggen, ik verplicht je om met mij te dineren” zegt hij en hij lacht speels naar me. Ik kijk hem vragend aan niet wetend wat ik moet zeggen. Zonder na te denken zeg ik: "Hier een stukje vandaan staat een lege boerderij. Misschien kunnen we daar iets vinden." voor ik het volledig gezegd heb bedenk ik me dat ik eigenlijk helemaal niet wil. Een diner? Hoe gaat hij dat nou weer voor elkaar krijgen hier? Er is hier amper iets te eten behalve onvolgroeide maïs! Bovendien weet ik nogsteeds niet of hij te vertrouwen is. Ach, ik heb geen keuze, nu heb ik hem al verteld over de boerderij en daar liggen de rest van mijn spullen nog dus hem alleen laten gaan is geen optie.

Ik draai me om en roep Spark die gelijk achter me aan draaft. Met een snelle pas loop ik richting de boerderij zonder om te kijken of Jareth me volgt. Ik pak mijn grootste mes uit het binnenvak van mijn jasje waar 5 glimmende, zilvere maar verschillende messen in zitten en kijk naar de sierlijke drakenkop met een prachtig rood oog gemaakt van robijn die glimt met de zon er op. Lopend speel ik ermee en gooi hem over van mijn ene hand naar mijn andere hand. Ik laat hem balanceren met de punt op mijn pink en gooi hem op. Behendig vang ik hem tussen mijn duim en wijsvinger en begin zachtjes te zingen. Het nummer dat ik zing is van mijn favoriete band Bring Me The Horizon en heet Don't Go. Spark loopt naast me. Hij houd er van als ik zing, dan word hij altijd rustig...

[God Note] + Remission omdat je bereid bent gevonden eten en schuilplaatsen te delen

Lilith kijkt Jareth vreemd vragend aan. Weer zo’n reactie waar Jareth zijn vinger niet op kan leggen. Dit meisje is moeilijk te lezen. Wat ze daarna zegt verbaast hem dan ook lichtelijk. “Hier een stukje vandaan staat een lege boerderij. Misschien kunnen we daar iets vinden.” terwijl ze het zegt glijd er een twijfeling over haar hele houding heen, maar ze neemt haar woorden niet terug. In plaats van te wachten op antwoord draait ze zich om en loopt weg. “uhm ja ..goed idee..” Jareth struikelt een beetje in zijn woorden, door de abrubtheid van Lilith maar hersteld zich snel en loopt achter haar aan, met Jenner aan zijn voeten.

De zon staat midden aan de blauwe hemel. Jareth begint het warm te krijgen en trekt zijn lange zwarte jas uit en propt deze in zijn leren schouder tas. De koele wind wappert door zijn witte T-shirt. Hij verplaatst zijn geweer een beetje en op het zelfde moment kijkt hij op. Lilith is al een paar meter door gelopen uit zijn gezichtsbeeld. Jareth kan haar niet zien maar hij hoort wel haar prachtige stem. Ze zingt een droevig liedje. Jareth blijft gewoon van bewondering even staan, zijn handen om zijn geweer geklemd. Hij sluit zijn ogen en laat de muziek door zijn hart en ziel dansen.

Zijn gedachten voeren hem verder naar herinneringen, en momenten in zijn leven. De eerste keer dat hij verliefd was, toen hij het meisje had uitgenodigd en al zijn liefde voor haar in zijn piano spel had gelegt. Het had geleken alsof zijn gevoel recht uit zijn hart, via zijn vingers de piano bezielde. Achteraf bleek hij niet echt zo verliefd te zijn. Gewoon kalverliefde. Hij had alleen nooit begrepen waar die gevoelens dan vandaan waren gekomen. Zijn nieuwste theorie was dat het gevoel dat hij had opgewekt in zijn piano spel, de liefde was die hij aan iemand kon geven. Het gevoel was toen overweldigend en ontroerend, misschien zelfs te pijnlijk om te dragen. Dat gevoel heeft hij daarna nooit meer mee gemaakt. Tot nu… De stem van Lilith ging dwars door zijn ziel. Zijn hart verwarmend en bevriezend tegelijkertijd. Met kippenvel opende hij zijn ogen en keek verward om hem heen.

Lilith was verdwenen, en daarmee bedoel ik, haar stem. Gouw loopt hij door. Op het moment dat hij wilt roepen hoort hij niet ver van hem vandaan een zachte krak. Hij kijkt op en ziet drie konijnen aan het gras knabbelen. Zonder veel geluid pakt hij zijn geweer, geeft Jenner het teken om te blijven. Die ook weer met een gespannen en gefocuste houding staat toe te kijken. Jareth kijkt door zijn vizier, legt zijn vinger op de trekker en schiet.

“Lilith!!” met zijn handen om zijn mond roept Jareth zo hard hij kan. Geen reactie. Hij loopt door over het pad. Twee konijnen bungelen aan zijn riem. Jenner loopt naast hem, met het derde konijn in zijn bek. “Jenner, spoor jij ze eens op.” De hond kijkt vragend op als hij zijn naam hoort. “Hehe” Jareth schud lachend zijn hoofd. “Kom op jongen, we vinden ze wel.” Met een hand boven zijn ogen kijkt hij om zich heen. Opeens ziet hij een rieten dak, ongeveer een kilo meter van hen vandaan. “Aha, kijk eens aan. Ik zei toch dat we ze zouden vinden.” zegt hij tegen Jenner en loopt richting het gebouw.

Even later zet hij een stap in de moestuin van een oude en iet wat vervallen boerderij. Hij bekijkt de moestuin eens goed. Hij bukt zich en plukt een aantal kruiden en groente. Klopt de aarde eraf en stopt ze in zijn tas. Als hij opkijkt schrikt hij zich dood van iemand die opeens in de deur opening van de boerderij staat…

Als ik bij de boerderij naar binnen loop en kijk of Jareth in de buurt is maar hem niet zie zucht ik van opluchting. Zal hij het kunnen vinden? "Ik moet eerst maar even opruimen" mompel ik als ik de troep in de woonkamer en de stof op de tafel zie. De kamer is vrij groot met meubels die aan het vergaan zijn van de stof en viezigheid. Je ziet zo nu en dan wat ratten lopen. Spark rent naar zijn dekentje en springt erop. Binnen 5 minuten ligt hij te slapen en ik loop naar de kamer waar ik heb geslapen. Ik loop naar het grote witte bed toe waar mijn tas op ligt en open de tas. Ik pak er een handdoek uit en verlaat de kamer. Ik loop door wat kamers en ruimtes heen opzoek naar een bezem. Een kast staat vol met schoonmaakspullen en ik word al moe als ik er naar kijk. Ik pak de bezem en een stofdoekje en loop naar de keuken en begin met de stofdoek de stof van het aanrecht af te vegen. Ik ga alle meubels af en bezem dan de hele vloer. Ik kijk of er nog gas is voor de gaspit. Tot mijn opluchting werkt hij nog en begin weer met het afnemen van de spullen. Ik vind dat het schoon genoeg is en ruim de spullen weer op. De handdoek die behoorlijk groot is leg ik over de tafel heen. Ik kijk naar Spark die zachtjes ligt te snurken. Een seconde later springt hij op met zijn oren gespitst en kijkend naar de gang. "Dat zal Jareth zijn" zeg ik tegen spark en loop de gang in.

Ik doe de voordeur open en zie Jareth wat spul plukken. Hij kijkt op en ik zie dat hij schrikt. Lachend zeg ik "ben ik zo eng?" en ik zie de konijnen aan zijn riem en in de bek van Jenner. Ik vraag me af waarom ik de schoten niet gehoord heb. Was hij zo ver achter? "Kom binnen, en let niet op de troep. Het is beter dan helemaal geen onderdak en het is een klein beetje veiliger."

Grinnikend stapt hij achter Lilith de boerderij binnen en kijkt om zich heen. Het eerste wat hem op valt is, dat het er veel schoner uitziet dan zou moeten. “Leuk ..huis” hij kijkt Lilith met een scheve grijns aan. Hij volgt haar naar de keuken waar ook alles schoon gemaakt is. Lilith draait een van de gas knoppen om en er komt een sissend geluid uit één van de kook pitten. “Ooh, goed je hebt gas” zegt hij blij “maar ik heb het nog niet nodig.” Hij draait zich om en loopt weer naar buiten. Naar de tuin. “hmm..” hij bekijkt de tuin. Wat je eigenlijk niet echt een tuin kan noemen. De hele tuin is bestraat met stenen, en het deel dat gras heeft is zo hoog gegroeid dat je er niet in kan zitten, en er staan teveel appelbomen. Hij loopt naar de deur waar hij zijn tas en geweer van zijn schouder laat glijden en op de grond legt. Hij begint wat te schuiven met oude ligstoelen. Als hij ze goed vind staan, 4 stoelen in een rondje, loopt hij vlug naar het schuurtje tussen de boerderij en het veldje met appelbomen. Na wat gesjor trekt hij de oude houten schuurdeur open. Het is muffig maar Jareth kan nog best veel zien door alle kieren in het hout. Er staan een hoop gereedschappen en wat machines die Jareth laat voor wat ze zijn. Tegen over de wand met gereedschap staat een grote stapel houtblokken en ernaast een grote hoop met allemaal mooie ronde stenen. “kijk.. dat komt goed van pas.” Met de ronde stenen, wat zand en een aantal houtblokken legt hij een vuurplaats klaar in het midden bij de stoelen. Hij loopt met snelle grote passen weer de boerderij binnen waar hij bijna tegen Lilith aan botst. “Jouw moest ik net hebben.” Zegt hij grijnzend. “Kun je een beetje koken? Ik hoop het wel want jij mag deze groente schoonmaken” en drukt vervolgens de groente die hij uit de moestuin had gehaald in haar handen.

Na dat hij wat appels, kruiden en graan heeft geplukt knipt hij wat van het gras weg op het veldje en begint een gat te graven. Als het gat dik anderhalve meter diep is bekleed hij het met stenen. Met zijn vers geplukte ingrediënten loopt hij naar binnen en kijkt of Lilith de groente al heeft schoon gemaakt.. “Zo, lukt het een beetje?” vraagt hij als hij de keuken binnen komt en de appels, graan en kruiden in verschillende bakjes of potje legt. Nadat hij buiten het kaf van de koren heeft gescheiden, gooit hij het graan met wat zout en een laag water in een grote pan die hij op het vuur zet om dik te koken. Hij wast de kruiden en laat ze uit lekken. Hij loopt vlug naar buiten en pakt zijn tondeldoos uit zijn tas. Hij gaat naast het gat, in de grond, op zijn knieën zitten, met wat droog aanmaakt materiaal voor zich. Hij pakt zijn vuurstenen en slaat ze tegen elkaar aan. Een grote vonk springt tussen de stenen vandaan en land net naast het tondel, dus slaat hij nog eens en deze keer land de vonk mooi in het tondel, waar meteen een klein sliertje rook uit waait. Voorzichtig pakt hij het tondel op en houd het vast in zijn handen die hij als een kommetje houd. Hij haalt diep adem en blaast de zuurstofrijke lucht over het tondel. De sliert met rook vat vlam, die na nog een paar keer blazen steeds groter wordt. Het kleine vlammetje likt langs het droge materiaal. Vlug legt Jareth het onder in het gat met de stenen en legt er meteen nog wat kleine takjes bij. Als die goed branden legt hij er wat grotere stukken hout bij tot dat er een groot warm vuur brand.

Terwijl het vuur in het gat de stenen verwarmen. Loopt hij weer naar binnen, om te kijken bij het graan dat al een beetje op een brei begint te lijken. Hij roert het een beetje om. Hij draaide zich op zijn hielen om en liep naar de tafel waar Lilith zat, pakte een stoel die hij omdraaide en ging er verkeerd om op zitten. Jenner die hem al die tijd al heeft lopen volgen gaat aan zijn voeten liggen. “Zo, vertel me eens wat meer over jezelf…Lilith..” zegt hij met een geboeide blik…

Ik kijk voor 2 seconden naar Spark die op de bank ligt te slapen en kijk dan Jareth aan. "Het is niet veel, maar oke. Ik weet niet veel van vroeger want ik ben opgegroeid in een weeshuis. Op een gegeven moment ben ik weggelopen en heb ik op straat geleefd voor een paar jaar. Een jongen hoorde me zingen en vroegen me voor straatoptredens. Na een paar maanden op sraat zingen ben ik gestopt." Ik kijk naar mijn zwarte leren fingerless-handschoenen die mijn polsen en de littekens bedekken en blijf er naar staren. "Toen de oorlog begon ben ik in bossen gaan leven waar ik heb geleerd om met messen om te gaan. Een tijd geleden heb ik Spark gevonden en heb gewacht tot zijn moeder zou komen. Na wat dagen wachten is ze niet teruggekeerd en heb ik hem verzorgd. Hij groeide op en bleef bij me en volgde me naar deze velden." Ik twijfelde of ik moest vertellen wat er gebeurd was toen ik gestopt was met zingen. Ik kijk hem aan en glimlach naar hem in een poging te verstoppen dat ik niet alles heb verteld. "Dat is alles. En jij?"

Hij had aandachtig geluisterd naar het verhaal van Lilith en de glimlach op zijn gezicht was langzaam verdwenen. Hij vond het een.. apart.. verhaal en had het gevoel alsof ze niet alles had verteld. Ach ja dat was haar eigen keus. “Dat is alles. En jij?” vroeg ze toen ze klaar was. “hmm ja.. mijn verhaal.. goed..” zei Jareth. Het leek bijna of hij het wou ontwijken maar dat was totaal niet het geval. Hij wist gewoon niet goed waar hij moest beginnen. Net toen hij wou vertellen, hoorde hij de pap, van graan, borrelen. Hij springt overeind en haalt met blote handen de deksel van de pan, die gloeiend heet is. “Auw..” sist hij. Hij blaast gauw in de pan, ondertussen zijn hand wapperend, en roert de inmiddels dikke pap een paar keer om. Als hij het vuur uit draait kijkt hij Lililth even veelbetekenend aan en pakt de 2 konijnen. Terwijl hij de twee dieren vilt en schoonmaakt begint hij te vertellen. “Goed uhm.. Ik was de jongste van mijn familie, met 2 oudere broers. Mijn ouders waren erg streng en nou ja zoals de meeste pubers luister je dan juist niet naar je ouders.” Hij kijkt even grinnikend naar Lilith. Maar realiseert zich meteen dat ze haar ouders natuurlijk nooit gekend heeft, dus schraapt hij gauw ze keel. Misschien had ze het niet door “maar goed, ik zag het niet zitten om bij mijn ouders te blijven en ben toen ik 14 was weggelopen. Ik ontmoeten een groep reizende acteurs, lijkt een beetje op jouw verhaal eigenlijk. Ze vroegen me niet om mee te doen met optreden hoor hehe, maar ik mocht wel met ze mee. Na 4 jaar reizen over de hele wereld, avonturen beleven, zelfs in de tijd van oorlog, ben ik er alleen op uit gegaan. Van het virus heb ik niet veel gezien, maar aan de dingen die ik gezien heb denk ik niet dat dat zo erg is. Ik vond Jenner 2,5 jaar geleden. Hij was de enige overlevende in zijn nest, dus ik heb hem maar mee genomen. Ik hou nogal van avontuur, daarom reis ik nu alleen over de wereld.” Hij draait zich half om terwijl hij de ingewanden van het konijn eruit trekt, en kijkt Lilith even aan. “Niet zoveel bijzonders dus..” hij wast zijn handen en maakt een groot mengsel van de granenpap, de groente, appel en de kruiden. Vervolgens pakt hij een konijn en vult het met het rijke mengsel. Nadat hij dit ook met de andere gedaan heeft, wikkelt hij beide konijnen in hooi, voor wat extra smaak. “Zo. Ik leg deze twee in de oven goed? Kom Jenner.” Jenner komt meteen overeind en loopt voor Jenner uit, naar buiten.

Het vuur in het is inmiddels opgebrand maar de stenen zijn nog lekker heet en geven een warme gloed af. “perfect..” zegt Jareth tevreden terwijl hij de konijnen voorzichtig op de bodem van het gat neerlegt. “zo en nu wachten…” hij blijft nog even staan en laat zijn ogen over de tuin glijden. Een vogeltje kwettert in de boom en de zon, net voorbij het midden van de hemel, is al bezig met zijn weg naar beneden. Jareth kijkt op als hij beweging in zijn ooghoek ziet. “Wat vreemd..” Spark komt het met een vlugge pas het huis uitgelopen, zijn oren plat en zijn staart tegen zijn poten aangedrukt. Hij verdwijnt tussen het gras richting de oude houten schuur. Een beetje bezorgt kijkt Jareth om naar het huis. Waarom heeft Lilith Spark weg gestuurd? Hij kijkt even naar Jareth en ziet nu ook dat zijn houding veranderd is. Hij staart gespannen naar het huis. Zijn nekhaar staat een klein beetje overeind, net als zijn staart, en het zal vast niet lang duren voor hij begint te grommen. Er is iets mis. Dat weet Jareth nu zeker. En aangezien Lilith Spark weg heeft gestuurd is het echt gevaarlijk. Zonder te twijfelen loopt hij naar het houten schuurtje en beveelt Jenner om daar te blijven. Hij draait zich om en loopt vlug maar voorzichtig naar de boerderij. Zijn spullen liggen nog bij de deur, hij twijfelt of hij zijn geweer mee zal nemen, maar hoort plotseling een brekend geluid. Binnen valt er iets op de grond. Hij spitst zijn oren, geen geluid van iemand die het weer opruimt. Hij wilt eigenlijk naar binnen roepen, hij wilt weten of Lilith nog oké is. Iets houd hem tegen en in plaats van te roepen loopt hij resoluut door de openstaande deur, het donkere huis binnen…

Als Jareth naar buiten is kijk ik naar Spark en fluister ik "denk je dat hij volledig te vertrouwen is Spark?". Spark kijkt me vragend aan en ik glimlach naar hem. Ik wil net opstaan om Jareth te gaan helpen als Spark opeens begint te grommen. Ik kijk door het raam en zie iets langs schieten. Ik fluister "Spark, verstop je buiten". Spark rent naar buiten richting het schuurtje om zich daar te verstoppen. Ik hoor de voordeur open gaan en verstop me in een donkere smalle kast. Ik hoop dat Jareth niet naar binnen komt, denk ik net als ik voetstappen hoor bij de achterdeur. Ik kijk door een kiertje naar buiten en zie dat het Jareth is. Voordat hij de keuken in loopt trek ik hem naar achter en duw hem de kast in. Ik kijk achter me als ik stemmen hoor en ga dan zelf ook de kast in en sluit de deuren. Ik realiseer me dat ik helemaal tegen Jareth aan sta en kijk op naar hem. "Sorry, ik wist niet dat het zo smal was", fluister ik zacht en kijk dan weg zodat hij niet kan zien dat ik bloos. "Wat nu? Ik denk dat het mensen zijn die geïnfecteerd zijn, toen een van hun langs het raam liep zag ik dat hij nog maar een paar plukjes haar had." fluister ik terwijl ik luister naar de stemmen uit de keuken.

Behoedzaam stapt Jareth de gang op. Hij hoort een geluid in de keuken en wil daar naar binnen lopen. Hij krijgt een hartverzakking als iemand hem opeens van achter beet pakt en naar achter trek, een smalle donkere kast in. “Lilith! Ik schrik me rot! Gek!” fluistert hij verontwaardigd tegen haar. “Sorry, ik wist niet dat het zo smal was..” zegt ze fluisterend waarna ze weg kijkt. “wat nu? Ik denk dat het mensen zijn die geïnfecteerd zijn, toen één van hun langs het raam liep zag ik dat hij nog maar een paar plukjes haar had.” Op dat moment hoort Jareth buiten op de gang iemand langs schuifelen, met een ruk schiet zijn hoofd omhoog. Door de kieren van de kast deur ziet hij een man, onder de korsten en wonden. Hij ziet er ziekelijk en waanzinnig uit. Hij schuift met zijn voet over de grond, Jareth kan niet zien waarom maar hij laat een bloedspoor achter dus waarschijnlijk is hij gewond. Lilith wilt wat zeggen, vlug legt hij zijn vingers voor haar mond. De man heeft het ook gehoord en blijft staan, kijkt gefocust rond. Jareth houd zenuwachtig zijn adem in, het zweet loopt langs zijn rug. “loop door… loop door… loop door…” denkt Jareth angstig. Godzijdank loopt de man door en laat Jareth zijn adem vrij. Hij kijkt naar beneden naar Lilith die hem met grote ogen aan kijkt. “Wacht.. heeft ze rode irisen?” denkt hij verbaast. Dan pas realiseert hij zich dat ze erg ongewoon dicht tegen elkaar aan staan. Hij kijkt gauw weg. “uhum.. sorry.. Oké, ik stel voor om hier te blijven wachten tot ze het huis uit zijn of misschien naar boven zijn gelopen? Mijn spullen liggen nog achter bij de deur.. en de honden zijn nog..” Uit het niets zwaait de kast deur open en ze kijken geschrokken op.

De besmette man kijkt met een valse grijns naar de twee jonge mensen. Jareth ziet dat zijn ogen blijven hangen op Lilith, hij grijpt zijn kans en haalt uit met zijn vuist. De man klapt achterover en valt op de grond. Jareth pakt de hand van Lilith en trekt haar vlug mee het huis uit. Als ze de open achterdeur door rennen, horen ze achter zich, in het huis, verschillende mensen die beginnen te roepen en te schreeuwen. “Naar de schuur!” schreeuwt Jareth terwijl hij gouw zijn tas en geweer van de grond graait. Samen rennen ze zo snel mogelijk door de tuin. In alle haast ziet Jareth het gat, waar de konijnen nog in liggen te braden. “ohw wat zonde..” gaat er door zijn hoofd en springt er met een grote sprong overheen. Hij fluit en Jenner stuift meteen uit de schuur achter hem aan. Lilith rent de schuur in en komt een tel later meteen weer naar buiten rennen met Spark achter haar aan. Jareth kijkt achter zich en ziet allemaal mensen in de tuin lopen. Hijgend pakt hij de hand van Lilith en trekt haar snel mee. Jenner begint grommend, vel te blaffen en blijft agressief staan. “JENNER!” schreeuwt Jareth over zijn schouder en Jenner springt achter zijn baas aan. Zo hard als ze kunnen rennen ze de maïs velden in.

De dicht op elkaar groeiende planten verspert ze behoorlijk de weg en met moeite, planten opzij douwend en jezelf er tussen squeezend, banen ze snel een weg door de Annona fields. Ze zijn al zeker 10 minuten weg van het huis. Ze komen op een open plek uit en blijven hijgend staan om even uit te rusten. De mensen hadden al snel afgehaakt, misschien waren ze afgeschrikt door Jenners gedrag, misschien hadden ze de konijnen ontdekt en zaten daar nu lekker aan te knabbelen. Ze waren in ieder geval niet achter ze aan gegaan. Maar Jareth bleef net zolang doorlopen tot hij het zeker wist. “Gaat het?” vroeg hij hijgend van de inspanning. “Heb je je niet bezeerd?” Zijn vuist deed zeer van de klap die hij gegeven had. Hij zag weer even voor zich hoe de man naar Lilith had gekeken. Hij kreeg meteen weer het gevoel dat hij Lilith moest beschermen. Maar goed dat dát gevoel op was gekomen want anders had hij waarschijnlijk nooit zo uit kunnen halen. Hij vond het toch vreemd, dat hij dat zo voelde. Hij kijkt of Jenner ook nog heel is en kijkt Lilith nog vragend aan…

Jareth kijkt me vragend aan en ik probeer mijn hart te kalmeren van al het rennen door rustig adem te halen. Ik kijk hem even aan en kijk dan naar Spark die rustig maar met zijn oortjes gespitst staat te luisteren naar de geluiden om ons heen. Ik zucht en zeg "Ik ben oke, don't worry." terwijl ik me bedenk dat me tas nog boven in het huis staat. Achja, er zit toch niet veel belangrijks in. Ik bekijk Jareth van top tot teen om te zien of hij oke is en loop dan een stukje verder. Spark vliegt voorbij en springt over wat planten heen. Ik kijk naar Jareth en loop dan achter Spark aan. Ik duw wat planten opzij en kijk verbaast naar het weiland dat ik voor me zie. Een prachtige bruine hengst met lange zwarte manen staat te grazen. Ik loop zonder te twijfelen op het weiland af en zie een open hek. Bij het hek ligt wat touw wat ik mee neem en loop voorzichtig op het paard af. Zijn oortjes gaan naar voren en hij kijkt me nieuwschierig aan. Als hij zijn hoofd omhoog gooit zie ik een schattig wit vlekje op zijn neus en ik glimlach. Ik pluk wat gras en loop dichterbij. Het paard lijkt totaal niet bang. Hij stapt naar me toe en hapt het gras uit mijn hand. Ik aai hem over het witte vlekje en draai me om naar Jareth. "Volgens mij is dit een shire. Grootste paardenras, heb je ervaring met paarden?" vraag ik terwijl ik van het touw een touwhalster maak.

"Ik ben oke, don't worry." Antwoord ze. “Ok, mooi.. pfieuw. Dat was ff schrikken.. en waar ze nou vandaan kwamen.. Ik weet het niet, maar het lijkt erop dat we van ze af zijn,” ondertussen laat hij zijn schouder tas van hem afglijden en bukt om te kijken of alles er nog is. Jenner komt naar hem toe en begint uitbundig zijn gezicht te likken. “Ja je was braaf jongen, je hebt goed op Spark gepast,” en hij beloond hem uitbundig. Als hij op kijkt zien hij net dat Lilith door de bosje weg stapt. Vlug hand hij zijn schoudertas en geweer weer om en loopt achter haar aan. Zodra zich hij door de laatste stengels maïs heen wurmt ziet hij ook de grote hengst. “Wow… Wat een beest, dat noem ik nog eens een kanjer.” Vlug kijkt hij om zich heen, of de kust wel veilig is. Wie laat er anders zo’n paard staan. Aan de andere kant van de wei ziet hij een zand pad lopen, dier richting de bossen, in de verte, loopt. Waarschijnlijk een pad vanaf de boerderij. "Volgens mij is dit een shire. Grootste paardenras, heb je ervaring met paarden?" vraagt Lilith die inmiddels bij het paard is gaan staan. “That’s a shire alright,” antwoord hij verbluffend. “en ja ik heb een lange tijd te paard gereden, dus je kunt wel zeggen dat ik ervaring hebt.” Antwoord hij droog. “Het lijkt me een vriendelijk dier,” en hij klopt zacht op zijn hals. Het paard snuift in zijn hand en geeft dan een harde bries. “Ah lekker vriend, ik nies toch ook niet in jouw gezicht,” en hij kijkt Lilith even lachend aan. “Hey, wat maak je?”
Zonder te antwoorden bind ze het touw om het grote hoofd van het paard. “Aha een halster.. zeer goed.” vervolgens helpt hij om de geïmproviseerde teugels eraan te binden.
“Ik geloof dat ons rijdier er klaar voor is.” en hij kijkt, met zijn handen in z’n zij, tevreden naar het grote dier.

“Ik denk dat we het beste richting die bossen kunnen gaan,” zegt hij wijzend naar de donkere bomen in de verte. “Ik weet niet of die mensen ons blijven volgen maar als we nu gaan, op dit paard, naar dát bos, zijn we ze zo kwijt. Dus spring er maar op..”
Verbaast schieten de ogen van Lilith op en staren hem even aan. Op een terughoudende toon ontwijkt ze hem. “ehh.. Ik loop wel.” Zegt ze tussen neus en lip door. Jareth begint te lachen.
“Oh nee, we gaan samen of helemaal niet, kom op. Ik zit vlak achter je dus er zal niks gebeuren. Het is een vriendelijk paard, dat kun je zelf ook zien..” hij trekt haar voorzichtig, aan haar pols naar zich toe, zodat ze vlak naast het paard komt te staan. Het dier kijkt niet op of om en blijft rustig door grazen. “Kom op ik zal je een voetje geven. Je hoeft alleen maar met je voet op mijn handen te staan, dan geef ik je een zetje omhoog. Je zwaait je andere been over zijn rug en je zit.. heel simpel.” Met zijn handen in een kommetje, bukt hij voorover en kijkt haar weer afwachtend aan. Ze twijfelt even maar zet toch haar voet voorzichtig op zijn handen, onderwijl steunend op zijn schouder. Hij duwt haar voorzichtig omhoog. Met een plof komt ze neer op het dier. Hij kijkt haar grijnzend, van de grond, aan. “Zie je? Geen enkel probleem.”

Nadat Jareth zijn tas en geweer stevig, schuin om zijn rug hangt, leid hij het grote dier aan de teugels naar de andere kant van het weiland. Het dier sjokt braaf mee en vind het geen enkel probleem dat Lilith op zijn rug zit. Ook de honden lopen braaf mee. Bij het hek kijkt Jareth even uit naar een grote steen of iets hoogs. “Hmmm hoe ga ik er op komen..?” zegt hij in zichzelf. Hij is zelf ongeveer 1,85 lang en dat dier heeft een schoft hoogte van 1,80. Daar klim je, zonder hulp, niet zo 1-2-3 op. Helemaal niet als er ook nog iemand anders op zit, maar hij heeft al snel een oplossing gevonden en stuurt het paard langs het hek. “Houd zijn teugels even vast, zodat hij niet wegloopt.” En hij klimt tussen het paard op de middelste hek plank. Hij zwaait zijn been over de brede rug en houd zich even vast aan Lilith. “ongemakkelijk..” denk hij even in zichzelf. “Zo, geef mij de teugels maar…” Hij schuift zo dicht mogelijk tegen Lilith’s rug aan en slaat zijn armen om haar heen zodat hij de teugels vast kan pakken. Hij steekt een paar centimeter boven haar uit dus kan hij makkelijk om en over haar heen kijken. Hij slikt even, en is blij dat ze nu niet zijn gezicht kan zien, die zo rood is als een tomaat. Het voelt heel raar om weer zo dicht tegen een meisje aan te zitten. Heel… akward. Jareth krijgt er een vreemd gevoel door, van binnen, maar het kan niet anders. Hij spoort het dier aan.

Hoog op het paard, met de twee honden naast hen, volgen ze het zand pad. De maïs velden verminderen zich en gaan over in glooiende heuvels. Aan de horizon schuift een rode zon, langzaam, achter de wereld en beschijnt hun pad, met haar laatste zonnenstralen, naar het onbekende woud…


Dit topic is ten einde. Als je wilt reageren kan dat in het vervolg topic:
Bedankt