sup bro's hier is mijn eerste poging:P veel lees plezier hoop ik hij is wel een beetje lang


‘Psst… hee Fitch…psst hee wakker worden..’ fluisterd een stem.’hee Fitch wordt wakker!’ roep de stem en ik krijg een stomp in mijn zij.’Ouw! Ermin laat me met rust’ ik kijk boos naar mijn broertje die zenuwachtig uit zijn kraal oogjes kijkt. Plots hoor ik een geluid. Het komt van buiten. Ermin draait zich meteen om en glijd met zijn slanke lichaam door de opening van het kleine hol naar buiten. ‘Ermin wat doe je nou! Ermin kom terug!’ Ik spring op en glij achter hem aan. Ik zie nog net de roodbruine staart met de zwarte punt achter een bosje weg schieten. ‘Ermin wacht nou!’ sis ik. snel ren ik op mijn korte vlugge pootjes achter hem aan. Het geluid wordt zachter achter me. Shit hhhoowh waar is ie nou? Ik ren een open plek op en spring op een rots, de sneeuw op het veld is al bijna gesmolten, en kijk om me heen. Alles lijkt rustig. De kale bomen aan de rand van het bos wiegen zachtjes in de wind, hier en daar fluit een van de weinige vogels. Nog allemaal immuun voor het virus...het virus. Het einde van al het normale. Dat is al weer lang geleden. Ik was nog maar een jong. Ons hol in de boom, stond toen nog aan de rand van het bos bij het mensen dorp. Ik had toen net mijn eerste prooi gevangen..ik geloof een woelmuisje.. hmm woelmuis.

Hmm woelmuis, wat ben jij lekker zeg. Pfiiiiiiiiiiiiiieeeuuw pfiiiiie, pffiieeeuw pffiiieeeeeuw. Met een ruk kijk ik naar de donkere avond lucht. Overal zweven donkere vormen in de lucht. Wat een vreselijk gefluit. Khhhiiisssst. Ik grist mijn muis van de grond en duik weg onder een gevallen boom, onder de takken van een oude den door. De bosjes flitsen langs me voorbij. Het bos wordt steeds dunner. Ik ren de heuvel op door het lange gras. In de verte zie ik de eerste huizen. De vormen zweven nog steeds boven me, dat vreselijke gefluit. Mijn neus pikt de geur op van een ander dier. Ik duik weg, onder de boomwortels, voor een grote zwarte hond. Gelukkig is mijn vacht zo bruin anders had hij me allang gezien. Achter hem loopt een man met een lang geweer. Hij kijkt naar de lucht. Ik blijf dood stil toekijken. De hond schuift met zijn neus snuivend over de grond. Hij heeft mijn geur ontdekt. Oh nee! Opeens wordt er gefluit. De hond draait zich om en rent blaffend achter de man aan. Hij kijkt nog steeds naar de lucht. ‘Lets go Hunter, I don’t like this at all!’ Weg zijn de jager en de hond. Vlug wurm ik me door de wortels omhoog en spring op een dode boom. KWABAM!! Van schrik tuimel ik voorover en val op mijn neus. Auw! KWABAM, KWABAM!! opeens is het hele dorp is verlicht door grote vuren en ontploffingen. ik zie hoe een huis ontploft en opgaan in de vlammen. In de verte hoor ik de mensen gillen van paniek, en nog meer lawaai. De rook zweeft snel het bos in. Angstig spring ik overeind, waar is het hol! Ik begin te rennen en opeens zie ik de boom staan in het licht van het vuur. 'Ermin! Ermin waar ben je!' Ik spring tegen de boom en klauter omhoog. Het hol is leeg. Ik klauter weer naar de grond. 'Ermin! Ermin!' al die rook ik zie niks! 'Fitch!' Achter de boom zie ik door de rook mijn broertje naar me toe rennen. 'Fitch waar is mama?!' verschrikt kijk ik hem aan. 'Mama! Snel we moeten haar zoeken. Mamaaa! Maaaaaaamaaaaaa!!'

‘Schiet op Fitch!’ ik schrik wakker uit mijn dagdroom. Aan de rand van de openplek staat Ermin. Ik spring van rots en ren zijn kant op. ‘wacht wat is er nou aan de hand’ roep ik al rennend. ‘Dat leg ik later wel uit! Kom op we moeten naar Chayce toe’. Vliegends vlug rennen we door het bos. De zon gaat langszaam onder en de laatste zonnenstralen laten de sneeuw schitteren. Met mijn witte vacht ben ik bijna ontzichtbaar in de sneeuw, alleen mijn zwarte staart punt en mijn kleine zwarte neusje zouden opvallen. Ermins vacht is al aan het veranderen naar bruin. De mijne niet… niet meer zins ik mijn eerste wintervacht heb. Een mutatie heet dat geloof ik. Ik ben trouwens niet de enige die dat heeft, zo’n mutatie, er zijn wel meer dieren hier in dit bos die dat hebben. Ook een van de gevolgen na het virus en al die rare bommen. Chayce heeft bijvoorbeeld blauwe ogen en is helemaal zwart, dat horen hermelijnen helemaal niet te hebben. Zelf Ermin is een mutant, zijn vacht veranderd wel maar altijd voor de helft. Hij is altijd voor een deel wit en voor een deel bruin. Samen rennen we de heuvel op, tussen de bomen door. Vreemd.. er is iets anders aan het bos.. het is zo stil.. te stil.. geen vogels meer .. zelfs het hol van de vossen is leeg. Het donkere gat in de heuvel ligt er verlaten bij. Waar is iedereen? Al rennend wordt het bos om ons heen langzaam donker [i][/b]

(Weet je wel hóe goed die post is voor een eerste probeersel? Je hebt serieus talent Maaike =D By the way, toevallig was ik ook bezig met een post voor in Aboribus, maar aangezien jij ook al postte maak ik wel gewoon een antwoord hier op haha >D)

Het bos, het woud. Het rook niet meer zoals vroeger. Naar natte mos en dennennaalden. Er hing een vreemde geur doorheen, een mengelmoes van ziekte en dood. De bomen groeiden door maar leken droevig, de struiken kwamen hoog maar lang niet zo hoog als voorheen. De vruchten en bessen smaakten chemisch, raar. Ik mistte de zoete en verfrissende eerste beet uit een vrucht.

Het woud, nu Aboribus genoemd, was in ieder geval minder dicht begroeid dan ik me kon herinneren. De wind kwam zeer makkelijk door de bomen heen en de koude kroop door mijn vacht. Ik rilde, maakte een aanloop en rende onderweg naar een beter beschutte plaats. Dat duurde gelukkig niet lang, ik had gewoon niet genoeg gekeken. Hier zakte ik door mijn poten neer met mijn ogen dicht en ging neerliggen. De bosgrond was koud en besneeuwd, maar nog steeds zachter dan normale aarde. Met mijn ogen gesloten luisterde ik naar de geluiden van het bos, die gelukkig hetzelfde gebleven waren. Misschien was het iets minder druk in het vogelenkoor, maar ik was al lang blij dat er teken van leven was. Ik dommelde in, zakte steeds verder weg. Ik vloog weg uit deze wereld en keerde terug naar mijn gebied, mijn familie.

(...)

De grote koedoe bewoog met zijn oren en ontwaakte uit een diepe slaap. Hij opende zijn grote zwarte ogen, keek om zich heen en voelde verdriet en teleurstelling. Die droom van net had zó echt, zó realistisch geleken dat hij had gedacht dat het de werkelijkheid was. Of in ieder geval had hij gehoopt dat het zo was. Elke nacht dwaalde hij af naar het land wat vroeger zijn thuis was, het land waar niets meer van over was gebleven. Elke keer bracht het hem zoveel vreugde, tot hij wakker werd uit zijn slaap en weer teruggegooid werd in de werkelijkheid. Icuris slaakte een trillerige zucht. Hij vroeg zich werkelijk af hoe hij het nog vol hield in deze wereld. Hij was alles kwijt waar hij van hield, liep hier rond in een land van dood en verderf en had geen doel in het leven meer. Soms wenste hij dat hij in zijn droom bleef steken en er niet meer uit kwam.

Maar natuurlijk gebeurde dat niet. Hij stond op, strekte zijn benen en nek, en keek om zich heen. Weer niemand. Hij had al een paar dagen niemand gezien. En het was nu ondertussen avond geworden, dus de kans dat hij iemand tegenkwam was miniem. Hij begon te draven door de sneeuw, wat bij elke pas tientallen centimeters opvloog. Ondanks de kou en het feit dat alle loofbomen en struiken kaal en leeg waren, het depressieve weer en al het andere leed wat de winter met zich mee bracht, kon zelfs de pessimistische koedoe zichzelf vermaken in de sneeuw. Enkele seconden later renden er echter twee hermelijnen voorbij, waardoor Icuris zich dood schrok en een andere kant afweek en bijna uitgleed door de sneeuw. Daarna stond hij stil en draaide hij zich om. Wacht even, andere dieren. Company. Sinds de apocalyps was hij eenzaam en had hij wel behoefte aan een praatje. Maar de hermelijnen zagen eruit of ze haast hadden. Icuris rende achter ze aan en probeerde ze in te halen. ''Hey!'' schreeuwde hij ze toe en week uit voor een steen die in de sneeuw begraven lag en slechts enkele centimeters erboven uit stak. ''Wacht even!'' riep hij erna, en haalde de kleine diertjes in. ''Wat is er aan de hand, waar gaan jullie heen?'' vroeg hij met oprechte nieuwsgierigheid naar de ukkies en probeerde daarna een kleine glimlach op te zetten.

Een paar takken kraakten onder het gewicht wat er op lande. het was een groot lichaam van een zwarte panter wat zich neer liet ploffen op de bosgrond. het was Black Thunder maar bijna iedereen noemde haar Blacky. een gaap ontsnapte haar en haar maag rammelde hard. ze was uitgeput en had verschrikkelijke honger. Ze had de hele nacht gefoerageerd naar voedsel maar vond niks , geen ziek , oud of jong dier wat ze zou kunnen vangen en eten. Zelfs geen karkas. jagen op gezonde dieren deed ze niet meer sinds de ramp. het ecosysteem was al helemaal van slag en ze was dan wel een jager , compassie had ze wel. meestal. nog een keer gaapte ze waarna ze zicht uitrekte. het was hier geen goede plek om te slapen , alles en iedereen deed iets om aan eten te komen en niet iedereen was zo aardig als zij. ze bedacht zich dat ze beter in een boom kon gaan slapen of een grot. in ieder geval ergens veiliger. lui en loom liep ze door het bos , nu niet lettend op waar haar poten op landde. ze was niet op jacht. ze verlangde naar huis , naar haar kittens. als die nog leefde. ze dacht van niet , ze had ze al zo lang niet gezien en ze waren nog te jong om zelf te overleven. een diepe , treurende zucht ontsnapte haar bek. huis... dat bestond niet meer. dit was haar huis nu. ze schrok op van een geluid vlak bij haar en haar oren en snorharen schoten naar voren. ze was alert. een aantal meters van haar af zag ze twee kleine schimmen door de takken razen. ze scherpte haar blik en zag dat het twee hermelijnen waren. werden ze achterna gezeten? tot haar schrik werd ze bijna omver gerend door een grote koedoe. het had haar niet gezien. ze hoorde hem roepen of de hermelijnen wilden wachten en waar zij in al die haast heen gingen. het was een grappig gezicht die hermelijnen die werden nagezeten door een grote koedoe. zachtjes lachte ze en ze besloot ze op een afstandje te volgen. in een kleine draf liep ze achter ze aan


(mhhh beetje kort vergeleken met gullie xD)

ah thanks kim jij ook man! Veel beter dan mij :geek: komt goed uit dat je stukje verder schrijft ik wist niet hoe ik verder moest en nu wel:D en simone sorry dat ik je er niet in heb verwerkt want ik las jouw poste pas toen ik die deze net wou poste en had er simpel weg geen zin in

“Hey!” hoorde ik achter me. Ik keek al rennend om, maar Ermin bleef door rennen. “wacht even!” hoorde ik weer. We werden ingehaald door een soort grote bok. Zijn lange gedraaide hoorns zagen er scherp uit. Ik stopte sprong op een grote rost en Ermin sprong op een kale boomstam. “wat is er aan de hand, waar gaan jullie heen?” vroeg het grote dier. Ermin en ik keken elkaar even aan en staarde toen achterdochtig naar de bok. Hij schonk ons hoopvol een klein glimlachje. Ermin sprong naar voren. “uhm mijn naam is Ermin” zei hij nog steeds wat wantrouwend. “Dit is mijn broertje, Fitch.” De bok gaf me een knikje, ik deed niks. “Gegroet mijn naam is Icuris, wat is er aan de hand, waarom die haast?” vroeg hij vriendelijk. Ik keek nieuwsgierig naar Ermin “dat vroeg ik me nou ook af.” Uit het niets sprong een zwart figuur tussen ons en blaaste vel naar de bok! Verschrikt sprong ik op zij en lande naast Chayce die agressief omhoog keek. “ Wie ben jij?!” blafte Chayce woest. De bok sprong achteruit, schudde even met zijn grote kop en keek verontwaardigd naar Chayce. “Ik zag die twee door het bos rennen en aangezien ik al een tijdje alleen ben dacht ik dat ik me wel bij hun kon voegen.” “ Ik geloof je niet! Ik heb jouw soort nooit eerder gezien! Vertel op!” riep Chayce naar Icuris. In de verte hoorde ik het geluid weer opkomen, en het kwam dichterbij. Ik keek bezorgd naar de lucht, die inmiddels donker rood was geworden. Ik keek naar Ermin, hij keek de kant op van het geluid. Chayce stond nog steeds te bekvechten met Icuris. Ermin keek me angstig aan. “uhm chayce …?” fluisterde Ermin zachtjes. Chayce reageerde niet “Chayce!” riep ik. Verbaast keken ze allebei op en Chayce draaide zich meteen om naar het geluid. “Nee…” fluisterde ze in zichzelf. “Kom op weg wezen! Straks zien ze ons!!” Chayce sprong weg met Ermin achter haar aan, ik keek naar Icuris en knikte naar hem. Samen rende we achter ze aan. Zo snel we konden rende we door het bos. Het had er vast heel raar uit gezien. Drie vreemd gekleurde hermelijnen en een grote bok achter elkaar aan rennend. Maar dat kon ons niet schelen, we moesten snel het bos uit. Achter ons werd het geluid steeds duidelijker, het waren er veel dit keer. Dat vreselijke geluid! Krrrrrrrrrrrrrri krrri krrrrrri krrrri sssshhhkrrri gggrrrrrrrrrrssssssh krrrrrriiissssgggrrr….!


Krrriiihiiiiieeh!! Verschrikt kijk ik op! Wat was dat?! Ermin ligt nog naast me te slapen. Hij was er kapot van toen we mama vonden… of wat er van haar over was… KRRIIIHHHIIIIIIIEEEEEHH! GRRRIIIHIIISSSHIII! Wat is dat toch? Ermin gaapt en kijkt me slaperig aan. KRRIIEEHSSSHIIGGRR. Het geluid komt van heel dicht bij. Ik heb geen idee waar we in het bos zijn. Na de ontploffing van het dorp en de rare gelige rook die ervan af kwam zijn we als een gek door het bos gaan rennen op zoek naar mama. Toen we haar resten vonden bij het meer, bleef Ermin maar hangen. Hij wou haar niet zo achterlaten, maar de rook had ons achtervolgd en het gaf een giftige smaak in mijn mond. Met veel moeite kreeg ik hem mee en begonnen we richting de bergen te rennen. Dat is nou al een paar weken geleden en de bergen liggen nog steeds even ver weg. Toen we gisteravond in het donker dit holletje onder een boom vonden, leek het ons wel geschikt, om te overnachten Het geluid was nu zo dichtbij en het nam een vreselijke zure lucht mee. Ik kroop naar de opening en tuurde door de mist naar buiten. Menselijke wezens strompelde tussen de bomen door de mist. Hun huid was vies en wit, ze hadden geen haar en ze liepen onnatuurlijk voorover gebogen. Ze kraamde een vreselijk gegil uit. Een konijn sprong plots uit zijn holletje, nieuwsgierig naar de wezens. Alle wezens begonnen opeens keihard te krijsen en rende op het konijntje af. Voor het weg kon springen hadden ze hem al te pakken. Wel een stuk of tien gooide zich op het diertje. Hij werd levend uit elkaar getrokken en zijn ingewanden vlogen door de lucht. Vol afgrijzen keek toe ik hoe het konijn werd verslonden…

Het woud begon langzaam omhoog te hellen. We renden nog steeds. Het was nu donker in het bos. Icuris keek me verwarrend aan, ik keek achterom en zag hoe honderde witte wezens krijsend tussen de bomen door renden! “Opschieten! Ze hebben ons gezien! Straks halen ze ons nog in!!!” schreeuwde ik naar voren. De kale loofbomen werden vervangen door verdroogde bruine dennenbomen, aan de voet van de highlands. We waren bijna veilig!

(Haha thanks Maaike. xD En PSSJ 1 opmerking: Het is NIET de bedoeling dat je zeg maar de personages van iemand anders bestuurt! Je mag alleen bepalen wat je eigen karakters doen, anders heb ik er ook niks op in te brengen eh xD Vergeten te zeggen haha xD)

Wat er als eerste gebeurde, was dat één van de twee hermelijnen naar voren sprong en Icuris wantrouwend aankeek. Hij stelde zichzelf voor als Ermin en noemde ook nog de naam van de witte hermelijn, deze heette Fitch. Een kleine grijns kwam op Icuris. Wat een schattige naampjes. Wel iets wat hij had verwacht bij deze dieren. Snel haalde hij echter de grijns weer van zijn gezicht en antwoordde op een beschaafde manier terug. ''Gegroet, mijn naam is Icuris'' vertelde hij de hermelijnen terug en daarna herhaalde hij de vraag die hij eerder gesteld had, de vraag wat ze hier aan het doen waren, waarom ze zo snel door het bos renden zonder een voor Icuris zichtbare reden. Blijkbaar was hij niet de enige die geen idee had wat er aan de hand was, want Fitch reageerde op eenzelfde manier.

Ineens verscheen er een zwarte flits voor zijn poten en hij sprong verschrikt opzij. Agressief vroeg hij aan Icuris wie hij was. Icuris fronste terwijl hij naar het diertje keek. Die had wel lef zeg! Als Icuris niet zo beheerst was geweest, had hij hem zo plat kunnen trappen. Om maar aardig te blijven (anders kwam hij er zeker niet achter wat hier aan de hand was) antwoordde hij normaal terug. Icuris vertelde dat hij de hermelijnen door het bos zag rennen en dat hij zich bij hen gevoegd had omdat hij zich af vroeg wat er aan de hand was.
“ Ik geloof je niet! Ik heb jouw soort nooit eerder gezien! Vertel op!” Icuris snoof verontwaardigd. ''Rustig aan, knaagdier, of ik laat je de onderkant van mijn hoef zien.'' wierp hij hem toe. Hij meende het misschien niet, hij wou alleen dat dat zwarte beest zijn kop hield zodat hij er achter kon komen wat er gebeurde.

Ermin riep Chayce, en op dat moment dwaalde Icuris zijn concentratie af. Hij keek achter zich en zag dat achter hun nóg een dier volgde, het was een zwarte panter die hen in een drafpasje volgde. De koedoe had nog nooit zo'n dier gezien, en verbaasde zich er over. Fascinerend, het leek net op een zwartgeverfde leeuw. Wacht eens even.. in plaats van te kijken naar die mooie zwarte pels zou hij alarm moeten roepen. Of misschien toch niet, de grote kat leek op een of ander manier niet op een maaltje uit te zijn. Icuris ontspande zich iets meer, en wou net iets tegen de zwarte kat zeggen, totdat een maar al te bekend geluid in zijn oren klonk. Kleine projectielen raasden langs zijn oren en maakte dat vreselijke snelle, hoge geluid. Het waren de kale wezens, kale wezens met hun knalbuizen. Icuris had ze eerder gezien vroeger. Vanuit de verte hadden die wezens zijn groep begluurd en daarna volgde de schoten.

Iets engers in de wereld kon Icuris zich niet voorstellen. Hij begreep die dingen niet, hoe konden ze van afstand doden? Wat voor tovenarij was dat?
“Kom op weg wezen! Straks zien ze ons!!” riep de witte hermelijn. Icuris raakte langzaam maar zeker in paniek. De hermelijnen waren misschien nog vrij veilig, maar Icuris was veel groter en viel erg op in het besneeuwde bos. Als het ware was hij een rennende schietschijf. De mensen hadden honger, en zouden jagen op alles wat ze konden vinden om hun honger te stillen. En dan was daar Icuris, een perfecte bron van veel vers vlees. Hij schudde zijn kop en concentreerde zich weer op de groep waar hij zich in begaf. De mensen gaven niet zo snel op, de kogels vlogen nog steeds langs hun heen en raakten de bomen. Elke keer dat de koedoe een kogel zich in de bast van de boom zag boren voelde hij opluchting, opluchting omdat hijzelf niet geraakt was.


Maar die opluchting en geluk mocht niet te lang duren. Hij wist wel dat hij groot genoeg was om geraakt te worden.. Een kogel vond hem en boorde zich diep in zijn schouder. Icuris slaakte een jammerend geluid en wou zich van de pijn neerwerpen op de grond, maar hij wist dat dat zijn dood zou worden. Hij ademde diep uit, vermande zichzelf en rende stroef door. De pijn die bij elke stap door zijn schouder schoot was bijna onverdraaglijk, maar hij zei verder niks tegen de zwarte panter of de hermelijnen. Wel viel zijn blik op het spoor van druppels bloed die hij achter liet op het eerst pure sneeuw. De grond begon nu naar boven te hellen. Het aantal loofbomen werd minder, en werden nu vervangen door naaldbomen. Icuris herkende het, ze waren op weg naar het berggebied, hier konden ze de mensen makkelijker kwijtraken. Nog een klein stukje..

[neeee! ik had al vet veel en toen viel me laptop uit :'(]

Blacky stopte met lopen toen ze merkte dat de grote koedoe haar had opgemerkt. Ze keek hem bedachtzaam aan. zou hij alarm slaan? ze zag zijn spieren ontspannen. blijkbaar niet. ze zag zijn oren zich op haar richten en zijn bek lichtjes opengaan om wat te zeggen , maar het moment mocht niet komen. iedereen werd opgeschrikt door harde knallen in het bos en paniek kreten van de dieren. er weerklonk nog een knal en in reflex dook ze in elkaar , oren in haar nek , pupillen groot , staart stil achter haar lijf. haar hart klopte in haar keel. die geluiden kende ze het was het geluid van de twee benen en hun armen die met de dood schoten. ze hoorde alle dieren rennen , zo ook de groep die ze luttele seconden geleden nog vol interesse had bekeken en gevolgd. ze zou ook moeten rennen anders hing ze zo om de pelsen van de twee benen. haar spieren spande zich en ze schoot in volle vaart vooruit. door de bomen door , zigzaggend om zo veel mogelijk dood te ontwijken. de dood raakte de bomen en miste haar soms op een haar na. de twee benen waren best dichtbij. maar ze waren niet alleen ze rook de twee benen maar ook wat anders namelijk paarden. ze snapte nog niet hoe die edele dieren zich zo konden laten gebruiken door die monsters. een kogel schoot langs haar oor. ze versnelde richting de bergen daar zou ze zich gemakkelijker verschuilen. ze schoor het open veld op en rende zo hard ze kon. haar adem stokte door de vermoeidheid maar ze kon niet stopen , mocht niet stoppen. voor haar zag ze de groep rennen , hun gingen blijkbaar ook richting de bergen. een kogel schoot langs haar heen en boorde zich in zijn schouder. Blacky sidderde door de pijn die het waarschijnlijk zou doen en ze rook zijn bloed. gelukkig waren ze er bijna de bomen veranderde al en het pad werd steiler en steiler. nu nog op zoek naar een goede plek om te schuilen of om de twee benen af te schudden ,als ze het zich goed kon herinneren waren er vlak blij een aantal grotten met vele gangen als ze daar in zou kunnen komen was zij , en de andere bosdieren , veilig voor de twee benen. een vreemde gedachte voor een zwarte panter maar ze was nou eenmaal uniek.