Raymo liep met vlotte passen door de stad genaamd Solumn, het was een van de laatste plek waar nog mensen kwamen en woonde. Het tikken van zijn scherpe nagels op de harde oppervlakte van de stad. Hij had een goede schuilplaats voor zijn eigenaar gevonden had. Een oude verlaten winkel waar boven een klein appartementje zat. Waar zijn eigenaar en hij zelf kon slapen de mensen die daar woonden moeste vast een hond hebben gehad er was een lekker en knusse hondenmand in de slaapkamer naast het bed. Met een vlotte pas rende Raymo snel terug naar de plek waar hij zijn eigenaar voor het laatste gezien had en zijn opgesplitst. Om zo sneller een slaapplaats te vinden. Raymo had al snel de geur van zijn eigenaar gevonden. Mensen waren soms zo makkelijke te vinden vooral als voor een deel half wolf was. Raymo blafte vrolijke naar zijn eigenaar toen hij in beeld kwam rende vrolijke naar hem toe.

Meteen draaide de eigenaar zich om en er kwam een wat vage en duistere en sombere glimlach tevoorschijn en zei. ‘Wat is er jonge wat gevonden.’ Raymo knikte enkel met zijn kop en blafte nog eens luid. Raymo en wist nog niet wat hem te wachten stond. Het geblafte van zijn hond bevestigde dat hij iets gevonden had waardoor zijn glimlach nog wat breder werd. maar diep van binnen slikte hij een paar brokken weg. Waardoor hij een wat sombere uitstraling en blik had. Raymo keek even met een wat bezorgde blik naar zijn eigenaar en gaf hem een bemoedigde lik. De eigenaar schrok ineens op toen hij een lik over zijn wang voelde gaan waardoor hij naar zijn trouwe viervoeter keek. kon hij het wel een van zijn beste vriend een die hem altijd trouw was gebleven en altijd bij hem was. meteen schudde hij zijn hoofd en bande die gedachten zijn hoofd uit. en toverde een glimlach op zijn gezicht die naar zijn gevoel niet overtuigend was. ‘Leid de weg en laat maar eens zien wat je gevonden hebt.’ Zei hij waarna Raymo zich meteen omdraaide en deed wat zijn eigenaar vroeg. Niet wetend dat hij steeds een stapje dichter bij zijn eigen dood kwam. Raymo stopte af en toe om te kijken waar zijn eigenaar was. Hij leek niet er bij te zijn vandaag, Raymo vroeg zich af wat er was. De eigenaar was diep in gedachten verzonken. Terwijl hij zijn trouwe vriend volgde. Was het niet beter om hem gewoon achter te laten zodat hij voor zich zelf kon zorgen. Maar wat nou als hij dat niet kon en het was al moeilijke genoeg om aan eten te komen. soms hadden ze niks. Hoewel hij niet echt ondervoed leek maar hoe lang zo dat duren als hij hem ergens achter liet. Ondertussen was zijn hond een winkel binnen gegaan. En liep meteen door de trap op en leide hem naar een appartement. Blijkbaar was deze winkel van een gezinnetje geweest. Die boven de winkel woonde. Er kwam even weer een glimlach op zijn gezicht maar nou was het een glimlach van tevredenheid. ‘Goed gedaan jongen.’ Raymo’s staart kwispelde vrolijke. Waarna even het appartement verkende. Ondertussen werd het schuld gevoel steeds groter. Toen hij in de slaapkamer kwam zag hij dat Raymo in een hondenmand was gaan liggen.

En zijn slaap probeerde te pakken. Hij besloot het nou maar te doen als hij het nog langer zou uitstellen zou het alleen maar moeilijkere worden. Langzaam pakte hij zijn wapen en met trillende handen en tranen in zijn ogen richtte hij zijn wapen op zijn trouwe vriend. ‘Het spijt me maar ik kan niet langer meer voor je zorgen.’ Raymo keek verbaast op toen hij zijn eigenaars stem hoorde. Die ineens vol verdriet klonk. Maar toen hij zijn ogen opende en met een verbaasde blik naar zijn baas keek. Schrok hij toch wel daar stond hij ineens met een wapen op hem gericht. Raymo snapte er niks van wat had hij fout gedaan. Meteen schoot hij uit de mand maar voelde meteen een stekende pijn in zijn poot. Raymo lied een duidelijke jankje horen. Waarna zijn verbaastheid meteen vervangen werd door verdriet maar ook haat en angst. Waarom deed zijn eigenaar dit hij had niks gedaan. Hij had altijd gedaan wat zijn eigenaar van hem gevraag had. Raymo sprong meteen op zijn eigenaar af en voelde nog een paar verschrikkelijke steken van pijn door zijn lichaam gaan. Raymo landen boven op de mens die ooit zijn eigenaar was geweest en had zijn tanden in zijn hand gezet. De mens schreeuwde van de pijn. Raymo schudde flink met zijn kop om er voor te zorgen dat zijn ex eigenaar het wapen los liet. Die meteen het wapen los liet en hem van zich af probeerde te trekken. Ondertussen had Raymo zijn klauwen diep in het huid van de mens gezet. Raymo gromde fel maar je kon ook jankjes van pijn en verdriet horen. Ineens voelde hij een stekende pijn in zijn buik waardoor hij de hand los liet en even door de lucht vloog. En een paar meter verder met een plof op de grond landen. Raymo kon nog steeds niet geloven dat zijn eigenaar van hem af wou en hem probeerde te doden. Raymo negeerde de pijn en probeerde zo snel mogelijke op te staan. Hij moest er zeker voor zorgen dat hij het wapen niet meer te pakken kon krijgen dan had hij een kans om te ontsnappen. Raymo rende snel op zijn eigenaar af. die naar het wapen aan het zoeken was. Raymo zette zijn tanden meteen in zijn nek en haalde met zijn klauwen flink uit. Raymo schudde flink met zijn kop om de pijn en wond nog erger te maken. De eigenaar probeerde met alle macht die hij nog had zijn hond van zijn rug te werken. Gelukkige werkte zijn gewicht in het voordeel en had hij hem van achter aangevallen. Raymo voelde langzaam hoe de bewegingen van zijn eigenaar minder werd. En langzaam levenloos werd. Er stroomde een paar tranen over zijn snuit. Terwijl hij het warme bloed van zijn eigenaar proefde het gaf hem maar een naar en sombere gevoel. Nadat

Raymo kon niet geloven dat hij zijn eigenaar gedood had en dat zijn eigenaar hem wilde doden. Raymo liet langzaam de nek los en spuugde het bloed meteen uit. Het gaf hem een misselijke en naar gevoel, vooral omdat het bloed was van zijn eigenaar. Die nou dood op de grond lag. Langzaam strompelde Raymo weg van het lichaam. Je kon duidelijke piepjes van pijn horen. Hij had een flink wond bij zijn bij waar een stel kogels net langs zijn huid was gegaan. En een lelijke schot wond in zijn achterpoot en schouder. Raymo wilde zo ver mogelijke van het lichaam vandaan. Met veel moeite liep hij de trap af en de winkel door. Waarna hij weer op de verlaten straten uitkwam. Met een sombere maar ook een kwaad en verraden gevoel liep hij de staart door. Raymo voelde zich voor het eerste totaal hulpeloos geen idee wat hij nou moest doen of wat hij met zichzelf aan moest. Raymo klom met veel moeite in een verlaten en verwoest auto. En nestelde zich op de achterbank. Waarna hij zijn blik even naar de lucht richtte het was nacht en de maan was goed te zien. Het was een mooie volle maan. Raymo strekte zijn nek en liet een luide en zuivere huil los. Als nagedachtenis. Terwijl hij naar de maan huilde stroomde er nog wat tranen langs zijn snout. Hij kon niet geloven dat zijn vriend en eigenaar er niet meer was. Toen Raymo klaar was legde hij zijn kop op zijn poten en liet een geierriteerde grom los. Hij wist dat hij een manier moest vinden om die zwarte en pijnlijke dingen uit zijn lichaam te krijgen. Andere zouden zijn wonden nooit goed genezen, maar hoe. Raymo schudde een paar keer kwaad met zijn kop. Waarom moest zijn eigenaar hem ineens dood hebben, die gedachten maakte hem niet alleen kwaad maar ook erg verdrietige. Raymo schudde nog een paar keer zijn kop. Waarna hij langzaam in een onrustige slaap sukkelde.

Er hing een rare zweer in de stad. De rode avond zon liet vreemde schaduwen door de straten vallen. Een bruine hond liep, moe van de dag, sjokkend langs de verlaten en verwoeste straten. Hij bleef staan en draaide zijn hoofd. Een paar meter achter hem aan kwam zijn baas. Zijn lange jas sleepte bijna over de vloer. Zijn houding was afwezig en hij keek nors voor zich uit. Toen de jongen met zijn been zacht tegen de hond botste kwam hij pas uit zijn dagdroom. “oh sorry jongen..” hij bukte zich en aaide de hond, die zijn hand likte. “Ik wil hier zo snel mogelijk weg. Kom, het zal vast niet lang meer duren. De huizen worden al minder.” Hij kwam overeind en liep door, de hond bleef naast zijn benen lopen.

Er stak een koude wind op. De jongen bleef staan, keek naar de lucht en trok zijn kraag wat dichter. “hmm laten we hopen dat het niet gaat regenen. Man.. wat ben ik toe aan een sigaret..” hij keek op toen hij zijn hond hoorde grommen. “Jenner.. wat is er?” vlug liep hij naar de hond die met zijn nekharen overeind, staart op gekruld en zijn tanden bloot naar een oude, half verbrande auto staarde…

De avond viel. Chandra liep met vluchtige passen door de schaduwen. Bij elk geluid dat ze hoorde verstijfde ze. De banden van haar rugzak irriteerden verschrikkelijk op haar schouders. De huid zou na deze trip waarschijnlijk wel weer open liggen. Maar ze moest wel. Ze was dingen nodig. Mensen dingen. Voor zover zij wist groeide verband en ontsmettingsmiddel niet aan de bomen. Daarnaast zou ze een moord doen voor een stuk brood. Chandra haastte zich door het steegje waar ze in liep en liet zich naast een grote container door haar knieën zakken. De blondine tuurde om het hoekje. Hoewel ze niks hoorde, wist ze dat er mensen in deze stad waren. Gezonde mensen. Eigenlijk was het idioot wat ze aan het doen was, maar ze moest ook een beetje aan zichzelf denken. Ze vermeed vrijwel al het contact met muren, objecten en zeker levende wezens. Op die manier zou de kans het kleinst zijn dat ze het virus zou verspreiden. Tenminste, dat was haar theorie.

Het meisje kwam weer overeind en voelde de korsten in haar knieholtes barsten. Ze knarste met haar tanden en liep stug door. Het deed nu zeer, maar als ze wat medicatie of verband kon vinden was het deze trip en pijn zeker waard. Chandra werd steeds meer op haar hoede toen ze de hoofdweg naderde. Helaas zaten daar toch wel de meeste winkels aan. Haar blik ging schichtig heen en weer. Ze zag wat mensen lopen, dus wachtte ze in de schaduwen tot deze verdwenen waren. Haar ogen schoten over de borden en namen van de winkels. Groenteboer, schoenmaker, boekenwinkel… Ah, dat leek een kleine winkel! Uit ervaring wist Chandra dat de apotheken vaak al volledig geplunderd waren door de mensen die hier nog leefde. Daarom richtte ze zich meer op de kleine winkels, die vaak ook wat verband en dergelijke hadden verkocht toen ze nog draaiden. Bovendien hadden winkels altijd een EHBO kist, mits deze nog niet gestolen was uit de puinhopen dat vroeger een winkel was geweest.

Ze sloop de winkel in, de houten vloer kraakte en zuchtte onder haar voetstappen. Het was er stoffig, stellages lagen op hun kant, de ramen waren gesneuveld. Chandra sloop achter de toonbank en gaf haar ogen goed de kost. Helaas was het overal hartstikke donker. Ze knarste even met haar tanden. Dit had ze zo graag willen vermijden. De blondine zuchtte en begon met haar vingers de planken onder de toonbank af te tasten. Ze waren leeg, op een oude bloknote na. Chandra keek er even naar en haalde toen haar tas van haar schouders. Misschien had ze er nog eens wat aan. De laatste zonnestralen vielen door de gesloopte raamkozijnen. Chandra keek op en zag iets vreemds aan de muur hangen. Het was een lege houders, zo’n één waar je een EHBO kist aan kon klikken. Ze kneep haar ogen even samen. Zou hij weg zijn, of..? Gehurkt liep ze naar de plek toe en begon langs de plinten, de want en de toonbank te voelen. Haar angst om spinnen, kakkerlakken of muizen aan te raken was vrijwel verdwenen. Vroeger waren dit soort tripjes altijd een drama voor haar geweest. Maar ze was gegroeid. Harder geworden. Haar vingers vonden een ruimte tussen de toonbank en de muur. Zonder twijfel stak ze haar arm in de spleet en negeerde de pijn en de spinnenwebben die ze voelde. Haar vingers omsloten een kleine, plastic doos. Met een kraai van geluk trok ze de stoffige EHBO kist uit de spleet. Niet te geloven, wat een geluk! Hoewel.. Hij kon natuurlijk leeg zijn.

Chandra rammelde even met haar doos en hoorde het gelukzalige geluid van spulletjes. Met trillende vingers opende ze de twee plastic klemmen en opende de doos. De inhoud was nog puntgaaf en stofvrij. Verband, gaas, pleisters, een schaar, ontsmettingsalcohol. Chandra’s hart klopte in haar keel. Zoveel geluk had ze in weken niet gehad! Opeens herinnerde ze zich waar ze was. Schichtig keek het meisje om zich heen, propte de EHBO kist in haar tas en slingerde die weer om haar schouders. Ze knarste opnieuw met haar tanden ten de banden over haar huid schuurden. Echt, als ze zo bleef knarsten hield ze geen tanden meer over om mee te kauwen! Chandra kwam gebukt overeind en keek om zich heen. Zou ze de rest ook nog doorzoeken? Ze had immers al wat ze wilde. Maar ja, ze was er nu toch. Haar oog viel op een trap die naar boven leidde. Waarschijnlijk zat er een woonvertrek boven de winkel. Chandra glimlachte schuin. Ze kon wel wat nieuwe kleren of lakens gebruiken.

Op haar hoede sloop ze de trap op. Het kon immers zijn dat hier mensen woonden. De bovenverdieping bestond uit een klein appartement. Met gerichte precisie en handelingen doorzocht Chandra de keuken en de huiskamer, waarbij ze zo min mogelijk aanraakte. Lucifers, een oud bank kussen, twee stompe kaarsen en nog wat andere spullen verdwenen in haar rugzak. In de badkamer vond ze tot haar stomme verbazing een strip aspirines waar de helft nog in zat. Waar hield haar geluk op vandaag? Daar kwam ze snel achter toen ze de laatste deur, die naar de slaapkamer, opende.

Een gil ontsnapte uit haar rauwe keel. Chandra strompelde een paar passen achteruit en staarde met grote ogen naar de man die op de vloer lag. Doordrenkt in bloed, vers bloed. Zijn keel was opengereten, dit was duidelijk werk van een dier. Chandra merkte dat ze als een idioot stond te trillen. Ze moest hier weg. Toen viel haar blik op het wapen dat vlakbij de man lag. Ze had nog nooit een wapen in het echt gezien, laat staan gebruikt. Toch bewoog iets haar ertoe om voorzichtig langs de man en het bloed te stappen, het pistool met twee vingers op te pakken en weer de kamer uit te vluchten. In de huiskamer legde ze het ding op tafel. Was hij geladen? Chandra dacht terug aan films die ze had gezien. Het leek een eeuwigheid geleden, maar ze meende zich iets te herinneren over een hendeltje bovenop dat je terug moest trekken. Met een schuin hoofd keek het meisje naar het pistool. Het hendeltje zat gewoon op zijn plek. Ze had echter geen idee hoe je kon kijken hoeveel kogels erin zaten. Ze schudde haar hoofd en deed het pistool voorzichtig in haar rugtas. Dat zou ze later wel uitzoeken. Ze moest hier weg.

Het meisje liep vluchtig, doch stil de stap af. Haar blik speurde door de winkel, maar zag niemand. Hetzelfde deed ze bij de straat, maar ook die leek verlaten. Met vlugge passen begon ze over de stoep te lopen. Plotseling hoorde ze een ijzingwekkende huil, vlak naast haar. Chandra verstijfde en keek naar rechts. Enkele meters van haar verwijderd stond een uitgebrande auto tegen de stoep geparkeerd. Tegen beter weten in begon ze er heen te lopen. Er kon een gevaarlijk beest in zitten. Maar de huil was vol pijn geweest. Misschien was het gewond. Voorzichtig naderde ze de auto en gluurde naar binnen. Op de achterbank lag een grote, harige hond. Of wolf. Ze kon het niet goed zien. Wel was het duidelijk dat zijn vacht nat en plakkerig was. Het duurde even voordat Chandra het herkende als bloed. Net toen ze haar mond open wilde doen om wat tegen de wolfhond te zeggen, hoorde ze een andere hond blaffen. Verschrikt keek ze op en zag ze een jongen naderen.

Meteen liet Chandra zich door haar knieën zakken. Wat moest ze doen? Wegrennen? Dat was ook wel erg verdacht. Straks kwam die hond achter haar aan. En wat moest ze doen met de wolfhond in de auto? Die kon ze niet zomaar achterlaten. Hoewel.. Ze kon hem niet helpen. Als haar huid in contact zou komen met zijn wonden… Dan zou ze hem zeker weten besmetten. Chandra slikte en besefte opeens hoe stom dit eruit moest zien. Die jongen moest haar al lang en breed gezien hebben voordat zij hun had opgemerkt. Het meisje verzamelde al haar moed en kwam overeind. Haar donkere ogen keken naar de jongen. Haar gedachten schotelde haar meteen een beeld voor hoe ze eruit moest zien voor de jongen. Een klein, mager meisje, helemaal onder de wonden en uitslag. Chandra voelde haar blonde haren aan de wonden op haar wangen plakken, maar negeerde het. “Er ligt een gewonde hond in de auto. Ik kan hem niet helpen..” zei ze kordaat, waarbij ze haar beschadigde handen liet zien. Even twijfelde ze, maar toen vervolgde ze: ”Ik heb wel wat verband.” Ze pakte het niet, bang dat de jongen haar dan meteen zou overvallen. Waar had ze zich nu weer ingestort?

OOC: 1.441 woorden, hoop dat ik je een stuk op weg heb geholpen (:

Raymo lag onrustige op de achterbank van de verlaten auto, onrustige bewoog Raymo met zijn lichaam heen en weer. Er kwam wat gegrom uit zijn bek waardoor even zijn bebloede tanden te zien waren. Waarna hij onrustige met zijn kop schudde. Het was duidelijke te merken dat hij een nachtmarrie had. De woorden die zijn dode ex eigenaar had uitgesproken vlogen nog steeds door zijn hoofd. Alles leek hij nog eens mee te maken in zijn droom hij voelde de pijn de angst, het verdriet en het verraad van zijn baas. het bloed stroomde nog steeds als een snel trien door zijn lichaam. Waarna hij het wapen weer zag, dat langzaam op hem gericht werd. Waarna het wapen met een donderslag afging. Raymo schrok meteen wakker uit zijn slaap. En liet een angstige jankje uit zijn bek gaan. Maar veel tijd had hij niet om bij te komen van zijn droom of om wat te rust te komen. Wat hij merkte meteen nieuwe geuren op een van een hond een mannetje net zoals hem. Border collie als hij het goed rook. Maar die andere twee geuren die in de lucht hingen. Daar was hij minder blij mee, twee mensen. Een jongen en een meisje meteen draaide hij zich om. Het meisje rook toch ook weer wat anders dan de meeste vrouwelijke mensen ze rook ziek niet helemaal fit en in orde. Raymo stond een vijandige naar de twee mensen te kijken. Terwijl hij de pijn in zijn flank en achterpoot negeerde. Je kan duidelijke ook wat paniek in zijn ogen zien. Raymo wist dat die kogels er uit moesten maar hij wilde eigenlijke niks meer met mensen te maken hebben. Wat nou als deze ook zou waren en hem gewoon dood wilden, om wat voor reden dan ook. Raymo schudde even zijn kop en probeerde niet aan zijn ex baas te denken. Waarna hij zijn aandacht op de Border collie en de mensen richten. Zolang hij hier bleef was hij redelijk veilige hier ze komen hem tenminste niet zo snel pakken. En als ze het probeerde dan stond er voor de mensen nog een verrassing te wachten. Raymo ontblootte zijn tanden en gromde fel. Naar de mensen waarna hij zijn aandacht even op de hond voor hem richten. ‘Ik zo maar uitkijken met die mensen, me eigen baas probeerde me zonet nog te doden.’ Gromde Raymo naar de border collie, Raymo probeerde zijn stem wat vriendelijke te laten klinken. Maar dat mislukte totaal hij was moe, gestrest, kwaad en verdrietige en gewond. Waardoor het voor hem een stuk lastiger werd om rustige na te denken en kalm te blijven.

"Dat is jouw baas. Niet de mijne" gromde Jenner nijdig terug. "Je hebt wel lef zeg! Om mijn baas zo te beledigen!" De houding van het vreemde dier stond hem totaal niet aan. Nog voor hij de wolfshond had gezien, had hij al zijn bloed en stress geroken. Hij was gewond, en niet zo'n klein beetje ook. Jenner had hem willen helpen maar wist niet hoe en daarbij wist hij hoe onvoorspelbaar en gevaarlijk een dier in nood was. Dus bleef hij op zijn hoede, op een afstand. Het meisje, die een vreemde ziekelijke geur bij zich droeg, was opeens achter de auto vandaan gekomen, maar Jenner negeerde haar. Zij vormde op dat moment een minder grote bedreiging dan de wolfshond. "Is dat je baas?" vroeg hij zonder op of om te kijken. Jenner was nieuwsgierig maar probeerde het te verbergen. Als dat namelijk wel de baas van de wolfshond was, wie weet waartoe ze in staat was. "Wat is eigenlijk met je gebeurt?.."

Jareth keek verbaast op toen hij een meisje achter de auto vandaan zag komen. Hij wou vragen wie ze was, wat ze hier deed maar kreeg daar de kans niet voor. "Er ligt een gewonde hond in de auto. Ik kan hem niet helpen.." ze zei het snel en kortaf. Ze stak haar handen uit en hij zag allemaal pijnlijke verwondingen. Nu hij beter keek zag hij dat ze dat overal had. "Virus.." ging er door zijn hoofd. Hij zag dat ze twijfelde maar sprak toen verder. "Ik heb wel wat verband." Jareth wist niet wat hij van de situatie moest denken. Hij wou liever niet te dicht bij het meisje komen, bang voor besmettings gevaar. Een felle grom klonk uit de auto en Jareth keek geschrokken naar de gewonde hond. "Is..is hij van jouw?" vroeg hij aan het meisje die zich niet had bewogen. Hij zag het vele bloed op zijn vacht en wilde helpen. Maar het leek erop dat dát geen makkelijke taak werd. Hij begreep ook meteen waarom het meisje niet kon helpen. "ok.. uhm.. we moeten hem helpen, dat is duidelijk. Maar ik weet niet of hij dat gaat toe laten." Even keek hij peinzend naar het meisje. "Het helpt ook niet echt, met je.. ziekte.." hij wilde haar niet beledigen en hoopte niet dat ze het wel zo opvatte. "Je zei dat je verband had. Zou je die naar me toe willen schuiven?" hij draaide zich om naar Jenner die nog naar de hond stond te staren, en beval hem om een paar meter weg te blijven. De hond liep langzaam een paar meter weg, ging zitten en keek toe wat zijn baas van plan was. Ondertussen had Jareth zijn jas uit gedaan en plastic dokter handschoentjes gepakt. "Deze heb ik gevonden.. ze komen nu denk ik wel van pas.. denk je niet?" Hij glimlachte hoopvol naar het meisje. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg hij terwijl hij de handschoentjes aan trok.

Haar blik schoot naar de hond in de auto. Hij was duidelijk gestrest en gewond, die combinatie maakte het er waarschijnlijk niet beter op. De hond gromde fel en Chandra slikte. Zouden ze deze hond überhaupt wel kunnen helpen? "Is..is hij van jouw?" vroeg de jongen uiteindelijk. De blondine keek op en merkte dat ze een beetje trilde. Ze schudde haar hoofd. "Ok.. uhm.. we moeten hem helpen, dat is duidelijk. Maar ik weet niet of hij dat gaat toe laten." vervolgde de jongen. Chandra knikte en merkte dat er peinzend naar haar gestaard werd. Ze slikte even en verplaatste haar blik naar de gewonde hond. "Het helpt ook niet echt, met je.. ziekte.." Met een ruk keek ze op. Hij had het herkend. Hij wist dat ze besmet was. Wat moest ze nu? Elke vezel in haar lichaam vertelde haar, nee, schreeuwde naar haar dat ze moest rennen. Wat als die jongen haar als een bedreiging zag, haar neer zou schieten? Haar gedachten vlogen naar het pistool dat ze had meegenomen uit het huis. Moest ze die pakken? Had ze daar wel tijd voor? Chandra merkte dat haar mond kurkdroog was. Haar hoofd was blanco. Ze had geen idee meer wat ze moest doen. Was het leven van een dodelijk gewonden hond nou echt zo belangrijker? Belangrijker dan haar eigen veiligheid? Belangrijker dan de veiligheid van de vreemde jongen en zijn hond? Chandra beet op haar lip. Ze wist het niet!

"Je zei dat je verband had. Zou je die naar me toe willen schuiven?" vervolgde de jongen, alsof zijn woorden niks hadden betekend. Slechts een klein probleempje, een ongemakje. Chandra opende en sloot haar mond, als een vis op het droge. Gelukkig richtte de jongen zich tot zijn hond, dus had ze even een seconde om na te denken. Hij deed alsof het niets was. Misschien moest zij dat ook maar doen. Ze knikte en liet haar tas van haar schouders glijden. Met haar vingertoppen viste ze de EHBO doos eruit. Chandra zag het pistool liggen. Zou ze..? Het meisje sloot even haar ogen, trok toen de doos uit de tas en ritste hem weer dicht. Ze moest er maar op vertrouwen dat het goed kwam. Toen ze zich oprichtte zag ze dat de jongen zijn jas uit had gedaan en witte doktershandschoentjes aantrok. "Deze heb ik gevonden.. ze komen nu denk ik wel van pas.. denk je niet?" De jongen glimlachte, maar Chandra kon alleen maar naar zijn handen staren. Daar was ze al zo lang naar op zoek! "Hoe heet je eigenlijk?" onderbrak de jongen haar gedachten. "Chandra, antwoordde ze kort, terwijl ze de doos op het dak van de auto legde. Ze schoof hem tot over de helft naar de jongen toe. "Die wil ik terug," zei ze bot. Het laatste wat de jongen moest gaan denken, was dat ze vrienden konden worden.

OOC: Even tussen haakjes, dit is godmoden: aan het meisje die zich niet had bewogen. Maar zal er nu op in spelen

"Aangenaam, Jareth Auel." Waarop hij kort knikte naar Chandra. Ze schoof de verband doos over de auto heen. “Die wil ik terug,” de manier waarop ze het zei was nogal bot. Jareth begreep het wel aangezien ze besmet was. “oké,” zei hij nuchter terug, terwijl hij rustig de verband doos van de auto af haalde. Hij wilde de angstige hond in de auto niet nog banger maken en liep gauw een paar passen achteruit. Hij opende hem en bekeek tevreden de inhoud. Alles leek nog compleet en schoon te zijn. “Je hebt hem goed bewaard,” zei hij lichtelijk verwonderd. Het probleem was alleen dat de hond hem niet zomaar aan zijn wonden zou laten zitten. Hij moest hem ergens vast binden. Een muilkorf of iets zou ook niet verkeerd zijn. Jareth had geen zin om gebeten te worden. Chandra kon hem ook niet in bedwang houden en om eerlijk te zijn, vond hij het zelf niet zo’n prettig idee als ze minder dan een paar meter van hen verwijderd zou zijn. Hoe ging hij dit aanpakken. Hij keek in zijn tas en vond de leren riem van Jenner. Die zou hij kunnen gebruiken? Hij keek even op naar Chandra. “Heb jij misschien een idee om hem vast te houden of te vast te binden? Dan kan ik hem tenminste behandelen.” Hij keek weer naar de lerenriem. “Ik zou deze riem kunnen gebruiken om zijn bek gesloten te houden, ik wil namelijk niet graag gebeten worden. Wat denk jij?” Hij wilde haar er graag bij betrekken. Ook al kon ze niet veel doen, wie weet had zij wel een oplossing..


Hij is een beetje kort, sorry