Perished
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexHomepageLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

Deel

Shenanigans

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden
AuteurBericht
Zashu

Zashu


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: Shits and giggles
Remission: Wrong

Shenanigans Empty
BerichtOnderwerp: Shenanigans Shenanigans Emptydi maa 12, 2013 2:49 pm

Geruisloos lag hij tussen de jonge maïsstengels, zeeën van groen en goud die zich over de velden uitstrekten, af en toe onderbroken door een aangestampt zandpad door de mens. Een klein roodachtig gestalte, diep verscholen achter het bladerdek. Hij zat in een gehurkte positie, met zijn poten onder zijn buik en zijn staart om zich heen gekruld. De heldere vossenogen hadden zich gevestigd op een jonge haas die zijn sterke achterpoten in een traag gehups bij zijn voorpoten bracht en zich zo nietsvermoedend over één van de zandpaden voortbewoog.

'Pluimstaart, pindabrein
Vosje pienter, maar niet vandaag.
Neenee - Zacharias treuzelaar.
Haasje weg, vosje boos. Humor!'


Het luide gekras deed Zashu opkijken. Bovenop een houten paal zat een grote raaf die hem met nieuwsgierig kantelend kopje en glanzende kraaloogjes in zich opnam. 'Räkku, wat een aangename verrassing om je hier te mogen treffen!' riep de vos met zijn allervriendelijkste glimlach uit, zijn ogen daarbij hartelijk gesloten. 'Maar ga nu maar weer weg, je verstoort mijn jacht.' Hij was absoluut niet iemand die hij onder de personen rekende waar hij diensten mee kon verrichten, om hem vervolgens als een baksteen te laten vallen. De raaf was eerder een enorme belemmering en dook op de vervelendste momenten op. Eigenlijk was hij alleen bruikbaar als hij hem om een paar besjes of kevertjes wist om te kopen wanneer hij iets te weten wilde komen waar zijn poten hem niet konden brengen, maar een paar vleugels en een scherpe observerende blik hem prima van pas konden komen. Dan speurde Räkku de omgeving vanuit het luchtruim af en wees hem de beste jachtplekjes aan waar het krioelde van de muizen en hazen. Ondergronds weliswaar, maar dat was voor hem geen probleem. Zo onopvallend als mogelijk waagde hij zich dan bij een hol, of ging er pal boven zitten. En dan was het wachten tot een bruine kop met lange oren snuffelend naar buiten stak. Andere keren immiteerde hij het waarschuwingssignaal door met een achterpoot op een holle boomstam of op de bosgrond te roffelen, maar prooidieren waren extreem op hun hoede en hadden onderlinge contacten met elkaar. De hazen lispelden zijn trucjes door aan de woelmuizen, de woelmuizen vertelden het de egels en de egels gaven het door aan de jonge merels. Enkel de jongere prooidieren die niet zo oplettend waren als hun ouders trapten vaker in zijn vallen om tenslotte ten prooi aan hem te vallen. Behalve dat deed het rap verspreidende virus al veel werk voor hem. In sommige gebieden lag het bezaaid met slappe konijnenlijken - perfect, ja, maar niet als hij het risico wilde lopen om ook besmet te raken. Hij had een gruwelijke hekel als hij een goede gelegenheid als deze zomaar liet lopen.

'Haast je, haasje.
Oeps! Te laat.'


De raaf vloog met een krassend gelach op toen de haas opschrok en er vandoor stoof. 'V-vos!' In de verte hoorde hij hem al zijn soortgenoten waarschuwen. Had hij hem opgemerkt? Hij slaakte een zacht binnensmonds zuchtje, drukte zich overeind en schudde de zaden en beestjes uit zijn vacht. 'Virusdragers creperen in Desperate, mijn gevederde vriend,' zei Zashu kalmpjes terwijl hij achteloos een zwarte voorpoot likte. 'Waarom ga je daar niet in lijkjes pikken?' Hij kneep zijn ogen geheel in strijd met zijn woorden vriendelijk toe. Räkku streek voor hem neer. 'Mensenhanden hebben een mensenpop gemaakt, daar verderop in de akkers. Mens schiet als we zaadjes komen halen. Wil Zassefras me helpen?'
'Maar natuurlijk!' Zijn stem schoot licht de hoogte in om de goedhartigheid in zijn toon te benadrukken. 'Maar helaas, niet vandaag. En ook morgen niet. En ook volgende week niet. Volgend jaar niet en volgende eeuw niet. Als de dag komt dat je me drie herten kunt brengen, een mens doodt en zomer en winter samenkomen, dan bestaat er misschien, héél misschien de kans dat ik er nog eens over na zal denken.' De kaken van de vos klapten met een klakkend geluid op elkaar nadat hij zich glimlachend naar hem toe boog en naar de staartveren van de raaf hapte. 'Flauwvos!' kirde Räkku mokkend voor hij klapwiekend opvloog en over de toppen van de maïsstengels verdween. Zashu bleef nog even zittend wachten tot hij er zeker van was dat de vogel weg was en begaf zich toen laag bij de grond, bijna kruipend, een weg door het struikgewas. Zijn staart golfde sierlijk achter hem aan terwijl hij van struikgewas naar struikgewas glipte. Een andere keuze had hij nu immers niet, tenzij hij van geluk mocht spreken. Maar ieder dier dat niet snel of slim genoeg was om aan de klauwen van de mens te ontkomen deed er verstandiger aan om zover mogelijk van menselijk territorium uit de buurt te blijven. Die hazen zou hij hoogst waarschijnlijk dus ook niet meer treffen.
Terwijl hij even stil bleef staan op de rug van een heuvel spitste hij zijn zwarte oren. Zijn snuit was naar het punt gericht waar ook zijn geniepige ogen halfdicht naar staarden. Een boerderij, daar beneden in het dal. Tegen de oranje avondlucht leek het gevaarte naar hem te staren met zijn grote vierkante ogen. Behendig glipte Zashu de heuvel af nadat hij even gauw om zich heen keek om de omgeving na te gaan op mogelijk gevaar. Maar er was niemand te zien en de mensen zaten waarschijnlijk binnen. Hij had vrij spel. Zijn voetstappen trachtte hij zoveel mogelijk te dempen door zorgvuldig zijn poten neer te zetten. Bij het bekende houten hek aangekomen stak hij zijn kop zacht snuivend boven de planken en vond waar hij voor gekomen was. Het was immers niet de eerste keer. Soepel sprong hij over het hek heen en glipte als een schaduw over de ruime binnenplaats. Even bleef hij abrupt stilstaan, zijn kop gedraaid. Er lag een grote hond vlakbij een schuur te slapen, maar het beest merkte hem niet op. Op zijn hoede vond hij sluipend zijn weg richting het kippenhok. Een groot houten ding op vier palen met een plank van de kleine deur naar de grond, waarvan hij wist dat deze stevig op slot zat. Hij had zo zijn andere manieren om aan zijn maaltje te komen. Zashu drukte zich laag op zijn buik en schuifelde centimetertje voor centimetertje onder het hok. Iemand die al alert genoeg was om hem op te merken zou enkel het witte puntje van zijn staart onder het hok zien verdwijnen. Er kwam een zacht gekir en getok uit het hok vandaan. Hij kon de kippen al ruiken. Met zijn neus schraapte hij zacht over de bodem van het hok, tot hij op de losse plank stuitte die voorzichtig opzij kon worden geplaatst. Er werd zo een klein gat onthuld waar hij maar net doorpaste. Meteen fladderden de kippen onder luide kreten verschrikt van hun stokken op en werd het een drukte van jewelste in het kleine hok. Het was aardedonker en hij voelde de neerdwarrelende donsveertjes zijn snuit kriebelen. Hij wist dat hij nu snel moest zijn. Eén, twee, drie, vier kippen belandden vlak na elkaar met een dof plofje in het gras onder het hok, waarna de vos volgde en ze in zijn bek nam. Eéntje moest hij in alle haast laten liggen toen het gegrom en even later het dreigende geblaf van de waakhond over de plaats schalde. Niet veel later klonk er gestommel, een openslaande deur, geroep en geschreeuw en een griezelig geklak. De mens die zijn wapen gereed maakte. Maar eer dat de kwade boer ook maar op hem kon richten, was Zashu allang de heuvel weer opgerend. Weer terug bij af, tussen de verhullende maïsstengels, maar nu met winst. Hij liet zich op zijn rug vallen en woelde even door de aarde om voor alle zekerheid zijn geur te maskeren als die hond hem achterna kwam, en verdween toen grijnzend met de slappe kippenlijven tussen de struiken. Daar kon hij in alle rust aan zijn feestmaal beginnen. Dat dacht hij, althans, want hij had nog amper een vleugel van zijn eerste kip afgerukt of hij rook de aanwezigheid van iets dat hem onaangenaam was op het moment.

[ LIEFST EEN DIER ~
Potver typen met een pleister om je poezelige pinkje is frrt.
]


[God Note] - Remission voor het weigeren anderen te helpen
Terug naar boven Ga naar beneden
http://staracademy.forumtwilight.com
Zashu

Zashu


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: Shits and giggles
Remission: Wrong

Shenanigans Empty
BerichtOnderwerp: Re: Shenanigans Shenanigans Emptydo maa 14, 2013 3:51 am

Ver achter zich hoorde hij nog flarden van het getier van de boer die zijn frustratie zo te horen afgevuurd had op zijn hond. Ongetwijfeld omdat het dier volgens zijn menselijke baas geen moer uit zou voeren, liever lui dan moe was en de hele dag bij zijn schuurtje lag te luieren - maar dat was het niet helemaal. Vossen waren gewoon te slim om zich te laten bedrukken door de hond, wild en vrij en ervaren in het wild zoals ze zelf waren.
Intussen was Zashu ijverig begonnen aan het ontveren en ontwrichten van zijn prooi tot het gras waarin hij zat hier en daar bezaaid was met witte neerdwarrelende veertjes in het licht van de ondergaande zon. Terwijl hij zijn kleine scherpe tandjes in de eerste kip zette en zijn snuit binnen een mum van tijd onder het kippenbloed zat, bedacht hij zich dat hij Räkku aan deze verse voorraad zou voegen als dat irritante verenbrein het waagde om terug te komen. Peinzend stak hij zijn snuit even in de lucht. Zodra hij klaar was met de kippen zou hij op zoek gaan naar het levenloze lichaam van een hond, een bloedspoor in het gras nalaten en de overblijfselen van de kippen erbij leggen, zodat het zou lijken dat de laatste daad van de hond een vruchteloze poging was geweest om zichzelf te voeden voor hij bezweek aan de talloze ziektes waar die mensenvrienden aan leden. Mensen waren immers zo eenvoudig voor de gek te houden. Net toen hij diep in gedachten verzonken verder de spot wilde drijven met de mens, schoot hij met gespitste oren overeind bij het horen van geroep in de verte. Het was er één van hen, besefte hij. Hij probeerde in alle haast zijn aanwinsten voor deze avond nog mee te slepen en dat bleek hem meer tijd te kosten dan gepland. De geur had hij al opgevangen toen de wind draaide, maar de snerpende gil die akelig dichtbij klonk - even later gevolgd door een por tegen zijn achterkant - had hij allerminst verwacht en deed hem een hoog verschrikt geluid uitstoten terwijl hij zich vliegensvlug omdraaide. Ineengedoken, met zijn kop laag bij de grond, keek hij op naar het gestalte dat boven hem uittorende. Zijn feloranje ogen hadden zich verwijd, zijn oren wezen behoedzaam naar achteren en hij had zich angstig kleingemaakt in afwachting wat de mens zou doen. Precies zoals een vos met zijn schuwe aard normaal gesproken ook zou doen, als hij op het punt stond om abrupt weg te vluchten. Niet dat hij enige vorm van angst voelde. Vooral niet toen hij tot de ontdekking kwam dat het niet de boer was die hem met zijn dode kippen en witte veren overal in het rond en bebloede snuit betrapte, maar een meisjesmens. Mensen waren de parasieten die als eerste bezweken als er een ziekte of epidemie heerste. En dan volgden de wanhopige vaccinaties, het onnodige afmaken van dieren die het zogezegd zouden verspreiden - ze beduiden het zelfs als een 'goede oplossing' om het overschot aan een bepaalde diersoort terug te dringen door legale jachten te organiseren. Het waren lompe, logge wezens die zich op hun twee dunne benen nog slomer voortbewogen dan een haas wiens achterpoten hij verbrijzeld had zodat het hem niet meer kon ontvluchten, en hij zou er geen traan om gelaten hebben als ze allemaal om waren gekomen tijdens de catastrofe. Het was meer en minder toneelspel, want je wist immers nooit wat er te halen viel. Van het meisje ging zijn opgezette angstvallige blik naar de levenloze lichamen achter haar. Twee levenloze mensen, zag hij, die hem nog niet eerder waren opgevallen. Er was geen greintje berouw in zijn blik te zien. Als je van plaats naar plaats trok was het immers iets wat je iedere dag te zien kreeg. Treurig? Niet bepaald. Het betekende dat iedereen die ten prooi gevallen was aan het virus domweg te zwak was om op zichzelf aangewezen te zijn. Zashu's ogen knepen zich even samen toen hij de hond in de gaten kreeg die kennelijk bij de mensenwelp hoorde. 'Ach, wat een verrassing dat ik het nog mee mag maken om een gedomesticeerd wangedrocht te mogen treffen,' sprak de vos tegen de hond met een vriendelijke glimlach die geheel in strijd was met zijn woorden. 'En nog wel een exemplaar dat volledig gestript is van zijn wilde aard en onbeschroomd de wereld durft te bewandelen met zijn vermenselijkte kaalheid.' De mens zou hem niet kunnen verstaan. En wie weet de hond misschien wel ook niet, hopeloos vermenselijkt als hij in Zashu's sluwe ogen al was.

*CRIES*
Terug naar boven Ga naar beneden
http://staracademy.forumtwilight.com
Anuri

Anuri


Character
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 5 years
Remission: Neutral

Shenanigans Empty
BerichtOnderwerp: Re: Shenanigans Shenanigans Emptydo maa 14, 2013 9:53 am

De geur van alle soorten bloed zat volledig opgeslagen in haar hoofd. Of het nou bloed was van een haas, muis of zelfs een mens, het was te ruiken. De geur van een mens was sowieso makkelijk en van ver te ruiken. Hoewel Anuri bijna haar volledige leven met mensen te maken had gehad en ook opgevoed was door een van die kale tweevoeters, vertrouwde ze geen ander mens dan haar eigen vrouwtje. Voor de rest van de mensen en de gehele mensheid droeg ze dezelfde haat als bij vele andere dieren. Ze waren bijna geen van allen te vertrouwen. Zelfs als je je hele leven met hun door het leven reisde konden ze je nog verraden. Zeker nu na de apocalyps, nu de mensen een reden hadden om honden kwaad te doen. Anuri wou ze mijden, maar ze kon haar nieuwsgierigheid niet onderdrukken tot haar eigen spijt. Elke keer werd ze op een of andere manier naar de gebieden getrokken waar de mensen leefden.

Zoals hier bij de velden. Hoewel het grootste deel van de mensheid die nog over was hun huizen hadden verlaten om de natuur in te trekken om meer voedsel en water te zoeken om te kunnen overleven, waren sommige mensen in hun huizen gebleven. Vooral boeren, die sowieso altijd standvastig of eerder koppig waren geweest en niet van hun plek weggejaagd wilden worden. Ze gingen gewoon door met hun dieren fokken, en hun velden vol voedsel onderhouden zodat ze konden blijven. Wel slim, maar de overlevers-mensen die het wilde in trokken konden ook makkelijk hun oogst jatten of hun dieren doodschieten en meenemen. Misschien dat de boeren het later nog zouden bedenken dat ze een hek van prikkeldraad of van plotselinge onzichtbare pijn (elektrisch) konden neerzetten. Tja, als je de middelen had dan, en om dat te vinden moest je je vertrouwde gehucht verlaten. Tot ze zich bedacht hadden was hun oogst dus makkelijk buit te maken, maar ze negeerden het. Of misschien accepteerden ze gewoon dat het zo was.

Ahwel, het verhaal van het ruiken van bloed. Anuri had in de buurt kippenbloed geroken, wat maar één ding kon betekenen: Er was een dier in de buurt die een buit had gemaakt bij een van de kippenhokken van de menswezens. Misschien dat Anuri nog een restje kon stelen? Ze was als de dood voor de mensen en had liever een makkelijke snack dan dat ze op het erf moest komen van de mensen en de kans had afgeschoten te worden. Anuri liep verder op de geur af en zag in de verte een interessant verschijnsel. Een vos, en tegenover hem een vrouwelijk mens met een hond. De hond was echter kleiner dan haar en zag er niet uit of hij zichzelf kon onderhouden en kon overleven, mocht zijn baasje het leven laten. Het was zo'n pathetisch mormel die zich volledig had aangepast aan een makkelijk leventje waar alles je aangereikt werd en afhankelijk was van zijn mens. Anuri besloot dat de drie wezens die ze zag geen grote bedreiging voor haar konden vormen, en ze draafde dichterbij.

Wanneer ze naderde, hoorde ze nog net die vos zijn woorden spreken tegen de hond. Anuri grijnsde. Ze was zelf door mensen opgevoed, dus ergens voelde ze zich ook aangesproken, maar ze wist dat ze duizend keer beter kon overleven dan dat schepsel wat tegenover de vos stond. Anuri liep onverschrokken langs het mens, en keek haar kort glazig aan. Nope, dit leek geen gevaar. Ze botste tegen het mens aan en draaide zich daarna tot de dieren. Een grote grijns kwam op haar bek. ''Wel, met alle respect, ik wil jullie gesprek niet storen, maar nu ben ik toch ontzettend benieuwd wat hier aan de hand is..'' sprak ze onbeschaamd maar eerlijk met nieuwsgierigheid door haar stem heen. Ze ging neerzitten en keek nog met een schuin oog naar het mens toe, omdat je nooit wist wat die konden doen. Maar ze richtte zich verder vooral op de vos, die boeide haar het meest door wat hij net gezegd had.

Serafina is verwijderd uit dit topic omdat ze zichzelf niet aan de regels kon houden ondanks een waarschuwing. Mijn excuses daarom dat jullie topic nu even niet meer klopt.
- Cerridwen
Terug naar boven Ga naar beneden
Zashu

Zashu


Character
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: Shits and giggles
Remission: Wrong

Shenanigans Empty
BerichtOnderwerp: Re: Shenanigans Shenanigans Emptyma maa 18, 2013 12:44 am

Met een poot hield hij de kip die hij uit eigen inspanning had buitgemaakt dicht bij zich in de buurt, zijn blik wantrouwig op de schoothond gericht als hij zijn angstige ogen even van de mens afwendde. Hij had hem wel zien kijken, dat likkenbaardend schlemiel. Werd hij nog niet voldoende vetgemest met vlees en vezels die door mensenhanden waren omgekneed tot smakeloze brokken en kauwsticks? Geen wonder dat het beest zat te azen op zijn maaltje. Hij zou het ook beu worden iedere dag hetzelfde voorgeschoteld te krijgen. Sterker nog; hij zou het niet pikken behandeld te worden als een schoothond waarvan ze sommigen zelfs enkel ter wereld lieten komen om later dienst te doen voor de mens. Als het beest eens iets anders wilde moest het assertiever worden - maar hij wist dat de hond geen andere keuze had dan domweg op zijn achterpoten te zitten en voor zich uit te hijgen en te kwijlen tot zijn baas hem een klein simpel werkje oplegde met een commando. Spijtig. Dom ook. Waarom zou je je überhaupt aan de verantwoordelijken voor de apocalypse willen onderwerpen in ruil voor je vrijheid?

Dom leek het beest zeker ook te zijn, want er was geen woord dat hij teruggeschonken kreeg. Niet dat hij ermee zat. Vroeg of laat zou de mensenwelp hem aan zijn tuig meetrekken om hem te forceren zijn miserabele leventje in een klein met paaltjes afgezet achtertuintje verder te leven, en kon hij zich in alle rust verder wijden aan zijn kip, levend met de opwellende trots in zijn borst dat hij nog wild was, ongerept en vrij. Terwijl hij zich dit bedacht kon hij een kleine verandering in de atmosfeer opmerken. Een geur van een andere aanwezigheid die nabij was. Eerst dacht Zashu dat het nog een mens was, maar later besefte hij zich dat dit niet kon. Daar rook het te trots en te wild voor, zoals de natuur. En mensen droegen deze typische geur van vuur en uitlaatgassen en urbanisch voedsel met zich mee, onbekende kenmerken voor een dier dat enkel de natuur in zijn leven had gekend. Toch zat er een vleugje van dit in de eigenaardige geur die hij opving, wat hem er tot aan deed zetten om langzaam in staande positie overeind te komen en nieuwsgierig de omgeving af te gaan. De hond ontging hem even aan zijn aandacht, evenals de mens, waardoor hij zich meer op de velden om hen heen kon richten. En inderdaad: daar in de verte kwam nog iemand aangesneld. Ook een hond, maar deze had zowel de lichte vleug van mens in haar geur als de geur van dennenaalden en gras en overal waar ze ook mocht zijn geweest.

De hond voegde zich onbeschroomd bij hen en nam hen met haar grote blauwe ogen in zich op. Ze bestudeerde de andere hond, glipte langs de benen van de mens en liet haar blik uiteindelijk rusten op hem. Kende ze soms geen enkele negativiteit rond de mens om zich zo angstloos bij hen in de buurt te kunnen wagen? Als je niet liet zien dat je bang was of boos of het er in ieder geval niet mee eens als ze je confronteerden, concludeerden ze dat ze er goed aan deden om je te naderen. Voor hun eigen belang, weliswaar.
'Wel, met alle respect,' begon het vrouwtje te spreken. 'Ik wil jullie gesprek niet storen, maar nu ben ik toch ontzettend benieuwd wat hier aan de hand is..' De eigenaardige geur die hij niet helemaal kon plaatsen hield hem onbewust bezig, ja, maar des te verrasder hij was bij de ontdekking dat deze viervoeter wel over genoeg hersencellen beschikte om met hem te kunnen communiceren. In de vertrouwde dierentaal, niet het menselijke gebrabbel.

Er was allang weer een brede vriendelijke glimlach op Zashu's snuit gekropen, en de vos sloot er kalmpjes zijn ogen bij om aan zijn genegenheid bij te dragen terwijl hij zich langzaam op zijn achterpoten neer liet zakken.
'Hmm - kennelijk word ik interessant gevonden door deze rabiësrakker, mijn allerliefste verre jaloerse neef,' kwam er luchtig uit zijn bek waarbij hij de gedode kip nog een stukje verder met zijn poot naar zich toetrok. Vanuit zijn ooghoek keek hij de vrouwtjeshond even turend aan voor hij zich volledig tot haar richtte, natuurlijk inclusief met de vriendelijkheid die van hem afstraalde. 'En uit welke boerenschuur mag jij dan ontsnapt zijn, dame met de onvermenselijkte tong?' Want het was toch ergens wel vreemd dat ze nog diers genoeg sprak met zo'n frapante geur.

[ 'Scuse me voor mijn late post, ik wist even niet goed hoe ik het verder moest zetten met de verwijderde posts @3 @ ]
Terug naar boven Ga naar beneden
http://staracademy.forumtwilight.com
Gesponsorde inhoud




Shenanigans Empty
BerichtOnderwerp: Re: Shenanigans Shenanigans Empty

Terug naar boven Ga naar beneden

Shenanigans

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Perished :: ... :: Annona fields-